maandag 10 oktober 2016

Kyng

Kyng

In zee met Poseidon
Het derde album ‘Breathe In The Water’ van het Amerikaanse trio Kyng krijgt veel mediabelangstelling. Rock Tribune kan daarbij niet achterblijven. We troffen zanger/gitarist Eddie Veliz aan in Austin, Texas. Momenteel is hij met zijn band op tournee doorheen de VS om de nieuwe plaat te promoten. Release datum is 7 oktober. Na twee weken kan hij een eerste balans opmaken en zo te horen loopt alles naar wens. We troffen een muzikant aan, helemaal in zijn nopjes.
Paul Van de gehuchte

‘We hebben op een paar festivals gespeeld en zijn nu op rondreis met Clutch en Zakk Sabbath. Soms treden we, naargelang het toerschema, ook alleen op of als hoofdact. Momenteel hoor je mij niet klagen. De opkomst is goed. In bijvoorbeeld Houston en Buffalo zijn alle tickets de deur uit. De nieuwe songs vallen in de smaak. En we amuseren ons. We toeren tot begin november. Dan keren we terug naar huis. Thuis is Los Angeles. Met de familie brengen we de feestdagen door. Begin 2017 staan er al een aantal dingen gepland. Het geeft je een gevoel van gemoedsrust en vertrouwen als je naar iets kunt uitkijken en er geld in het laatje komt. Ja, voorlopig ziet de toekomst van Kyng er rooskleurig uit.’
 
Impact vanuit eigen kracht 
Voor het maken van een nieuwe plaat moet je van een schone lei beginnen je bij wijze van spreken herontdekken. Hoe is het bij jullie verlopen voor ‘Breathe In The Water’?
‘We hadden al een tijd op voorhand beslist om een aantal ideeën die we voorheen links hadden laten liggen nu wel mee op te nemen in het geheel. Er was geen invloed of druk van buitenaf. We hebben gewoon onze zin doorgedreven. Vroeger durfden we al eens twijfelen: Is dit wel radiovriendelijk genoeg? Of gaan ze dit wel goed vinden? We hebben er ook de nodige tijd voor uitgetrokken, we zijn niet overhaast te werk gegaan. En het is allemaal vrij vlot verlopen. Onze drummer Pepe Clark Magana is terug in Mexico gaan wonen en dat maakte de dingen wat gecompliceerder tijdens het schrijfproces. Toen hij dan even terugkwam naar Los Angeles hebben we ons in de repetitieruimte opgesloten en bijna dag en nacht doorgewerkt aan het completeren van het songmateriaal.’

Weet je waarom Pepe is teruggekeerd naar Mexico? Toch niet om al die heisa rond illegale Mexicanen die het land gaan worden uitgezet of het bouwen van Trump zijn muur?
‘Nee, niet dat ik weet. Ik denk dat het meer te maken heeft met familie, zijn moeder en zuster. Nog niet zolang geleden is zijn vader gestorven. En hij heeft er de vrouw van zijn dromen leren kennen. Laat ons zeggen dat hij zijn hart volgt. Eigenlijk zou je het hem zelf moeten vragen, maar het zou alvast een kop voor in de krant zijn: ‘Drummer Pepe Clark Magana van Kyng verliet de VS om ver uit de buurt te zijn van Donald Trump.’ (lacht).

Weerwerk bieden tegen ellende en rampspoed
Je zingt over woede, verlies en wanhoop. Zijn dat de emoties en gevoelens die je het meest raken en je leven beheersen?
‘Er is heel wat gebeurt dat me diep heeft geraakt en alles heeft veranderd. Ook Pepe en Tony (Castaneda, basgitarist) kregen tegenslagen te verwerken. Veertien dagen voor de start van een tournee die vier maanden zou duren is mijn broer overleden. Ik had het gevoel dat me niet de tijd werd gegeven om te rouwen. Ik wou gewoon thuis zijn bij mijn familie, maar dat kon niet. Dan was er nog mijn relatie met een vrouw die helemaal spaak is gelopen. Op dat moment in mijn leven was zij niet de meest aangewezen persoon om mee samen te leven. Bij mijn jongste zuster werd gediagnosticeerd dat ze kanker had. In korte tijd kreeg ik een heleboel tegenspoed en ellende over me heen. Heel tragisch allemaal, maar op één of andere manier moet je alles proberen te verwerken en een plaats te geven. Mijn muziek helpt me daarbij. Heel wat emoties en gevoelens komen tot uiting in de teksten van de songs. Zie het als een vorm van therapie, maar het heeft wel gewerkt.’ 

Grafisch kunstenaar Conor Nolan maakte een opvallende cover voor ‘Breathe In The Water’. Hij gebruikte de songs als inspiratiebron. Was dat iets waar je om had gevraagd of helemaal zijn idee?
‘De vraag kwam van ons uit om de thema’s van de songs te verwerken in het hoes ontwerp. Het was de bedoeling om dit de benadrukken, er de aandacht op te vestigen, de teksten te visualiseren. Ik hou van de afbeelding van de duivel in zijn bootje die iets fluistert in het oor van Poseidon die op zijn beurt al het water opzuigt en het allemaal laat verdwijnen. Een impressionante weergave die de luisteraar moet nieuwsgierig maken naar de muziek.’

Is dit nu jullie beste plaat tot nu toe?
‘Ik denk het wel. Onze eerste plaat ‘Trampled Sun’ vond ik wel gaaf. Ik vind de nummers nog altijd steengoed, maar geluidstechnisch kon het beter. We hadden van in het begin probleempjes met het opnemen. Als ik er nu naar luister dan kan ik alleen maar vaststellen dat de opnamekwaliteit niet goed is. Op ‘Burn The Serum’ is het geluid stukken beter, maar we bevonden ons dan in een ander momentum. We wilden te veel ons best doen om de mensen rondom ons tevreden te stellen en enthousiast te krijgen. Rock ’n roll op maat gesneden. Het kwam aan als een stomp in de maag dat een nummer als ‘Electric Halo’ werd gekozen als single. Zelf hadden wij eerder gekozen voor ‘Self Medicated Man’ of ‘In The Land Of Pigs’. Laat me het zo stellen: De manier waarop het album werd gepromoot bezorgde ons zure oprispingen.’ Met ‘Breathe In The Water’ hadden we de volledige controle in eigen handen en met Machine een producer die het klappen van de zweep kende en bijstuurde waar nodig. Nu is ons credo: Als je de songs fijn vind mooi. Indien niet dan zij het zo. Meer Kyng dan dit kun je niet krijgen.’
   
Oeps! Ik ben mijn tekst kwijt
Tijdens een Motörhead’s Motorboat interview vorig jaar antwoordde je op een vraag over zeeziek zijn met het ‘braken en schijten’ fenomeen tijdens de duur van een concert. Is je dat ooit al overkomen?
‘Nee, toch niet. Ik heb voorlopig nog geen probleem met het onder controle houden van al mijn lichaamsvochten en spieren. Ik weet echt niet waarom ik dat er toen uitfloepte. Het is wel typisch voor me om zo iets uit te kramen. Dus ik twijfel er niet aan dat ik het heb gezegd. (lacht)’

Is het waar dat je soms tijdens een optreden je teksten vergeet?
‘Ja dat gebeurt al de tijd. Vooral als we nieuwe nummers brengen. Ik vind het zelf vreemd. Ik moet dan gaan improviseren en zelf wat verzinnen. Meestal komen ze even snel terug als ze weg waren. De nieuwe plaat is nu nog niet uit, de mensen zijn er nog niet mee vertrouwd, dus nu valt het nog niet te veel op. Maar binnenkort zit ik met een probleem (lacht). Als we oudere liedjes brengen doe ik iets meer mijn best om de juiste teksten te memoriseren.’

Ik ken een zanger/gitarist die een paar van zijn teksten op zijn arm heeft laten tatoeëren. Zou je dat ook niet in overweging nemen? 
‘Nee, denk het niet. Ik verzin ze liever ter plekke. Nu je over tatoeages spreekt: Het is zo een wijd verspreid fenomeen. Ik denk dat we de enige band in de wereld zijn waarvan geen enkele van de muzikanten een tatoeage heeft. Persoonlijk heb ik nooit de behoefte gevoeld om iets op mijn huid te laten inkten. Van beroep ben ik illustrator en maak op dit moment vooral doodles. Trouwens, ik ben nog op geen enkele afbeelding of tekst gestuit die me genoeg aanspreekt om te zeggen van: Nou daar wil ik een tattoo van. Als ik iets mooi vind dan hang ik het liever op aan een muur. Wat ik vreemd vind en wat nu veel voorkomt is dat men zijn familienaam op de rug laat tatoeëren. Het is afgeleid van een populair East L.A., Cholo gangster gebruik. Precies om te laten weten: Mocht je er aan twijfelen, dit is wie ik ben en hoe ik heet (lacht).’

Was het altijd een jongensdroom om in een groep te spelen?
‘Oh ja. Al vanaf de leeftijd van drie jaar imiteerde ik zangers en dikwijls was er wel een familielid met een gitaar in de buurt en daar mocht ik dan op tokkelen. Eén van de eerste liedjes die ik leerde spelen was ‘These Boots Are Made For Walking’ van Nancy Sinatra. Mocht ik geen muzikant zijn, dan had ik sowieso naar werk gezocht binnen de muziekindustrie. Vooral mijn moeder heeft me gestimuleerd en gesteund en supportert nog altijd vanop de eerste rij. Ik mocht bij manier van spreken elk uur van de dag gitaar spelen. Mijn vader - mijn ouders leven gescheiden - was minder enthousiast en als ik weer eens naar mijn gitaar greep vroeg hij me telkens of het niet beter zou zijn om voor advocaat of jurist te gaan studeren (lacht).

De media
Ben je nog mee met alle nieuwe apps en actief op sociale media?
‘Het is niet iets wat ons bijster interesseert, doch we proberen bij te blijven op Twitter en Facebook. Ik gebruik ook Snapchat en ben er verschrikkelijk slecht in. Relevant blijven is de boodschap. We zitten tussen twee generaties in. We zijn niet jong en ook niet oud en daarom ook niet echt goed in die dingen. De kinderen nu groeien er mee op en zijn er van kleins af mee vertrouwd. Ze zijn tien jaar oud en alles is binnen handbereik. Ze kijken naar porno. Bevrediging in een oogwenk. Voor hen is de virtuele wereld nog moeilijk van de echte te onderscheiden en met de tijd zal het nog verergeren. Ze zijn de kunst van het communiceren kwijt. Een gesprek aanknopen of een brief schrijven. Zelfs een e-mail versturen is moeilijk. Straks converseren ze nog uitsluitend via emoji’s. Ga het straks eens zelf uitproberen.’

Iets wat er nauw mee verbonden is, is aankopen doen via het Internet. 
‘In de VS is het helemaal ingeburgerd. Je hoeft eigenlijk het huis niet meer uit. Alles kan aan huis worden geleverd. Bijna niemand vraagt zich af op welke manier en door wie je bestelling wordt verwerkt en tot bij jou gebracht. Meestal zijn de werkomstandigheden slecht, moeten die mensen lange shifts draaien en zijn ze onderbetaald. Het enige waar de koper aan denkt is of zijn pakket binnen de afgesproken termijn op zijn bestemming zal zijn. De rest is bijzaak.’


Om te eindigen vijf prozaïsche vragen
Wat zing je onder de douche?
‘Hangt een beetje af van mijn gemoedsgesteldheid. Iets van Sam Cooke of Chris Cornell. Iets uit ‘Euphoria Morning’. Altijd leuk om de dag mee te beginnen.’

Wie is je favoriete ‘one night stand’?
‘De Charlize Theron van 2001, 26 lentes jong en oogverblindend mooi.’ 

Jezelf trakteren op een versnapering of smulpartij?
‘In een Starbucks een dikke reep chocolade verorberen. Of Häagen-Dazs. Daar hebben ze een heel lekkere milkshake met Belgische chocolade. Het is één van mijn favoriete drankjes.’

Je bent blijkbaar tevreden met de kleine dingen des levens. Ik zou denken aan een vijfsterren restaurant met een zevengangen menu of een verre, exotische reis naar Mauritius, Zanzibar of de Society Eilanden.
 ‘Dan heb je veel centen nodig. Het grote geld moet dan rollen. Sinds we begonnen met Kyng hebben we nog geen ‘big bucks’ mogen binnen rijven. We houden het simpel en genieten van wat zich aanbiedt. Als je extravagant gaat leven dan verlies je al snel het contact met de werkelijkheid.’ 

Mocht je zelf kunnen kiezen, hoe zou je willen sterven?
‘Ofwel in mijn bed rustig inslapen terwijl ik lig te luisteren naar ‘The Rain Song’ van Led Zeppelin of ik sterf heroïsch in een regen van kogels in mijn mitrailleursnest, vechtend tegen een overmacht.’

En wat moet er op je grafsteen komen?
‘Dat is een moeilijke. Laat het ons houden bij deze: ’Here lies and he believes: I have no fucking clue’.

Kyng

Kyng
Breathe In The Water
Razor & Tie/Isol Music

Naar eigen zeggen hielden de heren van Kyng op hun vorige elpee ‘Burn The Serum’ te veel rekening met de buitenwacht. Ze wilden iedereen behagen met radiovriendelijke liedjes. Ze voelden zich daar ongemakkelijk bij en besloten om met ‘Breathe In The Water’ helemaal hun eigen zin te doen. De komst van Machine (Pitchshifter, Clutch, Lamb Of God, The Step Kings) als producer zal het geloof in eigen kunnen nog een extra boost hebben gegeven. Kyng kiest voor de directe aanpak, vanuit de onderbuik weet je wel. Zonder pretentie, studiotrucs of kunstmatige snufjes. De teksten gaan over het echte leven: De tegenslagen, de angst, de wanhoop, maar met het geloof dat herstel mogelijk is en de kansen kunnen keren. Muzikaal zit men in het zog van Foo Fighters, Chris Cornell en Queens Of The Stone Age. Met veel gevoel voor ritme en gepassioneerd gaat men er stevig tegenaan. Er zit vaart achter en slechts sporadisch haalt men de voet van het gaspedaal. Breekijzers zijn het trage en blues getinte ‘Show Me Your Love’ en het kort instrumentale intermezzo ‘The Beginning Of What Was’. Telkens vooraf gegaan en gevolgd door pittige tracks als ‘Follow Blindly’, ‘The Dead’ en ‘Song For A Broken Masque’, ’The Battle Of The Saint / Lines’. Als we een nummer moeten kiezen dat boven de rest uitsteekt dan is het ‘What I’m Made Of / Reckoning Part 2’. Deze ‘Breathe In The Water’ mag je tot het betere werk rekenen en kan er misschien wel voor zorgen dat Kyng wat meer erkenning krijgt in het stoner metal circuit.

Vola

Vola
Inmazes
Mascot Records

Op hun tweede ep ‘Monsters’ experimenteerde het Deense progrock kwartet Vola met 7-snarige gitaren en polyritmiek. Een stijl en techniek die ze de afgelopen drie jaar verder hebben verfijnd om zo te komen tot hun debuutalbum ‘Inmazes’. De combinatie van invloeden is op zijn minst opvallend en onconventioneel. Een rondje namen noemen brengt ons bij Steven Wilson, Devin Townsend, Soilwork, Meshuggah, Ulver, Opeth en Massive Attack. ‘Inmazes’ is dan ook een plaat vol tegenstellingen. Contrast en disharmonie gaan hier hand in hand met dynamiek, intensiteit en het omgaan met verschillende stemmingen. Technisch hoogstaand, soms futuristisch is er ook een band met popmuziek en jaren zeventig progressieve rock. De teksten vormen samen een groter geheel met als doel het nastreven van geluk. Hoe omgaan met negatieve denkpatronen en de daarmee gepaard gaande vervreemding tussen individuen onderling. Gevangen zitten in je eigen gedachtewereld en hoe eraan te ontsnappen. De betrachting van Vola is de luisteraar het gevoel te geven dat die gaat zweven, dat hun muziek je naar hogere sferen voert. De moeilijke uitvoeringsgraad en complexiteit staat dit eigenlijk in de weg. De prachtige stem van zanger/gitarist Asger Mygind, de meer ingetogen, symfonisch ingekleurde passages en feeërieke melodielijnen moeten dit dan maar bewerkstelligen. De meest ‘complete’ song waarin alle opgesomde elementen zitten vervat is misschien wel de afsluitende, monumentale titelsong. ‘Inmazes’ is een intrigerend werkstuk. Muziek die je nieuwsgierigheid opwekt en ook na meerdere luisterbeurten blijft boeien. Ondanks het wat elitaire en hoogmoedige karakter toch een aanrader.

Hulk City

Hulk City
Divers Down
Light Grenade Records

Hulk City is een internationaal trio bestaande uit de Zwitserse zanger/bassist Ken Bhutan, echte naam Michael Kalb, drummer Cozmo Trilithon (Simon Perks) afkomstig uit Groot-Brittannië en de Duitse gitarist Adam Ten. ‘Divers Down’ is na ‘Solid State Nation’ hun tweede album. Het drietal heeft al vele watertjes door zwommen. Veel succes heeft dat tot nu toe niet opgeleverd. Hun verhaal is er één van vallen en opstaan. Wat hen uiteindelijk in 2010 bij elkaar bracht onder de noemer Hulk City. Het is het plezier van muziek spelen, live kunnen optreden en het creatief omspringen, het schrijven van nieuwe songs dat hen gaande houdt. Muzikaal kun je hen onderbrengen in de categorie alternatieve rock met aanvullend een stevige injectie metal en hardrock. Je hoort echo’s van uiteenlopende acts als Killing Joke, The Cult en The Police en stijlen als new wave, dub en punk. Op een vreemde manier vallen alle stukjes van hun puzzel op de juiste plaats en pakt het drietal je in met aanstekelijke, goed in het gehoor liggende songs als ‘Follow Me’, ‘Become’, ‘Mayday’, ‘Protector’, ‘Sister’, ‘Unbreakable’ en ‘Open Sky’. Producer Arvid Tjelta mag ook een pluim op zijn hoed steken voor het helder uitgebalanceerde en dynamische groepsgeluid. 

Disaster Strikes

Disaster Strikes
In The Age Of Corporate Personhood
Alternative Tentacles

Voor hun vorige release moeten we terug naar 2011 en de split ep met Bring Down The Hammer. Wat betreft hun laatste cd moeten we zelfs tien jaar terug naar 2006. Toen verscheen ‘Liberty Toast’, hun tweede langspeler, maar de eerste die werd uitgebracht door Alternative Tentacles. Om maar te zeggen dat het niet altijd van een leien dakje loopt voor muziekgroepen die een kritische, politieke boodschap hebben. Het is knokken om aan de bak te komen. Gelukkig kun je nog altijd terugvallen op geëngageerde labels als Alternative Tentacles. Disaster Strikes brengt zijn strijd tegen sociale onrechtvaardigheid en het verdedigen van de rechten van arbeiders in de vorm van rauwe, splijtende en energieke hardcore punk in songs als ‘Now Or Never’, ‘Song And Purpose’ en ‘A New Solidarity!’. Erg scherp op alle vlakken is ook ‘Drone Strike’, over de inmenging van Amerika in buitenlandse conflicten. Het viertal probeert op deze ‘In The Age Of Corporate Personhood’ de intensiteit van hun live optredens over te brengen op plaat. Daarvoor krijgen ze de hulp van producer Richard Marr. In underground kringen een oudgediende en levende legende. Ook Jello Biafra, zelf iemand met een uitgesproken mening en de grote baas van Alternative Tentacles, komt in de titelsong vocaal een tandje bijsteken. Ook de hoes illustratie van kunstenaar Bill Hauser is politiek geladen en neemt een paar Amerikaanse multinationals en het moderne kapitalisme op de korrel. De tien nummers razen aan een rotvaart voorbij en klokken af net onder de 25 minuten. ‘In The Age Of Corporate Personhood’ zal geen schoonheidsprijs winnen. Maar krijgt wel een eervolle vermelding als het aankomt op het blijven vechten voor vrijheid van meningsuiting en sociale rechtvaardigheid.

Kid Harlequin

Kid Harlequin
Itch
Eigen beheer

Na het algemeen goed ontvangen debuut ‘Wired’ in 2015 komt het Nederlandse Kid Harlequin op de proppen met een tweede langspeler ‘Itch’. Lieten ze zich op ‘Wired’ nog voornamelijk inspireren door acts als A Perfect Circle, Marilyn Manson, Nine Inch Nails en Placebo, dan heeft men zijn invloedssfeer uitgebreid. Komt onder meer door hun muzikale omzwervingen en een recente toer in Groot-Brittannië. Naast de als eerste single naar voor geschoven titelsong is één van de meest opvallende tracks ‘Hounds’ met als gastzangeres Marcela Bovio (Stream Of Passion). De overige nummers zijn relatief hard. De alternatieve rock en industrial geluiden worden afgewisseld met tragere, soms mijmerende passages met als hoofdrolspeler Juliën Graute, zanger/gitarist en gepassioneerd kilt drager. Zijn kwaliteiten als zanger komen bijvoorbeeld helemaal tot uiting in het aangrijpende ‘Back In The Day’, het zweverige ‘We Used To Be’ en het meeslepende ‘Nothing Left To Loose’. Men maakt ook gebruik van samples zoals in het kraakheldere, maar ook striemende ‘Wake Up’ en het instrumentaal futuristische en weemoedige ‘Stepping Out’. ‘Itch’ is een lichtschuw, doch intens werkstuk. Kid Harlequin opereert vanuit de schaduwen waarbij af en toe een streep licht de duisternis doorprikt. ‘Never Enough’ is daarvan de perfecte weergave. ‘Itch’ is geen makkelijk te doorgronden album. Niet echt origineel, maar wel doortastend en gemeend. Het viertal vaart zijn eigen koers, moedig en vastberaden en dat verdient het nodige respect.

Marillion

Marillion
F E A R (Fuck Everyone And Run)
earMUSIC

Een beladen woord als ‘fuck’, ook al zit het verborgen in een acroniem, verwacht je niet terug te vinden in de titel van een album van een gedistingeerd en beschaafd gezelschap als Marillion. Op zijn minst provocatief te noemen, net als de afbeelding van een goudstaaf als symbool van rijkdom, wil het vijftal niet alleen zijn trouwe aanhang, doch bij uitbreiding iedereen, wakker schudden. Niet dat ze ons de les willen spellen. Men mag er altijd het zijne van denken. Op ‘F E A R’ worden grote thema’s aangekaart, recente gebeurtenissen als de brexit, de vele stromen vluchtelingen, de onmenselijkheid en het meedogenloze van het moderne kapitalisme, de inhaligheid van de graaicultuur, de overconsumptie, hoe we onze planeet versmachten. ‘F E A R’ gaat over macht, rijkdom en hebzucht, het leven in angst, maar ook de vergankelijkheid van het bestaan. Op het einde maakt het niet veel uit of je arm of rijk bent. Dan staan we op gelijke voet, want sterven doen we allemaal. Gezien in het eeuwige tijdsbestek, de evolutie van het universum lijkt één mensenleven zo futiel en toch kunnen we niet vredelievend en zorgzaam met elkaar omgaan. Verdedigen we onze grenzen, vechten voor iedere morzel grond en doden andersdenkenden in naam van een onzichtbare god. In de muzikale wereld van Marillion vertaalt zich dat in het maken van platen. Misschien is dit wel hun laatste. Daarom dat men altijd het onderste uit de kan wil halen en het best mogelijke artistieke resultaat ambieert. Sinds jaren houdt Marillion geen enkele rekening met muzikale tendensen of evoluties. Met de komst van zanger Steve Hogarth in 1989 bouwde de groep aan een eigen variant van progressieve rock. Uitgegroeid tot een bekend en vertrouwd klinkend concept, heeft men nooit de behoefte gevoeld om te veranderen van stijl. Zoals bij elke band heeft ook Marillion zijn voor- en tegenstanders. Misschien nog iets meer uitgesproken, net om die eigengereide en koppig aangehouden koers. Eenmaal fan ben je dat voor het leven. Marillion brengt prachtig georkestreerde, progressieve rock, verfijnd, rijk gestoffeerd, soms ingewikkeld, niet voor de hand liggend, breed uitgesponnen, maar vooral mooi en pakkend om naar te luisteren. ‘F E A R’ telt slechts vijf composities. Behalve ‘Living In F E A R’ en ‘White Paper’ zijn ze opgedeeld in verschillende segmenten. Een concept dat voor breuklijnen zorgt en de songs een meer compacte vorm geeft, ook al overschrijden die drie nummers de kaap van vijftien minuten. ’F E A R’ is Marillion hun achttiende langspeler. Op zich al een indrukwekkend feit, doch ook slechts een volgende episode. Wel een album dat je helemaal opeist, maar ook veel teruggeeft. Veel meer kun je niet verlangen. 

Hansen & Friends

Hansen & Friends
XXX - Three Decades In Metal
earMUSIC

Dertig jaar heeft zanger/gitarist Kai Hansen er al op zitten. Eerst bij Gentry dan Helloween, daarna richtte hij Gamma Ray op, zijn huidige band en sinds 2011 is hij ook actief bij Unisonic. Hansen heeft zich opgewerkt tot een van de betere heavy metal gitaristen van zijn generatie. Pas in 1994 nam hij bij Gamma Ray, na het vertrek van Ralf Scheepers, ook de rol van zanger voor zijn rekening. Nooit werd tijdens zijn carrière het idee geopperd om een soloplaat uit te brengen tot nu. Met een kernbezetting bestaande uit kleppers als Alexander Dietz (bij Heaven Shall Burn gitarist, maar die hier de bassnaren beroert), drummer Daniel Wilding van Carcass plus de ook als producer bekende gitarist Eike Freese (Dark Age) dook Hansen de studio in. Daarnaast verlenen een aantal gastmuzikanten en vocalisten hun medewerking. Naast de al genoemde Ralf Scheepers zijn naast nog andere sterren Michael Kiske (Unisonic), Dee Snider (Twisted Sister), Tobias Sammet (Edguy, Avantasia), Roland Grapow (Masterplan) en Clémentine Delauney (Visions Of Atlantis) van de partij. Het album is een blauwprint van hoe een heavy metal plaat moet klinken. Het is ook de weerspiegeling van geloof in eigen kunnen, de wil om door te zetten, hoe om te gaan met voor- en tegenspoed, hechte vriendschappen, het durven dromen. De tien songs vertellen elk een eigen verhaal, zowel tekstueel als muzikaal. Ze belichten verschillende aspecten van metal, gaande van melodieus, over krachtig en snel tot symfonisch. Technisch hoogstaand en veeleisend. De verschillende zangers en zangstijlen geven de nummers extra bravoure en weerklank. De nuances zijn soms klein, doch geraffineerd wat alles samen ook de subtitel ‘Three Decades In Metal’ verklaart. Het ene nummer zal je al meer aanspreken dan het andere. Dat sommige voor spetterend vuurwerk zorgen staat buiten kijf. Het begint al met opener ‘Born Free’ waarin Hansen het volle pond geeft. ‘Enemies Of Fun’ en ‘Contract Sun’ zijn met hun onweerstaanbare riffs en knappe gitaarsolo’s nu al klassiekers. ‘Making Headlines’ en ‘Stranger In Time’ hebben een meer bombastische opsmuk, maar blijven ‘heavy as hell’. De meerstemmige zang die een breed gamma bestrijkt en muzikale inkleuring op ‘Fire And Ice’ zijn meer zwaarmoedig en theatraal tot gitarist Michael Weikath het heft in handen neemt en een versnelling hoger schakelt. ‘Left Behind’ is de meest verrassende song, want bouwt een brug tussen alternatieve rock, symfonische metal en de rauwe grunts van Alexander Dietz. De aantrekkingskracht van de drie laatste tracks zit in de meeslepende refreinen en dito melodielijnen. Er is geen ontsnappen aan. ‘XXX -  Three Decades In Metal’ is een excellent album, heavy metal van de bovenste plank. Nog vermelden dat de ‘limited edition’ een tweede cd bevat waarop Kai Hansen alle zangpartijen voor zijn rekening neemt. 

Gong

Gong
Rejoice! I’m Dead!
Madfish./Kscope/Snapper Music

Gong is een geval apart. Een mythische, mystieke, psychedelische groep opgericht door de Australische artiest en muzikant Daevid Allen, (na zijn vertrek bij Soft Machine) en de Engelse zangeres en dichteres Gilli Smith in 1967. Door de jaren heen was het een komen en gaan van muzikanten en is er sprake van verschillende reïncarnaties en afsplitsingen zoals Pierre Moerlen’s Gong, toenmalig drummer die de touwtjes in handen nam na Allen zijn vertrek in 1975, Mother Gong, Planet Gong, New York Gong, Gongmaison en niet te vergeten Daevid Allen zijn solowerk. Daevid kwam terug in 1990 en zou Gong blijven aansturen tot zijn dood. Hij stierf op 13 maart 2015, 77 jaar oud. Ook Gilli (83) is hem inmiddels gevolgd naar het hiernamaals. Ze overleed op 22 augustus 2016. Je zou dan denken dat het doek definitief is gevallen, maar met deze ‘Rejoice! I’m Dead!’ breekt er voor Gong een nieuw tijdperk aan. Aan de basis ligt geen snel geldgewin of een vorm van lijkenpikkerij. Nee, het was Daevid Allen zelf die in een e-mail kort voor zijn dood te kennen had gegeven dat het zijn wens was dat de vijf overgebleven groepsleden zouden doorgaan met Gong en zelf schoof hij zanger/gitarist Kavus Torabi (Knifeworld, The Monsoon Bassoon, Guano, Cardiacs) naar voor als frontman. Naast Torabi bestaat de huidige, internationale bezetting van Gong uit gitarist Fabio Golfetti, drummer Cheb Nettles, bassist Dave Sturt en Ian East (saxofoon, fluit). Het is in die optiek dat je deze langspeler op zijn merites moet beoordelen. In zijn muziek toonde Gong altijd een sterke, experimentele drang waarin een hoofdrol was weggelegd voor het mythologische en psychedelische, uitgewerkt in een muzikale mengeling van space rock, progressieve rock en jazz, waarin zowel plaats was voor eenvoudige melodieën als complexe ritmes. Een erfenis, zwaar om dragen, maar die op een grandioze manier een vervolg kent en gestalte krijgt op deze incarnatie van Gong anno 2016. De vijf muzikanten slagen erin om het groepsgeluid van de jaren zeventig te koppelen aan een moderne, muzikale visie. Met stuk voor stuk ijzersterke composities etaleert het kwintet zijn talent en vernuft. Songs als ‘Model Village’, het zweverige ’Visions’, ‘The Unspeakable Stands Revealed’ en het briljante ‘Through Restless Seas I Come’ nemen je mee op een verre reis doorheen ruimte en tijd. De meerstemmige zang ervaar je als aangenaam en tilt nummers als ‘The Things That Should Be’, ‘Rejoice!’ en het flitsende ‘Insert Yr Own Prophecy’ naar een hoger niveau. ‘Kapital’ klinkt heftig en vormt samen met ‘Beatrix’, dat zijn experimentele fase moeilijk ontstijgt de buitenbeentjes. Met ‘Rejoice! I’m Dead’ overbrugt Gong met sprekend gemak een kloof van meer dan veertig jaar rockmuziek. De stijl- en toonelementen van hun beginjaren zoals de warme en schitterende saxofoon van Ian East zit naadloos verweven in een hedendaagse, psychedelische jazzrock variant. Ergens hierboven zit een tevreden Daevid Allen die met enige weemoed terugdenkt aan zijn geesteskind, maar ziet dat het in goede handen is en nog een mooie toekomst voor zich heeft.

KMFDM

KMFDM
Rocks: Milestones Reloaded
earMUSIC

Ook in muziekland snellen de jaren voorbij. Het Duitse industrial combo KMFDM viert dit jaar zijn tweeëndertig jarig bestaan en doet dat met een door kernleden Sascha Konietzko en Lucia Cifarelli samengestelde ‘best of’ compilatie. Een rist met favoriete nummers die naar eigen zeggen eveneens kunnen dienst doen als ‘perfecte speellijst voor een live optreden’. De oudste tracks op deze verzamelaar zijn gelicht uit de langspeler ‘Angst’ (1993). De meest recente zijn afkomstig van ‘Kunst’ (2013). Men koos dus om - geen rekening houdend met hun laatste album ‘Our Time Will Come’ uitgebracht in 2014 - alleen de laatste twintig jaar te overspannen. De beginjaren liet men links liggen. Verschillende tracks werden in een nieuw kleedje gestoken. Naast Konietzko zelf zijn het Andy Selway (KMFDM), Bradley Bills (CHANT), Victor Love en Marco Trentacoste die de remixen voor hun rekening nemen. Gewoontegetrouw werd er aan het concept van het hoesontwerp niet gesleuteld. Het is nog altijd Aidan Hughes alias BRUTE!, die sinds 1987 onlosmakelijk met KMFDM is verbonden en intussen naam en faam heeft gemaakt met zijn iconisch, grafisch werk, die instaat voor het design. Niettegenstaande frontman Konietzko zelf het groepsgeluid omschrijft als ‘ultra-heavy beat’, neemt KMFDM met deze collectie songs nog maar eens alle twijfels weg dat ze als totaalact, samen met Ministry, Nine Inch Nails en Skinny Puppy, behoren tot de grondleggers van industrial als genre. De kruisbestuiving met techno en dance komt hier minder aan bod. Het is vooral het metal aspect dat hier extra in de verf wordt gezet. Dit samen met de altijd politiek getinte en maatschappij kritische teksten maakt deze verzameling tot een doorwrocht en strak geheel. Met ‘Rocks: Milestones Reloaded’ zorgt KMFDM voor een spervuur van harde, doch stijlvolle industrial. In diverse opzichten misschien een mijlpaal, maar tegelijk slechts een tijdopname en geen eindstation, want voor 2017 staat een nieuw album in de steigers.