maandag 31 augustus 2020

Soulbound

Soulbound

Addicted To Hell

Metalville

Duitse metalband actief sinds december 2009. Hun vorige twee albums ‘Towards The Sun’ (2012) en het in 2016 verschenen ‘Myllennium’ kon je onderbrengen bij groove metal, melodieuze death metal en metalcore (denk aan In Flames, Soilwork en Mnemic). Met het nieuwe ‘Addicted To Hell’ en Chris Harms (Lord Of The Lost) aan het roer slaat men nu de weg in van industrial en gothic metal. Al blijven ze ook deels trouw aan hun oorspronkelijke groepsgeluid. Alles samen klinkt de nieuwe plaat opzwepend, agressief, donker en heel divers. Een destructieve component zit verwerkt in de teksten die handelen over zelfdoding, eigenliefde en depressie. Dat alles in de optiek van de heersende denkwijze van vandaag. ‘The Beast’ is een mediocre nummer net als ‘Undone’, ‘Tic Toc’ en ‘Crash And Burn’. ‘Sucker’s Place’ klinkt dan weer stukken beter. Helemaal top zijn ‘March March’, ‘Toxic’, ‘Fuck You’ en ‘Devil’. De snelle beslisser krijgt bij de aanschaf van ‘Addicted To Hell’ er nog een bonusschijf bovenop met een akoestische live set aangevuld met een paar remixen en covers.



Tomorrow’s Rain

Tomorrow’s Rain

Hollow

AOP

Na twee jaar van intensief toeren komt Tomorrow’s Rain (voorheen actief als Moonskin) voor de pinnen met zijn debuutalbum ‘Hollow’. De groep uit Tel Aviv kon voor het maken van ‘Hollow’ beroep doen op een resem van sterren uit het doom, death en gothic circuit. Onder meer Aaron Stainthorpe (My Dying Bride), Greg Mackintosh (Paradise Lost), Jeff Loomis (Arch Enemy/Nevermore), Fernando Ribeiro (Moonspell), Kobi Farhi (Orphaned Land) en Lisa Cuthbert (The Sisters Of Mercy) dragen hun steentje bij om de songs meer glans te geven. Die verscheidenheid aan gastmuzikanten is zeker een troef, maar het stelt daarmee de eigen groepsleden een beetje in de schaduw. Het sextet kan zich zo wel nestelen in een soort van luxe positie. Qua muzikale input leunt men dicht aan bij de gouden tijdperken van voornoemde muziekgenres. Voor het overige ligt de nadruk op het creëren van een specifieke, bedrukte stemming. Het trage tempo is tegelijk beklemmend, benauwend en zwaarmoedig. Heel passend in de huidige tijdsgeest van alom heersende droefenis en achteruitgang. Beste tracks zijn hun interpretatie van Nick Cave & The Bad Seeds ’The Weeping Song’, de imposante opener ‘Trees’, ’A Year I Would Like To Forget’ en ‘Misery Rain’.




Atlanta

Atlanta

Nugrybauti

Lay Bare

Atlanta zijn drummer Bob Hogenelst (Birth Of Joy, Molasses), basgitarist Sebas van Olst (Typhoon, Cool Genius) en gitarist Pieter Holkenborg (Automatic Sam, Ten East, Woost, Shaking Godspeed). De drie muzikanten kwamen als Atlanta voor het eerst samen in september 2017. Die eerste sessie kreeg als naam ‘Flamingo’ werd uitgebracht op vijftig cassettes. Het drietal noemt zichzelf een improvisatietrio waarbij alle songs volledig zijn opgetrokken uit helemaal geïmproviseerde muziek, ter plekke gecomponeerd en waarbij nooit meer achterom wordt gekeken. ‘Nugrybauti’ is Litouws en betekent letterlijk ‘verdwalen terwijl je op zoek bent naar paddestoelen’. Het is een prima introductie tot het songmateriaal. Het album werd in amper twee dagen ingeblikt en verschijnt op tweehonderdvijftig exemplaren gekleurd vinyl. De zeven spontaan tot stand gekomen tracks ademen een grote vrijheid uit, een liefde voor muziek, soms melancholisch, maar altijd dynamisch, stemmig en energiek. Heel afwisselend ook waarbij tripjes muziekgeschiedenis bestaande uit psychedelische rock, free jazz, punkrock - alles ingekleurd met een hedendaagse toets - aan je voorbij schuiven. De grappige titels verwijzen naar het speelse karakter van deze intrinsiek bevlogen plaat. Helemaal mesjogge is de bonustrack ‘Postzegel Kwijt’. Want zeg nou zelf: geen enkele plakzegel in huis dan ga je helemaal door het lint. 



Kaiser Franz Josef

Kaiser Franz Josef

III

Sony

Weens trio, genoemd naar de keizer die op 28 juli 1914 de oorlog verklaarde aan Servië (wat de aanleiding vormde voor het ontketenen van de Eerste Wereldoorlog). Zoals de titel van hun gloednieuwe plaat laat vermoeden is dit na ‘Reign Begins’ (2013) en het in 2017 verschenen ‘Make Rock Great Again’ hun derde album. KFJ heeft zich sinds zijn oprichting in 2010 ontpopt tot een gedenkwaardige liveband die een potig groepsgeluid neerzet geënt op klassieke rock in de stijl van Deep Purple, Whitesnake en Led Zeppelin. Een eigentijdse toets verkrijgen ze door hun muziek te verrijken met streepjes grunge (‘All In My Head’), indie rock (‘Dive’), bluesrock (‘Cactus’) en soul (‘Rings To The Bone’). ‘III’ kan bogen op een uitstekende productie; met dank aan Tom Dalgety (Pixies, Rammstein, Royal Blood, Ghost). De plaat ademt onwillekeurig enkele grootse momenten uit van de rockgeschiedenis. Ook wel een beetje in de hand gewerkt door de befaamde Rockfield Studios waar de opnames plaatsvonden. Gebald in negen compacte en doortimmerde songs geeft het drietal zijn visie op de wereld van vandaag. Naast voornoemde titels waren we ook onder de indruk van ‘Slow’ en ‘Strip My Soul’. Lekker vettige rockplaat deze ‘III’ van Kaiser Franz Josef.



Radiant Knife

Radiant Knife

The Body / The Ghost

Eigen beheer

Greg Travasos (drums, percussie) en Stephen Sheppert (zanger, gitarist en toetsenist) begonnen aan hun avontuur als Radiant Knife in 2016. Van bij het begin kozen ze tijdens hun jamsessies voor een experimentele invalshoek. Het duo laat zich inspireren door uiteenlopende acts als John McLaughlin’s Mahavishnu Orchestra, Yes, Zeni Geva, Dazzling Killmen, Keelhaul, Loincloth, Today Is The Day en King Crimson. De twee albums kwamen bijna vanzelf tot stand doordat het duo tijdens het schrijven van nieuwe songs automatisch hun nummers opdeelt in twee categorieën. Aan de ene kant heb je de meer heftige en technisch complexe composities met aan de andere zijde meer sfeerbepalende en psychedelische songs. En deze keer waren ze zelfs zo productief dat ze genoeg materiaal hadden om alles over twee platen te spreiden. ‘The Body’ is met zijn mengeling van sludge, post metal, doom en avant-garde metal zware kost. Voeg er nog het hoogstaand technische vernuft aan toe en je krijgt een spannend en gedreven verhaal. ‘The Ghost’ is meer spiritueel en ijler en de teksten gaan over grote thema’s als het leven en wat erna, eenmaal als we dood zijn. ‘The Body’ komt uit op 28 augustus en ‘The Ghost’ op 9 oktober. De twee kunnen op zichzelf staan, doch zijn ook sterk met elkaar verbonden. Voor het totaalbeeld te vatten van waar Radiant Knife vandaag voor staat wordt aangeraden om beide na elkaar af te spelen.






Dunn Ringill

Dunn Ringill

Library Of Death

Argonauta

Voor dit Zweedse doom metal sextet is dit na hun debuutplaat ‘Welcome’ (2019) hun tweede album. Het opnameproces gebeurde in twee etappes. Voor het componeren van de muziek trok het gezelschap zich terug in een kelder van een woning ergens in een achterbuurt van Göteborg. Voor het schrijven van de teksten trok men de bergen in van buurland Noorwegen. Neem er hun affectie bij voor Scandinavische volksmuziek en je krijgt een bijzondere mengeling als uitkomst. ‘Library Of Death’ omvat zeven tracks doortrokken van duistere, woeste, laborieuze en spookachtige elementen die verwijzen naar de ruige en onherbergzame wouden en bergen waar mysterieuze wezens hun thuis hebben. Klinkt veelbelovend, maar ondanks een keur aan gastmuzikanten - operazanger Glenn Kjellberg, Per Wiberg (Kamchatka en voorheen actief bij Opeth en Candlemass), Matti Norlin van Lugnet en Philip Lindgren (ex-Hypnos) - blijf je ook na meerdere luisterbeurten op je honger zitten. Niet alle nummers hebben de intensiteit en diepgang van bijvoorbeeld ‘Well Of Desire’ en ‘NBK’ en dat is jammer.



Lord Of The Lost

Lord Of The Lost

Hun zwanenzang is niet voor morgen

Niet zo befaamd in onze contreien, maar wel al genietend van enige populariteit in thuisland Duitsland, Rusland, Polen en Zwitserland, is de dark metal formatie Lord Of The Lost. Op regelmatige basis verschijnt er dan ook nieuw materiaal. Sinds 2015 volgt de band een tweeledig pad. Naast platen met het vertrouwde groepsgeluid zijn er albums met zowel bestaande als nieuwe songs gebaseerd op basis van klassieke muziek met als ondersteuning een ensemble samengesteld uit klassiek geschoolde muzikanten. De jongste wapenfeiten van Lord Of The Lost zijn het rock album ‘Thorns’ (2018) en meest recentelijk het derde onderdeel in hun serie van ‘Swan Songs’, uitgebracht op 7 augustus. Benieuwd naar de laatste nieuwtjes en ontwikkelingen hadden we een gesprek met drummer Niklas ‘Nik’ Kahl die sinds juli 2017 deel uitmaakt van Lord Of The Lost.

Tekst: Paul Van de gehuchte



DE TWEE GEZICHTEN VAN LOTL

Jullie zijn een act met twee aangezichten. Je hebt de ene donkere metal kant en een andere zijde met een zachte klassieke component. Kun je uitleggen hoe de twee tot leven zijn gekomen?

Het Lord Of The Lost Ensemble kwam tot leven na de allereerste deelname van LOTL aan het Duitse festival ‘Gothic Meets Classic’; waar bands die je meestal alleen kent van hun rockmuziek samen spelen met een klassiek orkest. Het was een overweldigende ervaring voor ons als band om onze songs in deze stijl te spelen en we wilden niet dat het hiermee zou stoppen en dit een eenmalige show was. Onze ‘ensemble albums’ bevatten nummers die eerder reeds in hun rockversie zijn uitgebracht, maar ook compleet nieuw geschreven materiaal. Omgekeerd kan dus ook en dat betekent dat we wanneer we er zin in hebben deze klassieke composities kunnen omturnen tot rocksongs. Dus op de een of andere manier vormen de twee een eenheid, doch ze kunnen evengoed op zichzelf staan.’


Als ik naar het artwork, het proces van het liedjes schrijven, de make-up, de kleding, foto's en video's kijk, dan is alles goed overdacht en maakt het allemaal deel uit van het hele plaatje. Wanneer ben je een tevreden mens?

‘We zijn gelukkig wanneer het is geworden wat we ons hadden voorgesteld of wanneer het dit nog overtreft. Het begint met een ruw concept en soms terwijl we eraan werken, kan het van richting veranderen en krijg je nieuwe ideeën en mogelijkheden. We werken met zijn allen samen en doen alleen wat we leuk vinden. Iedereen heeft inspraak en levert zijn bijdrage omdat het zo intuïtief aanvoelt als de beste en enige manier. Blijkbaar zijn er veel mensen die ons daarin volgen en hun appreciatie tonen door zich onze albums aan te schaffen.’


Een speciaal nummer is ‘When We Were Young’. Hoe was het om met een koorgroep bestaande uit enkel 70 plussers te werken?

‘Het was absoluut een ervaring die ik iedereen toewens! Ze waren allemaal zo aardig en het was zo fijn om met ze samen te werken. Ik krijg kippenvel terwijl ik dit schrijf en terugdenk aan die momenten in de studio. Vanaf de tweede keer dat ze de studio binnenkwamen, was er zoveel plezier, levenservaring en hartverwarmende vriendelijkheid in die kamer. Valt bijna niet te beschrijven. En zelfs als zijn er werelden van verschil tussen hen en ons (muzikale) leven, toch hadden we een gevoel van verbondenheid en zaten we met zijn allen op dezelfde golflengte.’


Zie je ouderen nu in een ander perspectief?

‘Nee, mijn opvattingen zijn in die zin niet veranderd. Sinds mijn jeugd heb ik oudere mensen gekend en ontmoet, zowel in familieverband als elders. Maar nooit eerder heb ik er zoveel samen gezien in dezelfde ruimte!’


Ben je het ermee eens dat nu we gezonder leven en een hogere leeftijd bereiken we ook langer zouden moeten werken?

‘Ik denk dat het voldoende is om gemiddeld 45 jaar in je leven te werken. Ideaal zou zijn dat iedereen kan werken zolang hij of zij dat wil. Het belangrijkste is dat je houdt van wat je doet en het je voldoening geeft. Als die voorwaarden vervuld zijn, kun je het een leven lang doen.’


Op 8 augustus geven jullie een live stream release concert. Wat zijn de verwachtingen en hoe staat het met de voorbereiding?

‘Het plan was om ons net uitgebrachte ‘Swan Songs III’ album te presenteren op het M’era Luna Festival. Om de bekende redenen is het festival - precies zoals alle andere grote evenementen - een jaar uitgesteld. We waren er echter zo op gebrand om de mensen een echte show aan te bieden dat we het idee hebben opgevat om een live stream concert te geven. De productiekosten voor zo een onderneming met groot ensemble en de benodigde technici en werklui bedraagt al snel € 15.000, geld dat je moet investeren voordat we als band ook maar één cent verdienen. Dus we deden een poll op sociale media en het leek erop dat de mensen ook echt zo'n show wilden zien. De voorverkoop is enkele dagen geleden begonnen en we hebben al een setlist gemaakt. Nu oefent iedereen zijn rol. Op een later tijdstip gaan we dan nog samen repeteren. Uiteraard spelen we nummers van het nieuwe album, maar ook enkele uit de vorige ‘Swan Songs’ edities staan geprogrammeerd.’


Lang stilzitten is er niet bij voor Lord Of The Lost. Afgelopen juni was het gezelschap druk in de weer met het plannen van een volgend jaar te verschijnen conceptplaat.Waar haal jij - en de band als geheel - de energie, de ideeën, het enthousiasme?

‘Er gebeurt zoveel in de wereld wat voor ons een bron van inspiratie kan zijn. Dat gaat van religieuze en wetenschappelijke topics tot alledaagse onderwerpen. In de loop der jaren hebben we een massa ideeën bij elkaar gesprokkeld. Die kunnen niet altijd meteen worden ingezet. Daarom hebben we een soort van catalogus opgebouwd waar we uit kunnen putten. We hebben voor toekomstige albums nog heel wat op de plank liggen dat bruikbaar is. Dus stoppen met Lord Of The Lost is nog lang geen optie.’



CREATIEF TIJDENS DE LOCKDOWN

We kunnen niet omheen de impact van het Covid-19 virus op de wereld. Is dit iets dat vroeg of laat zou gebeuren vanwege de manier waarop we leven en omgaan met onze planeet plus het feit dat we met te veel mensen zijn?

‘Ik denk dat het absoluut te maken heeft met de manier waarop we leven plus het enorme aantal mensen op deze planeet. De geglobaliseerde wereld waarin we leven, maakte het mogelijk dat het virus zich zo snel over de hele planeet kon verspreiden. We zijn met bijna acht miljard bewoners en ik denk dat de meeste van al deze mensen teveel aan zichzelf en te weinig aan onze planeet en de leefbaarheid ervan denken.’


Wat was het effect van het virus op uw persoonlijke leven en huishouden?

‘Natuurlijk kunnen we momenteel geen concerten of festivals spelen, dus we hebben de plannen bijgestuurd en besteden nu veel tijd aan de productie van het nieuwe album. Positief is dan weer dat elk van ons meer tijd kan doorbrengen met zijn huisgenoten of gezin. Sommigen van ons hebben een vriendin, zijn getrouwd en hebben kinderen. De afgelopen jaren werkten we zo veel en waren we zo vaak op tournee dat er voor hen weinig of geen tijd was. We zijn nu bezig aan een inhaalbeweging. Ik kan me persoonlijk niet herinneren dat ik ooit voor zo een lange periode thuis ben geweest.’


Hoe verloopt het contact met de andere bandleden en met je buurtbewoners?

‘Met de andere groepsleden en de vaste crew communiceer ik elke dag via e-mail, berichten of videogesprekken. Zelf woon ik op 250 km afstand van de andere jongens, dus voor mij is er in dat geval niets veranderd. In mijn buurt is het hetzelfde zoals overal elders: andere mensen ontmoeten en verplaatsingen doen, daarbij rekening houdend met de voorgeschreven richtlijnen.’


Je kon niet optreden en dan moet je inventief zijn. Jullie hebben verschillende ‘lockdown’ versies van nummers gemaakt, zelfs met gastmuzikanten. Hoe is dat in zijn werk gegaan?

‘Wel het was ikzelf die het idee opperde om dit uit te testen. De anderen waren even enthousiast, dus ging ik aan de slag. Als eerste track koos ik voor ‘Kill It With Fire’, nam de drumpartijen op in mijn thuisstudio en zette de opname op een online drive. Elk op zijn beurt deed hetzelfde. Bas, gitaren, toetsen en zang werden toegevoegd aan de online schijf. Chris zelf (frontman Chris Harms-PVdg) mixte en masterde thuis de afzonderlijke tracks en ik knipte de video's. We hebben ‘Kill It With Fire’ dan publiek gemaakt via onze sociale mediakanalen en vroegen vervolgens onze volgers en fans welk nummer we hierna zouden opnemen. Nou, ze gingen helemaal op in het concept, vonden het leuk en we herhaalden hetzelfde procedé met het door het eerste door hen gekozen liedje. Intussen zijn we nog altijd bezig. Aan de lijst met favorieten komt blijkbaar geen einde.’


In april volgend jaar staat er een ensemble toer op de planning. Weet je zeker dat die zal doorgaan?

‘Natuurlijk hopen we dat het tegen dan mogelijk zal zijn om die tournee te doen, maar niemand kan voorspellen wat de toekomst gaat brengen. In sommige delen van Duitsland gaat men de regels de komende weken nog meer loslaten en eind oktober zouden grotere evenementen opnieuw moeten kunnen doorgaan. Een heropflakkering van het virus is niet uitgesloten, doch wat de situatie ook is, ik ben er vrij zeker van dat we een manier zullen vinden om een liveshow te geven voor een echt live publiek.’


Leven we nu in een andere wereld of denk je dat we snel terug kunnen gaan naar het oude model en ‘business as usual’?

‘Ik weet het echt niet. Overal om me heen lijkt men al terug te keren naar de dagelijkse gang van zaken, maar ik weet niet zeker of dit de juiste manier is. De regering versoepelt met mondjesmaat de regelgeving. Al kan ik me er niet altijd vinden en zijn de regels voor individuele bedrijven voor mij soms moeilijk te begrijpen. Een concert is alleen toegestaan als men in de zaal tien vierkante meter per persoon kan voorzien, maar in vliegtuigen is naast elkaar zitten geen probleem. In de supermarkt en op sommige openbare locaties moet je een masker dragen, maar dan heb je drieduizend voetbalfans die buiten een stadion samentroepen om hun team aan te moedigen. Natuurlijk is het niet gemakkelijk om voor iedereen een aanvaardbare oplossing aan te bieden met als doel ons terug te leiden naar een ‘normaal’ leven. Het zou al veel helpen moest ieder individu zijn verantwoordelijkheid nemen. Alle regels volgen, ook al ben je het er niet altijd mee eens. Het is zaak om er voor elkaar te zijn, respect te tonen en rekening te houden met de mensen om je heen.’


Wat is je belangrijkste dagelijkse ritueel?

‘Mijn dochter zorgt er elke dag voor dat ik vroeg uit de veren ben. Eerst is er samen ontbijten, dan een paar uurtjes elkaar entertainen en spelen. Rond het middaguur ga ik dan naar mijn studiokamer. Tot 's avonds geef ik dan drumlessen. Dan is het tijd voor het avondeten, als het kan samen met mijn huisgenoten. Dan nog een filmpje meepikken en daarna is het bedtijd. Voor mij is dit mijn ideale wereld waar alles in zit vervat wat ik nodig heb in mijn leven: familie, muziek, eten/drinken, slapen.’



CRACKUPS

CRACKUPS

Greetings From Earth

Mayway

In 2010 haalde de garage punkband The Crackups nog de finale van de befaamde Humo’s Rock Rally waarna de groep met hun debuutplaat ’Animals On Acid’ (2011) menig jeugdhuis en café in de Kempen op stelten ging zetten. Al even snel was het uit met de pret en viel het doek. De groepsleden zwierven uit en vonden een stek in diverse andere bands als Double Veterans, Priceduifkes, Warhola en Psycho 44. Na een onderbreking van zeven jaar maakte het gezelschap echter een comeback en had men al snel weer de smaak te pakken. Samen met een lichte naamswijziging (van The Crackups naar CRACKUPS) lanceerde het viertal met ‘Wet Sheet / Floor’ een eerste single. Liedjes die ook op deze ‘Greetings From Earth’ terug te vinden zijn. Zoals het in het genre hoort gaat het kwartet wild te keer en ramt er lustig op los. In zeven korte, gebalde en ruige songs schopt het viertal lekker keet. De achttien minuten speelduur zijn in geen tijd voorbijgeraasd. Na verschillende luisterbeurten ga je meer nuances en variaties ontdekken met als meest in het oog springende tracks ‘White Fruit’, ‘Getting The Vibes’ en ‘Trainstation’. Fans van garage en punk kunnen zich dit kleinood, dat enkel op vinyl uitkomt, blindelings aanschaffen.



 

Spook The Horses

Spook The Horses

Empty Body

Pelagic

Groep afkomstig uit Wellington, Nieuw-Zeeland. Actief sinds 2009 is dit voor de zes man sterke formatie hun vierde langspeler. Het gezelschap hanteert een breed muzikaal spectrum. Centraal gegeven is een brute vorm van post metal, waar elementen uit andere genres als drone, experimentele rock, ambient en thrash worden aan toegevoegd. Een meerwaarde is dat het zestal bestaat uit stuk voor stuk multi instrumentalisten die moeiteloos kunnen wisselen van instrument. Zo krijg je automatisch verschillen in nuance en speelstijl wat zorgt voor een persoonlijke aanpak en eigen gezichtspunten. Zelf omschrijven ze hun nieuwe plaat als hun meest agressieve en confronterende. De rauwe zang, de vele vervormingen en effecten plus het hoge en strakke tempo laten er van bij opener ‘Self Destroyer’ geen twijfel over bestaan dat het Spook The Horses menens is. Het sextet wil op zijn energieke manier afrekenen met de wanhoop en onrust die de wereld momenteel in zijn greep houdt. Een zonder meer geslaagde onderneming van in totaal negen tracks die elk op hun manier de virtuositeit van de muzikanten belichamen. Zorgen voor enkele ultieme piekmomenten: ‘Counting Days On Bone’, ‘The Maw’, ‘Inheritance’ en het enige, meer stemmige, maar daarom niet minder impressionante ‘Watermark’.