Lord Of The Lost

Lord Of The Lost

Swan Songs III

Napalm

Frontman Chris Harms en zijn discipelen van dark metal act Lord Of The Lost pikken na het in 2018 verschenen  ‘Thornstar’ terug aan bij hun in 2015 gestarte serie ‘Swan Songs’. Na deel twee en de in dezelfde lijn liggende releases ‘Swan Symphonies’ en ‘Confession (Live At Christuskirche)’ verschijnt nu op 7 augustus ‘Swan Songs III’. De standaardeditie bestaat uit zowel acht nieuwe nummers als een selectie van bestaande Lord Of The Lost songs. Doorwinterde fans van het gezelschap zijn intussen vertrouwd met het beproefde concept. Zelf ben ik niet zo wild van het blijven uitmelken van dergelijke projecten. Maar het slaat aan bij het publiek en dan kun je het Harms en gevolg niet kwalijk nemen. De liedjes staan bol van het sentiment. Opener ‘A Splintered Mind’ brengt je al meteen in de juiste stemming met de schorre bariton van Chris als leidraad. Soms laaien de affecties hoog op zoals in het mooie ‘A One Ton Heart,’ en het prachtige duet in ‘Dying On The Moon’ met de Amerikaanse zangeres Joy Frost. Echt vertederend en zelfs een tikje ontroerend wordt het in ‘We Were Young’ dat Harms inzingt met het Heaven Can Wait seniorenkoor (alle leden zijn 70+). In de overige composities lijkt de formule zijn beste tijd te hebben gehad en komt de klad er wat in. Ook in het tweede luik kabbelen de liedjes rustig voorbij. Meest markante track hier is het achttien minuten durende opus ‘Letters To Home’. Wie het onderste uit de kan wil kan zich de luxe editie aanschaffen met naast de reguliere cd’s inbegrepen een uitgebreid instrumentaal ‘Swan Symphonies’ luik, demoversies van de nieuwe nummers en een live opname van hun jubileumshow in Hamburg (2019). In totaal bevat deze luxueuze uitvoering maar liefst zeven cd’s. Liefhebbers van vinyl komen ook aan hun trekken en in het aanbod steekt ook nog een hoogglans earbook.

Restive Nation

Restive Nation

Lucidum

Eigen beheer

Zevenkoppige formatie uit Dublin en ‘Lucidum’ is na ‘We Atrophy’ (2018) hun tweede ep. De groep telt met Tony Carberry, Neal Pawney Bond, John Atmahead en Chris Cahill maar liefst vier zangers. Die nemen elk een nummer voor hun rekening, met als uitzondering Atmahead die twee songs mag inzingen. Restive Nation heeft een fijn geluidsdecor uitgedokterd met kenmerken die verwijzen naar Killing Joke, Nine Inch Nails, Tool, A Perfect Circle en Massive Attack. Teksten over zelfmoordgedachten, geestelijke gezondheid, het onderbewustzijn en courante confrontaties met als toneel de huidige, moderne samenleving zijn helemaal unisono met de muziek. Het geheel schetst een dynamisch en jachtig beeld waarbij je de ontreddering bijna lijfelijk voelt. Restive Nation een in de gaten te houden band met groeicapaciteit. 

Shaman Elephant

Shaman Elephant

Wide Awake But Still Asleep

Karisma

We hebben er enkele jaren op moeten wachten, maar nu is de opvolger van ‘Crystals’ (uitgebracht eind 2016) eindelijk een feit. Het in Bergen, Noorwegen residerend gezelschap gaf met zijn debuut meteen zijn visitekaartje af. De plaat werd dan ook terecht de hemel ingeprezen. De groep heeft zich voor het maken van ’Wide Awake But Still Asleep’ nog verder verdiept in de magistrale progressieve en psychedelische rock van de sixties en seventies. Voeg daar nog hardrock, protopunk en jazzrock aan toe en je krijgt een prachtige mix, een groepsgeluid dat alleen maar kan toebehoren aan Shaman Elephant. Voor de productie ging het combo andermaal in zee met Iver Sandøy (actief als muzikant in BardSpec, Emmerhoff & The Melancholy Babies, Enslaved en als producer voor diezelfde Enslaved, Krakow en Seven Impale). Alle zeven songs zijn van uitstekende makelij en tegelijk erg gevarieerd. Kalme momenten worden afgewisseld met explosieve sequenties en weelderig opgevatte instrumentale fragmenten. Kernwoorden zijn focus en  maturiteit met wisselende stemmingen als vlinders in de buik en een zwerm razende, moordzuchtige bijen; dixit de groepsleden. En wie zijn wij om hen tegen te spreken. 

iiah

iiah

Terra

Eigen beheer

iiah zag het levenslicht in augustus 2013. Vanuit het verre Adelaide stuurt de band zijn door filmmuziek aangestuurde postrock de wereld in. Tim Day (zang, toetsen, gitaren), Ben Twartz (gitaar), Nick Rivett (gitaar), Aaron Fuller (bas) en Matthew Stedman (drums) hun geluidssculpturen gaan van schriel, luchtig en subtiel tot greinig, weelderig en tremmend. Opener ‘From Nothing’ en ‘Eclipse’ klinken nog veelbelovend en vertellen een op scifi geënt verhaal. Met ‘Aphelion’ kiest iiah voor een meer klassiek postrock patroon. Net als de muziek is kenmerkend voor de zang het breekbare, zweverige karakter. Tekenend voor de sterkte van een nummer is bijvoorbeeld ‘Sleep’ waar je echt slaperig van wordt. Je opnieuw wakker schudden doen ze met het opgeblazen ’20,9%’. Voor het overige legt ‘Terra’ een voorspelbaar traject af.

Abrams

Abrams

Modern Ways

Atypeek

Uit Denver, Colorado afkomstige band. Opgericht in 2013 is het kwartet met deze ‘Modern Ways’ toe aan zijn derde volwaardige langspeler. Twee en een half jaar hebben ze gewerkt aan de opvolger voor ‘Morning’ (2017). Abrams is een ondernemende act die stevige en heftige rock brengt met referenties naar Baroness, Soundgarden, Sprinkler, Paw en Mastodon. Zanger/gitarist Zachary Amster kan bogen op een flexibel stemgeluid en zowel helder, gepolijst als rasperig en brullend uit de hoek komen. Verwacht geen vernieuwende impulsen van het viertal. Wel degelijk en afwisselend songmateriaal waarin ze tekstueel uit het leven gegrepen perikelen (driften, verdriet, welslagen en angstdromen) belichten. ‘Modern Ways’ gaat van start met een titelsong die meteen de luisteraar op scherp stelt. Ook ‘Find A Way’, ‘Silence’ en ‘Poison Bullets’ worden gedragen door een paar onstuimige riffs. ‘That Part Of Me’, ‘Pale Moonlight’ en ‘My War’ op hun beurt hebben een hoge aandrang vol bewogenheid en affectie. Alle goede intenties ten spijt blijft Abrams een groep die naar mijn mening niet hoger kan mikken dan een plekje in de middenmoot. 

Gruppe Planet

Gruppe Planet

Travel To Uncertain Grounds

Lifeforce

Nieuwe Duitse postrock band samengesteld uit Alexander Dietz (gitarist van Heaven Shall Burn), zanger/gitarist Christoph Härtwig (A Dog Called Ego), Dÿse drummer Jarii van Gohl en Décembre Noir bassist Stephan Hünniger. Het viertal brengt muzikaal een vorm van postrock die veraf staat van de genres dei ze genegen zijn bij hun andere bands. Alhoewel, de typische postrock gitaren laat men bijna helemaal links liggen. In plaats daarvan kiest Gruppe Planet voor sfeerbepalende, overwegend instrumentale rock (in ‘Bullhead’ wordt er ook gezongen) en waar ook ruimte is voor synthesizers, elektronische geluiden, samples en ambient elementen. De stemmingen wisselen elkaar af en hebben de uitstraling van desolate landschappen, onbewoonde spooksteden, verregaande robotisering. Al zijn het overwegend mistroostige, kille, soms grimmige en afstandelijke stromingen waar je niet echt blij van wordt; toch staat ’Travel To Uncertain Grounds’ garant voor een fantasierijke beleving. Positief zijn ook het esthetische karakter en het feit dat deze subjectieve benadering met verfrissende en creatieve impulsen je een andere kijk geven op het genre.

I Am Korny

I Am Korny

Sleep Ain’t Paying My Dues

Tone Temple

De Duitse muzikant Korny reisde in 2013 vanuit zijn thuisstad Stuttgart naar Cincinnati in de VS. Zijn reislust en de honger naar vrijheid en avontuur lokten hem naar het grote Amerika. De enorme uitgestrektheid en de machtige vergezichten verleiden hem ertoe opnieuw de gitaar te omgorden en liedjes te beginnen schrijven. Zes van die nummers heeft hij nu ingespeeld met zijn begeleidingsgroep The Space Cats en verzamelt op een eerste ep ’Sleep Ain’t Paying My Dues’. In zijn op Americana, indie rock, southern blues en folk geënte songs krijgen de figuren uit zijn droomwereld gestalte. De denkbeeldige vagebonden, schurken en helden halen Korny uit de dagelijkse sleur. Hij kijkt niet meer om, maar alleen nog vooruit. Het geeft hem het heerlijke gevoel van altijd onderweg te zijn. Elk van de zes tracks hebben verschillende kenmerken. De titelsong is een pittige rocker met een catchy refrein. In ‘Colorado’ is het de mondharmonica die voor vrolijke tinten zorgt. Het fraaie ‘Vampire’ wiegt je heen en weer; country en folk beheersen het jachtige ‘Run Rabbit Run’. Er is ook ruimte voor meer gevoelige en dramatische ontboezemingen met ‘Seashelled Heart’ en ‘House Of Cards’.

Voidian

Voidian

Through Eyes Of The Flame

Polderrecords

Na de release van een eerste ep in november 2017 is het nu tijd voor het grote werk. Het Limburgse Voidian brengt uit Vlaamse klei opgetrokken doom metal. Een vette en zompige brij die nog wordt aangedikt met klonters logge sludge, stemmige postrock elementen en blitse drones. Een andere troef zijn de afwisselende zang tussen bassist Doctor Witch en drummer Mister Void. Voor het scheppend vermogen rekent men op gitarist Sergeant Doom. Hij is verantwoordelijk voor het inventieve luik en de kwaliteit van de binding. Slecht vijf songs op deze ‘Through Eyes Of The Flame’. Stuk voor stuk van degelijke makelij, maar toch vooral terend op zij het vocaal of instrumentaal exalterende passages. Vallen een beetje uit de toon: het wat wollige ‘City Of Dread’ en het bijna zestien minuten durende, zich traag voortslepende ‘The Murderous Sea’. Een taaie soms wat beloken homp die in contrast staat met de bulderende stijl die Voidian aanhangt.

Them Moose Rush

Them Moose Rush

Dancing Maze

Dostava Zvuka

Trio afkomstig uit de stad Bjelovar in Kroatië en deze ‘Dancing Maze’ is hun tweede worp, na het in 2018 door pers en fans goed ontvangen ‘Don't Pick Your Noise’. Combineren alternatieve rock met noise, math rock en progressieve rock en voegen daar terloops nog wat blues en sludge elementen aan toe. Laveren gezwind en probleemloos doorheen die verschillende muziekstijlen en verknippen het geheel met scheurende riffs, retro uitstapjes en onverwachte tempowissels. ‘Dancing Maze’ is conceptueel van opzet. Elke songtitel bevat een voornaam, een verwijzing naar het drietal zijn prima donna’s die in een denkbeeldig doolhof zich een weg moeten zoeken naar hun einddoel. Zowel in tekst, muziek als zang gaan ze helemaal loos en ongeremd hun gang. Schreeuwerig luid, hoekig en explosief wordt afgewisseld met afgemeten ritmes, diepe baslijnen en meeslepende grooves. Het resulteert in inventieve en pakkende tracks als ‘Chris’ Cake Crisis’, ‘Jeff’s Transcending’, ‘Dolly’s Wedding Song’, ‘Nigel’s Food Falling’ en ‘Sonny’s Hidden Money’. In zijn segment is dit een wat maffe, doch prima langspeler.

Solaris

Solaris

Un Paese di Musichette Mentre Fuori c'è la Morte

Bronson Recordings

Het Italiaanse Solaris kende zijn start in 2015 en bracht met ‘L'Orizzonte degli Eventi’ een eerste plaatje uit. Werd aanvankelijk uitgebracht in eigen beheer en vervolgens een tweede maal in 2018 via Drown Within Records. Solaris is een veelgebruikte groepsnaam en in dit specifiek geval is het een eerbetoon aan de Poolse in 2006 overleden science fiction auteur Stanislaw Lem. Als voorname inspiratiebron verwijzen ze ook naar het Amerikaanse Failure. De stijl die Solaris aanhangt varieert nogal en pendelt tussen noise, postrock, industrial, post metal en psychedelische/progressieve rock. De songs zijn traag en zwaar op de hand. De scifi cinematografische verhaallijnen versterken nog de sombere en introspectieve aard. Van de zes nummers zijn er met ‘Podio’, een korte maar vinnige track en het instrumentale ‘Maledetti’ twee echt goed. De vier overige missen een groove of riff die echt beroering wekt. We horen hier een gekwelde groep muzikanten die ijverig zoekt naar eigenheid, doch een beetje doelloos ter plaatse blijft trappelen. En daar kan ook de productie van de befaamde Martin Bisi (Sonic Youth, Swans, Material, Helmet, Unsane, White Zombie) niets aan veranderen.

Louis Jucker & Coilguns

Louis Jucker & Coilguns

Plays Kråkeslottet [The Crow's Castle] & Other Songs From The Northern Shores

Bite It Promotion

Solo presenteert de Zwitserse liedjesschrijver en doe-het-zelf muzikant Louis Jucker zich als een folkrock artiest. In zijn rol van frontman laat hij een ander geluid horen als zanger bij de punkband Coilguns. Erkenning kreeg hij met een uit vijf elpees bestaande set ‘L'Altro Mondo : Music With Lovers & Friends’ (2017). Twee jaar later bracht Louis ‘Kråkeslottet [The Crow's Castle]’ uit, een intimistische langspeler opgenomen in en rond een huis in Noorwegen. De hoofdmoot van die songs plus nog een paar andere heeft hij nu nog eens ingespeeld, maar dan live en met Coilguns als begeleidingsgroep. De liedjes kregen een aangepast rock jasje aangemeten en daardoor klinken ze wat ruiger en ongepolijst. Komt ook door de ongebruikelijke opnametechniek en installatie, waarbij Jucker gebruik maakt van zelfgebouwde instrumenten plus vintage toestellen zoals een oude bandopnemer of een typemachine. Opener ‘We Will Touch Down’ zet meteen de toon. Een scherp gitaargeluid, pittige drums en een bezielde, bewogen stijl van zingen. Het is de manier van Louis Jucker om zijn luisterpubliek aan zich te binden. Het gezelschap gaat voluit en dat het geheel soms wat onzuiver en ruw klinkt maakt deel uit van de charme. ‘Plays Kråkeslottet [The Crow's Castle] & Other Songs From The Northern Shores’ is een onderhoudende plaat en geniet hier ten huize enige bijval, doch meer zit er niet in. 

Imperial Triumphant

Imperial Triumphant

Alphaville

Century Media

Het in New York City gevestigde Imperial Triumphant is blijkbaar aan een niet te stuiten opmars bezig. Vanaf hun eerste release ‘Obeisance’ in 2010 baant het gemaskerde trio zich een weg naar de top in de wereld van avant-garde en black metal. Net zoals bij ‘Vile Luxury’ is deze ‘Alphaville’ een collectief gebeuren waarbij de muzikanten hun technisch en muzikaal meesterschap telkenmale nog meer weten te verfijnen en perfectioneren. Op onnavolgbare wijze weet het drietal onvoorspelbare componenten te introduceren in hun muzikale escapades. Imperial Triumphant gooit al eens jazz, psychedelische rock, neoklassiek, noise en een surf pop sample in de blender om hun obsessieve gedachtengoed kracht bij te zetten. Naast de geweldige openingstrack ‘Rotted Futures’ zijn het vooral ‘City Swine’, ‘Atom Age’, ‘Transmission To Mercury’ en ‘The Greater Good’ waarmee ze je als luisteraar weten uit te dagen. Met twee cover songs als uitsmijters weten ze ook nog eens te verbazen: ‘Experiment’ van Voivod en ‘Happy Home’ van de meesters in het zich vermommen en bedenkers van ‘antimuziek’, The Residents krijgen een bokkige Imperial Triumphant behandeling. De prachtige hoes maakt het plaatje compleet.

Brunhilde

Brunhilde

Choir Boy

Count And Countess

Als groepsnaam koos het kernduo Caro (zang) en Kurt Bauereiß (gitaar) voor één van de Walkuren uit de beroemde Nibelungen saga. Een mystische en legendarische naam die nog steeds tot de verbeelding spreekt. In de moderne versie van Brunhilde is zangeres en blonde vamp Caro de verpersoonlijking. Hun derde langspeler - na ‘Dollhouse’ (2015) en ‘Behind My Mind’ (2017) - wordt niet als één plaat uitgebracht, maar opgesplitst in verschillende ep’s en deze ‘Choir Boy’ bijt de spits af. Aan het muzikale concept is weinig of niets veranderd. Brunhilde brengt nog steeds een pretentieloze mengeling van rock, punk en metal. Een paar songs met hoog meezing gehalte, afgewisseld met een emotioneel geladen traag nummer en ‘When You Were Born (I Was Already Dead)’ als puntige single. Volgens Caro heeft dit hun emmers bloed, zweet en tranen gekost. Ik blijf er eerder stoïcijns onder en doorsta meerdere keren het verplicht luisterparcours.