Orange Goblin

Orange Goblin

Laat nog eens zijn tanden zien

Na de release van ‘Back From The Abyss’ in 2014 ging de meeste tijd van de afgelopen vier jaar naar het toeren en spelen van concerten en festivals. Tot eind juli 2017 het kwartet aankondigde dat het moment was aangebroken om te beginnen aan een nieuwe plaat. Daarmee zijn ze nu helemaal klaar. ‘The Wolf Bites Back’ komt uit op 15 juni. Orange Goblin is een begrip in het wereldje van stonerrock en we lieten de kans niet onbenut om begin mei een gesprek te hebben met de immer sympathieke en praatgrage frontman Ben Ward.

Paul Van de gehuchte

HUN BESTE OOIT

Dikwijls, zo niet altijd, wordt een nieuw album van een artiest door het label en/of de entourage aangekondigd als het beste van wat er tot nu toe is uitgebracht. Dat is ook het geval met ‘The Wolf Bites Back’ van Orange Goblin dat in de bio de hemel wordt ingeprezen. Ben Ward is het daar echter volmondig mee eens. Hij weet dat het stereotiep klinkt en een cliché is zo groot als een huis, toch vindt hij dat de huidige langspeler hun beste ooit is. De aanpak is lichtjes anders. Ze namen wat meer tijd om het songmateriaal te schrijven. De productie is een beetje verschillend met dank aan Jaime Gomez Arellano. Qua stijl heeft het een meer duistere insteek, zowel tekstueel als muzikaal. Het is hun meest gevarieerde en veelzijdige album tot nu toe en ze zijn er trots op. Voor hen is het een grote stap voorwaarts. Toch blijft het ook een distinctieve Orange Goblin plaat met zijn herkenbare sound en met de vertrouwde ingrediënten.   

De vier leden van Orange Goblin hebben elk hun eigen muzikale smaak en voorkeur. Elk heeft dan ook een eigen inbreng, maar het zijn voornamelijk Chris Turner, Joe Hoare en Ward zelf die de meeste ideeën aanbrengen en die dan samen in de studio uitwerken. Van zodra ze klaar zijn met de muziek is het aan Ben om te starten met het schrijven van teksten. Het is een manier van werken die ze aanhouden sinds het prille begin. Ze hebben ooit eens geprobeerd om het andersom te doen: een tekst schrijven en daar muziek aan toevoegen, maar dat was een fiasco en niet voor herhaling vatbaar. Ben heeft al wel eens te maken gekregen met een schrijversblok. Dat komt meestal als je probeert te hard je best te doen. De normale werkwijze van Orange Goblin is een studio - in dit geval de Orgone Studios - te reserveren voor een bepaald aantal weken zodat ze er ook een einddatum kunnen op plakken. Tegen dan moeten ze klaar zijn. Ze zorgen zo voor een beetje druk en dat werkt stimulerend. Soms hoor je van artiesten dat ze twee jaar of langer in een studio hebben zitten werken aan een album. Ben: ‘what the fuck are you doing down there that it takes you two years? Als je te lang aan een nummer sleutelt dan is het natuurlijke en organische gevoel zo verdwenen. Alles bij elkaar heeft het gehele proces van ‘The Wolf Bites Back’ een vijftal maanden in beslag genomen.’

In de teksten figureren vreemde wezens als aliens, zombies en heksen. Voor Ben zijn ze geen metafoor voor wat er gebeurt in het echte leven. Eerder een manier om eraan te ontsnappen. Hij haalt nog altijd de inspiratie uit de boeken die hij leest en de films die hij bekijkt. Of het nu griezelverhalen zijn, fantasy of science fiction. Voor ‘The Wolf Bites Back’ zijn de inspirerende bronnen auteurs als Philip K. Dick, Robert Bloch en H. G. Wells. Vaste waarden zijn ook Tolkien, Stephen King en James Herbert. Ben vindt plezier in het schrijven van teksten door er een eigen draai aan te geven en zijn verbeelding de vrije loop te laten. Ze zijn ook op verschillende manieren interpreteerbaar en dat vindt Ward nog het meest interessante aspect.

TWENTY YEARS AND COUNTING

Orange Goblin heeft fans wereldwijd en die zijn hondstrouw. De groep bestaat nu meer dan twintig jaar en er zijn bewonderaars van het eerste uur die nu nog hun steeds concerten bijwonen en hun albums blijven kopen. In die mate dat ze oud genoeg zijn om kinderen te hebben die ze kunnen meetronen naar optredens van hun favoriete band. Ben vindt dit fantastisch en is heel blij dat er op die manier een hele horde nieuwe fans Orange Goblin leren kennen en waarderen.

Ben: ‘het is leuk om de jonge generatie voor het podium te zien en hun vaders die aan de toog hangen, pintjes bier drinken en de lengte en volume van hun baard met elkaar vergelijken (lacht).’ En zolang de muzikanten plezier en voldoening blijven vinden in wat ze doen gaan ze door. Als het een routine begint te worden en de verveling toeslaat dan trekken ze de stekker eruit.

Echt rijk zijn de vier bandleden niet en dat gaan ze ook nooit worden. Dat beseffen ze maar al te goed. Toch zijn ze gelukkig met hun huidige status. Ze hebben naast het leven als muzikant ieder een voltijdse baan. Financieel haalt Orange Goblin het meest profijt uit het spelen op festivals. Ook de vernieuwde webwinkel lokt heel wat nieuwsgierigen en de verkoop van platen en merchandise loopt als een trein. Eigen geld investeren zoals in de beginjaren hoeft niet meer.   

EEN AANGEPASTE LEVENSSTIJL

Als je hem nu bekijkt zou je het hem niet toegeven, maar in zijn jeugd was Ben een sportieve kerel. Hij heeft ooit twee jaar bij Queens Park Rangers gespeeld op de positie van centrale verdediger of als centrale middenvelder. Tot het niveau van een prof voetballer heeft hij het nooit gebracht. Als snel zag hij in dat hij verder wou gaan als muzikant. Het feit dat hij bier begon te drinken was ook al een minder positief punt. Dat betekende meteen het einde van zijn ontluikende voetbalcarrière. Hij is nog altijd een grote voetbalfan. Zijn favoriete club is Liverpool. In de jaren zeventig en tachtig was het nog betaalbaar voor Jan met de pet om wedstrijden bij te wonen. Nu zijn tickets peperduur. Komt onder meer omdat er exuberante bedragen worden uitgegeven aan transfers en lonen en wat we gemakshalve zullen omschrijven als de professionele omkadering. Hij vindt het verwerpelijk dat een speler (Neymar) per maand meer dan drie miljoen euro opstrijkt om tegen een balletje te trappen. En dan klaagt dat hij twee tot drie wedstrijden per week moet spelen. Ben: ’for that kind of money he should be playing every fucking day.’ Het maakt het voetbal als sport kapot. 

Met ouder worden en ook om zowel fysiek als mentaal fit te blijven heeft Ben zijn levensstijl aangepast. Sinds een paar jaar is hij vegetariër. Hij drinkt en feest veel minder dan vroeger. Nu gaat het niet meer om de eerste dag van een toer zestig sigaretten te smoren, twee flessen whisky soldaat te maken en als toetje drie gram coke te snuiven. Ben: ‘I would be fucked for the rest of the tour (lacht)’. Hij blijft zich amuseren, maar maken het niet meer zo bont. Soms gaat hij samen met zijn vriendin wel eens naar de fitness. De laatste jaren nam hij ook deel aan verschillende fietstochten voor goede doelen. Onder meer fietste hij al drie keer van zijn thuisstad Londen naar het Download Festival in Donington Park. Organisator is trouwens Rod Smallwood, de manager van Iron Maiden, waarmee hij een hechte vriendschap heeft opgebouwd.

MEER CYNISCH MET OUDER WORDEN

Zijn interesse voor politiek is met het verstrijken van de jaren helemaal bekoeld. Hij rekent zich nu tot het kamp dat elke politicus, ongeacht de partij of politieke strekking, beschouwt als graaiers die er zijn om in de eerste plaats hun eigen zakken en die van hun naaste omgeving te vullen (‘lying, thieving and selfish bastards') om dan te kijken of er nog wat kruimels overblijven voor de gewone man en vrouw. Het duurt al een eeuwigheid dat er niets of te weinig wordt geïnvesteerd in het verbeteren van de levensomstandigheden van alle burgers. Ward geeft toe dat dit misschien iets te cynisch is, maar dat heb je met ouder worden.

Wat migratie betreft: hij begrijpt dat mensen oorlogsgebied ontvluchten en een veiliger onderkomen willen of dat ze uit de armoede willen geraken en hun geluk elders zoeken, maar alles heeft zijn grenzen. Een probleem is bijvoorbeeld het dagelijks toenemend aantal transmigranten die vanuit België of Frankrijk op een kans zitten te wachten om de oversteek te maken naar Groot-Brittannië. Vraag is of het Verenigd Koninkrijk die grote aantallen asielzoekers nog aankan, want ook uit de Oost-Europese landen en de vroegere kolonies blijven er migranten komen. Op een bepaald moment kan dit een negatieve weerslag hebben op de werking van het land. Bijvoorbeeld levensonderhoud en huisvesting zijn nu al bijzonder duur. Aantrekkelijk is dan weer de gratis gezondheidszorg en de goed draaiende en nog altijd bloeiende zwarte economie. Jobs genoeg, weliswaar onderbetaald, maar wie niets heeft is met weinig tevreden. Iedereen verdient een eerlijk deel in het leven, doch het is heel moeilijk zo niet onmogelijk om dat te bereiken, aldus nog Ward.

NOCH VERZAMELWOEDE, NOCH RITUELEN

Mannen zijn verzamelaars en ook Ben is een collectioneur. Zijn voorkeur gaat uiteraard uit naar muziek. Hij koopt zowel cd’s als vinyl. Daarnaast bezit hij een collectie griezelfilms en literatuur. Hij is geen fanatiek verzamelaar die bijvoorbeeld alles van Iron Maiden in de kast heeft staan. Laatstleden schafte hij zich nog een aantal platen aan in Eindhoven. Ook de winkel in Vosselaar staat met stip aangekruist. Voorlopig heeft hij nog plaats om alle stukken te stockeren, maar binnenkort is de aanschaf van nieuwe rekken onvermijdelijk en zit er een tripje naar Ikea aan te komen.

Vroeger bestond zijn dagelijks ritueel uit een kop koffie en een sigaret. Vandaag probeert hij het roken zoveel mogelijk te beperken en in plaats van koffie drinkt hij nu Engelse thee. Voor zijn werk neemt hij dagelijks de metro, een absolute nachtmerrie. Op regelmatige basis belt hij met zijn ouders, voor Ben heel belangrijk, want niemand kan voorspellen hoelang ze nog gaan leven. Hij heeft daar een nuchtere kijk op. Ook probeert hij zoveel mogelijk tijd door te brengen met zijn gezin. De laatste jaren is hij veranderd van een nukkig in zichzelf gekeerd iemand met een slecht humeur naar een persoon die glimlacht, relaxt en geniet van wat zich om hem heen afspeelt.  Ben gelooft sterk in lotsbestemming en karma. Wat je geeft krijg je ook terug.  Als hij zichzelf eens in de watten wil leggen koopt hij zich een fles Schotse whisky single malt of als er nog tickets voorhanden zijn, woont hij een match bij van Liverpool. Andere opties zijn cd’s, langspeelplaten of een nieuw hemd, niets extravagant. Om helemaal uit de bol te gaan ontbreekt het hem aan financiële middelen. Zijn grootste en duurste aankoop ooit was een nieuwe auto. Moet zowat tien jaar geleden zijn en pas sinds kort helemaal afbetaald. Een Fiat Bravo. Was een goede investering, want heeft hem in al die tijd nooit in de steek gelaten.

Op de vraag ‘veronderstel dat je carte blanche krijgt van je partner voor een onenightstand wie is dan de uitverkorene’ blijkt dat Ben een tikje ouderwets is en kiest voor traditionele schoonheden als Sophia Loren, Raquel Welch, Elizabeth Taylor, zeg maar het type van de ‘curvy brunettes’, de glamoureuze filmsterren. Met dien verstande dat hij met een teletijdmachine terug kan reizen naar de periode van hun glorietijd, toen ze schitterden op het witte doek.