Mono
Requiem For Hell
Pelagic Records/Cargo
Gingen ze met hun vorige langspeler ‘The Last Dawn/Rays Of Darkness’ nog op de retro toer om aansluiting te vinden bij het groepsgeluid uit hun beginperiode, dan tappen de heren van Mono met deze ‘Requiem For Hell’ nu uit een heel ander vaatje. Hun nieuwe schijf getuigt van vitaliteit, intensiteit, spankracht en schoonheid. Onder impuls van gitarist Takaakira Goto, die alle vijf songs componeerde, heeft Mono een nieuw elan gevonden. Frugaal en stemmig, maar ook geestdriftig en gedreven, verrukkelijk en luisterrijk. Een tocht, een reis die parallel loopt met die van Dante Alighieri zijn ‘La Divina Commedia’. Daarom ook koos men op de hoes voor een illustratie van Gustave Doré. Die hoort bij het laatste luik van ‘La Divina Commedia’, ‘Canto XXXI' waarbij Dante en Beatrice hun blikken zijn gericht op het empyreum waar God en de zielen van de deugdzamen zich bevinden. Ook opmerkelijk is de afbeelding van een nog ongeboren kind in de baarmoeder. Het gaat hier om Ely, de eerstgeborene van hun Amerikaanse vriend en labelbaas Jeremy deVine. Die had hen tijdens de zwangerschap van zijn vrouw geregeld foto’s gestuurd en weergaves van haar hartslag. Na de geboorte van Ely besloot men bij Mono om een song aan haar op te dragen; ’Ely’s Heartbeat’ waarbij haar hartslag verwerkt zit in de intro. De opzet en structuur van de songs is naar postrock normen soms ongewoon. Zo begint ‘Death In Rebirth’ tamelijk heftig. Hier geen zachte aanloop of lange intro. Halverwege zit men al aan een piekmoment waarna het tempo nog versnelt om te eindigen met een explosieve cocktail van harde drums en vervormde gitaren. ‘Stellar’ gaat traag van start met piano en strijkers in een meer klassieke opbouw. Het idyllische patroon wordt naar het einde toe verstoord door drone geruis. Ook de titelsong kent een lieflijk begin met een kletterende waterval van heldere gitaarklanken. De stemming slaat al snel om en heel gestaag gaan de muzikanten stevig aan het rocken. Halverwege komt er bruusk een ijzig, kil intermezzo. Van waaruit de langgerekte finale wordt ingeleid. Een ware storm breekt los, de hellepoort staat wijd open, de hitte komt je tegemoet. De verbeeldingskracht van de muziek is zonder meer aangrijpend. Zelden meegemaakt. In de intro van ‘Ely’s Heartbeat’ hoor je dus de snelle hartslagen van de nog ongeboren Ely in een voor de rest fraaie song die Ely als ze wat ouder is wel zal weten te appreciëren. Eindigen doen ze met, in vergelijking met de rest wat tegenvallende track met de toepasselijke naam ‘The Last Scene’. Dat Mono nog altijd hoge ogen kan gooien bewijzen ze andermaal met dit bijna goddelijke werkstuk, ‘Requiem For Hell’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten