woensdag 31 juli 2013

Locrian


Locrian

Het lichaam als tempel voor kanker

Locrian zijn André Foisy, Terence Hannum en Steven Hess. Sinds de oprichting in 2005 bleek het duo Foisy/Hannum – Steven kwam er pas bij als drummer in 2010 – erg productief. Als experimentele drone band wisten ze zich al snel in de aandacht te spelen. Eerst in de lokale underground scene van Chicago. Later in de rest van de VS en Europa. Het vorige maand verschenen album ‘Return To Annihilation’ mag gezien worden als een voorlopig hoogtepunt. Tijd dus om de groep iets meer uitgebreid voor te stellen en in de schijnwerpers te plaatsen.
Paul Van de gehuchte  

Waarom kozen jullie als groepsnaam voor Locrian?
Terence: 'Het idee komt van André. Het is de benaming van een diatonische toonladder. Kenmerkend voor deze toonreeks is de verminderde kwint. Persoonlijk verwijs ik liever naar de betekenis van het woord Locrian als de naam van een Griekse stam uit de oudheid. Een volk dat leefde in het tweede millennium voor Christus en een grote impact had zowel cultureel als maatschappelijk.'

En wat is de betekenis van 'Return To Annihilation'?
Terence: 'Het is de titel van het album en komt ook terug in de liedjestekst van de gelijknamige song. Het is een juiste weergave van de synthese en de inhoud van het muzikale concept: een kringproces van vernietiging en regeneratie.'

Jullie zijn veranderd van label en vonden onderdak bij Relapse. Hoe ging dat in zijn werk?
Terence:  'Voorheen hadden we samengewerkt met geweldige labels als Utech, BloodLust!, Handmade Birds, Fan Death en Profound Lore. We werden door Relapse zelf benaderd. Onze vrienden van Horseback maakten al deel uit van de Relapse stal, dus leek het voor ons logisch om ook de overstap te maken. Plus dat er een aantal van onze favoriete artiesten zoals Suffocation, Brighter Death Now en Masonna al deel uitmaakten van de Relapse catalogus. Tot nu toe loopt alles op wieltjes. 'Return To Annihilation' is ons officiële Relapse debuut. Daarvoor hadden ze, in afwachting van de release van ‘Return To Annihilation’, twee oudere langspelers van ons opnieuw uitgebracht.'
Steven: 'Ik dacht dat wij hen eerst contacteerden, maar hoe dan ook; onze muziek was hen niet onbekend en dat maakte de zaken een stuk eenvoudiger. Ons verhaal bij Relapse begon met een heruitgave van 'The Clearing', inclusief een extra schijf met moeilijk te vinden en eerder niet gepubliceerde songs, gevolgd door 'New Dominions' een gezamenlijke onderneming met onze vrienden van Horseback. Iedereen was het erover eens om snel met iets naar buiten te komen om zo het nieuws te verspreiden dat we een contract hadden getekend bij Relapse. Tot nu toe verloopt alles naar wens. Via Relapse kunnen we een groter publiek bereiken. Bij veel van onze vorige platen was de oplage gelimiteerd en/of de distributie was op een kleinere schaal. Dit gezegd zijnde, mocht je nog niet bekend zijn met het vroegere werk van Locrian dan kan ik de mensen alleen maar aansporen om daar naar op zoek te gaan!'

Dat brengt ons bij de volgende vraag. In het verleden kozen jullie ook voor uiteenlopende en minder voor de hand liggende formaten om jullie muziek te verspreiden. Was dat een weloverwogen en bewuste beslissing of eerder aan het toeval toe te schrijven?
Terence: 'Het liep parallel met wat we wilden uitbrengen. Soms kozen we bijvoorbeeld voor een editie op een VHS tape met een 3 inch CDR om net het in onbruik raken van die muziekdragers in onze alsmaar sneller evoluerende consumentencultuur en het bijbehorende koopgedrag aan de kaak te stellen. Het was ook interessant om te doen en op te volgen. Maar als ik dan 's nachts bezig ben met het onderzoeken van hoe een laser schijf te branden, dat is misschien dan weer een stap te ver.'
Steven: 'Ja, het gaat inderdaad hand in hand met wat je wil uitbrengen en het idee dat erachter steekt'.

Ik veronderstel afgaande op wat jullie daarnet vertelden dat veel van die releases moeilijk te vinden zijn. Misschien is het een goede ingeving om er eens over na te denken om het verder heruitgeven van ouder materiaal te overwegen?
Terence: 'Veel materiaal is nog te verkrijgen. Maar eenmaal de oplages zijn uitverkocht, blijft de vraag er naar bestaan en speelt het in ons hoofd om het dan terug uit te brengen, ook al is een deel ervan niet meer relevant en staat het mijlen ver af van wat we vandaag brengen en waar we als Locrian voor staan. Een mooie compilatie van ouder spul is trouwens 'The Final Epoch', eveneens te verkrijgen bij Relapse.'
Steven: 'Het behoort tot de mogelijkheden, maar veel hangt af van de situatie, de timing en of er überhaupt vraag naar is. Je weet maar nooit... misschien komt er op een mooie dag ooit nog een Locrian collectie, een box set op de markt.'

Geven André en Terence nog altijd les aan het Columbia College in Chicago. Welke vakken? Steven, wat doe jij voor werk?
Terence: 'Twee jaar geleden heb ik een vaste betrekking gekregen aan de Stevenson University even buiten Baltimore, Maryland. Daarnaast ben ik beeldend kunstenaar waarbij ik regelmatig de kans krijg om mijn werk ten toon te stellen.'
André: 'Ik geef nog altijd les aan het Columbia College en doe er ook een deel van de administratie.'
Steven: 'Ik werk in een koffiebranderij in Chicago.'

In welke mate hebben antropologie, religie en filosofie een impact op de muziek en teksten van Locrian?
Terence: 'Ik denk dat het vooral filosofie en antropologie zijn die hun stempel drukken en van invloed zijn. Het zijn die onderwerpen waar we over praten en discussiëren. We maken ook gebruik van literatuurverwijzingen. Bijvoorbeeld 'The Clearing' kan refereren naar een landschap of naar Heidegger zijn denkbeeld van een plaats waar alles kan worden onthuld.'
André: 'Om een lang verhaal kort te maken; de thema's die aan bod komen in onze teksten hebben allemaal iets te maken met de vernietiging van het milieu. En dat dit probleem van onze tijd vooral een kwestie is van cultuur.'

