donderdag 4 mei 2017

Peter Silberman

Peter Silberman
Impermanence
Transgressive

Enkele jaren geleden ontwikkelde de frontman van The Antlers een probleem van slechthorendheid in zijn linkeroor. Het gevolg van zich jarenlang bloot te stellen aan te luid spelen. Naast oorsuizen en een vorm van overgevoeligheid voor dagelijkse geluiden was er het constante geruis door Peter omschreven als te vergelijken met wat je hoort als je bij de Niagara watervallen staat. De enige remedie was rusten en zwijgzaam zijn. Zelfs praten was uit de boze, laat staan zingen. Het noodzaakte hem om zijn appartement in het drukke Brooklyn in te ruilen voor een nieuwe stek meer upstate New York ver weg van alle drukte. Later bleek de gehoorschade van tijdelijke aard te zijn. Toch zette het hem aan het denken van hoe om te gaan met geluid en lawaai. Hij kon plots genieten van en leerde totale stilte te waarderen. Eén ding was duidelijk: Wou hij nog verder muziek maken en geen verdere gehoorschade oplopen dan moest de volumeknop resoluut naar beneden. Naarmate het genezingsproces vorderde kon Peter geleidelijk aan en heel voorzichtig akoestische gitaar spelen en op fluisterende toon zingen. Het is in die context en met die informatie in het achterhoofd dat je moet luisteren naar zijn eerste solo album ‘Impermanence’. Een emotionele en spirituele belevenis, breekbaar en ontroerend, met liedjes ontstaan vanuit die absolute stilte en die vertellen over vergankelijkheid. Over mededogen, verandering en sterfelijkheid. Elk nummer is spaarzaam opgebouwd, minimalistisch ingekleurd, met mondjesmaat ingegeven. Ze bestaan alleen uit het essentiële waarbij de momenten van stilzwijgen even belangrijk zijn als de muzieknoten en woorden. Ze zijn ook de  weerklank van de verschillende stadia van genezing zoals Silberman dit heeft ervaren. ‘Impermanence’ is een opmerkelijk werkstuk waarvan Peter hoopt dat het verlichting en troost brengt voor wie een moeilijke tijd doormaakt. En ook van hoe om te gaan met onvoorziene omstandigheden.

Geen opmerkingen: