dinsdag 12 juli 2016

Family

Family
Future History 
Prosthetic Records 

Family, niet te verwarren met de gelijknamige eind jaren zestig, begin jaren zeventig cult band met als frontman de charismatische Roger Chapman, is een collectief bestaande uit muzikanten residerend in Brooklyn, New York dat op een eigenwijze manier progressieve rock/metal en classic rock in de armen sluit. Bezieler is Steven Gordon een man die van vele markten thuis is. Hij probeert een originele invalshoek te vinden zonder te nadrukkelijk te moeten teren op vroegere en hedendaagse grote namen uit de rockgeschiedenis, al vallen die hun invloeden niet te ontkennen. De teksten en thematiek op ‘Future History’, Family zijn tweede langspeler - de opvolger voor het in 2012 verschenen ‘Portrait’ - zijn gebaseerd op een scenario over de evolutie van de mens dat Gordon samen schreef met zijn toenmalige klasgenoot aan de Boston University film school Michael Arginsky. Vocaal klinkt opener ‘The Darkside’ heel verrassend door het afwisselen van heldere zang met grunts, muzikaal door de inventieve insteek van progressieve rock elementen. Een veelbelovende begin dat spijtig genoeg geen vervolg kent. In wat daarna komt zijn het overwegend alleen nog oerschreeuwen die aan bod komen. De opwinding van de eerste minuten dat hier iets origineels in de maak is maakt zo al snel plaats voor berusting. De aandacht wordt alleen nog een keer aangescherpt tijdens de passage van ‘Floodgates’ en ‘Precedent’ dat in het verlengde ligt van ‘The Darkside’. Leuk zijn ook ‘Prison Hymn’ en ‘Last Looks’, korte fragmenten folk rock die het monotone karakter enigszins doorbreken. Technisch en qua songstructuur kun je Family moeilijk iets verwijten. Alleen komt men uit bij een goeie, doorsnee plaat, eentje waar we niet meteen zitten op  te wachten.

Die Krupps

Die Krupps
Live Im Schatten Der Ringe
AFM Records

Opgericht in 1980 heeft het Duitse Die Krupps al vele watertjes door zwommen. De groep was langere periodes inactief, maar kwam telkens weer terug aan de oppervlakte. Een veerkrachtige band dus die nu voor het eerst in zijn meer dan dertigjarig bestaan ook een dubbele live cd en dvd uitbrengt. Een eerste vogelvlucht vooruit maakten ze in 1992 met het album ‘I’ waar voor het eerst elektrische gitaren de dienst uitmaakten. Voordien maakte men vooral gebruik van allerhande synthesizers en metalen percussie. Ook hun comeback in 2013 met het studio album ‘The Machinists Of Joy’ - het eerste na ‘Paradise Now’ van 1997 - bleek een schot in de roos. Daarna verscheen nog ‘V - Metal Machine Music’ (2015) en nu verzilveren ze de hernieuwde aandacht met deze dubbelaar annex dvd. De keuze van het gespeelde materiaal start voor het leeuwendeel ook vanaf 1992. Dus geen ’Wahre Arbeit Wahrer Lohn’, ‘Goldfinger’ of ‘Germaniac’. Tijdens de bisronde passeert wel nog ‘Machineries Of Joy’. Gelukkig heeft het gezelschap rond Jürgen Engler nog genoeg degelijk materiaal achter de hand om een fraaie mix te serveren van industrial en metal. De opnames vonden plaats tijdens het E-Tropolis Festival in Oberhausen begin 2014. Een met in 2010 eerste editie, nog relatief jong festival dat dark electro, EBM, industrial en synthpop hoog in het vaandel voert. Een uitgelezen plek voor Die Krupps om nog eens snoeihard uit te halen. Na de intro gooit het viertal al meteen twee bommetjes met ‘Blick Zurück Im Zorn’ en ‘Dawning Of Doom’. Oudgediende Ralf Dörper springt inventief om met zijn ‘synthetics’ en gitarist Marcel Zürcher moet het metal gehalte op peil houden. Huurling en drummer Bradley R. Bills (Pigface) handhaaft een strak tempo. Frontman Engler is goed bij stem. Die Krupps stellen niet te leur en pakken uit met een fantastische versie van het van Visage geleende ‘Anvil (Night Club School)’ door Die Krupps omgedoopt tot ‘Der Amboss’ en uitstekende tracks als ‘Metal Machine Music’, het opzwepende ’To The Hilt’ en dito ‘Fatherland’. Ook recent werk als ‘The Machinists Of Joy’, ‘Part Of The Machine’, ’Robosapien’, ‘Schmutzfabrik’ en ‘Nazis Auf Speed’ mist zijn uitwerking niet. Afsluiter ‘Crossfire’ is de spreekwoordelijke kers op de taart. Die Krupps hun passage op het E-Tropolis Festival was zonder meer een voltreffer, want ook de geluidskwaliteit was uitzonderlijk goed. De dvd op zijn beurt zorgt voor een gevarieerd visueel spektakel die die muziek helemaal tot zijn recht laat komen. Aanschaffen die handel.

rebelHot

rebelHot
rebelHot
Metalapolis Records

De revival van jaren zeventig rock blijft maar nieuwe bands spuien. Ze komen zelfs uit alle windstreken. rebelHot is bijvoorbeeld afkomstig uit Italië. De informatie over de muzikanten is voor de rest zeer summier. Dat ze al een aantal jaren aan de slag zijn en over heel wat ervaring en technische bagage beschikken kun je zo afleiden uit hun podium présence en de manier waarop ze dit eerste album hebben ingeblikt. Geen opsmuk, trucks of overdubs, gewoon vier muzikanten in een traditionele bezetting die het beste van zichzelf geven. Meer is er ook niet nodig om een funky feestje te bouwen. De stem van zanger Husty houdt het midden tussen Steve Marriott (Small Faces, Humble Pie), Bon Scott (AC/DC) en Justin Hawkins (The Darkness). De muziek refereert naar Free, Cry Of Love, Humble Pie, The Black Crowes en Mother’s Finest. Mooi is dat de nadruk ligt op de funk elementen. Je wordt er goedgeluimd van en het laat een wat ander groepsgeluid horen dan bij recent werk van gelijkgestemde groepen als Buffalo Summer of Stray Train. rebelHot opent de feestelijkheden met ‘Shake It’ ,waarbij je al meteen je beste dansmoves mag bovenhalen. Het bijbehorende clipje is een tikje ondeugend en pikant. Bij sommige nummers komen er wat meer heavy rock, blues en southern rock invloeden de kop opsteken zoals in de akoestische versie van ‘Pray For The Rain', ’Hands Up’, ‘Hot Stuff’, de titelsong of de tegelplakker ‘Everywhere You Go’. ’rebelHot’ is een lekker, soms zwoel plaatje dat deze zomer bij warm weer de temperatuur nog wat meer de hoogte kan injagen.

Gov't Mule

Gov’t Mule
The Tel-Star Sessions
Provogue/Mascot Label Group

Er zit een nieuwe cd van Gov’t Mule aan te komen, maar ondertussen kan u zich vermaken met deze ‘The Tel-Star Sessions’. Dit zijn de opgesmukte demo’s, de allereerste van Gov’t Mule opgenomen in juni 1994. Helemaal geen minderwaardig materiaal, maar echt wel een hoogstaande verzameling moddervette, zompige songs, een succulente mix van blues en southern rock. Er schemert zelfs enige magie door in wat het triumviraat bestaande uit wijlen bassist Allen Woody, drummer Matt Abts en zanger/gitarist Warren Haynes hier neerzet. Men had toen slechts een handvol eigen nummers en met voor ogen de release van een eerste album kozen de heren voor een viertal eminente covers van enkele prominente vertegenwoordigers van de betere (blues) rock muziek. ‘Mr. Big’ van Free, ‘The Same Thing’ van Willie Dixon, ZZ Top’s ‘Just Got Paid’ en ‘Mother Earth’ van Memphis Slim. Tracks die niet te onderscheiden zijn van hun eigen materiaal en helemaal worden ingepast in de muzikale beleving van Gov’t Mule. Het drietal laat op een overtuigende en doortastende manier zijn instrumenten spreken. Stuk voor stuk eisen die hun aandeel op en zorgen tegelijk voor een heerlijk stug en rauw samenspel. Je hoort dat hier een band aan het werk is die alles in zich heeft om uit te groeien tot een wereldtopper. Ontdek en (her)beleef de eerste stappen van Gov’t Mule in het muzieklandschap van southern rock en blues waar ze nu niet meer zijn weg te denken.

Gov't Mule

Gov’t Mule
Een terugblik met het oog op de toekomst
In afwachting van nieuw werk van Gov’t Mule dook men bij Provogue/Mascot de kelder in. Ze troffen er de eerste studio opnames aan van het in 1994 vers opgerichte trio Gov’t Mule. Men maakte van de gelegenheid gebruik om deze nu uit te brengen. Wat toen begon als een low budget onderneming groeide uit tot een mega succesvolle act met vijftien albums op de teller, meer dan duizend optredens en een miljoenen verkoop. Tijd om te grasduinen en een balans op te maken en dat deden we met de immer sympathieke frontman Warren Haynes.
Paul Van de gehuchte


Overslaande vonken
Wat maakt voor Warren Haynes de opnames in de Tel-Star Studios zo speciaal?
‘Het zijn onze allereerste opnames en als ik er vandaag naar luister dan valt me meteen de wonderbaarlijke chemie op tussen ons drieën. (Naast zanger/gitarist Warren Haynes bestond de eerste bezetting van Gov’t Mule uit bassist Allen Woody en Matt Abts als drummer - PVdg). Als trio moet je elkaar echt aanvoelen, anders werkt zo een formule niet.   Het was meer dan tien, twintig jaar geleden dat ik ze nog gehoord had en als ik er vandaag naar luister tovert die muziek een grote glimlach op mijn gezicht.’

‘Het was voor die tijd ook vernieuwend, vanuit een bepaald standpunt bekeken zelfs experimenteel. We hadden een handvol nummers en aangevuld met wat covers was het de bedoeling om met weinig geld in eigen beheer een eerste plaat uit te brengen. Het pakte uiteindelijk grootser uit dan gepland. Naarmate de tijd verstreek schreef ik meer nieuwe songs. We kregen de mogelijkheid om een platen contract te tekenen en maakten gebruik van de opportuniteit die het label ons bood om met Michael Barbiero een echte producer in te huren. Iets wat helemaal haaks staat op de oorspronkelijke intenties van de Tel-Star sessies.’

‘Een aantal songs als ‘Blind Man In The Dark’, ‘Rocking Horse’ en ‘Monkey Hill’ had Haynes voordien al klaar met in gedachten hoe zijn eigen band Gov’t Mule zou klinken. In die optiek moet je ook de keuze zien van de covers die in de Tel-Star Studio zijn ingespeeld. Warren: ‘Het zijn liedjes die voor mij een speciale betekenis hebben en een eresaluut zijn aan de artiesten in kwestie. We hebben er wel een geheel eigen interpretatie aan gegeven. Als je niet van plan bent er een persoonlijke toets aan te geven heeft het niet veel zin om een song van iemand anders te coveren.’     

Een groot verlies
Het plotse overlijden van je oude vriend bassist Allen Woody (werd dood aangetroffen zittend in een zetel in zijn motel kamer in de ochtend van 26 augustus 2000 - PVdg) moet hard zijn aangekomen. Heeft die gebeurtenis je kijk op het leven veranderd?
‘Zonder enige twijfel. We kenden elkaar al jaren, waren muzikale zielsverwanten en zakenrelaties. Er vonden toen veranderingen plaats op zoveel verschillende niveaus, persoonlijk en zakelijk. De moeilijkste beslissing voor mij was doorgaan met Gov’t Mule of niet. In eerste instantie wou ik ermee stoppen. Het heeft drie, vier maanden geduurd voor ik wou denken aan een eventuele doorstart van Gov’t Mule. Het doorslaggevende argument was dat we ook zonder Allen Woody onze muziek levendig wilden houden. In gedachten zou hij altijd bij ons zijn.’


‘Ik ben in eerste instantie ook terug gaan spelen bij The Allman Brothers Band. Was Allen Woody niet gestorven dan was dat niet aan de orde geweest. We hadden beiden de groep verlaten eind maart ’97 en kozen er definitief voor om onze eigen act een kans te geven en tot zijn dood zag de toekomst van Gov’t Mule er ook heel rooskleurig uit. Mijn eerste overtuiging na zijn heengaan was dat het over en uit was voor Gov’t Mule. Toevallig kreeg ik rond die tijd een telefoontje van Gregg Allman die ook heel goed bevriend was met Allen en tijdens ons gesprek zei hij dat ik altijd welkom was mocht ik willen terugkeren naar The Allman Brothers Band. Iets wat ik in overweging nam en uiteindelijk ook deed.’

Naast Gov’t Mule heb je nog heel wat meer muzikale plannen. Voor een deel zijn die al verwezenlijkt. Met de rest ben je niet gehaast. Alles komt ter bestemder tijd?
‘Ik laat de dingen hun beloop. Ik denk dat alles gaat zoals het geacht wordt te gaan. Je kunt daar uiteindelijk zelf niet veel aan veranderen. En ver vooruit plannen? Wel, dat doe je beter niet, want er kan altijd iets onverwacht gebeuren en dan ben je eraan voor de moeite.’

Wat zijn de nadelen van de rocksterren status?
‘Ik zie mezelf niet als een rockster. Eerder als een muzikant die het nodige geluk heeft gehad om voor zijn muziek en de manier waarop hij zijn muziek brengt een geïnteresseerd publiek te vinden. Een nadeel is soms een gebrek aan privacy. Maar over het algemeen gedraagt iedereen zich erg respectvol. Ik word dikwijls herkend, doch de mensen blijven vriendelijk, zijn niet opdringerig en respecteren mijn persoonlijke ruimte. Het enige wat ze willen is hun erkenning laten blijken voor je muziek en als artiest. Dat kan ik alleen maar appreciëren.’

Een veelvoud aan gitaren
Ben je een verzamelaar? Hoe uitgebreid is je collectie gitaren en apparatuur?
‘Door de jaren heen heb ik mijn collectie zien aangroeien. Niet dat ik daar fanatiek mee bezig was en op zoek ging naar bepaalde instrumenten. Allen Woody was dat wel. Hij bezat meer dan vijfhonderd muziekinstrumenten, overwegend basgitaren. Mijn verzameling telt nu honderdvijftig à tweehonderd gitaren. Dat zijn er veel, maar als je weet dat ik daar dertig jaar over heb gedaan om die bij elkaar te krijgen dan lijkt het toch minder buitenissig.’


Hoe moeilijk is het om te kiezen op welke je gaat spelen tijdens een concert of plaatopname?
‘Wel ik heb zo mijn favorieten. Vijf of zes ervan zijn min of meer onmisbaar en de overige gitaren worden gekozen in functie van het variëren in muziekstijl of wanneer ik op zoek ben naar een specifiek geluid of effect. En dan zijn er nog waar bijna nooit op wordt gespeeld. Maar, ik ben niet van plan er van de hand te doen of te verkopen. Ook al nemen ze heel wat plaats in beslag en vraagt het tijd om ze te vrijwaren en in prima staat te houden.’  

Een zoon als hobby
Hoe ziet voor jou een dag eruit als je niet met muziek bezig bent?
‘Ik heb een zoontje van vier en een half jaar, een enig kind en al mijn vrije tijd breng ik met hem door. Dus ofwel ben ik thuis of ergens onderweg en hard aan het werk. Het is ofwel familie of werken, voor iets anders is er geen tijd.’

Als hij ouder is zou je hem aan- of afraden om in de muziek business te stappen?
‘Hij heeft alleszins iets met muziek. Hij heeft gevoel voor ritme en toonhoogte, ook al is hij nog zo jong. Ik zou hem niet stimuleren om iets met muziek te doen, maar als hij dat echt zelf zou willen dan sta ik helemaal achter zijn keuze en zal ik hem zoveel mogelijk proberen te helpen. Mijn vrouw en ikzelf zijn er voor beducht om hem te veel in de muziekrichting te duwen, maar hij gaat er zelf naar op zoek. Ook al omdat hij geconfronteerd wordt met mijn ervaringen en mijn leefwereld vol van muziek. Het zit hem in de genen denk ik.’

‘Wat hij doet of al wat hem interesseert daar kijk ik met belangstelling en verwondering naar. Het is raar dat, nu ik zoveel mogelijk tijd probeer samen te zijn met mijn zoon er ook heel wat herinneringen uit mijn eigen jeugd terug aan de oppervlakte komen. Ik kan terug genieten van sport, wandelen in het park, speeltuinen, hem leren fietsen, allerhande speelgoed, gaan zwemmen. Hij houdt ook van turnen. Hij doet heel wat uiteenlopende dingen en het is leuk om daar ook als gezin in mee te gaan en er deel van te mogen uitmaken. Mijn zoon is mijn enige, echte hobby vrees ik (lacht).’


Liever geen Trump
De verkiezingen komen er aan begin november. Is politiek iets wat je bezighoudt?
‘Het merendeel van de songs die ik schrijf zijn niet politiek gerelateerd en toch staan er op elk album toch twee of drie nummers waarin politiek aan bod komt. Zoals het er nu voorstaat heb ik vooral angst. Ook met wat er in de rest van de wereld allemaal omgaat. Wat mij in de VS zorgen baart is de ‘fear factor’ en de waarop Donald Trump dit gebruikt of eerder misbruikt om te proberen de verkiezingen te winnen. Ongeacht of het gaat om godsdienst, kleur of achtergrond probeert hij groepen mensen tegen elkaar opzetten. Ik voel me daar heel ongemakkelijk bij. Ik hoop dat het allemaal goed komt. Ik denk niet dat Trump ooit president wordt. Al moeten we ons ook voorbereiden op dat scenario. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat George W. Bush president kon worden en dat zelfs voor twee ambtstermijnen. Ik was toen ook heel erg ongelukkig en ontgoocheld.’

Mocht Trump verkozen worden; kan het Amerikaanse congres dan niet als een soort van regulator optreden en zijn macht aan banden leggen?
‘Het congres en in feite ons hele kiessysteem is zo inadequaat en ontoereikend dat het helemaal vernieuwd moet worden. Een belangrijke component die de Amerikaanse politiek en het politiek systeem beheerst en in stand houdt is geld. Dat moet eruit. Er worden nu miljarden dollars besteed aan campagnes. Dat is gewoon absurd en totaal zinloos. Behalve  voor de enkelingen die er garen bij spinnen. De laatste veertig, vijftig jaar heeft men een systeem ontwikkeld dat waarbij de corruptie alleen maar is toegenomen. Nee, geld mag niet langer een factor zijn die verkiezingen en/of de politieke agenda bepaalt.’    

Als ik je dit mag vragen: ben je gelovig? Wat is je mening over religie in het algemeen? 
‘Nee, ik ben niet gelovig, niet in de zin dat ik me aangetrokken voel of actief deelneem aan één van de georganiseerde godsdiensten. Ik heb zo mijn eigen visie op spiritualiteit. Het is een feit dat religie door de eeuwen heen verantwoordelijk is voor heel wat menselijk leed en schade. Dit zou bespreekbaar moeten zijn en men zou er op een volwassen manier mee moeten kunnen omgaan. We zouden er lessen uit moeten trekken. Maar ik vrees dat dit een proces is van lange duur. Iedereen zou moeten in de mogelijkheid zijn om zijn geloof te kunnen belijden in alle vrijheid en met het nodige respect voor iemand anders zijn overtuiging. Een intuïtieve levensstijl kan mooi zijn. Zoals het er vandaag aan toegaat zijn godsdiensten in hun huidige vorm gevaarlijk en bedreigend voor alle andersdenkenden.’

En welke zijn je goede en slechte eigenschappen?
‘Ik denk dat dit iets is dat ik liever voor mezelf hou en niet ga delen met de rest van de wereld. Maar ik werk eraan, elke dag (lacht).’


Je hebt al een indrukwekkend parcours afgelegd. Is er nog iets dat je absoluut wil verwezenlijken?
‘Ik heb nog nooit en echte blues plaat gemaakt. Een ander idee is een op jazz gebaseerd instrumentaal album. Ik wil nog zeker een vervolg breien aan ‘Ashes & Dust’ met opnieuw de focus op het singer-songwriter aspect. En er is het heuglijke feit dat er een nieuwe Gov’t Mule langspeler zit aan te komen, iets waar ik persoonlijk heel enthousiast over ben. En dan zijn er nog een aantal artiesten waar ik graag eens mee zou samenwerken. Nu is het nog te vroeg om daar meer over te zeggen, doch als het juiste moment zich aandient zal daar verder over gecommuniceerd worden.’


‘Dit jaar zal ik ook veel op tournee zijn. Eerst is er de Jerry Garcia Symphonic Celebration, daarna komt er een Europese rondreis met de ‘Ashes & Dust’ band waarbij we het gelijknamige album voorstellen en dan terug naar de States om de release van het nieuwe Gov’t Mule en de bijbehorende toer voor te bereiden. Het is heel wat, maar als je zoals ik mag doen wat je graag doet, dan is het allemaal geweldig en prijs ik me gelukkig.’

The Black Explosion

The Black Explosion
Atomic Zod War
Metalville

In de grote constellatie van space rockers die het universum doorkruisen is The Black Explosion een nog relatief nieuwe speler. Sinds 2012 actief en toch ook al met twee releases op de teller - ‘Servitors Of The Outer Gods’ en ‘Elements Of Doom’ - moet ‘Atomic Zod War’ voor nog wat meer naambekendheid zorgen. Scheepskapitein bij The Black Explosion is zanger/gitarist Chris Winter die voorheen het mooie weer maakte bij het rock en soul combo Dollhouse. Met zijn huidige band stippelt Winter een traject uit dat hen naar verre sterrenstelsels moet brengen met een op oude leest geschoeide melange van space rock, psychedelica, blues en acid rock. The Black Explosion introduceert wel een donkere ‘freaky’ variant waar ook de ruimte en vrijheid wordt gelaten om een beetje te freewheelen en te experimenteren. Chris en co. trekken zich geen moer aan van tendensen. Hardnekkig zweren ze bij een soort van retro stijl die het midden houdt tussen Hawkwind, Pink Floyd, Jimi Hendrix, The Stooges en MC5. De moedwillige keuze voor een vervormde ‘gebroken’ zangstijl en een ‘gebrekkige’ productie versterken het rudimentaire karakter. Nader beschouwd zwalpt The Black Explosion een beetje rond in de kosmos zonder ergens voet aan de grond te zetten. Op een bepaalde manier is hun space rock benadering charmant te noemen. Muziek die ook wel nostalgische beelden oproept van in trance verkerende muzikanten die zichzelf verliezen in eindeloos jammen. Of dit anno 2016 muziek is die een (breder) publiek aanspreekt is een andere kwestie.

Jambinai

Jambinai
A Hermitage
Bella Union/PIAS

Af en toe komen er een paar exotische, muzikale vogels langs die hier te lande wat verpozing komen zoeken. Tot die categorie behoort het trio Jambinai. Afkomstig uit Zuid-Korea en met ‘A Hermitage’, na het in 2012 verschenen ‘Différance’ toe aan een tweede album. Het drietal schuift inheemse instrumenten naar voor als haegum, piri en geomungo en combineert die met meer ingeburgerde gitaren, drums, elektronica en effecten. Of dat al niet genoeg voer voor discussie levert gaat men daar bovenop een aantal stijlen door elkaar haspelen gaande van jazz, ambient en post rock tot noise en grindcore. Dat je dan bij het beluisteren van ‘A Hermitage’ af en toe eens de wenkbrauwen fronst is best te begrijpen. Meestal slaagt Jambinai erin om aan de hand van overwegend instrumentale, doch prachtige composities de luisteraar te verrassen met bizarre, maar verfijnde luisterfragmenten. Die worden soms afgewisseld met een tollende kakofonie van chaotische geluiden zoals in ‘Deus Benedicat Tibi’, ‘The Mountain’ en ‘Naburak’. Het zijn minder aangename, experimentele en enerverende noise uitbarstingen. Ook de passage van de Koreaanse rapper Ignito in ‘Abyss’ klinkt op zijn zachtst gezegd vreemd. Gelukkig zijn er dus nog de heel genietbare, magische momenten die een geslaagde fusie tot stand brengen tussen traditionele en moderne muziek en voor een zucht van opluchting zorgen. Tot het betere werk behoren de schreeuwerige opener ‘Wardrobe’, het mystieke post rock epos ‘For Everything That You Lost’ en de begeesterende finale met het bezwerende ‘They Keep Silence’.

Holispark

Holispark
The Harvest
Eigen Beheer

Dynamisch trio uit Lille dat debuteert met dit zes nummers tellend mini album ‘The Harvest’. De drie jeugdvrienden hadden in 2015 en toevallige ontmoeting, speelden toen elk in een eigen band en besloten om samen iets uit te proberen. Ze vonden voor hun zelf een formule die aanslaat. Het drietal heeft inderdaad energie te over en het vermogen om zijn songs goed in te kleden. Gitarist Kévin Stahl en drummer Roch Deroubaix staan met hun tweetjes garant voor een voldragen groepsgeluid. Zangeres Manon Hollander vervolledigt de bezetting en klinkt een beetje als Gwen Stefani (No Doubt) of Aimee Echo (theStart). De muziek van Holispark stuurt positieve vibes uit. Vooral ‘Light’ klinkt onbevangen en geeft net als ‘Further’ - met dat fraaie koortje - een zomers gevoel. Afsluiter ‘Slippery Slope’ laat een wat ander geluid horen. Een semi ballade, overwegend akoestisch waarin de mooie stem van Manon helemaal tot zijn recht komt. ‘The Harvest’ is een fijn en melodieus plaatje. Indie rock op zijn best, zonder franjes of complexen. Het sympathieke Holispark is onbevangen geeft zich hier bij manier van spreken helemaal bloot. Zoals het er nu naar uitziet kunnen ze volop oogsten en met vertrouwen de toekomst tegemoet zien.

Flood

Flood
Strangers With Memories
Eigen Beheer

De jongens van Flood zijn afkomstig uit Nancy, maar aan hun muziek te horen zou je denken dat ze hun thuisbasis hebben ergens in ‘the golden state’ van Californië. Vrolijke, zonnige punkpop met een vleugje emocore zorgen voor een kwartiertje onbekommerd vertier op ‘Strangers With Memories’, hun tweede ep. Het publiek vermaken lijkt me hun enige drijfveer, want verder dan dat reikt dit plaatje niet. Enige vernieuwing in dit muzieksegment is nooit aan de orde geweest en daar brengt ook Flood geen verandering in. Sentiment en nostalgie zijn hier de sleutelwoorden. De groep brengt hun liedjes wel energiek en met overtuiging en heeft op dat punt zijn zaakjes best voor elkaar. Vooral ‘Don’t Blink’, ‘Hometown’ en ‘This Night’ nemen je op sleeptouw. Vraag is of er iemand zit te wachten op een opvolger van acts als Blink 182, Green Day, Sum 41 of The Offspring. In navolging van het aanbod hoeven liefhebbers van het genre zich helemaal geen zorgen te maken. Zij kunnen zich dit plaatje blind aanschaffen.

Harmonic Generator

Harmonic Generator
#2 Flesh
Eigen Beheer

Zijn tienjarig bestaan wou het uit Marseille afkomstige Harmonic Generator niet onopgemerkt laten voorbij gaan. Men vatte het idee op om een collectie van vier ep’s uit te brengen die dan samen een volwaardige langspeler zouden vormen. De eerste ‘Heart’ kwam uit in december 2014, de tweede kreeg als titel ‘Flesh’ mee. Later volgen nog ‘Skull’ en ‘Bones’. Hun naam haalden ze bij een songtitel van The Datsuns, een groep die op een slimme manier verschillende rock genres met elkaar weet te verweven. Bij Harmonic Generator is dat goed doorgedrongen, want ook hier zijn er uiteenlopende raakvlakken. Men vertrekt hier vanuit een hardrock perspectief, aangevuld met wat stoner rock, een streep punk en grunge om te eindigen met blues rock. De vier songs geven een fraai beeld van het potentieel van Harmonic Generator. Het plaatje rockt lekker weg en daar zullen ook wel de vakkundige vaardigheden van Julien Liphard en Logan Mader, die de opnames in goede banen leidden voor iets tussen zitten. Benieuwd of Harmonic Generator deze lijn gaat aanhouden.

Fallen Eight

Fallen Eight
Rise & Grow
Eigen Beheer

Franse metal band die een moderne variant brengt van nu metal, metalcore en melodieuze metal. Er zijn overeenkomsten met groepen als Disturbed, Linkin Park, Trivium en In Flames. Ben geen voorstander van heldere zang afgewisseld met gekrijs en geschreeuw. Laat dat hier net één van de kenmerken zijn die het groepsgeluid domineren. Pluspunten zijn er ook bij Fallen Eight. Er is het gevoel voor melodie, de dubbele gitaaruithalen en het solide drumwerk. In elk nummer vind je wel aantrekkingspunten en word je tegelijk geplaagd door afstotingsverschijnselen. Het is moeilijk om positief en negatief tegen elkaar af te wegen. Laat staan te bepalen welke doorslaggevend zijn. Het is zaak op het gevoel af te gaan, maar ook dat laat je soms in de steek. Ook na een tiental luisterbeurten blijft de tweespalt een feit. Om een voorbeeld te geven: ’Light’ is het enige nummer zonder echte grunts en maakt een wat fletse indruk. Toeval of maakt de afwisseling in zangstijl toch net deel uit van de sterkte van deze band? ‘Rise & Grow’ telt zes songs en is het debuut van Fallen Eight. Behoort zeker niet tot mijn favorieten, doch wie deze metal variant genegen is zal hier nog veel plezier aan beleven.      

Our Blond Covers

Our Blond Covers
The Lost Side Of The World
Eigen Beheer

Vier jeugdvrienden die een bandje beginnen. Het is een verhaal dat wel eens meer opduikt. Dit Franse viertal dweept met Queens Of The Stone Age, Incubus, Nirvana en Foo Fighters. Hun songs zijn inderdaad onderbouwt met stevig gitaarwerk, maar alleen in de felle afsluiter ‘Tell Me’ gaat de vergelijking echt op. In de overige nummers twijfelt men. Kies je voor radiovriendelijke pop doorspekt met wat punk of neig je meer naar alternatieve aan grunge gerelateerde rock. Men blijft steken in goed bedoelde pogingen om eens flink uit te pakken. Zanger/gitarist Maxime Guibert mist ook de vocale kracht om de liedjes een extra boost te geven. Ondanks het betere gitaarwerk blijft het een beetje een slappe bedoening. Vooral ‘A Fake Pride’ gaat roemloos ten onder. Een voordeel is dat het hier gaat om een debuut ep met slechts vijf nummers. Een full cd lijkt me voorlopig toch te hoog gegrepen. Eerst nog wat sleutelen aan de samenhang en nog wat meer het Engels oefenen. Ze kunnen zich wel optrekken aan het voorheen al genoemde nummer ‘Tell Me’. En misschien gewoon in het Frans zingen is ook een optie die het overwegen waard is.

Faith&Spirit

Faith&Spirit
Glorious Days
Eigen Beheer

Frans vijftal dat zijn liefde voor rock uit de jaren zestig en zeventig koppelt aan Britpop uit de jaren negentig, denk aan Oasis, Kula Shaker, Supergrass of Ash. Voeg daar de inbreng aan toe van afwisselend blazers, orgel of een gloedvol gospel en soul dameskoor en je krijgt een veelzijdige en aantrekkelijke mix. Allemaal samengebald op dit vijf nummers tellend plaatje. Voor Faith&Spirit is het na ‘Noise & Confusion’ (2012) en ‘LIVEs’ (2015) hun derde ep. Opener ‘I’ll Be Your Man’ is in vele opzichten een genietbare song waarin Franse flair en de Britse rock traditie elkaar omarmen. Ook de mengeling van blazers, koor en elektrische gitaren tilt de daaropvolgende titelsong naar een hoger niveau. De eerder zoete ballade ‘Everybody Gets It Wrong’ wordt gedragen door een meeslepende melodie dat het wat oubollige en kinderlijke karakter van het nummer verteerbaar maakt. Een stuk heftiger is ‘Black Moon’ waarin het hammond orgel en eclatante gitaarriffs de dienst uitmaken. Het beste heeft men bewaard voor einde met het schitterende, soulvolle, in blues gedrenkte ‘Down The Road’. Toch wel een ontdekking deze Faith&Spirit. Na drie ep’s wordt het misschien ook tijd om na te denken over een eerste album.

Eleanora

Eleanora
Allure
Consouling Sounds

Hun eerste wapenfeit was in 2014 een split cd met Amenra. Het is dan ook geen toeval dat ook Eleanora in dezelfde muzikale vijver vist. De daarop volgende release was een met onder lovende recensies bedolven ep. 2016 brengt ons hun eerste langspeler ‘Allure’. De groep verkent uitsluitend oorden geteisterd door allerlei rampspoed, de duistere krochten van de geest, de verre uithoeken van de hel. Hun neerwaartse spiraal reikt tot de gloeiend hete aardkern. De zang beperkt zich tot door merg en been snijdend geschreeuw. Schizofreen, waanzinnig en hysterisch. Je hoort bijna letterlijk de stembanden scheuren. Je moet al heel goed gaan luisteren om enkele subtiele verschillen in intonatie op te vangen. Sterk aan te raden, want uitermate belangrijk als ultieme luisterervaring. Ben geen fan van dergelijk overweldigend en overheersend screamo gehalte, maar in dit specifieke geval moet je er onmiskenbaar rekening mee houden. Anders ga je deze rit niet helemaal kunnen uitzitten. Eleanora klauwt en grauwt om zich heen in een muzikaal kader van post hardcore, drone, doom en sludge metal. De muzikanten overlappen en overstijgen voornoemde genres  als iets vanzelfsprekend. De talrijke wisselingen in tempo en sfeer staan in voor de nodige afwisseling. ‘Allure’ bevat slechts vier tracks. Lange nummers die je bij elke voortschrijdende speelminuut  meer en meer in de tang houden. Ook in de stillere passages kun je het juk van beklemming en benauwdheid niet van je afgooien. Het is een plaat met een huiveringwekkend gehalte van diep gewortelde vrees en onnoemelijke pijn.

Daddy Was Wrong

Daddy Was Wrong
Daddy Was Wrong
Eigen Beheer

Laten namen als Cold Mustard, Rock Dragon, Locos Esteves, Outsmarted, Trunkboy en Kentucky Dare Devils een belletje rinkelen dan bent u een kenner van de Tieltse rockscene. Een viertal oudgedienden - enkele zitten al door hun wilde haardos heen - uit die contreien slaan hier de handen in elkaar. Hun rock-‘n-roll harten konden het stilzitten niet langer aan en in amper een week blikten ze deze vijf songs tellende mini cd in. De heren houden het simpel. Een portie ouderwetse hardrock knalt uit de boxen. Denk aan cruisende en ronkende motoren, stoere, in leer gehulde bikers, met schaars geklede chicks op de duozit. Ze brengen hun herkenbare, doch eigengereide muziek met een dosis gezonde humor en realiteitszin. Dat maakt hen ook tot een echte rockband. Geen hoogdravend geneuzel, maar lekker verantwoord rammen. De vijf solide en gelijkwaardige nummers staan garant voor een kwartiertje onbezonnen headbangen. Toegegeven, het mocht wat meer zijn, maar misschien ontbinden ze in de nabije toekomst echt hun duivels en slaan ze ons weldra om de oren met een eerste, echte langspeler.

Airbag

Airbag
Disconnected
Karisma Records

De Noorse progrock act Airbag blijft gestaag vooruitgang maken. Bij iedere release zijn er tekenen van beterschap. Na ‘The Greatest Show On Earth’ van 2013 werd zelfs in sommige kringen gewag gemaakt, dat met het uitbrengen van hun vierde langspeler de weg naar de top open zou liggen. Nu is het zo ver met ‘Disconnected’. Of deze nu voor ‘de grote klap’ gaat zorgen, laat ik in het midden. Dat het gezelschap ambitie en aspiraties heeft is wel een zekerheid. Naar goede gewoonte brengt Airbag een verhalend en muzikaal luisterspel. ‘Disconnected’ heeft als thema de vervreemding van het individu met zijn eigen leefwereld, in een samenleving die alsmaar hogere eisen stelt, maar je laat vallen als een baksteen wanneer je die verwachtingen niet kunt inlossen. Een onderwerp dat heel actueel is en waar vandaag heel wat mensen mee worden geconfronteerd. Muzikaal zoekt Airbag al sinds zijn begindagen toenadering tot oudgedienden als Pink Floyd, Marillion en Porcupine Tree, maar ook meer hedendaagse bands als Anathema, Riverside, The Pineapple Thief of Gazpacho passen in dit rijtje. Bij Airbag streven ze ook naar perfectie. In zoverre dat elke noot op de juiste plaats moet vallen en er ook geen noot te veel wordt gespeeld. Een waardig doel om naar te streven. Lijkt me sowieso onhaalbaar en dat is maar goed ook. Al komen ze er hier op ‘Disconnected’ akelig dichtbij. De stem van zanger Asle Tastrup is breekbaar, gevoelig, maar ook soms een beetje nasaal en flets. Je moet ook een fan zijn van grootse gitaarpartijen, lang uitgesponnen instrumentale stukken en verstillende passages. Hoe dan ook, ‘Disconnected’ is een fraai en meeslepend album dat je moeiteloos meerdere malen na elkaar kunt afspelen, toch blijft boeien en druppelsgewijs nieuwe details prijsgeeft.