Narcosatanicos
Body Cults
Bad Afro Records
Het Deense Narcosatanicos doet zijn naam alle eer aan. Het sextet brengt een broeierig, zwoel, invretend en chaotisch mengsel van protopunk, noise, avant-garde, psychedelische rock, jazz en krautrock. Je zou kunnen denken; muziek ontstaan tijdens een slechte LSD of heroïne trip. Of het feit dat ze repeteren in de kelders van een oude fabriek, waar er tijdens de tweede wereldoorlog chemicaliën werden gemaakt, kan er ook iets mee te maken hebben. Naar het schijnt zou het bewuste fabrieksterrein nog steeds radioactief besmet zijn. Een zowel voor de lichamelijke als geestelijke gezondheid slechte omgeving. Ik zou alvast uitkijken naar een ander repetitiekot. Een belangrijke rol is weggelegd voor saxofonist Zeki Jindyl Søgaard. Zijn intense, inventieve speelstijl is een verrijking voor het zo al vernuftige en kunstige groepsgeluid. Al is er een wereld van verschil tussen de muziekgenres toch doet Narcosatanicos me soms denken aan het Noorse Shining. Die zetten ook met duivels genot de boel op stelten en vertonen schizofrene trekjes. Het is al meteen prijs met ‘Vulvic Church’ dat redelijk gestoord en onsamenhangend in de oren priemt. Menig luisteraar zie ik al direct afhaken, maar persoonlijk heb wel sympathie voor groepen die kiezen voor een destructieve aanpak. De muzikale gespletenheid zet zich verder door in het verstikkende ‘Vile’, het beklemmende ‘Mania’ en de waanzinnige euforie van ‘Void Kink’ en ‘Bliss’. Noise en avant-garde het is een verraderlijk psychotische cocktail. In ‘Television Dreams’ en ‘Matamoros’ trekt men voluit de kaart van de psychedelica, de jaren zestig revisited, toen paddenstoelen nog erg in trek waren. ‘Body Cults’ is niet het proefstuk van Narcosatanicos, want in mei 2014 debuteerde het zestal met een eerste langspeler, ook al een lofzang op negatieve ervaringen met narcotica. Paranoia tot kunst verheven. Moet kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten