Dragged Under

Dragged Under

Laat zich niet kisten

Zanger Tony Cappocchi en gitarist Ryan Bruce kennen elkaar van bij Rest, Repose. Met die band brachten ze twee plaatjes uit in eigen beheer, maar die werden bijna nergens en door niemand opgepikt. Het tweetal wou dan van koers veranderen met een meer energieke stijl, meer gedrevenheid. Zeg maar het publiek tijdens optredens mee aan het dansen krijgen. De rest van de groepsleden was daar niet echt voor te vinden. Wat het duo deed besluiten om er een streep onder te trekken en van start te gaan met een nieuwe act, Dragged Under. Eerst nog met Rest, Repose gitarist Josh Wildhorn in de rangen, doch die zou in mei 2020 de band verlaten en vervangen worden door Sean Rosario. 

Paul Van de gehuchte

ONDERLINGE WEDIJVER

De groepsnaam refereert naar de manier waarop Cappocchi kijkt naar zijn omgeving en de rest van de wereld. Vrienden en familie wensen je alle succes toe, maar er zijn anderen die je dat niet gunnen. Veel mensen hebben weinig of geen meeval en willen je meesleuren in hun neerwaartse spiraal. In de VS is dit de normale gang van zaken. De sociale media staan er bol van individuen die elkaar afzeiken. Tony: ‘zeker in kleinere en lokale muziekcircuits als de onze gunt men de anderen weinig. Daarnaast zijn er veel muzikanten die er de brui aan geven omdat hun vrouw of vriendin wil dat je, in plaats van op toernee te gaan, te repeteren of een plaat maken, meer tijd doorbrengt met je gezin. Het najagen van je dromen is geen prioriteit. Beroemd worden is niet voor iedereen en zeker niet voor jou weggelegd zeggen ze dan. Er is veel negativiteit en pessimisme rondom ons. Ik heb het dikwijls moeten horen dat ik het nooit zou maken en kijk: vandaag heb ik met jou een interview, wat betekent dat je me belangrijk genoeg vindt om wat van je tijd aan mij te spenderen. Het is nog niet van het niveau dat ik wil halen. Ik ben al vijftien jaar bezig met het opbouwen van een muzikale carrière en wie weet wordt ik ooit roemrucht en vermaard.’

Op Spotify doet Dragged Under het erg goed met een gemiddelde van 208.000 luisteraars per maand. Het is ook hun favoriete platform. Tot maart dit jaar waren al hun concerten uitverkocht. Ze stonden niet alleen op de affiche, maar toch is het een indicatie dat ze winnen aan populariteit. Rekening houdend met de ervaring opgedaan met Rest, Repose dachten ze er veel langer over te doen om een groter publiek te bereiken en een platencontract in de wacht te slepen.  

TUSSEN DE GROTE JONGENS

‘The World Is In Your Way’ komt uit op 13 november. Inclusief twee extra tracks en voor het eerst op cd en ‘green splattered’ vinyl (groen is hun favoriete kleur-pvdg). In feite is het een heruitgave. Oorspronkelijk uitgebracht in eigen beheer in januari kwam de plaat in het vizier van Mascot en die waren onmiddellijk enthousiast om Dragged Under een contract aan te bieden en het album opnieuw uit te brengen op 13 november. Tony: ‘misschien tegen dan komt er zelfs een derde extra nummer. We zijn er alleszins mee bezig en het zou ook mee in het aanbod zitten van de digitale release.’

Tony: ‘we zijn heel erg blij met de vinyl versie. Ondanks de nog steeds groeiende populariteit van vinyl denk ik dat er nog maar zes grote vinyl drukkerijen overblijven. En het blijft een dure aangelegenheid. Tegelijk is het voor veel fans een item dat ze koesteren. Het geluid is superieur aan cd of digitaal. Het opzetten van een vinylplaat heeft een bepaalde intensiteit en ritus. Het is de laatste muziekdrager waar muziekliefhebbers nog geld willen aan spenderen. Cassettes zie ik alleen op kleine schaal nog verkocht worden en de compact disc is helemaal op zijn retour. Veel van de grote muziekwinkels hier - Best Buy, Target - hebben cd’s al uit hun aanbod gehaald. Veel kleinhandels sluiten de deuren. Tweedehands is er wel nog een enorm aanbod. Eenzelfde evolutie zie je in de verkoop van videospelletjes. Vroeger op schijfjes, maar die verdwijnen ook. Nu zijn de doosjes kleiner geworden en er zit geen disc meer in maar een stukje papier met een download code.’

DE STEM ALS INSTRUMENT

Volgens Tony zijn de zangcapaciteiten van ieder individu gebaseerd op puur toeval. Soms kun je via technieken beter leren zingen, maar voor het grootste deel hangt het af van je fysiologie. Op dat gebied prijst hij zich gelukkig. Hij kan zowel fors uithalen, schreeuwen als de beste, maar ook gewoon zingen. Fysiek torst hij een paar kilootjes te veel, want hij houdt van lekker eten. Maar zolang er niets mis is met zijn hart maakt hij zich geen zorgen. Om zijn stem te sparen heeft hij zijn eigen middeltjes. Rust is naast regelmatig warme thee drinken iets wat voor hem werkt. Op tournee zijn pikante gerechten uit den boze, net als chips of nootjes. Hij rookt niet, drinkt geen alcohol. Genoeg slaap is ook belangrijk. Ook al heeft hij een veerkrachtige stem, het zijn allemaal zaken die helpen om in topconditie te blijven.   

VROUWEN MET BAARDEN

In de meest recente video ‘Just Like Me’ zijn een tweetal groepsleden uitgedost in vrouwenkleren. Het was niet uit wanhoop, maar nood breekt wet in Corona tijden. Wegens de strikt geldende maatregelen kon men geen actrices of figuranten inhuren en men wou ook geen onnodige risico’s nemen, dus waren ze genoodzaakt om zelf als leden van ‘the family’ op te draven. Bassist Hans Hessburg speelt de rol van de moeder en drummer Kalen Anderson is de verloofde. De video werd opgenomen in die laatste zijn huis, want er was geen andere set of locatie beschikbaar. Ze hadden wel een regisseur (Kevin Garcia) laten overvliegen. Voor ‘Feel It’ was het ook van dattum. Daar bestond het decor simpelweg uit een zwart gordijn. Tony: ‘voor de rest moet je er niets achter zoeken. Het is iets van de jaren negentig. Kurt Cobain droeg ooit een jurk tijdens een optreden. Voor ons was het gewoon leuk om te doen en soms moet je creatief zijn om iets gedaan te krijgen.’

CLUBS, STICKS EN SEXTOYS

De ongewone manier om in deze periode je dagen te slijten maakt plots dat je meer tijd hebt voor dingen aan de zijlijn, zoals hobby’s. Tony is een fervent golfer. In de winter laat het weer in zijn thuisstad Seattle niet toe om te gaan golfen. Het is dan te nat en te koud. Daarom heeft hij in zijn garage een golfsimulator geïnstalleerd waar hij minstens drie dagen in de week op oefent. Zijn andere favoriete sport is ijshockey. Maar contactsporten indoor zijn momenteel niet toegestaan. Daarnaast is hij een grote fan van videospelletjes. Nu hij eenmaal veel tijd thuis doorbrengt, verkiest hij zijn spelconsole boven een hele dag zitten niksen.

Gelukkig heeft Cappocchi daarnaast - net als de vier overige groepsleden - nog een job om op terug te vallen. Hij runt een advertentiebureau (‘talent management’) dat zich voornamelijk bezighoudt met het ophalen van advertenties voor influencers die op sociale media actief zijn. Er zijn blijkbaar nog genoeg bedrijven die graag hun producten via die kanalen willen aanprijzen. Tony: ‘de merken die zich concentreren op hun online verkoop en die geld hebben zijn ook bereid om het uit te geven. Op dat gebied is 2020 een goed jaar en is het uitermate druk.’ Eén van zijn voornaamste klanten momenteel is Adam & Eve, vooral bekend voor zijn ruime collectie van seksspeeltjes. Tony vindt het interessant om te zien hoe mensen zowel als ondernemingen zich aanpassen aan de  huidige leefomstandigheden. Velen plooien terug op zichzelf en het eigen gezin en veel firma’s pikken daarop in.

2021?

Plannen maken op lange termijn zit er niet in. Voorlopig blijft het beperkt tot een enkele live streams later dit jaar. Er komt ook een nieuwe single uit. En ze zijn bezig met de voorbereidingen voor een tweede album. Volgend jaar, begin juli, zijn er een paar datums bekend gemaakt: Brixton Academy, London en het 2000 Trees Festival in Cheltenham. Voor Tony zou het zijn eerste trip zijn naar Europa. Maar het blijft voorlopig koffiedik kijken of die kunnen doorgaan. Volgens Tony zijn er al heel wat artiesten die zelfs geen data durven plannen voor 2021 en alles hebben opgeschoven naar 2022. 

Tony:’als het toeren binnen afzienbare tijd niet terugkomt dan denk ik er sterk aan om met muziek te stoppen. Voor wie een voorstelling geeft en optreedt, voor een sporter die wil presteren en prijzen winnen, is de aanmoediging en de wisselwerking met een publiek toch het toppunt. Een menigte die je toeschreeuwt en luidkeels supportert geeft je een ongelooflijke boost. Die stroom aan energie en adrenaline valt met niets te vergelijken. Als dat er niet meer is dan houdt het voor mij op.’

Seeds Of Mary

Seeds Of Mary

Serendipity

Klonosphere

Onze eerste kennismaking met het uit Bordeaux afkomstige Seeds Of Mary dateert van eind 2017. Toen brachten ze met ‘The Blackbird And The Dying Sun’ hun tweede album uit. Op nummer drie ‘Serendipity’ zijn in vergelijking met die voorhanger de invloeden van grunge minder prominent aanwezig. Het groepsgeluid klinkt daardoor meer eigentijds en bevat facetten die doen denken aan bands als Gojira, Katatonia en The Ocean. De stemmingen in de songs variëren van donker en somber naar hoopvol en levendig. De composities zijn degelijk zonder meer. Seeds Of Mary zoekt zich zijn eigen plekje in het metal- en rocklandschap en zet met deze ‘Serendipity’ weer een paar stapjes in de goede richting. 

Uncut

Uncut

Blue

Klonosphere

Dit Franse drietal zoekt zijn heil bij de Amerikaanse genre variant waar (hard)rock en bluesrock de plak zwaaien. Na de ep ‘From Blue’ (2019) is dit hun eerste volwaardige langspeler. Ze mengen invloeden uit de gloriejaren van de seventies met de revival van de jaren negentig. Zowel gitarist Enzo Alfano als drummer Pablo Fathi spelen een eigengereide stijl waarin hun persoonlijke kenmerken de songs accentueren en versterken. Geen basgitaar; vervangend instrument is de bariton gitaar die wordt omgordt door frontman en zanger Alex Sertillange. Zijn getormenteerde, rauwe zangstijl past wonderwel bij de energieke en stuwende riffs van zijn twee kompanen. Heel fraai zijn ook tragere en midtempo tracks als ‘Bee Blues’, ‘The Trap’ en ‘Display’.

Maudits

Maudits

Maudits

Klonosphere

De bezetting bestaat uit muzikanten die live hebben meegespeeld met bands als Throane en Ovtrenoir plus ex-leden van The Last Embrace. Maudits kiest voor een instrumentale invulling hetgeen ze naar eigen zeggen ervaren als hun interpretatie van muzikale vrijheid. De composities zijn opgetrokken met elementen uit genres als doom, postrock, progressieve rock en ambient. Naast de vertrouwde instrumenten wordt er vrijelijk gegoocheld met minder voor de hand liggende instrumenten als viool, theremin, aangevuld met allerhande samples en geluidjes. Variaties die het ontbreken van een zanger mooi opvangen. Al heeft het trio talent zat en is de uitvoering onberispelijk, toch gaat het drietal naar mijn gevoel iets te veel gaan mijmeren en zweven zoals in de titelsong, ‘Grain Blanc’, ‘Solace’ en ‘Verloren Strijd’. Daardoor verslapt de aandacht en ga je ook als luisteraar aan het dwalen.

sleepmakeswaves

sleepmakeswaves

These Are Not Your Dreams

Bird’s Robe

Gespreid over enkele maanden bracht het Australische sleepmakeswaves met ‘No Safe Place’, ‘Out Of Hours’ en ‘Not An Exit’ drie ep’s uit op gekleurd vinyl. Of dat niet volstond verscheen van het eigenzinnige combo kort erna ook nog een cd in gelimiteerde oplage (1000 stuks) met daarop de drie plaatjes verzameld. Bedoeling is om de muziekliefhebber een unieke en uniforme luisterbeleving aan te bieden. Een interessant initiatief waarmee de groep zich nog meer wil in de kijker zetten. Sinds hun oprichting eind 2006 bestempelt als een postrock act slaagt het viertal er in om met iedere nieuwe release het genre verder te overstijgen. Dat is ook nu weer het geval. Deze compilatie van twaalf, overwegend instrumentale tracks staat garant voor zeventig minuten luisterplezier. Rustige nummers worden afgewisseld met meer robuuste rocksongs. Enkele stijlvol en met bezieling ingezongen liedjes zorgen voor nog meer afwisseling.

Haiden

Haiden

II

Eigen beheer

Dit instrumentale trio uit Gent debuteerde in maart 2016 met een eerste vijf nummers tellende ep. Hun mix van doom, sludge, noise, post metal, aangevuld met een streepje stoner en psychedelische rock werd op gejuich onthaalt. Vier jaar later komen ze voor de pinnen met een tweede luik simpelweg ‘II gedoopt. Aan het concept werd niet veel gesleuteld. Opnieuw werden de nummers live ingespeeld en deden de drie muzikanten alles zelf. Net als op hun eersteling hanteert Haiden de sloophamer. Het verschil zit hem in de details en subtiel aangebrachte nuances. De composities zijn opgetrokken uit zowel zware, beukende riffs, dissonante, scherpe uithalen als onverwachte, ritmische wendingen. Wie goed luistert betrapt ze soms op repetitieve passages. Bijna onvermijdelijk als je binnen het keurslijf blijft dat de muzikanten zichzelf opleggen. Toch bevat ‘II’ nog genoeg verrassingselementen om je als luisteraar te blijven boeien. 

Dragged Under

Dragged Under

The World Is In Your Way

Mascot

Na hun passage bij Rest, Repose achtten zanger Anthony Cappocchi en gitaristen  Ryan ‘Fluff’ Bruce vorig jaar de tijd rijp om met een nieuwe band uit de startblokken te schieten. En dat mag je letterlijk nemen, want hun debuutplaat scheert, raast, buldert en suist als een kanonskogel voorbij. Het vijftal heeft al zijn opgekropte frustraties gebundeld in elf tumultueuze, gebalde en onstuimige liedjes. Je zit al gauw in een opgefokte spiraal van technisch sterke vertolkingen waar het moeilijk is om onbewogen bij te blijven. Nummers als ‘The Hardest Drug’, ‘Feel It’,’Hypochondria’, ‘Chelsea’,’Riot’ en ‘Just Like Me’,  hijsen je uit de sofa en ongewild ga je de refreinen meebrullen.  De structuur van de songs is rechttoe rechtaan, zonder al te veel tierelantijntjes. De plaat kent geen enkele echte terugval, al zijn er wat kleine ergernissen zoals terugkerende effectjes en niet altijd even geslaagde tempobreaks. Dragged Under krijgt de erkenning die ze verdienen nu hun eersteling ‘The World Is In Your Way’ door Mascot werd opgepikt en opnieuw wordt uitgebracht.

B R I Q U E V I L L E

B R I Q U E V I L L E

Quelle

Pelagic

Hun debuut meegerekend maakt dit uit Steendorp (‘Het Gelaag’) afkomstige kwintet fascinerende en zinderende muziek. De problemen met het coronavirus die iedereen vandaag ervaart zijn ook terug te brengen op wat voorafging aan dit album. De omstandigheden waren verre van ideaal. Toch slaagde het vijftal erin om als een hecht collectief opnieuw een opzienbarende plaat uit te brengen. Van bij de eerste bezwerende en mystieke tonen heeft de muziek de luisteraar in zijn greep en laat niet meer los. De kernelementen, zoals de indringende drones, intensieve drumpatronen, verkwikkende gitaarriffs en rituele zangpartijen zijn gebleven. Andere accenten die zijn aangebracht verwijzen naar het meer subtiele gebruik van geraffineerde elektronische instrumenten en samples. De acht ‘aktes’ kunnen op zichzelf staan, doch vormen ook een spectaculaire cluster. ‘Quelle’ is verfijnd, vernuftig en innerlijk accuraat. Een machtig en weloverwogen gewrocht. 

B R I Q U E V I L L E

B R I Q U E V I L L E

Toekomstgericht terug naar de bron

Het Belgische B R I Q U E V I L L E pakt uit met een nieuw album dat ‘Quelle’ werd gedoopt. Het is de opvolger van het in 2017 zeer goed ontvangen ‘II’. Tijd dus om te polsen naar een actuele stand van zaken. Tradities zijn er om in ere te houden. Onze gesprekspartner was tijdens het interview dan ook gehuld in een zwarte Nazgûl mantel en droeg een goudkleurig masker. Een beetje onwennig, maar als je iemand in de ogen kijkt dan kun je ook al veel aflezen.

Paul Van de gehuchte

Met ‘Quelle’ gaat het vijf man sterke B R I Q U E V I L L E  een iets andere richting uit. In vergelijking met ‘II’ gaat het aantal ‘aktes’ van drie naar acht, klinkt de plaat gevarieerder en meer melodieus. Het was niet meteen de opzet, maar het vijftal is voortdurend op zoek naar nieuwe elementen om te integreren in de muziek. Er wordt bijvoorbeeld meer gebruik gemaakt van elektronica, de drones zijn iets meer naar de achtergrond verwezen. Soms verliep het wat stroef en dan greep men bijna automatisch terug naar het vertrouwde procedé van tijdens vorige opnames. Vandaar ook de naam ‘Quelle’ als verwijzing naar de bron.

Waar men niet is van afgeweken zijn de vocale passages, het ritmisch zingen van woorden. Het is een typerend aspect voor de muziek van B R I Q U E V I L L E. Was hun debuut nog een improvisatie opgebouwd rond één noot, dan kun je nu al spreken van een drietal grondnoten als basis. Het blijft in zijn geheel gezien compositorisch zeer beperkt wat op zich ook een uitdaging is om vindingrijk te zijn in het uitbouwen van de melodieën. Belangrijk voor de dynamiek zijn volume, ritme en wisselende stemmingen.  

 

VAN THUIS UIT WERKEN

De vijf muzikanten werden door de uitbraak van Covid-19 verplicht om na het afkondigen van de eerste lockdown van op afstand te werken. Een gelukje was dat men de studio introk begin maart. De basistracks voor het nieuwe album zijn dus opgenomen vóór corona. Maar er was nog een lange weg te gaan. Het noodgedwongen feit om apart te werken heeft de creativiteit zeker niet ondermijnd. Twee keer in de week hield men een ‘bijeenkomst’ via Skype, werden ideeën uitgewisseld en knopen doorgehakt. Er werden zo nog tal van aanpassingen doorgevoerd, ook enkele die niet op de planning stonden, doch organisch tot stand zijn gekomen. Aangezien elk groepslid al ervaring had met thuisopnames vormde het technische aspect niet echt een probleem. Het kwintet slaagde er zelfs in de door Pelagic vooropgestelde deadline te halen.

‘Quelle’ zien ze niet als één van de eerste pandemie platen. De nieuwe manier van werken heeft uiteindelijk wel zijn invloed gehad op het groepsgeluid zoals het nu is. Al zullen de nummers blijven evolueren. Meestal begint men tijdens repetities en de eerste concerten de tracks te spelen zoals op plaat, maar gaandeweg zijn improvisaties en wijzigingen niet uit te sluiten en kan de songstructuur veranderen. De versies die het album halen zijn dus nooit een eindpunt. Het album is sowieso een momentopname.

