dinsdag 5 december 2017

Ni

Ni
Dedoda
Zach Records/Red Wig

Ni, niet te verwarren met het gelijknamige Franse math en noise rock gezelschap, is MANU MITTERHUBER, TOBIAS HAGLEITNER, GIGI GRATT op gitaar en drummer MARTIN FLOTZINGER. Het Oostenrijkse viertal is al zo een tien jaar aan de slag en staat bekend om zijn complexe en tegelijk fantasierijke composities. Hun nieuwe muzikale exploot ‘Dedoda’ ligt dan ook helemaal in het verlengde van hun twee vorige releases, ‘Ni’ (2010) en ‘Foxtrott’ uitgebracht in 2012. Niets bij hen is vanzelfsprekend of voor de hand liggend. Zowel instrumentaal als vocaal wordt er vrijpostig geïmproviseerd en geëxperimenteerd. Delicate postrock passages worden afgewisseld met overrompelende noise uitbarstingen en maffe free jazz excursies. Ook wat de meerstemmige zangpartijen betreft verkent het kwartet de grenzen van het toelaatbare. Soms grappig, soms hartverwarmend, soms honds, soms devoot; hun klankpalet lijkt bijna onuitputtelijk. ‘Dedoda’ telt zeven nummers, volgestouwd met kronkelige en kantige wendingen. Met een speelduur van dertig minuten heeft het kwartet goed begrepen dat men de luisteraar niet te lang mag bloot stellen aan dergelijke uitwassen. Overdaad schaadt, zeker in dit segment van het muzikale spectrum. Met elke nieuwe plaat hijsen de heren zich voor hun optredens ook in een nieuw kostuum. Voor de op til zijnde concerten hullen ze zich in knalrode overalls, inclusief bijpassende hoofddeksels. Mocht de muziek niet volstaan om uw nieuwsgierigheid te wekken dan is dit misschien de stimulans die u ertoe brengt om Ni eens live aan het werk te zien.

Erik Honoré

Erik Honoré
Unrest
Hubro

Erik Honoré is een Noorse muzikant, componist, schrijver, producer en geluidstechnicus. Werkte in het verleden samen met zowel gerenommeerde buitenlandse (Brian Eno, David Sylvian, Jon Hassell) als binnenlandse artiesten (Nils Petter Molvær, Arve Henriksen, Sidsel Endresen). Met collega Jan Bang zette hij zijn schouders onder het als uniek bestempelde Punkt Festival, waarvan de eerste editie plaatsvond in 2005. ‘Artist in residence’ dit jaar was niemand minder dan Daniel Lanois. Op eigen kracht bracht Honoré pas in 2014 met ‘Heliographs’ een eerste solo album uit. Een plaat die lovend werd onthaald in de jazz wereld. Zijn tweede solo uitstap kwam tot stand tijdens een woelige periode in het leven van Erik. Zowel externe als persoonlijke factoren speelden daarbij een rol. De wereldwijde, sociale onrust van de laatste jaren en spanning, geprikkeldheid en roerige tijden in de privésfeer, bepaalden mee de teneur van de composities. Op ‘Unrest’ hanteert Honoré hetzelfde concept van het Punkt Festival, waar net afgelopen optredens live worden geremixt. Dit combineert hij met zijn liefde voor improvisatie en sampling technieken. Hij gebruikt en bewerkt onder meer samples van diverse Punkt arrangementen zoals in ‘Procession’ met een live remix van het Stian Westerhus concert van 2016. De tot stand gekomen composities zijn gedetailleerd uitgewerkte collages, maar deze keer met een scherper randje dan op zijn eersteling. Zelf omschrijft Erik ‘Unrest’ als ‘Heliographs Dark-Eyed Sister’. Honoré kan rekenen op een keur van Noorse muzikanten als Eivind Aarset, het duo Streifenjunko, Ole-Henrik Moe en de eerder genoemde Arve Henriksen die hun medewerking verlenen. De zang en improvisatietechniek van vocaliste Sidsel Endresen speelt een cruciale rol in drie van de acht tracks. Honoré zelf neemt de zang voor zijn rekening op afsluiter ‘The Park’. Ondanks het artificiële karakter getuigt dit toch wel fascinerende album van betrokkenheid en intensiteit. Een aanrader voor wie graag eens op muzikale verkenning gaat. 

Nils Økland Band

Nils Økland Band
Lysning
Hubro

De Noorse violist Nils Økland maakt al dertig jaar muziek in velerlei vormen gaande van solowerk tot opnames met andere artiesten, ensembles of orkesten. Met zijn naar hemzelf genoemde band is hij na ‘Kjølvatn’ - dat verscheen einde maart 2015 - toe aan een tweede album. Nils is zowel thuis in de traditionele Noorse muziek, barok, klassiek als rock en hedendaagse jazz. Belangrijke instrumenten die een hoofdrol vervullen zijn drie verschillende Hardanger violen en de viola d’amore. Zijn vier medemuzikanten, die ook al van de partij waren op ‘Kjølvatn’, leggen hun eigen accenten met het bespelen van alt en bariton saxofoon, contrabas, harmonium en allerhande percussie. Ook het team dat instond voor het in goede banen leiden van de opnames is hetzelfde, net als de locatie: de Østre Toten kerk in het plaatsje Lena in de provincie Oppland. De constructie van dit in steen opgetrokken gebedshuis heeft een grote invloed op het totaalgeluid. Het klankpalet krijgt een soort van naturel en zuiverheid over zich en een specifieke, unieke dynamiek. Op ‘Lysning’ staan negen groepscomposities die de verschillende muziekgenres met elkaar laten versmelten. Toch bewaard elke track zijn eigenheid en herkomst. Bij elke luisterbuurt geven de onderliggende structuren nieuwe details prijs. Kenmerkend zijn ook de leidmotieven als bindmiddel. Het lijkt wel alsof Nils Økland na jarenlange muzikale omzwervingen eindelijk thuis komt. ‘Lysning’ een meesterwerk noemen is misschien wat hoog gegrepen, maar het is zonder enige twijfel een plaat die met ‘Drøm’, de titelsong, ‘Flukt’, Skumring’ en ‘Bølge’ voor meerdere magische momenten zorgt.   

radio.string.quartet

radio.string.quartet
In Between Silence
Jazzland Recordings/PIAS

In Oostenrijk residerend internationaal kwartet dat een brede waaier van invloeden uit diverse genres als jazz, klassiek, folk, rock, pop, elektronische en eigentijdse klassieke muziek met elkaar weet te verenigen. Na de release van ‘Posting Joe - Celebrating Weather Report - live’ (2013), een eerbetoon aan de in 2007 overleden toetsenist Joe Zawinul (Cannonball Adderley, Miles Davis, Weather Report, Zawinul Syndicate) begon het viertal in 2014 aan een opvolger te werken. Die kreeg als titel ‘In Between Silence’ mee. Het viertal koos ervoor om zich te heroriënteren en op zoek te gaan naar andere methodes om de nieuwe composities in te kleuren. Zo maakt men naast de vertrouwd klinkende snaarinstrumenten voor het eerst gebruik van stemmen en zijn samples en andere elektronische hulpmiddelen mee bepalend voor het vernieuwde groepsgeluid. Vooruitkijkend naar live uitvoeringen werden de arrangementen van de dertien eigen composities nog tijdens het opnameproces waar nodig aangepast en werd alles live gespeeld in de studio. Voor het eerst werkte men ook samen met een buitenstaander als producer, met name Bugge Wesseltoft, pianist, jazztronica pionier en oprichter van het Noorse Jazzland label. ‘In Between Silence’ laat de grenzen tussen genres vervagen en creëert zo een veelkleurig palet van muziekstijlen. Het album is zowel experimenteel, levendig en ontroerend als harmonieus en impressief. Het meest werden we aangegrepen door fascinerende tracks als ‘The World According To Hugo And Jun’, ‘Beat’, ’Echoes’, en het prachtige ‘Book Of Love’.    

Monophona

Monophona
Girls On Bikes Boys Who Sing
Kapitän Platte/Sonic Rendezvous

Trio uit Luxemburg die muziek maakt waar elektronisch en akoestisch, analoog en digitaal, gitaren en piano’s, samples en beats elkaar ontmoeten. Laten zich leiden en inspireren door artiesten als Portishead, Björk, Trentemøller, Tricky en Fever Ray. Debuteerden in 2012 met het album ‘The Spy’. In 2015 gevolgd door het goed ontvangen ‘Black On Black’. Muzikaal blijft het drietal trouw aan zichzelf, want hun mix van triphop, indietronic, pop en elektronische muziek valt in de smaak bij een ruim publiek. Alleen wat de teksten betreft komt men scherper voor de dag. Naast het delen van persoonlijke ervaringen, zijn die nu ook meer politiek getint. Zo uit zangeres Claudine Muno haar bezorgdheid over het feit dat verspreidt over de wereld mensen nog dagelijks strijd moeten leveren om hun basisrechten, die voor anderen vanzelfsprekend lijken, te verwerven. Sociale media verkopen zichzelf als de behoeders van individuele vrijheid, maar dat is slechts schijn. In de 21ste eeuw is een vrije en tolerante maatschappij verder verwijderd dan ooit. De downtempo ritmes zorgen voor een timbre dat zowel donker, kil en grimmig als behaaglijk, innig en warm overkomt. ‘Girls On Bikes Boys Who Sing’, een verwijzing naar het credo ‘gewoon kunnen doen waar je zin hebt’, is een zeer evenwichtig album zonder echt zwakke momenten. Een paar tracks (‘Hereafter’, ‘Lada’) klinken wat de muzikale invulling betreft, een tikje naïef, maar anders ook heel uitgekiend (‘I Will Be Wrong’, ‘We’ll Be Alright’ en het pakkende ‘Hospitals For Freedom’). Het één compenseert het ander en houdt zo de balans in evenwicht. Met deze langspeler brengt Monophona meer dan bevestiging. Het is de volgende episode in een niet te stuiten klim naar de top.   

Wobbler

Wobbler
From Silence To Somewhere
Karisma Records
‘From Silence To Somewhere’ is het vierde album voor dit bebaarde vijftal uit Noorwegen. Stuk voor stuk rasmuzikanten die nog actief zijn of waren in andere bands als Tusmørke, White Willow, Ghost Karaoke, The Chronicle Of Father Robin en Ásmegin. Muzikaal brein is toetsenist Lars Fredrik Frøislie. Heeft een onmetelijke adoratie voor de progressieve rock van eind de jaren zestig, begin de jaren zeventig met zijn legendarische vertolkers als Gentle Giant, Yes, King Crimson, Emerson, Lake & Palmer en Genesis. Verzamelaar ook van vintage instrumenten en versterkers. Zo vind je in zijn arsenaal een Minimoog, Rhodes, Clavinet, ARP instrumenten, mellotron, Hammond orgel en klavecimbel terug. Ook de gitaren en drums dateren nog uit het analoge tijdperk. De kopstem van zanger Andreas Wettergreen Strømman Prestmo past wonderwel in dit geheel. Slechts vier tracks staan er op deze nieuwe schijf. Die nemen epische proporties aan met als koploper de ruim twintig minuten durende titelsong. Alleen ‘Rendered In Shades Of Green’ zorgt tussen de bedrijven door voor een kort en ingetogen intermezzo. In de overige drie tracks wordt er somptueus en exuberant gemusiceerd. De muziek van het kwintet is werkelijk ingekapseld in de oude school van progressieve rock. Geen wonder dat ze door de doorwinterde progfan op handen worden gedragen. Wie al een tijd meedraait in de prog rock scene wordt hier bedolven onder een nostalgische lawine van herkenbare melodieën en instrumenten. Maar ook de jongere muziekliefhebbers van het genre kunnen hier aan hun trekken komen en voluit genieten van de virtuositeit van de muzikanten van Wobbler en het avontuurlijke karakter van deze langspeler.   

Tarja

Tarja
From Spirits And Ghosts (Score For A Dark Christmas)
earMUSIC

Het stond in de sterren geschreven dat de flamboyante en met een uitzonderlijke stem begenadigde sopraan Tarja Turunen ooit een commerciële kerstplaat zou opnemen. In 2006 had ze in haar thuisland al eens een kerstalbum ‘Henkäys Ikuisuudesta’ met hoofdzakelijk Finse liedjes uitgebracht, maar deze ‘From Spirits And Ghosts’ is toch van een andere orde. Voor Tarja is het een oude droom die werkelijkheid wordt om een dergelijk album op te nemen. Ze wou vooral de andere, donkere kant van Kerstmis laten zien, want naast het familiale en feestelijke aspect is de kersttijd voor veel mensen een periode welke ze in eenzaamheid doorbrengen. Voor de arrangementen deed ze beroep op Jim Dooley, bekend van zijn samenwerking met Hans Zimmer en zelf componist van muziek voor films en videospelletjes. Tarja deed vroeger ook al beroep op hem voor het arrangeren van nummers op langspelers als ‘Colours In The Dark’ en ‘My Winter Storm’. Zijn ingrepen hier doen soms denken aan de score van Danny Elfman voor Tim Burton’s ’The Nightmare Before Christmas’. Naast de eigen interpretaties van overbekende kerstliedjes staat er op ‘From Spirits And Ghosts’ met ‘Together’ één eigen compositie. Die past trouwens helemaal in het plaatje. Over de opzet en het concept is lang nagedacht en het is perfect uitgewerkt. En over de zangkwaliteiten van Tarja valt niet te redetwisten. Toch heb ik zo mijn bedenkingen bij een zoveelste versie van ‘Amazing Grace’, ‘Have Yourself A Merry Little Christmas’, Feliz Navidad’, ‘We Wish You A Merry Christmas’ of het op de Duitse markt afgestemde ‘O Tannenbaum’. Sommige van deze liedjes zijn zo afgezaagd, passé en clichématig dat niets ze nog kan reanimeren. Maar goed Tarja heeft haar kerstplaat of moet ik zeggen winterplaat beet. Dat die als zoete broodjes zal verkopen daar twijfelt niemand aan. Het is zoiets als ontkennen dat Tarja de sterren van de hemel zingt.  

Major Parkinson

Major Parkinson
Blackbox
Karisma Records
De bezetting van deze uit Bergen, Noorwegen afkomstige band telt zeven muzikanten. Die komen hier niet onbeslagen op het ijs, want zijn reeds toe aan hun vierde album. Bij iedere release manifesteert er zich een evolutie en progressie. Op deze ‘Blackbox’ is dat niet anders. Major Parkinson breng je onder bij progressieve rock, maar het gezelschap heeft heel wat meer in petto. Naast invloeden uit de beginjaren van het prog rock genre put men inspiratie uit volksmuziek, rock, cabaret, musical, theater, militaire muziek, koorzang, filmmuziek en metal. Een hele lading, maar op één of andere manier slaagt het septet erin om al die ingrediënten op een geloofwaardige manier in zijn muziek te verwerken. Nog een andere bijzonderheid is de stem van zanger Jon Ivar Kollbotn. Die houdt ergens het midden tussen Leonard Cohen, Tom Waits, John Cale en Nick Cave. In vier van de composities zingt hij samen met zangeres Linn Frøkedal (Misty Coast, Low Frequency in Stereo). Haar hoge en ijle stem en het Volve Vokal vrouwenkoor zijn echte tegenpolen van de hese, soms fluisterende of klauwende zang van Kollbotn. ‘Blackbox’ is in zijn geheel een zeer opmerkelijke plaat met een aantal songs die je in overtreffende trap alleen maar kunt omschrijven als afwijkend, merkwaardig, bizar en vreemdsoortig. Het vraagt alleszins meer dan één luisterbeurt om alles te proberen te doorgronden. ‘Blackbox’ is een grandioos en gewaagd spektakelstuk, een voor dit muziekjaar onbetwistbaar hoogtepunt. 

Terminal Cheesecake

Terminal Cheesecake
Cheese Brain Fondue (Live In Marseille)
Atypeek Music/Artificial Head

Opgericht in Londen in 1988. De naam doet al vermoeden dat we hier te maken hebben met een verknipt en geschift combo en niets is minder waar. Na een tumultueus bestaan en een release van vijf langspeelplaten legden ze er een eerste keer het bijltje bij neer in 1994. In 2013 kende het psychedelische noise en rock combo een doorstart. De groep speelde meteen meerdere concerten en op festivals (Raw Power, Yellowstock, Deserfest). Deze live happening werd opgenomen in Á L’Embobineuse te Marseille in oktober 2015 en nog datzelfde jaar uitgebracht door het Artificial Head label.  In November 2016 verscheen dan hun eerste studioplaat in tweeëntwintig jaar, ‘Dandelion Sauce Of The Ancients’. En nu heeft Atypeek Music er voor gekozen om ‘Cheese Brain Fondue’ opnieuw uit te brengen. Terminal Cheesecake is een obscure band met vooral een cult aanhang en maakt die status nu andermaal te gelde. Ze doen hun reputatie wel alle eer aan. Het gitaarduo Gordon Watson en Russell Smith slaagt erin om een loeiharde, rauwe en ongelikte geluidsmuur op te bouwen. Een wand doortrokken van acid, space en psychedelische rock met een overvloed aan fuzz en distortion effecten. Ook drummer van het eerste uur John Jobbagy gaat als vanouds te keer. Oude nummers als ‘Bladdersack’ en ‘Johnny Town-Mouse’ worden afgewisseld met nieuw materiaal (‘Poultice’ en Mr. Wipey’s Day Trip To Guildford Haven’). Tot het betere luistervoer behoren de uitvoeringen van ‘Herbal Space Flight’, het trance gevoelige ‘Fake Loop’ en ‘Poultice’. Soms neemt de totale chaos het over en dan is er helemaal geen houden meer aan en gaan ze ‘over de top’ zoals in ‘Lazy Hard On’, de twee toch wel monumentale tracks ‘Bladdersack’ en ‘Johnny Town-Mouse’ of ook nog ‘Blown Hound’ en het helemaal geflipte ‘Valium Chicken Leg’. De geluidsstorm die Terminal Cheesecake hier ontwikkelt is echt immens en niet geschikt voor gevoelige oortjes. 

Trust

Trust
Hellfest 2017
earMUSIC

Franse hardrock en metal band opgericht in 1977. Veertig jaar op de teller en dat verdient een feestje. De ideale plek om dat met de fans te vieren bleek het sinds 2006 jaarlijks terugkerend driedaags metal festijn Hellfest te zijn in Clisson, dat trouwens voor de vierde keer op rij helemaal was uitverkocht. De groep Trust kende een bewogen bestaan met door de jaren heen verschillende splits gevolgd door telkens een hereniging. Heel wat muzikanten passeerden er ook de revue. Wel zijn er nog met zanger Bernie Bonvoisin en gitarist Norbert Krief twee overlevers van de originele bezetting op post. Bij zo een thuismatch kan er weinig mislopen, te meer daar je kunt putten uit een rijk arsenaal aan songmateriaal. Hun meest bekende nummer is ongetwijfeld ‘Antisocial’ dat in 1988 een hit werd voor Anthrax. Op de dvd staat trouwens een exclusieve bonus video waarin je Trust en Anthrax samen aan het werk kunt zien. Het is een opname van tijdens het Artefacts Festival in Strassbourg. Naast vertrouwd materiaal kiest men trouwens met ‘L’Archange’ en het fel gesmaakte en bij AC/DC aanleunende ‘Démocrassie’ voor de uitvoering van twee nieuwe songs. Die vallen hier zeker niet uit de toon. Voor de rest bestaat de set van Trust uit oerdegelijk materiaal met live toppertjes en meezingers als ‘Au Nom De La Race’, ‘Surveille Ton Look’, ‘L’Élite’ en het onvermijdelijke ‘Antisocial’ als afsluiter. Na veertig jaar heeft Trust nog niets van zijn elan verloren. Live staan ze nog steeds hun mannetje. Benieuwd of er voor 2018 ook een nieuw studio album in de pijplijn zou zitten.

Anders Holst And Yann Coppier

Anders Holst And Yann Coppier
Onomatopeia
Clang Records

Twee muzikale duizendpoten die voor het eerst de handen in elkaar slaan met als uitvalsbasis Kopenhagen. Anders Holst is een gitarist, componist en geluidskunstenaar. Brengt platen uit onder zijn eigen naam, het pseudoniem Shadow Ray en werkte samen met een keur van muzikanten waaronder Nils Gröndahl en Robert Stillman. Schreef ook muziek voor film, theater en dansvoorstellingen. Yann Coppier is een Franse onderdaan en momenteel medewerker van Den Danske Scenekunstskole. Geeft in Europees verband lezingen over de toekomst van geluidskunst. Is onder meer lid van de death/breakcore/electro band WHOURKR, het Deense collectief Audionauts en het duo Pareidolia. De muziek die Holst en Coppier voortbrengen vindt zijn oorsprong in het vermogen en de wil om naar elkaar te luisteren en op die manier elektronische muziek te herdefiniëren. De titel van hun debuut verwijst naar het begrip klanknabootsing, een gegeven dat regelmatig opduikt in de negen composities die op het album prijken. Elk kan de nummers naar eigen inzicht en verbeeldingskracht omschrijven en interpreteren. De algemene conceptie schetst een futuristische, machinale, klinische, metaalachtige, interstellaire voorstelling met telkens andere accenten. Niet gemakkelijk om te benoemen. Prominent aanwezig is een blijvend gevoel van onderhuidse spanning. Soms zijn de geluidssculpturen huiveringwekkend of alarmerend, maar ook delicaat, minimalistisch en bij momenten zelfs sfeervol te noemen. Enkele van de gekozen titels zijn intrigerend en/of grappig (‘Empty Letters’, ‘Magic Mouth’, ’Somebody Is Peeing On My Tent’ en ‘Butoh Dancers Throwing Darts’). ‘Onomatopeia’ is geen alledaags plaatje. Het is in zijn soort een fantastisch reisverhaal, een intergalactische trip zonder weerga.

Aris Kindt

Aris Kindt
Swann And Odette
Kingdoms

Aris Kindt is een duo bestaande uit France Harris en Gabe Hendrick. Het is na ‘Floods’, uitgebracht eind 2015, hun tweede langspeler. Als inspiratiebron koos het tweetal voor de lijvige roman ‘À La Recherche Du Temps Perdu’ van Marcel Proust, waarin de personages Swann en Odette verliefd worden op elkaar. Harris en Hendrick vertrekken vanuit een muzikaal concept gebaseerd op ambient en minimalisme. Naast elektrische gitaar, verschillende andere live instrumenten en een arsenaal aan effecten is een hoofdrol weggelegd voor de modulaire synthesizer die de laatste jaren aan een nieuwe opmars is begonnen. Bekende adepten en voorstanders zijn onder meer wijlen Keith Emerson (ELP), Hans Zimmer (componist van filmmuziek), Trent Reznor (NIN), Vince Clarke (Yazoo, Erasure) en Thom Yorke (Radiohead). Alle songs zijn opgebouwd uit verschillende lagen. De ene keer al meer subtiel en sober, soms ook iets meer uitgesproken en geprononceerd. Alles wordt traag opgebouwd. De composities glijden als het ware voorbij. Af en toe zijn er donkere, zware bastonen of percussie die het tempo wat naar omhoog vijzelen zoals in ‘Seagraves’, ‘Several Wolves’, ‘Treatise’ en in mindere mate ‘A Second Type Of Problem’. Met hun gestage geluidserupties leunen ‘Still Undivided’, ‘Hewett Fails To Understand’ en afsluiter ‘Motion Rest’ dan weer sterker aan bij noise muziek. De plaat in zijn geheel is een combinatie van bezinning, spiritualiteit en projecties. Tegelijk tast het duo de grenzen af van de elektronische muziek met behoudt van de eigen kenmerken. Op ‘Swann And Odette’ kiezen de twee New Yorkers voor een mix van ambient, drone en shoegaze die best wel in de smaak valt.  

Sean Noonan

Sean Noonan
Man No Longer Me
Haldern Pop Recordings/PIAS

Sean Noonan is een naar Brooklyn, New York uitgeweken Ierse drummer, componist en songsmid. Heeft al heel wat albums op de teller staan, zowel solo als in samenwerking met andere artiesten. Reveleert zich als een moderne dichter en lofzanger die tijdens zijn reizen rond de wereld verhalen en legendes optekent en die dan verwerkt in zijn composities. Zo gaat ‘Man No Longer Me’ over een man die zich graag in de warmte van de zon koestert en gaat wandelen in de woestijn. Hij raakt verdwaald en om te overleven transformeert hij in een coyote. Muzikaal put Noonan uit een scala aan invloeden en stijlen gaande van jazz, avant-garde, eigentijdse klassieke muziek, funk, rock en Afrikaanse ritmes. Als groot bewonderaar van Frank Zappa en Edgard Varèse schreef Noonan zijn Zappanation Rock Opera. Die ging vorig jaar in september in première en werd vertolkt door Sean zelf en een ensemble van twaalf zangers en muzikanten. Een aantal songs uit ‘Zappanation’ komen hier terug aan bod. Het zijn tegelijk de meest complexe en meest in het oog springende nummers. Zo is er het rijk gevarieerde ‘Pussy Cat’s Gone Wild’, het prachtige ‘I Am Your Pineapple’ en ‘Cupid’s Packing Heat’. Muzikaal is ‘Man No Longer Me’ een allegaartje van nummers met onverwachte en soms bizarre wendingen. Het onvoorspelbare karakter van de verzameling maakt het als geheel wel aantrekkelijk. Het verrassingseffect blijft, ook na verschillende keren luisteren. Met ‘Man No Longer Me’ manifesteert Sean Noonan zich als een begenadigd verteller en laat ook horen dat hij van vele markten thuis is.

Snow Palms

Snow Palms
Origin And Echo
Village Green

Als Snow Palms bracht David Sheppard - met als kompaan mede componist Christopher Leary - het debuut ‘Intervals’ uit eind 2012. In mei 2015 verscheen dan onder zijn eigen naam met ‘Vertical Land’ een eerste soloplaat. Ongeveer twee jaar heeft David gewerkt aan de opvolger van ‘Intervals’, een werkstuk dat hij als hoeksteen gebruikt om op verder te bouwen. Als multi- instrumentalist heeft Sheppard zich toegelegd op het bespelen van allerhande hamerinstrumenten zoals metallophones, glockenspiel, xylofoons en marimba’s. De polyritmiek van de percussie krijgt op deze ‘Origin And Echo’ als extra dimensie een cinematografische inkleuring via soms groots opgevatte orkestraties. Enkele van de arrangementen leunen dan weer dicht aan bij ambient muziek of klinken door de inbreng van synthesizers iets meer verheven. Dat levert met de titelsong, het sterk repetitieve ‘Rite’ en ‘Enclave’ een paar heel fijne songs op. Een hemelse verrijking voor ‘You Are Here’ is dan weer de bijdrage op autoharp van Emma Winston. Op zijn mooist is Snow Palms in het prachtige ‘Everything That Happened’, het majestatische ‘Illuminations’ of ook nog het dromerige ‘White Shadows’ en de meest heftige track ‘Circling’. Toch wel een tikje onorthodox is het naar de Kerstsfeer hengelende getinkel in ‘Black Snow’. Maar het is dat niet alleen wat van ‘Origin And Echo’ een ‘winteralbum’ maakt. Het is ook de keuze van instrumenten, de composities zelf plus de bewerkingen en zetting die dit mee bepalen. ‘Origing And Echo’ is een aangenaam, knus en hartverwarmend plaatje om de koude wintermaanden mee door te komen. 

August Rosenbaum

August Rosenbaum
Vista
Tambourhinoceros

Zijn vierde soloplaat ‘Vista’ is mijn eerste kennismaking met toetsenist August Rosenbaum. Nochtans is hij verantwoordelijk of nauw betrokken bij wat het Deense muzieklandschap de laatste jaren domineert. Zo was hij mee op wereldtoernee met Quadron, schreef strijkersarrangementen voor MØ, won Deense muziekprijzen, mocht aantreden op het Sónar Festival in Barcelona en sleepte in 2014 met zijn solo uitstap ‘Heights’ nominaties in de wacht voor de Nordic Music Prize, de National Danish Critics’ Award, de National Publishers’ Prize en de titel ‘componist van het jaar’ bij de Deense Jazz Music Awards. Met zijn nieuwe album brengt Rosenbaum een bloemlezing van zijn breed geschakeerde muzikale achtergrond. August is zowel thuis in ambient, electro, jazz, klassiek als film- en popmuziek. ‘Vista’ laat een muzikant horen, overtuigt van zijn eigen gelijk en talent. Het is een fascinerend werkstuk, heel aanschouwelijk en fijnzinnig qua uitvoering. Zo zou ‘Belmondo’ kunnen refereren naar de acteur Jean-Paul Belmondo en als compositie lijkt het wel een ode aan de Franse filmindustrie. Veel van de overige, overwegend instrumentale nummers zijn minder uitgesproken en drijven op verschillende combinaties van uiteenlopende genres en stijlen. Echt voor zichzelf spreken doen alleen het droefgeestige, weemoedige ‘Tristana’ en het ontroerende, sentimentele ‘Emo’. Voor het soulvolle ‘Calling Out’ werd Philip Owusu gevraagd om een liedjestekst te schrijven en die ook in te zingen. En ook in ‘Credo’ zijn er zij het weliswaar bewerkte stemmen te horen die echter helemaal opgaan in het geheel van instrumenten. ‘Wu’ doet denken aan die andere grootmeester van de synthesizer: Vangelis. De twee laatste songs ‘Melville” en “Victim’ zijn er wat te veel aan en stellen licht teleur. Met ‘Vista’ geeft August Rosenbaum zijn persoonlijke visie op door synthesizers gestuurde elektronische muziek. Het is een toch wel boeiend en markant werkstuk

PsycHolies

PsycHolies
Inner Labyrinth
DarkTunes Music Group
Opgericht in 2014 en afkomstig uit Bari, Italië. Dit viertal profileert zich als een act met een voorkeur voor industrial, glam- en hardrock. ‘Inner Labyrinth’ is PsycHolies hun debuut. Opvallend is dat men in de twee jaar die aan de opnames vooraf gingen heel wat live optredens in het buitenland mocht afwerken en zelfs aantreden op een paar festivals. De groep kan echter die ervaringen niet omzetten in beklijvend songmateriaal. Gelukkig is er nog Victor Love, de frontman van Dope Stars Inc. die de elektronische spitsvondigheden voor zijn rekening neemt. Dit zorgt toch voor wat expertise en afwisseling. Voor de rest klinkt het kwartet erg clichématig en voorspelbaar. De stem van zanger King (een hees en schor klinkende Alice Cooper komt aardig in de buurt) is ook al ondermaats te noemen. Van de tien nummers zijn er met ‘Silent’, ‘Suffering’ en ‘My Shadow’ slechts drie die het vermelden waard zijn. Een wel heel pijnlijke uitschuiver is hun versie van ‘Save A Prayer’ van Duran Duran. In de bio spreekt men van een unieke en onmiskenbare stijl. Zo kun je het natuurlijk ook omschrijven, al hou ik er een andere mening op na.

donderdag 16 november 2017

Heliogabale

Heliogabale
Ecce Homo
Atypeek Music/Les Disques Du Hangar 221

Franse noise rock band uit Parijs opgericht in 1992. ‘Ecce Homo’ is hun zevende langspeler. Werkten in het verleden samen met Steve Albini, Al Sutton, Karl Blake en wijlen Iain Burgess. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het kwartet aanleunt bij de Amerikaanse indie rock en noise variant. Denk daarbij om er een paar te noemen aan Sonic Youth, Mudhoney en Tad. Voor het eerst kiest men, behalve dan in ‘Dizzy’, wel voor Franse teksten. Wat dan weer de geloofwaardigheid en authenticiteit ten goede komt en het poëtische aspect sterker benadrukt. Heliogabale probeert bij iedere release zichzelf te vernieuwen. Een proces dat als erg verfrissend wordt ervaren. Zangeres Sasha Andrès zingt met bezieling en overtuiging. Stelt zich soms kwetsbaar op, maar kan ook luidruchtig en scherp uithalen. Muzikaal kiest men voor de weg met de meeste weerstand. De muziek klinkt hoekig en weerbarstig door het veelvuldig wisselen van ritme en stemming. ‘L’Automne’ is het enige nummer dat je als licht verteerbaar kunt bestempelen. De overige tracks zijn door hun aard minder toegankelijk en iets meer pretentieus. ‘Ecce Homo’ is de volgende episode in het wispelturige bestaan van Heliogabale. Een album dat bitter smaakt, maar ook bol staat van emoties.     

Cut The Navel String

Cut The Navel String
The Black Box Session By Peter Deimel
Atypeek Music

Cut The Navel String, opgericht in 1991, heeft met ‘Takis’ (1995) één album uitgebracht. Ondanks de positieve respons luidde het meteen het einde in van hun korte bestaan. Een re-release van ‘Takis’ eind 2015 bracht de groep terug in de belangstelling. In één van de interviews toen werd er onder meer gesproken over twee demo’s. Van beide werden een aantal cassettes in omloop gebracht. Zelf verwijzen ze naar die opnames als ‘de charme van de imperfectie’. De tweede demo, de Black Box sessie, werd nu van onder het stof gehaald en verschijnt in een beperkte oplage van driehonderd stuks op vinyl. Samen met de in februari 2010 overleden Iain Burgess nam Peter Deimel als mede-oprichter van de studio de honneurs waar in de Black Box in La Gravoyere in mei 1993. Naar het schijnt moet ook de legendarische gitarist en producer Steve Albini (Big Black, Rapeman, Shellac) toen aanwezig zijn geweest. Cut The Navel String had in die tijd sterke banden met eveneens Franse acts als Les Thugs, Dirty Hands, Hydrolic Systems en Treponem Pal. Wat ook doorsijpelt in hun muziek, een mix van noise, industrial, hardcore, thrash en punk. Sommige van de tracks klinken erg chaotisch. Er wordt heel luid gespeeld, weinig gestructureerd, maar dit soort van samenspel behoort wel tot de tijdgeest van toen. Slechts zes nummers telt ‘The Black Box…’ met als meest interessante tracks ‘In Bed With My Sister’ en ‘The Last’. Of deze retrospectieve de interesse voor Cut The Navel String weer zal aanzwengelen is maar de vraag.   

Kryshe

Kryshe
March Of The Mysterious
Serein
‘March Of The Mysterious’ is de nieuwe plaat van de Duitse multi-instrumentalist Christian Grothe, die hier acteert onder de artiestennaam Kryshe. Het is de opvolger voor het dit jaar in maart verschenen ‘Insights’ en bedoelt als begeleidingsmuziek voor de uit 1915 daterende stille prent ‘Alice In Wonderland’ van regisseur en scenarist W.W. Young, een verfilming van Lewis Carroll zijn moderne sprookje  ‘Alice's Adventures in Wonderland’. Grothe is van vele markten thuis en bespeelt een ruim muzikaal palet gaande van (eigentijdse) klassieke muziek over elektronische muziek tot jazz, ambient en avant-garde. Kryshe neemt daarbij alle instrumenten voor zijn rekening. Voornaam daarbij zijn de koperblazers die een soort van warme gloed verspreiden en de ambient klanktapijten, samples en live processen omhullen. Christian Grothe went verschillende technieken aan en gaat op zoek naar een samengaan en evenwicht tussen improvisatie en compositie. Tegelijk stelt hij zich hier kwetsbaar op en laat een stukje van zijn innerlijke zelf zien in de wijze waarop hij deze film muzikaal benadert. De muziek klinkt zowel klaaglijk, fragiel, dromerig als gevoelvol en is de antipode van de zwart/witte realiteit van het beeldmateriaal. ‘March Of The Mysterious’ is een aaneenschakeling van aangrijpende en statige muziek. Alleen zijn de overgangen niet altijd even soepel en soms zelfs bruusk. Misschien zijn ze wel helemaal afgestemd op de beeldfrequenties van de film. Het zou alleszins mooi zijn mochten er ooit live voorstellingen vertoond worden, want dan alleen komt deze muziek helemaal tot zijn recht. Al blijft ook zonder film ‘March Of The Mysterious’ een fijne plaat. 

Shadow Ray

Shadow Ray
Eyes, Gleaming Through The Night
Rillbar
Anders Holst (aka Shadow Ray) is al een tijdje flink in de weer. Door onder meer te participeren met andere muzikanten wist hij zich een plaatsje te verwerven in de muziekscene van Kopenhagen. Heeft onder meer banden met Won’t Lovers Revolt Now, Ektoplasma, het sextet Cirklen, het ensemble Bog Bodies en met Mads Emil Nielsen vormt hij ook nog een duo. Op zijn eerste soloplaat brengt Anders een experimentele vorm van moderne popmuziek. De songs worden meestal gedragen door akoestische gitaar, al durft Shadow Ray ook wel elektronische hulpmiddelen aanwenden. De stem van Holst klinkt doorgaans erg treurig en intriest. Echt opgewekt is hij nooit, doch tracks als ‘Far Away’ en ‘Second’  zorgen voor een toch iets positievere weerklank dan sombere nummers als het deprimerende ‘Dreams Of Falling’, het al even neerslachtige ‘Face It’ en ‘Silent Call’.  Afsluiter ‘Blue Flower’ is ook droefgeestig, maar tegelijk mooi. Het dromerige aspect wordt wel de grond ingeboord door aangestuurde, elektronische stormgeluiden. Een procédé waar Holst doorheen dit album meermaals van gebruik maakt en waarmee hij bijna alle composities in tweeën splijt. Dat komt goed tot uiting in bijvoorbeeld ‘Runway’. ‘Eyes, Gleaming Through The Night’ is een erg persoonlijk en eigenzinnig maar een mistroostig en duister werkstuk. Mij kan het alvast maar matig bekoren.  

Strobe

Strobe
Bunker Sessions
Sulatron Records
Strobe was een vooraanstaande band in Britse spacerock middens, doch daarbuiten maar weinig bekend. De groep werd opgericht in 1990 en bracht in totaal vijf albums en drie ep’s. Hun meest bekende en gewaardeerde platen zijn 'Maya' (1992) en 'The Circle Never Ends' (1994). Hun laatste dateert van 2001, ‘The Shining Path’ meteen hun zwanenzang, want nog datzelfde jaar gingen de vijf muzikanten elk hun eigen weg. Deze ‘Bunker Sessions’ bevat nooit eerder uitgebrachte songs. Bij Sulatron hebben ze een neus voor dit soort van ‘vergeten’ of ‘verloren’ muziek. In de meeste gevallen is de kwaliteit van een hoog gehalte wat een uitgave zeker rechtvaardigt. Dit is ook het geval met dit album van Strobe. Opvallend in de bezetting is de aanwezigheid van maar liefst drie gitaristen. Keyboards en synthesizers zijn dan ook naar het achterplan verwezen en komen slechts sporadisch aan bod. Deze opnames dateren van 1994. Het was de bedoeling om in een live setting een aantal nummers op te nemen, alles in één sessie, zonder daarbij stukken opnieuw in te spelen of in te prikken. Als lokatie kozen ze voor de Bunker Studios in Bedford. ‘The Bunker Sessions’ opent met ‘Sun Birth’, een trage en zweverige track met als ankerpunt een opvallende baslijn. Het trio gitaren sijpelt gaandeweg door en strooit galmende en vervormende effecten  kwistig in het rond. ‘Into Your Skin’ bevat een vleugje gothic en indie rock. ‘Obsession’ en ‘Chameleon Earth’ combineren postpunk met psychedelische rock met daarin verweven enkele repetitieve en dwingende gitaarriffs en drums. In ‘Opium Dreams’ dient zangeres Helen zich aan als een verademing. Haar stem zweeft boven de zwaar psychedelische lang aangehouden tonen uit. ‘Sun Death’ lijkt het logische vervolg van ‘Sun Birth’ en sluit de ‘cyclus’ af. Ook langzaam in het begin, maar gestaag voortschrijdend om te eindigen in een uitbundige climax van niet in te tomen en overheersende drums en gitaren. Zelden heb je het gevoel dat deze opnames meer dan twintig jaar oud zijn. ‘Bunker Sessions’ is dan ook een puike plaat die Strobe, toch voor even, opnieuw voor het voetlicht brengt.    

Porn

Porn 
The Ogre Inside
Echozone

Dit Franse gothic/industrial gezelschap ontleende zijn groepsnaam aan het album ‘Pornography’ van The Cure. Hun admiratie voor deze legendarische band lieten ze nog maar eens blijken op hun tweede schijf ‘From The Void To The Infinite’ (2011) met hun versie van ‘Lullaby’ als bonus track. Ook terug te vinden op het in 2015 uitgebrachte tussendoortje ‘Deconstruct - Covers And Remixes’. Als je ‘porn the ogre inside’ googelt dan krijg je gore seks gerelateerde hits als ‘how does sex look from the inside’ of ‘dirty talking sex clips’. Over muziek wordt met geen woord gerept. Toch wel jammer voor wie gewoon op zoek gaat naar informatie over deze act hun nieuwe plaat. Maar dit terzijde. Ze kozen nu eenmaal voor de naam Porn en zullen zich wel bewust geweest zijn van de consequenties die ermee gepaard gaan. Op hun derde studio release neemt men de luisteraar mee op sleeptouw met een innerlijke zoektocht naar de donkerste hoeken van de geest.  De cyclus van negen songs is gebaseerd op de sciencefiction novelle ‘Contoyen’, geschreven door frontman Philippe Deschemin. Het geheel wordt aangevuld met tekstsamples van esotericus en  occultist Aleister Crowley.  Het zijn stuk voor stuk solide tracks, gebed in een strak gothic metal en industrial keurslijf die de confrontatie aangaan met het beest, het monster dat in ieder van ons schuilt. De negen nummers zijn evenwaardig en maken deze ‘The Ogre Inside’ tot een evenwichtig en uitgebalanceerd werkstuk. Als we toch moeten kiezen dan geven we voorrang aan opener ‘Sunset Of Cruelty’, ‘May Be The Last Time’, ‘Close The Window’ en ‘Heavy Is The Crown’. Een punt van kritiek is misschien het feit dat Porn binnen zijn comfortzone blijft en niet op zoek is gegaan naar nieuwe uitdagingen. Een geruststelling is dat de liefhebbers van het genre hier ruim aan hun trekken komen.               

Spotlights

Spotlights
Muzikale en seismische trillingen
Voor velen zal het Amerikaanse Spotlights een nog illustere onbekende zijn. Met het album ‘Tidals’ debuteerden ze in 2015. Nu hebben ze met ‘Seismic’ een tweede langspeler uit. Een prima plaat trouwens. Hoog tijd dus dat Spotlights zijn introductie krijgt in de Lage Landen. Toen we telefonisch contact opnamen doorkruisten ze met hun busje de woestijn, op weg naar hun laatste optreden van hun tournee met Melvins. Aan het woord is Mario met als ruggensteun zijn vrouw Sarah Quintero.
Paul Van de gehuchte

Was Sleep Lady jullie eerste groep?
‘Het was niet mijn eerste band, maar wel die waar Sarah en ik voor het eerst samen deel van uitmaakten. Sarah heb ik voor eerst ontmoet toen ik een plaat produceerde voor het combo Marisol waar ze toen bij speelde. Ik had toen een eigen studio: de Black Box Recording Studios in San Diego. We zijn dan vrienden geworden, dan beginnen daten en net voor we bij Sleep Lady aansloten zijn we gehuwd. Gisteren was trouwens onze huwelijksverjaardag. Zeven jaar zijn we nu getrouwd.’

OP DEZELFDE FREQUENTIE INGESTELD
Gefeliciteerd! Hoe is het om als koppel in dezelfde groep te spelen?
‘Heel goed eigenlijk. We hebben elkaar leren kennen als muzikanten en het klikte meteen. We houden van muziek spelen, platen maken, gaan graag op tournee. Voor ons gaat het zo goed als mogelijk in de gegeven omstandigheden. We zijn zo ook altijd bij elkaar en moeten nooit iemand alleen thuis achterlaten. Ook wat de muziek betreft zitten we op dezelfde lijn. Het maakt songs schrijven en spelen een stuk gemakkelijker.’

Het klinkt als het perfecte huwelijk?  
‘Ja tot nu toe verloopt alles op wieltjes. Ook in de privésfeer. ’Knock on wood’ en hopen dat het zo blijft (lacht). Op muzikaal vlak vullen we elkaar erg goed aan. We weten wat we willen, kennen elkaar door en door, weten wat onze sterke en zwakke punten zijn. In de bands waar we vroeger in speelden waren we met meer en dan moet je rekening houden met iedereen zijn mening en dan wordt het lastiger om tot een vergelijk te komen.’ 

Wanneer hebben jullie dan besloten om te starten met Spotlights?
‘Kort voor we bij Sleep Lady aan de slag gingen hebben we samen een single gemaakt. Je vindt die terug op onze Bandcamp pagina. Dat was de kiem, het prille begin van Spotlights. We keerden terug naar New York in 2013 en trachten voor onszelf uit te maken wat we wilden bereiken met Spotlights. In het begin waren we met ons tweetjes. Sarah speelde basgitaar en ik drums. Gaandeweg werden de songs meer gitaargericht en gingen we op zoek naar een drummer zodat ik me kon concentreren op gitaar. We hebben dan ‘Tidals’ opgenomen en ‘Seismic’ is nu de volgende stap. De keuze voor de naam Spotlights is eerder ironisch bedoeld. Het is niet zo dat we altijd willen in de schijnwerpers staan (lacht).’


HET PROCES OP GANG BRENGEN
In de bio staat dat de huidige toestand waarin de mens en de aarde zich bevindt de aanzet was voor het maken van ‘Seismic’. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Het was niet de bedoeling een concept album te maken. Je overschouwt gewoon wat er allemaal gebeurt in de wereld. De politieke beslissingen, het klimaat, oorlog, economie, terreur. Het gaat de verkeerde kant uit. We worden dan ook nog eens constant door nieuwszenders en op de sociale media gebombardeerd met negatieve berichtgeving. Het lijkt erop dat de mens aanstuurt om zichzelf en zijn leefomgeving te vernietigen. We konden er niet omheen en hebben dat alles gebruikt als een katalysator voor het nieuwe songmateriaal. De teksten zijn daarvan afspiegeling. De getroffenheid en bewogenheid zaten al verwerkt in de muziek.’ 

‘Als je de evolutie bekijkt is de tijd die mens op aarde heeft beperkt. Een indicatie zijn bijvoorbeeld de recente aardbevingen en overstromingen. In plaats van elkaar te helpen en van de wereld een betere plaats te maken om te leven kiest iedereen partij en denkt op korte termijn. Als het mijn tijd maar duurt.’

‘Wij hebben er bewust voor gekozen om geen kinderen te hebben. Ik zou het oneerlijk vinden tegenover een kind om het als individu en zuiver uit eigenbelang op de wereld te zetten. Ten andere, er zijn genoeg kinderen op de wereld die het slecht hebben. Als we in de toekomst toch kinderen zouden willen dan overwegen we eerder adoptie.’ 


Te zien aan je familienaam heb je Zuidamerikaanse roots? 
‘Klopt. Ik ben geboren in Bogota, Colombia. Mijn ouders zijn verhuist naar de States toen ik acht jaar oud was. Ook heel wat familie (tantes, ooms, neven en nichten) zijn naar de VS geëmigreerd. Er wonen wel nog enkele familieleden in Colombia. Die gaan mijn ouders één keer per jaar gaan bezoeken. Zelf is het meer dan twintig jaar geleden dat ik er nog ben geweest.’

Heb je al genealogisch onderzoek gedaan naar je voorouders of interesseert je dat niet?
‘Vreemd dat je dit aanhaalt. We hebben er gisterenavond nog over gesproken. Mijn zuster is er mee gestart. Het interesseert me wel. Ik weet ongeveer waar mijn over-overgrootouders vandaan komen. Langs moederskant ligt de oorsprong in Spanje. Langs vaderskant stammen we af van inheemse, Colombiaanse indianen. Sarah haar afstamming is wat complexer. Haar voorouders woonden verspreidt over Europa in landen als het voormalige Tsjecho-Slowakije, Italië,  Groot-Brittannië, Ierland. Het is allemaal erg interessant, maar je moet er tijd voor vrijmaken. Ooit beginnen we eraan (lacht).



maandag 13 november 2017

Ghold

Ghold
Stoic
Crypt Of The Wizard
Crypt Of The Wizard is een winkel in Londen, pas geopend in maart van dit jaar en heeft nu al de reputatie het Engelse mekka te zijn voor heavy metal fans. Ook blakend van ambitie, want de uitbaters zijn van plan om zelf platen uit te brengen. Met ‘Stoic’ van de eveneens uit Londen afkomstige sludge band Ghold is de eerste al een feit. Ook Ghold geniet al van enige vermaardheid door zijn halsstarrige houding, de zin om te experimenteren en hun underground attitude. ‘Stoic’ werd opgenomen in de Unitaristische kapel in Leeds door Tom Goodall. Het 17de eeuwse gebouw kan bogen op een bijzondere akoestiek die uiteraard zijn weerslag heeft op de muziek van Ghold. Bovendien heeft het drietal alle overbodige instrumenten geweerd. Men gebruikte alleen wat men dacht echt nodig te hebben om een bepaald nummer in te spelen. Naast snoeiharde, logge, verpletterende riffs en schreeuwerige zang - toonbeeld is ‘SKHUL V’ - passeren er etherische fragmenten en minimalistische drones in songs als ‘Nothing Dreamt’, ‘Ruptured Earth (Head In Sand)’ en ‘Faeder Ure’. Waarmee Ghold zijn andere kant laat zien. De tegenstelling tussen ‘Blue Robe’ en het chaotische ‘SKHUL VI’ (twaalf minuten durende razernij) kan dan weer niet groter zijn. Lyrisch beroerd men thema’s als pijn, verdrukking, onverschilligheid, eenzaamheid, onzekerheid. ‘Stoic’ is een volgende stap in de evolutie van Ghold. Zwartgallig, zoekend, transcendent en bijwijlen sensationeel. 

Electric Eye

Electric Eye
From The Poisonous Tree
Jansen Records/PIAS
Iets meer dan een jaar na het uitbrengen van hun tweede elpee ‘Different Sun’ en acht maanden na hun live plaat ‘Live At Blå’ komt het Noorse Electric Eye alweer aan het front met de langspeler ‘From The Poisonous Tree’. Blijkbaar zitten ze in een begenadigde periode en gaan ze helemaal op in een gelukzalige stroom van positieve energie. Electric Eye grossiert in hitsige en vurige grooves van psychedelische rock aangevuld met space rock, indie pop, jazz, funk, acid rock en prog rock. Het viertal zet meteen zwaar in met het hypnotische en opzwepende ‘Sometimes You Got To Jump To Lift Your Feet’. Lekker in het gehoor ligt ook de funky track ‘Invisible Prison’ waarin de heerlijke klanken van Hammond orgel, gitaareffecten, sitar, achtergrondkoortje en zich herhalend drumpatroon je helemaal inpakken. In dezelfde lijn ligt het instrumentale, grillige en door space rock gestuurde ‘Rock På Norska’. Nog een paar andere vermeldenswaardige nummers zijn het magistrale ‘Turn Around, Face The Sun’ en het fascinerende ‘Serenity’ en meer flitsende ‘The Diamond Sutra’.  Zoals de titel al laat vermoeden wenden ze in ‘Meditasjonen’ de eeuwenoude techniek van meditatie aan om geest en lichaam te ontspannen. Een uitstekende en passende afsluiter van een overwegend heerlijk schijfje.

Nervenbeisser

Nervenbeisser
Zeitenwandel
Echozone
Duitse telg uit Neue Deutsche Härte familie die het levenslicht zag in 2001. In 2004 verscheen hun eerste album ‘Geschlechterschlacht’. Ondanks goede recensies bleef men verstokt van succes. Onder meer omdat Nervenbeisser aan zijn lot werd overgelaten door hun toenmalige label ZYX Music. Ze voelden zich dan ook tekort gedaan en waren erg teleurgesteld. Nog datzelfde jaar stelden de leden van Nervenbeisser zichzelf op non-actief. Een pauze die maar liefst tien jaar zou duren. In 2014 nam men een nieuwe start met een jaar later een heruitgave van ‘Geschlechterschlacht’. En nu is er “Zeitenwandel’. De plaat begint met gesproken intro over de hoe een dagindeling of dagschema eruit ziet. ‘Verkehrte Welt’, ‘Ein Letztes Mal’ ‘Zeitenwandel’ zijn typische NDH tracks. Denk daarbij aan Rammstein, Megaherz, Oohmp!, Eisbrecher en aanverwanten. De eerste is een beetje mak, twee klinkt al stukken beter, maar het is vooral de agressieve titelsong die je bij je nekvel grijpt. ‘Glücklich Allein’ is wat experimenteler, met EBM en industrial invloeden. De voorbode voor wat we beschouwen als beste nummer van deze collectie: ‘Goldener Käfig’. ‘Sieh In Dein Herz’ ligt dan weer in het verlengde van ‘Glücklich Allein’. De overige liedjes zijn eerder middelmatig en eindigen doen ze met ‘Alles Steht Still’, een kort akoestisch nummer met inclusief zoetgevooisde violen. Pluspunt van Neverbeisser hun tweede worp is de afwisseling. Aan de min zijde noteren we de weinige samenhang en de onbestendige aard van het aanbod in zijn geheel.

Krane

Krane
Pleonexia
Czar Of Revelations/Czar Of Crickets Productions
Op het cd boekje staat de Latijnse uitdrukking ‘Inter Arma Eni Silent Leges’ afgedrukt wat zoveel betekent als ‘Onder het wapengeweld zwijgen de wetten’. De zegswijze wordt toegeschreven aan de Romeinse redenaar en politicus Cicero die de frase voor het eerst zou gebruikt hebben tijdens een toespraak. Het is ook de titel van een aflevering van de populaire sciencefiction reeks ‘Star Trek (seizoen 7, episode 16). Misschien zijn deze Zwitsers wel fan van de reeks. Feit is dat ‘Pleonexia’ een conceptalbum is geworden, net als hun debuut ‘Ouroboros’ (2013). Oorlog is iets van alle tijden en Krane belicht hier alle facetten, van de aanleiding (hebzucht, macht, religie) tot het einde der gevechten en de nasleep ervan. Krane is een instrumentale band en gebruikt hier tekstfragmenten van opgenomen gesprekken en filmdialogen om hun evocatie van post metal en post rock muziek te ondersteunen. De intro ‘Deception’ is de dageraad, een sfeervol en rustig fragment, maar al snel barst de hel los in ‘I: Strategic Level’ met een spervuur aan drumroffels en heftige gitaarerupties. ‘Destabilisation’ wordt gekenmerkt door ijle synthesizers. Epische proporties krijgt het twaalf minuten durende en toch wel overweldigende ‘II: Operational Level’. Boeiend zijn ook de radiogesprekken in ‘Aftermath’ met op de achtergrond sombere en minimalistische drones. Krane brengt met ‘Pleonexia’ een ode aan de oorlog, maar zonder die te exalteren.

Primus

Primus
The Desaturating Seven
ATO Records
De vorige cd van Primus waarbij de bezetting was uitgebreid  met enkele gastmuzikanten, was een eigentijdse bewerking van de soundtrack van de film ‘Willy Wonka & The Chocolate Factory’ uit 1971. Een project dat bij kopman Les Claypool in de smaak viel, want met ‘The Desaturating Seven’ gaat hij op de ingeslagen weg verder. Het album is een muzikale bewerking van het kinderboek ‘The Rainbow Goblins’ van Ul De Rico. Als het bedtijd was voor de kinderen lazen zijn vrouw en hijzelf er dikwijls uit voor. Het verhaal gaat over zeven aardmannetjes die elk een kleur van de regenboog uitbeelden en gelijktijdig alle kleuren van de wereld laten verdwijnen. Een metafoor die in deze tijden van hebzucht, bedrog en gulzigheid relevant lijkt. Het is ook een langspeler met de ‘klassieke’ line-up van Primus bestaande uit Les Claypool (zang/basgitaar), Larry LaLonde (gitaar) en drummer Tim Alexander. Les is een excentrieke kerel, net als zijn band. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat deze ‘The Desaturating Seven’ geen doorsnee plaatje is geworden. Al zijn er de vertrouwde elementen en blijven de basklanken in het middelpunt, toch wordt er ook duchtig geëxperimenteerd. Zo klinkt ‘The Dream’ eerder als een nachtmerrie. Andere opmerkelijke tracks met zowel bevreemdende als herkenbare facetten zijn ‘The Trek’ en ‘The Storm’. De passage van ‘The Desaturating Seven’ zal alleszins niet onopgemerkt voorbijgaan.