Als je kijkt naar hoe landen evolueren en mensen zich gedragen, zouden we niet beter af zijn zonder religies?
Terence: 'Wel ik denk dat we elke dag bezig zijn met bouwen op en in stand houden van godsdiensten. Muziek bezit - net als een godsdienst - aspecten van aanbidding, hekserij en heiligendagen. Vragen om religies te bannen is hetzelfde als komaf maken met liedjes. Godsdienst is menselijke expressie vorm. Het betekent niet dat wie gelooft het bij het rechte eind heeft. Veel mensen wenden hun geloofsovertuiging aan om de vreselijke daden die ze stellen te kunnen rechtvaardigen. Het maakt van hen verwerpelijke individuen.'
Steven: 'Zelf ben ik geen gelovig mens, toch niet in de Bijbelse betekenis. Toch vind ik dat er niets mis is met het geloven in of aanbidden van iets of iemand. Als je in iets gelooft, zij het nu God, Allah, Boeddha, natuurfenomenen of een roze geit die tweemaal per jaar bij volle maan huilt als een wolf, dan kan men daar kracht uit putten. Mensen hebben het recht om gelijk wat te geloven en te aanbidden. Pas wanneer twee godsdiensten naar elkaar wijzen en de waarheid in pacht denken te hebben, pas dan zit je met een probleem. Onze wereld zou er helemaal anders uitzien – minder haat en geweld - mocht men ieder zijn geloof, overtuiging én het niet geloven accepteren en respecteren. Just remember, your beliefs are no better than anyone else's.'

Terence, in Unlucky Atlas speelde je samen met je vrouw. Hoe was dat en is het voor herhaling vatbaar?
Terence: 'Sinds we getrouwd zijn maken mijn vrouw Erica en ik samen muziek. Op het album 'The Crystal World' en de 7 inch die we maakten voor Flinco Sound System en waar we Popol Vuh coveren is ze te horen als zangeres. Unlucky Atlas is opgestart toen ik nog universiteitsstudent was en we hebben er goede herinneringen aan over gehouden. Binnenkort gaan we weer aan de slag als duo en ik kijk er naar uit om opnieuw samen met haar te musiceren.'

Hebben jullie kinderen? Hoe zie je hun toekomst? Welke waarden zijn voor jou belangrijk en welke geef je mee aan je kinderen?
Terence: ‘Ik heb twee kinderen, eentje van vier jaar oud en één jaar oud. Ik zie hun toekomst somber in, toch als we op deze weg verder gaan. In mijn rol als vader zijn voor mij volgende eigenschappen belangrijk: eerlijkheid, geduld en nieuwsgierigheid. Als mijn dochter me een vraag stelt over onze aarde, de dood, het universum of welk onderwerp ook, dan ga ik haar niet proberen van mijn gelijk te overtuigen.’
Steven: ‘Geen kinderen. Ik heb wel een kat.’

De afbeelding op de hoes van 'Return To Annihilation’ imponeert. Is het één van de opnames waarbij men zich kan voorstellen hoe de wereld er zou uitzien als mensheid is uitgestorven?
Terence: ‘De auteur is Richard Misrach. Hij is een belangrijke figuur in de wereld van fijne kunsten en fotografie. Hij maakte onder meer een serie voor het High Museum en Aperture Press over de chemische industrie. Hij reisde daarvoor langsheen de zogenaamde ‘cancer alley’ van Louisiana gelegen aan de oevers van de Mississippi tussen Baton Rouge en New Orleans. Daar bevinden zich verschillende, grote industriezones, ook wel de petrochemische corridor genoemd. Zijn serie is goed gedocumenteerd en brengt intense scènes en accurate momentopnames van de chemische industrie in beeld. Voor mij werpen zijn foto’s een blik in  de toekomst en zijn we op het punt aanbeland dat de mens van de aardbol is verdwenen. De ironie wil dat we zelf verantwoordelijk zijn voor hoe onze omgeving er nu uitziet. Wij hebben die zelf geschapen. De dag vandaag leven er nog heel wat mensen in dat gebied. Velen lijden aan één of ander vorm van kanker.’

Door de jaren heen hebben jullie veel samengewerkt met andere muzikanten. Welk effect had dat of heeft dit nog altijd op de composities van Locrian?
Terence: ‘Ik heb veel van andere muzikanten geleerd vooral tijdens het tot stand komen van gezamenlijke projecten. Een van de voornaamste zaken die me zijn bijgebleven is hoe je naar muziek moet luisteren. Als we het hebben over ‘Return To Annihilation’ heb ik enorm veel opgestoken van de jongens van Mamiffer en Christoph Heemann. Het feit dat je ideeën kan uitwisselen en constructief samenwerken. Het is een verhaal van geven en nemen.’

Waarom verkies je om je teksten uit te schreeuwen in plaats van gewoon te zingen?
Terence: ‘Voor mij gaat het vooral om de structuur en de textuur. Hoe is het nummer opgebouwd?  Mijn  stem produceert heel wat verschillende klanken. Ik kan gewoon zingen, soms met verschillende laagjes of harmonisch. Ik grom ook en ik huil. De stem is een heel dankbaar instrument, dynamisch en met veel potentieel. Ik hou van de ‘looping’ techniek of ik maak gebruik van analoge effecten en hulpmiddelen. ‘Delay’ is er één van.’

Als jullie optreden kan je nooit voorspellen wanneer een Locrian song gaat eindigen. Maar hoe gaat het er aan toe in de studio? Wanneer weet je of een nummer af is?
Terence: ‘Op ‘Return To Annihilation’ hebben we ons geconcentreerd op korte fragmenten. Die lieten we in elkaar overlopen om op die wijze een verhaallijn te vinden waar we verder op konden bouwen. Dus van bij het begin hadden we plannen gemaakt en hadden we het inzicht van waar elke track toe zou leiden en ook de volgorde lag vast. Het is een concept album dus was het logisch dat vooraf min of meer werd afgesproken welk traject we zouden volgen.’
Steven: ‘In de studio ligt de vorm van een song al ongeveer vast. Voor het merendeel weten we ook de tijdsduur en hoe het begint en gaat eindigen. Terence zei het al, onze nieuwe plaat heeft een verhaallijn dus moesten er vooraf een aantal knopen doorgehakt worden en was een planning onontbeerlijk. Ik denk dat je in de toekomst meer van deze songstructuren en gelijkaardige composities mag verwachten. Aan de andere kant weet je maar nooit. Misschien bestaat de volgende Locrian schijf uit slechts één nummer met een speelduur van zestig minuten.’

Waar wonen jullie en waarom precies daar?
Terence: ‘Ik heb altijd een zwak gehad voor Baltimore en heb er nu ook werk gevonden. Het is een mooie stad waar veel muzikanten, artiesten en kunstenaars wonen.’
André: ‘Ik woon in Chicago en zal dat nog wel een aantal jaren doen. Ik verhuisde naar Chicago om te studeren en mijn graduaat te halen. Nadat ik mijn diploma op zak had besloot ik om er te blijven. Er leven een heleboel geweldige mensen hier.’
Steven: ‘Muziek bracht me naar deze metropool. Ik verhuisde in 1999 van Portland (Oregon) naar Chicago. Ik had verandering van lucht nodig en wou me onderdompelen in de rijk geschakeerde muziek scene die ook nog vandaag floreert in Chicago. Het is een prachtige stad om in te wonen. Toch heb ik toekomstplannen om terug te keren naar de Pacific Northwest om me daar te vestigen in een kleinere stad.’

Wat is je vaste, dagelijkse ritueel?
Terence: ‘Tekenen en werken in mijn studio.’
André: ‘Elke dag beoefen ik yoga.’
Steven: ‘Fietsen, lezen en genieten van een frisse pint bier buiten op mijn veranda.’

Aan wie of wat heb je de grootste hekel?
Terence: ‘Intolerantie.’
André: ‘Monsanto.’
Steven: ‘Hebzucht.’

Mocht je de kans krijgen om te kiezen; hoe zou je willen sterven?
Terence: ‘Waarschijnlijk ouderdom.’
André: ‘Ik zou graag omringt zijn door familie en vrienden waaronder Terence en Steven. Ik denk dat het mooi is om te weten dat het einde nadert en dat je nog afscheid kan nemen van de mensen die je nauw aan het hart liggen.’
Steven: ‘Bij voorkeur in mijn slaap in mijn eenennegentigste levensjaar. Na op een heerlijke dag een flinke wandeling te hebben gemaakt in de bergen, een afmattende en bevredigende partij seks (toch voor iemand van negentig jaar), het soldaat maken van een fles rode wijn en het roken van een zelf gerolde, Italiaanse sigaret.’

Vidunder


Vidunder
Vidunder
Crusher Records
Een zoveelste retro groep uit Zweden die zich aandient met een variant op de blues- en hard rock periode van de seventies. Voor de teksten put het trio uit occulte en esoterische bronnen, wat meteen vergelijkingen oproept met acts als Witchcraft en Graveyard. En er zijn nog meer gelijkenissen met voornoemde bands. De vraag dringt zich op wat het nut is van nog een nieuwkomer die eerder tracht beide hun groepsgeluid te benaderen dan te gaan voor diversificatie en een eigen stijl te ontwikkelen. Het trio weet nochtans hoe je een song moet schrijven en het zuivere gitaarspel van zanger/gitarist Martin Prim is helemaal vintage. Het drietal weet moeiteloos de geest van het klassieke tijdperk van Blue Cheer, Led Zeppelin, Captain Beyond en Cream te integreren in zijn liedjes. Wie van die hun muziek houdt zal ook Vidunder op handen dragen.

Naam


Naam
Vow
Tee Pee Records/V2
Na hun naamloze debuut en de ep ‘The Ballad Of Starchild’ is het in Brooklyn residerende Naam toe aan zijn tweede volwaardige album. Daarop gaat het kwartet op avontuur en kiest voor een astraal en spiritueel concept. Psychedelische rock en space rock versus kraut rock en stoner; het blijkt een interessante mix waarbij het rijke synthesizer palet samensmelt met donderende drumroffels, grimmige gitaar riffs en de koesterende warmte van een jaren zestig hammond orgel. Sommige tempowisselingen doen denken aan vroege progressieve rock iconen , doch de stoner invloeden geven het geheel een eigenzinnige en hedendaagse toets. De stijlvariant van Naam is niet helemaal origineel te noemen. Vele passages zijn herkenbaar. Aan de andere kant gaat men zeer inventief te werk en ondanks de soms logge stukken, komt het viertal in tracks als 'Pardoned Pleasure', 'Brighted Sight' pittig voor de dag. Typerend voor dit album is het machtige ‘Midnight Glow’ waarin bijna alle voornoemde elementen zijn samen gebald. Enige punt van kritiek is de wat lijzige zangstijl. Af en toe verholpen met een effectje hier en daar of stemmige samenzang. Met 'Vow' gaat Naam meer op de sonore toer een tikje dreigend, soms obscuur en vooral bovenzinnelijk. Zeker het ontdekken waard.

Earthen Grave


Earthen Grave
Earthen Grave
Ripple Music
Chicago heeft met Pentagram, Novembers Doom en Trouble (laat nu net Trouble bassist Ron Holzner deel uitmaken van de bezetting van Earthen Grave) enkele van de betere doom metal bands voortgebracht. Aan dit lijstje mag je nu ook Earthen Grave toevoegen. De groep heeft met zanger Mark Weiner en de klassiek geschoolde violiste Rachel Barton Pine enkele belangrijke troeven in handen. Die laatste haar virtuoze stijl doet me denken aan Darryl Way van Curved Air. Rachel gaat meermaals in duel met de gitaren van Jason Muxlow en Tony Spillman of bepaald mee het ritme met drummer Chris Wozniak. Aan de stem van Weiner is het even wennen. De man heeft een ruim bereik, maar neigt soms naar het schrille toe. Earthen Grave komt verschillende keren verrassend uit de hoek zoals in het schitterende 'Blood Drunk' (een progressief kunststukje) en het geweldige tweeluik 'Dismal Times' en 'Tilted World'. Ook het stomende 'Fall In' is het vermelden waard en het als single naar voor geschoven, zwaar beukende 'Death Is Another Word...'. Naast de eigen composities prijken er op dit debuut ook twee covers van respectievelijk Pentagram ('Relentless') en de Witchfinder General klassieker 'Burning A Sinner'. Die worden netjes geïntegreerd en vallen niet uit de toon. Als toetje krijgen we een live versie van Dio's 'Stargazer'. Een gewaagde onderneming die wel getuigt van durf en geloof in eigen kunnen. Gelukkig voor hen vallen ze niet door de mand. Meer nog Earthen Grave bewijst hiermee dat ze ook op een podium best hun mannetje kunnen staan.
 

Church Of Misery


Church Of Misery
Thy Kingdom Scum
Rise Above Records
Hun vorige album 'Houses Of The Unholy' dateert van 2009. Net als toen zijn seriemoordenaars de inspiratiebron voor Hideki Fukasawa en zijn kompanen. Het concept is zelfs identiek te noemen, want ook nu krijg je een illustere cover versie. De keuze viel deze keer op 'One Blind Mice' (1971) van Quatermass. Zo mogelijk komt Church Of Misery nog rauwer en zwaarder beladen voor de dag dan voorheen al het geval was. Het kwartet heeft zijn doom en sludge gehalte nog opgekrikt. De muzikanten maken meer gebruik van hun individuele en intrinsieke kwaliteiten. Brulboei Hideki – die zich een aantal jaren had teruggetrokken – is terug van weggeweest en schreeuwt hier alle duivels bij elkaar. Nieuwkomer Ikuma Kawabe lijkt al jarenlang gitaar te spelen bij Church Of Misery en oudgedienden – drummer Junji Narita en bassist Tatsu Mikami – vinden elkaar blindelings en zijn de ruggengraat en stuwende kracht van Church Of Misery. Twee keer gaat het viertal helemaal op de psychedelische toer. In opener 'B.T.K.' en in het epos 'Dusseldorf Monster'.
Interessant is om ook de protagonisten aan wie de songs zijn opgedragen eens onder de loep te nemen. Daar zitten echt wel een paar heel zieke en verknipte geesten tussen zoals Gary Heidnik of Dennis Nilsen. Dat maakt het allemaal extra luguber en macaber.

Isaak


Isaak
The Longer The Beard The Harder The Sound
Small Stone Records
In oktober vorig jaar veranderde Gandhi's Gunn van naam. Voortaan zouden ze verder gaan als Isaak. Ze vonden ook onderdak bij een nieuw label: Small Stone Records. Dat nam de gelegenheid te baat om het Italiaanse kwartet hun tweede album 'The Longer The Beard The Harder The Sound' opnieuw uit te brengen. In een nieuwe mix en deze keer wereldwijd. Als bonus werden vier tracks toegevoegd, inclusief twee covers van respectievelijk Pink Floyd ('Fearless') en Iron Maiden ('Wrathchild'). Ghandi's Gunn was in Italië een rijzende ster aan het stoner front en als Isaak proberen ze nu een doorbraak te forceren buiten de eigen landsgrenzen. Met opener 'Haywire' en 'Under Siege' gaat Isaak lekker hard van start. Ingebed bij Corrosion Of Conformity, Fu Manchu en Clutch dikt Isaak zijn vette groepsgeluid aan met psychedelische rock invloeden ('Breaking Balance' en het met een sitar opgesmukte en transcendente 'Hypotesis'). Twee jaar van intensief toeren heeft de groep duidelijk ook meer zelfvertrouwen gegeven. Zo waagt het gezelschap zich met 'Flood' aan een ballade weliswaar met een gespierd refrein, robuuste riffs en een krachtige finale. Isaak gaat dan op zijn elan door met ferme uithalen waarbij vooral het ijzersterke 'Red (The Colour Of God)' in het oog springt. Grappig is dat de vier leden allen een baard hebben. Het onderlinge verschil zit hem in de lengte, gaande van een stoppelbaard tot een flink uit de kluiten gewassen exemplaar. Gelukkig beïnvloedt dat niet het volume en lopen ze met allen even hard van stapel. Aardig plaatje.

Shining


Shining - Jørgen Munkeby

Alleen maar nummer één hits, voor minder gaat de zon niet op

'One One One' is het (logische) vervolg op 'Blackjazz' en 'Live Blackjazz'. Het is een voortzetting en de bevestiging van de muzikale weg die het Noorse Shining voor zichzelf had uitgestippeld. Over de nieuwe plaat hadden we een gesprek met Shining frontman en bezieler Jørgen Munkeby.
Paul Van de gehuchte

Munkeby bombardeert het openingsnummer en de eerste single 'I Won’t Forget' al meteen tot zijn favoriete Shining song, het beste wat ze tot nu toe hebben gemaakt. Een vorm van opportunisme of een momentopname?

'Het feit dat dit het laatste nummer is dat ik voor dit album heb geschreven zal wel meespelen. Elk individu blijft zich verder ontwikkelen. Dit brengt mee: andere inzichten, nieuwe ideeën, verschillende voorkeuren, het is een evolutie die nooit stopt. Daarom ook is onze stijl van muziek verscheiden in vergelijking met vroegere jaren. We begonnen ooit als een akoestische jazz formatie en nu brengen we toch iets totaal anders. De reden waarom ik nu 'I Won't Forget' als favoriet naar voor schuif  is omdat het een compact nummer is met een lekkere groove, de tekst is goed, technisch is alles oké, kortom het geeft me een algemeen gevoel van tevredenheid. Voorheen gebeurde het zelden dat we een traditionele, algemeen aanvaarde songstructuur introduceerden in onze muziek. Nu doen we dat wel en bijvoorbeeld een terugkerend refrein geeft een compositie herkenbaarheid en dan heb je nog de energie die vrijkomt en je vooruit stuwt. Om al die redenen kies ik voor 'I Won't Forget'. '

Is 'One One One' het laatste deel van een trilogie of blijft Shining verder het 'blackjazz' en 'jazz metal' subgenre exploreren?

'We werkten opnieuw samen met Sean Beavan (Nine Inch Nails, Marilyn Manson, Slayer, No Doubt, 8mm) die nu ook mee instaat voor de productie. Daarom kan je deze plaat wel zien als 'Blackjazz, deel 3'. Ze volgen min of meer hetzelfde patroon en qua geluid zijn ze bijna identiek. Doch dit zegt niets over hoe het volgende album gaat klinken. Ik heb nog totaal geen idee van wat de volgende stap is in het verhaal van Shining. Ik weet alleen dat je 'One One One' kan onderbrengen in het vakje 'blackjazz muziek'. We zijn zelf op de proppen gekomen met deze term. Iedereen heeft die overgenomen, dus beschouw ik dit wel als mijn 'artistieke eigendom'. Het maakt deel uit van het Shining universum.'

Waarom opnieuw samenwerken met hetzelfde productieteam? 

'Never change a winning team, tenzij je op elkaar raakt uitgekeken. Dat is met Sean zeker niet het geval. Ook nu weer verliep de samenwerking uitstekend. Terwijl ik de nieuwe nummers aan het schrijven was hadden we lange, maar constructieve discussies over hoe de songs zouden klinken. Het is geruststellend als je elkaar kunt vertrouwen, want voor een deel ben je afhankelijk van hoe hij de tracks gaat inkleuren. Als je niet dezelfde visie hebt zit je met een probleem. Bijvoorbeeld tijdens het maken van de 'Blackjazz' plaat kreeg ik bezoek van enkele goede vrienden. Ze vonden 'Blackjazz' maar niks en raadden me aan om trouw te blijven aan het oude concept. 'Fisheye' vonden ze het slechtste nummer ooit. Ik was het natuurlijk niet met hen eens. Ook al zaaiden ze twijfel toch bleef ik bij mijn oorspronkelijke 'Blackjazz' plan. En wat blijkt vandaag: dat 'Fisheye' de meest populaire track is van die langspeler en dat die eigenlijk in zijn geheel een succes is. Dus ben ik blij dat ik niet vertrouwde op het oordeel van een paar van mijn beste vrienden en toch mijn eigen weg ben gegaan (lacht).'

Ben je van beroep muzikant?     

'Ja, ik heb nooit iets anders gedaan. Trouwens alle leden van Shining zijn voltijds bezig met muziek. De muziek die wij spelen vraagt dat ook. Je moet top zijn en de mogelijkheden van de instrument(en) die je bespeelt door en door kennen. Ik heb acht jaar jazz saxofoon gestudeerd aan de Nationale Muziek Academie hier in Oslo met aanvullend jazz en hedendaagse compositie (Arnold Schönberg, Olivier Messiaen, Gustav Mahler), maar mijn interesse ging toch vooral naar jazz muziek. Mijn grootste bewondering ging uit naar John Coltrane. Ik heb hem tien jaar verafgood. Elke dag luisterde en speelde ik John Coltrane.'

Waarom koos je voor een carrière als muzikant?

'Ik ben op jonge leeftijd met muziek begonnen en dan denk je nog niet in termen van 'beroepsmuzikant'. Je doet wat je denkt te moeten doen en wat je plezant vindt. De reden waarom ik uiteindelijk koos voor een professionele loopbaan als muzikant is omdat ik angst had me niet verder te kunnen ontwikkelen. Ik vreesde een stilstand, een job zonder perspectief. Ik wou beter worden, ook als mens. Mijn ergste nachtmerrie was te stagneren en te eindigen als een grijze kantoormus gevangen in de sleur van zijn dagelijkse routine. Als muzikant ben ik mijn eigen baas en ik bepaal zelf het ritme en ik kan evolueren, oefenen en beter worden in wat ik doe. Naast saxofoon heb ik gitaar leren spelen, dwarsfluit, basklarinet, ik ben zanger, ik produceer mijn eigen albums, ik componeer. Ik sta open voor nieuwe dingen maar beslis wel zelf wat en wanneer iets gebeurt.'

Met welke muziek ben je opgegroeid?

'Ik ben opgegroeid met metal. Door mijn studies leerde ik andere genres kennen. Mocht ik het een goed idee vinden om metal met jazz te laten samensmelten dan kan ik dat gewoon doen, want ik heb niemand die boven mij staat en mijn idee zou afschieten. En dat is precies wat ik wou en wat ik ook heb gedaan. Het was en is nog altijd een prachtige ervaring die ik voor geen geld in de wereld zou willen missen.'

Ondervind je geen tegenslagen of zijn er dingen die je als professioneel muzikant graag anders zou zien?   

'Het meest voor de hand liggend is eigenlijk een basisbehoefte: genoeg geld verdienen om te kunnen overleven. Zeker als je muziek maakt uit overtuiging en niet zozeer om populair te zijn. Al vind ik dat onze muziek nu meer pakkend en toegankelijk is in vergelijking met vroeger. Aan de andere kant blijft het harder en agressiever dan wat men verstaat onder popmuziek. Om rond te komen werk ik bijna de klok rond. Dat is de prijs die betaalt als je op eigen benen staat, werk hebt dat je graag doet en onafhankelijkheid het hoogste goed vindt. Maar ik probeer niet zozeer te denken in negatieve termen. Voor mij primeert het positieve en dat lijkt me de meest verstandige manier om de zaken aan te pakken.'

Jullie zijn als alternatieve metalband uitgenodigd geweest voor een talkshow op de Noorse nationale televisie zender NRK1. Ik zie dat hier in België of Nederland niet zo snel gebeuren. Staat men in Noorwegen meer open voor nieuwe muziekstromingen en kunstvormen in het algemeen?

'Moeilijk om daarop te antwoorden. Ik ben nu 32 jaar oud en heb altijd in Noorwegen gewoond. Ik kan niet vergelijken en weet niet hoe het er aan toe gaat in andere landen. Dat wij in ons geval erkenning krijgen valt ondermeer te verklaren door het parcours dat we al hebben afgelegd. Shining bestaat sinds 1999 en wordt aanzien als één van de toonaangevende jazzcombo's in Noorwegen. En ook al zijn we nu van richting veranderd; we blijven muzikanten die ernstig met ons vak bezig zijn. We worden geassocieerd met kwaliteit. Zo verdien je respect en bouw je een relatie op met een publiek. Dat is één van de redenen denk ik dat onze muziek vandaag dagelijks te horen is op de nationale radiozender.'