B R I Q U E V I L L E is nog geen echte beroemdheid, maar verwierf de afgelopen jaren toch al enige bekendheid. En ze hadden na de lovende ontvangst van hun twee vorige albums ook een reputatie te verdedigen. Ik ben geneigd om te zeggen dat ze met de release van ‘Quelle’ met glans zijn geslaagd. Zien ze dat zelf ook zo? Onze anonieme gesprekspartner denkt van wel. Alle groepsleden zijn uitermate tevreden met de evolutie die de band heeft doorgemaakt en vinden dit hun tot nu toe beste werk. Het zou trouwens heel jammer zijn een plaat uit te brengen waar niet de volledige band achterstaat. Ze zijn ook heel blij met de kans die ze kregen van Pelagic om een vinyl dubbelalbum uit te brengen. Er was genoeg songmateriaal voorhanden en om een uitstekende weergave en geluidskwaliteit te garanderen was een dubbelelpee eigenlijk de enige optie. 

EEN INDRINGEND PORTRET 

Opmerkelijk (alweer) is de hoesfoto. Afgebeeld staat een man met een geteisterde, gewonde rug, het haar klef van de regen, de nagels zwart gerand, het gezicht afgewend van de camera; het toont een menselijk lichaam in al zijn schaamte en kwetsbaarheid. In hetzelfde beeld schuilt ook de weerbaarheid en overlevingsdrang. Je betrapt je als kijker op een zekere vorm van voyeurisme. De persoon in kwestie is Norbert, een man uit de streek die de mannen van B R I Q U E V I L L E al geruime tijd kennen. Hij is ook de vaste acteur in hun videoclips. Hij zal ook te zien zijn in het nieuwe filmpje dat verwacht wordt midden september. Het tafereel op de hoes komt van een fotoshoot die samenging met de opnames van hun tweede video. Toen ze op zoek waren naar een passende illustratie stak deze prent erbovenuit. 

De maskers en de zwarte capes blijven deel uitmaken van het concept. Ze houden vast aan het oorspronkelijke idee om hun identiteit naar de buitenwereld toe geheim te houden. Het is een wijze van werken die tijdens het muzikale proces nog altijd zijn meerwaarde toont. Er is geen plaats voor individualisme of eigen gewin. Het persoonlijke wordt uitgevlakt er is alleen nog het creatieve, muzikale proces dat speelt en stimuleert. De maskers vinden hun oorsprong in het Venetië van de 18de eeuw. Het Bauta masker - ook wel Casanova masker genoemd - is gemaakt van papier-maché, en is bedekt met een laag bladgoud. Het karakteristieke van het Bauta masker is de afstaande mond. Ze zijn al een paar keer aan vervanging toe geweest en zijn licht om te dragen. De mantels zijn eveneens al wat aangepast en handgemaakt door een bevriende mode ontwerper.

In de bio stuiten we op een opmerkelijke quote: het dragen van maskers maakt het gemakkelijker om van bandleden te wisselen zonder dat iemand het opmerkt. Benieuwd of er zo al wijzigingen zijn geweest in de bezetting. Nee, zo een vaart loopt het niet. De vijf muzikanten die de kern uitmaken van  B R I Q U E V I L L E zijn nog altijd dezelfde. Wel is het zo dat in de loop der jaren iedereen al eens - tijdelijk dan - vervangen is geweest. Tijdens een drukke periode van optredens is het niet evident om er altijd bij te zijn. Eén van de groepsleden maakt graag lange reizen en is al meerdere keren zes maanden tot een jaar de hort op geweest. En die moet je dan vervangen. De gemaskerde naamloze: ‘Vroeger kwamen we altijd gemaskerd toe. Om praktische redenen is dat nu niet meer haalbaar. Nu is het soms snel net voor het opkomen maskers opzetten. Toch blijft dat voor ons een magisch moment en het teken dat het optreden kan beginnen. Iedere band heeft wel een bijzonderheid. Of je nu identiek gekleed gaat, pruiken draagt of je gezicht verft; het is allemaal onderdeel van de show.’

VRIENDSCHAP

De groepsleden kennen elkaar al heel lang en zijn echte vrienden. Ze gaan met elkaar al eens een pint drinken en sommigen zijn al samen op vakantie geweest. Ze doen ook bijna alles zelf. Voor het maken van hun video’s bijvoorbeeld is de gitarist cameraman, de drummer monteert, nog iemand anders werkt aan het scenario. Om te besparen gaan ze voor de nieuwe clip in plaats van materiaal te huren, kijken wat de mogelijkheden zijn om alles op te nemen met bijvoorbeeld een iPhone, want alle beetjes helpen.

De laatste twee jaar waren nogal hectisch. In gezinsverband waren er twee scheidingen, de een al iets pijnlijker dan de andere en die hebben toch hun sporen nagelaten tijdens het opnameproces. Al probeert men alles om te zetten in creatieve en positieve impulsen. Eén van hen heeft echt heel diep in de put gezeten en het kwam wel eens voor dat in plaats van te repeteren men gewoon zat te praten om ‘die gast’ er terug bovenop te krijgen. Bij  B R I Q U E V I L L E draait het dus om meer dan alleen maar muziek maken.

Het fulltime bezig zijn met muziek is voorlopig nog iets te hoog gegrepen. Zelfs artiesten die hoger staan aangeschreven kunnen niet uitsluitend leven van hun muziek en moeten nog aan de bak op de arbeidsmarkt. Iedereen heeft dus een baan, zij het meestal muziek gerelateerd. In deze periode van geen omzet of inkomsten - omdat er niet kan worden opgetreden - is een job hebben onontbeerlijk. Een plaat maken is een investering en kost geld en ook al krijg je steun van je label dan blijft het moeilijk om alles rond te krijgen. Voor ‘Quelle’ zijn ze een stukje in het rood moeten gaan, maar alles bleef binnen de perken. Niemand heeft zijn huis of auto moeten verkopen. Het toont wel het engagement en de overtuiging dat  B R I Q U E V I L L E een project is waarvan iedereen binnen de band vindt dat men dit niet zomaar kan opgeven.

MEER DAN GRAVEN ALLEEN

Voor de release van de twee vorige platen heeft men verspreid over de hele wereld een aantal vinyl exemplaren  begraven. Gaan jullie die stunt nog eens herhalen of hebben jullie iets anders op het oog? Kun je een tipje van de sluier oplichten? De gemaskerde naamloze: ‘we zijn van plan iets gelijkaardigs te doen. Veel kan ik er niet over kwijt, want we zitten nog in de beginfase. Er gaan minder platen worden weggegeven, doch voor wie er op ingaat en de plaat gaat zoeken zal de belevenis spectaculairder zijn dan voorheen. Ik geef het grif toe: het begraven van telkens twintig platen heeft meegeholpen om B R I Q U E V I L L E meer en langer onder de aandacht te brengen. Je muziek mag nog zo goed zijn, in het huidige, vluchtige muzieklandschap waar alles binnen een paar dagen veranderd ben je zo weer vergeten.’ 

Release concerten zijn voorlopig uitgesloten, al probeert men in tussentijd een aantal ideeën uit te werken. Men is zeker van plan om van zodra het mag terug te gaan optreden, ook al is het voor een beperkt publiek en zijn er regels aan verbonden. De hoop is er ook dat organisatoren vooral gaan rekenen op Belgische artiesten om de eerstkomende maanden de clubs en zalen te vullen. Het is uitkijken naar meer lokale initiatieven, want de plannen om in het buitenland te toeren zijn voorlopig op de lange baan geschoven. 

AFSCHAFFEN DIE HANDEL

De beweging ‘Viruswaanzin’ wil de corona maatregelen afschaffen (ze opteren wel voor een liefdevolle bescherming van risicopatiënten en ouderen die een risico lopen). Dan denk ik waarom niet? We gaan terug naar de normale gang van zaken en wie ziek wordt en eventueel sterft heeft brute pech. De gemaskerde naamloze: ‘daar ben ik het niet helemaal mee eens en ook binnen B R I Q U E V I L L E denkt men er zo over. We zijn en blijven bezorgd, want de de meerderheid van de ouders van de groepsleden behoren tot de risicogroep. De meesten van ons hebben kinderen. Er zijn dus wel maatregelen nodig. Alleen zouden die met meer overleg tot stand moeten komen en beter op elkaar zijn afgestemd. Ook de steunmaatregelen zouden moeten gelden voor alle sectoren. Nu worden sommige, zoals de culturele sector, stiefmoederlijk behandeld. Als ik naar mezelf kijk en alleen van mijn muziek zou moeten leven dan wordt het problematisch. Ik denk niet dat het mij zou lukken.’

Schwarzer Engel

Schwarzer Engel

Kreuziget Mich

Massacre

Na het in 2018 verschenen ‘Kult Der Krähe’ is deze ‘Kreuziget Mich’ ep de voorloper van ‘Sieben’, jawel de zevende studioplaat van Schwarzer Engel. Spilfiguur van deze gothic metal act is Dave Jason, die zich ook graag presenteert als Lord of the Crows. De vier nummers hebben een verschillende invalshoek. Schwarzer Engel bespeelt alle populaire variaties. Naast het hit potentieel van de titelsong ligt ook ‘Teufel’ lekker in de markt. Graag gezien zijn ook de op klassieke muziek geënte uitvoeringen van gothic songs en met ‘Paradies’ (Orchestral Soundtrack) word je hier op je wenken bediend. Een ander geliefd en bijna verplicht nummer voor elke zichzelf respecterende gothic band is een club versie van de meest in het oog springende track, hier vertegenwoordigd door ‘Kreuziget Mich’ (Club Remix). Een tussendoortje dat liefhebbers van het genre in afwachting van ‘Sieben’ wel tevreden zal stemmen.

A Swarm Of The Sun

A Swarm Of The Sun

Zenith

Dunk!

Via het Dunk! label brengt het Zweedse postrock duo A Swarm Of The Sun tien jaar na datum een jubileumeditie uit van hun debuutplaat ‘Zenith’. Het wordt een eclatante, gelimiteerde uitgave op dubbel vinyl. Een digitale versie is beschikbaar en te koop via Version Studio. Voor het tweetal Erik Nilsson en Jakob Berglund was die eersteling een belangrijke release. Ze waren nog volop op zoek naar het vinden van een eigen groepsgeluid. Iets wat ze inmiddels hebben kunnen bereiken via latere albums als  'The Rifts' in 2015 en het in 2019 uitgebrachte 'The Woods’. Wie nu opnieuw luistert of zal kennismaken met ‘Zenith’ stuit op een fraai album, een steigerend begin voor A Swarm Of The Sun’ dat postrock een ander gezicht geeft en schippert van de ene emotie naar de andere. Vertedering wordt afgewisseld met angstwekkende of macabere, muzikale confrontaties die tijdens sommige passages zelfs epische proporties aannemen. Voor wie de groep niet kent is deze heruitgave van ‘Zenith’ een uitgelezen kans om dat goed te maken. En helemaal terecht. Bonussen zijn een nooit eerder uitgebrachte track en demoversies afkomstig van de oorspronkelijke opnamesessies.

Moriaty

Moriaty

The Die Is Cast

Independent

Na de release van hun debuut ‘The Devil’s Child’ (2013) bleef het stil op het platen front voor het duo Jordan West (zang, gitaar, toetsen) en Matthew Partridge (zang, drums). Het Teignmouth/Plymouth tweetal kreeg immers af te rekenen met een reeks gebeurtenissen, de één al ingrijpender dan de andere met uiteraard als summum de huidige virus ellende. Toch slaagde men erin om hun tweede studioworp tot een goed einde te brengen. De plaat komt uit op 23 oktober en laat een door en door Britse band horen. Je hoort duidelijk invloeden van Muse , maar ook Radiohead, The White Stripes, Blind Willie McTell, Vulfpeck, Rage Against The Machine, The Pharcyde en Snoop Dogg laten hun sporen na. ‘The Die Is Cast’ is dan ook een erg gevarieerde langspeler. Robuuste en snedige rocknummers worden afgewisseld met meer gevoelige songs. In hun teksten nemen ze onze moderne maatschappij op de korrel, zowel op sociaal, politiek als technologisch vlak. Meest opgemerkte en intrinsiek solide tracks zijn ‘John Wayne’, ’24-7’, ‘OH’, ‘Balls Out Of The Bath' en ‘Keep On Keeping On’.

The Erkonauts

The Erkonauts

I Want It To End

Independent

Met een verleden bij industrial/metal band Sybreed en de extreme metal act Samael nam zanger/bassist Ales Campanelli in 2014 de touwtjes zelf in handen en richtte met The Erkonauts een eigen groep op. Campanelli worstelde zich de afgelopen maanden doorheen een moeilijke periode en dat uit zich in de songs. Voor Ales had het inblikken van ‘I Want It To End’ een therapeutische bijwerking die hem naar eigen zeggen opnieuw vitaal en sterk maakte. Zelf omschrijft hij zijn muziek als een combinatie van progrock, punk en metal. De mix van voornoemde genres klinkt op het eerste gehoor nogal chaotisch, doch de muzikanten zijn technisch onderlegd en kwijten zich voorbeeldig van hun taak. Via supersnelle riffs en breaks maakt het viertal van bij de start indruk. Met het zeer fraaie ‘It Could Be Over Soon’ laat men het gaspedaal even los. Ook met ‘Caravaggio’ komt er deels nog een tweede rustiger nummer. Maar al vlug wordt er weer met de spierballen gerold en raak je bedolven onder de zich snel elkaar opvolgende salvo’s. Indrukwekkend zijn zonder meer ‘The Sun’, ‘The Curse Of Scotland’, ‘War Flamingoes’, ‘The Future Ends With You’ en ‘Losing Is The First Step’.

Rumours

Rumours

Neither Innocent Nor Wavering

Lupercalia

Eerste wapenfeit voor het Duitse Rumours is deze mini-lp ‘Neither Innocent Nor Wavering’, eveneens verkrijgbaar op cassette. Qua stijl nipt Rumours aan verschillende genres en neemt teugjes van zowel jaren zeventig (hard)rock, gothic, southern rock, punkrock en metal. Een cocktail die niet altijd even goed uitpakt maar toch een groep laat horen die de mogelijkheid bezit om zich verder te ontwikkelen. ‘Grinder’ is een stuwende song, klinkt wat vintage en vooral Brits. De desillusie, het pessimisme en de apathie ten overstaan van onze wereld krijgt helemaal gestalte in het vinnige ‘Meat’. ‘Black Milk’ klinkt zo mogelijk nog cynischer en rauwer. Helemaal zuur en wrang is het giftige door punk aangedreven ‘Sunny Days, Dark Souls’.

Ruff Majik

Ruff Majik

The Devil's Cattle

Mongrel

Oorspronkelijk een trio, maar nu vijf man sterk is deze Zuid-Afrikaanse act toe aan zijn derde studioalbum. Hun muziek kun je nog het best omschrijven als garage rock aangevuld met sludge metal, stonerrock en een streep blues. Klinken als een kruising tussen Queens Of The Stone Age, Wolfmother en Uncle Acid & The Deadbeats. De nieuwkomers zijn gitarist Cowboy Van en Evert Snyman waarmee ze een tweede zanger/gitarist aan boord haalden. Het is doorgaans de schrille zangstem van gitarist en frontman Johni Holiday die moet opboksen tegen een muur van zware fuzz effecten. In het nummer ‘Gregory’ gaan beide vocalisten een duet aan en in het als eerste single gelanceerde ‘Who Keeps Score’ neemt Evert dan weer het voortouw in handen. Het zijn meteen twee van de betere tracks. Nog vermeldenswaard zijn het door doom metal geïnspireerde ‘Born To The Bile’ en het deels akoestische ‘God Knows’. De mix aan muziekstijlen gaat trouwens goed samen met de songteksten waar een beeld wordt geschetst van een denkbeeldige, op dystopie afgestemde en post-apocalyptische maatschappij. Hoe dan ook moet je een beetje fan zijn van snerpende zang en het kwistig omspringen met het fuzz pedaal. ‘The Devil’s Cattle’ verschijnt op 30 oktober

Shibalba

Shibalba

Nekrologie Sinistrae (Orchestral Noise Opus I) 

Agonia 

Grieks duo bestaande uit Acherontas V. Priest en Aldra-Al-Melekh. Hebben sinds hun uittreden uit het ‘rijk der schaduwen’ in 2009 al een aantal platen uit, doch brengen ook dikwijls split releases uit met andere acts (onder meer Puissance, Black Seas Of Infinity, Dead Man’s Hill en Phurpa). Daarnaast hebben ze ook nog andere projecten lopen. Shibalba verdiept zich in mysticisme, esoterie, sjamanisme en het onderbewustzijn van het individu. Daarvoor worden etnische instrumenten (Tibetaanse hoorns, klankschalen, darbuka, tabla, gong, percussie instrumenten gemaakt van botten en schedels) plus aanverwante, muzikale technieken geïntroduceerd. Voor het eerst doen ook industrial elementen hun intrede met een scala van moderne synthesizers en drones. Hun muziek refereert soms naar Laibach, Shinjuku Thief, Howard Shore en variaties op Oosterse muziekvormen. Centraal gegeven is de Nekyia, een oud Grieks ritueel dat verwijst naar necromantie. De cyclus aan composities die Shibalba hier presenteert is buitenaards, astraal, duister en obscuur. Niet voor niets kozen ze als hoes afbeelding voor Giacome Del Po zijn ‘At The Gates Of Hell’. 

Convulsif

Convulsif

Extinct

Hummus

Zwitsers collectief dat grossiert in verknipte instrumentale rock/metal waarbij alle gangbare beschouwingen overboord worden gekieperd. Black metal, noise, freejazz, doom, drones, grindcore en postrock; het zit allemaal in de Convulsif blender. Daarnaast voeren ze experiment en improvisatie hoog in het vaandel. Hun muziekuniversum is constant in beweging, geen enkele van hun gewrochten klinkt ooit twee keer hetzelfde. Hun vorige albums kregen als titels ‘I’ tot en met ‘IV’ mee. Daar wijken ze nu van af mede door de ontwikkelingen op onze planeet, waar het uitsterven van soorten bijna dagelijkse kost is geworden. De songtitels ontleenden ze bij Charles Darwin en zijn ‘Beagle Diary’. Met alleen basgitaar, drums en niet voor de hand liggen instrumenten als basklarinet en viool creëert Convulsif een verrassende, extreme muziekvorm die de duisternis opzoekt, nachtelijke rituelen opvoert en zich nestelt in een wereld van schaduwen. Heel apart, maar wel intens.

Gargoyl

Gargoyl

Gargoyl

Season Of Mist

Debuut van dit in Boston residerende gezelschap. Hebben met Luke Roberts (Ayahuasca) en David Davidson (Revocation) een paar ervaren muzikanten in huis. Opgericht in 2018 werden met bassist Brett Leier en drummer James Knoerl nog twee talentrijke musici aangetrokken. Broodnodig, want het viertal kiest voor een complex muziekkader. De songs hebben als basis hardrock en progressieve rock, aangevuld met elementen uit genres als grunge, jazz en avant-garde. Een bijkomend kenmerk zijn de vocale harmonieën. Een voltreffer die meteen de luisteraar op scherp stelt is de a capella opener ‘Truth Of A Tyrant’. Wat volgt is een repertoire van stemmige, fascinerende, doch technisch moeilijke en uit meerdere lagen opgetrokken composities. Je moet de plaat in zijn geheel een aantal keren beluisteren om de ambiance en het brede spectrum aan klanken te laten doordringen. ‘Gargoyl’ is een boeiende plaat van een groep die een geheel eigenzinnig pad heeft uitgestippeld.

