The
Walkabouts
Chris
Eckman: ‘Het belangrijkste personage is deze keer het landschap.’
Deze
Amerikaanse band uit Seattle werd opgericht in 1984 door Carla Torgerson en
Chris Eckman. De naam ontleenden ze aan de titel van een film uit 1971 van
regisseur Nicolas Roeg: ‘Walkabout’. Sinds begin de jaren negentig van de
vorige eeuw kan je spreken van een vaste bezetting. Naast kernleden Carla en
Chris bestaat de groep uit Michael Wells (basgitaar), Glenn Slater (toetsen) en
Terri Moeller (drums). Hun laatste elpee ‘Acetylene’ dateert van 2005. Zes jaar
na datum is er nu met ‘Travels In The Dustland’ een opvolger. Over het album en
nog veel meer hadden we in Brussel een gesprek met de twee protagonisten.
Terri Moeller is naast The
Walkabouts ook actief in The Transmissionary Six samen met haar man Paul Austin
die op zijn beurt medestichter is van Willard Grand Conspiracy. In 2010 werd
hij het zesde lid van The Walkabouts. Waarom hebben jullie er Paul
bijgehaald?
Carla: ‘Hij pretendeerde dat hij zijn vrouw kwam brengen,
maar Paul bleef rondhangen in de studio en we kregen hem met geen stokken meer
buiten (lacht). Nee, zoals Chris het zo mooi kan uitdrukken: we houden ervan om
voordat we aan een nieuw project beginnen de speelkaarten te schudden of als
het kan met nieuw pakje speelkaarten het spel te spelen. Op die manier haal je
creativiteit in huis en sta je voor nieuwe uitdagingen. Paul is intelligent en
heeft een totaal ander muzikaal inzicht dan de rest van ons. Zoals elk persoon is hij enig in zijn
soort. Het is de eerste keer dat iemand die nieuw is voor ons een dergelijke
impact heeft op de composities. Hij was er tijdens de repetities en de opnames,
hielp mee nummers schrijven en gaat met ons mee op tournee.’
Chris: ‘We hadden in lange tijd niets nieuws gemaakt en als
overlevingsreflex was het gemakkelijk geweest om de draad gewoon weer op te
pikken en op veilig te spelen. Iemand van buitenaf heeft niet de bagage die wij
meezeulen en kan zich niet verschuilen achter een Walkabouts verleden, want
voor hem bestaat het niet. Het was een leuk experiment en het resultaat komt
erg dicht bij wat wij hoopten te kunnen verwezenlijken.’
Carla: ‘Iedere muzikant bespeeld zijn instrument op een
andere manier. Wij kunnen niet op gitaar wat Paul Austin kan en voor iemand die
ons al een tijdje volgt zal dat één van dingen zijn die opvallen.’
Maakt hij het
verschil met vroegere Walkabouts platen?
Chris: ‘Voor een stuk is de inbreng van Paul significant,
maar het grote verschil met voorgaande albums vind je eerder terug in het feit
dat er een leegte is van bijna zes jaar. Voorheen werkten we gewoon van plaat
naar plaat met telkens in het achterhoofd de gedachte om niet in herhaling te
vallen. Nu ligt de laatste - ‘Acetylene’ - zo ver achter ons. Het is een vage
herinnering en het had geen zin om daar nog een vergelijking mee te maken. We
zochten eerder naar nieuwe invalshoeken en ook wel aansluiting bij ouder werk,
maar dat laatste onbewust en niet met de bedoeling om terug te klinken zoals in
pakweg 1996. Nee, we streefden wel naar een groepsgeluid anno 2010, het jaar
waarin we ‘Travels In The Dustland’ hebben opgenomen. Ieder van ons heeft de
afgelopen zes jaar nu ook niet stil gezeten en waren betrokken bij heel
uiteenlopende projecten. Die muzikale invloeden zijn eveneens niet weg te
denken en alles bij elkaar krijg je zo veel interactie.’
Carla: ‘En dan heb je nog de inbreng van nieuwe
instrumenten, andere opnametechnieken … .
Wat je leert van anderen probeer je dan zelf in praktijk te brengen.‘
En de teksten?
Chris: ‘Tekstueel is de stemming van het album akelig,
grimmig, verdrietelijk en somber. Ik zou niet zo ver gaan alsof er geen
sprankel hoop in doorsijpelt. Er zijn zeker twee hoopvolle momenten aanwezig
(lacht). De liedjes draaien rond bepaalde figuren en hun omgeving, in dit geval
‘the dustland’ dat refereert naar de titel. De ene heeft het al wat moeilijker
dan de andere, maar wat ze verbindt is dat ze allemaal een vechtersmentaliteit
hebben en proberen er terug bovenop te komen. Ze dromen nog van een toekomst
ook al gaat dat met vallen en opstaan. Iets wat voor de meesten van ons geldt.
Of je nu in een godvergeten oord woont of in een luxueuze villa; je dromen
najagen doe je altijd.’
Schrijf je
voortdurend nieuw materiaal of hangt het meer af van inspiratievolle momenten?
Chris: ‘Het hangt ervan af. Sommige van onze albums bevatten
een collectie nummers die geschreven zijn over een periode van twee of drie
jaar. Andere gingen erg snel. ‘Acetylene’ bijvoorbeeld schreef ik in twee
weken. Ik trok me in de winter terug in een huisje bij de Noordzee in
Denemarken. Ik zat in de woonkamer met mijn elektrische gitaar en een recorder
en klaarde de klus. Later zijn er nog een paar kleine dingen aangepast, maar in
principe was het album toen klaar. Het was erg gevat en direct. Met ‘Travels In
The Dustland’ liep het anders. Een paar nummers schreef ik in 2009. ‘My
Diviner’, de openingstrack is zelfs al van 2007. De andere songs schreef ik in
de periode van juni tot augustus 2010.’
Carla: ‘Hij heeft er nog veel meer geschreven, maar die hebben
het niet gehaald op dit album. Chris is erg productief. We krijgen altijd een
ruim aanbod om uit te kiezen.’
Wanneer raakt de rest
van de groep betrokken bij het proces?
Chris: ‘Carla is altijd de eerste. In dit geval kwam ze in
september naar Ljubljana waar ik woon. Een paar maanden dus voor de echte opnamen
zijn gestart. We hebben een week samengewerkt.’
Carla: ‘We hebben samen wat tijd nodig om over veel zaken te
beslissen. Welke toonaard is de beste, wie gaat wat zingen, enzovoort. Ik nam
alles met me mee naar Seattle en daar hebben we een paar keer gerepeteerd voor
Chris arriveerde. Dan hadden we nog negen repetities samen en de eigenlijke
opnames namen amper tien dagen in beslag.’
Jullie hebben
niet geopteerd voor een externe producer?
Chris: ‘ Nee, deze keer niet. We waren het er allemaal over eens dat
ik die taak op mij zou nemen. Tijdens ons verblijf in Seattle kwamen we tijd te
kort en aangezien ik van bij het begin nauw betrokken was bij het concept en
thuis nu een eigen studio heb was het een logische beslissing.’
Carla: ‘Chris heeft door de jaren heen veel bijgeleerd over
opnametechnieken en is daar nu heel goed in.’
Hebben de andere groepsleden inspraak?
Carla:
‘Absoluut. De eersten die meestal iets aanbrengen zijn onze drummer en bassist.
Zij zijn de grondleggers, het startpunt van waaruit een song tot stand komt.
Maar elkeen mag ideeën aanbrengen. We luisteren naar iedereen en gaan altijd
voor de beste optie.’
Chris:
‘Vanuit mijn positie als liedjesschrijver ga ik niet aan iemand anders vertellen
wat en hoe hij moet spelen. Ik breng wel suggesties aan, maar die zijn niet te
nemen of te laten. Ik ga nu ook niet beweren dat binnen de constellatie van The
Walkabouts je kan spreken van een democratisch bestel, maar ik ben ook niet de
alleenheerser of autocraat. We zitten ergens tussen de twee in.’
Jullie hebben er lang over gedaan.
Onder meer omdat het levenstempo alsmaar versneld en bijna niet valt te beheersen.
Hoe moeilijk is het om je gezinsleven te combineren met het leven als muzikant?
Chris: ‘We
hadden daar geen problemen mee tot 2005. Plots kwamen op een leeftijd dat
familiekwesties belangrijker werden.’
Carla: ‘We
hebben wel nog in 2007 als Chris & Carla ‘Fly High Brave Dreamers’
uitgebracht.’
Chris:
‘Daar is buiten ons twee niemand anders bij betrokken en dat maakt het wel een
stuk gemakkelijker. Vroeger leek de weg eindeloos. Tot we plots die hobbel
tegen kwamen.’
Carla:
‘Toen zijn we van ons rijtuig gedonderd. Het nam ons bij verrassing. Het was de eerste keer dat het zinnig
leek om even halt te houden en alles te beschouwen.’
Zien jullie The Walkabouts als jullie
voornaamste project?
Carla:
‘The Walkabouts is leuker dan al het andere, maar niet het meest bevredigend.
Ik hou ervan om snel en voor de vuist weg te werken. Dat kan je bijvoorbeeld
met zijn tweeën. En dat is ook wel plezant, maar het is toch niet hetzelfde dan
de interactie, de chemie tussen een groep muzikanten.’
Chris: ‘De
afgelopen zes jaar heb ik met heel wat andere mensen samengewerkt en wanneer je
dan terug samenkomt met degenen waarmee je al zolang musiceert dan hangt er
iets onbestemd in de lucht dat het musiceren vanzelfsprekend maakt; daar waar
het met andere muzikanten toch moeilijker ligt om iets nieuws te creëren. Niet
dat al die andere projecten oninteressant zouden zijn.’
Carla: ‘Je
steekt veel op en je leert van anderen, doch met The Walkabouts zijn we niet
bang om gedurfd, wild en uitzinnig iets uit te proberen. En daar gaan we dan
voor zonder er lang over na te denken.’
Chris: ‘We
hebben die onderlinge band, het vertrouwen en daar kunnen we altijd op
terugvallen voor als een formule niet werkt. Zo hebben we ooit enkele reggae
versies van songs uitgeprobeerd, maar even snel weer afgevoerd (lacht).’
Hou je ook rekening met hoe de
buitenwereld, de fans zouden reageren op muziek van The Walkabouts?
Chris: ‘Het
is heel belangrijk om de juiste intonatie en manier weer te geven van wat ik nu
ga zeggen: we houden daar nooit rekening mee. Uiteraard zijn we de mensen die
onze muziek kopen en ons al die jaren zijn trouw gebleven erg dankbaar, doch we
hebben nooit verwachtingen van fans ingemengd terwijl we een album maakten. Als
je dat doet teken je als groep je eigen doodvonnis. Het is niet omdat je geen
respect hebt voor je publiek. Integendeel, het is juist omdat je net achting wil
betonen. Ik ben natuurlijk
niet immuum voor dergelijke denkpistes en heb wel die gedachten en twijfels
nadat het album is gemaakt. Klinkt dat echt zo? Wat gaat men daarvan zeggen?‘
Heb je tijdens je muzikale loopbaan een goede
raad gekregen die je beter had opgevolgd, maar toch naast je heb neergelegd?
Chris:
‘Mijn vader vroeg me in 1986: Chris, kan je me wat uitleg geven over populaire
rockmuziek als bedrijfstak? Ik legde hem alles uit en na ongeveer een half uur
met hem te hebben gepraat was zijn besluit: Voor mij lijkt me dat geen echte
zakelijke activiteit. Hij zei me niet wat ik moest doen, maar ik had toen voor
mezelf een paar conclusies kunnen trekken. Bijvoorbeeld op de loop gaan
(lacht).’
Carla: ‘Het
was ergens in 1995 dat we - op eigen initiatief - speelden met het idee om naar
Europa te verhuizen, maar er was wat onenigheid binnen de groep en het ging
niet door. Ik denk dat het voor ons een goede zaak zou geweest zijn om het te
doen. Temeer omdat we toen meer in Europa verbleven en werkten dan in de
States. Zelfs onze manager was het met me eens.’
Chris:
‘Alles in acht genomen denk ik dat we het niet beter hadden kunnen doen dan
waar we vandaag staan. Er heeft zich nooit een grote kans voorgedaan die we
hebben gemist of een opportuniteit die voor onze neus bengelde en die we hebben
genegeerd. Intuïtief namen we bijna altijd de juiste beslissing. Toen het
allemaal een beetje begon te lopen voor ons begin de jaren negentig waren we al
een tijd aan de slag en maakten we geen beginnersfouten meer. Je hebt jonge
bands die plots succes hebben. Sommige gaan daar goed mee om, andere niet en
die worden daarvoor afgestraft. Op de leeftijd van 22 waren we er ook niet
klaar voor. Als je ouder bent kan je daar beter mee omgaan. Dan ga je minder
snel opscheppen of naast je schoenen lopen. Het belangrijkste is dat je nooit
met de angst leven dat het op een dag kan gedaan zijn. Voor we professionele muzikanten
werden hadden we allemaal een baan. Op die kennis en ervaring kan je altijd
terugvallen. Er was ook geen drang om beroemd te worden. Het platvorm van het
kunstzinnige heeft altijd geprimeerd. Natuurlijk moet je tot op een bepaald
punt wat bekendheid genieten, want anders luistert er niemand naar je muziek en
zaten we hier nu niet te praten.’
Carla: ‘We
waren ons bewust van wat en hoe het er in de muziekwereld aan toeging en toch
zijn we altijd op een mooie manier naïef gebleven. Hoe meer vooruitgang we
maakten, hoe meer en harder we werkten om nog beter te doen. Dat maakte het zo
leuk. Onlangs heb ik geluisterd naar digitale opnames van The Walkabouts omdat
we een nieuwe website hebben en onze bassist Michael wou dat ik checkte of alle
links van albums en songs werkten. Ik herkende direct alle nummers, maar wat me
het meest frappeerde is dat het er zoveel zijn. Je staat er nooit bij stil,
doch we zijn echt wel druk in de weer geweest.’
Chris je woont nu in Ljubljana en Carla je wou ooit
verhuizen naar Europa. Wat zijn de verschillen tussen Europa en de Verenigde
Staten?
Chris:
‘Midden de jaren negentig was het meer uit zakelijke overwegingen dat we
overwogen om te emigreren naar Europa. We hadden toen bijvoorbeeld een contract
met Virgin in Duitsland en we speelden er veel concerten. Mijn vrouw is
afkomstig van Slovenië en in 2002 zijn we in b Ljubljana gaan wonen. We hadden geen plannen
op lange termijn en ik wist helemaal niet hoelang we daar zouden blijven. Zes
maanden, een jaar … . Het zijn er nu negen. Wat ik wil duidelijk maken is dat ik de States niet heb
verlaten omdat ik er ongelukkig was en een leven in Europa zou verkiezen boven
de VS. Maar na die negen jaar zie ik me ook niet opnieuw naar daar vertrekken.
De manier van leven in dit stadium van mijn bestaan zint me wel en voorlopig
wil ik dat zo houden. Wat ik nog aangemaan vind aan het leven hier is dat
iedereen op vakantie gaat, de tijd neemt om te eten en dat er een echte
eetcultuur bestaat met aandacht voor lokale producten en kookkunst. En dat je
niet voor de kleinste verplaatsing de auto neemt. In Seattle bijvoorbeeld leeft
het besef dat je zonder wagen nergens geraakt. Je kan er niet wandelen, want
overal rijden auto’s. Hier woon ik pal in het centrum. Ik fiets of wandel en
gebruik misschien één keer per week de auto. Ik probeer geen politiek statement
te maken of een groene jongen te zijn. Ik gebruik gewoon de meest efficiënte middelen
om me te verplaatsen. In Amerika heb je nog de geest van het Wilde Westen. Op
zich is het geen goede eigenschap en het is een thema dat dikwijls opduikt in
onze songs. Veel mensen hebben wapens in huis, nemen eigenzinnige beslissingen
zonder rekening te houden met hun buren of de gemeenschap, enzovoort. Maar het
is een mentaliteit die ook een positieve kant heeft. Je ziet dat in Amerikaanse
kunst en muziek. Niemand wacht op toestemming en onderneemt zelf actie. Het is een individuele kracht die eigen
is aan de cultuur. Je ziet het ook wel in Europa, maar minder uitgesproken, meer
wazig. Op sociaal vlak staan jullie dan weer veel verder, doch dit brengt ook
meer bureaucratie met zich mee en op een vreemde manier is het systeem
conservatiever. Je moet geregistreerd zijn, je moet een adres hebben,
identiteitspapieren. In de VS geeft niemand geen ene moer om waar je woont, ook
de overheid niet. Je kan er ook met een licensie van veertig dollar een eigen
zaak beginnen. In Europa is dat ondenkbaar. Daar moet je startkapitaal en
bankgarantie hebben of het feest gaat niet door.’
Wat is er bijzonder aan België?
Chris: ‘Dat
ondanks alle problemen en tegenstellingen tussen de landsdelen jullie er
telkens in slagen om de boel draaiende te houden. Jullie blijven op een
geciviliseerde manier zoeken naar oplossingen. Het multiculture aspect is
eveneens boeiend. Ook daar heb je die positieve en negatieve impulsen en mijn
indruk is dat er meer goeds uit voortkomt dan omgekeerd en dat is voor mij
doorslaggevend.’
Hoe kijk je naar de huidige ontwikkelingen in
de muziekindustrie?
Chris: ‘Zoals
mijn vader al zei 1986: welke industrie (lacht)?’
Carla:
‘Zoals bij iedere muzikant hebben de ontwikkelingen in de muziekwereld een
weerslag gehad op de carrière van The Walkabouts. De situatie vandaag is een
triest gegeven, maar het is aan de artiesten om er tegen te vechten en door te
zetten.’
Chris:
‘Elke dag komen er jonge muzikanten naar buiten met nieuwe muziek, zij het op
cd, vinyl of via het internet. Verbazend als je rekening houdt met wat er
gebeurt. Het laatste decennium gaat de verkoop er elk jaar met tien of vijftien
procent op achteruit en dat heeft ook zijn invloed op alles wat verband houdt
met muziek. Opnamestudio’s moeten hun deuren sluiten, technici en
studiopersoneel verliezen hun werk, labels hebben geen budgetten meer. Met de
dag wordt het moeilijker. Er dreigt ook veel ervaring en kennis verloren te
gaan en ik denk dat we na verloop van tijd aan kwaliteit gaan inboeten. Er is
niks mis mee om een plaat op te nemen in de slaapkamer, in de kelder of de
garage, want voor sommige acts werkt deze formule wonderwel. Wie streeft naar
een perfect geluid heeft wel een goed uitgeruste studio nodig en dat kost
uiteraard geld, veel geld.’
Luisteren jullie nog naar oudere Walkabouts
albums en heb je die thuis in de platenkast staan?
Chris: ‘Ik
heb het merendeel.’
Carla: ‘Ik
heb ze allemaal. Soms luister ik ernaar als we van plan zijn om bepaalde
nummers live te brengen. Zeg maar om mijn geheugen op te frissen. Met de start
van onze Facebook pagina word ik herinnerd aan oude songs, want ze zweven daar
in het rond en ik hou ervan om op de links te klikken en te luisteren. Het is
een vorm van opnieuw thuisbrengen.’
Je vermeldde Facebook. Zijn jullie actief op
andere sociale netwerken als MySpace, Linkedin, Twitter, …?
Chris:
‘Twitter klinkt als een of andere ziekte. The man is suffering from the
twitters (lacht). Nee, ik gebruik alleen Facebook. Zoals Aristoteles zei: doe
alles met mate en dat is zeker van toepassing op het dagelijkse gebruik van je
computer. Zelf check ik één keer per week mijn Facebook pagina en mijn Inbox op
emails. Zolang je zelf de controle behoudt is alles oké. Sommige mensen hechten
er belang aan 2300 vrienden te hebben of een groep op te starten ‘vrienden van
de Ancienne Belgique’ of zo, maar ik zie daar het nut niet van in.’
Carla: ‘Ik
ben ook een Facebook gebruiker. Van de rest heb ik echt geen kaas gegeten. Wat
ik wel positief vind is dat meer en meer mensen overal hun laptop mee naartoe
nemen. Dat schept wel nieuwe banden. Je ontmoet iemand op een feestje en die
heeft nog nooit gehoord van The Kinks kan je dat direct laten zien. Het heeft
zelfs een educatieve waarde.’
Zijn jullie verzamelaars?
Chris: ‘Ik
mag zeggen dat ik een grote platencollectie heb. De laatste vijftien jaren koop
ik vooral vinyl.’
Heb je nog genoeg opslagruimte?
Chris: ‘Dat
begint een probleem te worden. Vroeger, voor ik in Slovenië kwam wonen, had ik
weinig spullen. Al mijn bezittingen kon ik opbergen in drie koffers. Nu staat
mij appartement volgestouwd met dingen. Zo heb ik ook massa’s boeken. Het is
onvoorstelbaar hoeveel een mens in een periode van negen jaar kan verzamelen.’
Carla: ik
verzamel planten, bepaalde boeken, meubels, antiek, … . Ik woon in een groot
huis en het staat ook vol. Ik hou ervan om in een mooi huis te wonen. Mooi in
de zin van bevallig, comfortabel en ongekunsteld. Dat is belangrijk voor me. Ik
woon er ook niet alleen. Het is een soort van collectief. Het huis is mijn
eigendom, ik bepaal wie bij me mag wonen en die bewoners betalen huur. Voorlopig zijn we met zijn achten. In
Seattle is dat het maximum aantal personen zonder familiebanden, dat je mag
huisvesten. Vorig jaar heb ik verbouwingen gedaan en heb nu drie extra
slaapkamers. Ik heb van de grootste kamers twee kleinere gemaakt en in totaal
zijn er vier badkamers. Financieel wordt het alsmaar moeilijker. De laatste
tijd zit minstens één van mijn huurders zonder werk. Als de ene werk vindt is
er een andere die zijn job verliest. Het is een harde tijd.’
Veel landen hebben financiële en economische
problemen en er komen er steeds bij. Bestaat er een manier om dit op te lossen?
Moeten we anders gaan denken? Een nieuw systeem ontwikkelen?
Chris: ‘Er
is geen kantklare oplossing voorhanden. In de meerderheid van de landen wordt
het verschil tussen rijk en arm alsmaar groter. De middenklasse verdwijnt. Veel
heeft te maken met hoeveel de overheid verplicht de bevolking bij te dragen aan
de gemeenschap: de belastingen. De hoogste aanslagvoet in de VS in de jaren
zestig kon gaan van zeventig tot negentig procent. Dat was al zo sinds de jaren
dertig. Niemand wil daar nu nog aan herinnerd worden omdat de propagandamachine
al jaren verkondigt dat weinig belastingen betalen een goede zaak is voor de economie.
Dat is koeterwaals. Dayna Kurtz schreef me ooit een email waarin ze alle grote
verwezelijkingen in de States opsomde zoals ons onderwijssysteem, de
ruimtevaart, wegeninfrastructuur en die waren allemaal tot stand gekomen
tijdens de periode van die hoge aanslagvoeten. En wat doen we nu? Men betaalt
maximum dertig procent. Warren Buffett, de tweede rijkste man van de wereld,
schreef in een editoriaal dat hij minder belastingen betaalt dan zijn
secretaresse. Zijn aanslagvoet bedroeg amper zeventien procent. Mochten alle
superrijken op een redelijke manier belast worden dan waren er al veel
problemen opgelost. Dat heeft niets te maken met klasse oorlogvoering, maar een
eerlijke verdeling van de lasten. De politieke moed ontbreekt omdat politici
zelf behoren tot die topklasse van grootverdieners en die gaan dergelijke,
onpopulaire maatregelen nooit invoeren. Onze democratische instellingen zijn op
dat gebied verdampt, in rook opgegaan.’
Wat was de eerste plaat die je kocht met je
eigen geld?
Chris:
‘Crosby, Stills, Nash & Young: Déjà Vu.’
Carla:
‘Simon & Garfunkel: Sounds Of Silence.’ Mijn tweede aankoop was The Jackson
Five. En dan The Monkeys, The Beatles en The Doors.’
Zijn jullie bijgelovig en behalve opstaan
hebben jullie een dagelijks terugkerend ritueel?
Chris: ‘Ik
loop recht naar de keuken voor een kop koffie. Ik kan de dag niet beginnen
zonder eerst koffie te hebben gedronken.’
Carla:
‘Soms laat ik de koffie bewust achterwege om mezelf te laten geloven dat ik
niet elke dag moet beginnen met een kop koffie. Daarna ga ik buiten in de tuin
kijken, zeker als het mooi weer is. Elke ochtend ga ik ook direct mijn emails
checken. Zien of er geen nieuws is uit Europa. Er is een tijdsverschil van
negen uur en de mails bepalen mee hoe mijn dag er zal uitzien.’
Overbevolking, het milieu, nucleair afval,
rampen, zijn dat onderwerpen die je ’s nachts wakker houden?
Chris: ‘Ik
denk daar wel aan al ben ik geneigd om meer aandacht te besteden aan wat er
dichter bij huis gebeurt, maar toch. De laatste jaren heb ik veel in Noord- en
West-Afrika gereisd en ik las ooit iets van Damon Albarn van Blur waarin hij
stelde dat alles daar verandert en zich ontwikkelt op verschillende en andere
niveaus dan landen als China en India. Die spiegelen zich en gaan meer in de richting
van het Westers model. Wat wij verstaan onder vooruitgang gaat in Afrika aan
een trager tempo en Damon denkt dat wij eerder op het Afrikaanse peil belanden
dan dat het zwarte continent ons ontwikkelingspeil zal bereiken. Nu heb je daar
een vreemde mix. Je ziet er een splinternieuw benzinestation oprijzen naast een
buurt waar de mensen op straat leven, in combinatie met de koloniale echo van
een destijds door de Fransen opgetrokken gebouw dat nu verlaten is en staat te
verkommeren. Als we niet opletten en gepast reageren op crisissen zoals nu met
de Euro zou dit wel eens ons lot kunnen zijn in niet zo verre toekomst.’
Carla: ‘Het
houdt me ook bezig en ik vind dat waar mogelijk de mensen op een zelfstandige
of een kleinschalige manier voor hun eigen behoeften van energie en water zouden
moeten kunnen instaan in plaats van afhankelijk te zijn van kernenergie en
grote krachtcentrales. Er zijn genoeg alternatieven voorhanden zoals wind- of
zonne-energie. Het grote probleem wordt de watervoorziening. In Seattle hebben
we Lake Washington, één van de grootste meren van Amerika en voor een
tijdspanne kun je daarmee een grote stad wel voorzien van drinkbaar water. Feit
is dat Seattle op een punt ligt waar tektonische platen over elkaar kunnen
schuiven en zo een aardbeving veroorzaken. Ooit zal het gebeuren. ik probeer om
altijd voorbereid te zijn op het ergste. Soms is het uitputtend om op die
manier te leven, maar ik kan het niet helpen. Het is sterker dan mezelf.’
Is er nog iets dat je wilt bereiken of verwezenlijken,
zowel op muzikaal vlak als privé?
Chris: ‘Je
probeert telkens een project tot een goed einde te brengen. Ons laatste doel
was deze plaat ‘Travels In The Dustland’.
Met ieder nieuw album zet je een stap, maar zoals het meeste wat de mens
onderneemt is het niet volmaakt. Tegelijk is het net dat streven naar perfectie
dat maakt dat we blijven doorgaan met muziek maken. Gisteren kreeg ik voor het
eerst onze nieuwe cd in handen. Ziet er prachtig uit en ik was er echt blij
mee, maar na veertig seconden dacht ik al: oké met deze zijn we klaar. Ik had
er naar uitgekeken, doch er viel geen last van mijn schouders of ik nam niet opgelucht
adem, ging niet onderuit zakken in een fauteuil om na te genieten met een dikke
sigaar en een glas whisky en de gedachte: yes, we did it. Nee, er zitten nog
meer platen in de pijplijn en dat moet ons doel zijn. Deze was goed, maar we
kunnen nog beter.’
Carla: ‘Ik
heb de aspiraties om een film te maken over het leven met en als The
Walkabouts. Onze historie en daar hoort uiteraard onze muziek bij.’
Chris: ‘Ik
kan moeilijk mijn privé leven gescheiden houden van mijn muzikaal traject. Geld
was altijd ondergeschikt aan de muziek. Al zou ik maar vijf Euro hebben
verdiend dan nog zou ik kiezen voor een muziekcarrière. Ik probeer nu wel wat
geld opzij te zetten en denk wel eens aan mijn oude dag, maar het belangrijkste
blijft toch de volgende plaat of muziekproject. Voor mij is muziek een bizarre
combinatie van geloof, levensstijl, hobby. Het bestrijkt een heleboel, wellicht
wel te veel. Mogelijks ziet een buitenstaander me als een grijze mus en een
saaie vent. Ik ben de eerste om dat toe te geven.’
Carla: ‘Het
is ook een sociaal gebeuren. Je maakt vrienden. Het is zo alles omvattend.’
Chris:
‘Voor mij is het onmogelijk om te zeggen dit is mijn bestaan als muzikant en
dit mijn privé leven. Ik zou niet weten hoe ik de twee van elkaar moet scheiden.
Voor mij telt alleen het volledige pakket.’
Carla: Ons
kantoor kent geen sluitingsuren. Het is open 24 uur en dat iedere dag. En dat
is onveranderd gebleven sinds de laatste dertig jaar.’
‘Travels In
The Dustland’ verschijnt op 24 oktober.
concerten:
21/01/2012
Handelsbeurs Gent, België
22/01/2012
Roepaen Ottersum, Nederland
22/01/2012
Paradiso Amsterdam, Nederland