Waar haal je de inspiratie voor jullie teksten?

'Het is voor het eerst op 'One One One' dat ik voor elk nummer een tekst heb geschreven. De onderwerpen zijn in die zin belangrijk voor mij omdat ze bepaalde waarden uitdrukken. Bijvoorbeeld 'I Won't Forget' gaat over mensen die hun morele draagkracht en autoriteit verliezen. Als blijkt dat iemand liegt - is het nu tegen mij of een derde persoon – dan breekt er iets in mij. Als ik die persoon terug ontmoet dan hangt er een schaduw over ons en ik zal het nooit vergeten dat hij of zij heeft gelogen. Het vertrouwen is weg en komt nooit terug. In onze moderne Westerse maatschappij waar godsdienst minder belangrijk wordt en we evolueren naar een echte seculiere samenleving dan is het belangrijk dat morele waarden een plaats krijgen en iedereen zich daarvan bewust is. 'My Dying Drive' gaat over het verliezen van je jeugd, je levenslust en het ouder worden. Het positieve eraan is dat je wijzer wordt en wat rond je gebeurt beter begrijpt. En dan is er nog 'The One Inside' dat handelt over de kracht van het innerlijke. Datgene wat je stuurt en waar je aan toegeeft. Waar je eigenlijk niet kan aan weerstaan omdat het vanuit je zelf komt. Dit zijn slechts een paar voorbeelden, doch je mag stellen dat de teksten gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen.'

Moeten de andere groepsleden je daarin volgen?

'Nee, dat is absoluut niet het geval. Sinds de oprichting van Shining is het een komen en gaan geweest van muzikanten. Alleen ikzelf en drummer Torstein Lofthus zijn erbij van in het begin en hebben alle stadia doorlopen. Dingen veranderen en de reden waarom iemand vertrekt kan velerlei zijn. We hadden een toetsenist, maar die wou terug gaan studeren en dokter worden. Onze meest recente keyboard speler, echt een uitstekende muzikant, had een bipolaire stoornis en was niet meer in staat om mee te gaan op tournee. Anderen vertrekken omwille van muzikale meningsverschillen. Er zijn tal van oorzaken, maar ik heb nooit iemand uit de groep gezet en ik heb het er altijd moeilijk mee als iemand weggaat. Vreemd genoeg zorgt het 'nieuwe bloed' er telkens voor dat we er als muzikale act op vooruit gaan.'

Voelen jullie in Noorwegen iets van de economische crisis?

'Wie in Noorwegen woont en werkt moet zich voorlopig geen zorgen maken, maar voor ons muzikanten die veel tijd doorbrengen in het buitenland komt het harder aan. De prijzen van onze tickets, merchandise en albums worden aangepast aan de landen waar we optreden en in de huidige situatie zijn die de laatste jaren altijd maar gezakt. We moeten wel inlandse prijzen blijven ophoesten voor de afbetaling van ons huis of appartement. Doch ik denk dat we vroeg of laat – ook al zijn we dankzij olie en gas één van de rijkste landen in de wereld – de rekening gepresenteerd krijgen.'

Binnen vijftig jaar of zo?

'Het zal zolang niet meer duren: tien, twintig jaar tops.'

Je bent overwegend bezig met muziek, maar heb je nog andere interesses?

'Als tiener heb ik me verdiept in de edele kunst van gevechtssporten. Vooral dan Jiujitsu. Ik heb het ongeveer vijftien jaar volgehouden, maar ik ben er moeten mee stoppen. Ik had voortdurend schrammen en kneuzingen aan vingers en handen. Soms kon ik daardoor geen saxofoon spelen, dus ik heb dan de knoop moeten doorhakken en resoluut gekozen voor de muziek. Een voordeel is dat ik wel mijn vechterscapaciteiten, mentaliteit en concentratievermogen heb behouden en kan gebruiken. Een optreden met Shining is een zware fysieke inspanning en het vergt het uiterste van je lichaam en geest.'

Doe je iets speciaal om fit te blijven?

'Niet echt nee. In mijn huis heb ik boven de deur van de slaapkamer een baar hangen om wat te oefenen. Goed voor het bovenlichaam. Mijn onderstel krijgt veel beweging als ik ga fietsen. Dat doe ik het hele jaar door. Voor de rest probeer ik gezond te eten, ik drink geen koffie meer en slechts af en toe alcohol. Dit alles gecombineerd zou me fit moeten houden. Toch voor enige jaren. Voor aanvang van een concert drink ik nooit. Ik heb het ooit eenmaal gedaan en dat wil ik niet meer meemaken. Niemand van de groep drinkt voor een optreden. Achteraf durven we al eens een pintje pakken, maar niemand van ons zuipt zich te pletter of zo. We zijn ernstige mannen. (lacht)'

Ben je een verzamelaar van dingen?

'Ik heb nogal wat platen en cd's, maar de trend hier in Noorwegen is dat meer en meer mensen kiezen voor streaming diensten als Spotify, iTunes. Ze betalen een abonnement en kunnen dan luisteren naar alle soorten muziek. De verkoop van cd's is helemaal ingestort. Een tendens die zich ook wereldwijd verspreid. Het meeste geld verdien je met  het spelen van concerten, verkoop van t-shirts en andere spullen. Spijtig dat bij de eerder genoemde diensten het geld naar de platenmaatschappijen gaat en niet direct naar de artiesten zelf. Het meeste geld dat ik verdien investeer ik in de uitbouw van mijn studio en de aankoop van opnamemateriaal en instrumenten. Ik heb en speel nog altijd op de eerste saxofoon die ik heb gekocht. Ik bezit niet zozeer kostbare stukken, maar het is pas als je alles in zijn totaliteit bekijkt dat je ziet dat je al een fortuin hebt uitgegeven. Ik heb mijn studio nu zeven jaar, doch binnenkort moet ik verhuizen. Zoals in alle grote stadscentra is het vandaag lucratiever om een bestaand gebouw of complex met de grond gelijk te maken en in de plaats een blok appartementen op te trekken en dat is wat me nu overkomt. Ik hoop dat ik zo snel mogelijk een andere locatie kan vinden, want anders zit ik echt wel in een moeilijk parket.'

