Pyrior

Pyrior

Fusion

Tonzonen

Uit een reeks jamsessies ontsproot in 2008 het idee om te starten met een rocktrio in een klassieke bezetting van elektrische gitaar, drums en basgitaar. Het in Berlijn gevestigde drietal Max Appeal, Dan Low en Toa Ster debuteerde een jaar later met de ep ‘Pulsar’. Inmiddels heeft Pyrior met ‘Oceanus Procellarum’ (2010), ‘Onestone’ (2014) en ‘Portal’ (2016) ook al drie volwaardige albums uit. Met het nieuwe opus ‘Fusion’ legt men de nadruk bij het vrij door elkaar mengen van verschillende en toch enigszins met elkaar verwante genres als stoner en dessert rock, space en psychedelische rock, hardrock en fuzz rock, aangevuld met uitlopers naar post en progressieve rock. Het geheel mondt uit in een interessante, overkoepelende samensmelting, een spannende instrumentale reis die vrijelijk enkele muzikale grenzen sloopt. De steeds sfeervolle muzikale taferelen klinken zowel herkenbaar als avontuurlijk. Op deze ‘Fusion’ geven de drie muzikanten elkaar de ruimte om hun persoonlijke muzikale voorkeuren te etaleren en om te turnen in een gezamenlijk en samenhangend werkstuk. Hun missie is hierbij volbracht met een genoegzaam resultaat als slotsom. 

Sündenklang

Sündenklang

Jahresringe

Drakkar / Suburban / Bertus

Sündenklang is een nevenproject van Stahlmann zanger Martin Soer en Neill Freiwald (Incubite, Erdling). Het tweetal voelde voorjaar 2013 de behoefte om andere muzikale paden te bewandelen en dat konden ze niet binnen de constellatie van hun respectievelijke bands. In januari brachten ze als Sündenklang met ‘Tränenreich’ een eerste album uit waarmee ze ook op tournee gingen. Nu is er hun tweede worp (verschijnt op 17 april). ‘Jahresringe’ verwijst naar de jaarringen van een boom en bevat tien tracks waarin persoonlijke en emotionele gebeurtenissen zijn verwerkt. Het is een overwegend intimistische plaat over liefde, verdriet, dood, twijfel, reflectie, zelfkennis. Stevige uptempo nummers zoals ‘Antiheld’, ‘Staub' en het bombastische ‘Schwarze Götter’ en al even pompeuze ‘Von Träne Zu Regen’ worden afgewisseld met meer gevoelige songs (‘1000 Stimmnen’, ‘Auf Den Weg’ en het mooie ‘Du Bist Mein Licht’, een duet met Leandra Ophelia Dax) en van melancholie doordrongen liedjes als ‘Vergeben und Vergessen’, ‘Schnitt Um Schnitt’. ‘Jahresringe’ is een oprecht en eerlijk werkstuk, doch overtuigt maar zelden.

Turmion Kätilöt

Turmion Kätilöt

Global Warning

Nuclear Blast

Turmion Kätilöt is een in onze contreien nog vrij onbekende industrial metal formatie opgericht in 2003 door MC Raaka Pee en DJ Vastapallo. Die laatste verliet de band in 2009, waarna nog enkele andere personeelswissels volgden. Na hun debuut ‘Hoitovirhe’ (2004) bracht Turmion Kätilöt gestaag nieuwe albums uit. Inclusief deze ‘Global Warning’ staat de teller reeds op negen. Dat bleef niet onopgemerkt. Recent kregen ze onderdak bij Nuclear Blast plus hun meer bekende landgenoten van Nightwish neemt het zestal nu op sleeptouw tijdens hun komende Europese rondreis in november en december. Vele lagen schmink, aanstoot gevende videoclips, een bedenkelijke groepsnaam (‘vroedkundigen van verderf’) zijn kenschetsend voor deze Finse act. Daarnaast kan de groep bogen op een door wansmaak gedreven live reputatie. Muzikaal is de spoeling echter heel dun. Naast de reguliere instrumenten begeleiden aan techno verwante, iele synthesizerklanken niet één, maar twee ‘zangers’ die als brulboei elkaar naar de kroon steken. De liedjes zijn simpel van opbouw en wie het Fins machtig is kan naar hartelust meezingen. In de bio verwijst men naar de groep als een ‘mean disco metal machine’. U mag zelf een oordeel vellen.

Ptolemea

Ptolemea

Maze

Eigen Beheer

In Luxemburg residerend combo dat na ‘Tome I’ op de proppen komt met een tweede ep getiteld ‘Maze’. Ptolemea heeft een paar serieuze troeven uit te spelen. Naast de fantastische zang van frontvrouw Priscila Da Costa is er de elektrische viool van Christophe Reitz die mee het groepsgeluid typeert. Voeg daar nog het dynamische gitaarspel van Remo Cavallini en een strakke ritmesectie aan toe (drummer Martin Schommer en bassist Yves Oek) en je krijgt een volbloed rockband. Wat stijl betreft zoekt het vijftal toenadering tot alternatieve rock, grunge en in mindere mate prog rock. De zes tracks zijn evenwaardig, beheerst en het is vooral gitarist Remo die met zijn solo’s het gelijkmatige tempo doorbreekt. Wat voorkeur betreft: ’Would Just Someone Understand’ en ‘Time Has Come’ krijgen een streepje voor op de rest. Ptolemea heeft nog de mogelijkheid om progressie te maken, maar dat hier een talentrijke act aan het werk is, daar valt niet aan te twijfelen.

Freak Injection

Freak Injection

Daddy Is The Devil

darkTunes / Doweet

Freak Injection liet voor het eerst van zich horen in 2017 met een in eigen beheer uitgebrachte ep ‘Freak Is Fashion’. Het concept rond deze opvallende act bestaat uit een mix van glitters, make-up, eenhoorns, wasberen, fetisjisme, spijkerjassen en BDSM. Dat alles mooi en fel ingekleurd. Maar in plaats van zich toe te spitsen op de verpakking had men voor het inblikken van ‘Daddy Is The Devil’ beter meer aandacht besteed aan de inhoud. Hun muziek omschrijven ze zelf als een mengeling van NIN, Nina Hagen, Madonna, Die Antwoord en Marilyn Manson. Wat we echt te horen krijgen is oppervlakkige, flauwe electro pop met af en toe wat industrial en metal tinten. Zangeres Charlie Red maakt een degelijke indruk, doch alleen kan ze het zaakje niet overeind houden. Beste song is naar mijn gevoel ‘Crosses’. Naast een aantal middelmatige nummers vinden we aan de andere kant van het spectrum enkele banale en van weinig smaak getuigende ondingen: ‘Evil Raccoon Party!’, ‘Sex Me’, ‘Daddy Is The Devil’ en ‘Monster Town'. Naar het schijnt heeft Freak Injection galactische ambities. Wanneer vertrekt alweer die eerste raket naar Mars? 

Second Opinion

Second Opinion

Another Day

Cyran

In 2016 verscheen van Second Opinion de ep ‘Fat Fish’. De jongens maakten toen een frisse indruk en serveerden vijf nummers in de traditie van Blink-182, Sum 41, Good Charlottte, Billy Talent, Millencolin en Rise Against. De vinnige en energieke stijl die ze toen etaleerden trekken ze nu door op hun eerste volwaardige album ‘Another Day’. De poppunk van voornoemde bands steken ze in een hedendaags jasje en ook tekstueel sluit men aan bij de huidige generatie jongeren. ‘Another Day’ verhaalt over problemen waarmee de jeugd vandaag te kampen krijgt: een vaag toekomstbeeld, onzekerheid over werk, wonen, relaties, psychische problemen. De groep wil zijn generatiegenoten moed inspreken en een hart onder riem steken. Second Opinion klinkt pittig, gedreven en geeft in tien van de elf liedjes die deze ‘Another Day’ rijk is het volle pond. Vooral nummers als ‘Alone’ (eerste single), ‘Ignored’ en ‘Counterfeit’ zijn van uitstekende makelij. Fijngevoelig is het meerstemmige ‘So Far Away’. Dat het viertal al eens uitschuift (‘Hermione’) of iets te stereotiep klinkt (‘Generation Why’, ‘Lost In Society’, ‘Goodbye’), maakt hun enthousiaste speelstijl dan weer goed.

tētēma

tētēma

Necroscape

Ipecac

Anthony Pateras is een componist, pianist en elektroakoestisch muzikant die sinds eind jaren 90 actief is.

Bracht in 2003 samen met Robin Fox een eerste album uit (‘Coagulate’). Zowel in zijn soloproducties als collaboraties vertrekt Pateras vanuit een grensverleggend perspectief waarin improvisatie en experiment centraal staan. Mike Patton kennen we van Faith No More, Mr. Bungle, Tomahawk, Lovage, Fantômas en Peeping Tom. Hij is een veelzijdige artiest en staat er om bekend om op zelfgekozen tijdstippen al eens extravagant uit te pakken. De twee vormen samen het modernistische duo tētēma. Na ‘Geocidal’ (2014) is er nu ‘Necroscape’. Voor deze gelegenheid met violist Erkki Veltheim en drummer Will Guthrie uitgebreid tot een kwartet vergast tētēma ons alweer met een zeer eigenzinnig, conceptueel opus. Deze keer is hun aandacht gevestigd op het huidige, steeds verder evoluerende camera- en bewakingstijdperk en het zich afsluiten van de buitenwereld. Het muzikale spectrum omvat naast musique concrète, elektroakoestische, rock en industrial elementen. Patton brengt hier met zijn fysieke présence, melodieuze zang en de daarbij horende vele lyrische omzwervingen en bijzondere vocale arrangementen een schitterende performance waar de overige muzikanten naadloos bij aansluiten. De dertien meestal compacte songs smelten samen tot een uitdagend, doch homogeen geheel dat als verbazingwekkend overkomt. ‘Necroscape’ is dan ook een gepassioneerd, bont en futuristisch getint huzarenstukje.

If Anything Happens To The Cat

If Anything Happens To The Cat

Kingdom Of Roots

Eigen Beheer

If Anything Happens To The Cat is een vijf man sterke formatie uit Gent. “Kingdom Of Roots’ is het derde album voor   

IAHTTC dat in 2014 eerst ‘Sun Drunk Moon’ uitbracht, drie jaar later gevolgd door ‘Mångata’. Meer nog dan voorheen schuift het kwintet de elektrische gitaar naar voor als meest prominente instrument. Al even belangrijk zijn de verheven, soms meerstemmige, bijna sacrale zangpartijen. Wat muziekstijlen betreft blijft het gezelschap trouw aan zijn diepgeworteld groepsgeluid dat zijn oorsprong vindt in postrock, shoegaze en indie rock. Veel aandacht werd besteed aan de opbouw en het aanbrengen van een variëteit aan accenten. De nummers bestaan uit verschillende lagen die als vanzelf in elkaar overvloeien. De teksten zijn zelf reflecterend en doorweven met ontroerende passages. Een gevoelvolle bewogenheid die perfect samengaat met het technisch vernuft die de muzikanten aan de dag leggen. Tegelijk spreiden ze tentoon hun inzicht en eigenzinnigheid. Het maakt het parcours dat ze afleggen op ‘Kingdom Of Roots’ grillig tot baanbrekend en avontuurlijk. De rijk gestoffeerde opener ‘Intrinsic Gravity’ is al meteen een mooie graadmeter van wat het album nog in petto heeft. Andere uitschieters zijn het vinnige en opzwepende ‘Blind Spots’, het epische ‘A Mass Of Disconnected Facts’ en het fraaie ‘Alexandru’.

Drums ‘n’ Guns

Drums ‘n’ Guns

Hail Hail

Eigen Beheer

Na het stoner verhaal van Mogul begonnen de uit Gent, Aalter en Waregem afkomstige muzikanten in 2012 aan een nieuw avontuur als Drums ’n’ Guns. Op hun eerste plaat ‘Inanna’ (2016) werden verschillende genres, gaande van stoner over desert rock, garagerock, Americana tot blues met elkaar verweven. Na de Inanna tour (tot juni 2018) en lang zwoegen - het hele opnameproces nam bijna twee jaar in beslag - verschijnt eind april de opvolger ‘Hail Hail’. Van stonerrock valt er geen spoor meer te bekennen. In de plaats zoekt het vijftal aansluiting bij de nieuwe lichting van postpunk bands als Idles, Fontaines D.C., The Murder Capital, Shame en Parquet Courts. Een verandering in stijl waar is over nagedacht en die wel past bij de hoge zangstem van frontman Sam Dufoor. ‘Hail Hail’ is een pittige plaat geworden, harder ook en meer direct dan zijn voorganger. De songs bruisen en borrelen, de meerstemmige refreinen missen hun effect niet en sporen aan tot meezingen. De thema’s van de dikwijls gedeclameerde teksten zijn eigentijds en gaan onder meer over onze consumptiemaatschappij, angst voor vreemdelingen, uiterlijk vertoon en odieuze liedjes op de radio. Naast postpunk hoor je ook verwijzingen naar noise en indie rock. Dit alles maakt dat het geheel enigszins verbeten en bruusk klinkt. Helemaal van slag brachten ons het prikkelende ‘What’s Wrong With The Fire’, het felle ‘Prisoner In Tide’ en het als eerste single gelanceerde ‘Ocean Splits In Two’.

HEISA

HEISA

Joni

Mayway

Een goed gekozen groepsnaam, die je in het geval van het uit Hoeselt afkomstige trio HEISA, ook best waarmaakt. En dat doen ze meteen op hun eerste langspeler die als titel ‘Joni’ meekreeg. De heibel die ze maken zorgt niet alleen voor deining en opwinding, maar ook voor gewoel, ontwrichting en spektakel. Naast keet schoppen is het drietal onderlegd in het creëren van uiteenlopende stemmingen. Een gevoel van onrust en onderhuidse spanning gaat samen met opzwepende ritmes, weerbarstige gitaareffecten en allerhande percussie. De flexibele zangstem van zanger/bassist Jacques Nomdefamille beweegt zich als een reptiel dat bezijden obstakels kronkelt, ze ontwijkt of omstrengelt en zich zo een weg baant langs een grimmig traject van tien liedjes. De songs geven gelijktijdig gestalte aan en belichamen diverse disposities. Anderzijds behouden de muzikanten de controle, nergens zijn er nutteloze uitspattingen, alles blijft gekaderd en afgemeten. Het is net deze gecontroleerde furie die zorgt voor een bijzondere luisterervaring. Niet alle nummers hebben dezelfde krachtige uitkomst. HEISA is nog zoekende naar de perfecte balans van de onderling verschillende muzikale verbindingen tussen indie, math en postrock en het uitdragen van het voor hen unieke en ultieme groepsgeluid. 

Magic O Metal

Magic O Metal

Enter The Metal Realm Vol 1

Graviton Music Services

hardcover, 32 pagina’s, 210 x 298 mm

Magic O Metal is een project van gitarist Sander Gommans (After Forever, HDK, Trillium), tekenaar Scott Wenmakers en Menno Kappe (Graviton Music Services, Roadrunner Records). Bedoeling is om kinderen meer te betrekken en kennis te laten maken met metal muziek, want de kans dat uw kids in aanraking komen met metal wordt met de dag kleiner. Het zijn andere genres zoals rap, dance, hiphop en producten van Studio 100 die de markt beheersen en op alle platforms prominent aanwezig zijn. Het stripboek vertelt een spannend avontuur en nodigt kinderen alvast uit om actief deel te nemen aan ‘The Metal Dimension’, de wereld waar creatieve geesten welkom zijn en metal als muziekgenre in al zijn glorie tot leven komt. Je maakt onder meer kennis met Picu (The Spirit of Metal), Alex en Lexie (The Metal Twins) slechterik Icepick en zijn handlangers en hoe die met elkaar wedijveren. Het stripverhaal kent een open einde met een verwijzing naar de site www.magicometal.nl. Daar kan iedereen zijn eigen input kwijt door de vertelling een eigen wending te geven. Zo kun je een tekening maken of een stukje muziek inspelen. Ook de ouders zijn er welkom. Het gehele concept wil dat alle metal liefhebbers, jong en oud, zich verenigen en hun passie voor heavy metal uitdragen en delen met de rest van de wereld. Bij de strip hoort ook een cd. Daarop staan tien tracks. Een mix van goed in het gehoor liggende heavy en power metal. Gastzangers zijn Rodney Blaze (Picu), Marina La Torraca (Lexie), Nick Holleman (Alex) en Sander Gommans als Icepick. Tussendoor passeren er ook enkele korte instrumentale nummers. Aan afwisseling dus geen gebrek. De liedjes zijn ook kenmerkend voor de verschillende prikkels, emoties en impressies die zich bij het luisteren naar metal manifesteren. Voor wie zijn kinderen wegwijs wil maken in het metal universum is deze ‘Magic O Metal’ een handig hulpmiddel.