Tarja

Tarja

In The Raw

earMUSIC

Op haar zevende studioplaat als soloartiest zet de Finse sopraan met een bereik van drie octaven zichzelf in de schijnwerpers. Een aantal nummers zetten een potige metal variant op de kaart waarin Tarja Turunen haar vocaal talent kan etaleren en naar hartelust kan uithalen. Voor wie dacht dat met ouder worden haar stem wat aan kracht zou verliezen, laat ze op ‘In The Raw’ horen dat ze nog altijd de diva is van de (symfonische) metal. De eerste vier tracks zijn stuk voor stuk stevig van opzet. In respectievelijk ‘Dead Promises’ en ‘Goodbye Stranger’ mogen Björn Strid (Soilwork) en Lacuna Coil zangeres Cristina Scabbia acte de présence geven. Die eerste vier songs zijn ook eerder direct, zonder veel tierlantijnen. Op het hoogste schavotje staat wel het licht fantastische ‘Tears In Rain’. Met zijn onweerstaanbaar refrein en de onverwachte omschakelingen qua stemming is dit een toppertje. Dicht in de buurt van ‘Tears In Rain’ komt het daarop volgende, meer symfonisch getinte ‘Railroads’. Heel mooi is de gevoelige ballade ‘You And I’ waarin Tarja zonder meer schittert. Aansluitend is er ‘The Golden Chamber’, een weemoedig en theatraal drieluik met als middenstuk het door de Finse winter geïnspireerde ‘Loputon Yö’. Wie zat te wachten op meer metal gitaren wordt op zijn wenken bedient in het dramatische ‘Spirits Of The Sea’. ‘Silent Masquerade’, met Tommy Karevik (Seventh Wonder, Kamelot) ligt in het verlengde van ‘Railroads’, maar is nog iets imposanter opgevat en heeft wat bombastische trekjes. Net als ‘Serene’ waarin zo wat alles uit de kast wordt gehaald. Het is zowaar de aanzet voor het helemaal spectaculaire ‘Shadow Play’, een grootse finale waardig. Laat het duidelijk zijn, Tarja heeft met haar fantastische stem nog al haar troeven in de hand. Toch blijven we hier een beetje op onze honger zitten. ‘In The Raw’ is goed, doch mijns inziens had het compositorisch gezien nog beter gekund.

Andrew Poppy

Andrew Poppy

Hoarse Songs

Field Radio

De Engelse componist, schrijver, pianist, zanger en producer Andrew Poppy maakt al platen sinds 1982. De eerste twee zijn nog met het door hemzelf opgerichte ensemble The Lost Jockey en vanaf 1985 acteert hij onder eigen naam. Met ‘Hoarse Songs’ staat de teller op twaalf releases. In samenwerking met een tiental gastmuzikanten brengt Poppy hier tien sterk afwisselende composities waarin verschillende genres met elkaar worden gecombineerd. Naast neoklassiek zijn dat elektropop/synthpop, opera, dub, new wave en jazz. Door bepaalde orkestraties ontstaan cinematografische geluidslandschappen zoals in het swingende ‘Downside Up’ en het meer tragische naar musical en klassieke muziek neigende ‘What Alice Said’. Ook ‘Cyber Spark’ bezit een zekere opera-achtige dramatiek. ‘XY Song’ laat je als luisteraar achter in een neerwaartse spiraal van melancholie en zwartgalligheid met eraan gekoppeld een futuristisch vleugje sentiment. Een totaal ander patroon krijgt ‘Rainy Must Kiss Everybody’. Muzikaal komt er een kruisbestuiving tot stand die doet denken aan hoogtepunten uit de jaren tachtig. De meest vreemde combinatie van muziekstijlen krijg je te horen in het bizarre ‘Wave Machine (Endless Parting)’. Zowel begin als einde (‘Song Tide (Interrupted)’ en de titelsong) onderscheiden zich van elkaar als eerder opgewekt en nogal duister waarin Andrew Poppy telkens plaats neemt achter de piano. Met ‘Hoarse Songs’ brengt Andrew een aantal componenten samen: elektronische geluiden, orkestrale texturen, een filmisch spektakel wat een mooie toevoeging is aan zijn oeuvre dat je gerust mag bestempelen als uniek.

Irina Nëstor

Irina Nëstor

One Day You’ll Miss Today

Eigen Beheer

Instrumentale, Italiaanse postrock band die is samengesteld uit leden van acts die vooral actief waren in de underground scene van Rome (onder meer Zerofans, Sparkling Elements, Two Naked Oceans). Onderscheiden zich van doorsnee postrock groepen met de inbreng van synthesizers, keyboards en programmering. Irina Nëstor bestaat sinds 2017 en ‘One Day You’ll Miss Today’ is onder eigen auspiciën uitgebrachte debuutalbum. Het openingsfragment ‘Night Mr. Lenin’ verwijst naar de val van het communisme in de USSR en het boek ‘Goodnight, Mister Lenin’ van de Italiaanse auteur Tiziano Terzani. De introductie van elektronische muziek laat al onmiddellijk een frisse wind waaien. Ook in de overige tracks sijpelen de synths door, maar niet altijd even opvallend. Het zijn vooral de klassieke postrock lijnen die worden uitgezet in een wel heel heldere en klaterende productie. Er passeren toch nog een aantal opvallende nummers die je als vernieuwend en creatief kunt bestempelen. Dat is het geval met het stevig onderbouwde ‘Milgram’. Het minzaam gestarte ‘Alpha’ neemt even over halfweg een verrassende ommezwaai met prachtige en heftige gitaarlijnen en kamerbrede synthesizers en wordt gevolgd door het sprankelende ‘Hawaii’ dat alle aandacht naar zich toe trekt met zijn onverwachte wendingen. Het is wachten tot ‘Pride Of Nations’, meteen het laatste nummer om nog even dat sprankelende gevoel terug te ervaren. Toch zien we ‘One Day You’ll Miss Today’ als een geslaagd debuut. Mits hen de tijd wordt gegund kun je van Irina Nëstor nog fraaie dingen verwachten.

Adrian Corker

Adrian Corker

Music For Lock Grooves

SN Variations

Dat de naald op het einde van een plaatkant niet over het papieren label in het centrum gaat schuiven is te danken aan de laatste groef (ook wel slotgroef genoemd) die vergrendeld is. Die is ook stil of er moet een kras in zitten die dan onbedoeld een soort van loop creëert. Dankzij vernieuwende studiotechnieken zijn muzikanten tijdens de jaren zestig begonnen met experimenteren met die vergrendelde groef. De eerste zouden The Beatles zijn geweest op hun elpee ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ met in zijn kielzog ‘The Who Sell Out’ van The Who. Het procedé zou in de loop der jaren winnen aan populariteit in diverse muziekgenres. De Brit Adrian Corker die zijn tijd verdeelt tussen Londen en Warschau gaat nu nog een stap verder en introduceerde zijn eigen ontwikkelde methode in een paar soundtracks voor film. In de bio staat het gehele proces netjes beschreven. Ik ga dat hier niet nog eens allemaal uit de doeken doen. Vermeldenswaard misschien is dat de opnames voor deze ‘Music For Lock Grooves’ gebeurden op acetaat en pas later werden gedigitaliseerd. Een eigenschap van acetaat is dat wanneer er opnieuw wordt opgenomen het gaat breken. Zo krijg je onverwachte effecten wanneer de naald het oppervlak van het vinyl wegsnijdt. ‘Music For Lock Grooves’ bevat met ‘Inflow’ en ‘Outflow’ twee tracks opgedeeld in elk drie fragmenten. Een aantal gastmuzikanten - Aisha Orazbayeva (viool),  Sam Wilson (percussie), Mark Knoop (rubber piano) en zangeres Josephine Stephenson - werden uitgenodigd om het geheel mee muzikaal in te kleuren. Het maakt het geheel wel tot een bijzondere luisterervaring waarbij de instrumenten gevangen zitten in een specifiek kader. De vele impressies laten zich moeilijk omschrijven. In de amper twintig minuten dat de ep duurt valt er voor de luisteraar toch wel een en ander te beleven.

New Model Army

New Model Army

From Here

earMUSIC

Aan de noordwestkust van Noorwegen ligt het kleine eiland Giske, een voormalige haven. Het is omgeven door fjorden en bergen aan de ene zijde en de uitgestrekte Noord-Atlantische oceaan aan de andere kant. Met slechts 700 inwoners is het leven er vaak rustig, ondanks het bijna constante gebrul van de wind. Daar, in de door twee neven en voormalige muzikanten Ante en Lars Giskeødegård gebouwde studio Ocean Sound Recordings - een architecturaal pareltje - nam het Britse New Model Army eerder dit jaar zijn intrek om er hun nieuwe album ‘From Here’ op te nemen. Dat de spectaculaire omgeving (de zee, de golven, de lucht) en de bijzondere levensomstandigheden (het onder één dak eten, slapen en muziek maken) een stimulans waren voor de creativiteit en inspiratie en hebben ingewerkt op de vijf muzikanten staat als een paal boven water. Het groepsgeluid op ‘From Here’ is uitzonderlijk levendig, helder en groots. En dat is voor een groot deel te danken aan de goed op elkaar ingespeelde ritmesectie (drummer Michael Dean en bassist Ceri Monger). De doorleefde stem van frontman Justin Sullivan klinkt als vanouds. Hij is en blijft de stuwende kracht van New Model Army. Zoals altijd geven zijn diepzinnige teksten weerklank aan zijn persoonlijke kijk op de wereld en overziet hij de huidige, pijlsnelle evolutie die we als mens meemaken. Gitaristen Dean White en Marshall Gill zorgen voor soms fijne, doch nodige accenten om het levendige karakter van de muziek van het huidige New Model Army extra te benadrukken. Naast toch alweer enkele nieuwe facetten die het muzikale palet aanvullen, bevat ‘From Here’ een aantal songs die tot het beste behoren van wat NMA pakweg de laatste vijftien jaar heeft uitgebracht. Vooral tracks als ‘Watch And Learn’, ’Hard Way’, ’Where I Am’, ’Conversation’, ‘Great Disguise’ en ‘End Of Days’ zijn van uitstekende makelij en laten horen dat New Model Army zijn veertigste verjaardag (oktober 2020) met het volste vertrouwen tegemoet kan zien. 

Mirco Magnani & Łukasz Trzciński

Mirco Magnani & Łukasz Trzciński

Lumiraum

Undogmatisch

De Italiaan Mirco Magnani, ook bekend als T.C.O. is een momenteel in Berlijn gevestigde componist en videokunstenaar. Hij is onder meer mede-oprichter van Minox, Technophonic Chamber Orchestra, 4Dkiller en de platenlabels Suite Inc. en Suitevision. Na T.C.O. in 2006 begon hij in 2012 onder de naam Undogmatisch aan een nieuw project én label met schilderes Valentina Bardazzi en Nicolas Defawe (Urban Spree). Samen brengen ze thematische tentoonstellingen en organiseren evenementen met beeld en geluid. Een eerste album met Magnani en acteur/zanger Ernesto Tomasini verscheen op Undogmatisch in januari 2017: ‘Madame E.’ gebaseerd op George Bataille zijn novelle ‘Madame Edwarda’. In 2018 onze de roepnaam Carlo Domenico Valyum (Magnani/Bardazzi) volgde dan het album 'Cronovisione Italiana’. Nu is er met ‘Lumiraum’ (met als partner in crime Łukasz Trzciński) een derde editie in beperkte oplage van respectievelijk 200 vinyl exemplaren en 100 op CD. ‘Lumiraum’ is een neologisme. Het achtervoegsel ‘aum’ is volgens de hindoe traditie de basis van een ethische en spirituele opvatting. De composities voor dit minialbum kwamen er tijdens een aantal sessies van improvisatie, bewerken, het opnieuw uitwerken en het met elkaar vermengen van geluidsopnames. Daarvoor werd gebruik gemaakt van onder meer analoge en digitale apparaten, klarinet en saxofoons. Het concept brengt de herinneringen aan oude culturen samen met spiritualiteit, de leer van de wereldschepping plus een soundtrack van ambient, electro-akoestische en experimentele muziek. ‘Lumiraum’ staat ook voor ruimte en licht. Het is een afgebakende plaats waar een bericht wordt ontvangen en waaruit een vonk ontstaat, een idee. Met afsluiter ‘Tezcatlipoca’ maakt het duo een connectie tussen hun transcendentale en een anachronistische wereld. Een al bij al interessante release. 

The Membranes

The Membranes

What Nature Gives…Nature Takes Away

Cherry Red Records

Na hun comeback plaat ‘Dark Matter / Dark Energy’ in 2015 komen The Membranes als opvolger meteen met een dubbelelpee. Een groots opgevat conceptalbum waar ze een twintig vrouwen sterk koor (van het  British & Irish Modern Music Institute) laten opdraven en die gastoptredens bevat van de kranige, vierentachtig jaar oude folkzangeres Shirley Collins, natuurmens en Springwatch presentator Chris Packham, Theatre Of Hate en Burning Spear zanger Kirk Brandon en het punk icoon Pamela Rooke AKA Jordan. Het thema over milieu en klimaat kreeg gestalte na een aantal gesprekken die zanger/bassist John Robb had met zijn vriend, natuurliefhebber en postpunk fan Chris Packham. ‘What Nature Gives…Nature Takes Away’ is een plaat geworden over natuur, seks en dood. Over de pracht en de kracht van de natuur, onze sterfelijkheid en tijdelijk verblijf op aarde en niet te vergeten liefde. Met zestien nummers en een speelduur van tweeënzeventig minuten krijg je een album voorgeschoteld dat epische proporties aanneemt. Een brede waaier aan invloeden zorgt voor een kleurrijk palet van genre overstijgende muziek met als voornaamste ingrediënten postpunk, no wave, dub, dark wave, opera, neoklassiek, death disco en door Robb’s bas gestuurde noise. Het is wennen aan het koor dat zich een weg zoekt in de overwegend door postpunk gedragen songs. Er zijn slechts een handvol nummers waar het plaatje helemaal klopt: ‘Black Is The Colour’, ‘A Strange Perfume’, ’Deep In The Forest Where The Memories Linger’ en de titelsong. Andere prima tracks zijn ‘The Magical And Mystical Properties Of Flowers’, ‘Nocturnal’ en ‘Demon Seed / Demon Flower’. Toch lijkt het er op dat de muziek soms ondergeschikt is aan de thematiek van de liedjesteksten. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat we de enige soort op aarde zijn die zonder reden doden. Aan de orde is ook de uit de hand lopende klimaatverandering, de stijgende armoede en het toenemend aantal wereldleiders dat er onverschillig bij blijft. De betrachtingen van The Membranes zijn bewonderenswaardig, maar komen op deze  ‘What Nature Gives…Nature Takes Away’ niet altijd even sterk uit de verf.

Anatolian Weapons Feat. Seirios Savvaidis

Anatolian Weapons Feat. Seirios Savvaidis

To The Mother Of Gods

Beats In Space

Anatolian Weapons, het nieuwste project van de Atheense kunstenaar, DJ en producer Aggelos Baltas (Dream Weapons, Fantastikoi Hxoi) debuteert op Beats In Space met ‘To The Mother Of Gods’. Het is een album gemaakt in samenwerking met volksmuzikant, liedjesschrijver en componist Seirios Savvaidis. Die laatste staat bekend voor zijn poëtische benadering van de Griekse volksmuziek. Zijn composities mengen fictie, waarheid, heidendom en magisch realisme met christelijke en oosters-orthodoxe tradities. Muzikaal laat hij zich leiden door rock en psychedelische muziek uit de jaren zeventig. De songs krijgen een andere inkleuring door drones, beats en analoge synthesizers. Toch blijft een groot deel van de oorspronkelijke sfeer behouden door het respecteren van de soms duistere lyrische componenten over occultisme, meditatie en de mix met traditionele instrumenten (fluit, tamboerijn, doedelzak) en elektrische gitaar. Dit totaalpalet geeft de composities eveneens meer diepgang. Een mooi voorbeeld ervan krijg je in de overwegend instrumentale titelsong. Ook ‘Kalesma’, het zweverige ‘Ofiodaimon’, het filmische ‘Chaire Eos’ en ‘Ston Stavraito’ krijgen een prachtige en beklijvende uitvoering ondermeer door de warme en bezwerende stem van Savvaidis. ‘To The Mother Of Gods’ is het resultaat van een fraaie samenwerking tussen twee bevlogen artiesten die zo hun eigen kleine, cyclische kosmos creëren.

Local Store

Local Store

Magpie And The Moon

BJK Music

Local Store is het nieuwe project van Needlepoint zanger en gitarist Bjørn Klakegg. Met 61 jaar op de teller is hij nog niet van plan om op te houden met muziek maken. Na het vorig jaar verschenen ‘The Diary Of Robert Reverie’ had Klakegg al meteen een nieuw project op stapel staan waarvoor hij muzikanten zocht. Bjørn bezit de gave om jonge, getalenteerde musici aan te trekken om samen met hem muziek te maken. Gitarist Mattias Krohn Nielsen is één van zijn voormalige studenten die onmiddellijk instemde om Local Store mee gestalte te geven. Van Klakegg kreeg hij carte blanche om op zoek te gaan naar nog twee extra krachten. Mattias zijn keuze viel op bassist Magnus Tveten en drummer Tore Ljøkelsøy. Met zijn vieren trokken ze in september 2018 naar Bjorn zijn tweede verblijfplaats op het Zweedse platteland. Daar heeft hij zijn eigen studio ingericht in een oude schuur. De tien nummers verschillen niet zo veel van wat Needlepoint brengt. Alleen ligt de nadruk bij Local Store minder op prog rock uit de jaren zeventig. De liedjes leunen dichter aan bij folk en pop met af en toe een streepje jazz en artiesten als Paul Simon, Dire Straits, Nick Drake, Wilco, Dungen en The Beatles. Al zijn er gitaarpartijen die toch neigen in de richting van een paar van Bjørn zijn favoriete bands: Jethro Tull, Caravan en Gentle Giant. Eén van de sterke punten is de harmonieuze, meerstemmige zang tussen Klakegg, Nielsen en Tveten. Samen met het fraaie gitaarspel krijgt het album de feeërieke sfeer van een sprookje. Soms klinkt het wat te braafjes zoals in uiterst gevoelige tracks als ‘Less A Fool’, ‘Yellow Umbrella’ en ‘In The Garden’. We hadden gehoopt dat er meer songs de richting van het meer krachtige en melodieuze ‘The Riverside’ zouden uitgaan, doch dat is niet het geval. Erg aardig zijn nog het jazz getinte ‘Vote For The Dog’ en het stemmige ‘Sitting Next To You’. 

Lèche Moi

Lèche Moi

A6

Atypeek Music

De groepsnaam van dit Frans duo staat voor ‘lik me’. Een naam met een erotische bijklank wat ook aan de oppervlakte komt in hun muzikale escapades, inclusief hun expliciete teksten en video’s. Het duo Lasido Ladore en Mika Pusse brengt een duistere en ranzige vorm van electro met daaraan toegevoegd sterke naar industrial neigende elementen. Wat de zang betreft doet Sido denken aan Siouxsie Sioux, Lydia Lunch of Anita Lane. Mika aan Nick Cave, Tom Waits en Serge Gainsbourg. Andere artiesten die hun sporen hebben achtergelaten zijn The Birthday Party, Einstürzende Neubauten en Boss Hog. Lèche Moi debuteerde eind 2017 met de ep ‘Sortie 13’. Die uitrit laat Lèche Moi nu achter zich en blijkbaar zetten ze nu verder koers naar het zuiden via de Autoroute 6 (A6). Sommige tracks ademen een koortsige, onrustige sfeer uit. Bij andere is de ambiance onderkoeld en kil. In ‘All Is All’ is Mika iets te enthousiast en te gretig. Chaos alom in deze elf minuten durende kakofonie. ‘A6’ begint nochtans uitstekend met ‘Cold Night’ en het broeierige ‘Burned’. Het tot op het bot gaande ‘Rage’ balanceert op messcherpe riffs. Het is dan wachten op het stemmige en sobere ‘The Letter’ om nog eens op de punt van de stoel te gaan zitten. Ook het schitterend ‘Irrécupérable’ raakt je pal in het middenrif. Lèche Moi levert met deze ‘A6’ een wisselvallige plaat af. Tot eer strekt hun de eigenzinnige manier van musiceren en het gevoel dat ze tot veel meer in staat zijn.

Moodie Black

Moodie Black

MB I I I. V Michoa

Atypeek Music

Duo uit Minneapolis. Staan bekend als één van de pioniers van de huidige noise rapscene met een mix van hiphop / noise en alternatieve rap verhalen. Zijn ondertussen al meer dan tien jaar actief en verwierven zich een sterke reputatie in het rap circuit zijnde hard en compromisloos. Het tweetal houdt op deze ‘MB I I I. V Michoa’ vast aan zijn bekende downbeat tempo en vermengt dit met gruizige gitaren, drone fragmenten die garant staan voor de noise component plus een hese en rauwe rap variant als zang. De sfeer is dreigend, rusteloos en doorweven met passages van duistere en monotone geluidseffecten. Klinkt naar mijn gevoel te statisch en repetitief. De vier tracks bevatten te weinig afwisseling om lang te kunnen boeien. Deze ep wordt aangekondigd als andermaal een voorloper voor hun in de herfst te verwachten nieuwe album ’S T A T I C’.

Les Comptes De Korsakoff

Les Comptes De Korsakoff

Nos Amers

Puzzle

Les Comptes De Korsakoff of kortweg LCDK bestaat al sinds 2010 en deze ‘Nos Amers’ is hun vijfde release. De groep is na verloop van tijd uitgegroeid tot een waar collectief van acht muzikanten met verschillende achtergronden. Hun muziek laat zich niet gemakkelijk omschrijven. Op de eigen website spreken ze van een experimenteel jazzrock ensemble. Eigenlijk gaan ze geen enkele uitdaging uit de weg. Dat het pad waarvoor ze kiezen een parcours is met hindernissen deert hen niet. Ze nemen ze met brio. De naam Korsakoff verwijst naar het naar de Russische psychiater Sergej Korsakov genoemde syndroom van Korsakoff. Een blijvende geheugenstoornis die voornamelijk veroorzaakt wordt door een vitamine B1-tekort, meestal het gevolg van het te weinig gevarieerd eten bij chronisch alcoholmisbruik. De groep voert in hun tweede album ‘Karl - Life In Little Bits’ de figuur Karl ten tonele, die zich zijn verleden niet herinnerd en wie men dingen laat geloven die niet gebeurd zijn. Hun muzikale exploten brengt Karl nu in een nieuwe toestand waaruit wanhoop, zelfkastijding, geweld, waanzin en mentale marteling spreekt. Geen plaat dus om tijdens uw strandvakantie rustig bij te ontspannen. Naast jazz en rock hoor je variaties op progressieve rock, klassieke muziek, noise en men laat ook ruimte voor improvisatie en probeersels. De zang is ook nogal speciaal. De flexibele stem van zanger/bassist Geoffrey Grangé gaat van gefluister over gewone zang, naar opera en oergeschreeuw met als ultieme hoogtepunt zijn vocale uitbeelding in ‘Le Double’ van het gevecht van Karl met zijn demonen. ‘Nos Amers’ is een heerlijke langspeler. Afwijkend, exceptioneel, rauw, ongemeen verregaand, doch ook wondermooi.   

SPIME.IM

SPIME.IM

Exaland

-OUS

Het in Turijn gevestigde media kunstcollectief SPIME.IM gaat voor een avontuur in de digitale wereld. Het onderzoekt er de mogelijkheden en tast de grenzen af van wat er zich afspeelt rond identiteit en perceptie. Zo ontmoet je er virtuele dubbelgangers die een alomvattende positie innemen. Spime is een neologisme, de benaming voor een futuristisch object dat je gedurende de duur van zijn bestaan door tijd en ruimte kunt traceren en volgen. De term Spime is bedacht door sciencefiction auteur Bruce Sterling en kwam uitgebreid aan bod in zijn boek ‘Shaping Things’ (2005). Het Italiaanse collectief plaatst nu het gegeven ‘ik ben’ op dezelfde lijn en verweeft zo het kunstmatige met het levensechte. De zeven audiovisuele composities hebben een vreemde samenstelling bestaande uit psychedelische landschappen, onechte kleuren, steeds veranderende voorwerpen en vreemde levensvormen. De structuur is onvoorspelbaar, veranderlijk. Heel artificieel, ongrijpbaar en soms vlijmscherp. Alleen het sluitstuk ‘Exaland VII’ brengt enige opluchting, want het doel is in zicht. Het vraagt heel wat inlevingsvermogen om deze zeven constructies enigszins te vatten en mee aan boord te gaan van deze buitengewone digitale vlucht in ruimte en tijd met als eindbestemming ‘Exaland’.

Orphans Cabaret

Orphans Cabaret

Deliciously Odd Tales

Eigen Beheer

Amerikaanse band uit Salt Lake City. Laat zich inspireren door de ambiance die heerst bij avondvoorstellingen, feestjes, cabaret en theater. Hun combinatie van zang en muziek met instrumenten als banjo, accordeon, en saxofoon nodigt uit tot de dansvloer. Ook de zigeunermuziek en country aspecten werken dat gevoel in de hand. Zelf schuiven ze als invloeden dark/punk cabaret en cowpunk naar voren naast gypsy jazz en alternatieve rock. Het geheel dient zich grotendeels aan als lichtvoetig en vrolijk. Hun teksten brengen ze met een kwinkslag, zijn eigengereid en verhalen over fantasie, liefde, verraad, anarchie en chaos. Zangeres Leisl Bonell en gitarist/zanger Brian Bonell leiden het gezelschap van zeven getalenteerde muzikanten. Ze laten ook nog eens evenveel gastmusici opdraven. In het meer serene ‘Ma Petite Mort’ en ‘Down Where The Water’ zijn ze op hun best. Ook het wat duister getinte ‘Under A Dark Moon’ overtuigt. Voor de rest klinkt deze ‘Deliciously Odd Tales’ als een amusant tussendoortje. 

Bjørn Riis

Bjørn Riis

A Storm Is Coming

Karisma Records

Bjørn Riis kennen we als gitarist en liedjesschrijver van het onvolprezen Noorse combo Airbag. Sinds zijn debuut ‘Lullabies In A Carcrash’ (2014) brengt hij regelmatig soloplaten uit. Met ‘A Storm Is Coming’ is hij toe aan zijn vierde release. De thematiek waar Bjørn voor kiest gaat over menselijke relaties en omgaan met verlies. Het zijn dankbare onderwerpen waarmee hij zich op muzikaal gebied op verschillende manieren kan uiten. Riis vertelt zijn verhaal treffend en gaat soms in dialoog met zijn partner, een rol die wordt gespeeld door gastzangeres Mimmi Tamba. Met ‘A Storm Is Coming’ verkent hij wat ruimer de uiterste grenzen van zijn muzikaal spectrum waarbij zowel het hardere gitaarwerk als zijn meest stemmige naar behaaglijk neigende popsongs op de voorgrond komen. Wat genres betreft blijft hij in zijn vertrouwde omgeving van progressieve rock vermengt met klassieke rock en een streep hardrock. Zowel als zanger en gitarist kan Riis ruimschoots zijn mannetje staan en is hij uitgegroeid tot een gewaardeerd soloartiest. Slechts zes tracks op deze ‘A Storm Is Coming’. Langere nummers ook en dan is het zaak om voor genoeg variatie te zorgen. Helemaal top zijn in dit geval ‘Icarus’, ‘Stormwatch’ en opener ‘When Rain Falls’. Iets minder afwisselend, maar toch mooie songs zijn ‘You And Me’ en ‘This House’. Het laatste nummer ‘Aftermath’ is compositorisch meteen ook de zwakste schakel. Maar niet getreurd. Wie fan is van David Gilmour, Anathema, Porcupine Tree/Steven Wilson, Marillion of Riverside zal ook met deze ‘A Storm Is Coming’ van Bjørn Riis in zijn nopjes zijn.

Wabi Experience

Wabi Experience

Wabi Experience

Mikroton

In zijn thuisland Tsjechië is country- en folkzanger Stanislav Jan ‘Wabi’ Daněk een ware volksheld. In 2002 vatte experimenteel geluidskunstenaar Tomislav Federsel (echte naam Tomáš Procházka) het plan op om als eerbetoon de songs van Wabi te gaan remixen. Daarvoor gebruikte hij een van een vriend geleende Roland JS-30 sampler. Het werd een werk van lange adem met de nodige hindernissen zoals een gecrashte computer en te vernieuwen software. Aangekomen bij een derde versie van het materiaal zat Federsel met de handen in het haar en riep de hulp in van toetsenist Jára Tarnovski, onder meer groepslid van Gurun Gurun. Het duurde nog tot 2010 voor het materiaal klaar was en de plaat opgenomen. Voor het uitbrengen werd het een even lange lijdensweg die hen naar Japan en Mexico bracht. Uiteindelijk kwam men terecht bij het Russische Mikroton Recordings, in 2008 opgericht door Kurt Liedwart. We zijn intussen begin april 2019 als de release een feit is. Wabi Daněk zelf maakte het niet meer mee, want hij overleed op 16 november 2017. Door het telkens herbeginnen en de aanpak te wijzigen zijn de liedjes meer dan alleen maar remixen. Ze werden tijdens het proces ontmantelt, gedemonteerd en opnieuw samengesteld. Van de originele uitvoeringen blijft eigenlijk niets over. Sommige tracks hebben een aparte en zonderlinge insteek (‘Never Mind’, ‘Outsider Tango’ en het aardige ‘Still Burning II’). Andere zijn zwaar op de hand en/of onaangenaam van klank (‘Breaking Thumbs’, ‘Brouk Blingo Bloud’, ‘November Is Gone’, The Fourth Floor Of Sadness’). Een zaak staat vast: Tomislav Federsel zal geen tweede keer nog eens zeventien jaar aan één en hetzelfde project werken.

Kasper Skullerud Værnes & Andreas Wildhagen

Kasper Skullerud Værnes & Andreas Wildhagen

Troposgrafien

Nakama Records

Het tweetal Kasper Skullerud Værnes (saxofoons) en drummer/percussionist Andreas Wildhagen spelen al een decennium lang in verschillende jazz ensembles en projecten. Het is pas sinds een paar jaar dat ze elkaar vonden als duo en in deze bezetting brachten ze in november 2018 met ‘Troposgrafien’ een eerste plaat uit. Eén van hun grote troeven is naast een zeer meegaande en soepele speelstijl het bijna blindelings van elkaar aanvoelen. Deze sterke vorm van communicatie is het bindmiddel tussen de impulsen en ideeën en hun intense en dynamische manier van spelen. De vijf nummers op hun debuut bestaat uit muziek die ze ter plaatse hebben verzonnen tijdens een in 2016 gehouden tweedaagse repetitieperiode in de muziekacademie in Oslo. Meest opvallende tracks zijn het toepasselijke ‘Magma’ waarin een vulkaan werkelijk tot leven komt. De twee muzikanten drijven elkaar tot het uiterste. Beide gaan als twee bezetenen te keer waarbij onvermoede spirituele krachten vrijkomen. De turbulente muziek wordt als kolkende stroom lava uitgespuwd. Aan de andere kant van het spectrum vinden we het ingetogen, beheerste en subtiele ‘Ødet’. Beide zijn elk op hun manier prachtige, geïmproviseerde stukken. ‘Skyoveren’ is het meest afstandelijke en experimentele fragment. In het afsluitende ‘Grus Gjennom Luft’ brengt men alle vormen van improvisatie bij elkaar. Het is een soms heftige dialoog waarin de twee muzikanten elkaar aftasten met als resultaat verrassende en onverwachte wendingen, soms met een speels karakter en dan weer krachtig en energiek. Een passend slot om dit boeiend werkstuk mee te eindigen.