donderdag 9 augustus 2018

m1nk

m1nk
The Far Cry
Seja Records

m1nk (em one en kay) liet voor het eerst van zich horen met het nummer ‘Fuck You Up’, uitgebracht eind december 2017. Kort daarop vonden ze onderdak bij het Nederlandse label Seja en met ‘The Far Cry’ brengen ze nu een tweede single uit. Het is de voorloper van hun debuutalbum ‘m1nk = Em One En Kay’. Het duo bestaat uit Erika Bach en Barry Snaith. Beide komen uit de Britse underground scene. De song heeft iets spookachtig, gejaagd, futuristisch en erotisch. De muziek van Snaith zweeft tussen cyberpunk, industrial, surrealistische filmmuziek, cabaret en dubstep. De stem van Bach is fragiel, timide en tegelijk bezwerend en dwingend. ‘The Far Cry’ is een grimmig en kil nummer, een klankbord voor het leven in de chaos en drukte van eender welke grootstad, de moderne jungle waarin de mens tracht te overleven. Een song ook die je reikhalzend doet uitkijken naar wat m1nk op muzikaal gebied nog in petto heeft. Daar moet je nog even op wachten. ‘m1nk = Em One En Kay’ zou eind dit jaar verschijnen.

Vitor Joaquim

Vitor Joaquim
Impermanence
Eigen Beheer

De Portugees Vitor Joaquim is een vorser en een geluids- en beeldkunstenaar. Hij behaalde een doctoraat in computermuziek en heeft een voorliefde voor probeersels met laptops. Zijn eerste stappen op het gebied van improvisatie en experimentele muziek zette hij reeds begin de jaren tachtig. Vitor werkte zowel voor theater en creëerde dansvoorstellingen, video’s en kunstinstallaties. In verschillende Europese landen werkte Joaquim samen met gerenommeerde en minder bekende artiesten als Scanner, Phil Niblock, Julien Ottavi, Greg Haines, Carlos Zingaro en Rodrigo Amado. Naast compilaties, remixes en collaboraties met andere muzikanten staan er acht solo albums op zijn palmares. Deze ‘Impermanence’ is nummer  negen en een toch wel bijzondere release. Het album komt uit in drie verschillende versies: op een USB Visacard verpakt in een doosje met magnetisch slot en digitaal. De derde, meest prijzige en zeldzame editie van slechts twintig exemplaren komt er in een als verpakking opgevat, opmerkelijke acryl beeldhouwwerk van de hand van Rui Grazina. Het kunstobject nodigt uit om als gebruiker in te gaan op de interactie tussen doorzicht en aanraking. Het concept van ‘Impermanence’ is de carrousel van verandering. Zowel het eigen lichaam als de omgeving en de wereld in het algemeen transformeert en muteert. Er is de onzekerheid van het bestaan en tegelijk de voorspelbaarheid der dingen. Niets ontsnapt aan wat er met het verstrijken van de tijd gebeurt. En dan is er nog het onvermogen om elk moment van ons bestaan ten volle bewust te beleven. De interpretatie van deze denkpiste maakt van de muzikale voorstelling ‘Impermanence’ tot een uniek electro-akoestisch werkstuk. Vitor Joaquim introduceert en combineert op schitterende wijze, piano, orgel en strijkers met elektronische spitsvondigheden, samples en tekstfragmenten zoals in de titeltrack een ingesproken brief van Tommy G aan Maria P en in ‘Here Is Where Is All The Happiness That You Can Find’ zit een Arvo Pärt interview verwerkt. Samen met ‘Stillness’ behoren ze tot de hoogtepunten van deze ‘Impermanence’.       

Tresque

Tresque
Vai E Vem
Care Of Editions
Laurent Peter opereert onder de noemer d’Insice. Daarnaast is hij ook actief als INSUB., diatribes, Tresque, La Tène, IMO en A/V. Sinds 2004 heeft hij zo een onnoemelijk aantal projecten tot een goed einde gebracht. Als Tresque is ‘Vai E Vem’ zijn meest recente exploot. De naam Tresque is ontleent aan een bijna vergeten middeleeuwse rondedans uit het zuiden van Europa. Met ‘Vai E Vem’ gaat Laurent Peter terug naar zijn roots van techno, drum-'n-bass en dub, maar bewandelt tegelijkertijd de weg van improvisatie, musique concrète en de lust om te experimenteren. Er wordt een spanningsveld gecreëerd tussen het statische element en de daaruit groeiende evolutie van pulserende en dwingende grooves en beats. Vanuit geminimaliseerde, zich herhalende samples ontwikkelen zich langzaam geluidslandschappen. Soms gebruikt Tresque de cut up techniek en brengt zo een nieuw muzikaal proces op gang. De aaneengeschakelde geluiden biologeren en zijn van een hoge intensiteit. Jammer dat er niet is gekozen voor wat meer afwisseling. Vooral ‘Mwen Se Be’ lijdt onder dit gebrek. Positief zijn dan weer de ritmische noise componenten die aansporen tot een collectieve dansbeweging. De elpee versie telt slechts vier nummers.  Wie zich ‘Vai E Vem’ digitaal aanschaft krijgt het bonusnummer ’Afoxç’ als surplus.


Toshimaru Nakamura

Toshimaru Nakamura
Re-Verbed (No-Input Mixing Board 9)
Room40

Toshimaru Nakamura is in Japan een pionier van de vrije improvisatie en actief in de Onkyo music movement of Onkyokei. Speelde ooit als jonge kerel gitaar in een rockband, maar koos gaandeweg voor het circuit bending, een vorm van elektronische muziek waarbij men via interne feedback geluid opwekt of moduleert. Sinds midden de jaren negentig is Nakamura beginnen te experimenteren met een eenvoudig model van mengpaneel dat hij door je jaren heen omgetoverd heeft tot een volwaardig instrument. Het toestel wordt uitsluitend gestuurd door zijn eigen feedback en heeft geen externe verbindingen. Zijn eerste ‘No-input Mixing Board’ release dateert van 2000 en inmiddels is hij toe aan nummer negen. Alles bij elkaar heeft Toshimaru meegewerkt aan meer dan honderd muziekstukken. Zijn expertise stelt hem in de mogelijkheid om op zoek te gaan naar meer ritmische impulsen die tegelijk enige harmonie bezitten. Toch blijft de muziek overwegend onvoorspelbaar en onbestemd. Het is aan Nakamura om de mengtafel naar zijn hand te zetten en als mixer de zee aan geluiden een bepaalde richting uit te sturen door ondermeer de met feedback opgewekte impulsen te bewerken. In opener ‘Nimb #51’ zijn het lage, pulserende dub georiënteerde uithalen die gepaard gaan met een gestage stroom van gebrom en gekraak. Gelijkaardige klanken herhalen zich doorheen de zeven andere fragmenten, maar door de interventies van Toshimaru komt er een creatief proces op gang waarvan de uitkomst resulteert in een unieke muziek ervaring . Meest tot de verbeelding sprekende tracks zijn ‘Nimb #53’ en ‘Nimb #55’.   

Shy Layers

Shy Layers
Midnight Marker
Beats In Space

Shy Layers is de artiestennaam voor de uit New York City afkomstige, maar nu in Atlanta residerende muzikant en visueel kunstenaar JD Walsh. Twee jaar geleden debuteerde hij met een eerste elpee. Een zeer genietbare plaat vol funk, soul, exotische ritmes, de betere krautrock en moderne synthpop. Een album dat een brug sloeg tussen vele genres en muzikale helden als Paul Simon, Kraftwerk, Luther Vandross, Brian Eno en Wally Badarou. Voor de opvolger ‘Midnight Marker’ werd aan de werkwijze en muzikale perceptie weinig veranderd. De titelsong heeft een sterke band met oosterse muziek. ‘Gateway’ is dan weer heel funky en de gastzangers zorgen voor een soulvolle invulling. Wanner Walsh zelf gaat zingen is zijn stem vervormd door een vocoder of andere effecten zoals een talkbox. Soms is het wat van het goede te veel zoals in ’Lover’s Code’ dat wel heel sterk doet denken aan Kraftwerk en een beetje aan Prince. ‘The Keeper’ laat een leuke samensmelting horen tussen Paul Simon tijdens zijn ‘Graceland’ periode en Brian Eno ten tijde van ‘My Life In The Bush Of Ghosts’. Waarom JD zo een voorstander is om zijn stem te bewerken met effecten is me een raadsel. Het klinkt eerder storend dan helend. Ook ‘No Road’ en ‘Draw The Shades’ moeten het ontgelden. Op zijn best is Shy Layers nog in instrumentale nummertjes als ‘Test Pattern’, ‘Tomorrow’, ‘Tropical Storm’ en ’15 And 4’. Het geheel van tien tracks straalt een overwegend gevoel uit van positiviteit en zorgt voor een ontspannen en luchtige sfeer. ‘Midnight Marker’ laat een gedreven artiest horen met veel gevoel voor ritme en met een caleidoscopische, muzikale bagage. Alleen jammer van die robot stemmetjes. Het zingen laat hij beter over aan echte vocalisten.   

Norman Westberg

Norman Westberg
After Vacation
Room40

Wie hem nog niet mocht kennen: Norman Westberg was vanaf het begin gitarist van cultband Swans. Tot Michael Gira in 1997 besloot om de stekker eruit te trekken. Westberg speelde dan maar in verschillende van Swans zijprojecten zoals The Body Haters en soloplaten van onder meer Gira zelf en Jarboe plus hij tekende present op de twee eerste albums van The Heroine Sheiks. De reünie van Swans in 2010 bracht hem terug bij zijn eerste en grote liefde. Daarnaast is hij vandaag actief bij NeVAh en Five Dollar Priest. Voor de release van een eerste solo uitstap was het wachten tot ‘Plough’ in 2012. Gestaag bleef hij op het solofront actief en nu is er ‘After Vacation’. Een plaat die tot stand kwam in de nadagen van de laatste tournee van Swans in die hun laatst bekende constellatie. De titel weerspiegelt het ‘na een vakantie’ gevoel, want echt op vakantie gaan zat er voor Norman niet in. Het lijkt bijna onmogelijk en moeilijk te geloven dat alles alleen maar op gitaar werd ingespeeld. Weliswaar worden er tal van processen gebruikt - delay, reverb, echo, enzovoort - die de brongeluiden transformeren en de textuur veranderen. Voor het eerst maakt Westberg ook gebruik van het ‘one take’ principe. Alles in één opname. Je zou denken; eenvoudiger kan het niet, maar er komt wel meer bij kijken. Zo is er Lawrence English die in de rol van producer kruipt en de zes tracks tot één geheel smeed. ‘After Vacation’ zit ondergedompeld in een duister en donker palet van klanken. Van de drones gaat een sluimerende kracht uit. Het zijn echo’s van onbekende en mysterieuze werelden. De locaties zijn levend en existent. Een zonsondergang, het ruisen van de golven, opstuivend zand. Bedwelmende bloemen, scherpe smaken van vruchten. De muziek heeft iets broeierig en exotisch. Toch blijft de teneur overwegend zwaar en somber. Norman Westberg nam bewust een duik in het voor hem onbekende met als eindpunt een mooie en fraaie langspeler die je niet meteen loslaat en nog een tijd blijft nawerken.   

New Tendencies

New Tendencies
L5
Forking Paths Records

New Tendencies is een project van de Canadese muzikant, kunstenaar en ontwerper Matt Nish-Lapidus. ’L5’ is de opvolger van het vorig jaar verschenen ‘Missed Month’, een plaat die in het teken stond van abstractie en het exploreren en experimenteren met rauwe door ruis gedomineerde minimalistisch opgevatte geluidslandschappen. Matt haalt zijn inspiratie in het wereldje van science fiction. Zo verwijst L5 naar de Langrangiaanse baan waarin Freeside zich bevindt, een fictief leefgebied in de ruimte dat wordt beschreven in de debuutroman ‘Neuromancer’ van de Amerikaanse cyberpunk auteur William Gibson. Deze muziek zou eventueel uit dat tijdsgewricht afkomstig kunnen zijn. Nish-Lapidus onderzoekt de mogelijkheden van het creëren van geluid door middel van verschillende media en installaties. ‘L5’ werd opgenomen op modulaire en zelfgemaakte esoterische geluidsapparatuur. Sommige tracks drijven op heel verscheiden hypnotiserende en pulserende beats en ritmes (‘Barycenter’, ‘Trust’, ‘Point’  en ‘Various Purposes’). Andere bestaan uit mechanische en metaalachtige patronen (‘Stop’, ‘Start’ en ‘Wise’). De muzikale wereld van New Tendencies zit vol referenties naar vreemde, nooit eerder bezochte planeten en hun bewoners. Het is een album dat de fantasie stimuleert. Het speciale karakter wordt extra beklemtoond door het feit dat naast een digitale versie ‘L5’ wordt uitgebracht op cassette in een gelimiteerde oplage van slechts 25 stuks. En ook al is dit een op alle gebied bijzondere release, naar mijn gevoel zullen die vlotjes van de hand gaan.

Carl Stone

Carl Stone
Electronic Music From The Eighties And Nineties
Unseen Worlds

De Amerikaanse componist Carl Stone maakt al muziek sinds 1972. Hij specialiseerde zich in elektronische muziek en vandaag is zijn voornaamste instrument een laptop computer. De man heeft talloze werken op zijn conto staan. Veel er van bevatten zich langzaam ontwikkelende manipulaties van samples. Dit kunnen opnames zijn van akoestische instrumenten, stemmen of andere geluiden. Unseen Worlds bracht in 2016 een eerste verzameling uit van drie elpees met zowel gewaardeerde als ‘vergeten’ werken onder de noemer ‘Electronic Music  From The Seventies And Eighties’. Met de de dubbelaar ‘Electronic Music From The Eighties And Nineties’ komt daar nu een vervolg op. Inhoudelijk is het concept hetzelfde gebleven, want ook hier worden favoriete stukken afgewisseld met minder bekende of eerder onuitgebrachte werken. De composities zijn gelijkaardig van opzet. Rustgevend, dromerig, onvoorspelbaar en traag evoluerend. Zo zijn er de de wijdse en zweverige ambient klanken in het soezerige ‘Banteay Srey’. Naar het einde toe krijgen we een verrassende wending in het minimalistisch opgevatte ‘Sonali’ met de introductie van een Mozart koor en de daarbij horende bewerkte glitches. Of er is de Indonesische gamelan in combinatie met die ene zangeres in het prachtig exorbitante, nooit eerder uitgebrachte ‘Mae Yao’. Als minst behaaglijk en nogal extreem is er nog ‘Woo Lae Oak’. 23 minuten lang tremolo vioolklanken met daaroverheen gedrapeerd een enerverend en schriel gefluit is op zijn minst exceptioneel te noemen. Zorgt voor agitatie en geprikkeldheid. Carl Stone blijft hoe dan ook een gedreven en expressief geluidskunstenaar met een voorkeur voor het onverwachte en het avontuurlijke.