We Lost The Sea
Triumph & Disaster
Bird’s Robe/Dunk!
Het klinkt cynisch, maar terwijl we de wereld aan het verkloten zijn laten meer en meer muziekgroepen zich inspireren door de toenemende problematiek rond klimaatverandering en alle ermee gepaard gaande oorzaken (overconsumptie, overbevolking, egoïsme, isolement) en rampen (overstromingen, aardbevingen, smeltende ijskappen, slechte luchtkwaliteit). Met als doel meer plaatjes te verkopen en meer centjes te verdienen. Ook het Australische We Lost The Sea pakt voor zijn vierde langspeler uit met een conceptplaat over de ondergang van de wereld of toch in ieder geval de teleurgang van de mensheid. In hun versie wordt het doemscenario gezien door de ogen van een moeder en haar kind tijdens de laatste dag die ze op aarde doorbrengen. En het moet gezegd: We Lost The Sea hun muzikale pleidooi komt als zeer geloofwaardig over. Ze brengen hun verhaal over vernietiging en tragedie op een overtuigende manier met krachtige soms lang uitgesponnen composities. Onder meer ‘Dust’ is een pareltje en bezorgt je koude rillingen. De harmonie van het kalm ogende ‘Parting Ways’ neemt ongeveer halverwege een andere wending en krijgt een meer onrustwekkend en gejaagd karakter. Naar het einde toe keert de rust terug. Een prachtige weerspiegeling van aardse schoonheid valt je ten deel in het stemmige ‘Distant Shores’. Het is slechts uitstel van executie. Die wordt voltrokken in het imposante ‘The Last Sun’. Het laatste woord is aan de moeder, hier vertolkt door Louise Nutting in ‘Mother’s Hymn’ met de hamvraag: ‘zijn we echt te laat om het tij nog te keren’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten