Misery
Asthenia
Distant Voices
De naam laat reeds vermoeden dat deze Franse act geen vrolijke muziek maakt. Het credo van Misery is ‘pijn is kunst’. Ook de term ‘zelfhaat verlossing’ dragen ze hoog in het vaandel. Van bij de eerste noten is het dan ook ellende troef. Hun zelf als depressieve black metal omschreven songs doen je in een hoekje wegkruipen. De eerste paar uur kom je er niet uit. De titel van deze EP verwijst naar zwakte en het verlies of gebrek aan kracht en energie. In de psychiatrie verwijst het naar een angststoornis ook wel het syndroom van Da Costa genoemd. Het zijn beschrijvingen die je mee op weg moeten helpen om de muziek van Misery te doorgronden. Veel voegt die niet toe aan wat we doorgaans bij een black metal plaat krijgen voorgeschoteld. De zanger bedient zich van het bekende, schelle gekrijs. De gitaarriffs zijn monotoon en worden weggedrukt door een overdaad aan vervormde geluidseffecten. Het overwegend rauwe traject wordt sporadisch afgewisseld met door gewone zangstem gezongen passages en enkele meer rustige aan ambient gerelateerde fragmenten. Zoals het een echte black metal band betaamt is er van een echte productie geen sprake. Heel ‘old school’ dus. Laten we wel wezen: Wie nooit fan was van black metal zal ook door deze ‘Asthenia’ niet overtuigt worden om zich tot het genre te bekeren. Dit willen we nog kwijt: ’Asthenia’ bevat met ‘Severed’ en ‘Nerves’ slechts twee tracks. De oplage is met slechts 42 exemplaren en 3 ‘artist edition’ kopieën sterk gelimiteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten