Biest

Biest

Stirb Oder Friss

Metalville/PIAS

Na een eerste ep ‘Alphatier’ in 2016 komt het Duitse vijftal Biest voor de pinnen met een twaalf nummers tellende eerste langspeler die als titel ‘Stirb Oder Friss’ meekreeg. Onder aanvoering van zangeres Jen Sanusi verblijdt het uit Hamburg afkomstige kwintet ons met een rechttoe rechtaan mengeling van klassieke rock, hardrock en metal. De plaat kent ook een paar meer gevoelige passages zoals de intro van ‘Anders’ en de semi-ballade ‘Stillstand’. Producer Eike Freese (Dark Age, Hansen & Friends) kent het klappen van de zweep en het groepsgeluid is stevig en doortimmerd. Toch zijn er maar een viertal songs die echt voor animo zorgen (‘Nervengift’, ‘Erlich & Verlogen’, ‘Abrakadabra’ en het radiovriendelijke ‘Wenn Alles Gesagt Ist’). De rest klinkt eerder gewoontjes en valt tussen de plooien van het overaanbod aan wat gelijkaardige bands plegen te brengen. ‘Stirb Oder Friss’ zal naar mijn gevoel weinig deining veroorzaken in het (Duitse) metal landschap. 

Smokemaster

Smokemaster

Smokemaster

Tonzonen

Psychedelisch rock combo uit Keulen dat het genre overstijgt via uitstapjes naar space en krautrock, stoner en bluesrock. Het vertrouwd klinkend Hammond orgelgeluid neemt op Smokemaster zijn debuut een belangrijke plaats in. Opener ‘Solar Flares’ tekent voor een rustig, licht oosters en spacerock getint begin. ‘Sunrise In The Canyon’ heeft op zijn beurt een uitgesproken filmisch karakter. Slechts in twee tracks (‘Trippin’ Blues’ en ‘Astronaut Of Love’) mag zanger Björnson Bear zijn sonore stem laten weerklinken. Het zijn tegelijk twee van de hoogtepunten. De langste track ‘Ear Of The Universe’ telt enkele, sfeerbepalende ‘jam’ fragmenten die refereren naar het krautrock tijdperk van geluidstechnicus Eroc, drummer van het legendarische gezelschap Grobschnitt. In het reeds genoemde ‘Astronaut Of Love’ zijn de fuzz effecten prominent aanwezig. Eindigen doen ze met ‘Astral Traveller’. De machtige orgelklanken, robuuste basgitaar, machtige drums plus zweverige synths en een knappe gitaarsolo laten je dromen van een ander tot de verbeelding sprekend universum.

Father Damian

Father Damian

Antidote

Eigen Beheer

Het zijn ongewone tijden, zeker voor muzikanten. Neem nu Father Damian dat al 28 jaar bestaat. Hebben sinds enkele weken een vier nummers tellende ep in eigen beheer ingeblikt en dan slaat Covid-19 onverbiddelijk toe. Het plaatje opsturen is een te dure aangelegenheid en optreden mag en kan niet. Gelukkig zijn er nog sociale media als Facebook om in contact te blijven met de fans en platforms als Spotify om je muziek de wereld in te sturen. Wij van Rock Tribune kregen nog tijdens het pre-Corona tijdperk het kleinood toegestuurd waarvoor dank. Father Damian speelt cross-over metal. De ingrediënten bestaan uit punkrock, hardcore, hardrock een streepje blues en grunge… . Zelf spreken ze van metal punk met een ferme knipoog naar jaren negentig metal. Je hoort dat hier geen beginnelingen aan het werk zijn. De dubbele gitaarsalvo’s missen hun uitwerking niet en ook de ritmesectie staat als een huis. Zanger Rik Suijs op zijn beurt haalt het onderste uit de kan. Persoonlijk vinden we ‘Catcher Of The Mourning’ de minste van het lot. ‘Here And There’ en ‘Broken To The Core’ zijn de twee meest pakkende songs. Afsluiter ‘Free’ is een spetter, doch met zijn tijdsduur van iets meer dan één minuut wat aan de korte kant.

Kall

Kall

Brand

Prophecy

Na hun titelloze debuut dat werd uitgebracht in 2014 kreeg het Zweedse Kall het etiket ‘the Velvet Underground of black ’n’ roll’ opgeplakt. Het kind moet een naam hebben zeker. Het inspireerde het zestal alvast tot grootse daden, want de opvolger ‘Brand’ is in alle opzichten ambitieus te noemen. Zo wordt het album aangeboden op vinyl als dubbel elpee in gelimiteerde oplages van respectievelijk 200 (neon oranje) en 300 stuks (zwart). Ook de verpakking is kleurrijk en fraai afgewerkt. De kern van Kall hun muziek bestaat nog steeds uit depressieve black metal, aangevuld met elementen uit postpunk, psychedelische rock, avant-garde en shoegaze. ‘Brand’ telt slechts zes tracks. Die kunnen uitlopen van zes tot maar liefst zeventien minuten. Een insteek die het sextet toelaat om naar hartelust te experimenteren. Opener ‘Rise’ houdt nog vast aan traditionele black metal. In het daaropvolgende ‘Fervour’ komt er voorzichtig een eerste stijlbreuk. De saxofoon is in de optiek van Kall daarvoor het aangewezen instrument. De angst en het misbruik uit hun verleden is nog niet weggeëbd en wordt door de groepsleden gekanaliseerd in deze zes afwisselend rauwe en geraffineerde composities. Termen als zuiverheid, zelfbevestiging en oprechtheid vormen tekstueel de rode draad. Meest complexe track is het onheilspellende ‘Fukta Din Aska’ waarin de muzikanten zichzelf een vrij podium geven. Centraal op deze ‘Brand’ staat ook de oerkracht van de natuur en het in vraag stellen van onze huidige samenleving. Een kwestie waar we ons vandaag meer dan ooit moeten over buigen.

Orgöne

Orgöne

Mos/Fet

Heavy Psych Sounds/Purple Sage

Bassist Nick Le Cave en gitarist Marlen Stahl zijn twee veteranen uit de brede lagen van de Franse rock scene. Voor hun nieuwe band haalden ze met de Frans-Poolse Olga Rostropovitch een geestdriftige en statige zangeres in huis. Die dient zich aan als een kruising tussen Nina Hagen, Lene Lovich en Jarboe. Allan Barbarian (drums) en toetsenist Tom Angelo - beiden spelen ook bij de stoner band Djiin - completeren de line-up. Orgöne kiest voor een luisterrijk en grootschalig palet van klankkleuren. Hun muziek combineert psychedelische rock van de jaren zeventig met volksmuziek, Oosterse en Afrikaanse ritmes, krautrock, noise, avant-garde, psychedelica en spacerock. Hun vele dwaaltochten mondden uit in lange improvisaties (soms tot twintig minuten). Hun debuut is dan ook meteen een dubbelalbum waar al die verschillende texturen worden ingebed in wat we eerder zouden omschrijven als muzikale bewegingen die zowel zweverig als zinderend van aard kunnen zijn. Het is dankzij de vele variaties en wisselingen in tempo dat de verveling nooit toeslaat. Al blijft het een moeilijke oefening om in die lange en verhalende nummers de spanning erin te houden. 

Tarmak

Tarmak

Plow

Eigen beheer

Trio uit Gent dat na de split van State of Time in 2015 onder impuls van Sander (gitarist/zanger) en drummer Simon het levenslicht zag. Tarmak kreeg pas in 2018 definitief gestalte met de komst van bassist Geert. Muzikaal kiest het drietal voor een intelligente mix van post metal, progressieve metal en postrock. Om je op weg te helpen: denk aan bands als Tool, Opeth, Russian Circles of Cult of Luna. ‘Plow’ is hun eerste ep en bevat een fijne en sfeervolle melange van vier uitgebalanceerde en krachtige songs. Nochtans hebben de drie muzikanten lang gezocht naar een voldoening gevend evenwicht met steeds in het achterhoofd de blijvende betrachting naar perfectie. Het is ook niet meteen de meest toegankelijke muziek. Op het eerste gehoor is er die wat kille afstandelijkheid, maar wie zich openstelt krijgt al snel een gevoel van verbondenheid waarbij men tegelijk kennis maakt met een uitgesproken gedrevenheid en uitstraling die Tarmak kenmerkt. ‘Plow’ imponeert en is zonder meer een vanjewelste debuut.