Jegong

Jegong

I

Pelagic

Dahm Majuri Cipolla (Mono, Watter) en Sum Of R brein Reto Mäder vormen sinds kort het duo Jegong. De Amerikaan en Zwitser, allebei multi-instrumentalist vertrekken vanuit hun voorliefde voor krautrock en construeren filmische muziek waarin ook ambient, psychedelische rock, minimale muziek en postrock aan bod komen. Qua instrumenten beperkt men zich tot analoge synthesizers, gitaar en drums/percussie. Hun geluidslandschappen refereren naar dystopische, cinematografische sciencefiction parels als ’Bladerunner’, ‘Metropolis’, ’12 Monkeys’ en ‘THX 1138’. Het tweetal beaamt hun adoratie met een drieluik aan muziekvideo’s (het prachtige ‘Stable Off’, ‘Sowing Dragons Teeth’ en Ghost City’). Samen vertellen ze het verhaal over een ineengestorte maatschappij die wordt herschapen en waarbij men de teloorgang vereeuwigt met het oprichten van een monoliet als gedenkteken. Beide muzikanten wonen op een ander continent (thuisbasis van Cipolla is New York, Mäder woont in Bern). Toch slaagden ze er in om een gedenkwaardig creatief geheel te scheppen. Met dank ook aan geluidstechnici Martin Bisi en Jaakko Viitalähde. ‘I’ is een baanbrekend werkstuk, deels origineel en experimenteel van opzet die je meevoert naar onbekende, denkbeeldige werelden.

San Leo

San Leo

Mantracore

Bronson

‘Mantracore’ is voor het Italiaanse tweetal Marco Tabellini en Marco Migani hun vierde studioalbum. Het tweetal beperkt zich hier met ‘MM’ en ‘Core’ tot twee lange composities. Het gehele proces nam ettelijke maanden in beslag. Men ging heel bedachtzaam te werk en nam ruim de tijd om alle ingespeelde muziekfragmenten nadat ze al eens live waren vertolkt, te evalueren en waar nodig bij te sturen. ‘Mantracore’ omvat meerdere elementen uit verschillende genres gaande van krautrock, psychedelische folk over postrock, metal, electro en dat alles aangevuld met passende omgevingsgeluiden. Er ontstaat zo een organisch geheel met een onvoorspelbare dynamiek tussen tribale ritmes, explosieve riffs, zweverige passages en heftige grooves. Met een minimum aan instrumenten (gitaar, drums en de eigen veldopnames) creëert San Leo een intense beleving van hun huidige muzikale visie. Het is een wat wilde trip waarin ze de kern van hun experimentele driften laten samenvallen met voornoemde mengeling aan muziekstijlen.

Automatism

Automatism

Immersion

Tonzonen

Automatism is een instrumentale rockband opgericht in april 2017 en residerend in Stockholm. Debuteerden in 2018 met ‘From The Lake’, begin dit jaar gevolgd door de vinylplaat ‘Into The Sea’ (clear green marbled, 300 stuks). Deze ‘Immersion’ is dus al hun derde release voor het Tonzonen label. Het groepsgeluid van Automatism is gebed in psychedelische rock en wordt extra gekruid met progressieve tendensen en enkele uit jazzmuziek gelichte elementen. Gastmuzikanten op deze ‘Immersion’ zijn Per Wiberg op keyboards (Kamchatka, King Hobo, ex-Opeth), drummer Jesper Skarin (Vak, Gösta Berlings Saga) en gitarist Jakob Sjöholm (Träd, Gräs och Stenar) is te horen in ‘First Train’.  De hoofdmoot van de zes nummers kwam tot stand tijdens geïmproviseerde live sessies in de studio. Dat levert soms verrassende resultaten op met onder meer het spacerock getinte ‘Heatstroke #2’ als openingsfragment en het pittige ‘Falcon Machine’. ‘Monochrome Torpedo’ doet soms wat denken aan Pink Floyd. De overige drie composities kabbelen eerder rustig voorbij, zijn naar mijn gevoel te fragmentarisch en blijven steken in het proces van onvoorbereid musiceren.

Lost To Wolves

Lost To Wolves

Lost To Wolves

Barhill

Een vijftal al lange tijd bevriende muzikanten kwam vorig jaar toevallig nog eens samen tijdens een huwelijksfeest waarop ze waren uitgenodigd. Ze speelden er als gelegenheidsband een akoestische set. Dat viel erg goed mee en al snel rijpte het idee om samen een groep op te richten. Lost To Wolves was meteen een feit. De mannen hebben heel wat jaartjes muzikale ervaring op de teller staan. Gitarist Peter Lauer maakt ook het mooie weer bij hardcore/metal outfit The Yellow King, bassist Tim Quicken kennen we van bij Manifestation en drummer Theobald is eveneens actief bij de hardrockers van Bastard. Met zanger Jake Soe hadden ze de geknipte frontman te pakken en tweede gitarist Dennis Hoen maakt de bezetting compleet. Het kwintet pakt uit met een furieuze mix van alternatieve rock, grunge, stoner, metal en een streep hardcore. Deze gebalde collectie van vijf songs laat een veelzijdige band horen die op geen enkel moment verveelt. Favoriete track: ‘Rolling The Dice’.

Mercury Circle

Mercury Circle

The Dawn Of Vitriol

The Vinyl Division

De Fin Jaani Peuhu is een bezige jongen. Naast muzikant en liedjesschrijver (Iconcrash, Swallow The Sun, Hallatar en als solo artiest) is hij ook producer en geluidstechnicus (Before The Dawn, Diamond Black, Thunderstone, To/Die/For en Lord Of The Lost). In 2019 rijpte het idee om terug met eigen muziek podia te bestijgen. Met de hulp van door Jaani hoog aangeschreven muzikanten werd met Mercury Circle een nieuwe band opgericht. Met een eerste ep ‘The Dawn Of Vitriol’ liet hun debuut niet lang op zich wachten. De muziek wordt omschreven als ‘New doom’. In de bio worden heel wat namen naar voor geschoven als parameters voor dit nieuwe subgenre. Zelf ga ik me beperken tot Anathema, Cathedral, The Gathering en Ulver. Het samenbrengen van snaarinstrumenten met synthesizers, elektronische elementen   en het specifieke stemgeluid van Peuhu geven het geheel een sombere, droefgeestige klankkleur. Meest monumentale song is ongetwijfeld ‘The Last Fall’. Ook het als single uitgebrachte ‘The Beauty Of Agony’ en stemmige ‘New Dawn’ zijn een mooie graadmeter van welke muzikale richting Mercury Circle uitgaat. Een eerste volwaardige album zou in de stijgers staan voor begin 2021.

Soulbound

Soulbound

Addicted To Hell

Metalville

Duitse metalband actief sinds december 2009. Hun vorige twee albums ‘Towards The Sun’ (2012) en het in 2016 verschenen ‘Myllennium’ kon je onderbrengen bij groove metal, melodieuze death metal en metalcore (denk aan In Flames, Soilwork en Mnemic). Met het nieuwe ‘Addicted To Hell’ en Chris Harms (Lord Of The Lost) aan het roer slaat men nu de weg in van industrial en gothic metal. Al blijven ze ook deels trouw aan hun oorspronkelijke groepsgeluid. Alles samen klinkt de nieuwe plaat opzwepend, agressief, donker en heel divers. Een destructieve component zit verwerkt in de teksten die handelen over zelfdoding, eigenliefde en depressie. Dat alles in de optiek van de heersende denkwijze van vandaag. ‘The Beast’ is een mediocre nummer net als ‘Undone’, ‘Tic Toc’ en ‘Crash And Burn’. ‘Sucker’s Place’ klinkt dan weer stukken beter. Helemaal top zijn ‘March March’, ‘Toxic’, ‘Fuck You’ en ‘Devil’. De snelle beslisser krijgt bij de aanschaf van ‘Addicted To Hell’ er nog een bonusschijf bovenop met een akoestische live set aangevuld met een paar remixen en covers.

Tomorrow’s Rain

Tomorrow’s Rain

Hollow

AOP

Na twee jaar van intensief toeren komt Tomorrow’s Rain (voorheen actief als Moonskin) voor de pinnen met zijn debuutalbum ‘Hollow’. De groep uit Tel Aviv kon voor het maken van ‘Hollow’ beroep doen op een resem van sterren uit het doom, death en gothic circuit. Onder meer Aaron Stainthorpe (My Dying Bride), Greg Mackintosh (Paradise Lost), Jeff Loomis (Arch Enemy/Nevermore), Fernando Ribeiro (Moonspell), Kobi Farhi (Orphaned Land) en Lisa Cuthbert (The Sisters Of Mercy) dragen hun steentje bij om de songs meer glans te geven. Die verscheidenheid aan gastmuzikanten is zeker een troef, maar het stelt daarmee de eigen groepsleden een beetje in de schaduw. Het sextet kan zich zo wel nestelen in een soort van luxe positie. Qua muzikale input leunt men dicht aan bij de gouden tijdperken van voornoemde muziekgenres. Voor het overige ligt de nadruk op het creëren van een specifieke, bedrukte stemming. Het trage tempo is tegelijk beklemmend, benauwend en zwaarmoedig. Heel passend in de huidige tijdsgeest van alom heersende droefenis en achteruitgang. Beste tracks zijn hun interpretatie van Nick Cave & The Bad Seeds ’The Weeping Song’, de imposante opener ‘Trees’, ’A Year I Would Like To Forget’ en ‘Misery Rain’.

Atlanta

Atlanta

Nugrybauti

Lay Bare

Atlanta zijn drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy, Molasses), basgitarist Sebas van Olst (Typhoon, Cool Genius) en gitarist Pieter Holkenborg (Automatic Sam, Ten East, Woost, Shaking Godspeed). De drie muzikanten kwamen als Atlanta voor het eerst samen in september 2017. Die eerste sessie kreeg als naam ‘Flamingo’ werd uitgebracht op vijftig cassettes. Het drietal noemt zichzelf een improvisatietrio waarbij alle songs volledig zijn opgetrokken uit helemaal geïmproviseerde muziek, ter plekke gecomponeerd en waarbij nooit meer achterom wordt gekeken. ‘Nugrybauti’ is Litouws en betekent letterlijk ‘verdwalen terwijl je op zoek bent naar paddestoelen’. Het is een prima introductie tot het songmateriaal. Het album werd in amper twee dagen ingeblikt en verschijnt op tweehonderdvijftig exemplaren gekleurd vinyl. De zeven spontaan tot stand gekomen tracks ademen een grote vrijheid uit, een liefde voor muziek, soms melancholisch, maar altijd dynamisch, stemmig en energiek. Heel afwisselend ook waarbij tripjes muziekgeschiedenis bestaande uit psychedelische rock, free jazz, punkrock - alles ingekleurd met een hedendaagse toets - aan je voorbij schuiven. De grappige titels verwijzen naar het speelse karakter van deze intrinsiek bevlogen plaat. Helemaal mesjogge is de bonustrack ‘Postzegel Kwijt’. Want zeg nou zelf: geen enkele plakzegel in huis dan ga je helemaal door het lint. 

Kaiser Franz Josef

Kaiser Franz Josef

III

Sony

Weens trio, genoemd naar de keizer die op 28 juli 1914 de oorlog verklaarde aan Servië (wat de aanleiding vormde voor het ontketenen van de Eerste Wereldoorlog). Zoals de titel van hun gloednieuwe plaat laat vermoeden is dit na ‘Reign Begins’ (2013) en het in 2017 verschenen ‘Make Rock Great Again’ hun derde album. KFJ heeft zich sinds zijn oprichting in 2010 ontpopt tot een gedenkwaardige liveband die een potig groepsgeluid neerzet geënt op klassieke rock in de stijl van Deep Purple, Whitesnake en Led Zeppelin. Een eigentijdse toets verkrijgen ze door hun muziek te verrijken met streepjes grunge (‘All In My Head’), indie rock (‘Dive’), bluesrock (‘Cactus’) en soul (‘Rings To The Bone’). ‘III’ kan bogen op een uitstekende productie; met dank aan Tom Dalgety (Pixies, Rammstein, Royal Blood, Ghost). De plaat ademt onwillekeurig enkele grootse momenten uit van de rockgeschiedenis. Ook wel een beetje in de hand gewerkt door de befaamde Rockfield Studios waar de opnames plaatsvonden. Gebald in negen compacte en doortimmerde songs geeft het drietal zijn visie op de wereld van vandaag. Naast voornoemde titels waren we ook onder de indruk van ‘Slow’ en ‘Strip My Soul’. Lekker vettige rockplaat deze ‘III’ van Kaiser Franz Josef.

Radiant Knife

Radiant Knife

The Body / The Ghost

Eigen beheer

Greg Travasos (drums, percussie) en Stephen Sheppert (zanger, gitarist en toetsenist) begonnen aan hun avontuur als Radiant Knife in 2016. Van bij het begin kozen ze tijdens hun jamsessies voor een experimentele invalshoek. Het duo laat zich inspireren door uiteenlopende acts als John McLaughlin’s Mahavishnu Orchestra, Yes, Zeni Geva, Dazzling Killmen, Keelhaul, Loincloth, Today Is The Day en King Crimson. De twee albums kwamen bijna vanzelf tot stand doordat het duo tijdens het schrijven van nieuwe songs automatisch hun nummers opdeelt in twee categorieën. Aan de ene kant heb je de meer heftige en technisch complexe composities met aan de andere zijde meer sfeerbepalende en psychedelische songs. En deze keer waren ze zelfs zo productief dat ze genoeg materiaal hadden om alles over twee platen te spreiden. ‘The Body’ is met zijn mengeling van sludge, post metal, doom en avant-garde metal zware kost. Voeg er nog het hoogstaand technische vernuft aan toe en je krijgt een spannend en gedreven verhaal. ‘The Ghost’ is meer spiritueel en ijler en de teksten gaan over grote thema’s als het leven en wat erna, eenmaal als we dood zijn. ‘The Body’ komt uit op 28 augustus en ‘The Ghost’ op 9 oktober. De twee kunnen op zichzelf staan, doch zijn ook sterk met elkaar verbonden. Voor het totaalbeeld te vatten van waar Radiant Knife vandaag voor staat wordt aangeraden om beide na elkaar af te spelen.