Ensemble neoN

Ensemble neoN

Niblock / Lamb

Hubro

Voor het Ensemble neoN was het een uitdaging om de uitvoering van deze twee totaal verschillende muziekstukken tot een goed einde te brengen. Beide vullen elkaar aan in die zin dat ze op drones zijn gebaseerd. ‘To Two Tea Roses’ is van de hand van de legendarische, Amerikaanse componist, kunstenaar en cineast Phill Niblock. ‘Parallaxis Forma’ is gecomponeerd door de in VS geboren, maar in Berlijn residerende violiste Catherine Lamb. Op het eerste gehoor klinken er weinig nuances door in het aan Niblock zijn vriend/componist en teler van theerozen Walter Branchi schatplichtige ‘To Two Tea Roses’. Nochtans is het een fysiek veeleisend stuk. Het vergt het uiterste van de muzikanten om het drone-achtige geluid te produceren en drieëntwintig minuten aan te houden. Men duikt letterlijk in de muziek om het fysieke ongemak te vergeten en men wordt zich zo meer en meer bewust van de interactie tussen geluid en beweging. Men creëert een auditieve illusie van toonkleuren die de verbeelding prikkelt. In ‘Parallaxis Forma’ is een bijzondere rol weggelegd voor de twee zangeressen Stine Janvin Motland en Silje Aker. De drones zijn van een lichtjes andere structuur. De toon is iets lichter en meer ingetogen. Iets meer delicater ook. De meditatieve component roept het beeld op van met je hoofd in de wolken te zitten. De ongewone intonatie van ‘Parallaxis Forma’ maakt het de muzikanten wel moeilijker om alle instrumenten, inclusief de zang, op elkaar af te stemmen. Beide stukken hebben gemeenschappelijke componenten en zijn tegelijk heel verschillend. Als luisteraar moet je mee evolueren met de muziek en blijven zoeken naar dat delicate evenwicht tussen bedenkers en spelers.

Mats Eilertsen

Mats Eilertsen

Reveries And Revelations

Hubro

Contrabassist Mats Eilertsen is nog maar mid veertig, maar wordt nu al aanzien als een veteraan van de Noorse jazz. Ook in de rest van Europa raakte hij bekend als een gedreven rasartiest. Hij maakt(e) deel uit van tal van groepsbezettingen in trio vorm of als kwintet en is lid van het Trondheim Jazz Orchestra. Van bij de oprichting in 2009 brengt hij platen uit bij het Hubro label. Voor deze soloplaat doet hij met Geir Sundstøl, Eivind Aarset, Per Oddvar Johansen, Thomas Strønen en Arve Henriksen beroep op een aantal van de meest gerenommeerde muzikanten uit het Noorse jazzmilieu. De werkwijze waarop het album tot stand kwam is onconventioneel, toch voor een jazzplaat. Er werd niet samen in een studio gemusiceerd, noch geïmproviseerd. Eerst stuurde Mats zijn muziekbestanden naar elk van de muzikanten. Zij konden er naar eigen goeddunken hun bijdrage aan toevoegen. Alleen bij Thomas Strønen verliep de procedure net andersom en koos Mats uit muziek die Thomas hem per mail had bezorgd. Eilertsen gebruikte dan de bekende knip en plak techniek om iedereen zijn muziek in te passen in het geheel van zijn eigen gecomponeerde stukken. De bas speelt uiteraard een significante rol. Alle speeltechnieken en speelmogelijkheden van de contrabas komen aan bod. Je krijgt in de tien tracks een bijna compleet overzicht van wat Mats met het instrument kan. Veel van de fragmenten zijn experimenteel, filmisch, kunstig en schetsmatig. Echt vernieuwend is het niet. ’Reveries And Revelations’ is een overwegend rustige en dromerige plaat, bestaande uit een veelzijdig palet van geluidslandschappen.

