White Lies
Five
PIAS
Het Engelse trio White Lies bestaat tien jaar en ze vieren dat eerste decennium met ‘Five’, jawel hoor hun vijfde album. White Lies sprong eind 2007 mee op de kar van de postpunk revival en hoort thuis bij een select groepje artiesten als The Killers, Editors, Interpol, Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs en worden door sommigen gezien als de erfgenamen van Echo & The Bunnymen, Joy Division en Ultravox. Naar eigen zeggen betekent deze ‘Five’ een ware mijlpaal in hun bestaan en nemen ze de uitdaging aan om hun groepsgeluid verder uit te diepen en muzikaal nieuwe oorden op te zoeken. Met als frontman Harry McVeigh hebben ze een charismatische zanger, maar die kan nu eenmaal geen mirakels bewerkstelligen. Is ‘Time To Give’ nog een uitstekende song dan gaat het al snel bergafwaarts met ‘Never Alone’. Ook ‘Tokyo’ is slappe kost. Als de artistieke challenge erin bestaat om ergens te landen tussen Erasure en New Order dan moet ik toch even de wenkbrauwen fronsen. Gelukkig herpakken ze zich deels met ‘Finish Line’ en ‘Jo’. De overige nummers zijn stuk voor stuk middelmatig met af en toe fijne en genietbare fragmenten. Als deze ‘Five’ het startsein is voor een nieuw en spannend hoofdstuk dan zullen ze in de nabije toekomst toch een tandje moeten bijsteken, want het is puur de klasse van McVeigh die hier het hele zaakje overeind houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten