Ni

Ni

Dedoda

Zach Records/Red Wig

Ni, niet te verwarren met het gelijknamige Franse math en noise rock gezelschap, is MANU MITTERHUBER, TOBIAS HAGLEITNER, GIGI GRATT op gitaar en drummer MARTIN FLOTZINGER. Het Oostenrijkse viertal is al zo een tien jaar aan de slag en staat bekend om zijn complexe en tegelijk fantasierijke composities. Hun nieuwe muzikale exploot ‘Dedoda’ ligt dan ook helemaal in het verlengde van hun twee vorige releases, ‘Ni’ (2010) en ‘Foxtrott’ uitgebracht in 2012. Niets bij hen is vanzelfsprekend of voor de hand liggend. Zowel instrumentaal als vocaal wordt er vrijpostig geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Delicate postrock passages worden afgewisseld met overrompelende noise uitbarstingen en maffe free jazz excursies. Ook wat de meerstemmige zangpartijen betreft verkent het kwartet de grenzen van het toelaatbare. Soms grappig, soms hartverwarmend, soms honds, soms devoot; hun klankpalet lijkt bijna onuitputtelijk. ‘Dedoda’ telt zeven nummers, volgestouwd met kronkelige en kantige wendingen. Met een speelduur van dertig minuten heeft het kwartet goed begrepen dat men de luisteraar niet te lang mag bloot stellen aan dergelijke uitwassen. Overdaad schaadt, zeker in dit segment van het muzikale spectrum. Met elke nieuwe plaat hijsen de heren zich voor hun optredens ook in een nieuw kostuum. Voor de op til zijnde concerten hullen ze zich in knalrode overalls, inclusief bijpassende hoofddeksels. Mocht de muziek niet volstaan om uw nieuwsgierigheid te wekken dan is dit misschien de stimulans die u ertoe brengt om Ni eens live aan het werk te zien.

Erik Honoré

Erik Honoré

Unrest

Hubro

Erik Honoré is een Noorse muzikant, componist, schrijver, producer en geluidstechnicus. Werkte in het verleden samen met zowel gerenommeerde buitenlandse (Brian Eno, David Sylvian, Jon Hassell) als binnenlandse artiesten (Nils Petter Molvær, Arve Henriksen, Sidsel Endresen). Met collega Jan Bang zette hij zijn schouders onder het als uniek bestempelde Punkt Festival, waarvan de eerste editie plaatsvond in 2005. ‘Artist in residence’ dit jaar was niemand minder dan Daniel Lanois. Op eigen kracht bracht Honoré pas in 2014 met ‘Heliographs’ een eerste solo album uit. Een plaat die lovend werd onthaald in de jazz wereld. Zijn tweede solo uitstap kwam tot stand tijdens een woelige periode in het leven van Erik. Zowel externe als persoonlijke factoren speelden daarbij een rol. De wereldwijde, sociale onrust van de laatste jaren en spanning, geprikkeldheid en roerige tijden in de privésfeer, bepaalden mee de teneur van de composities. Op ‘Unrest’ hanteert Honoré hetzelfde concept van het Punkt Festival, waar net afgelopen optredens live worden geremixt. Dit combineert hij met zijn liefde voor improvisatie en sampling technieken. Hij gebruikt en bewerkt onder meer samples van diverse Punkt arrangementen zoals in ‘Procession’ met een live remix van het Stian Westerhus concert van 2016. De tot stand gekomen composities zijn gedetailleerd uitgewerkte collages, maar deze keer met een scherper randje dan op zijn eersteling. Zelf omschrijft Erik ‘Unrest’ als ‘Heliographs Dark-Eyed Sister’. Honoré kan rekenen op een keur van Noorse muzikanten als Eivind Aarset, het duo Streifenjunko, Ole-Henrik Moe en de eerder genoemde Arve Henriksen die hun medewerking verlenen. De zang en improvisatietechniek van vocaliste Sidsel Endresen speelt een cruciale rol in drie van de acht tracks. Honoré zelf neemt de zang voor zijn rekening op afsluiter ‘The Park’. Ondanks het artificiële karakter getuigt dit toch wel fascinerende album van betrokkenheid en intensiteit. Een aanrader voor wie graag eens op muzikale verkenning gaat. 

Nils Økland Band

Nils Økland Band

Lysning

Hubro

De Noorse violist Nils Økland maakt al dertig jaar muziek in velerlei vormen gaande van solowerk tot opnames met andere artiesten, ensembles of orkesten. Met zijn naar hemzelf genoemde band is hij na ‘Kjølvatn’ - dat verscheen einde maart 2015 - toe aan een tweede album. Nils is zowel thuis in de traditionele Noorse muziek, barok, klassiek als rock en hedendaagse jazz. Belangrijke instrumenten die een hoofdrol vervullen zijn drie verschillende Hardanger violen en de viola d’amore. Zijn vier medemuzikanten, die ook al van de partij waren op ‘Kjølvatn’, leggen hun eigen accenten met het bespelen van alt en bariton saxofoon, contrabas, harmonium en allerhande percussie. Ook het team dat instond voor het in goede banen leiden van de opnames is hetzelfde, net als de locatie: de Østre Toten kerk in het plaatsje Lena in de provincie Oppland. De constructie van dit in steen opgetrokken gebedshuis heeft een grote invloed op het totaalgeluid. Het klankpalet krijgt een soort van naturel en zuiverheid over zich en een specifieke, unieke dynamiek. Op ‘Lysning’ staan negen groepscomposities die de verschillende muziekgenres met elkaar laten versmelten. Toch bewaard elke track zijn eigenheid en herkomst. Bij elke luisterbuurt geven de onderliggende structuren nieuwe details prijs. Kenmerkend zijn ook de leidmotieven als bindmiddel. Het lijkt wel alsof Nils Økland na jarenlange muzikale omzwervingen eindelijk thuis komt. ‘Lysning’ een meesterwerk noemen is misschien wat hoog gegrepen, maar het is zonder enige twijfel een plaat die met ‘Drøm’, de titelsong, ‘Flukt’, Skumring’ en ‘Bølge’ voor meerdere magische momenten zorgt.   

radio.string.quartet

radio.string.quartet

In Between Silence

Jazzland Recordings/PIAS

In Oostenrijk residerend internationaal kwartet dat een brede waaier van invloeden uit diverse genres als jazz, klassiek, folk, rock, pop, elektronische en eigentijdse klassieke muziek met elkaar weet te verenigen. Na de release van ‘Posting Joe - Celebrating Weather Report - live’ (2013), een eerbetoon aan de in 2007 overleden toetsenist Joe Zawinul (Cannonball Adderley, Miles Davis, Weather Report, Zawinul Syndicate) begon het viertal in 2014 aan een opvolger te werken. Die kreeg als titel ‘In Between Silence’ mee. Het viertal koos ervoor om zich te heroriënteren en op zoek te gaan naar andere methodes om de nieuwe composities in te kleuren. Zo maakt men naast de vertrouwd klinkende snaarinstrumenten voor het eerst gebruik van stemmen en zijn samples en andere elektronische hulpmiddelen mee bepalend voor het vernieuwde groepsgeluid. Vooruitkijkend naar live uitvoeringen werden de arrangementen van de dertien eigen composities nog tijdens het opnameproces waar nodig aangepast en werd alles live gespeeld in de studio. Voor het eerst werkte men ook samen met een buitenstaander als producer, met name Bugge Wesseltoft, pianist, jazztronica pionier en oprichter van het Noorse Jazzland label. ‘In Between Silence’ laat de grenzen tussen genres vervagen en creëert zo een veelkleurig palet van muziekstijlen. Het album is zowel experimenteel, levendig en ontroerend als harmonieus en impressief. Het meest werden we aangegrepen door fascinerende tracks als ‘The World According To Hugo And Jun’, ‘Beat’, ’Echoes’, en het prachtige ‘Book Of Love’.    

Monophona

Monophona

Girls On Bikes Boys Who Sing

Kapitän Platte/Sonic Rendezvous

Trio uit Luxemburg die muziek maakt waar elektronisch en akoestisch, analoog en digitaal, gitaren en piano’s, samples en beats elkaar ontmoeten. Laten zich leiden en inspireren door artiesten als Portishead, Björk, Trentemøller, Tricky en Fever Ray. Debuteerden in 2012 met het album ‘The Spy’. In 2015 gevolgd door het goed ontvangen ‘Black On Black’. Muzikaal blijft het drietal trouw aan zichzelf, want hun mix van triphop, indietronic, pop en elektronische muziek valt in de smaak bij een ruim publiek. Alleen wat de teksten betreft komt men scherper voor de dag. Naast het delen van persoonlijke ervaringen, zijn die nu ook meer politiek getint. Zo uit zangeres Claudine Muno haar bezorgdheid over het feit dat verspreidt over de wereld mensen nog dagelijks strijd moeten leveren om hun basisrechten, die voor anderen vanzelfsprekend lijken, te verwerven. Sociale media verkopen zichzelf als de behoeders van individuele vrijheid, maar dat is slechts schijn. In de 21ste eeuw is een vrije en tolerante maatschappij verder verwijderd dan ooit. De downtempo ritmes zorgen voor een timbre dat zowel donker, kil en grimmig als behaaglijk, innig en warm overkomt. ‘Girls On Bikes Boys Who Sing’, een verwijzing naar het credo ‘gewoon kunnen doen waar je zin hebt’, is een zeer evenwichtig album zonder echt zwakke momenten. Een paar tracks (‘Hereafter’, ‘Lada’) klinken wat de muzikale invulling betreft, een tikje naïef, maar anders ook heel uitgekiend (‘I Will Be Wrong’, ‘We’ll Be Alright’ en het pakkende ‘Hospitals For Freedom’). Het één compenseert het ander en houdt zo de balans in evenwicht. Met deze langspeler brengt Monophona meer dan bevestiging. Het is de volgende episode in een niet te stuiten klim naar de top.   

Wobbler

Wobbler

From Silence To Somewhere

Karisma Records

‘From Silence To Somewhere’ is het vierde album voor dit bebaarde vijftal uit Noorwegen. Stuk voor stuk rasmuzikanten die nog actief zijn of waren in andere bands als Tusmørke, White Willow, Ghost Karaoke, The Chronicle Of Father Robin en Ásmegin. Muzikaal brein is toetsenist Lars Fredrik Frøislie. Heeft een onmetelijke adoratie voor de progressieve rock van eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig met zijn legendarische vertolkers als Gentle Giant, Yes, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer en Genesis. Verzamelaar ook van vintage instrumenten en versterkers. Zo vind je in zijn arsenaal een Minimoog, Rhodes, Clavinet, ARP instrumenten, mellotron, Hammond orgel en klavecimbel terug. Ook de gitaren en drums dateren nog uit het analoge tijdperk. De kopstem van zanger Andreas Wettergreen Strømman Prestmo past wonderwel in dit geheel. Slechts vier tracks staan er op deze nieuwe schijf. Die nemen epische proporties aan met als koploper de ruim twintig minuten durende titelsong. Alleen ‘Rendered In Shades Of Green’ zorgt tussen de bedrijven door voor een kort en ingetogen intermezzo. In de overige drie tracks wordt er somptueus en exuberant gemusiceerd. De muziek van het kwintet is werkelijk ingekapseld in de oude school van progressieve rock. Geen wonder dat ze door de doorwinterde progfan op handen worden gedragen. Wie al een tijd meedraait in de prog rock scene wordt hier bedolven onder een nostalgische lawine van herkenbare melodieën en instrumenten. Maar ook de jongere muziekliefhebbers van het genre kunnen hier aan hun trekken komen en voluit genieten van de virtuositeit van de muzikanten van Wobbler en het avontuurlijke karakter van deze langspeler.   

Tarja

Tarja

From Spirits And Ghosts (Score For A Dark Christmas)

earMUSIC

Het stond in de sterren geschreven dat de flamboyante en met een uitzonderlijke stem begenadigde sopraan Tarja Turunen ooit een commerciële kerstplaat zou opnemen. In 2006 had ze in haar thuisland al eens een kerstalbum ‘Henkäys Ikuisuudesta’ met hoofdzakelijk Finse liedjes uitgebracht, maar deze ‘From Spirits And Ghosts’ is toch van een andere orde. Voor Tarja is het een oude droom die werkelijkheid wordt om een dergelijk album op te nemen. Ze wou vooral de andere, donkere kant van Kerstmis laten zien, want naast het familiale en feestelijke aspect is de kersttijd voor veel mensen een periode welke ze in eenzaamheid doorbrengen. Voor de arrangementen deed ze beroep op Jim Dooley, bekend van zijn samenwerking met Hans Zimmer en zelf componist van muziek voor films en videospelletjes. Tarja deed vroeger ook al beroep op hem voor het arrangeren van nummers op langspelers als ‘Colours In The Dark’ en ‘My Winter Storm’. Zijn ingrepen hier doen soms denken aan de score van Danny Elfman voor Tim Burton’s ’The Nightmare Before Christmas’. Naast de eigen interpretaties van overbekende kerstliedjes staat er op ‘From Spirits And Ghosts’ met ‘Together’ één eigen compositie. Die past trouwens helemaal in het plaatje. Over de opzet en het concept is lang nagedacht en het is perfect uitgewerkt. En over de zangkwaliteiten van Tarja valt niet te redetwisten. Toch heb ik zo mijn bedenkingen bij een zoveelste versie van ‘Amazing Grace’, ‘Have Yourself A Merry Little Christmas’, Feliz Navidad’, ‘We Wish You A Merry Christmas’ of het op de Duitse markt afgestemde ‘O Tannenbaum’. Sommige van deze liedjes zijn zo afgezaagd, passé en clichématig dat niets ze nog kan reanimeren. Maar goed Tarja heeft haar kerstplaat of moet ik zeggen winterplaat beet. Dat die als zoete broodjes zal verkopen daar twijfelt niemand aan. Het is zoiets als ontkennen dat Tarja de sterren van de hemel zingt.  

Major Parkinson

Major Parkinson

Blackbox

Karisma Records

De bezetting van deze uit Bergen, Noorwegen afkomstige band telt zeven muzikanten. Die komen hier niet onbeslagen op het ijs, want zijn reeds toe aan hun vierde album. Bij iedere release manifesteert er zich een evolutie en progressie. Op deze ‘Blackbox’ is dat niet anders. Major Parkinson breng je onder bij progressieve rock, maar het gezelschap heeft heel wat meer in petto. Naast invloeden uit de beginjaren van het prog rock genre put men inspiratie uit volksmuziek, rock, cabaret, musical, theater, militaire muziek, koorzang, filmmuziek en metal. Een hele lading, maar op één of andere manier slaagt het septet erin om al die ingrediënten op een geloofwaardige manier in zijn muziek te verwerken. Nog een andere bijzonderheid is de stem van zanger Jon Ivar Kollbotn. Die houdt ergens het midden tussen Leonard Cohen, Tom Waits, John Cale en Nick Cave. In vier van de composities zingt hij samen met zangeres Linn Frøkedal (Misty Coast, Low Frequency in Stereo). Haar hoge en ijle stem en het Volve Vokal vrouwenkoor zijn echte tegenpolen van de hese, soms fluisterende of klauwende zang van Kollbotn. ‘Blackbox’ is in zijn geheel een zeer opmerkelijke plaat met een aantal songs die je in overtreffende trap alleen maar kunt omschrijven als afwijkend, merkwaardig, bizar en vreemdsoortig. Het vraagt alleszins meer dan één luisterbeurt om alles te proberen te doorgronden. ‘Blackbox’ is een grandioos en gewaagd spektakelstuk, een voor dit muziekjaar onbetwistbaar hoogtepunt. 

Terminal Cheesecake

Terminal Cheesecake

Cheese Brain Fondue (Live In Marseille)

Atypeek Music/Artificial Head

Opgericht in Londen in 1988. De naam doet al vermoeden dat we hier te maken hebben met een verknipt en geschift combo en niets is minder waar. Na een tumultueus bestaan en een release van vijf langspeelplaten legden ze er een eerste keer het bijltje bij neer in 1994. In 2013 kende het psychedelische noise en rock combo een doorstart. De groep speelde meteen meerdere concerten en op festivals (Raw Power, Yellowstock, Deserfest). Deze live happening werd opgenomen in Á L’Embobineuse te Marseille in oktober 2015 en nog datzelfde jaar uitgebracht door het Artificial Head label.  In November 2016 verscheen dan hun eerste studioplaat in tweeëntwintig jaar, ‘Dandelion Sauce Of The Ancients’. En nu heeft Atypeek Music er voor gekozen om ‘Cheese Brain Fondue’ opnieuw uit te brengen. Terminal Cheesecake is een obscure band met vooral een cult aanhang en maakt die status nu andermaal te gelde. Ze doen hun reputatie wel alle eer aan. Het gitaarduo Gordon Watson en Russell Smith slaagt erin om een loeiharde, rauwe en ongelikte geluidsmuur op te bouwen. Een wand doortrokken van acid, space en psychedelische rock met een overvloed aan fuzz en distortion effecten. Ook drummer van het eerste uur John Jobbagy gaat als vanouds te keer. Oude nummers als ‘Bladdersack’ en ‘Johnny Town-Mouse’ worden afgewisseld met nieuw materiaal (‘Poultice’ en Mr. Wipey’s Day Trip To Guildford Haven’). Tot het betere luistervoer behoren de uitvoeringen van ‘Herbal Space Flight’, het trance gevoelige ‘Fake Loop’ en ‘Poultice’. Soms neemt de totale chaos het over en dan is er helemaal geen houden meer aan en gaan ze ‘over de top’ zoals in ‘Lazy Hard On’, de twee toch wel monumentale tracks ‘Bladdersack’ en ‘Johnny Town-Mouse’ of ook nog ‘Blown Hound’ en het helemaal geflipte ‘Valium Chicken Leg’. De geluidsstorm die Terminal Cheesecake hier ontwikkelt is echt immens en niet geschikt voor gevoelige oortjes. 

Trust

Trust

Hellfest 2017

earMUSIC

Franse hardrock en metal band opgericht in 1977. Veertig jaar op de teller en dat verdient een feestje. De ideale plek om dat met de fans te vieren bleek het sinds 2006 jaarlijks terugkerend driedaags metal festijn Hellfest te zijn in Clisson, dat trouwens voor de vierde keer op rij helemaal was uitverkocht. De groep Trust kende een bewogen bestaan met door de jaren heen verschillende splits gevolgd door telkens een hereniging. Heel wat muzikanten passeerden er ook de revue. Wel zijn er nog met zanger Bernie Bonvoisin en gitarist Norbert Krief twee overlevers van de originele bezetting op post. Bij zo een thuismatch kan er weinig mislopen, te meer daar je kunt putten uit een rijk arsenaal aan songmateriaal. Hun meest bekende nummer is ongetwijfeld ‘Antisocial’ dat in 1988 een hit werd voor Anthrax. Op de dvd staat trouwens een exclusieve bonus video waarin je Trust en Anthrax samen aan het werk kunt zien. Het is een opname van tijdens het Artefacts Festival in Strassbourg. Naast vertrouwd materiaal kiest men trouwens met ‘L’Archange’ en het fel gesmaakte en bij AC/DC aanleunende ‘Démocrassie’ voor de uitvoering van twee nieuwe songs. Die vallen hier zeker niet uit de toon. Voor de rest bestaat de set van Trust uit oerdegelijk materiaal met live toppertjes en meezingers als ‘Au Nom De La Race’, ‘Surveille Ton Look’, ‘L’Élite’ en het onvermijdelijke ‘Antisocial’ als afsluiter. Na veertig jaar heeft Trust nog niets van zijn elan verloren. Live staan ze nog steeds hun mannetje. Benieuwd of er voor 2018 ook een nieuw studio album in de pijplijn zou zitten.

Anders Holst And Yann Coppier

Anders Holst And Yann Coppier

Onomatopeia

Clang Records

Twee muzikale duizendpoten die voor het eerst de handen in elkaar slaan met als uitvalsbasis Kopenhagen. Anders Holst is een gitarist, componist en geluidskunstenaar. Brengt platen uit onder zijn eigen naam, het pseudoniem Shadow Ray en werkte samen met een keur van muzikanten waaronder Nils Gröndahl en Robert Stillman. Schreef ook muziek voor film, theater en dansvoorstellingen. Yann Coppier is een Franse onderdaan en momenteel medewerker van Den Danske Scenekunstskole. Geeft in Europees verband lezingen over de toekomst van geluidskunst. Is onder meer lid van de death/breakcore/electro band WHOURKR, het Deense collectief Audionauts en het duo Pareidolia. De muziek die Holst en Coppier voortbrengen vindt zijn oorsprong in het vermogen en de wil om naar elkaar te luisteren en op die manier elektronische muziek te herdefiniëren. De titel van hun debuut verwijst naar het begrip klanknabootsing, een gegeven dat regelmatig opduikt in de negen composities die op het album prijken. Elk kan de nummers naar eigen inzicht en verbeeldingskracht omschrijven en interpreteren. De algemene conceptie schetst een futuristische, machinale, klinische, metaalachtige, interstellaire voorstelling met telkens andere accenten. Niet gemakkelijk om te benoemen. Prominent aanwezig is een blijvend gevoel van onderhuidse spanning. Soms zijn de geluidssculpturen huiveringwekkend of alarmerend, maar ook delicaat, minimalistisch en bij momenten zelfs sfeervol te noemen. Enkele van de gekozen titels zijn intrigerend en/of grappig (‘Empty Letters’, ‘Magic Mouth’, ’Somebody Is Peeing On My Tent’ en ‘Butoh Dancers Throwing Darts’). ‘Onomatopeia’ is geen alledaags plaatje. Het is in zijn soort een fantastisch reisverhaal, een intergalactische trip zonder weerga.

Aris Kindt

Aris Kindt

Swann And Odette

Kingdoms

Aris Kindt is een duo bestaande uit France Harris en Gabe Hendrick. Het is na ‘Floods’, uitgebracht eind 2015, hun tweede langspeler. Als inspiratiebron koos het tweetal voor de lijvige roman ‘À La Recherche Du Temps Perdu’ van Marcel Proust, waarin de personages Swann en Odette verliefd worden op elkaar. Harris en Hendrick vertrekken vanuit een muzikaal concept gebaseerd op ambient en minimalisme. Naast elektrische gitaar, verschillende andere live instrumenten en een arsenaal aan effecten is een hoofdrol weggelegd voor de modulaire synthesizer die de laatste jaren aan een nieuwe opmars is begonnen. Bekende adepten en voorstanders zijn onder meer wijlen Keith Emerson (ELP), Hans Zimmer (componist van filmmuziek), Trent Reznor (NIN), Vince Clarke (Yazoo, Erasure) en Thom Yorke (Radiohead). Alle songs zijn opgebouwd uit verschillende lagen. De ene keer al meer subtiel en sober, soms ook iets meer uitgesproken en geprononceerd. Alles wordt traag opgebouwd. De composities glijden als het ware voorbij. Af en toe zijn er donkere, zware bastonen of percussie die het tempo wat naar omhoog vijzelen zoals in ‘Seagraves’, ‘Several Wolves’, ‘Treatise’ en in mindere mate ‘A Second Type Of Problem’. Met hun gestage geluidserupties leunen ‘Still Undivided’, ‘Hewett Fails To Understand’ en afsluiter ‘Motion Rest’ dan weer sterker aan bij noise muziek. De plaat in zijn geheel is een combinatie van bezinning, spiritualiteit en projecties. Tegelijk tast het duo de grenzen af van de elektronische muziek met behoudt van de eigen kenmerken. Op ‘Swann And Odette’ kiezen de twee New Yorkers voor een mix van ambient, drone en shoegaze die best wel in de smaak valt.  

Sean Noonan

Sean Noonan

Man No Longer Me

Haldern Pop Recordings/PIAS

Sean Noonan is een naar Brooklyn, New York uitgeweken Ierse drummer, componist en songsmid. Heeft al heel wat albums op de teller staan, zowel solo als in samenwerking met andere artiesten. Reveleert zich als een moderne dichter en lofzanger die tijdens zijn reizen rond de wereld verhalen en legendes optekent en die dan verwerkt in zijn composities. Zo gaat ‘Man No Longer Me’ over een man die zich graag in de warmte van de zon koestert en gaat wandelen in de woestijn. Hij raakt verdwaald en om te overleven transformeert hij in een coyote. Muzikaal put Noonan uit een scala aan invloeden en stijlen gaande van jazz, avant-garde, eigentijdse klassieke muziek, funk, rock en Afrikaanse ritmes. Als groot bewonderaar van Frank Zappa en Edgard Varèse schreef Noonan zijn Zappanation Rock Opera. Die ging vorig jaar in september in première en werd vertolkt door Sean zelf en een ensemble van twaalf zangers en muzikanten. Een aantal songs uit ‘Zappanation’ komen hier terug aan bod. Het zijn tegelijk de meest complexe en meest in het oog springende nummers. Zo is er het rijk gevarieerde ‘Pussy Cat’s Gone Wild’, het prachtige ‘I Am Your Pineapple’ en ‘Cupid’s Packing Heat’. Muzikaal is ‘Man No Longer Me’ een allegaartje van nummers met onverwachte en soms bizarre wendingen. Het onvoorspelbare karakter van de verzameling maakt het als geheel wel aantrekkelijk. Het verrassingseffect blijft, ook na verschillende keren luisteren. Met ‘Man No Longer Me’ manifesteert Sean Noonan zich als een begenadigd verteller en laat ook horen dat hij van vele markten thuis is.

Snow Palms

Snow Palms

Origin And Echo

Village Green

Als Snow Palms bracht David Sheppard - met als kompaan mede componist Christopher Leary - het debuut ‘Intervals’ uit eind 2012. In mei 2015 verscheen dan onder zijn eigen naam met ‘Vertical Land’ een eerste soloplaat. Ongeveer twee jaar heeft David gewerkt aan de opvolger van ‘Intervals’, een werkstuk dat hij als hoeksteen gebruikt om op verder te bouwen. Als multi- instrumentalist heeft Sheppard zich toegelegd op het bespelen van allerhande hamerinstrumenten zoals metallophones, glockenspiel, xylofoons en marimba’s. De polyritmiek van de percussie krijgt op deze ‘Origin And Echo’ als extra dimensie een cinematografische inkleuring via soms groots opgevatte orkestraties. Enkele van de arrangementen leunen dan weer dicht aan bij ambient muziek of klinken door de inbreng van synthesizers iets meer verheven. Dat levert met de titelsong, het sterk repetitieve ‘Rite’ en ‘Enclave’ een paar heel fijne songs op. Een hemelse verrijking voor ‘You Are Here’ is dan weer de bijdrage op autoharp van Emma Winston. Op zijn mooist is Snow Palms in het prachtige ‘Everything That Happened’, het majestatische ‘Illuminations’ of ook nog het dromerige ‘White Shadows’ en de meest heftige track ‘Circling’. Toch wel een tikje onorthodox is het naar de Kerstsfeer hengelende getinkel in ‘Black Snow’. Maar het is dat niet alleen wat van ‘Origin And Echo’ een ‘winteralbum’ maakt. Het is ook de keuze van instrumenten, de composities zelf plus de bewerkingen en zetting die dit mee bepalen. ‘Origing And Echo’ is een aangenaam, knus en hartverwarmend plaatje om de koude wintermaanden mee door te komen. 

August Rosenbaum

August Rosenbaum

Vista

Tambourhinoceros

Zijn vierde soloplaat ‘Vista’ is mijn eerste kennismaking met toetsenist August Rosenbaum. Nochtans is hij verantwoordelijk of nauw betrokken bij wat het Deense muzieklandschap de laatste jaren domineert. Zo was hij mee op wereldtoernee met Quadron, schreef strijkersarrangementen voor MØ, won Deense muziekprijzen, mocht aantreden op het Sónar Festival in Barcelona en sleepte in 2014 met zijn solo uitstap ‘Heights’ nominaties in de wacht voor de Nordic Music Prize, de National Danish Critics’ Award, de National Publishers’ Prize en de titel ‘componist van het jaar’ bij de Deense Jazz Music Awards. Met zijn nieuwe album brengt Rosenbaum een bloemlezing van zijn breed geschakeerde muzikale achtergrond. August is zowel thuis in ambient, electro, jazz, klassiek als film- en popmuziek. ‘Vista’ laat een muzikant horen, overtuigt van zijn eigen gelijk en talent. Het is een fascinerend werkstuk, heel aanschouwelijk en fijnzinnig qua uitvoering. Zo zou ‘Belmondo’ kunnen refereren naar de acteur Jean-Paul Belmondo en als compositie lijkt het wel een ode aan de Franse filmindustrie. Veel van de overige, overwegend instrumentale nummers zijn minder uitgesproken en drijven op verschillende combinaties van uiteenlopende genres en stijlen. Echt voor zichzelf spreken doen alleen het droefgeestige, weemoedige ‘Tristana’ en het ontroerende, sentimentele ‘Emo’. Voor het soulvolle ‘Calling Out’ werd Philip Owusu gevraagd om een liedjestekst te schrijven en die ook in te zingen. En ook in ‘Credo’ zijn er zij het weliswaar bewerkte stemmen te horen die echter helemaal opgaan in het geheel van instrumenten. ‘Wu’ doet denken aan die andere grootmeester van de synthesizer: Vangelis. De twee laatste songs ‘Melville” en “Victim’ zijn er wat te veel aan en stellen licht teleur. Met ‘Vista’ geeft August Rosenbaum zijn persoonlijke visie op door synthesizers gestuurde elektronische muziek. Het is een toch wel boeiend en markant werkstuk

PsycHolies

PsycHolies

Inner Labyrinth

DarkTunes Music Group

Opgericht in 2014 en afkomstig uit Bari, Italië. Dit viertal profileert zich als een act met een voorkeur voor industrial, glam- en hardrock. ‘Inner Labyrinth’ is PsycHolies hun debuut. Opvallend is dat men in de twee jaar die aan de opnames vooraf gingen heel wat live optredens in het buitenland mocht afwerken en zelfs aantreden op een paar festivals. De groep kan echter die ervaringen niet omzetten in beklijvend songmateriaal. Gelukkig is er nog Victor Love, de frontman van Dope Stars Inc. die de elektronische spitsvondigheden voor zijn rekening neemt. Dit zorgt toch voor wat expertise en afwisseling. Voor de rest klinkt het kwartet erg clichématig en voorspelbaar. De stem van zanger King (een hees en schor klinkende Alice Cooper komt aardig in de buurt) is ook al ondermaats te noemen. Van de tien nummers zijn er met ‘Silent’, ‘Suffering’ en ‘My Shadow’ slechts drie die het vermelden waard zijn. Een wel heel pijnlijke uitschuiver is hun versie van ‘Save A Prayer’ van Duran Duran. In de bio spreekt men van een unieke en onmiskenbare stijl. Zo kun je het natuurlijk ook omschrijven, al hou ik er een andere mening op na.