woensdag 16 december 2020

Dragged Under

Dragged Under

Laat zich niet kisten

Zanger Tony Cappocchi en gitarist Ryan Bruce kennen elkaar van bij Rest, Repose. Met die band brachten ze twee plaatjes uit in eigen beheer, maar die werden bijna nergens en door niemand opgepikt. Het tweetal wou dan van koers veranderen met een meer energieke stijl, meer gedrevenheid. Zeg maar het publiek tijdens optredens mee aan het dansen krijgen. De rest van de groepsleden was daar niet echt voor te vinden. Wat het duo deed besluiten om er een streep onder te trekken en van start te gaan met een nieuwe act, Dragged Under. Eerst nog met Rest, Repose gitarist Josh Wildhorn in de rangen, doch die zou in mei 2020 de band verlaten en vervangen worden door Sean Rosario. 

Paul Van de gehuchte



ONDERLINGE WEDIJVER

De groepsnaam refereert naar de manier waarop Cappocchi kijkt naar zijn omgeving en de rest van de wereld. Vrienden en familie wensen je alle succes toe, maar er zijn anderen die je dat niet gunnen. Veel mensen hebben weinig of geen meeval en willen je meesleuren in hun neerwaartse spiraal. In de VS is dit de normale gang van zaken. De sociale media staan er bol van individuen die elkaar afzeiken. Tony: ‘zeker in kleinere en lokale muziekcircuits als de onze gunt men de anderen weinig. Daarnaast zijn er veel muzikanten die er de brui aan geven omdat hun vrouw of vriendin wil dat je, in plaats van op toernee te gaan, te repeteren of een plaat maken, meer tijd doorbrengt met je gezin. Het najagen van je dromen is geen prioriteit. Beroemd worden is niet voor iedereen en zeker niet voor jou weggelegd zeggen ze dan. Er is veel negativiteit en pessimisme rondom ons. Ik heb het dikwijls moeten horen dat ik het nooit zou maken en kijk: vandaag heb ik met jou een interview, wat betekent dat je me belangrijk genoeg vindt om wat van je tijd aan mij te spenderen. Het is nog niet van het niveau dat ik wil halen. Ik ben al vijftien jaar bezig met het opbouwen van een muzikale carrière en wie weet wordt ik ooit roemrucht en vermaard.’


Op Spotify doet Dragged Under het erg goed met een gemiddelde van 208.000 luisteraars per maand. Het is ook hun favoriete platform. Tot maart dit jaar waren al hun concerten uitverkocht. Ze stonden niet alleen op de affiche, maar toch is het een indicatie dat ze winnen aan populariteit. Rekening houdend met de ervaring opgedaan met Rest, Repose dachten ze er veel langer over te doen om een groter publiek te bereiken en een platencontract in de wacht te slepen.  


TUSSEN DE GROTE JONGENS

‘The World Is In Your Way’ komt uit op 13 november. Inclusief twee extra tracks en voor het eerst op cd en ‘green splattered’ vinyl (groen is hun favoriete kleur-pvdg). In feite is het een heruitgave. Oorspronkelijk uitgebracht in eigen beheer in januari kwam de plaat in het vizier van Mascot en die waren onmiddellijk enthousiast om Dragged Under een contract aan te bieden en het album opnieuw uit te brengen op 13 november. Tony: ‘misschien tegen dan komt er zelfs een derde extra nummer. We zijn er alleszins mee bezig en het zou ook mee in het aanbod zitten van de digitale release.’


Tony: ‘we zijn heel erg blij met de vinyl versie. Ondanks de nog steeds groeiende populariteit van vinyl denk ik dat er nog maar zes grote vinyl drukkerijen overblijven. En het blijft een dure aangelegenheid. Tegelijk is het voor veel fans een item dat ze koesteren. Het geluid is superieur aan cd of digitaal. Het opzetten van een vinylplaat heeft een bepaalde intensiteit en ritus. Het is de laatste muziekdrager waar muziekliefhebbers nog geld willen aan spenderen. Cassettes zie ik alleen op kleine schaal nog verkocht worden en de compact disc is helemaal op zijn retour. Veel van de grote muziekwinkels hier - Best Buy, Target - hebben cd’s al uit hun aanbod gehaald. Veel kleinhandels sluiten de deuren. Tweedehands is er wel nog een enorm aanbod. Eenzelfde evolutie zie je in de verkoop van videospelletjes. Vroeger op schijfjes, maar die verdwijnen ook. Nu zijn de doosjes kleiner geworden en er zit geen disc meer in maar een stukje papier met een download code.’



DE STEM ALS INSTRUMENT

Volgens Tony zijn de zangcapaciteiten van ieder individu gebaseerd op puur toeval. Soms kun je via technieken beter leren zingen, maar voor het grootste deel hangt het af van je fysiologie. Op dat gebied prijst hij zich gelukkig. Hij kan zowel fors uithalen, schreeuwen als de beste, maar ook gewoon zingen. Fysiek torst hij een paar kilootjes te veel, want hij houdt van lekker eten. Maar zolang er niets mis is met zijn hart maakt hij zich geen zorgen. Om zijn stem te sparen heeft hij zijn eigen middeltjes. Rust is naast regelmatig warme thee drinken iets wat voor hem werkt. Op tournee zijn pikante gerechten uit den boze, net als chips of nootjes. Hij rookt niet, drinkt geen alcohol. Genoeg slaap is ook belangrijk. Ook al heeft hij een veerkrachtige stem, het zijn allemaal zaken die helpen om in topconditie te blijven.   


VROUWEN MET BAARDEN

In de meest recente video ‘Just Like Me’ zijn een tweetal groepsleden uitgedost in vrouwenkleren. Het was niet uit wanhoop, maar nood breekt wet in Corona tijden. Wegens de strikt geldende maatregelen kon men geen actrices of figuranten inhuren en men wou ook geen onnodige risico’s nemen, dus waren ze genoodzaakt om zelf als leden van ‘the family’ op te draven. Bassist Hans Hessburg speelt de rol van de moeder en drummer Kalen Anderson is de verloofde. De video werd opgenomen in die laatste zijn huis, want er was geen andere set of locatie beschikbaar. Ze hadden wel een regisseur (Kevin Garcia) laten overvliegen. Voor ‘Feel It’ was het ook van dattum. Daar bestond het decor simpelweg uit een zwart gordijn. Tony: ‘voor de rest moet je er niets achter zoeken. Het is iets van de jaren negentig. Kurt Cobain droeg ooit een jurk tijdens een optreden. Voor ons was het gewoon leuk om te doen en soms moet je creatief zijn om iets gedaan te krijgen.’


CLUBS, STICKS EN SEXTOYS

De ongewone manier om in deze periode je dagen te slijten maakt plots dat je meer tijd hebt voor dingen aan de zijlijn, zoals hobby’s. Tony is een fervent golfer. In de winter laat het weer in zijn thuisstad Seattle niet toe om te gaan golfen. Het is dan te nat en te koud. Daarom heeft hij in zijn garage een golfsimulator geïnstalleerd waar hij minstens drie dagen in de week op oefent. Zijn andere favoriete sport is ijshockey. Maar contactsporten indoor zijn momenteel niet toegestaan. Daarnaast is hij een grote fan van videospelletjes. Nu hij eenmaal veel tijd thuis doorbrengt, verkiest hij zijn spelconsole boven een hele dag zitten niksen.


Gelukkig heeft Cappocchi daarnaast - net als de vier overige groepsleden - nog een job om op terug te vallen. Hij runt een advertentiebureau (‘talent management’) dat zich voornamelijk bezighoudt met het ophalen van advertenties voor influencers die op sociale media actief zijn. Er zijn blijkbaar nog genoeg bedrijven die graag hun producten via die kanalen willen aanprijzen. Tony: ‘de merken die zich concentreren op hun online verkoop en die geld hebben zijn ook bereid om het uit te geven. Op dat gebied is 2020 een goed jaar en is het uitermate druk.’ Eén van zijn voornaamste klanten momenteel is Adam & Eve, vooral bekend voor zijn ruime collectie van seksspeeltjes. Tony vindt het interessant om te zien hoe mensen zowel als ondernemingen zich aanpassen aan de  huidige leefomstandigheden. Velen plooien terug op zichzelf en het eigen gezin en veel firma’s pikken daarop in.



2021?

Plannen maken op lange termijn zit er niet in. Voorlopig blijft het beperkt tot een enkele live streams later dit jaar. Er komt ook een nieuwe single uit. En ze zijn bezig met de voorbereidingen voor een tweede album. Volgend jaar, begin juli, zijn er een paar datums bekend gemaakt: Brixton Academy, London en het 2000 Trees Festival in Cheltenham. Voor Tony zou het zijn eerste trip zijn naar Europa. Maar het blijft voorlopig koffiedik kijken of die kunnen doorgaan. Volgens Tony zijn er al heel wat artiesten die zelfs geen data durven plannen voor 2021 en alles hebben opgeschoven naar 2022. 


Tony:’als het toeren binnen afzienbare tijd niet terugkomt dan denk ik er sterk aan om met muziek te stoppen. Voor wie een voorstelling geeft en optreedt, voor een sporter die wil presteren en prijzen winnen, is de aanmoediging en de wisselwerking met een publiek toch het toppunt. Een menigte die je toeschreeuwt en luidkeels supportert geeft je een ongelooflijke boost. Die stroom aan energie en adrenaline valt met niets te vergelijken. Als dat er niet meer is dan houdt het voor mij op.’


Seeds Of Mary

Seeds Of Mary

Serendipity

Klonosphere

Onze eerste kennismaking met het uit Bordeaux afkomstige Seeds Of Mary dateert van eind 2017. Toen brachten ze met ‘The Blackbird And The Dying Sun’ hun tweede album uit. Op nummer drie ‘Serendipity’ zijn in vergelijking met die voorhanger de invloeden van grunge minder prominent aanwezig. Het groepsgeluid klinkt daardoor meer eigentijds en bevat facetten die doen denken aan bands als Gojira, Katatonia en The Ocean. De stemmingen in de songs variëren van donker en somber naar hoopvol en levendig. De composities zijn degelijk zonder meer. Seeds Of Mary zoekt zich zijn eigen plekje in het metal- en rocklandschap en zet met deze ‘Serendipity’ weer een paar stapjes in de goede richting. 

Uncut

Uncut

Blue

Klonosphere

Dit Franse drietal zoekt zijn heil bij de Amerikaanse genre variant waar (hard)rock en bluesrock de plak zwaaien. Na de ep ‘From Blue’ (2019) is dit hun eerste volwaardige langspeler. Ze mengen invloeden uit de gloriejaren van de seventies met de revival van de jaren negentig. Zowel gitarist Enzo Alfano als drummer Pablo Fathi spelen een eigengereide stijl waarin hun persoonlijke kenmerken de songs accentueren en versterken. Geen basgitaar; vervangend instrument is de bariton gitaar die wordt omgordt door frontman en zanger Alex Sertillange. Zijn getormenteerde, rauwe zangstijl past wonderwel bij de energieke en stuwende riffs van zijn twee kompanen. Heel fraai zijn ook tragere en midtempo tracks als ‘Bee Blues’, ‘The Trap’ en ‘Display’.

Maudits

Maudits

Maudits

Klonosphere

De bezetting bestaat uit muzikanten die live hebben meegespeeld met bands als Throane en Ovtrenoir plus ex-leden van The Last Embrace. Maudits kiest voor een instrumentale invulling hetgeen ze naar eigen zeggen ervaren als hun interpretatie van muzikale vrijheid. De composities zijn opgetrokken met elementen uit genres als doom, postrock, progressieve rock en ambient. Naast de vertrouwde instrumenten wordt er vrijelijk gegoocheld met minder voor de hand liggende instrumenten als viool, theremin, aangevuld met allerhande samples en geluidjes. Variaties die het ontbreken van een zanger mooi opvangen. Al heeft het trio talent zat en is de uitvoering onberispelijk, toch gaat het drietal naar mijn gevoel iets te veel gaan mijmeren en zweven zoals in de titelsong, ‘Grain Blanc’, ‘Solace’ en ‘Verloren Strijd’. Daardoor verslapt de aandacht en ga je ook als luisteraar aan het dwalen.

sleepmakeswaves

sleepmakeswaves

These Are Not Your Dreams

Bird’s Robe

Gespreid over enkele maanden bracht het Australische sleepmakeswaves met ‘No Safe Place’, ‘Out Of Hours’ en ‘Not An Exit’ drie ep’s uit op gekleurd vinyl. Of dat niet volstond verscheen van het eigenzinnige combo kort erna ook nog een cd in gelimiteerde oplage (1000 stuks) met daarop de drie plaatjes verzameld. Bedoeling is om de muziekliefhebber een unieke en uniforme luisterbeleving aan te bieden. Een interessant initiatief waarmee de groep zich nog meer wil in de kijker zetten. Sinds hun oprichting eind 2006 bestempelt als een postrock act slaagt het viertal er in om met iedere nieuwe release het genre verder te overstijgen. Dat is ook nu weer het geval. Deze compilatie van twaalf, overwegend instrumentale tracks staat garant voor zeventig minuten luisterplezier. Rustige nummers worden afgewisseld met meer robuuste rocksongs. Enkele stijlvol en met bezieling ingezongen liedjes zorgen voor nog meer afwisseling.

Haiden

Haiden

II

Eigen beheer

Dit instrumentale trio uit Gent debuteerde in maart 2016 met een eerste vijf nummers tellende ep. Hun mix van doom, sludge, noise, post metal, aangevuld met een streepje stoner en psychedelische rock werd op gejuich onthaalt. Vier jaar later komen ze voor de pinnen met een tweede luik simpelweg ‘II gedoopt. Aan het concept werd niet veel gesleuteld. Opnieuw werden de nummers live ingespeeld en deden de drie muzikanten alles zelf. Net als op hun eersteling hanteert Haiden de sloophamer. Het verschil zit hem in de details en subtiel aangebrachte nuances. De composities zijn opgetrokken uit zowel zware, beukende riffs, dissonante, scherpe uithalen als onverwachte, ritmische wendingen. Wie goed luistert betrapt ze soms op repetitieve passages. Bijna onvermijdelijk als je binnen het keurslijf blijft dat de muzikanten zichzelf opleggen. Toch bevat ‘II’ nog genoeg verrassingselementen om je als luisteraar te blijven boeien. 

Dragged Under

Dragged Under

The World Is In Your Way

Mascot

Na hun passage bij Rest, Repose achtten zanger Anthony Cappocchi en gitaristen  Ryan ‘Fluff’ Bruce vorig jaar de tijd rijp om met een nieuwe band uit de startblokken te schieten. En dat mag je letterlijk nemen, want hun debuutplaat scheert, raast, buldert en suist als een kanonskogel voorbij. Het vijftal heeft al zijn opgekropte frustraties gebundeld in elf tumultueuze, gebalde en onstuimige liedjes. Je zit al gauw in een opgefokte spiraal van technisch sterke vertolkingen waar het moeilijk is om onbewogen bij te blijven. Nummers als ‘The Hardest Drug’, ‘Feel It’,’Hypochondria’, ‘Chelsea’,’Riot’ en ‘Just Like Me’,  hijsen je uit de sofa en ongewild ga je de refreinen meebrullen.  De structuur van de songs is rechttoe rechtaan, zonder al te veel tierelantijntjes. De plaat kent geen enkele echte terugval, al zijn er wat kleine ergernissen zoals terugkerende effectjes en niet altijd even geslaagde tempobreaks. Dragged Under krijgt de erkenning die ze verdienen nu hun eersteling ‘The World Is In Your Way’ door Mascot werd opgepikt en opnieuw wordt uitgebracht.