Live At Rockpalast - Bonn 2008
MIG / WDR Media Group
Voor de begindagen van Blue Cheer moeten we terug naar 1967 in het toen door de flower power beweging overspoelde San Francisco. Het toenmalige trio bestaande uit bassist/zanger Richard ‘Dickie’ Peterson, drummer Paul Whaley en gitarist Leigh Stephens lapte alle heersende muzieknormen aan zijn laars en bracht met ‘Vincebus Eruptum’ een eerste album uit dat de geschiedenis zou ingaan als één van de eerste heavy metal platen met als summum hun snoeiharde interpretatie van Eddie Cochran’s ‘Summertime Blues’. Ze waren in die periode ook korte tijd recordhouder van de benijdenswaardige titel ‘luidste band ter wereld’. Blue Cheer kende na het uitbrengen van de opvolger ‘Outsideinside’ veel personeelswissels plus lange periodes van inactiviteit. Toch prijken er op hun palmares tien elpees. Met als laatste wapenfeit het in 2007 verschenen ‘What Doesn't Kill You…’ Het power trio bleef ook optreden en één van de laatste geregistreerde concerten is deze ‘Live At Rockpalast’ in Bonn van 2008. Een jaar later - op 12 oktober 2009 - zou Dickie Peterson overlijden aan de gevolgen van prostaat- en leverkanker en viel definitief het doek voor Blue Cheer. Daardoor krijgt deze dubbel cd en dvd release een wat historische weerklank. Naast Peterson en Whaley wordt de vacante positie van gitarist ingevuld door Andrew ‘Duck’ MacDonald. Die was een eerste keer van de partij in 1988, kwam regelmatig terug zijn stek opeisen en maakte ook de laatste jaren deel uit van de vaste bezetting. Blue Cheer is in de eerste plaats een psychedelische bluesrock band en dat komt hier ten volle tot uiting. Veertig jaar geleden was het ook normaal dat er heel wat covers werden gespeeld. Een paar er van komt hier terug aan bod met natuurlijk als één van de hoogtepunten het onvermijdelijke ‘Summertime Blues’. Slechts tien songs prijken er op de setlist gaande van nummers van hun eerste twee langspelers tot vier tracks uit hun meest recente album. Traditioneel voor dit soort acts is de ‘verplichte’ drumsolo. Die komt er in het lang gerekte, 25 minuten durende ‘Doctor Please’ waarin ook gitarist Duck MacDonald zich ongeremd mag uitleven. Afsluiten doen ze met ‘The Hunter’ een klassieker van Albert King. Dit zal zeker niet het beste optreden zijn geweest van Blue Cheer, maar door het overlijden van frontman Peterson kan het wel gezien worden als een soort van testament.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten