Skemer

Skemer

Benevolence

Avant! Records

Een eerste ontmoeting een achttal maanden geleden tussen model, styliste en zangeres Kim Peers en Amenra gitarist Mathieu Vandekerckhove (Syndrome) resulteerde in meer dan een amoureus treffen. Het duo puurde er ook een muzikale samenwerking uit. Onder de naam Skemer (schemering) brengen ze op 25/10 een eerste album uit. Kim heeft een voorliefde voor techno, dark wave, garage, punk als met maar een duister kantje heeft en haar toelaat om te dansen. Mathieu van zijn kant kent het klappen van de zweep en is op allerlei muzikale fronten thuis. Terwijl Peers de teksten voor haar rekening neemt, zorgt Vandekerckhove voor een passend muzikaal concept. Dualiteit lijkt hier de bepalende factor te zijn. Skemer duikt in de wereld van new en dark wave, techno, minimale, strakke beats, kille electro en sporadisch synthpop die het geheel een wat zachter randje bezorgt. Kim slaagt er in om elke song een iets ander timbre mee te geven dat de ambiance die het nummer moet uitstralen net die extra toets geeft. Zo is ‘Shout Or Cry’ nogal koud en afstandelijk. Het als eerste single gelanceerde ‘Sunseeker’ heeft meer zwoele accenten. ‘Rhoeas’ ligt lekker in het gehoor, waarna de dreunende beats, repetitieve synths en de declamerende stemmen het futuristische ‘Best’ gestalte geven. Qua opzet is ‘Call Me’ vergelijkbaar met ‘Rhoeas’. ‘Heartbreak’ is dan weer meer gitaar gericht. De zang ijl en fragiel. In ‘Wait For Me’ komt het tweevoudige karakter helemaal tot uiting. Zweverig en tegelijk indringend. Overal hoor je ook echo’s van andere acts, doch dat neemt niet weg dat ‘Benevolence’ een meer dan fraai debuut is.   

Larsen

Larsen

Arrival Vibrate

Important Records/Cassauna

Het Italiaanse collectief Larsen werd opgericht in Turijn in 1993. Vijfentwintig jaar later zijn ze met deze ‘Arrival Vibrate’ toe aan hun zeventiende volwaardige album. Het is een eerbetoon aan de op 16 december 2017 overleden Amerikaanse kunstenaar en muzikant Z’EV (echte naam Stefan Joel Weisser) met wie ze al eens hadden samengewerkt voor hun project ‘In V.Tro’ in 2011. ‘Arrival Vibrate’ is gebaseerd op het gelijknamige gedicht van Z’EV en uitgewerkt in een vergelijkbare partituur waarin Z’EV zijn kabbalistische muzikale theorieën (‘Rhythmajik’-1992) in praktijk brengt. Wat je te horen krijgt is het eerste live optreden ooit van dit stuk, opgenomen tijdens het benefietconcert van Larsen op 13 maart 2018 ten voordele van de organisatie Médecins Sans Frontières International. De twee uitgevoerde versies verschillen in die zin dat deel twee werd herzien en verrijkt door John Duncan, één van Larsen en Z’EV’s vrienden. Duncan is een muzikant en beeldend kunstenaar die faam verwierf en verbonden is aan de Free Music Society in Los Angeles. De compositie is enigszins anders opgevat. Wie er de tijd voor neemt kan op zoek gaan naar de verschillen. Op deze opname bestaat Larsen uit Fabrizio Modonese Palumbo op gitaar en elektrische altviool, Marco Schiavo op drums, percussie en glockenspiel, Paolo Dellapiana op toetsen, accordeon en electronics plus Roberto Maria Clemente op gitaar en shruti-box. Al deze instrumenten krijgen een specifieke rol toebedeeld. Het blijft een moeilijke oefening om dit soort van experimentele muziek te omschrijven. In dit vijfentwintig minuten durende fragment zijn elementen met elkaar verweven van minimale muziek, postpunk, drone, industrial, ambient en noise. Een hele boterham en de ambiance die het stuk oproept kent dan ook diverse gradaties gaande van kil en vreemd tot bedwelmend en fascinerend. Beide versies van ‘Arrival Vibrate’ staan sowieso garant voor een boeiende luisterervaring en zijn uiterst geschikt voor de ruimdenkende muziekliefhebber.  

De Marion

De Marion

Down The Road Of Mainstream I Saw You, Canzone

Noja Recordings

Achter De Marion gaat Dario Serra schuil, de gitarist van de Italiaanse alternatieve rockers van Suzanne’Silver. Bracht met ‘De Marion’ in 2005 en ‘My Kingdom For A Couch’ (2008) al twee soloplaten uit. Op zijn nieuwe release is de eenmansbezetting met de komst van Danillo Garro (Mashrooms), die drums en synthesizer voor zijn rekening neemt, uitgebreid tot een tweetal. Gastbijdragen zijn er ook van Mauro Felice, Carlo Barbagallo, Roberto Cappellani and Swingy Pirlo. De opnames voor ‘Down The Road Of Mainstream I Saw You, Canzone’ namen nogal wat tijd in beslag en zijn gespreid over een periode van vijf jaar (2013 tot 2018). De Marion blijft hoe dan ook een lo-fi project. Dario heeft een grote bewondering voor Syd Barrett en dat hoor je ook in zijn songs. De elf tracks zijn erg fragmentarisch. Het zijn geknakte, hakkelende kleinoden die soms plots worden afgebroken. Korte, los van elkaar staande fragmenten worden dan ook afgewisseld met meer doortimmerde liedjes. Je krijgt de indruk dat zijn stroom aan ideeën wel te groot leek om alles op deze ene plaat te kunnen vatten. Als liedjesschrijver maak je fouten en die maken nu eenmaal deel uit van het proces. Het heeft dan ook geen zin om die proberen uit te vlakken, aldus nog Serra. Dus voor het horen van de perfecte compositie(s)  ben je hier aan het verkeerde adres. Wat je wel krijgt is een eerlijke songsmid die grasduint en schippert tussen alternatieve rock, folk en blues en een voorliefde heeft voor nutteloze samples, fuzz effecten en die verwerkt in zijn eerder sinister klinkende liedjes. Het meest hebben we genoten van fragiele pareltjes als ‘Sun Distorted You’, het instrumentale ‘Sburramento Fulmineo In La Minore’ en ‘Spoon’.   

Trrma’ and Charlemagne Palestine

Trrma’ and Charlemagne Palestine

Sssseegmmeentss Frrooom Baaari

BeCoq Records

Trrma’ is een Italiaans duo bestaande uit Gionanni Tadisco (percussie) en Giuseppe Candiano op synthesizers. De Amerikaanse, maar sinds 1999 in België verblijvende, beeldend kunstenaar en componist CHARLEMAGNE PALESTINE ontmoetten ze in hun thuisstad Bari tijdens het daar gehouden Time Zones festival van november vorig jaar. Ze leerden in enkele dagen elkaar beter kennen en  besloten om samen een plaat op te nemen. De synergie tussen het bijzondere pianospel van Charlemagne en de gemoduleerde synthesizers en percussie van respectievelijk Giuseppe en Gionanni omschrijft men in de bio als ‘stochastisch’. Een van oorsprong wiskundig proces dat ook in de muziek wordt gebruikt. Het betekent dat een opeenvolging van toevallige uitkomsten van systemen of fenomenen vervolgens op een willekeurige manier lijken te veranderen. Een omschrijving die blijkbaar opgaat voor de composities van het duo Trrma’. Het uit twee segmenten bestaande werk wordt gezien als een dialoog tussen de drie protagonisten. ‘Segment 1’ is een broeierig en beladen fragment dat onderling de machtsverhoudingen weergeeft. ‘Segment 2’ gaat samen met gezangen in een onbekende taal. Klinkt bezwerend en neigt naar exorcisme. De perceptie ervan is helemaal voor rekening van de luisteraar. De akelige sfeer is hoe dan ook verontrustend. ‘Sssseegmmeentss Frrooom Baaari’ mag luid worden afgespeeld.

Skarbø Skulekorps

Skarbø Skulekorps

Skarbø Skulekorps

Hubro

In Noorwegen heeft iedere zichzelf respecterende school een schoolband of korps. Daar hoort ook een uniform bij. Drummer en banjospoler Øyvind Skarbø nam het idee over om zijn eigen schoolkorps - inclusief passende uitmonstering - samen te stellen na het zien van een advertentie waarin een school haar oude uniformen aanprijst en verkoopt en hij zich de kledij kon schaffen. Skarbø heeft zich in eigen land op korte tijd een reputatie bij elkaar gesprokkeld en speelt/speelde in verschillende groepen zoals Crab Is Crap, Bly De Blyant, 1982, Honeyleap, Linus + Skarbø / Leroux en Stian Around A Hill. Het kostte hem dan ook geen enkele moeite om muzikanten te vinden voor zijn ‘schoolproject’. Naast saxofonisten Signe Emeluth en Eirik Hegdal, trompettist Stian Omenås, organist en synth-speler Anja Lauvdal zijn dat gitarist Johan Lindström en bassist Chris Holm. In het openingsnummer ‘1-555-3327’ zijn ook de drie vocalisten van de band Real Ones (Jørgen Sandvik, Ivar Chelsom Vogt en David Chelsom Vogt) van de partij. Het mooie aan Noorse schoolbandjes is dat ze naast het bekende repertorium van marsen tijdens schoolconcerten ook voor liedjes kiezen uit het pop en rock archief. Øyvind neemt dat mee in zijn concept. De muziek die zijn Skarbø Skulekorps brengt is dan ook zeer avontuurlijk en gevarieerd. Qua stijlen is er ruimte voor zowel funk, jazz, folk als improvisatie en experimentele muziek. Zeven maanden heeft Skarbø besteed aan het schrijven van de composities voor deze plaat. Naast het reeds eerder genoemde ‘1-555-3327’, het enige nummer naast het fraaie sluitstuk ’50 MB RAM’ waarin er wordt gezongen, bevat Skarbø Skulekorps een aantal heerlijke nummers. Het pittige en funky ‘Turnamat’ is er één van. In dezelfde categorie hoort het vurige ‘Four Foxes’ plus het speelse ‘Kadó’. ‘Farrier And The Hoof’ is gedurfd en creatief. ‘Lysets Hastighet’ is een mooi eerbetoon aan de Belgische muzikant Ruben Machtelinckx waarmee Øyvind samenspeelde (Linus + Skarbø / Leroux) en ‘Gliploss’ brengt de verschillende genres samen in een geslaagde kruisbestuiving. De muzikale verbeelding van het Skarbø Skulekorps zorgt hier voor leuk vertier waarbij je ook nog eens lekker kunt relaxen.

Multi-Panel

Multi-Panel

Empty Handed

Eigen Beheer

De Nederlandse muzikant Ludo G. Maas maakt al twintig jaar muziek en heeft met ‘Empty Handed’ een vierde album uit. Zelf omschrijft hij zijn muziek electro-folk en daar valt wel iets voor te zeggen. Naast akoestische gitaar zijn er zijn zacht fluwelen stem, een veeltal aan elektronische geluiden, passende tekstsamples en niet al te harde beats die zijn geluidspalet vervolledigen. Alleen in ‘Ape’ is de percussie wat luider. Dat levert twaalf fraaie liedjes op die me op een bepaalde manier doen terugdenken aan ex-Dream Theater toetsenist Kevin Moore zijn soloproject Chroma Key. De nummers zijn nogal kort (slechts vier tracks halen de drie minuten grens) en mede door de lieflijke en tedere inkadering eerder vluchtig van aard. Maas stelt zich kwetsbaar op en geeft je toegang tot zijn muzikale universum. Het wordt een fijne en gave trip langsheen met melancholie verweven landschappen. Het is er aangenaam vertoeven en het gaat nooit vervelen. Voor je het weet is het ook voorbij, wat het moeilijk maakt om bepaalde songs beter of minder goed te vinden. Het twaalftal is gelijkwaardig en dat op zich is ook al een prestatie. De verpakking - een kunstwerkje van de eveneens in Breda residerende Femke Dekkers - is al even mooi als de muziek.

Inutili

Inutili

New Sex Society

Aagoo Records

Het Italiaanse Inutili durft zich als groep in vraag te stellen en is steeds op zoek naar verandering. Hun muziek is een kruisbestuiving van allerlei stijlen en hun pad is grillig en onvoorspelbaar. Als laatste escapade nodigden ze saxofonist Luca Di Giammarco uit die hier op twee van de negen tracks - ‘Rooms’ en ‘Seeds (Japanese)’ - zich naar hartelust mag uitleven en een heel gamma bestrijkt van free jazzy rock tot luide, experimentele uitwassen. Ook de overige groepsleden doen hun duit in het zakje door van de hak op de tak te springen en je telkens te verrassen met de meest maniakale en psychedelische uitbarstingen. Er zijn ook meer rustige passages, maar die toch onderhuids koortsig en klam het schizofrene blijven belichamen. De zang is meestal onverstaanbaar en maakt onderdeel uit van het niet aflatende rumoer waarin fuzzbox en wah-wah effecten, noise en no wave elkaar in de armen vallen. Inutili houdt ook van complexe en langere excessen zoals twee nummers die moeiteloos de kaap van achttien minuten halen. Er gebeurt heel wat en soms lijkt de aaneenschakeling van stijlvariaties eindeloos te duren. Sporadisch kun je signalen opvangen van ‘gewone’ rock songs (in ‘Space Time Bubble’ en ‘Star Whores’), doch die zijn een kort leven beschoren. Echt rocken doen ze één keer met het korte en compacte ‘Tiny Body’. Op deze zesde langspeler laat het vijftal geen spaander heel van het begrip ‘rock muziek’. Op geheel eigenzinnige wijze verzoenen ze zich met hun bewuste keuze om keet te schoppen. Doordachte, experimentele en met verve gebrachte teringherrie. Moet kunnen. 

Gareth Davis & Duane Pitre

Gareth Davis & Duane Pitre

Nótt

Midira Records

Klarinettist Gareth Davis studeerde eerst in Londen bij Antony Pay en Roger Heaton. En vervolgens bij de Nederlandse basklarinet virtuoos Harry Sparnaay in Amsterdam. Later ging hij ook nog kamermuziek studeren. Sinds zijn debuut op zijn achttiende in de Wigmore Hall in Londen is hij een veelgevraagd muzikant. Naast orkesten en klassieke ensembles werkte hij samen met ondermeer Elliot Sharp, Aidan Baker, de noise band Nadja, Rutger Zuydervelt, Scanner en Machinefabriek. Duane Pitre is een componist en muzikant in experimentele muziek. Hij gebruikt zowel elektronische en akoestische instrumenten en verkent het gehele spectrum: van chaos tot discipline en omgekeerd. Momenteel ligt zijn focus op het onderdeel ‘Just Intonation’ waarin hij specifieke harmonieën en ritmes in stelling brengt. Naast solowerk heeft hij platen gemaakt met Jon Mueller, Cory Allen en Eleh. Beide muzikanten hebben reeds tal van albums op hun conto staan, maar het is voor het eerst dat ze nu de handen in elkaar slaan. De titel ‘Nótt’ (Nacht) is ontleent aan de Noorse mythologie en verwijst naar de grootmoeder van Thor. Het is een 34 minuten lange, epische en langzaam evoluerende elektronische drone met als overlapping de geluidslandschappen gecreëerd door de basklarinet van Davis. De minimalistische aard van het stuk gaat goed samen met de continue aangestuurde diepe en lage drone tonen. De accenten van de basklarinet zorgen voor een constante verschuiving die nergens en overal toe leidt. Subtiel zijn de gradaties in textuur en volume. ‘Nótt’ is een bijzondere combinatie van niet voor de hand liggende instrumenten en een interessante luisterervaring. 

Daniel Menche

Daniel Menche

Melting Gravity

SIGE Records

Na het prestigieuze drieluik ‘Sleeper’, gevolgd door nog een drietal split cd’s met andere artiesten en de sequel ‘Slumber’ komt deze Amerikaanse meester van abstracte muziek met een nieuwe drone plaat die als titel ‘Melting Gravity’ meekreeg. Het album telt slecht twee tracks van net geen twintig minuten. De gestage drone voortgang en het zichzelf herhalende thema zijn opgetrokken uit een mengeling van aanhoudende tonen van diverse snaarinstrumenten, oscillatoren en gruizige geluidsgolven. Onderliggend is er een niet evenwijdig gelaagde baslijn, bovenliggend komt er soms een luchtig getingel het monotone verloop doorbreken. Deel twee is in het begin rustiger en transcendent. Een soort van mantra in slow motion. Langzaamaan druppelt er een iets meer intense, onrustige ruis binnen plus melodische beltonen, puur en helder. De titel van de plaat verwijst naar een zinnebeeldige voorstelling over het menselijk streven naar het hier en nu van het bewustzijn en al de erbij horende gevoelswaarden. Menche heeft ruim zestig albums uit en dan wordt het niet eenvoudig om nieuw werk binnen dit imposante aanbod een plaats te geven. Toch mag je deze ‘Melting Gravity’ zien als een volwaardig onderdeel van zijn nu al legendarische catalogus.  

The Touchables

The Touchables

The Noise Is Rest

Conradsound

Het Noorse duo Ole-Henrik Moe en Guro Skumsnes Moe liepen tot nu toe een eigen parcours. Violist Ole-Henrik studeerde in Parijs bij Iannis Xenakis en staat bekend als componist van kamermuziek en muziek voor orkest. Ging ook al eens over het muurtje kijken en speelde onder meer met Motorpsycho, Todd Terje en Andre Bratten. Guro Skumsnes (bas) heeft met MoE een eigen rockband, is actief bij het akoestische noise gezelschap Sult, schrijft filmmuziek, componeert voor de vocale groep Oslo 14 en maakt muziek voor poppentheater. Voor het eerst spelen ze nu samen. Op deze ‘The Noise Is Rest’ gebruiken ze twee volledig van elkaar verschillende snaarinstrumenten. Qua verschil in grootte spreekt de hoesfoto voor zich en is best wel grappig. Ole-Henrik speelt op een piccoletto viool. Je kunt ermee frequenties met een hoger register luider en duidelijker spelen. Plus de resonanties zijn veel sterker. Aan de andere kant van het spectrum vinden we Guro met haar octobass. Er zijn er momenteel slechts zeven gemaakt. Ze bestaan in verschillende maten en hebben slechts drie snaren. Uiteraard zijn het bij dit instrument de lagere registers die een rol van betekenis spelen. Met deze experimentele plaat, een eerste poging in hun zoektocht naar het extreme, overstijgt het tweetal het begrip noise. De reeksen geluiden zijn zowel gevarieerd als abstract en hebben soms een duaal karakter. Verschillende fragmenten zijn eerder rustgevend, maar kunnen ook een onrustwekkend gevoel opwekken. Andere emoties die de acht tracks oproepen zijn verlangen, wanhoop, droefenis en melancholie. ’The Noise Is Rest’ is een unieke plaat die de limieten van toonhoogte en -laagte plus tonaliteit grondig in kaart brengt en bijzondere muzikale dimensies verder uitdiept.   

Todd Anderson-Kunert

Todd Anderson-Kunert

Conjectures

Room40

Deze Australische kunstenaar heeft al een tiental releases, onder meer op cassette, USB flash drive en vinyl op zijn conto staan. Voor het label Room40 is deze ‘Conjectures’ zijn eerste uitgave. In zijn werk sluipt er altijd een vorm van twijfel. Aarzeling en besluiteloosheid ten overstaan van de wereld. Die kloof probeert hij te dichten door het vergaren van kennis, het leren waarderen en proberen te begrijpen. Ieder project begint hij met met een zoektocht naar de juiste insteek. Voor de realisatie van ‘Conjectures’ trok Todd naar de Electronic Sound Studio in Melbourne die wordt gerund door zijn Room40 kameraad Robin Fox en artiest Byron Scullin. Hij mocht er alle beschikbare synthesizers uitproberen. Na enige tijd kwam Anderson-Kunert tot de vaststelling dat hij voor het ontwerp en inspelen van ‘Conjectures’ slechts één instrument nodig had. Zijn keuze viel op de Moog System 55 Synthesizer, een uitzonderlijk apparaat waarvan er slechts enkele in omloop zijn. Tijdens het proces ontdekte Todd de rijkdom aan timbres en intonaties. Het uit twee tracks bestaande werk is ruim overdacht en gedetailleerd. De stroom aan elektronische geluiden hebben als kern frequentie en dynamiek. Het sonisch palet bestaat uit manipulaties geleend van genres als noise, modern klassiek en elektronische muziek. ‘Conjectures’ biedt zich aan als een herhaaldelijk te overdenken werkstuk, dat verbinding maakt met wat Anderson-Kunert ziet als een entiteit waarin vertrouwen, twijfel en mysterie een plaats hebben. Op het eerste gehoor monotoon, maar wie er het geduld voor kan opbrengen en meermaals luistert groeit deze ‘Conjectures’ uit tot een interessante luisterervaring.

Erkki Veltheim

Erkki Veltheim

Ganzfeld Experiment

Room40

Deze in Finland geboren, maar naar Australië uitgeweken componist, violist en performer is al meer dan tien jaar een veelgevraagd artiest als het gaat over geluidswerken. Naast zijn vioolpraktijk beslaat zijn interessegebied audiovisuele installaties, improvisaties, electro-akoestische composities, multidisciplinaire uitvoeringen en muziek in het algemeen. Hij maakt ook samen met Anthony Pateras (piano) en Scott Tinkler (trompet) deel uit van het trio North Of North. Erkki speelde eveneens bij tal van orkesten, ook in Europa. Het ‘Ganzfeld Experiment’ is zijn eerste solorelease. In de parapsychologie is het Ganzfeld experiment ontworpen om buitenzintuiglijke waarneming en telepathie op te roepen. De proefneming stelt de proefpersoon bloot aan continue, uniforme stimuli terwijl iemand telepathisch contact probeert te maken. Veltheim maakt er een audiovisueel werk van voor elektrische viool-, video- en signaalverwerking. In die optiek vertaalt de muzikale textuur zich in termen als mystiek, rituelen, hallucinogene beelden en geluiden, magie, transformatie, trance, telepathie, provocatie en euforie. Een laag met ruis pulseert onophoudelijk. Andere geluiden, in het bijzonder van de elektrische viool, vermengen zich stilaan met het ijle geritsel. Het volume neemt soms in kracht toe, intensifieert tot een luide kakofonie en neemt dan weer af tot een bijna niet te horen minimalistische ruis. 45 minuten duurt deze muzikale variatie op de methodiek van dit experiment waarbij de muzikant en uitvoerder op een suggestieve manier zijn interpretatie aanbiedt via steeds, soms nauwelijks hoorbare, veranderende geluiden en beelden. Het blijkt een ware stimulans te zijn voor de fantasie.

Marooned

Marooned

Crossing Boundaries

Eigen Beheer

Marooned, opgericht in 2017, is een Belgisch viertal uit West-Vlaanderen. De groepsnaam leenden ze van de gelijknamige song terug te vinden op de elpee ‘The Division Bell’ van Pink Floyd. De muzikanten zijn niet aan hun proefstuk, want speelden voorheen in een resem andere bands (onder meer When Titans Roam, Transcoder, Blood Redemption en Solid). Marooned beschikt over verschillende, uitstekende troeven. Er is de variatie aan muzikale invloeden gaande van metal over hardcore tot groove rock, stoner, arena rock en grunge. Zangeres Lynne Maes heeft een heldere en krachtige stem. Zij is de ideale frontdame. Gitarist Ward Spruytte weet telkens de songs passend in te vullen met pakkende en ruige riffs die het rock/metal gehalte de hoogte in stuwen. En dan heb je nog de vloeiende baslijnen van Miguel Wensch plus drummer Frederik Roger Denolf die ten alle tijde zijn medemuzikanten op sleeptouw neemt met zijn secure en/of solide drumpatronen. Elk van de vier nummers heeft specifieke kenmerken met genre overschrijdende elementen. ‘Crossing Boundaries’ is dan ook een zeer fijne kennismaking. Ondertussen werken ze aan een eerste full cd. En daar zijn we nu al erg benieuwd naar.

