Mono

Mono

Inzicht verkrijgen in de eigen ware aard om zo de weg te openen naar een bevrijde manier van leven.

Opgericht in 1999 bracht het Japanse Mono met ‘Under The Pipal Tree’ (2001) een eerste album uit. We zijn nu twintig jaar verder en tien platen rijker. Tijd dus om deze bijzondere gebeurtenis te vieren. Niet met toeters en bellen, maar door middel van een wereldtournee die hen onder meer op 11 april naar Tilburg brengt naar het wereldvermaarde Roadburn Festival. Met gitarist en componist Takaakira ‘Taka’ Goto hadden we een gesprek over het reilen en zeilen van Mono en zijn persoonlijke kijk op het leven. 

Paul Van de gehuchte

Elke nieuwe release is iets speciaals. Hoe en wanneer ben je begonnen aan de nieuwe plaat?

‘Dit jaar vieren we het 20-jarig jubileum van de band sinds onze oprichting en ‘Nowhere Now Here’ wordt ons tiende album. Toen ik begon te schrijven gingen de liedjes over de winter van 2016. Hoewel - omdat ik ook op tournee was - kan ik niet beweren dat ik de hele tijd bezig was met het schrijfproces. Laat ons zeggen dat ik ongeveer anderhalf jaar heb besteed aan het voltooien van deze songcyclus.’

En waar haalde je de inspiratie voor 'Nowhere, Now Here'?

‘’Nowhere Now Here’ kun je zien als een muzikaal parcours waarin alle problemen die zich stelden tijdens het maken van de plaat zelf zitten vervat. In 2017 waren we vanwege de beëindiging van de samenwerking met ons Japanse management en label, evenals het vertrek van onze drummer, niet in staat om maar één stap te zetten. We hadden geen enkele planning en alles zat muurvast. De stemming was bedrukt in de zin van ‘als het een normale band betrof, was dit het moment geweest dat die zou splitten’. We zagen het echt niet meer zitten. We waren aanbeland op het cruciale punt om een doortastende beslissing te nemen: proberen we een nieuw hoofdstuk aan te vatten of stoppen we ermee.’

‘Als resultaat daarvan schreef ik een verhaal over het regenereren van de pikdonkere duisternis. Ik voelde me ‘nowhere’. Bij zonsopgang verwelkomde ik een nieuw begin: ‘now here’. Het was de aanzet voor het aanboren van een  compleet andere energiebron in vergelijking met onze vorige albums. Als je het woord ‘nowhere’ in tweeën snijdt dan wordt het ‘now here.’ En dat is precies wat ik wilde uitdrukken. Het gevoel van liefde en positiviteit in die ene ruimte onder te brengen in de overtuiging dat je alles kunt veranderen. Het is ook een album dat het verhaal portretteert over afscheid nemen van het verleden. Diep in je hart is er de ongerijmdheid van haat en woede naast de hoop en het willen vechten om opnieuw naar het licht te reiken dat zich ergens diep in je hart verbergt. Het is de weg naar de laatste scène ‘Vanishing, Vanishing Maybe’ waarin je voorgoed het verleden laat rusten en alleen nog naar de toekomst kijkt.’

DAHM, DE NIEUWE DRUMMER

Heb je ook nieuwe instrumenten geïntroduceerd?

‘Voor dit album heb ik veel gebruik gemaakt van elektronische elementen. Dit was geïnspireerd op de samenwerking met John McEntire van Tortoise en The Sea And Cake tijdens het maken van ‘H a r m o n i c’ (2017) voor mijn soloproject Behind The Shadow Drops. En ik was op zoek naar ideeën die voor een ander geluid konden zorgen dan wat men van Mono gewend was. Ik wilde proberen een origineel en uniek wereldbeeld te creëren, vergelijkbaar met één van mijn oude favorieten, namelijk enkele van de vroege werken van Philip Glass.’

‘En dan is er nog de komst van onze nieuwe drummer Dahm na het vertrek om persoonlijke redenen van oudgediende Yasunori Takada eind 2017. Hij is een Amerikaan en woont in de VS. Hij is een fantastische drummer. Door zijn komst is het groepsgeluid helemaal veranderd. De nieuwe nummers waren geschreven voordat we hem ontmoetten, maar het voelde aan alsof ze op zijn komst lagen te wachten. Het uitdrukken van de energie, vitaliteit en kracht die nu van het nieuwe album uitgaan was zonder hem zeker niet mogelijk geweest.’

'Breathe' is de eerste poging om te zingen op een Mono-album. Waarom deze ommezwaai?

‘Met ‘Breathe’ kwam het idee dat het een song was waarbij ik met woorden iets wou vertellen. In de afgelopen jaren, naarmate de band groeide en er meer mensen bij betrokken raakten, begonnen er zich vervelende zaken voor te doen. Sommige van die personen hadden een te groot ego en dat werkte verstikkend, in die mate dat het ook een impact had op onze creativiteit. De situatie begon uit de hand te lopen en we wilden onze vastberadenheid tonen door een nieuwe bron aan te boren met een liedje met een songtekst.’

Toen ik Tamaki vertelde dat ik haar wilde laten zingen, was ze erg verrast, maar ik was ervan overtuigd dat zij de enige zou zijn die door op ‘Breathe’ te zingen de tekst helemaal tot zijn recht zou laten komen. Het resultaat bleek nog mooier te zijn dan wat ik in gedachten had. Ik heb het gevoel dat het echt iets is dat de mensen raakt.’

Zingen betekent ook teksten. Hoe moeilijk was het om een ​​onderwerp te vinden om over te zingen en de tekst te schrijven?

‘Het was niet moeilijk omdat ik vanaf het begin wist wat ik wou vertellen. Tamaki, ikzelf en de Franse filmregisseur Julien Levy, die de videoclip voor ons heeft gemaakt hebben samen de tekst geschreven.’

Is het iets dat voor herhaling vatbaar is?

‘Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht.’

HET HART LATEN SPREKEN

Je moet me corrigeren als ik ongelijk heb, maar er zijn geen invloeden van de Japanse cultuur in je muziek. Is daar een speciale reden voor?

‘Ik weet het zelf ook niet. Het is niet iets waar ik om geef. Componeren is een proces van het innerlijk. Je moet je hart laten spreken. Ik zoek diep in mezelf en het is daar in de kern van mijn wezen dat de liedjes vorm beginnen te krijgen. Stralende, heldere ziel verbonden elementen verdrijven de waanzin en de duisternis. Liedjes schrijven is mijn redding. Ik heb het gevoel dat het me waardig maakt om te leven en het geeft mij ook een reden om te blijven wie ik ben. Door mijn gevoelens te uiten, zijn de liedjes mijn levensboei geworden. Er gaat een zekere kracht van uit die het voor mij mogelijk maakt om een vorm van contact te hebben, een soort van verbinding met alle mensen in de wereld.’

Kan 'Nowhere, Now Here' een album zijn dat je helpt dromen van mensen te laten uitkomen?

‘Er gebeuren veel dingen in het leven. Er is een gezegde ‘het donkerste uur is net voor de dageraad’. Het leven is een dagelijkse strijd en zelfs al weet ik niet wat mij te wachten staat, toch zal ik nooit versagen of de moed opgeven. Ooit komt er een dag dat het juiste pad zich aan mij zal openbaren. Je begrijpt pas echt waar het leven over gaat in tijden van tegenspoed.’

Kun je ons iets meer vertellen over de creatie van de korte film 'After You Comes The Flood'?

‘Ik ben bevriend geraakt met Julien Levy. We hebben geleerd dat we een vergelijkbare gevoeligheid delen. Hij woont momenteel in Tokio en wanneer we de kans krijgen, gaan we samen iets drinken en praten dan eindeloos over kunst. Persoonlijk hou ik heel veel van hoe hij de metropool Tokio portretteert. Hij schetst een chaotisch beeld en tegelijk is er het gevoel van eenzaamheid alsof er geen echte plaats voor jezelf. Je bent op de dool, er is alleen het ongeloof, de onzekerheid en je hart schreeuwt het uit.’

‘Ik vind het heel leuk om samen te werken met Julien. We geven elkaar inspiratie. Voor dit album hebben we hem de titels van elk nummer gegeven en de tekst voor 'Breathe' samen geschreven. Voor 'After You Comes The Flood' hebben we besloten om het niet uit te geven als een gewone videoclip, maar eerder als een unicum, als onze gezamenlijke kortfilm.’

DE GROTE UITDAGINGEN

In Europa horen we niet zo veel over Japan, tenzij er een ramp gebeurt. Wat doet de overheid bijvoorbeeld aan de klimaatverandering? Is het iets waar Japanners wakker van liggen?

‘Ik weet het niet. Ik kijk niet echt tv of naar Japanse nieuwszenders. Ik probeer niet veel aandacht te schenken aan nieuws dat me deprimeert. Als ik tijd heb, schrijf ik liedjes en reis ik, dus eigenlijk heb ik gewoon niet zoveel tijd voor dat soort dingen.’

Hoe is de economie, gaat die erop vooruit? En hoe zit het met armoede? (In België, waar ik woon, leeft 1 op de 5 kinderen in armoede)

‘Zoals altijd zijn er allerhande conflicten in de wereld. Zelfs in Japan plegen veel mensen zelfmoord. Het is echt triest.’

In Europa is migratie een van de grootste uitdagingen, is het een probleem in Japan?

‘De Japanse overheid is momenteel bezig met het bespreken en uitstippelen van een nieuw immigratiebeleid.’

Hoe sta je tegenover religie? Ben je zelf ook religieus?

