woensdag 15 mei 2019

Anthony Laguerre

Anthony Laguerre
Myotis
Vand’Oeuvre

Naast een geslacht van vleermuizen is Myotis ook de titel van Anthony Laguerre zijn nieuwe plaat. In de zeven tracks die het album rijk is gaat Laguerre (ook actief in de Franse psychedelische noise rockgroep FiliaMotsa) op ontdekkingstocht. Als drummer, componist, improvisator en geluidstechnicus laat hij hier zijn veelzijdigheid bewonderen. Van bij de start tot de eindelijke realisatie staat hij aan het roer van dit project. Als muzikant spitst zijn aandacht zich toe op diverse ritmes en zijn instrumenten: drums, percussie en harmonica. Het improviseren sluit aan bij de vrije benadering die Laguerre beoogt. Als geluidsman bepaalt hij zelf hoe de ruimte in te vullen en te gebruiken. De combinatie aan geluiden, de technische invulling en ondersteuning staan garant voor een breed palet van audioresultaten waarin zowel zachtheid, intonatie, vibratie als kracht tot uiting komen. Uit de band springen de noise excessen van ‘II’ en de experimentele aard van het avant-gardistische ‘III’. Het industrial getinte ‘IV’ wordt gestuurd door gruizige en kille feedback effecten. Het repetitieve in ‘VI’ gaat samen met een spervuur van snelle en harde riffs wat uitmondt in een onheilspellende en lawaaierige brij. Het zestien minuten durende minimalistische drone epos ‘VII’ heeft zowel iets plechtstatig als hypnotisch. Ruim over de helft sluipt er een muzikale stoorzender binnen die het gestage ritme wegdrukt en de aanloop is naar een triomfantelijke finale van luid getrommel, heftige slagen op bekkens en schrille noise uithalen. ‘Myotis’ is een weinig toegankelijk en experimenteel werkstuk gecreëerd door een eigenwijze kunstenaar.    

vrijdag 10 mei 2019

Der Finger

Der Finger
Le Cinque Stagioni
Toten Schwan Records

Anton Efimov en Evgenia Sivkova zijn een Russisch duo actief sinds 2012. Hebben al een twintigtal releases uitgebracht, maar dit is voor mij een eerste kennismaking. Bij deze nieuwe plaat komt avant-garde saxofonist en vader van Evgenia: Edward Sivkov de rangen versterken. Der Finger, met als uitvalsbasis Moskou, meet zich internationale allures aan. Naast de Duitse groepsnaam en songtitels krijgt het nieuwe album een Italiaanse naam en ze vonden onderdak bij het Italiaanse cult label Toten Schwan. Inspiratie voor ‘Le Cinque Stagioni’ halen ze bij de Amerikaanse schrijver, futuroloog en filosoof Robert Anton Wilson, auteur van onder meer ‘The Illuminatus! Trilogy’. De vijf composities vertegenwoordigen de vijf seizoenen van de Illuminati kalender. Seizoenen die 73 dagen duren en dus van oorsprong Duitse namen hebben. Muzikaal is Der Finger moeilijk te plaatsen. Men kiest voor een mix van free en dark jazz, avant-garde, vrije improvisatie, noise, drone en minimale muziek. De vijf composities hebben telkens een respectabele tijdsduur van dertien tot twintig minuten. Alleen de laatste track ‘Realpolitik’ haalt net niet de grens van acht minuten. De algemene indruk die men krijgt is er een van chaos en wanorde. De niet conventionele structuren sturen aan op decadentie en verval. Het feit dat de verschillende muzikale elementen eerder vervreemden en naast elkaar bestaan maken het geheel nog abstracter. Het verband met de Illuminati kalender is het kringproces die de muziek ondergaat. Er valt geen lijn te trekken in de ontwikkelingen die elke track doorkruisen. Men zou eigenlijk onbegrensd kunnen doorgaan. Gelukkig is dat hier niet het geval. Een tijdsspanne van 77 minuten lijkt me meer dan voldoende om de cyclus vol te maken.

Christian Winther Christensen

Christian Winther Christensen
Almost In G
col:legno

De Deense componist Christian Winther Christensen heeft zich een eigen onmiskenbare stijl aangemeten en ontpopt zich als een moderne componist die aanleunt bij oudere generaties en klassieke muziek. Hij werkt hier opnieuw samen met Scenatet, een eveneens Deens gezelschap van twaalf muzikanten die zowel in eigen land als internationaal reeds als kamerorkest hebben geschitterd. Zo bracht het ensemble Christensen zijn stuk ‘Chorale’ in première op het MATA-festival in New York in 2017.  ‘Almost In G’ bestaat uit composities van Christian Winther zijn portretconcert dat voor het eerst werd uitgevoerd op het Borealis Festival in Bergen, Noorwegen in 2015. De opvatting van Christensen voor het samenstellen van ‘Almost In G’ is zijn aandacht voor het mens zijn dat fundamenteel zit verweven in zijn muziek. De overwegend korte stukken vormen een soort van collage waarin de onvoorspelbaarheid, de hardnekkigheid, het karakteristieke van de mens als individu in kaart wordt gebracht. Scenatet speelt alles in op klassieke instrumenten. Op een innoverende wijze kaderen ze het hedendaagse aspect binnen dit één uur durende experimenteel parcours. Christensen zijn eigen muzikale taal wordt hier perfect weergegeven. Het is dan ook de bedoeling dat de samenwerking hier niet eindigt. Scenatet is er op gebrand om in de toekomst nog meer van Christensen zijn werken aan een publiek te kunnen presenteren. ‘Almost In G’ gaan vergelijken met gelijkaardige releases is niet aan de orde. Daarvoor is de immanente betekenis van dit album te structureel eigenwijs en uniek.    

Ketil Bjørnstad

Ketil Bjørnstad
Rainbow Sessions (New Edition)
Grappa

Deze Noorse pianist, componist en schrijver debuteerde op 10 januari 1969 met het Oslo Filharmoniske Orkester en speelde toen Béla Bartók zijn derde piano concerto. De ondertussen zeer gewaardeerde en gerenommeerde Bjørnstad mag dus in 2019 zijn vijftigjarig bestaan vieren als artiest en muzikant en gaat dat doen in stijl. Zo zal hij op 11 augustus het Oslo Jazz Festival openen in het Operahuset met een resem bekende muzikanten zoals Ole Paus, Lill Lindfors, Anneli Drecker, Kristin Asbjørnsen, Frode Alnæs, Svante Henryson, Audun Erlien en Rune Arnesen, allemaal artiesten waar hij tijdens zijn lange carrière ooit mee heeft samengewerkt. Op het platen front heeft men ook niet stil gezeten. Zo werd er een nieuwe editie uitgebracht van de eerder in een gelimiteerde oplage verschenen ‘Rainbow Sessions’ (2006). Het is Ketil zijn eerbetoon aan de Rainbow Studios en de grote Steinway piano. Een idee dat groeide toen studio eigenaar Jan Erik Kongshaug het plan had opgevat om zijn studio te verhuizen naar een nieuwe locatie. Op de planning stonden twee solo piano albums netjes verdeeld. De eerste werd opgenomen in de oude studio en de tweede gespeeld in de nieuwe. Het werden er uiteindelijk toen toch drie met ‘The Long Farewell (Final Rainbow Session)’, ‘The Rainbow (First New Rainbow Session)’ en ‘The Way Through The Woods’ (The New Steinway Rainbow Session)’. De heruitgave is een luxueuze editie waar nog een vierde cd aan is toegevoegd. Die omvat eerder onuitgebracht materiaal opgenomen tijdens vijf verschillende ‘Rainbow sessies’ in de periode 2013 tot 2017. De stukken op die laatste plaat zijn ingespeeld op een nieuw type Steinway. Vandaar de verwijzing in de titel naar ‘The Third Instrument’. Bjørnstad is een van oorsprong klassiek geschoold pianist die later beïnvloedt door Miles Davis en Terje Rypdal koos voor een meer op jazz geënt parcours. Ketil maakte ook platen geïnspireerd door religieuze muziek, pop en filmmuziek. Deze ‘Rainbow Sessions’ bevatten vooral rustige muziek. De composities bestrijken Bjørnstad zijn hele oeuvre en zijn gekozen op het moment dat de opnamesessies zouden beginnen. De nadruk ligt op de opnamekwaliteit waarvoor de Rainbow Studios altijd garant hebben gestaan. Daarnaast is er de statigheid en het heerlijke, heldere geluid van de Steinway piano en het onmiskenbare talent van Ketil Bjørnstad als uitvoerder en componist. De vierde extra cd is een mooie aanvulling. Is ook de meest afwisselende schijf en dat zal wel voor een deel te verklaren zijn door het ruimere tijdsbestek. Deze ‘Rainbow Sessions (New Edition)’ zijn alvast een mooi begin van het voor Ketil Bjørnstad feestelijke jubeljaar 2019. 

Trondheim EMP

Trondheim EMP
Poke It With A Stick / Joining The Bots
Crónica

Verschillende universiteiten werden aangezocht om mee te werken aan dit project dat de kruisbestuiving onderzoekt met betrekking tot de aanpassing, de verwerking en de muzikale interactie tussen in vele aspecten van elkaar verschillende artiesten. De financiering gebeurde door het Noorse Artistieke Onderzoeksprogramma en de Noorse Universiteit voor Technologie en Wetenschap. Een grote groep uitstekende muzikanten en vocalisten verleende zijn medewerking naast wetenschappers, programmeurs en ook één filosoof. De naam van het collectief verwijst naar de Noorse stad Trondheim. De letters EMP staan voor ‘Electroacoustic Music Performance’. Het proces bestaat er in om via digitale audio-analyse de functies van één geluid te verwerken. Door middel van een akoestisch signaal gaat men na hoe een tweede artiest de geluidsverwerking van de eerste uitvoerder kan beïnvloeden. De twee albums hier bestrijken verschillende stadia van het proces tijdens de onderzoeksperiode die plaats vond van eind 2016 tot begin 2018. ‘Poke it With A Stick’ laat de artiesten toe om te innoveren en te experimenteren. Er ontstaan nieuwe vormen van muzikale interactie. Dit vraagt veel energie en creativiteit terwijl men de struikelstenen en obstakels van de eigenheden van de muzikanten probeert te neutraliseren. Dit leidt soms tot expressieve uitwisselingen en het verregaand uittesten van de nieuwe facetten die zich aandienen. Men creëert voortdurend spanningsvelden tussen verschillende stemmen en instrumenten als saxofoon, gitaar, basgitaar, percussie of fluit. De verschillende vormen van wisselwerking zorgen voor verrassende resultaten. Hier weet je nooit wat de uitkomst gaat zijn. Als luisteraar sta je bloot aan muzikale excessen en experimenten. Het is fascinerend om te horen hoe verschillend de artiesten op elkaar reageren. Je ontdekt een ongewone wereld van klanken waarin men niet samen, maar naast elkaar speelt. De stukken op de tweede cd, ‘Joining The Bots’ werden in een veel kortere tijdspanne (mei 2018) opgenomen. De bundel van compositorische elementen lijken meer samenhang te vertonen. Men komt meer tot samenvoegende en aansluitende ‘oplossingen’, al gaat men ook hier de confrontatie niet uit de weg. De collisies tussen stemmen en instrumenten komen soms pal, bruusk en hard aan. Wie zich kan openstellen voor dit muzikale avontuur kan zich meer dan twee uur laten verbazen. Dit opwindende tweeluik is volgens aanstichters Øyvind Brandtsegg en Simon Emmerson nog maar het begin.

Yann Novak

Yann Novak
Scalar Fields
Room40

De Amerikaan Yann Novak, met als uitvalsbasis Los Angeles, is een eigenzinnige kunstenaar, componist en curator die thuis is in verschillende vakgebieden. Met behulp van onder meer geluid en licht gaat hij op zoek naar de mogelijke functies van deze materialen. Zo ziet hij ze als een katalysator voor ons bewustzijn en bekijkt welke invloed ze kunnen hebben op locatie, tijd en ruimte. Naast audiovisuele installaties en muziekuitvoeringen maakt hij ook gebruik van architecturale ingrepen, geluidsdiffusies, opnames en afdrukken. Het begrip scalar duidt in de ruimste zin op een gewoon getal. Het idee voor deze ‘Scalar Fields’ kwam er in 2013 toen Yann experimenteerde met het scalair veld als een eenvoudig raamwerk. De combinatie van geluidselementen en audiovisuele installaties laat hem toe om een op tijd gebaseerd werk te combineren met het ervaren van een schilderij of sculptuur. Door de bijna onwaarneembare veranderingen van de geluidsstructuur ontstaat een statisch object dat betekenis krijgt door langdurige observatie. Op deze ‘Scalar Fields’ staan twee geluidsfragmenten van elk twintig minuten. Ze zijn gelicht uit de zich door de jaren heen verder gevorderde serie van installaties. De eerste werd vertoond in Los Angeles in 2016, de tweede op het Dancity Festival in Foligno in 2015. Het valt inderdaad op dat het geluid dat dienst doet als ondersteuning bijna onmerkbaar veranderd en onbewust aanzet tot fixatie. Misschien wel in zijn soort de ultieme minimale muziekervaring.   

The Future Eve

The Future Eve
KiTsuNe - Brian The Fox, featuring Robert Wyatt
Flau Records

In december 2014 kondigde levende legende en grote muziekpersoonlijkheid Robert Wyatt (Soft Machine, Matching Mole) aan dat hij voortaan geen muziek meer zou maken. Zij oeuvre omvat heel wat eigen releases plus samenwerkingsverbanden of optredens op een groot aantal albums. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat er nog (oud) materiaal opduikt. Het in Tokio gevestigde Flau label brengt zo deze plaat uit van The Future Eve featuring Robert Wyatt. Voorheen was The Future Eve bekend onder de naam Tomo Akikawabaya. Nu laat hij zich Th noemen (kort voor Tomoyasu Hayakawa). Deze darkwave en minimalwave producer was vooral actief in de jaren tachtig van de vorige eeuw. The Future Eve is zijn nieuwe exponent waar ook zijn wederhelft Tomo Noro deel van uitmaakt. Op vraag van Th stuurde Robert Wyatt hem in 1998 een cassette met vier takes van een in een nog vroeg stadium verkerend basisidee met als titel ‘Brian The Fox’.  Van Wyatt mocht Th er verder mee aan de slag gaan. De song zou later een plaatsje krijgen op Robert Wyatt zijn ‘Cuckooland’ album dat werd uitgebracht in 2003. In september 2014 verscheen dan een eerste projectie van ‘Brian The Fox’ onder de naam ‘KiTsuNe’ wat vos betekent in het Japans. Het tweede luik is getiteld ‘Ring Version’ waar het overlijden van Th zijn moeder een grote impact op heeft. In die optiek verwijzen de als nummers getitelde songs naar de cyclus van het leven en de mogelijkheid tot reïncarnatie. Uit het originele werk van Robert Wyatt heeft Th zo twaalf composities gedistilleerd. Voor het creëren van de muziek maakte Th gebruik van een oude MIDI-converter, een analoge tape-echo machine, verschillende synthesizers en technieken als looping, resonantie, nagalm en overdubs. Vanaf 1998, toen Th voor het eerst de tape van Robert Wyatt ontving, is tot op heden ‘KiTsuNe - Brian The Fox’ een werkstuk dat nog niet zijn einde kent. Kunst is volgens Th nooit af en het is de trage voltooiing van dit project dat hem sterkt in dat geloof. Wat begon als een eenvoudig, onontgonnen idee, is van daaruit veranderd in een experimenteel album van epische, zo niet eindeloze proporties.

PoiL

PoiL
Sus
Dur Et Doux

Vierde - als je ‘Mula PoiL’ de split release met Mula meerekent - vijfde album voor dit Franse trio dat geen beperkingen kent en er lustig op los experimenteert. De bezetting bestaat uit Antoine Arnera (toetsen), Boris Cassone (gitaar en basgitaar) en drummer Guilhem Meier. Alledrie nemen ze samen of om beurt de zangpartijen voor hun rekening. PoiL brengt een allegaartje van poëzie in het Occitaans (taal van Zuid-Frankrijk en de streek waar ze vandaan komen), polyfonie, kamermuziek, punk, de Renaissance, progressieve rock, avant-garde, Stockhausen en Frank Zappa. ‘Sus’ bestaat met ‘Luseta’ en ‘Lou Libre De L’Amour’ uit twee epische happen van elk twintig minuten. ‘Sus’ is een hectische en te gekke plaat die de complexiteit, het vernuft en technisch briljante meesterschap van het drietal nog maar eens accentueert. Tegelijk zijn onze supersnelle helden grappig en gevat. Thema’s die aan bod komen zijn naast serenades over liefde, bijtgrage honden, seks in de hemel of in de zee, vislolly’s en doelloos ronddwalen in een woud bij volle maan. Wie eens écht uit de bocht wil gaan kan geheel vrijwillig een rondje boeken op deze big beat dans surf rollercoaster. 

From Another Mother

From Another Mother
ATATOA
Kapitän Platte

Indie rock band uit Zagreb die graag uitpakt met acrobatische ritmes, plotse breaks, verschuivingen in tempo en een dynamische speelstijl. Surft op een energieke, ontvlambare en chaotische golf van welgezinde vibraties. Vergelijkt zich graag met Biffy Clyro, The Dillinger Escape Plan en And So I Watch You From Afar. Bestaat al sinds eind 2012, doch debuteerde pas in mei 2016 met de ep ‘Bratebra’, gevolgd door een in januari 2017 verschenen album ‘Epileptir’. Schijnt live erg sterk voor de dag te komen. Op ‘ATATOA’ zijn alle eerder genoemde ingrediënten aanwezig. Eenmalig is er een dromerig intermezzo in het jazz getinte ‘Keep Your Head’. Wordt naderhand bijna weggeblazen door het heftige ’Baited’. De overige nummers gaan gebukt onder een rommelige speelstijl. Ik heb niet het gevoel dat hun sterke live prestaties hier in de studio een vervolg krijgen. Eerlijk gezegd spreekt dat van de hak op de tak springen me niet echt aan. Toch een paar lichtpuntjes vermelden met ‘First Things First’ en het vurige ‘I Will Atone’. De rest laat me eigenlijk koud. 

