Heliogabale
Ecce Homo
Atypeek Music/Les Disques Du Hangar 221
Franse noise rock band uit Parijs opgericht in 1992. ‘Ecce Homo’ is hun zevende langspeler. Werkten in het verleden samen met Steve Albini, Al Sutton, Karl Blake en wijlen Iain Burgess. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het kwartet aanleunt bij de Amerikaanse indie rock en noise variant. Denk daarbij om er een paar te noemen aan Sonic Youth, Mudhoney en Tad. Voor het eerst kiest men, behalve dan in ‘Dizzy’, wel voor Franse teksten. Wat dan weer de geloofwaardigheid en authenticiteit ten goede komt en het poëtische aspect sterker benadrukt. Heliogabale probeert bij iedere release zichzelf te vernieuwen. Een proces dat als erg verfrissend wordt ervaren. Zangeres Sasha Andrès zingt met bezieling en overtuiging. Stelt zich soms kwetsbaar op, maar kan ook luidruchtig en scherp uithalen. Muzikaal kiest men voor de weg met de meeste weerstand. De muziek klinkt hoekig en weerbarstig door het veelvuldig wisselen van ritme en stemming. ‘L’Automne’ is het enige nummer dat je als licht verteerbaar kunt bestempelen. De overige tracks zijn door hun aard minder toegankelijk en iets meer pretentieus. ‘Ecce Homo’ is de volgende episode in het wispelturige bestaan van Heliogabale. Een album dat bitter smaakt, maar ook bol staat van emoties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten