Gong

Gong

Rejoice! I’m Dead!

Madfish./Kscope/Snapper Music

Gong is een geval apart. Een mythische, mystieke, psychedelische groep opgericht door de Australische artiest en muzikant Daevid Allen, (na zijn vertrek bij Soft Machine) en de Engelse zangeres en dichteres Gilli Smith in 1967. Door de jaren heen was het een komen en gaan van muzikanten en is er sprake van verschillende reïncarnaties en afsplitsingen zoals Pierre Moerlen’s Gong, toenmalig drummer die de touwtjes in handen nam na Allen zijn vertrek in 1975, Mother Gong, Planet Gong, New York Gong, Gongmaison en niet te vergeten Daevid Allen zijn solowerk. Daevid kwam terug in 1990 en zou Gong blijven aansturen tot zijn dood. Hij stierf op 13 maart 2015, 77 jaar oud. Ook Gilli (83) is hem inmiddels gevolgd naar het hiernamaals. Ze overleed op 22 augustus 2016. Je zou dan denken dat het doek definitief is gevallen, maar met deze ‘Rejoice! I’m Dead!’ breekt er voor Gong een nieuw tijdperk aan. Aan de basis ligt geen snel geldgewin of een vorm van lijkenpikkerij. Nee, het was Daevid Allen zelf die in een e-mail kort voor zijn dood te kennen had gegeven dat het zijn wens was dat de vijf overgebleven groepsleden zouden doorgaan met Gong en zelf schoof hij zanger/gitarist Kavus Torabi (Knifeworld, The Monsoon Bassoon, Guano, Cardiacs) naar voor als frontman. Naast Torabi bestaat de huidige, internationale bezetting van Gong uit gitarist Fabio Golfetti, drummer Cheb Nettles, bassist Dave Sturt en Ian East (saxofoon, fluit). Het is in die optiek dat je deze langspeler op zijn merites moet beoordelen. In zijn muziek toonde Gong altijd een sterke, experimentele drang waarin een hoofdrol was weggelegd voor het mythologische en psychedelische, uitgewerkt in een muzikale mengeling van space rock, progressieve rock en jazz, waarin zowel plaats was voor eenvoudige melodieën als complexe ritmes. Een erfenis, zwaar om dragen, maar die op een grandioze manier een vervolg kent en gestalte krijgt op deze incarnatie van Gong anno 2016. De vijf muzikanten slagen erin om het groepsgeluid van de jaren zeventig te koppelen aan een moderne, muzikale visie. Met stuk voor stuk ijzersterke composities etaleert het kwintet zijn talent en vernuft. Songs als ‘Model Village’, het zweverige ’Visions’, ‘The Unspeakable Stands Revealed’ en het briljante ‘Through Restless Seas I Come’ nemen je mee op een verre reis doorheen ruimte en tijd. De meerstemmige zang ervaar je als aangenaam en tilt nummers als ‘The Things That Should Be’, ‘Rejoice!’ en het flitsende ‘Insert Yr Own Prophecy’ naar een hoger niveau. ‘Kapital’ klinkt heftig en vormt samen met ‘Beatrix’, dat zijn experimentele fase moeilijk ontstijgt de buitenbeentjes. Met ‘Rejoice! I’m Dead’ overbrugt Gong met sprekend gemak een kloof van meer dan veertig jaar rockmuziek. De stijl- en toonelementen van hun beginjaren zoals de warme en schitterende saxofoon van Ian East zit naadloos verweven in een hedendaagse, psychedelische jazzrock variant. Ergens hierboven zit een tevreden Daevid Allen die met enige weemoed terugdenkt aan zijn geesteskind, maar ziet dat het in goede handen is en nog een mooie toekomst voor zich heeft.