Michael Feuerstack

Michael Feuerstack
Natural Weather
Forward Music Group

Canadees muzikant die voorheen actief was in Wooden Stars en Snailhouse. Sinds 2013 opereert hij onder zijn eigen naam en deze ‘Natural Weather’ is zijn vierde release. De plaat is opgenomen in Michael zijn eigen huis wat zorgt voor een gevoel van intimiteit. Het grootste gedeelte van de instrumenten neemt Feuerstack voor eigen rekening. Hij laat zich bijstaan door zijn oude kompaan en drummer Jeremy Gara (Arcade Fire) en violiste Sarah Neufeld. Een fijne rol is ook weggelegd voor de drie achtergrondvocalisten Camille Delean, Michelle Tompkins en Mike O’Brien. De teksten gaan over belangrijke en levens bepalende onderwerpen als liefde, dood, ziekte, relaties en herinneringen. Mede dankzij de eenvoudige arrangementen getuigt het album van een luchtige, ongekunstelde en zachtaardige insteek. De sfeer is ontspannen en de twaalf songs kabbelen aan een gezapig tempo voorbij. De liedjes van Feuerstack bieden soelaas in tijden dat het iets moeilijker gaat, ook al heeft zijn gevoel voor humor een wat donkerder tint. Michael kent de kneepjes van het vak als zanger en tekstdichter. ‘Natural Weather’ is een innemende plaat en bevat met ‘Don’t Make Me Say’, ‘Closer’ en ‘Love Is All Around’ een paar echte pareltjes. 

Ingar Zach

Ingar Zach
Floating Layer Cake
Sofa

Ingar Zach is een Noorse percussionist en de oprichter, samen met gitarist Ivar Grydeland, van het Sofa label dat zich concentreert op het promoten en uitbrengen van improvisatie en avant-garde muziek. Sinds eind de jaren negentig is Ingar actief in het folk circuit en in experimentele muziek. Doorheen de jaren is hij ook onversaagd op zoek naar nieuwe methodes voor het bespelen van zijn drumkit. Zo komt hij tot een hoogst persoonlijke stijl. Naast soloalbums speelt Zach in verschillende eigen bands als Dans Les Arbres, Huntsville en MURAL. Daarnaast zijn er nog de talloze samenwerkingsverbanden met andere artiesten. Ingar is als percussionist, maar ook als componist uitgegroeid tot een prominente figuur. Zijn nieuwe plaat bevat twee eigen composities. In het eerste luik, ‘The Lost Ones’ speelt Zach samen met het Canadese strijkkwartet Quator Bozzini, inclusief een bijdrage van een door dichteres en vocaliste Caroline Bergvall zelf geschreven tekst en gitarist Kim Myhr is ook van de partij. Het stuk was oorspronkelijk geschreven voor percussie en stem, doch een kennismaking met het kwartet in een ander project deed Ingar Zach besluiten de compositorische vorm uit te breiden. Het tweede deel, ‘Let The Snare Speak’ was geschreven in opdracht voor het Australische percussie ensemble Speak Percussion. Op deze ‘Floating Layer Cake’ presenteert Ingar het in een solo uitvoering. Drie kleine trommels, trillende luidsprekers en vooraf opgenomen elektronica zijn de ingrediënten voor dit stuk. Zach genereert een golf van vervormingen, ruis en effecten die uitmonden in een soort van drone muziek. Een in al zijn facetten opmerkelijke realisatie. Met ‘Floating Layer Cake’ gaat Ingar Zach alweer een stap verder in zijn excursie wat betreft percussie en hedendaagse muziek. Sterk aan te bevelen.

Alexandra Spence

Alexandra Spence
Waking, She Heard Fluttering
Room40

De Australische Alexandra Spence is een kunstenares en muzikante die bekend staat om haar audiovisuele installaties en elektroakoestische composities. De muziek voor haar eerste release op het Room40 label kwam tot stand via veldopnames gemaakt in 2018 tijdens haar verblijf in Groot-Brittannië en op het Europese vasteland. Het grauwe Londen, de magie van de Schotse hooglanden, in velden met bloemen liggen zonnen, luisteren naar allerhande steedse geluiden, muziek delen, geliefde auteurs lezen. Het is maar een greep uit Alexandra haar gemoedservaringen tijdens het reizen. Spence benadert de opgenomen geluiden en tekstfragmenten met het grootste respect. Een vereiste is dat ze zelf de culturele of historische context van een geluid moet begrijpen. Indien niet is ze minder geneigd om het te gebruiken. Een andere belangrijke voorwaarde is dat ze begint met een geluid dat als prettig aanvoelt. Daar bouwt ze dan op verder. In dit geval ontstaat er een geheel dat een verband probeert te leggen tussen al die verschillende plaatsen waar ze is geweest. Volgens Alexandra is ervaring een subjectief gegeven. Voor haar zijn alledaagse geluiden, naast de muzikale factor die ze er aan verbindt ook in de mogelijkheid om sociale signalen uit te sturen. Samen vormen ze een sterke entiteit. Voor Spence is deze release een onderdeel van het zijn. Zelf had ik het moeilijk met het plaatsen en begrijpen van deze aaneenschakeling van geluidsfragmenten. Vanuit de optiek van de kunstenares om haar ideeën over muziek plausibel te maken is dit een meer dan verdienstelijk werkstuk. 

Hans Fredrik Jacobsen

Hans Fredrik Jacobsen
Øre
Heilo/PIAS

De titel verwijst naar het belangrijkste orgaan voor iedereen die met muziek bezig is: het oor. De Noorse multi-instrumentalist Hans Fredrik Jacobsen heeft zijn vierde album helemaal gewijd aan het fenomeen van op gehoor spelen. Heel wat muzikanten hebben op die manier één of meerdere instrumenten leren bespelen. ‘Øre’ is samengesteld uit deels liedjes die door Jacobsen helemaal op zijn eentje zijn ingespeeld en andere waar hij wordt bijgestaan door een keur aan gastmuzikanten. Naast soloplaten heeft Hans Fredrik aan heel wat projecten zijn medewerking verleend. Die gaan van pop, jazz en blues over volksmuziek, tot middeleeuwse en renaissance muziek en wereldmuziek. Ook de instrumenten die Jacobsen gebruikt zijn van alle slag. Een verzameling er van prijkt op de hoesfoto van ‘Øre’. Al ligt de nadruk in veel van zijn songs toch bij allerlei soorten fluiten en blazers. Slechts twee nummers zijn door hem ingezongen. Het openingsfragment ‘Du Spør’ en het afsluitende ‘Sang På Elva’. Hans Fredrik gebruikt zijn kennis en talent om een breed spectrum van stijlen met elkaar te mengen. De liedjes zijn heel afwisselend. Voor Jacobsen een doel op zich, want door regelmatig te improviseren is het eindresultaat onvoorspelbaar. Muziek is op ontdekking gaan en iets creëren, afgaan op je intuïtie en de inspiratie van het moment. Voor hem blijft muziek maken een fascinerende bezigheid. Met deze zeventien, meestal korte nummers neemt Hans Fredrik je mee op wereldreis. ‘Øre’ is een heel fraaie en smaakvolle langspeler.

woensdag 8 mei 2019

Polynove Pole

Polynove Pole
On The Edge Of The Abyss
Moon

Het Oekraïense Polynove Pole bestaat al sinds 2004. Hun muziekstijl wordt omschreven als melodieuze gothic metal, aangevuld met verschillende kenmerken die verwijzen naar symfonische metal en doom metal. Na de release van ‘Under The Cold Stone’ in 2009 werd het stil rond Polynove Pole. Tijdens die lange pauze was het enige noemenswaardige een paar wijzigingen in de bezetting. Pas in 2017 kwam de groep terug aan de oppervlakte en werd de ep ‘On The Edge Of The Abyss’ eind november dat jaar uitgebracht. Na te hebben getekend bij het Oekraïense Moon label gooit die in 2018 ‘On The Edge Of The Abyss’ met als bonus een live cd met dezelfde titel terug op de markt. Deze uitvoering vindt nu gestaag zijn weg naar de rest van Europa en de wereld. Met zangeres Marianna Laba (een geschoolde sopraan en soliste bij het filharmonisch orkest van Lviv) en Andriy Kindratovych die naast basgitaar de grunts en growls voor zijn rekening neemt heb je de typische ingrediënten van een gothic metalband. Het schijfje bevat enkele fraaie composities en arrangementen die het kwintet wat voorsprong geven op sommige van hun stijlgenoten. Vooral ‘Сивий Ангел (Grey Angel)’ en de titelsong vallen in de smaak. Het is dan uitkijken naar de tweede schijf en hoe ze het er live vanaf brengen. En dat valt mee. De set bevat afwisselend - naast het nieuwe werk - een paar oudere nummers. Jammer genoeg zijn die kwalitatief minder sterk en een beetje een afknapper. In het begin is ook de geluidsmix niet al te best en de stem van Marianna komt minder krachtig over. Daarna komt er wat beterschap. Hoe dan ook blijven de songs uit ‘On The Edge Of The Abyss’ overeind.

Tempel

Tempel
Tempel
Jansen

Tempel is een zijproject van Kvelertak drummer Kjetil Haugland Gjermundrød en niet te verwarren met het gelijknamige, instrumentale metal duo uit Phoenix, Arizona. Andere groepsleden in het Noorse kamp zijn de twee broers van Kjetil. Espen speelt gitaar en Inge neemt de basgitaar en zang voor zijn rekening. Tweede gitarist is hun gezamenlijke jeugdvriend Andreas Espolin Johnson. Voorlopig is Kvelertak voor Kjetil nog altijd hoofdzaak. Het drukke schema van Kvelertak verplichtte hem er zelfs toe om voor de concerten zijn zitje achter het drumstel af te staan aan het aanstormende talent Jonas Usterud Rønningen. Qua muzikale stromingen blijft Tempel in de buurt van grote broer Kvelertak. Ze vergeten ook de bands niet - The Hellacopters, Black Sabbath, Mastodon, Thin Lizzy en Enslaved - die hen inspireerden om Tempel op poten te zetten. Van in het begin gaat het er hard aan toe. Zanger/bassist Inge schreeuwt zich veertig minuten schor en haalt alles uit de kast. Gelukkig zit er meer afwisseling bij de overige instrumenten. De invloeden gaan van hardcore over thrash en punk tot black metal, klassieke rock en hardrock. In ‘Fortress’, ‘Torches’ en ‘Farewell’ is er zelfs plaats voor enkele rustige, melodieuze passages en in die laatste laat Inge zich zelfs verleiden om, net als in ‘Confusion’, een keer niet te schreeuwen, maar gewoon te zingen. Het toont het brede spectrum aan waarin Tempel zich thuis voelt. Het gevarieerde aanbod is meegenomen, doch we lieten ons vooral inpakken door de rechttoe rechtaan nummers ‘Vendetta’ en ‘Afterlife’ plus het meer harmonische ‘Confusion’.

Reflector

Reflector
Turn
Noise Appeal

Het is een aantal jaren stil geweest rond dit uit Oostenrijk afkomstige sludge metal combo. Andreas Heller en David Reumüller leken niet van plan om na het in 2012 verschenen ‘The Heritage’ nog verder te gaan met hun band Reflector. Tot nu, want na meer dan twintig jaar actief te zijn geweest als duo heeft men bassist/zanger Martin Plass aan de line-up toegevoegd. De komst van veteraan Plass lijkt Reflector opnieuw de wind in de zeilen te geven. Begin dit jaar trokken ze dan ook de studio in voor het maken van een nieuwe plaat. Met ‘Turn’ voegt men een nieuw hoofdstuk toe. Producer Bernd Heinrauch slaagt er in om een massieve geluidsmuur op te trekken die de sludge en doom metal variant van het trio volledig tot zijn recht laat komen. De plaat begint nochtans aarzelend met ‘Turning’ dat zich moeizaam op gang trekt en weinig prikkels uitstuurt. ‘Grim Reaper’ en ‘Islands II’ tappen uit een ander vaatje, maar na veelbelovende tussenstukken gaan deze twee tracks helemaal naar de filistijnen. De juiste flow heeft het grotendeels instrumentale ‘Bar’, dat een paar rillingen langs de wervelkolom stuurt. ‘Leave The Rave’ is traag, log en fragmentarisch van opzet. Meer traditioneel opgevat is het goed gezongen ‘Down The Drain’. Over hun coverversie van Jacques Brel zijn chanson uit 1959 ‘Ne Me Quitte Pas’, destijds in het Engels vertaalt door Rod McKuen, zullen de meningen wel uiteenlopen. Persoonlijk vind ik het een deels lef tonende, deels halfslachtige onderneming om deze klassieker een sludge jasje aan te trekken.

PoiL

PoiL
Sus
Dur Et Doux

Vierde - als je ‘Mula PoiL’ de split release met Mula meerekent - vijfde album voor dit Franse trio dat geen beperkingen kent. De bezetting bestaat uit Antoine Arnera (toetsen), Boris Cassone (gitaar en basgitaar) en drummer Guilhem Meier. Alledrie nemen ze de zangpartijen voor hun rekening. PoiL brengt een allegaartje van poëzie in het Occitaans (taal van Zuid-Frankrijk), polyfonie, kamermuziek, punk, de Renaissance, progressieve rock, avant-garde, Stockhausen en Frank Zappa. ‘Sus’ bestaat met ‘Luseta’ en ‘Lou Libre De L’Amour’ uit twee epische happen van elk twintig minuten. ‘Sus’ is een hectische en te gekke plaat die de complexiteit, het vernuft en technisch briljante vakmanschap van het drietal nog maar eens accentueert. Tegelijk zijn onze supersnelle helden grappig en gevat. Thema’s die aan bod komen zijn naast serenades over liefde, hondsdolle honden, seks in de hemel of de zee, vislolly’s en doelloos ronddolen in een woud bij volle maan. Wie eens écht uit de bocht wil gaan kan geheel vrijwillig een rondje boeken op deze big beat dans surf rollercoaster.

Orsak:Oslo

Orsak:Oslo
Orsak:Oslo
Kapitän Platte

Noors/Zweeds collectief dat met ‘Torggata Sway’ begin juli 2014 een eerste ep uitbracht. De afgelopen vijf jaar hebben ze het aantal releases aan ep’s opgedreven tot negen stuks. Het Duitse label Kapitän Platte heeft nu uit die negen schijfjes zes nummers geselecteerd en verzameld op één cd. Wordt hier voorgesteld als een soort van ‘best of’ compilatie. De instrumentale rock van Orsak:Oslo heeft een bepaald concept. Wat de genres betreft dobbert men rond in de vijver van postrock, stoner en psychedelische rock met af en toe er doorheen een streep blues. De songs zijn mooi, doch traag van opbouw en bestaan uit verschillende lagen met daarin verscholen een telkens terugkerend grondpatroon. De muziek is nogal donker en schetst het beeld van een door dystopie getroffen samenleving. Als geheel doordacht, maar en af en toe laat men ook wat ruimte voor improvisatie. De zes tracks samen vormen een harmonieus palet van toch wel fascinerende instrumentale rock met als speerpunten ‘052 Tipping Point’ en ‘043 Flodvåg’. 

Dun Field Three

Dun Field Three
Dun Field Three
Noise Appeal

Muzikanten met gezichtsmaskers is geen nieuw gegeven. Dit trio uit Wenen tooit zich met vogelmaskers. Bonte kraaien zijn het die het circusachtige, carnavaleske en burleske koppelen aan cabaret, theater, postpunk, garagerock, gothic en alternatieve rock. Klinkt als een bijzondere samensmelting van factoren, maar is dat uiteindelijk niet. De muzikale exploten van het drietal zijn redelijk goed, doch niet spectaculair. ‘Fade To Gray’ is bijvoorbeeld deels geënt op het overbekende ‘Fade To Grey’ van Visage. The Birthday Party en Nick Cave And The Bad Seeds dwalen rond in ‘Ready’, ‘Lion’ en ‘Rosie’. In de overige songs zitten er ook wel hier en daar herkenbare of eerder gehoorde muzikale facetten. Soms is het wat bizar met als uitschieters ‘Zombie’, het eerder genoemde ‘Fade To Gray’ en de blazers in ‘Blood River’. Het album leest ook als een schavuiten roman waarin de drie hoofdpersonages zich in allerlei vermommingen hullen. Wezens waar je geen vat op krijgt en van hot naar her hollen. Niet echt overtuigend deze eersteling van Dun Field Three. 

The Very Very Danger

The Very Very Danger
Witness The Legitness
9000/Consouling Sounds

Gents trio bestaande uit Femke Decoene, Ian Clement (Wallace Vanborn) en Michélé De Feudis (Horses On Fire) dat je ondanks de groepsnaam niet te ernstig moet nemen. Het drietal hijst zich in fictieve, aaibare en wollige personages met schattige naampjes als Kitty, Bunny en Bear. Maar laat u niet misleiden door hun outfits. Het drietal kiest voor een heuse power pop aanpak. Hun muzikale uitlaatklep is een brouwsel van vuige garagerock, indie rock, stekelige punk,  scheurende stonerrock en zompige doom. ‘Witness The Legitness’ is hun eerste ep en het is een heftig en explosief plaatje geworden. Het songmateriaal is sterk en de veelvuldig geslaakte kreetjes en schreeuwen lijken wel geleend uit tekstballonnetjes van stripverhalen. Eerste single is het zich in uw gehoorgang wurmende ‘Watashi To Kite’. De Japanse tekst en bijhorend clipje laat vermoeden dat ze ook mikken op de Japanse markt. In het land van de rijzende zon zijn ze dol op dit soort fratsen. Naast voornoemde track heeft ook de titelsong een heerlijke swing net als het pompende ‘R.O.Y.D.’ en het slepende ‘The Meme Team’. Lekker plaatje deze ‘Witness The Legitness’.

Parting Gift

Parting Gift
Ensom
Fearless

De groep Parting Gift uit Manchester heeft zich in betrekkelijk korte tijd een plekje weten te veroveren in het lokale alternatieve rock en post hardcore circuit. Na een paar singles is ‘Ensom’ hun eerste ep. Het is een sfeervol plaatje geworden, maar dan eentje meer aan de kille, donkere en sombere kant van het spectrum. Opener ‘Pale’ heeft in het begin iets zweverigs en passievol, doch klinkt naar het einde toe toch wat steviger. Het ijle '3:07 (Moonlight)’ volgt een grilliger patroon en verstilt langzaam maar zeker. Meer opwinding valt er te rapen met ‘Without Sin’. De stem van zanger Zac Vernon klinkt erg zuiver en hoog. De gitaren volgen in zijn kielzog terwijl de ritmesectie er hard blijft op inbeuken. Doch ook hier is er naar het einde toe die uitdovende frasering. ‘Cold’ heeft zo mogelijk een nog meer verschroeiend tempo. Het terugkerend gitaarmotiefje is pakkend. De titelsong bewaren ze voor het einde. Een song met een aantrekkelijke en herkenbare melodie die je niet onberoerd laat. Het is allemaal een beetje wennen. Toch blijft het ook na enkele luisterbeurten genietbaar. Met ‘Ensom’ nemen deze Mancunians een mooie start.

Varaha

Varaha
A Passage For Lost Years
Prosthetic

Het eerste album van het uit Chicago afkomstige kwartet Varaha is een groots opgezet project. Met ‘The Midnight Oak’, ‘Disbelief’, ‘At That Instant’ en ‘Irreparable’ bevat de plaat maar liefst vier met symfonisch orkest uitgevoerde ouvertures. Componist en dirigent is zanger Fabio Brienza die hier elementen uit de klassieke muziek met hedendaags klassiek en rock weet te combineren en te verzoenen. De opnames gebeurden onder het toeziend en goedkeurend oog van Nick Broste, die onder meer samenwerkte met Mono, Wilco, Beirut en Ty Segall. In de vijf overige nummers combineert Varaha post en dark metal met doom. De muziek heeft een sterk filmisch karakter en het album in zijn geheel dient zich aan als een reisgids die een paar onvoorspelbare trips in petto heeft. Met gemak kan men zich de voorbijtrekkende, imaginaire landschappen inbeelden. Het is ook een werk dat weerklank geeft aan onuitgesproken dromen en verlangens, doch evengoed de pijn resoneert die elk individu tijdens zijn levensloop ervaart. Met 68 minuten op de teller krijg je hier ook waar voor je geld. Een van de meeste imponerende tracks is zonder twijfel ‘Refrained’ en van de ouvertures komt het eerder genoemde ‘Irreparable’ het best tot zijn recht. ‘A Passage For Lost Years’ is een grandioos en luisterrijk werkstuk, maar ook wel een tikje verwaand en opgeblazen.

Lost In Kiev

Lost In Kiev
Persona
Pelagic

We hebben er een tijdje op moeten wachten, maar eindelijk zijn de Parijzenaars van Lost In Kiev klaar met de opvolger voor het in 2016 verschenen ‘Nuit Noire’. Anders dan die plaat en hun debuut ‘Motions’ (2012) is er de inbreng van meer synthesizers, elektronica en samples/tekstfragmenten die ze zelf hebben ingesproken en opgenomen. De songs zijn ook korter en meer direct, doch blijven wel binnen de lijnen kleuren van het traditionele postrock genre. Het schrijven en vertolken van een eigen verhaallijn geeft het album een realistische en tegelijk futuristische aanblik. De inspiratiebronnen zijn verschillend van aard en kijken zowel naar de mens als naar artificiële intelligentie en hoe we daar mee omgaan. Bijvoorbeeld ‘Lifelooper®’ en ‘Mindfiles’ zijn gebaseerd op het leven van Ray Kurzweil een voormalig technicus bij Google die de menselijke herinneringen van zijn vader heeft geprobeerd te implementeren in een robot om zo zijn vader terug tot leven te wekken. Een ander thema dat hen interesseert is het ontplooien van robots voor militaire doeleinden. ‘XM3216’ verwijst naar XM1216, en Amerikaanse robot die nu al echt kan ingezet worden tijdens een militair conflict. In het geval van Lost In Kiev is de invasie van Armenië een feit en gebruikt men een traditioneel instrument de duduk als splijtzwam. Het warme geluid en de ademkracht die nodig is om het te bespelen staan lijnrecht tegenover de rampspoed en het geweld van een oorlog, met of zonder robots. Andere thema’s zijn menselijke relaties ten overstaan van machines en hoeverre die een invloed kunnen hebben op ons functioneren. Lost In Kiev hun muzikale verhaal reflecteert het dagelijkse leven op imaginaire wijze. Ze hangen een specifiek beeld op van de toekomst, maar spreken zich er niet over uit. Wie fan is van Mogwai, Steve Moore, 65 Days Of Static, Explosions In The Sky of PG.Lost zal hier zeker zijn gading vinden.

BIG | BRAVE

BIG | BRAVE
A Gaze Among Them
Southern Lord

Met zijn vierde album blijft dit Canadese trio de luisteraar verbazen. Robin Wattie (zang/gitaar ) Mathieu (gitaar) en drummer Loel Campbell hebben op hun vorige drie langspelers al heel wat terrein ontgonnen in het veld van experimentele rock en metal. Met ‘A Gaze Among Them’ wilden ze absoluut de ‘logische volgende stap’ in hun ontwikkeling als band uit de weg gaan. De focus ligt hier op ‘het meeste halen uit’, met als basis het minimale, bijvoorbeeld één noot. Zowel vocaal als instrumentaal gaat het trio op zoek naar muzikaliteit en melodie waarbij men de ruimte, het volume, de opbouwende spanning, de minimale insteek en onuitgesproken affectie in hun composities optimaal benut. Belangrijk daarbij is ook de manier waarop ze gebruik maken van de mogelijkheden van hun versterkers. BIG | BRAVE barst van het zelfvertrouwen en staat op scherp. ‘A Gaze Among Them’ klinkt ondanks het repetitieve karakter erg dynamisch, onversneden en explosief. Een schitterend exploot leveren ze met het logge, slepende èn tegelijkertijd louterende ‘Body Individual’. Met het fantastische en monumentale ‘Sibling’ en het prachtig, ingetogen ‘This Deafening Verity’ lijkt BIG | BRAVE helemaal te zijn ontbolsterd. Er gaat zelfs een beetje betovering uit van deze ‘A Gaze Among Them’.

Spotlights

Spotlights
Love & Decay
Ipecac

‘Love & Decay’ is de opvolger voor het in 2017 verschenen ‘Seismic’. Het koppel Mario en Sarah Quintero trekt de lijn door van hun vorige album. Met dit verschil dat niet Aaron Harris (Isis, Palms) maar Mario zelf de productie voor zijn rekening neemt. De acht tracks leunen dicht aan bij sludge en doom metal. De bas van Sarah ronkt heerlijk en de drumroffels van de eerst alleen mee op toer zijnde, doch nu als vast groepslid ingelijfde trommelaar Chris Enriquez zijn erg solide. Het tegengewicht komt van de soms wat meer ijle gitaarriffs en zweverige synthesizerlijnen van Mario Quintero. Net als op ‘Seismic’ komt de zang van zowel Sarah als Mario amper boven de beukende instrumenten uit. Men probeert zo een aanvaardbaar evenwicht te vinden tussen hard en zacht. Instrumentaal zit het hier helemaal snor. De meeste nummers staan als een huis. Alleen ‘Until The Bleeding Stops’ swingt wat minder. De song gaat een beetje gebukt onder zijn eigen gewicht. Zeer impressionant is het drieluik ‘Continue The Capsize’, ‘The Particle Noise’ en ‘Far From Falling’. Zelf schuiven ze ‘The Age Of Decay’ naar voren als sleutelmoment van dit album. Tekstueel plaatsen ze hun liefde en relatie naast de impressie van een wereld waar het alsmaar moeilijker wordt om de problemen onder controle te krijgen. Erg sterk is ook het felle ‘Mountains Are Forever’. Afsluiten doen ze met het massieve ‘The Beauty Of Forgetting’, een tien minuten durend epos, tegelijk dromerig en akelig. Een track die nog een tijdje blijft nazinderen. 

[P.U.T]

[P.U.T]
We Are (Br)others
Cursed Monk

Moet ik nu het schaamrood op de wangen krijgen? Dit industrial en sludge metal collectief heeft reeds zes albums, negen maxi singles, één split cd, vier live registraties, een verzamelaar en een 7inch op zijn conto staan, maar tot nu had ik nog nooit van [P.U.T] gehoord. De bezetting op deze ‘We Are (Br)others’ bestaat voor de eerste keer met Lionel, Loïc en Nicolas Beyet uit de drie broers samen. [P.U.T] is actief sinds 1998 en wat het groepsgeluid betreft laveren ze tussen Godflesh, Scorn, Killing Joke, Sonic Youth en Unsane. Het trio houdt inderdaad van zwaar door effecten verstoorde en scherpe gitaarriffs, loodzware basdreunen, malende machinegeluiden, samples, stemvervormers en een spervuur van drumroffels. [P.U.T] weet een grimmige ambiance te creëren. In een niet zo verre toekomst krijgen we vreemde wezens op bezoek. Of is het onze geest die ons parten speelt en weten we niet meer wat en wie we echt zijn. De ‘indringers’ zaaien hoe dan ook twijfel en er ontstaan conflictsituaties. Enkele tracks zijn monumentaal van opzet (‘Possessed’, ‘Nothing’ en ‘Angry’). Het door beats gestuurde ‘Opressed’ heeft een catchy refrein dat zich hardnekkig in je hoofd nestelt en in ‘Not Your Dog’ spelen gierende gitaren voor scherprechter. ‘We Are (Br)others’ is een lekker onbehouwen schijf. Zal dringend eens moeten gaan snuisteren in die mannen hun backcatalogus.

Kid Harlequin

Kid Harlequin
Apoca_Politics
Kid Harlequin Music

Het uit Rotterdam afkomstige Kid Harlequin heeft met ‘Itch’ (2016), ‘Wired’ (2015) en hun debuut ep uitgebracht in 2014 al drie plaatjes uit. Met ‘Apoca_Politics’ komt daar nu een vierde schijfje bij. De groep heeft sinds hun eerste release de wind in de zeilen en mocht al aantreden met een paar kleppers als Clawfinger, Jonathan Davis van Korn, Alter Bridge en Mushroomhead. Het vijftal heeft ook nog eens zijn eigen festival, Harlequin Fest. De derde editie ging door op 6 april jl. in Baroeg, Rotterdam. Met de nieuwe ep ventileert het kwintet zijn frustraties over de macht en onmacht van de politieke wereld. Hun dark rock variant bevat elementen uit industrial, alternatieve rock en nu metal. Kid Harlequin heeft een energieke speelstijl en een stugge uitvoering van de titelsong zet meteen de toon. ‘Prodigy’ is iets experimenteler opgevat en de meest duistere track met een hoofdrol voor de synthesizers en aanverwante elektronica. Met ‘Corrupt Me’ en ‘Damned Violence’ trekt men enigszins die lijn door. Al komen er hier andere invloeden en aspecten aan bod die de songs van elkaar laten verschillen. Inspiratie daarvoor halen ze bij Nine Inch Nails, Deftones en A Perfect Circle. In ‘Hate’ zijn de effecten nogal overdonderend. Afsluiten doen ze met de single versie van een strak in het pak gestoken titelnummer. Met deze ‘Apoca_Politics’ maakt Kid Harlequin alvast een goede beurt.

Jim Jones & The Righteous Mind

Jim Jones & The Righteous Mind
CollectiV
Ma§onic

Jim Jones heeft al vele watertjes door zwommen. Eerst als lid van Thee Hypnotics, dan bij Black Moses en meest recent als frontman van The Jim Jones Revue. Sinds 2015 heeft hij zijn schouders gezet onder een nieuwe band: Jim Jones & The Righteous Mind. Het debuut in die bezetting ‘Super Naturel’ werd twee jaar geleden over het algemeen goed ontvangen. Op ‘CollectiV’ gaat Jim Jones verder met het (her)ontdekken en uitbouwen van zijn muzikale speeltuin. Zijn roots - garagerock,  rhythm-and-blues en rock-’n-roll - blijft hij trouw. Onder meer de single ‘Sex Robot’, ‘Attack Of The Killer Brainz’, ‘I Found Love’ en ‘Ouy Align’ zijn vuige, rauwe en explosieve nummers. Daarnaast maakt hij uitstapjes naar lounge (het griezelige ‘Meth Church’), soul en gospel. In ‘Dark Secrets’ en ‘In Going There Anyway’ komt Jim qua stemtimbre aardig in de buurt van het in november 2016 overleden icoon Leonard Cohen. Dat de rhythm-and-blues erin zit gebakken hoor je in songs als ‘Shazam’, ‘Satan’s Got His Heart Set On You’ en het Oosters getinte ‘O Genie’. Geen wonder eigenlijk, want Jones speelt op een Gibson Hummingbird uit 1964. Gitaar die ooit het speeltje was van Keith Richards van The Rolling Stones. Het kwintet heeft op deze ‘CollectiV’ heel wat verschillende invloeden en elementen verzameld en die kleuren de tien hier aangeboden liedjes op gevarieerde wijze. Leuke plaat deze ‘CollectiV’.