‘Geen van de groepsleden is bijzonder religieus, maar ik kan persoonlijk het Boeddhisme begrijpen. Het onderricht van Boeddha vind ik echt fantastisch. Maar altijd zijn er fanatici in de wereld die religie misbruiken om macht te verkrijgen, hun imperium uit te breiden. Ze proberen mensen onder de knoet te houden en hen hun regels op te leggen. Sinds de begindagen van de mensheid zijn er altijd al godsdienstoorlogen  geweest. Ik heb het gevoel dat wat echt belangrijk is we al lang zijn vergeten.’

Je hebt de wereld rondgereisd. Wat is je favoriete bestemming, je favoriete locatie en festival?

‘We hebben tot nu toe zevenenvijftig landen bezocht. Waar we ook gingen, we zijn overal met open armen ontvangen en hebben kunnen genieten van prachtige ontmoetingen. We zijn er trots op en heel gelukkig om zulke fantastische vrienden en fans te hebben die onze muziek over de hele wereld ondersteunen. Ik wilde altijd, door middel van mijn muziek iets belangrijks delen dat nationaliteiten, geschiedenis en talen overtreft. Er zijn veel landen en steden waar we nog niet hebben gespeeld, dus er ligt nog veel onontgonnen terrein voor ons en daar willen we nog werk van maken.’

Heb je naast muziek nog andere interesses of hobby’s?

'Ik heb niet echt hobby's, maar als ik er moest kiezen dan gaat mijn voorkeur uit naar films kijken en boeken lezen.

Wanneer je een fantastisch werk tegenkomt, werkt dat inspirerend. Een boek of een film kan zelfs je kijk op het leven en de wereld veranderen.’

Ben je een verzamelaar (boeken, platen, films, actiefiguren, videogames, etc.)

‘Ik ben geen verzamelaar. Ik hou van een eenvoudig leven.’

Wat is de meest excentrische aankoop / uitgave die je ooit hebt gedaan?

‘Ik kan niets bedenken. Ik denk niet dat ik ooit iets heb gekocht wat het vermelden waard is.'

Dit jaar mag je twintig jaar Mono vieren. Als je terugkijkt wat tot nu toe de hoogte- en dieptepunten waren?

‘Onze eerste internationale show was in 2000 in de Mercury Lounge in NYC, en die avond was echt verschrikkelijk. Het begon al voor we vertrokken. Om vliegtuigtickets te kunnen kopen verkochten we onze gitaren en pedalen die we niet echt gebruikten. Eenmaal daar aangekomen hebben we die avond voor een publiek gespeeld bestaande uit vijf personen. Als ik er nu aan terugdenk was dat logisch. Er was geen reclame gemaakt, laat staan enige vorm van marketing. Geen kat in de VS had ooit gehoord van Mono. Een rampzalige opkomst was de onvermijdelijke uitkomst. Ik herinner me nog dat ik lag te piekeren en die nacht geen oog heb dichtgedaan. Ik werd me ervan bewust dat het niet zo eenvoudig zou zijn om actief te blijven als band en reizen naar het buitenland bleek onrealistisch, onder meer door een gebrek aan fondsen. Onze dromen waren aan diggelen geslagen en we bleven achter met gevoelens van angst en onzekerheid. Doch we hebben onze ruggen gerecht en zijn de uitdaging aangegaan.’

‘Dag op dag, precies tien jaar na ons eerste optreden waren we terug in NYC voor onze eerste orkestshows gespreid over twee dagen. Meer dan tweeduizend fans van over de hele wereld kwamen naar ons kijken. De staande ovaties na ons laatste lied is een van de meest verbazingwekkende herinneringen en iets dat ik nooit zal vergeten voor de rest van mijn leven. Ik werd er echt blij van.’

‘Zoals ik al eerder aangaf was 2017 voor ons een moeilijk jaar vol met allerlei soorten problemen. Maar nu dat dit alles achter de rug is, voel ik uit de grond van mijn hart dat we als ik onze hele carrière in ogenschouw neem, nu als band op ons best zijn. Met andere woorden, de hoogte- en dieptepunten liggen dicht bij elkaar, ongeacht het waar en wanneer. Het leven is onvoorspelbaar en ook soms grappig.’

Hoe ziet de toekomst van Mono eruit? Nog eens twintig jaar erbij doen?

‘Nu we als groep een nieuw elan hebben gevonden en de batterijen terug zijn opgeladen voelen we ons als herboren. We zijn klaar om nieuwe hoofdstukken toe te voegen aan het verhaal van Mono. We kijken erg uit naar de komende twintig, dertig jaar.’

Wat vind je het meest fascinerend aan het leven en waarom?

Wanneer de dag komt dat wat je droomt ook werkelijkheid wordt. Daarbij is het belangrijkste en meest waardevolle in het leven dat je zelf kunt beslissen welk soort dromen je zelf wilt dromen.’