zaterdag 3 november 2012

The Sleeper Has Awakened


The Sleeper Has Awakened
The Sleeper Has Awakened
This.co/A Gaveta
'The sleeper has awakened' het is één van de vele memorabele uitspraken uit de film 'Dune' (1984) met in de hoofdrol Kyle MacLachlan en de titel van een queeste in het wereldvermaarde videospel 'World Of Warcraft'. Hier gaat het om twee Portugese muzikanten en computerfanaten: Helder Luis en Rui Bentes. Hun debuut ep bevat drie moeilijk te omschrijven tracks. Men maakt naast een batterij synthesizers en samplers gebruik van een gewone instrumenten als gitaar en bas. Het karakter is erg experimenteel, onwerelds, bevreemdend en onrustwekkend. De muziek is vernuftig, subtiel, maar ook moeilijk te vatten. Het gezicht op de cover dat uit de schaduwen opduikt is van iemand die je niet graag alleen in het donker tegen het lijf wil lopen. Boeiend werkje dat het jouwe kan zijn voor een kleine prijs.    

Steven Wilson

Steven Wilson
Get All You Deserve
Kscope/Bertus
Bezige jongen Steven Wilson heeft naast acts als Porcupine Tree, Blackfield, No-Man en Bass Communion met ‘Insurgentes’ en de dubbelaar ‘Grace For Drowning’ ook twee albums uit onder zijn eigen naam. Met die laatste trok hij dit jaar voor het eerst als solo artiest de hort op. Samen met vriend, regisseur en visionair Lasse Hoile werd één van de shows gefilmd – die in het uitverkochte Teatro Metropólitan in Mexico City van 13 april 2012 – en op dvd uitgebracht. Hoile staat in voor de spectaculaire beelden terwijl Steven Wilson met een uitgelezen keur aan muzikanten een bloemlezing brengt uit zijn twee soloplaten. Voor de in- en outro, respectievelijk 'Citadel' en 'Litany', zet Wilson nog zijn petje op van Bass Communion. Tijdens een soort van introductie worden de muzikanten één voor één voorgesteld, te beginnen met drummer Marco Minnemann. Alle vijf komen ze apart in de schijnwerpers te staan. Het lijken wel evenveel eilandjes waar ieder op zich zijn eigen partij los van elkaar inspeelt. Je denkt hier onmiddellijk aan eind de jaren zeventig en de hoogtijdagen van de jazz rock. Steven Wilson komt al snel het vijftal vervoegen waarna men uitbarst in 'No Twilight Within The Courts Of The Sun'. Meteen een geweldige start. Als setting leent het theater met zijn antieke zuilen, standbeelden en balkons zich uitermate voor de bijzondere installatie die Lasse Hoile heeft opgebouwd. De groep zit achter een doorzichtig gordijn waarop ook projecties verschijnen. De vele effecten en het licht- en kleurenspel met de schijnwerpers maken het spektakel compleet. Een eerste hoogtepunt komt er met 'Index'. Ook 'Deform To Form A Star' krijgt een prachtige uitvoering. In 'Sectarian', 'Remainder The Black Dog' en de enige nieuwe track op de speellijst, 'Luminol' ligt de nadruk meer op het jazzelement. Het naar voor schuiven van het gekunstelde aspect zorgt voor een wat steriele, afstandelijke opvoering. Een te grote honger naar virtuositeit is soms ook te veel van het goede. Zeker als het concert is dat langer dan twee uur duurt. Wilson gaat hierbij helemaal op in zijn rol van concertmeester en bandleider. Daar tegenover staat dan weer het extatische en sublieme epos 'Harmony Korine'. Ook het ingetogen ''Like Dust I Have Cleared From My Eye' is van een ongekende schoonheid net als 'Veneno Para Las Hadas' en het opzwepende 'No Part Of Me'. Het beste wordt dikwijls tot het einde bewaard en dat doet ook Steven door als laatste nummer te kiezen voor het bombastische en dramatische 'Raider II'. De muziek spreekt hier gewoon voor zich net als de ijzingwekkende stilte van het publiek bij het begin. Het omgekeerde gebeurt nu van bij de start. Eén voor één verlaten de muzikanten het podium tot het leeg achterblijft. Ze komen nog eenmaal terug voor een toegift met het schizofrene 'Get All You Deserve'. Deze dvd staat garant voor een indrukwekkend schouwspel en dito muziek en heeft met een road movie en fotogalerij nog wat leuke extra's. 

Toundra


Toundra
Toundra III
Aloud Music/Creative Eclipse
Na de Europese heruitgave van hun tweede album begin dit jaar komt het Spaanse viertal over de brug met nummer drie, de tweede bij platenmerk Aloud Music. Op de speellijst prijken zes nieuwe composities goed voor veertig minuten muziek. De groep houdt vast aan zijn pittige speelstijl van post rock met aanverwant metal, maar voegt wat subtielere elementen toe onder invloed van hun Zuiderse temperament plus traditionele rock en zelfs een vleugje klassiek. In opener 'Ara Caeli' komt dit allemaal samen. Het is een prachtig gestructureerd opus, explosief en melodieus. 'Cielo Negro' is minder verrassend, maar het kwartet slaagt erin om de spanning erin te houden en je als luisteraar mee op sleeptouw te nemen. Van een heel ander kaliber is 'Requiem'. De elektrische gitaren moeten de baan ruimen voor akoestische. Aangevuld met violen en trommels zorgt dit voor een aangenaam breekpunt waarbij je kan mijmeren en dromen van verre reizen. Met 'Marte' gaat men zowaar de progressieve toer op. Het is een uit verschillende lagen opgebouwd werk dat je helemaal in de ban houdt. De overgang naar het toch bij aanvang, meer zweverige 'Lilim' is bruusk, doch al snel gaat het er heftiger er aan toe en werkt de groep zich met felle, welluidende riffs naar een climax. 'Espírita' voert je terug naar het beginpunt, waarbij men opnieuw alle facetten aan bod laat komen, zij het in een meer agressieve context waarmee Toundra zijn toenadering tot metal en klassieke hardrock extra benadrukt. Met de verscheidenheid in het aanbod op dit derde album zet Toundra een stap vooruit in de wereld van instrumentale rock. 'Toundra III' is vanaf vandaag te koop.      

TOC


TOC
You Can Dance (If You Want)
Circum Disc
TOC verwijst naar de eerste letter van de familienamen van de drie muzikanten – Ternoy Jérémie, Orinis Peter en Cruz Ivann - die hier de dienst uitmaken. Ze behoren tot Muzzix, een collectief van Franse jazzmuzikanten die zich begin 2000 vestigden in La Malterie in Lille. Hun muziek valt niet te catalogeren en kan je omschrijven als experimentele, hedendaagse jazz met als enige uitgangspunt improvisatie. In 2009 bracht het trio met 'Le Gorille' al een eerste album uit. Het drietal gaat tot het uiterste in het verkennen van de mogelijkheden die hun instrumenten, Fender Rhodes piano, gitaar en drums bieden. De titel van de plaat mag je ter harte nemen, want wie wil kan dansen op deze muziek. Muziek die zowel op een kille, afstandelijke wijze, als overrompelende, pulserende en chaotische, minimalistische en hypnotische prikkels op de luisteraar afvuurt en in de ban houdt. Dit leidt tot heel verrassende resultaten. Die vallen niet altijd in goede aarde, maar dat is dan weer helemaal te wijten aan de persoonlijke smaak van het consumerende individu.  

The Partisans


The Partisans
Police Story
Cherry Red Records
In de reeks 'The Punk Collectors Series' komen naast UK Subs en Peter And The Test Tube Babies vooral minder bekende punk bands aan bod. Eén er van is The Partisans. De compilatie 'Police Story' dateert van 1992, maar werd sindsdien al een aantal keren, zowel als elpee en op cd heruitgegeven. Het kwartet liet zich inspireren door de Sex Pistols, The Clash en The Ramones en speelde bij hun start in de eerste plaats covers. Later begonnen ze met het schrijven van eigen nummers. Met de singles 'Police Story' en '17 Years Of Hell' had het viertal destijds twee top vijf noteringen in de toen geldende, onafhankelijke hitlijst. De band was geen lang leven beschoren en splitte in 1984. Dat ze nooit hoge ogen hebben gegooid blijkt uit deze verzameling. Zestien doorsnee punk liedjes die alleen een gevoel van nostalgie in de hand werken. Eind de jaren negentig werd in Zweden The Partisans nieuw leven ingeblazen door het duo Harrington en Lealand, twee van de stichtende leden. Met de hulp van twee Zweedse muzikanten werd in 2004 'Idiot Nation' uitgebracht en de groep zou nu werken aan een nieuw album. Volgens de 'officiële' Facebook pagina staan ze echter op non actief. Hoe dan ook, ik lig er in elk geval niet wakker van.  

The Birthday Massacre


The Birthday Massacre
Hide And Seek
Out Of Line
Herkenbaarheid geeft een zekere vorm van vertrouwen en comfort. Het Canadese The Birthday Massacre heeft zich de laatste tien jaar een muziek variant eigen gemaakt met aansluitend een aangepast imago en een artistiek ontwerp – een lugubere sprookjeswereld - waarbij zelfs dezelfde kleuren altijd terug komen. 'Hide And Seek' is het vervolg op 'Pins And Needles' (2010) en opent fraai met het zwaarmoedige 'Leaving Tonight'. Met 'Down' hebben ze toch een verrassing in petto. Een nummer met zowaar metal gitaren en zware industrial dreunen en waar zangeres Chibi zich bij het zingen van het refrein ontpopt als de vrouwelijke equivalent van Marilyn Manson. Een zijsprong die naar meer smaakt. Daarna keert men al snel terug naar het vertrouwde groepsgeluid met de pompeuze en breed uitwaaierende synthesizerklanken, metronoom gestuurde drumcomputers afgewisseld met meer opgefokte, hippere en snellere elektro tunes met natuurlijk niet te vergeten de karakteristieke en bijzondere stem van een in topvorm verkerende frontdame die zo te horen nog aan zelfvertrouwen heeft gewonnen. Over de hele lijn bekeken laat The Birthday Massacre zijn meer duistere kant zien. Typerend zijn het mooie 'Cover My Eyes' en het treurige 'The Long Way Home'. Men opereert vanuit de schaduwen en er wordt ook krachtiger uitgehaald dan voorheen. Net zoals bij hun vorige twee albums is het veteraan Dave Ogilvie die tijdens de opnames de touwtjes in handen had en de band zijn scala aan electro/gothic/industrial songs in een optimale vorm heeft gegoten. 'Hide And Seek' is de ideale soundtrack om u tijdens deze herfstige dagen gezelschap te houden.  

Switchblade


Switchblade
[2012]
Denovali Records
Zanger/bassist Anders Steen werd bedankt voor bewezen diensten en sinds 2010, een jaar na de release van hun vorige elpee, bestaat Swtichblade nog uit gitarist Johan Folkesson en drummer Tim Bertilsson. Om de duobezetting toch wat meer glans te geven doet het tweetal beroep op gastmuzikanten als Per Wiberg (Opeth, Spiritual Beggars, Clutch en Candlemass) en zijn hammond orgel en illustere vocalisten als The Cuckoo, David Johansson en Lord Seth. Net als op 'Switchblade' (2009) is het album opgedeeld in drie delen of bewegingen. Wat titels betreft doet Switchblade alvast geen enkele poging vindingrijk uit de hoek te komen. Muzikaal kan je de groep onder brengen in de categorie zware doom en post metal. Het gebruikte procédé werd al meermaals gehanteerd door gelijkgestemde zielen als Sunn O))), Khanate, Sleep en Neurosis. En daar wringt nou net het schoentje. Je kunt je niet van de indruk ontdoen dit al eerder gehoord te hebben. De uitvoering is solide en slepend traagDaarnaast wordt je meermaals opgeschrikt/opgezweept door helse gitaar uithalen, de mokerslagen op trommels en morbide grunts. In dit metal segment is Switchblade niet de eerste van de klas, maar toch top tien materiaal en zeker niet te versmaden.   

Skeletal Family


Skeletal Family
Futile Combat
Cherry Red Records
Derde keer dat deze schijf aan de buitenwereld wordt voorgesteld. De originele release dateert van 1985 en een eerste heruitgave kwam er in 2007. Skeletal Family hoort thuis bij de grote gothic familie van midden de jaren tachtig. Dit album wordt overwegend gezien als hun meest succesvolle. De twee uitgelichte singles 'She Cries Alone' en 'Promised Land' deden het verre van slecht en ook nummers als 'This Time', 'Streetlight' en 'What Happened?' klinken niet onbekend in de oren. De groep onderscheidde zich door een eigen geluid na te streven. Pluspunten zijn het overal herkenbare timbre van zangeres Anne-Marie Hurst, het specifieke gitaarspel van snarenplukker Stan Greenwood en het aantrekken van gastmuzikanten als saxofonist Anthony Thistlethwaite en toetsenist Graham Pleeth. De vrees om geconfronteerd te worden met een oubollig plaatje was niet denkbeeldig, doch dit valt nog best mee. Het blijft uiteraard een album kenmerkend voor die periode uit de vorige eeuw, maar voor gothic fans die Skeletal Family nog niet mochten kennen is dit de best denkbare introductie. Temeer met de vier bonustracks die evenveel facetten aan bod laten komen. Eerst is er 'Stand By Me', een naar mijn smaak niet zo geslaagde cover van Drifters zanger Ben E. King zijn wereldhit, het singletje 'Just A Friend', de 12 inch versie van 'Promised Land' en een live interpretatie van 'Deception' als afsluiter. Skeletal Family is al een tijdje terug van weggeweest en trekt zelfs terug de baan op. Alle info krijg je via onderstaande link.

Sanguine Hum

Sanguine Hum
Diving Bell
Esoteric Antenna/Cherry Red Records
Vorige maand nog verscheen 'Live In America' en nu brengt moederbedrijf Cherry Red 'Diving Bell' – oorspronkelijk uitgebracht in 2010 als download – nu opnieuw uit en dit met drie bonus nummers. Dit Oxford kwartet grossiert in gestroomlijnde, afgeborstelde en afgelikte progressieve rock nieuwe stijl. Niet altijd even toegankelijk, want de heren houden ervan om een jazzy toets toe te voegen en dat zorgt voor een hautain trekje in nummers als 'The Ladder', 'Dark Ages' en het instrumentale 'Coast Of Nebraska'. Opvallende instrumenten binnen het groepsgeluid zijn elektrische piano en xylofoon. De zeer heldere productie en dito zang geven het groepsgeluid dan weer die mildere, gedempte ondertoon. Het gevaar om af te glijden naar een slaapverwekkend en duf loert soms om de hoek. Er hadden wat meer stimulerende en gepeperde uithalen en onderbrekingen zoals in opener 'No More Than We Deserve', de titelsong en in 'There's No Hum' de revue mogen passeren. Die hadden zeker het album nog wat meer glans gegeven. Het extra materiaal mag hier echt wel als bonus worden omschreven. Het zijn stuk voor stuk prima en in het geval van 'Tonic For The Snoring' en 'Circus For A Dying Race' schitterende composities waar ongetwijfeld menige progrock band jaloers op is.      

Planks

Planks
Funeral Mouth
Golden Antenna
Derde langspeler voor deze Duitse onderdanen en de eerste bij Golden Antenna. Hun nieuwe platenmerk zal dit debuut van Planks naar waarde weten schatten. ‘Funeral Mouth’ is een kolossaal werkstuk. De roots van deze act liggen in het doom en crust circuit. Dat ze ooit dit keurslijf van zich zouden afgooien was slechts een kwestie van tijd. Vandaag zijn het invloeden van black metal, dark wave en grunge die het al loodzware groepsgeluid van het drietal nog versterken. Planks weet een spannende dynamiek te ontwikkelen door zachtere, meer ingetogen passages in te lassen om dan brutaler dan ooit uit te halen. Wie goed toehoort ontdekt dat achter al dat geweld mooie arrangementen schuilgaan met oog voor dramatiek en melodie. Het verzacht de pijn van het aangrijpende, schorre geschreeuw, de zwartgallige teksten en de beukende riffs. Sommige nummers als ‘I Only See Death In You’ en 'An Exorcism Of Sorts' zijn zonder meer subliem. Iets minder te spreken zijn we over ‘Scythe Imposter’ met Joseph E. Martinez van Junius als gastzanger en het instrumentale, wat saaie ‘The Spectre (Black Knives To White Witches)’.           

Øresund Space Collective

Øresund Space Collective
Give Your Brain A Rest From The Matrix
Space Rock Productions/Clear Spot
Geformeerd in Denemarken in april 2004 speelt dit collectief, bestaande uit Deense, Zweedse en Amerikaanse muzikanten - soms zijn ze met twintig - zich vooral in de kijker tijdens concerten en op festivals. Via deze link http://archive.org/details/OresundSpaceCollective biedt het gezelschap gratis muziek aan van heel wat van hun live shows en jam sessies. In totaal kan je voor meer dan 40 uur aan materiaal downloaden. Sinds 2005 brengen ze ook regelmatig platen uit, doch telkens in een beperkte oplage gaande van een paar honderd tot duizend stuks. Zo verschijnt dit werkstuk op slechts vijfhonderd exemplaren. ‘Give Your Brain A Rest From The Matrix’ – dit jaar al hun derde release - bevat vier lange composities, goed voor iets meer dan 75 minuten muziek. Eigenlijk kan je niet spreken van ‘composities’, want de nummers komen tot stand via bijeenkomsten waar vrijelijk wordt geïmproviseerd. De ene keer vinden die plaats in Malmö, de andere keer in Kopenhagen. Beide landen zijn met elkaar verbonden door de Øresund brug (denk aan de spannende TV-serie ‘De Brug’). Alle sessies worden in ieder geval opgenomen en via verschillende kanalen verdeeld en beschikbaar gemaakt voor het publiek. Dat men wat de muziekstijl betreft zijn heil zoekt in voornamelijk space rock lijkt getuige de groepsnaam logisch. Om het toch wat meer spannend te maken zitten er ook facetten uit jazz, reggae, stoner en funk verweven in hun muziek. Beginnen doen ze echter in India met de sitar en tabla als centraal gegeven. Het samenspel met andere instrumenten als elektrische gitaar, synthesizers en meer percussie laten je de tijd vergeten. Je komt in een andere wereld terecht. Met 'Mainstream Is The New Acid' reizen we naar Centraal Europa en bezoeken er een moderne en hectische metropool. Met 'Step Into The Other World' trekken we terug naar de republiek India. De klemtoon ligt wel anders en de link met het Westen is nadrukkelijker aanwezig. 'Cerebral Massage' heeft een aan Tangerine Dream verwante riff als grondthema. Daarbovenop komen velerlei, steeds wisselende lagen en nemen verscheidene instrumenten om beurt de overhand. Je komt terecht in een maalstroom van impressies. Daar is het deze muzikanten om te doen: buiten de lijntjes kleuren en de toehoorders toch blijven boeien. Met deze 'Give Your Brain A Rest From The Matrix' is dat hen alvast gelukt.

Minus The Bear


Minus The Bear
Infinity Overhead
Big Scary Monsters/Pink Mist
Dit uit Seattle afkomstige vijftal is meer dan een doorsnee pop/rock band. Na het educatieve uitstapje met producer Joe Chicarelli voor het in 2010 verschenen 'Omni' gaat Minus The Bear terug in zee met oude getrouwe en voormalig groepslid Matt Bayles die de opnames voor de nieuwe schijf in goede banen moest leiden. De uitkomst is een meer op gitaar afgestemd album waarbij men met driftige, bijtende riffs uitpakt, zonder het melodieuze en op pop afstemde aspect uit het oog te verliezen. Het kwintet slaagt erin om een aantal bijna perfecte en aanstekelijke songs aan te leveren. Tot die categorie behoren het weidse 'Heaven Is A Ghost Town', het stevige, maar gestileerde en met luchtige synthesizerlijnen opgesmukte 'Toska', het prachtige 'Diamond Lightning', het naar progressieve rock neigende 'Zeros', het door effecten en handgeklap voortgestuwde 'Lonely Gun' en de stomende, aangrijpende uitsmijter 'Cold Company'. 'Infinity Overhead' begint nochtans een tikje aarzelend met 'Steel And Blood' en 'Lies And Eyes' waarin men nog een beetje op zoek is naar het juiste evenwicht. Ook 'Empty Party Rooms' en 'Listening' kunnen maar matig boeien. Toch zijn we blij dat het combo terug een meer gedurfde en avontuurlijke weg wist in te slaan en opnieuw dichter aanleunt bij vroeger werk als 'Menos El Oso' en 'Planet Of Ice'.   

Lento


Lento
Anxiety Despair Languish
Denovali Records
Derde studio album voor deze Italiaanse act en een eervolle poging om hun specifieke stijl verder uit te diepen. Bizarre tempowissels, zwaar overstuurde gitaren, akoestische intermezzo's zijn de vaste ingrediënten die dit massief werkje mee gestalte geven. De agressieve speelstijl, het in de armen sluiten van death metal, noise en hardcore, de duistere songtitels, dat allemaal samen geven de plaat een onrustig en gejaagd karakter. Voor zowel wie bekend is met hun vorige langspelers als wie voor het eerst kennis maakt met Lento is het wennen. Gelukkig zijn er dus nog de langzame, naar ambient neigende fragmenten die de lont uit het kruitvat halen en voor een paar zalige en zeer welkome rustpunten zorgen. Lento kiest met 'Anxiety Despair Languish' bewust voor een niet alledaags geluid. Scherpe contouren, angels en weerhaken, onorthodoxe ritmes, het zijn stuk voor stuk stimulerende prikkels. Tegelijk jagen ze je de stuipen op het lijf. Het is muziek die perfect de drie woorden uit de albumtitel – angst, wanhoop, wegkwijnen – belichaamd. Zet u schrap voor een zinderende, uitdagende belevenis die onderhuidse emoties losweekt waarvan u dacht deze nooit te zullen ervaren.

Krakow

Krakow
Diin
Dark Essence Records/Plastic Head
Kon je ze met hun debuut ‘Monolith’ nog onderbrengen in de categorie stoner rock dan ligt de nadruk bij hun tweede worp, getiteld ‘Diin’, toch meer op post metal. Deze Noren schuwen ook het experiment niet. Meest in het oog springende figuur is toch gitarist en zanger René Misj. Vocaal heeft hij heel wat progressie gemaakt en hij kan zowel heerlijk helder als rauw en grollend uit de hoek komen. Openingsnummer 'Hymn To The Winds' is een veelbelovende, monumentale track. 'Future Pass' klinkt dan weer een stuk heftiger met heavy metal gitaarriffs. Eerder teleurstellend is het trage, overwegend instrumentale 'Termination Of Origin'. Een nummer dat originaliteit mist. 'Mound' duurt twaalf minuten, doch schiet nooit echt uit de startblokken. Het lijkt een eindeloze intro waar geen eind aan komt. Pas tijdens de laatste drie minuten verandert enigszins de toon en het tempo. Toch heeft het repetitieve van deze song een onheilspellend en bezwerend effect. 'Mark Of Cain' wordt opgediend met prog, space rock en post rock ingrediënten wat leidt tot sfeervol vertier. Heel wat harder en agressiever zijn 'Possessed' en 'Into The Distant Sky'. Het occulte 'Omen' brengt verschillende stijlen samen onder één dak, net als de zweverige afsluiter 'Sense Of Space'. De grote verscheidenheid in het aanbod op 'Diin' is de grootste troef van dit album. Het verhult voor een stuk het gebrek aan fantasie en scheppend vermogen.    

Dirk Serries + Jon Attwood


Dirk Serries + Jon Attwood
The Sleep Of Reason
Tonefloat Records
Op 9 oktober verscheen in een gelimiteerde oplage van slechts 200 stuks het verzamelde werk van Dirk Serries en Jon Attwood. Naast drie elpees bevat dit pakket een exclusief live album met opnames van de Tonefloat label night van vorig jaar en een cd met een selectie nummers gekozen uit de drie langspelers. Als kennismaking kregen we bij Dark Entries de verzamelaar toegestuurd. Die geeft alvast een idee en inzicht in wat je mag verwachten van 'The Sleep Of Reason' in zijn totaliteit. Dirk Serries kennen we uiteraard van Vidna Obmana, Fears Falls Burning en Microphonics. De Engelse gitarist Jon Attwood op zijn beurt is als solo artiest onder de naam Yellow6 actief sinds eind de jaren negentig en heeft ook al heel wat releases –een tachtigtal, inclusief singles, remixen, compilaties en samenwerkingsverbanden met andere acts - op zijn conto staan. Zijn muziek werd ook gebruikt in een aantal films. 'The Sleep Of Reason' brengt de individuele aspecten van de twee muzikanten samen in een nieuwe wereld van stilistische geluidssculpturen. Traag van opzet met langzaam wisselende stemmingen wordt je ondergedompeld in en geconfronteerd met de fascinerende evolutie van deze muziek. De drie elpees vormen een continu, maar subtiel proces van verandering. Deze introductie met zes fragmenten tot 'The Sleep Of Reason' klinkt hemels mooi en wie zich het volledige werk aanschaft kan uitkijken naar een unieke luister ervaring.

Blueneck


Blueneck
Epilogue
Denovali Records
De titel van deze plaat laat vermoeden dat men hier een hoofdstuk wil afsluiten. 'Epilogue' wil echter meer zijn en ook een nieuw begin inluiden. Frontman Duncan Attwood houdt op deze 'Epilogue' de kiezen op elkaar. Voor het maken van dit album liet hij zich inspireren door zijn laatste opdrachten die bestonden uit het componeren van muziek voor films. Dit werk is hier sterk aan verwant. Met 'Apogee' en 'Carina' brengt Blueneck twee sfeervolle, melancholische pareltjes. '(Eta Carinae)' laat stemmen uit de ruimte horen. De afstand lijkt onoverbrugbaar. 'Colonization – Incident 1' ligt in het verlengde, maar in deel twee gooit Blueneck de deur open en laat je mee genieten van het weidse post rock landschap. In een aangrijpende, zelfde structuur zit ook het eveneens uit twee delen bestaande 'Symbiosis' ingebed. 'Suppression' is de wat kille, doch passende afsluiter voor dit half uur van fijne muziek voor een nog niet bestaande rolprent. Wat een sluitstuk is voor een bepaalde, creatieve tijdspanne geeft tegelijk toegang tot nieuwe uitdagingen en in de toekomst zou Bluneck wel eens heel anders voor de dag kunnen komen, want de groep werkt hard aan een nieuwe elpee die volgend jaar zou moeten verschijnen. We zijn benieuwd.