Astrosaur

Astrosaur

Obscuroscope

Pelagic

Van bij de eerste noten vliegen de riffs je om de oren op deze tweede langspeler van dit Noorse post metal gezelschap waar ook facetten van mathrock, jazz, black en progressieve metal in zijn terug te vinden. Astrosaur is het geesteskind van frontman Eirik Kråkenes (ook actief bij Brontupisto en sessiemuzikant bij onder meer Leprous, Ihsahn en nog tal van andere bands). Bezige jongen dus die weinig tijd heeft om songs te schrijven voor zijn eigen groep. Daardoor had men slechts zes dagen om de aangebrachte ideeën in de studio uit te werken en te verfijnen. Deels dankzij meerdere spontane ingevingen en voor een stuk improvisatie werden de opnamesessies voor ‘Obscuroscope’ binnen het vooropgestelde tijdsbestek met succes afgerond. Het is een avontuurlijk en wervelend album geworden met zoals reeds aangegeven een ruim aanbod van gevarieerde riffs waarbij de drie muzikanten hun virtuositeit volop kunnen en mogen etaleren. De lat ligt hoog en het drietal blijft met deze tweede plaat zijn eigen muzikale universum verder uitdiepen. Wat goed samengaat met het thematische aspect waar men zich concentreert op exploratie, het verborgene en het onbekende. Liefhebbers van voornoemde genres kunnen zich likkebaardend dit schijfje aanschaffen, doch ook de doorsnee metal fan moet zijn/haar oor maar eens te luisteren leggen.

Ancient VVisdom

Ancient VVisdom

Mundus

Argonauta

Amerikaanse neofolk, hard- en deathrock groep met een voorliefde voor occultisme en satanisme. Debuteerde in 2010 met ‘Inner Earth Inferno’, een split 12 inch ep met niemand minder dan Charles Manson. Na ’33’ in 2017 is deze ‘Mundus’ hun tweede release onder de vlag van het Italiaanse label Argonauta. Frontman Nathan Opposition (alias voor Nate Jochum) is erg pissig. De wereld is verpest en hij is er kapot van. Veel artiesten besteden daar volgens hem te weinig aandacht aan. De teksten op ‘Mundus’ doen dat wel. Opposition brengt zijn standpunten en zijn visie naar voor over hypocrisie, onverdraagzaamheid, haat en de onrechtvaardigheden van onze moderne samenleving. Samen met zijn broer Michael en Justin ‘Ribs’ Mason (Iron Age) wil Jochum zijn stem laten horen en de wereld veranderen. Uitsterven is de regel, overleven de uitzondering, aldus nog Nate. De muzikale omkadering verschilt niet zoveel met wat we te horen kregen op ’33’. Alleen de akoestische gitaren komen iets vaker aan bod en ook synthesizers geven kleur aan enkele van de nummers. Het timbre van Nathan zijn stem is laag en donkerder met een gothic toets en past wonderwel bij de rampspoed die het drietal verkondigd. Ook de harmonieuze zang is een verfraaiende factor. Opener ‘Human Extinction’ is wel nog een typische AVV track, net als ‘I Am Everywhere’ en ‘Desensitized’. ‘Plague The Night’ is de eerste van neofolk getinte liedjes.  Vooral ‘Will To Destroy’, ‘Severed Ways’ en Edget Of The Abyss’ zijn ondanks de kritische en dramatische teksten meeslepende songs. ’The Glory Of The Grave’ op zijn beurt vertoont epische trekjes. Ancient VVisdom geniet een cultstatus en deze ‘Mundus’ zal daar weinig of niets aan veranderen. 

Wires & Lights

Wires & Lights

A Chasm Here And Now

Oblivion/SPV

Na een eerste teken van leven op de compilatie ‘Pagan Love Songs Vol. 3’ met een demo versie van ‘Swimming’ in 2014, gevolgd door een aantal liveshows, is het eerste album van het Berlijnse Wires & Lights een feit. Frontman is postpunk en gothic rock veteraan Justin Stephens die eerder het mooie weer maakte met zijn vroegere jaren negentig band Passion Play. Justin heeft met Ralf Hünefeld op gitaar en toetsen, Gabriel Brero op bas en drummer Sebastian Hilgetag drie vrienden/muzikanten rond zich verzameld die toen ook al in diverse acts actief waren. Het is dan ook logisch dat Stephens met Wires & Lights trouw blijft aan zijn eigen muzikale erfenis. ‘A Chasm Here And Now’ bevat dan ook geen grote verrassingen en is een typische postpunk/gothic plaat. Het heldere groepsgeluid klinkt wel hedendaags en mag bogen op een hoogwaardige productie. Het viertal weet ook de verschillende elementen die het genre rijk is ten volle te benutten. Alle songs krijgen zo kleine schakeringen die elk op zich herinneringen oproepen aan het rijke postpunk verleden. Het album barst van de mooie melodieën en opwindende gitaar gedreven songs. Ook de teksten hebben meer diepgang en werken inspirerend. Naast de reeds uitgebrachte singles ‘Drive’, ‘Swimming’ en ‘Sleepers’ behoren ook het pittige ‘Electric’ en fraaie nummers als ‘Going, Going, Gone’, ‘24H’, ‘Cuts’ en ‘Dead To Us’ tot mijn favorieten. 

Sons Of Alpha Centauri

Sons Of Alpha Centauri

Buried Memories

H42

‘Buried Memories’ is de opvolger voor het in 2018 verschenen ‘Continuum’. Het wordt aangekondigd als het tweede deel van Sons Of Alpha Centauri hun progressieve ‘dark rock’ saga. Het eerste nummer ‘Hitmen’ verscheen eerder op hun debuut van eind november 2007. Het krijgt hier een andere gedaante door de hand van Justin K. Broadrick in niet minder dan drie verschillende versies. De eerste onder zijn eigen naam, dan onder zijn pseudoniem van Jesu en finaal in de gedaante van JK Flesh. In de eerste mix neigt de klankkleur eerder naar post metal dan naar postrock. In de ‘Jesu remix’ is het tempo flink gezakt en ligt de nadruk meer op het filmische karakter met veel keyboards. Het derde luik gaat nog verder en dient zich aan als een zweverig postrock/ambient epos. Pas halverwege gaat het er wat harder aan toe wanneer de gitaren hun opwachting maken. James Plotkin krijgt met ‘Warhero’ en ‘Remembrance’ twee nieuwe nummers toegestopt en neemt ook ‘SS Montgomery’ (eveneens afkomstig van hun eerste langspeler en toen gelanceerd als single) onder handen. ‘Warhero’ is een typische SOAC track waarin postrock, ambient en post metal in elkaar overvloeien. Meest dreiging gaat uit van het slepende, naar doom neigende ‘Remembrance’. Ook de meesterlijke en imponerende industrial/metal remix van ‘SS Montgomery’ is van uitstekende makelij. Sons Of Alpha Centauri weten telkens gerenommeerde artiesten (eerst Karma To Burn, dan Aaron Harris (Isis) en John McBain (ex- Monster Magnet) en nu Broadrick/Plotkin) te overtuigen om hun medewerking te verlenen. En dat is ook een kunst.

Nasca Space Fox

Nasca Space Fox

Pi

Tonzonen/Bertus

Duits trio uit Frankfurt dat zijn debuut maakte in 2017 met een titelloze plaat die in geen tijd was uitverkocht. Na vele live shows trok men opnieuw naar de studio om hun tweede langspeler ‘Pi’ - wat plaats of locatie betekent bij Indiaanse volkeren - op te nemen. Nasca Space Fox opteert voor instrumentale postrock doorweven met psychedelische en stoner invloeden aangevuld met populaire gitaareffecten. Hun songs zijn geworteld in de traditie van de jaren zeventig waar lange jamsessies bon ton waren. Bepaalde songstructuren komen steevast terug wat de herkenbaarheid bevorderd. Het gevaar schuilt er in om dan af te glijden naar te veel van hetzelfde. Gelukkig weet men deze kaap te omzeilen. Het drietal slaagt er in om bij momenten een ferme geluidsmuur op te trekken zoals in ‘Hummingbird’ en dit af te wisselen met meer delicate passages (‘Space Drift’) of met pittige gitaarriffs ‘Space Farm Blues’. Met een beetje fantasie maak je met deze ‘Pi’ een indrukwekkende reis die je van de uitgestrekte woestijn naar de al even weidse melkweg brengt.