dinsdag 8 juli 2014

Anna Aliena


Anna Aliena
Swinging Berlin
Go!Diva Records
Aan de slag sinds 2008, eerst als zangeres bij SchirayasDream en later solo is deze klassiek geschoolde mezzosopraan met ‘Swinging Berlin’ toe aan haar vierde ep. Een concept waar ze zich goed bij voelt en dan ook niet wil van afstappen. Anna zoekt telkens een thema en deze keer is dat Berlijn, voor haar de hoofdstad van de losse scharrels, waar je snel en ongedwongen van partner kunt wisselen. De hoofdrol op ‘Swinging Berlin’ is weggelegd voor een onverbeterlijke rokkenjager die zich dag in dag uit omringt met vrouwelijk schoon. Muzikaal mixt Aliena electro pop met opera, cabaret en burleske toestanden. In het openingsnummer en tegelijk titelsong wordt de aria ‘L'Oiseau Est Un Oiseau Rebelle’ uit ‘Carmen’ van George Bizet opgevoerd. In de overige liedjes vind je evenzeer kleine vingerwijzingen naar andere componisten en artiesten. Daar is op zich niets mis mee. Alleen zijn die nummers nietszeggend en daar kunnen noch het orgastisch gekreun, noch de suggestieve teksten iets aan veranderen. Om al het voorgaande te illustreren: bijgaand clipje van ‘The Director’ waar weinig aan de verbeelding wordt overgelaten. En laat het nu net dat laatste zijn waar men al eens behoefte aan heeft.   

O (Circle)


O (Circle)
When Plants Turn Into Stones
Golden Antenna Records
O (Circle) verenigt muzikanten uit België, Duitsland en Nederland. Men koos voor het symbool van de cirkel als groepsnaam omwille van het universele karakter en het niet gebonden zijn aan tijd en ruimte. Het vijftal bracht met ‘The Sea Of Trees Tape’ een eerste, drie nummers tellende ep uit in 2011. Daarna volgden nog de elpee ‘Black Sea Of Trees’ (2012) en een split 7 inch met Planks (2013). Voor het vinden van hun muzikale roots moeten we een eind terug in de tijd. Naar de periode dat Tangerine Dream, Pink Floyd, Neu!, Cluster en de filmmuziek van Ennio Morricone hoge toppen scheerde. Invloeden die naadloos aansluiten bij meer hedendaagse acts als Sigur Ros, Godspeed You! Black Emperor en Tortoise. Hun nieuwe album telt zes tracks; zes fases die onverbrekelijk deel zijn van de menselijke levenscyclus en in een bredere context de evolutie van het leven op aarde. Met O verken je onbekend terrein, ontdek je de uitgestrektheid van nieuwe gebieden, wordt je overweldigt door de pracht van betoverende landschappen, maar doemt ook het spook op van sterfelijkheid en uitroeiing. Deze unieke beleving krijgt gestalte door de inbreng van heel wat verschillende en uiteenlopende instrumenten, aangevuld met natuurgeluiden, tekstfragmenten en geluidssculpturen. De muziek varieert van stemmig en ingetogen tot monumentaal en grandioos. De trage voortzetting in bijvoorbeeld ‘Lack Of Interest In Things They Used To Do’ laat je wegdromen en terug verlangen naar de tijd van een vervlogen jeugd. Elke compositie heeft zo zijn eigen kenmerken en karakteristieken. ‘When Plants Turn Into Stones’, een wondermooie en wonderlijke plaat.      

Tannhauser Orchestra


Tannhauser Orchestra
Her Mountain
Murphy Albums
Toch al het vierde album voor Tannhauser dat de extensie ‘Orchestra’ aan de groepsnaam heeft toegevoegd. Deze ‘Her Mountain’ is het tweede luik van het drietal hun ‘Venus’ trilogie. Met de nieuwe plaat gaat de groep op zoek naar een weidser en grootser geluid. Een eerste aanzet hiervan kon je al horen op hun vorige cd ‘The House Of Sleep’ in onder meer ‘Nosedive’, ‘Low Life’ en ‘Slowburn’. Een lijn die men hier verder doortrekt. De synthesizers gaan kamerbreed en ook het rockgehalte gaat dankzij de meer op de voorgrond gemixte ritmesectie drastisch de hoogte in. Nochtans opent Tannhauser Orchestra met een voor hen typische song, het breekbaar gezongen ‘Holy Is The Night’. In ‘Church’, ‘Your Body Is My Temple’ en ‘Amen’ wisselen ruige, ongelikte gitaarriffs en rijk gestoffeerde keyboardpartijen elkaar af; waarmee Tannhauser Orchestra deels komaf maakt met zijn (brave) shoegaze imago. De wisselende stemmen of samenzang tussen Erick de Deyn en Geert Janssens geven bijvoorbeeld aan ‘Superlyre’ en het dromerige ‘Swan Song’ extra pigment. Meest rock georiënteerd nummer is ongetwijfeld ‘Magic Moutain’ en ‘The Hills Are Alive’ het meest spitante. Afsluiter ‘Disappearing Contest / Mountain Reprise’ begint liefelijk, maar krijgt gaandeweg een rauwer en tegendraads randje om tenslotte in verstilde pracht te eindigen. Op het eerste gehoor lijkt dit tweede deel het logische vervolg van ‘The House Of Sleep’, maar als je de songs wat nauwkeuriger gaat beluisteren hoor je toch een merkbare evolutie in de muziek van Tannhauser Orchestra.

Deep In Hate


Deep In Hate
Chronicles Of Oblivion
Kaotoxin Records
De death metal scene in Frankrijk blijft een groeiend segment en heeft om er een paar te noemen met  Gojira, Yyrkoon en Scarve al een paar hete ijzers in het vuur liggen. Deep In Hate mag je nu ook aan dit rijtje toevoegen. Deze act werd opgericht in 2004 en met ‘Chronicles Of Oblivion’ zijn ze toe aan hun derde album. Kenners brengen hen onder in het vakje deathcore. Deep In Hate hanteert het bekende recept van krijsen, schreeuwen, brullen en grommen. Tot daar niets nieuws onder de zon. Het grote verschil en contrast met andere gelijkgestemde groepen hoort toe aan de geraffineerde gitaarriffs en de meedogenloze roffels inclusief dubbele basdrums die je van bij de eerste noten van ‘Genesis Of Void’ inpalmen. Een baldadige en drieste lijn die ze de hele duur van het album weten aan te houden met als hoogtepunten het verschroeiende Altars Of Lies, ‘New Republic’, ‘The Unheard Prayers’ en het verbluffende, alles verwoestende ‘The Divide’. Deep In Hate heeft de laatste jaren aan maturiteit gewonnen en verruimd met deze langspeler ook een beetje zijn muzikale horizon. Stiekem hoopt het combo op een doorbraak. Tegelijk zoekt men bevestiging. ‘Chronicles Of Oblivion’ is in zijn genre alvast een schot recht in de roos.

Lord Of The Lost


Lord Of The Lost
La Bomba
Out Of Line
De ep ‘La Bomba’ is de voorloper van de cd ‘From The Flame Into The Fire’, het vijfde album voor deze Duitse band onder leiding van Chris Harms die een eigen Neue Deutsche Härte variant brengt verrijkt met gothic, dark rock en metal elementen. Sinds Chris in 2012 de country, polka en rockabilly toer opging met Harms & Kapelle op de eerder dit jaar uitgebrachte langspeler ‘Meilenstein’ heeft de frontman de smaak te pakken gekregen en liet Harms zijn oog vallen op Latijns-Amerikaanse muziek. Geen goed idee, want in ‘La Bomba’ geraken de verschillende genres verstrikt in een Gordiaanse knoop. Gelukkig maakt de videoclip veel goed en is de remix van Blutengel stukken beter dan het origineel. Een grotere tegenstelling met het harde, op industrial leest geschoeide I.D.G.A.F. (I Don’t Give A Fuck) is bijna onmogelijk. Rauw gekrijs gaat hier hand in hand met schrille synthesizers, een pompende bas lijn en felle drumslagen. Met het sinistere en meer gothic/electro getinte ‘When You’re Asleep’ slaat Lord Of The Lost opnieuw een andere weg in. Prachtig nummer trouwens. We veronderstellen dat track vijf een als grappig bedoelde uitvoering moet zijn van de titelsong. Een zomer hit zit er niet denk ik, al weet je maar nooit dat dit onding wordt opgepikt door dj’s en grijs gedraaid op de radio. Variatie zat dus op dit plaatje. Benieuwd of ze deze formule ook aanhouden op ‘From The Flame Into The Fire’.     

Telepathy


Telepathy
12 Areas
Devouter Records
Na de ep ‘Fracture’ van 2011 en de in 2013 uitgebrachte single ‘Lucretius’ is dit Telepathy hun eerste album . Op ’12 Areas’ verkent het Engelse viertal de verschillende stadia van het slapen, het lucide dromen en alle facetten en verschijnselen die ermee gepaard gaan. Telepathy is een instrumentale act en de luisteraar krijgt voor de diverse stadia in het slaapproces de titels van de nummers als enige aanknopingspunten. De gewaarwordingen en ervaringen krijgen zo voor iedereen een persoonlijke noot en zijn een intiem gebeuren, een unieke belevenis, waar elk op zijn manier mee omgaat. Qua genre en stijl pakt Telepathy uit met een flitsende en moderne variant van progressieve sludge en post metal. Daarnaast zijn er nog raakvlakken met ambient (‘(Hypnos)’), drone (‘(Deluge)’) en noise (‘Sleepwalker’) die hun muzikale spectrum verrijken. ‘Breath – Motion’ illustreert en verwerkt op een bijzondere wijze al die facetten in één spetterende compositie. Nog twee aanraders zijn het geweldige ‘Saccade’ en het splijtende ‘Cystine Knot’. Het zeer explosieve ‘To Kiss The Ocean’s Floor’ heeft een meer traditionele structuur en bevat halfweg twee korte, zachtere en zweverige passages gevolgd door een grootse finale. Een passende afsluiter voor een toch wel heel imponerend werkstuk.