Shining kwam begin dit jaar als winnaar uit de bus van de jaarlijkse muziekconferentie gehouden tijdens het Bylarm festival dat nieuw talent beloont met een geldprijs van 1 miljoen Noorse kronen of 132500 euro. Het geld komt van het Noorse staatsbedrijf Statoil. Daar bestond wat controverse over. Hoe sta je daar zelf tegenover?

'Het ging er niet zozeer om dat Shining won, wel over de rol die Statoil speelt in de Noorse samenleving en als oliemaatschappij in de wereld. Het is een groot bedrijf dat enorme winsten maakt en voor veel mensen kan het niet dat een multinational geld doneert aan een artistiek project. Voor hen mag geen enkele vorm van kunst afhankelijk zijn van de goodwill van een onderneming. En dan is er nog het schadelijke effect dat Statoil heeft op het milieu en het ecologisch systeem door het boren naar olie en gas. Ik vind het een interessante discussie waar zeker het laatste woord nog niet over gezegd is. Hoe dan ook, een groot deel van het geld gaan we gebruiken voor het opzetten van een Amerikaanse tournee. Wat Europa betreft: er staat een concertreeks gepland in oktober/november en volgend jaar in de lente komt er een tweede luik. Tijdens de zomer van 2014 staan er ook een aantal Europese festivals op de planning.'

Album top vijf

1) John Coltrane: Crescent

'Dit is het album dat me helemaal in de ban bracht van John Coltrane die mijn manier en stijl  van saxofoon spelen mee heeft bepaald. Tien jaar lang - de tijd dat ik jazz sax en klassieke compositie studeerde – was John Coltrane mijn muzikale idool.'

2) Pantera: A Vulgar Display of Power

'Dit is de plaat die een hoofdrol speelde in mijn jeugd en is van voor de tijd dat ik naar jazz begon te luisteren. Het is de langspeler die ik tot nu toe het meest heb afgespeeld en beluisterd.'

3) Olivier Messiaen: Vingt Regards Sur l'Enfant-Jésus

'Olivier Messiaen is mijn favoriete componist van hedendaagse klassieke muziek Ik hou van zijn totale oeuvre, maar deze compositie voor piano is voor mij het meest impressionant.  maakt op mij de  contemporary classical composers. I love all of his works, but this piano piece is the one that made the biggest impression. Zijn "Modes Of Limited Tranposition" zijn zo uniek dat je zou bang worden om er gebruik van te maken. Het is alsof je hem daarmee geweld aan te doet.'

4) The Dillinger Escape Plan: Miss Machine

'Bijna was ik van plan om te stoppen met muziek na het horen van 'Miss Machine'. Dit was helemaal perfect. Ik had nog nooit muziek gehoord die zoveel energie en agressie in zich droeg. Gelukkig kwam ik terug bij zinnen en besefte dat de wereld nood had aan verschillende types en stijlen van muziek. Dus ben ik doorgegaan met muziek maken. De volgende plaat die we uitbrachten was 'Blackjazz'.'

5) Nine Inch Nails: With Teeth

'Het geluid en de productie van 'With Teeth' is zonder meer overweldigend. Het diende voor mij als inspiratiebron en vertrekpunt voor het produceren van 'Blackjazz'. Ik hou ook van Trent Reznor zijn aanpak en benadering om via traditionele songstructuren pakkende nummers te schrijven. 'With Teeth' is mijn favoriete NIN album en 'Love Is Not Enough' mijn uitverkoren NIN track.'


Skogen Brinner


Skogen Brinner
Skogen Brinner 1st
Subliminal Sounds
De zoveelste retro band die terugblikt op begin de jaren zeventig. Proto metal en sludge versus garage rock met tussendoor een psychedelische passage. De jongens zingen in hun moedertaal (Zweeds) en dat geeft de songs een apart cachet. Veel fuzz en heavy riffs zijn hier je deel. Opvallend is de saxofoon en hammond orgel in 'Odjurets Hämnd' wat de mokerslagen en riffs iets minder hard laat aankomen. Hun teksten handelen over moderne topics als het verpesten van het milieu, zich plat spuitende drugsverslaafden, ingehuurde oproerkraaiers en oorlogsstokers. Je hoeft dan ook niet meteen naar je zielenknijper te hollen als – ook al versta je geen Zweeds -  een lichte vorm van depressie zich van u meester maakt. In ‘Vägen Till Förvirring’ maken de gitaren en drums plaats voor zachte percussie en akoestische klanken. Je waant je terug in de brouwerij van Viersel ten tijde van je eerste diepste draai onder de goedkeurende blikken van pater Luc Versteylen. Minste track is het in het Engels gezongen 'Speed Freak'. De magie is plots verdwenen en dat zet toch een domper op de feestvreugde. 

Outshine


Outshine
Prelude To Descent
Dead Tree Music
Vierde langspeler voor deze Zweden en de eerste met nieuwe zanger Micke Holm. Het kwartet brengt melodieuze gothic metal een soort kruising tussen Paradise Lost en HIM. Hun derde cd 'Addiction' verscheen in juni 2012, maar werd terug uit de handel genomen na het vertrek van zanger Erlend Jegstad in de herfst van dat jaar. Met hun nieuwe frontman Micke Holm werd het materiaal van 'Addiction' opnieuw opgenomen en in een nieuw jasje gestoken. Wat de achterliggende gedachte mag zijn om deze zet te maken dat mag Joost weten. Outshine kiest in vergelijking met die 'Addiction' editie voor een iets hardere, meer duistere attitude. Toch mist 'Prelude To Descent' die fel gezochte, vitale injectie die een uitstekend werkstuk boven een middelmatig album laat uittorenen. In 'Here Now', 'I Was Nothing' en 'You Do Bad Things To Feel Alive' zie je even het vlammetje ontbranden dat het vuur moet aanwakkeren, doch het dooft al even snel weer uit. Behalve veel goede wil ontbreekt het Outshine aan originele en in het oog springende composities. Dit plaatje behoort tot de categorie van het simpele beukwerk van alledag en daar zit niemand op te wachten. 

Locrian


Locrian
Return To Annihilation
Relapse Records
Na de release van 'The Clearing & The Final Epoch' als voorloper van nieuw werk bij hun nieuwe platenmaatschappij zijn de heren van Locrian klaar voor hun echte debuut bij Relapse. Zo mogelijk overtreffen ze nog de verwachtingen. Locrian staat bekend om op een onnavolgbare manier een groepsgeluid te creëren die een rollercoaster aan emoties losmaakt. Noise, drone, black metal, dark ambient en industrial worden op een unieke manier omgesmeed tot een angstwekkend, doch wonderlijk geheel van impressies. 'Eternal Return' kan je zien als het aperitief. Hier brengt Locrian twee uitersten bij elkaar: melodieuze rock en black metal. Met 'A Visitation From The Wrath Of Heaven' betreden we drone/noise territorium. Repetitief in zijn eenvoud tot de hel losbarst. Het is één van die briljante composities die meer woorden alleen onrecht zou aandoen. 'Two Moons' heeft twee gezichten: je hebt aan gene zijde de heldere gitaarklanken en sobere drumpatronen. Aan de andere kant messcherpe noise en drone geluiden die langzaam maar zeker de eerste overstemmen en weg duwen. 'Exciting The Hall Of Vapor And Light' heeft bijna dezelfde thematiek. Met dit verschil dat er een soort van evenwicht ontstaat tussen de diverse instrumenten onderling. 'Return To Annihilation' heeft een dwingende, repetitieve ondertoon. Je raakt verstrikt, wordt gevangen in de maalstroom van geluiden die crescendo groeien naar een gitzwart hoogtepunt. 'Panorama Of Mirrors' is schitterende, door drums en drones onderbouwde black metal. 'Obsolete Elegies' luidt het einde van de wereld in. Als er zoiets bestaat als een grafzang, een klaaglied voor het mensdom als soort dan zou dit als ultieme weeklacht niet misstaan.

Jex Thoth


Jex Thoth
Blood Moon Rise
I Hate/Soulfood
Het in Madison, Wisconsin residerende Jex Thoth probeert doom metal te verzoenen met psychedelische rock. Zangeres Jessica Bowen, alias Jex Thoth, brengt Sonja Kristina (Curved Air), Grace Slick (Jefferson Airplane) en Renate Knaup (Amon Düül) in herinnering. Haar medemuzikanten zwerven in het rond en putten naargelang de inspiratie van het moment uit hun muzikale bagage die reikt van de jaren zestig tot en met een hedendaagse eigen inbreng. Jex Thoth zweert bij het occulte, bezwerende, cerebrale. Als luisteraar word je heen en weer geslingerd en onderga je de verschillende impulsen. Producer is Randall Dunn die we kennen van Master Musicians Of Bukkake, Wolves In The Throne Room, Earth en Sunn o))) en die hier ook zijn duit in het zakje doet door het geheel te voorzien van de ene keer een onheilspellende ('To Bury', 'The Divide', 'Ehjä') of dan weer een sjamanistische, transcendente ondertoon ('Into A Sleep', 'Psyar'). 'Blood Moon Rise' is als je al het voorgaande overschouwt best wel een interessante plaat en bevat met 'The Places You Walk', 'And The River Ran Dry' en 'The Four Of Us Are Dying' een paar heel sterke, meeslepende tracks.

Into Century


Into Century
Nobody's Slave
Target / Suburban
Enkele van de muzikanten van dit Deense combo hebben aan den lijve ondervonden dat het leven niet altijd van een leien dakje loopt. Als je moet overleven in grootsteden als New York en Los Angeles met één dollar per dag in een gewelddadige omgeving beheerst door drugs en drank, dan kan ik me voorstellen dat je soms met de handen in het haar zit en je situatie uitzichtloos lijkt. Maar ze hebben teruggevochten en hun ervaringen zijn nu verwerkt in hun teksten en muziek. 'Nobody's Slave' is de titel van hun tweede schijf en die snijdt nog andere heikele thema's aan zoals hoe het er achter de schermen aan toe gaat in het Vaticaan en de wereldwijd vertakte mensenhandel van vooral vrouwen en kinderen. Zware onderwerpen die je moeilijk kan verpakken in vrolijke popdeuntjes. De gekozen muziekstijl is een logge variant van heavy metal met een sterke hang naar grunge en west coast rock aangedikt met een flinke scheut blues. In afsluiter 'Can Anybody Hear Me' flirten ze even met industrial en 'Indistogether' neemt symfonische proporties aan. Zijsprongetjes die al of niet in de smaak vallen. Into Century kan alvast bogen op een vet groepsgeluid en weet de juiste balans te vinden tussen pakkend en heftig. Met Jon Century hebben ze een zanger in huis die als het moet rauw kan uithalen ('Nobody's Slave', 'Junkie', 'Man Of God') of net beheerst een gevoelige snaar kan raken ('Open Up Your Gates', 'Sweet Surrender', 'OMG'). Sterk nummer deze 'Nobody's Slave'.

Vortigyn



Vortigyn
Vortigyn
Eigen Beheer
Belgisch vijftal uit Turnhout, waarvan de leden na omzwervingen in andere bands, elkaar wisten te vinden nadat bleek dat ze dezelfde muzikale interesses deelden. Eind 2011 was de formatie Vortigyn dan ook een feit. Tijdens het daaropvolgende jaar werd begonnen met het schrijven van nieuwe nummers en eind 2012 dook het kwintet de studio in voor de opnames van een eerste ep.  In hun korte biografie geven ze aan dat ze de stijlvariant die genoegzaam bekend staat als 'female fronted metal' aanhangen, waarbij zangeres Ester Bortels als frontdame naar voor wordt geschoven. Gitarist Joris Jacobien is dan weer de man die tegenwerk biedt met rauwe grunts. Om je een idee te geven over de stijl: denk aan een kruisbestuiving van Theatre Of Tragedy met Lacuna Coil. Ester kan inderdaad een aardig stukje zingen en de drie songs zijn solide qua opbouw. Stevige riffs bepalen de cadans. Beste track is het meeslepende 'Lost' waarin de verschillende zangpartijen mooi zijn uitgewerkt.