Marillion
F E A R (Fuck Everyone And Run)
earMUSIC
Een beladen woord als ‘fuck’, ook al zit het verborgen in een acroniem, verwacht je niet terug te vinden in de titel van een album van een gedistingeerd en beschaafd gezelschap als Marillion. Op zijn minst provocatief te noemen, net als de afbeelding van een goudstaaf als symbool van rijkdom, wil het vijftal niet alleen zijn trouwe aanhang, doch bij uitbreiding iedereen, wakker schudden. Niet dat ze ons de les willen spellen. Men mag er altijd het zijne van denken. Op ‘F E A R’ worden grote thema’s aangekaart, recente gebeurtenissen als de brexit, de vele stromen vluchtelingen, de onmenselijkheid en het meedogenloze van het moderne kapitalisme, de inhaligheid van de graaicultuur, de overconsumptie, hoe we onze planeet versmachten. ‘F E A R’ gaat over macht, rijkdom en hebzucht, het leven in angst, maar ook de vergankelijkheid van het bestaan. Op het einde maakt het niet veel uit of je arm of rijk bent. Dan staan we op gelijke voet, want sterven doen we allemaal. Gezien in het eeuwige tijdsbestek, de evolutie van het universum lijkt één mensenleven zo futiel en toch kunnen we niet vredelievend en zorgzaam met elkaar omgaan. Verdedigen we onze grenzen, vechten voor iedere morzel grond en doden andersdenkenden in naam van een onzichtbare god. In de muzikale wereld van Marillion vertaalt zich dat in het maken van platen. Misschien is dit wel hun laatste. Daarom dat men altijd het onderste uit de kan wil halen en het best mogelijke artistieke resultaat ambieert. Sinds jaren houdt Marillion geen enkele rekening met muzikale tendensen of evoluties. Met de komst van zanger Steve Hogarth in 1989 bouwde de groep aan een eigen variant van progressieve rock. Uitgegroeid tot een bekend en vertrouwd klinkend concept, heeft men nooit de behoefte gevoeld om te veranderen van stijl. Zoals bij elke band heeft ook Marillion zijn voor- en tegenstanders. Misschien nog iets meer uitgesproken, net om die eigengereide en koppig aangehouden koers. Eenmaal fan ben je dat voor het leven. Marillion brengt prachtig georkestreerde, progressieve rock, verfijnd, rijk gestoffeerd, soms ingewikkeld, niet voor de hand liggend, breed uitgesponnen, maar vooral mooi en pakkend om naar te luisteren. ‘F E A R’ telt slechts vijf composities. Behalve ‘Living In F E A R’ en ‘White Paper’ zijn ze opgedeeld in verschillende segmenten. Een concept dat voor breuklijnen zorgt en de songs een meer compacte vorm geeft, ook al overschrijden die drie nummers de kaap van vijftien minuten. ’F E A R’ is Marillion hun achttiende langspeler. Op zich al een indrukwekkend feit, doch ook slechts een volgende episode. Wel een album dat je helemaal opeist, maar ook veel teruggeeft. Veel meer kun je niet verlangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten