Andrew Tuttle
Someone Good
Voor de Australiër Andrew Tuttle is zijn thuisstad Brisbane een bron van inspiratie. Op dit derde solo album is de muziek een weerspiegeling van het dagelijkse leven. De tijd voor het schrijven van de songs spendeerde hij voor het grootste deel in zijn slaapkamer. Het instrumentarium bestond alleen uit banjo, akoestische gitaar en synthesizer. Toch slaagt Andrew er in om een interessant palet samen te stellen door de introductie van ambient klanken en subtiele drones. Het geroezemoes van de grootstad vloeit samen met het geruis van de wind die door de bomen en over de rivier waait. Op deze manier maakt hij opnieuw kennis met zijn nochtans al vertrouwde omgeving. Zijn liedjes zijn delicaat en gracieus. Het zijn dromen en reflecties. Gebracht en gedragen door een positieve instelling waarin liefde, familie en vriendschap het allerbelangrijkste zijn. Ook al zijn het turbulente tijden. De constructie om ambient te laten samen gaan met folk valt best wel in de smaak. Vooral de visionaire voorstelling van ‘A Winding River’, ‘Transmission Interruption’ en ‘Boarding Zone’ zijn illustratief en schetsen op prachtige wijze de ideale wereld van Andrew. Slechts op twee nummers krijgt Tuttle de steun van een paar gastmuzikanten. Op ‘Meterological Warning’ zijn dat Chris Rainier (lap steel gitaar) en Dina Maccabee (viola) en in ‘The Coldest Night’ komen Charlie Parr (elektrische gitaar) en trompettist Joel Saunders een handje toesteken. Zorgt voor een beetje afwisseling, doch niet genoeg, want meer variatie is nou net waar het dit album aan ontbreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten