maandag 26 december 2016

N + Meinein & Viscera///

N + Meinein & Viscera///
Das Lächeln, Deinerseits
Consouling Sounds

Na Alkerdeel & Gnaw Their Tongues en Hemelbestormer & Vanessa Van Basten, is dit de derde release in de reeks ‘Split Series’ van Consouling Sounds. Naar goede gewoonte werden twee uiteenlopende acts gevraagd om samen te werken aan een album. ’N’ is Hellmut Neidhardt, Duits drone icoon die op zijn beurt beroep doet op geestverwant en ambient adept Meinein om een team te vormen. Tegenpool op deze split cd is het uit Cremona afkomstige Italiaanse post metal combo Viscera///. Qua volume haalt Viscera/// het altijd van N en Meinein. Toch slagen die laatste er in door middel van modules, veldopnames en gruizige drone sculpturen een grimmige sfeer te scheppen die een delicaat evenwicht vormt met de schreeuwerige uithalen en het gitaargeweld van Viscera/// in ‘Session II’. Het is altijd verrassend om te zien hoe men ondanks de ver uit elkaar liggende muzikale sferen toch gezamenlijk een compositie in elkaar weet te knutselen. Hier komt dat tot uiting in het experimentele ‘Session III’. Je kunt zelfs spreken van een echte kruisbestuiving en een volwaardige interactie. De overige vier stukken zijn netjes verdeeld over de protagonisten onderling. Een track als ‘Session IV’ laat een heel ander Viscera/// horen. Door de sterke zangpartijen en het melodieuze gitaarspel blijft het een stevige rocksong, maar klinkt toch heel wat minder agressief dan ‘Session II’ Opvallend is ook de negentien minuten lange, dramatische en kosmische trip in ‘Session V’ van N + Meinein. Elk van deze nummers is op zijn eigen manier hoogstaand. Misschien op zich wat buitenissig en gewaagd, maar dat deze formule aanslaat, daar valt na deze derde en alweer opmerkelijke editie niet aan te twijfelen. Hopelijk eindigt het niet met ‘Das Lächeln, Deinerseits’ en wordt de reeks verder gezet. 

Shaman Elephant

Shaman Elephant
Crystals
Karisma Records

Als het gaat om progressieve en psychedelische rock dan floreert er in en rond de Noorse stad Bergen wel een en ander. Naast bands als Seven Impale, Tiebreaker, D’accorD en Ossicles doet daar nu ook Shaman Elephant zijn intrede. Ze hadden al met het digitale ‘More’ in 2015 een eerste ep uit, maar nu wagen ze zich met ‘Crystals’ aan het grote werk. Om de aandacht te trekken kan een intrigerende groepsnaam al wonderen verrichten en als je bovendien uitpakt met een zeer opvallende cover dan wordt het nog interessanter. Natuurlijk draait alles rond de muziek. Een plaat die je enorm kut vindt, blijft nu eenmaal een kutplaat. De vier muzikanten van Shaman Elephant zijn gelukkig uit het juiste hout gesneden. Hun groepsgeluid is verre van vernieuwend, maar het is de overtuigende manier waarop er wordt gemusiceerd die je als luisteraar mee op sleeptouw neemt. Diep geworteld in de prog scene en psychedelische rock van eind de jaren zestig en aansluitend het daarop volgende decennium laat het kwartet je alle hoeken van de kamer zien. Bassist Ole-Andreas Jensen en drummer Jard Hole staan garant voor een stevige en solide grondlaag. Toetsenist Jonas Særsten en zanger/gitarist Eirik Sejersted Vognstølen krijgen van hun maats vrije baan om zich helemaal uit te leven. Ze doen dat op een uitbundige manier met een breed palet waarin ook jazz, proto hardrock, avant-garde en krautrock aan bod komen. De titelsong is al meteen een voltreffer. Een psychedelische rollercoaster, een heuse ‘trip’ ervaring en dat zonder drugs te scoren. Een track die ook laat horen dat deze jongens hun eigen muzikale opvattingen en talenten met brio ten toon spreiden. ‘Shaman In The Woods’ is een iets rustiger nummer, een prachtige reisgezel voor onderweg met een glansrol voor keyboardspeler Jonas. In het felle ‘I.A.B.’ mag iedereen de registers open trekken. Het instrumentale ‘Tusko’ zorgt voor een heerlijke verpozing. Lekker jazzy, speels en een uitstekende compositie waarin elk van de vier muzikanten om beurt op het voorplan treden. ‘The Jazz’ is een titel die je op het verkeerde been zet. De scherpe fuzz gitaren, het hammond orgel en de logge ritmesectie leunen dicht aan bij hardrock met niet te vergeten, een paar naar sludge refererende passages. Afsluiter ‘Stoned Conceptions’ is de minste uit het lot. Een soort van vergaarbak - gaande van Led Zeppelin tot Frank Zappa - waarin alle stijlen en subgenres bij elkaar komen en waar men twaalf minuten voor uittrekt. Toch zorgt Shaman Elephant zo laat op het jaar nog voor een aangename verrassing. Hun debuut ‘Crystals’ is, zij het op de valreep, zelfs een kanshebber voor in de einde jaarlijstjes.

Sadness

Sadness
Somewhere Along Our Memory…
Distant Voices

‘Somewhere Along Our Memory’ verscheen eerder dit jaar - op 4 februari om precies te zijn - op cassette in een oplage van amper 25 stuks bij het label Depressive Illusions. En nu voor de eerste maal op cd via het Franse Distant Voices, ook in een beperkt aantal van slechts 63 exemplaren. Deze versie bevat met ‘The Way She Smiles’ een niet eerder verschenen track en een andere, alternatieve hoes afbeelding van de hand van Thomas Bel. Sadness is de eenmansonderneming van Damián Antón Ojeda. Een naar de VS uitgeweken, Mexicaanse en zeer productieve muzikant die dit jaar alleen al een achttal releases op diverse geluidsdragers op zijn palmares heeft staan. Zijn muziek wordt omschreven als ‘depressive post-black metal’, een benaming die niet helemaal de lading dekt. Ojeda mikt vooral op het creëeren van een specifieke sfeer en daarvoor beperkt hij zich niet tot een bepaalde muziekstijl. Zijn muzikale spectrum is heel wat breder en gaat van dark ambient over shoegaze, drone en postrock tot dromerige pop excursies. Zeventig minuten lang word je ondergedompeld in een decor van wisselende stemmingen. Al is de toon overwegend neerslachtig, mistroostig en deprimerend. Toch zeker als het black metal monster dan toch de kop opsteekt in een monumentale compositie als ‘When The First Snow Fell…’. Zenuwslopend is het enerverende gekrijs in het voor de helft als gewone rocksong opgebouwde ‘D’Un Ciel De Nuit’. Het tweede gedeelte is experimenteler. Eerst meer ambient getint, daarna postrock ingekleurd om dan met minimalistische ambient klanken af te sluiten. Hemels mooi is het postrock en shoegaze opus ‘Kiss In October’. Ook ‘Her’ is een gelijkaardige, fraai opgebouwde song met zowel melancholische als ingetogen features. Bonus track ‘The Way She Smiles’ kun je qua klankkleur onderbrengen bij black metal, maar muzikaal blijft het een vreemde combinatie van overwegend akoestische gitaar, ijle percussie en koorzang. Dit is mijn eerste kennismaking met de muziek van Damián Antón Ojeda, alias Sadness. Het is een plaat die alleszins mijn interesse heeft gewekt. Ben dan ook zinnens om meer van zijn werk te exploreren.

Queen Elephantine

Queen Elephantine
Kala
Atypeek Music

Opgericht in 2006 in Hong Kong verkaste dit combo eerst naar New York en verhuisde tenslotte naar Providence, Rhode Island dat nu dienst doet als uitvalsbasis. Naast enkele split cd’s met Sons Of Otis, Elder en Alunah heeft Queen Elephantine al een aantal eigen platen op zijn conto staan met als meest recente ‘Scarab’ dat verscheen in 2013. Onder impuls van gitarist Indrayudh Shome haalt het steeds in bezetting wisselende collectief inspiratie uit het Hindoeïsme. De titel van dit album (hun vijfde) verwijst naar de god van de tijd Kala die ook opduikt in de Javaanse en Balinese mythologie als Batara Kala, de god van de onderwereld. Queen Elephantine improviseert naar hartelust in wat ook wel eens wordt omschreven als meditatieve blues. Opener ‘Quartered’ is een broeierig, psychedelisch en psychotisch stuk waarin allerlei gitaar effecten en een donkere baslijn de dienst uitmaken. ‘Quartz’ is rauwer en gaat meer richting stonerrock tot doom metal. in ‘Ox’ en ‘Onyx’ evolueert de muziek naar een mythische, bijna religieuze beleving, al blijven ook hier de doom elementen, metal gitaren en tonnen feedback een voorname rol spelen. ‘Deep Blue’ heeft een sterk repetitief karakter. Deze track dient zich aan als een soort van duistere mantra en brengt je in een bedwelmende, doch beklemmende roes. Het zich uitermate traag voortslepende doom/drone opus ‘Throne Of The Void In The Hundred Petal Lotus’ is op zijn manier zo mogelijk nog heftiger en het passende sluitstuk voor deze langspeler. Queen Elephantine blijft een buitenbeentje. Een groep die zich tot doel stelt de de verbeelding van de luisteraar te blijven stimuleren en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

Glaukom Synod

Glaukom Synod
Vampires And Gorgeous Throats
Visceral Circuitry

Glaukom Synod is sinds het ontstaan in 2005 een exponent van extreme underground metal en industrial. Het soloproject van deze Franse onderdaan heeft een voorliefde voor industrial uit de oude doos, denk aan Skinny Puppy, Godflesh, Frontline Assembly.  In de mix gooit deze noise terrorist ouderwetse deathmetal en grindcore in de stijl van Morbid Angel, Napalm Death en Carcass met tegelijk meer hedendaags geluiden, gemodelleerd uit subgenres als ‘cybergrind’ en ‘harshnoise'. Op deze ‘single sided’ cassette staan vijf nieuwe tracks en twee remixes. In zijn totaliteit een zestien minuten durende helletocht. De songs zijn versnipperde fracties, intense geluidsuitbarstingen met wisselende grimmige en pikzwarte stemmingen. Soms krankzinnig en striemend, dan weer de waanzin nabij hakken de breaks en beats genadeloos in op de trommelvliezen. Zelfs een icoon als Tarzan ontsnapt niet wanneer zijn typische kreet wordt vervormd en gecontamineerd met een doodsreutel en staccato door merg en been snijdend gedreun in ‘Jungle Glaukom Fever’. ‘Vampires And Gorgeous Throats’ is een momentopname, een enerverende, onrustwekkende factor die je vreedzame, zorgeloze, comfortabele leventje van geborgenheid duchtig overhoop haalt en je met de neus op de feiten drukt. De wereld gaat om zeep en er is geen weg terug.  

Cowards

Cowards
Still
Throat Ruiner / Dooweet

De afbeelding op de cover laat een man zien tijdens zijn sprong van een torengebouw. Nonchalant, de handen in de broekzakken, starend naar het asfalt van de straat beneden hem waar hij pijlsnel op afstevent. Een portret dat op een botte manier nog voor men een noot heeft gehoord, de luisteraar confronteert met het muzikale genot waar de heren van Cowards voor staan. Voor de vijf Parijzenaars is ‘Still’ een tussendoortje, de opvolger van hun tweede, in februari 2015 verschenen langspeler ‘Rise To Infamy’. De ep bevat drie nieuwe nummers en twee covers. Die laatste twee zijn gedurfd en totaal onherkenbaar. ‘Every Breath You Take’ van The Police wordt omgeturnd tot het duivelse gedrocht ‘You Belong To Me’. De hardcore / techno hit ‘One Night in NYC’ van Oliver Chesler, alias The Horrorist, is omgedoopt tot ‘One Night In Any City’. De muzikale invulling maakt de impact van de lugubere tekst nog meer griezelig, enger en grotesker dan in de originele uitvoering. De drie eigen tracks zijn korte maar beenharde impressies. Scherpe en smerige songs die bulken van genadeloze hardcore, verpletterende sludge riffs en scabreuze black metal. Net als op hun vorige releases staat Cowards garant voor een monumentaal, verschroeiend groepsgeluid. Een eigen formule die werkt en waarmee ze een publiek bereiken waar dit soort van muzikale excessen op gejuich wordt onthaald.