The Cray Twins

The Cray Twins

In The Company Of Architects

Fang Bomb

The Cray Twins zijn Gordon Kennedy en Paul Baran. Een eerste kennismaking kwam er met het duo hun debuutplaat ‘The Pier’ in 2016. Het tweetal gaat erin op zoek naar de muzikale grensgebieden aan de hand van het ontleden van zowel elektronische als akoestische audiosystemen. Het introspectieve element is hier het hoofdbestanddeel met de pier als eindstation. Verder ligt de diepte, het onbekende, het ongehoorde. Op hun tweede langspeler ‘In The Company Of Architects’ zetten The Cray Twins hun zoektocht verder. Ze verzamelden rond zich opnieuw een keur aan muzikanten waaronder gitarist Werner Dafeldecker, Sergio Merce (saxofoon) en sopraan Lavinia Blackwall. Het tweetal is niet alleen componist. Ze nemen ook de rol op zich van dirigent/regisseur en samensteller/verzamelaar. Ze zorgen voor het onderlinge verband en samensmelting tussen wat de verschillende muzikanten bijdragen en voegen er zelf nog een aantal toevallig gevonden geluiden aan toe. Het titelnummer duurt maar liefst 38 minuten. Het is een opmerkelijke collage waarin distorsie, improvisatie en harmonie mee de melodie bepalen die zich doorheen de compositie slingert. Nauwelijks waarneembare fluctuaties in achtergrondgeluiden en drones versterken het spanningsveld. De zang effent het pad naar een soort van tweede luisterervaring binnen de contouren van hetzelfde muziekstuk. Deel twee ‘The Abscence Of Architects’ drijft op een melodie van mellotron en synthesizers, met ingesloten een gesproken tekst door Jessica Evelyn. De laatste track, ’Anarchitects’ heeft een luchtiger, meer zweverig karakter waarin koorstemmen in samenspel met elektronische geluiden uitmonden in een naar chaos neigende finale. Voor wie geïnteresseerd is: Fang Bomb heeft eerder met ‘Panoptic’ (2009) en ‘The Other’ (2015) ook twee solo langspelers van Paul Baran uitgebracht.

Luís Fernandes

Luís Fernandes

Demora

Room40

Als titel voor zijn eerste soloproject koos de Portugese geluidskunstenaar Luís Fernandes voor één woord dat zijn muziek perfect zou moeten omschrijven. ‘Demora’ betekent vertraging. Een andere betekenis kan zijn dat iets te lang duurt of dat iemand of iets op zich laat wachten. Fernandes wou met deze plaat een in een elkaar vloeiend geheel creëren. Het enige instrument dat voor hem daarvoor in aanmerking kwam was een modulaire synthesizer. Alles werd in één take opgenomen. Het resultaat is een gestructureerd uit vijf delen bestaand muziekstuk. Variaties zijn slechts miniem aanwezig. De verfijning zit in de details die je op een subtiele manier doorheen ‘Demora’ moeten loodsen. De muziek heeft verschillende eigenschappen en facetten. Soms is het abstract en vluchtig, dan weer intens en tintelend. Het begin is eerder teleurstellend. Het lijkt alsof ‘Rising Edge’ is ‘aangetast’. De ruis gaat nooit helemaal weg en is naar mijn gevoel een ‘storende factor’. Het daarop volgende ‘Fractured Harmony With Pulse’ is ook letterlijk wat je te horen krijgt en heeft als thema kosmische muziek. Centraal staan ‘Demora part 1 en 2’. De eindeloos lijkende tonen worden vermengt met een niet aflatende stroom van drone muziek. Beide delen hebben het betoverend effect van verwachting om tot iets groots uit te groeien, maar tegelijk sluimert in de kern het monotone. Kil en koud wordt het in de korte afsluiter ‘Refracted Cloud’. Deze release laat je alvast kennismaken met een ‘andere’ Luís Fernandes dan degene die we kennen als Astroboy en daarnaast als gitarist van de alternatieve rockband Peixe:Avião.

Frode Haltli

Frode Haltli

Border Woods

Hubro

Voor het inspelen van ‘Avant Folk’, uitgebracht in 2018, verzamelde accordeonist en componist Frode Haltli nog een tiental muzikanten rond zich. Voor ‘Border Woods’ is zijn begeleidingsband, bestaande uit Emilia Amper (harp) en percussionisten Håkon Stene en Eirik Raude afgeslankt tot een trio. De muziek op ‘Border Woods’ dateert eigenlijk al van 2015 en werd voor het eerst opgevoerd tijdens het Osa Festival in het Noorse stadje Voss. De opnames voor de cd vonden plaats in de Rainbow Studio in Oslo en werden afgerond in april 2018. Net als bij ‘Avant Folk’ mixt Haltli traditionele Scandinavische volksmuziek met hedendaagse folk, wereldmuziek en durft daarnaast ook nog wel te improviseren. Emilia Amper speelt op de nyckelharpa, het traditionele Zweedse instrument bij uitstek. Frode op zijn beurt is een virtuoos accordeonist. De twee kunnen het goed met elkaar vinden en spelenderwijs laten ze hun twee instrumenten in elkaar overvloeien en zelfs imiteren. Soms is het bijna onmogelijk om beide uit elkaar te houden. De twee percussionisten Stene en Raude zijn al even bedreven en meesters in hun vak. Ze complementeren het groepsgeluid met vibrafoon, marimba, trommels en allerlei objecten die als percussie kunnen dienst doen. In het droevig klinkende ‘Quietly The Language Dies’ spelen alle vier de musici met op kwarttonen afgestemde instrumenten. De accordeon die Haltli hier bespeeld werd afgestemd in de Egyptische hoofdstad Cairo, waarmee de link wordt gelegd met Indiase en Arabische toonladders en wereldmuziek in het algemeen. ‘Winds Through Aspen Leaves’ kent een wat vreemdsoortig, onvoorspelbaar en experimenteel begin. Pas in ‘Mostamägg Polska’ komen de meer traditionele elementen op de voorgrond. Maar dat is slechts van korte duur. In de vijftien minuten lange compositie vertrekken de vier muzikanten op verkenning en gaan grensoverschrijdend musiceren. In het korte ‘Wood And Stone’ krijgen Stene en Raude vrij spel. ‘Valkola Schottis’ bied je een kijk door verschillende vensters op een steeds veranderend muzikaal landschap. De grens van ‘Border Woods’ is overal en nergens, aldus nog Haltli die met deze nieuwe langspeler zijn symbiose tussen folk, avant-garde, minimale muziek en improvisatie verder verfijnd.

Paolo Spaccamonti

Paolo Spaccamonti

Volume Quattro

Escape From Today

Paolo Spaccamonti is een in Turijn gevestigde gitarist en componist. Naast enkele soloplaten werkt hij samen met andere artiesten zoals Jochen Arbeit van Einstürzende Neubauten of Daniele Brusaschetto. Maakt ook muziek voor televisie en componeert soundtracks voor film en heeft een voorkeur om live uitvoeringen te geven met zowel muzikanten, fotografen, video-en geluidskunstenaars. De titel ‘Volume Quattro’ dekt hier de lading, want het is zijn vierde solowerk. Spaccamonti neemt je mee op gevarieerde trip, gewapend met alleen zijn gitaar. Alleen in het als single uitgebrachte ‘Ablazioni’ is er Davide Tomat die instaat voor ondersteunende, zuinige beats. Sommige tracks roepen spookachtige beelden op andere creëren een mistroostige of zelfs dreigende sfeerschepping (‘Nessun Codardo Tranne Voi’, ‘Tutto Bene Quel Che Finisce’ en ‘Luce’) of laten je dromen en fantaseren (‘Nina’, ‘Un Gelido Inverno’). De eenvoudige textuur van de songs werkt wonderbaarlijk in op de gemoedsgesteldheid en nodigt uit om op zoek te gaan naar innerlijke rijkdom. De weg er naartoe is soms caleidoscopisch, soms desolaat. Het fraaie ‘Rimettiamoci Le Maschere’ blijft als enige mooi in het midden van de weg. Meer luchtig en opgewekt is ‘Paul Dance’ waarna een korte uitbarsting volgt van ijselijke klanken en dreunen in ‘Fumo Negli Occhi’. Ook sluitstuk ‘Diagonal’ zindert nog lang na. Met ‘Volume Quattro’ toont Paolo Spaccamonti aan dat alleen maar instrumentale muziek eveneens kan zorgen voor een avontuurlijk verloop met een erg levendige en creatieve verhaallijn.

Fischer-Z

Fischer-Z

Swimming In Thunderstorms

So Real

27 december viert John Watts zijn vijfenzestigste verjaardag, maar dat belet hem niet om met zijn band Fischer-Z nog muziek te maken. Voor deze gelegenheid koos Watts voor een ruimere bezetting en laat zich omringen door vier doorwinterde muzikanten. Inmiddels is ‘Swimming In Thunderstorms’ het twaalfde studioalbum van deze toch wel legendarische act die al ruim veertig jaar bestaat. Echter het succes van begin de jaren tachtig met hits als ‘The Worker’, ‘So Long’, ‘Marliese’ en ‘Berlin’ zit er al lang niet meer in. Watts moet het vooral hebben van zijn talent als componist. Dat hij de vinger aan de pols houdt bewijst hij met zijn maatschappijkritische teksten. Daarnaast bezingt hij ook alle aspecten van de liefde. Haaks op de harde actualiteit en amoureuze perikelen staat overwegend vrolijke en luchtige muziek. Leuke pop melodieën worden afgewisseld met uitstapjes naar reggae, lichtvoetige jazz en fijnzinnige poprock. Met ouder worden klinkt de stem van John Watts iets brozer en heser, maar dat doet weinig of geen afbreuk aan de veertien songs die ‘Swimming In Thunderstorms’ rijk is. Integendeel, hoe meer je naar deze plaat luistert hoe meer sommige van de liedjes zich in je hoofd nestelen. In opener ‘Big Wide World’ dwaalt nog een beetje de echo van de Fischer-Z begindagen. Heel fraai is dan weer ‘The Heaven Injection’ dat doet denken aan Fleetwood Mac. ‘Stamp It Out’, ‘Half Naked Girl On The Windowsill’, ‘Films With Happy Endings’ en ‘Cardboard Street’ krijgen een sentimentele toets mee, zonder dat het klef wordt. Ook de tropisch getinte nummers ‘Stolen’ en ‘Prime’ zijn leuk. In zijn geheel is ‘Swimming In Thunderstorms’ een verdienstelijk album, maar ook niet meer dan dat.   

Bushman’s Revenge

Bushman’s Revenge

Et Hån Mot Overklassen

Hubro

Bushman’s Revenge zijn drummer Gard Nilssen, Rune Nergaard (bas, orgel, piano) en gitarist Even Helte Hermansen. Het trio debuteerde als jonge twintigers in 2007 met het album ‘Cowboy Music’. Voor hun acht volgende releases vonden ze onderdak bij het door Rune Kristofferson (Fra Lippo Lippi) opgerichte label Rune Grammofon. Met ‘Et Hån Mot Overklassen’ maken ze de overstap naar het eveneens Noorse Hubro. In eigen land staat het trio hoog aangeschreven en kan er bogen op een soort van cultstatus. De drie zijn nu midden de dertig en hebben onderling een unieke band gecreëerd. Ze zijn na al die tijd beter en strakker op elkaar afgestemd en ingespeeld dan ooit tevoren. Daarnaast is de sterkte van het drietal dat het zich niet laat vastpinnen in een bepaalde context of genre. Hun muziek zweeft en zwerft tussen en door meerdere muziekstijlen en zoekt zich een weg in een experimenteel, filmisch en op improvisatie gesteund muzikaal landschap. Hun soundscapes en geluidssculpturen hebben een grondslag in jazz en worden aangevuld met progressieve tendenzen, fluisterende drones, eigentijdse samples, bluesy gitaren, psychedelische drumpartijen plus transcendente en hypnotiserende klanken. Alle instrumenten vloeien naadloos in elkaar over en kronkelen rond de meestal centraal fungerende sopraan gitaar van Hermansen. De algemene teneur van het album is sereen en subtiel. De composities zijn avontuurlijke, verfijnde collages die samen een mooi geheel vormen. Geen gastmuzikanten deze keer, doch dat wordt goedgemaakt door een uitbreiding van het instrumentarium van welk elke muzikant een deel voor zijn rekening neemt. Wat nog maar eens de vaardigheden van het trio extra belicht. Aan hoogtepunten geen gebrek op deze ‘Et Hån Mot Overklassen’, al geven we persoonlijk voorrang aan tracks als ‘Happy Hour For Mr. Sanders’, ‘Greetings To Gisle’, ‘Toten’ en ‘Hei Hei Martin Skei’.

Jörg Piringer

Jörg Piringer

Darkvoice

Transacoustic Research

Jörg Piringer is een mediakunstenaar, dichter en muzikant die in Wenen woont. Hij is één van de oprichters van het Vegetable Orchestra en het instituut voor Transacoustic Research. Zijn werk wordt ook wel omschreven als geluidspoëzie. Een ‘darkvoice’ is/was iemand die een codetaal gebruikt om te communiceren, bijvoorbeeld in oorlogstijd of om onfrisse praktijken te verdoezelen. Jörg Piringer plaatst het begrip darkvoice in de moderne context van de elektronische spraakassistenten die ons in de gaten houden telkens wanneer we een elektronisch toestel gebruiken en waarbij men het niet zo nauw neemt met de privacywetgeving. Om nu ongestoord boodschappen te kunnen versturen gebruikt Piringer hier een eigen privé taal. Nadeel is dat de ontvanger ook die taal machtig moet zijn en dat maakt het dan weer lastig en omslachtig. Jörg maakt het nog iets complexer en koppelt er vreemde muziek aan vergezelt van bij dit concept passende video’s. Gemanipuleerde stemmen, gebroken of pulserende ritmes, elektronische hulpmiddelen, geruis en computergeluiden vormen samen een onorthodox muzikaal palet van glitch, noise en techno. Mooie exemplaren van zinloze berichtgeving zijn het rare ‘Menn’, het al even merkwaardige ‘Peed’ en het speelse ‘El Sys’. Doch ook de andere tracks bevatten telkens niet te ontcijferen boodschappen. Alleen het muzikaal jasje is telkens een beetje anders opgevat. Het geluidstapijt blijft door de elkaar opvolgende vreemde kronkels trouw aan zijn experimenteel karakter. Soms wordt het zelfs wat sinister zoals in ‘Bbbbb’ en ‘Teew’. ‘Darkvoice’ is tamelijk uniek in zijn soort en alvast een album dat niet onopgemerkt zal blijven.    

David Chalmin

David Chalmin

La Terre Invisible

Ici D’Ailleurs

Met zijn veelzijdige samenwerkingsverbanden en een breed muzikaal spectrum (van klassieke muziek over avant-garde tot rock en hedendaags klassiek) heeft de altijd productieve David Chalmin een mooi repertoire opgebouwd als componist, muzikant, uitvoerder, producent, en geluidstechnicus. Wat nog ontbreekt op zijn palmares is werk onder eigen naam. Daar komt nu verandering in want bij Ici D’Ailleurs verscheen eind mei zijn eerste soloalbum ‘La Terre Invisible’. Het voorstel kwam er van het label zelf tijdens de productie van het ambient project Orchard met Aidan Baker, Gaspar Claus, Frank Laurino, Maxime Tisserand. Met ‘La Terre Invisible’ laat  Chalmin zich beïnvloeden door (sub)genres als IDM en de Berlijnse School aangevuld met muziek die niet zou misstaan op de hippe, eigentijdse dansvloer (deep house en techno). Hij laat ook zijn voorliefde blijken voor modern klassiek in ‘À L’Aube’ en de wondermooie afsluiter ‘Lumière Blanche’. De overige composities zijn fraai en delicaat opgebouwde dance tracks waarbij een vleugje experiment, industrial en avant-garde in de mix niet mag ontbreken. Alleen bij het iets meer donkere en broeierige ‘Images Nocturnes’ ligt de nadruk meer op cinematografische aspecten. David Chalmin gooit met zijn solodebuut ‘La Terre Invisible’ hoge ogen. Het is een kwalitatief sterk staaltje van hedendaagse, gevarieerde elektronische muziek en neoklassiek. 

Nickolas Mohanna

Nickolas Mohanna

Smoke

Aagoo/Rev. Lab

Amerikaanse kunstenaar en muzikant uit New York. Kiest voor een vorm van multimedia (video, tekeningen, geluidskunst en muziek). Heeft sinds 2010 al een aantal instrumentale en experimentele albums op zijn conto staan. Naast piano en gitaar maakt Mohanna gebruik van veldopnames, samples, percussie, omgevingsgeluiden en elektronische elementen. De openingstrack ‘Tower’ is een futuristische schets van een utopische wereld met staccato percussie, scherpe inkervingen van drones, onverwachte wendingen en een aaneenschakeling van stemsamples. De overige tracks worden anders geïmplementeerd. Het zijn abstracte geluidslandschappen opgetrokken uit repetitieve en minimalistische klanken. Het toch wel verrassende  ‘Plague I’ bouwt op de tradities van krautrock iconen als Tangerine Dream en Klaus Schulze. Ook ‘Spectre’ en ‘Plague II’ zijn qua klankkleur verwant. De algemene teneur van ‘Smoke’ voelt wat ongemakkelijk aan. Het album heeft een spookachtige sfeer en een blijvend gevoel van onwerkelijkheid. Dit gaat wel samen met een zekere vorm van intensiteit. Interessant is ook de wisselwerking tussen de akoestische elementen en elektronische facetten. Bijvoorbeeld in ‘Circuit Rider’, ‘Axis’ en het door percussie aangestuurde ‘HWY’. De speelduur is niet zolang (32 minuten), doch dat lijkt voor dit genre muziek perfect uit te vallen. ‘Smoke’ verschijnt op een gelimiteerde transparant vinyl oplage van honderd stuks en gaat vergezeld van een poster en boek.

Noah’s Orc

Noah’s Orc

By Turmoil

Eigen Beheer

Een nog jonge band uit Horst, Noord-Limburg. Brengt een mix van grunge, alternatieve rock en progressieve rock. Zelf schuiven ze acts als Tool, Soundgarden, The National en Alice In Chains naar voor als inspiratiebron. De band werd in juli 2014 opgericht door de neven Lars Verstraelen (lead gitaar en zang) en Lenny Vullings (drums). Als slaggitarist werd Rik Sampers ingelijfd en later in 2015 kwam Luc Peeters als bassist de rangen versterken. Tussendoor was ook zanger Justin Bonants groepslid, maar die verdween al even snel van het toneel wegens te weinig tijd. Verstraelen nam dan maar de rol van zanger op zich en daar nijpt een beetje het schoentje. De vijf songs op hun eerste ep ‘By Turmoil’ zijn degelijk en het groepsgeluid heeft een donker randje. Alleen kan Lars zijn rol van frontman niet helemaal waarmaken. Toch krijgt Noah’s Orc nog enig krediet, want dat er ook talent schuilt in de formatie bewijzen ze met nummers als ‘Skunkhood’, ‘Probiac’ en ‘Spit-it’.

The Fifth Alliance

The Fifth Alliance

The Depth Of The Darkness

Burning World / Consouling Sounds

Na ‘Unrevealed Secrets Of Ruin’ (2013) en het in 2015 uitgebrachte ‘Death Poems’ is dit de derde langspeler voor het uit Breda afkomstige The Fifth Alliance. Brengt een tamelijk originele combinatie van genres als doom, sludge, hardcore en black metal. Zangeres Silvia Saunders bezit een heldere en klaterende zangstem, maar kan zich ook helemaal schor schreeuwen. Haar monsterlijke en splijtende grunts brengt ze met veel gevoel en tegelijk vurig. Een zowaar bijzondere ervaring die nog meer glans krijgt door de vele ritmische wendingen, de doom en sludge componenten, de bijna wanklanken, de snelle, overstuurde gitaarriffs, de geraffineerde, sfeervolle passages en een niet uit zijn lood te slaan solide ritmesectie. Het midscheepse, glorieuze ‘Hellfire Club’ is onwezenlijk goed. Ook het als single gelanceerde ‘Black’, ‘Hekate’, ‘Into Extinction’ en het prachtige ‘Aleister’ zijn uitgekiende, met bravoure gespeelde composities. Het enige puntje van kritiek is dat we graag wat meer de fraaie zangstem van Silvia hadden gehoord. Nu blinkt ze vooral uit met haar door merg en been snijdend grauwen.

New Model Army

New Model Army

From Here

earMUSIC

Aan de noordwestkust van Noorwegen ligt het kleine eiland Giske, een voormalige haven. Het is omgeven door fjorden en bergen aan de ene zijde en de uitgestrekte Noord-Atlantische oceaan aan de andere kant. Met slechts 700 inwoners is het leven er vaak rustig, ondanks het bijna constante gebrul van de wind. Daar, in de door twee neven en voormalige muzikanten Ante en Lars Giskeødegård gebouwde studio Ocean Sound Recordings - een architecturaal pareltje - nam het Britse New Model Army eerder dit jaar zijn intrek om er hun nieuwe album ‘From Here’ op te nemen. Dat de spectaculaire omgeving (de zee, de golven, de lucht) en de bijzondere levensomstandigheden (het onder één dak eten, slapen en muziek maken) een stimulans waren voor de creativiteit en inspiratie en hebben ingewerkt op de vijf muzikanten staat als een paal boven water. Het groepsgeluid is uitzonderlijk levendig, helder en groots met een open doekje voor drummer Michael Dean en bassist Ceri Monger. De doorleefde stem van frontman Justin Sullivan klinkt als vanouds. Hij is en blijft de stuwende kracht van New Model Army. Zoals altijd geven zijn diepzinnige teksten weerklank aan zijn persoonlijke kijk op de wereld en overziet hij de huidige, pijlsnelle evolutie die we als mens meemaken. Naast toch alweer enkele nieuwe facetten die het muzikale palet aanvullen, bevat ‘From Here’ een aantal songs die tot het beste behoren van wat NMA pakweg de laatste vijftien jaar heeft uitgebracht. Vooral tracks als ‘Watch And Learn’, ’Hard Way’, ’Where I Am’, ’Conversation’, ‘Great Disguise’ en ‘End Of Days’ zijn van uitstekende makelij en laten horen dat New Model Army zijn veertigste verjaardag (oktober 2020) met het volste vertrouwen tegemoet kan zien.

VAK

VAK

Loud Wind

Indie Recordings

Het groepsgeluid van het Zweedse vijftal VAK smeedt de muzikale achtergronden en interesses van elk lid samen tot een bijzonder geheel. Dat de songs geschakeerd en rijk gestoffeerd zijn bewijst het lijstje van bands waar deze muzikanten vroeger in meespeelden: Switch Opens, Misery Loves Co., Slowland, Råtta, Sesam, Gordon Fights, Music Is The Weapon, The Field en Gösta Berlings Saga. De optelsom van het VAK kwintet staat dan ook voor meer dan zo maar metal. Zo heeft toetsenist Robin Skarin een jazz verleden en ook gitarist Ivan Rey zocht en vond creativiteit in andere genres. Toch gaat het er merendeels stevig aan toe op deze tweede plaat van VAK. De nummers waarin van de geijkte metal patronen wordt afgeweken benadrukken andere sferen en genres die zowel kunnen verwijzen naar psychedelica, progressieve rock als gothic. Eén van de hoogtepunten is naast het logge en wat bombastische ‘Fear In The Morning’ en het heftige ‘Melting Eyes’, het instrumentale sluitstuik ‘Freddie / Time Freezes’ een eerbetoon aan de begin juni 2016 overleden Zweedse zanger, acteur en liedjesschrijver Freddie Wadling. De belangrijkste boodschap die VAK uitstuurt is: neem jezelf als rockgroep niet al te serieus. Hun muziek is meermaals onvoorspelbaar en wispelturig. Toch klinkt er altijd het speelplezier in door. En daar is het hem bij deze band vooral om te doen.

meth.

meth.

Mother Of Red Light

Prosthetic

Experimentele hardcore uit Chicago. meth. is het geesteskind van multi-instrumentalist Seb Alvarez (Split Tongue, Tweak, Other Masquerades). Een eerste release als meth. ‘The Children Are Watching’ (2017) was eigenlijk een soloplaat. Pas later haalde Seb er andere muzikanten bij. Onder meer Zack Farrar en Matt Meifert maken nu naast leden van Black Nail deel uit van de huidige, zes man sterke formatie. In die bezetting werd in 2018 met ‘I Love You’ een vijf nummers tellende cassette uitgebracht. De chaotische, op jaren negentig geënte hardcore gaat samen met een verhaal over een gehersenspoelde gevangene die denkt dat hij God is. Datzelfde thema krijgt nu een vervolg met het album ‘Mother Of Red Light’. Een geschifte vertelling over marteling, incest, paranoia en met zijn mengeling van noise, drone, metal-, math- en hardcore een al even verknipte geluidsband. Een misselijk makende cocktail die toegang verschaft tot de psychotische gedachtengang van een zieke geest. De dissonante, messcherpe geluidsbrij scheurt trommelvliezen en klieft doorheen het schedeldak. Ook de meer serene fragmenten blijven naargeestig en even indringend inwerken op lichaam en geest. Kwellend en vermaledijd werkstuk deze ‘Mother Of Red Light’ van meth. 

Glacier

Glacier

No Light Ever

Wolves And Vibrancy

Glacier is een vijfkoppige instrumentale band uit Boston. Debuteerde in 2013 met het album ‘Concave’. Brachten daarna nog een single en ep uit. Hun laatste wapenfeit was een 12 inch met de aangrijpende en dichterlijke titel ‘Though Your Sins Be As Scarlet, They Shall Be White As Snow; Though They Be Red Like Crimson, They Shall Be As Wool’ (2017). Werd in postrock middens, zowel in binnen- als buitenland goed ontvangen. Met hun nieuwe worp doet het kwintet zijn naam alle eer aan. Glacier klinkt soms echt als een niet te stoppen langzaam schuivende ijsmassa . Ook in de meer stemmige of melodieuze passages blijft het groepsgeluid zijn monumentale kracht behouden. Glacier klinkt tamelijk origineel. Hun sound sluit naast postrock aan bij post metal, drone en doom. ‘Sad Rock’ is eveneens de term die men als etiket op dit soort muziek kleeft. Net als de titel laat vermoeden is ‘No Light Ever’ inderdaad een heel sombere plaat. Maar dan één die klasse uitstraalt. De vier tracks zijn stuk voor stuk fraai uitgewerkte composities, met aandacht voor kleine bijzonderheden en ingebed met de nodige finesse. Meest impressionant is het flitsende en overweldigende ‘And We Are Damned Amid Noble Sound’.

Madder Mortem

Madder Mortem

Mercury (20th Anniversary Edition)

Dark Essence

Twintig jaar na datum viert Dark Essence het oorspronkelijk bij Misanthropy in 1999 uitgebrachte debuutalbum ‘Mercury' van het Noorse Madder Mortem met een eerste vinyl editie. Het vinyl pakket bevat als extraatje ook de cd met daarop drie alternatieve versies van opnieuw opgenomen nummers: ‘He Who Longed For The Stars’, ‘The Grinding Silence’ en ‘Remnants’, evenals twee gloednieuwe songs, gebaseerd op riffs uit de periode van ‘Mercury’. De plaat was lange tijd niet meer te verkrijgen en veel fans zullen dit naar waarde weten te schatten. Temeer dat ‘Mercury’ nog niets van zijn impact heeft verloren en een archetype is voor de aparte mengeling van progressieve rock, gothic en doom metal waar Madder Mortem een patent op heeft. Voor wie ze live aan het werk wil zien: het ’Mercury’ 20-jarig jubileumconcert vindt plaats in het Parkteateret in Oslo op 7 september.

La Janara

La Janara

Tenebra

Black Widow

Heavy metal op een bedje van folk, progressieve rock en doom. Zo laat de muziek van dit Italiaanse kwartet zich nog het best omschrijven. Voor zijn groepsgeluid en teksten laat het viertal zich inspireren door het levensverhaal van de mysterieuze heks Janara. Daarbij horen ook oude legenden en volksvertellingen, occultisme, bijgeloof, heidense rituelen, de duistere kant van de menselijke ziel en de door de eeuwen heen onderdrukking en vernedering van de vrouw in onze samenleving. Zangeres Raffaella Càngero heeft een mooi stemtimbre dat de kracht van het feminiene en de mystieke aard van de muziek fraai tot uiting laat komen. Gitarist en songsmid Nicola Vitale capteert op creatieve wijze de verschillende genres en zorgt voor de nodige variatie tussen de meer snelle, midtempo en tragere tracks als ‘Cera’, Il Canto Dei Morti’ en ‘Volona I Corvi…’. Tot de meest imponerende nummers rekenen we ‘Or Poserai Per Sempre’, ‘Ver Sacrum’, ‘Mephis’ en ‘Mater Tenebrarum’. Alleen het zouteloze ‘Violante Aveva Un Osso Di Capra’ valt hier uit de toon.

König Kobra

König Kobra

Level Für Level

Boersma

Duits zestal uit Essen dat ons terugvoert naar midden de jaren tachtig. Grossiert in archaïsche poppunk/punkrock aangelengd met synthcore, indie rock wat metalcore geschreeuw en afgewerkt met biesjes funk, ska en disco. Een plaatje dat je laat rond tollen in een chaotische, woelige en warrige carrousel. Lijkt nergens op en ‘Level Für Level’ zit dan ook helemaal en compleet fout. De intro en ‘Zeitmachine’ leggen al meteen de pijnpunten bloot. Het enige positieve zijn de paar leuke (metal)riffs in ‘Sorgenkind’, ‘Kirmesdisco’ en de titelsong. De majestatische koningscobra, in het echt de langste giftige slang ter wereld, hier herleidt tot een zwak en tandeloos reptiel.

Deathcrush

Deathcrush

Megazone

Apollon

Na een zevental singles komt het nu al legendarische, in Oslo residerende Deathcrush voor de pinnen met ‘Megazone’ als debuutalbum. Met Linn Nystadness hebben ze de ideale frontvrouw in huis die zang, gitaar en keyboards voor haar rekening neemt. Pelle Bamle (basgitaar) en drummer Vidar Evensen zorgen met hun tweetjes voor een onverzettelijke en meedogenloze ritmesectie. Het groepsgeluid bestaat uit vuige in vitriool gedrenkte gitaarriffs, een eigenzinnige met fuzz geïnjecteerde nagalm en ronkende bastonen. De drums, synthesizers en samples ronden het geheel af met bijtende en ranzige gulpen noise. Dit tegen een achtergrond van hardcore, bubblegum pop, psychedelische rock, electro en acid punk. Het eigentijdse karakter wordt nog meer op scherp gesteld door thema’s als gamen, identiteit, onwetendheid en egoïsme die meer dan ooit het beeld van de huidige maatschappij bepalen. Voor wie houdt van bits, rauw en fel is deze ‘Megazone’ van Deathcrush een aanrader.

Monomyth

Monomyth

Orbis Quadrantis

Suburban

Oorspronkelijk voorzien om in februari te worden uitgebracht werd de release van Monomyth hun vierde schijf uitgesteld tot de herfst. Reden: toetsenist Peter van der Meer moest onder het mes en er diende zich een herstelperiode aan die de groep genoodzaakt zag een lange timeout in te lassen. Maar de zomer is nu voorbij, Peter is gezond en wel en ‘Orbis Quadrantis’ komt uit op 13 september. Een plaat die, al is de mix van stijlen (psychedelische rock, stoner, krautrock en space rock) dezelfde, volgens de bandleden zelf, toch enkele verrassingen in petto heeft. Na hun eerste drie langspelers, een drieluik met ‘Exo’ (2016) dat werd vooraf gegaan door ‘Further’ (2014) en in 2013 ‘Monomyth’, vond er in het najaar van 2017 een personeelswissel plaats. Gitarist Thomas Van Den Reydt verliet de band. In zijn plaats kwam Boudewijn Bonebakker, een doorwinterd muzikant en bekend van zijn passages bij Gorefest en Gingerpig. Tijd dus om op zoek te gaan naar nieuwe impulsen en die schijnen ze met de komt van Bonebakker te hebben gevonden. Hun instrumentale, genre overschrijdende rockvariant krijgt op ‘Orbis Quadrantis’ een nog bredere en ruimere textuur. Al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat men meer behouden speelt en de verwondering die je soms overviel op hun vorige langspelers hier minder sterk aanwezig is.