maandag 4 september 2017

Cheer-Accident

Cheer-Accident
Putting Off Death
Cuneiform Records
In het spectrum van de avant-garde en progressieve rock zijn er ook bands die heel productief zijn. Eentje is dit collectief uit Chicago: Cheer-Accident. ‘Putting Of Death’ is plaat nummer achttien op hun palmares. Nochtans dateert hun vorige ‘No Ifs, Ands Or Dogs’ (2011) al van zes jaar geleden. Cheer-Accident heeft echter een lange staat van dienst (opgericht in 1981) en is ‘één van de pioniers in het Amerikaanse avant-rock circuit. Het ensemble telt vandaag maar liefst veertien muzikanten. Dat je hier met een uitzonderlijke act te maken hebt wordt al meteen duidelijk in het elf minuten lange ‘Language Is’. Een uitgekiende compositie met een waaier aan instrumenten en onverwachte wendingen. Alleen het storend gekraak op het einde vonden we maar niks. Even dachten we zelfs dat het schijfje beschadigd was geraakt. Cheer-Accident pakt uit met verschillende vocalisten. En ook al wordt er soms onorthodox ‘getest’, elk hebben ze een aangename, welluidende stem, strelingen voor het oor. Resulteert onder meer in het wondermooie ‘Immanence’. Met ‘Wishful Breathing’ en ‘Falling World’ gaat Cheer-Accident op een zeer uiteenlopende wijze meer op de experimentele toer.  De laatste wint het op punten door de combinatie van noise en scherpe gitaareffecten met de blazerssectie. ‘More And Less’ krijgt met allerhande percussie een exotisch tintje.  Alweer helemaal top is het meerstemmige ‘Lifetime Guarantee’. Zowel de dames als de heren zijn erg goed bij stem. Een schitterend arrangement laat ook de talrijke instrumenten elk op hun beurt in het voetlicht treden. Afsluiten doen ze met ‘Hymn’ een eerder rustige, doch fraaie track. ‘Putting Off Death’ is een aanrader voor wie graag muziek hoort waar spanning, beleving, inhoudelijk sterke teksten en zonderlinge zijsprongetjes de dienst uitmaken.

Miriodor

Miriodor
Signal 9
Cuneiform Records
Uit dezelfde stal als Thinking Plague komt het uit Quebec afkomstige, maar nu in Montreal residerende Miriodor. Naast hetzelfde label zijn er ook muzikale verwantschappen, onder meer door de gemeenschappelijke link met de RIO beweging. Ook het ontstaan van de groep situeert zich net als bij Thinking Plague begin de jaren tachtig en erg productief zijn ze ook niet. De afgelopen dertig jaar verschenen er slechts acht studio albums. ‘Signal 9’ is hun negende schijf en is opgedragen aan de vorig jaar op 10 februari overleden multi-instrumentalist en mede oprichter van Miriodor, François Émond. Zijn heengaan trof vooral de oudere groepsleden. Het deed hen terugdenken aan hun beginjaren en de vele mooie herinneringen die daar aan gekoppeld zijn. De andere initiatiefnemer, toetsenist Pascal Globensky is nog altijd aan boord. Globensky verwijst als metafoor naar Miriodor als een vreemde planeet wiens bewoners op een mysterieuze manier proberen te communiceren met de mensen op aarde. Elke nieuwe plaat is voor Miriodor een stimulans voor het vinden van muzikale ingevingen die ze voor het eerst kunnen uitproberen. Improvisatie is daarbij onontbeerlijk. Daarnaast is er ook het fantasierijke karakter en de excentrieke, soms grappige benadering, maar ook de mooie, meeslepende melodieën die blijvend bekoren. Soms komen ze tijdens korte passages ook heftig voor de dag. Elke compositie heeft zo zijn aparte wendingen en bizarre uitwassen. Je hoeft je geen moment te vervelen. Met ‘Signal 9’ belicht Miriodor de talrijke facetten die hun muziek rijk is en waar jazz, progressieve rock en modern klassiek en avant-garde een heus collectief vormen.     

Thinking Plague

Thinking Plague
Hoping Against Hope
Cuneiform Records

De eerste elpee van de Amerikaanse formatie Thinking Plague (opgericht in 1982) was het twee jaar later uitgebrachte ‘...A Thinking Plague’. De band is nog steeds actief en aan het roer staat nog altijd gitarist en componist Mike Johnson. Hij is enige overlever van de originele bezetting. Naast rock, folk en kamermuziek heeft Mike een passie voor moderne, 20ste eeuwse, klassieke muziek. Thinking Plague wordt dan ook gezien als het boegbeeld van de Amerikaanse tak van de van oorsprong Europese ‘Rock In Opposition’ (RIO) beweging met onder meer als vertegenwoordigers Henry Cow, Art Bears, Aranis, Present, Guapo en Art Zoyd. De composities van Johnson zijn bedoeld om live te worden uitgevoerd. Onder meer door het verloop van muzikanten en de complexiteit van de muziek vraagt dit heel wat voorbereiding en moet er dan ook vaak worden gerepeteerd. Wat dan weer zijn weerslag heeft op de platen productie. Voor hun vorige langspeler moeten we al terug naar 2011. Had ‘Decline And Fall’ nog een doemscenario en leek het wel de voorbode van de Apocalyps, dan bieden Mike en co. de luisteraar met ‘Hoping Against Hope’ een sprankje hoop, al blijft dit allicht een illusie. Met Bill Pohl werd voor het eerst een tweede gitarist ingehaald. Dit zorgt niet zozeer voor een hoger rock gehalte. Zijn inbreng spitst zich meer toe op het meerstemmige aspect waarbij elke individueel instrument zijn rol speelt binnen de context van het ensemble. De teksten zijn kritisch en belichten thema’s als religieus fundamentalisme, kapitalisme en economie, militarisme en hun al dan niet onderlinge overeenstemming. Het is telkens een avontuur om alle instrumenten, inclusief de soepele stem van zangeres en accordeoniste Elaine di Falco te leren onderscheiden. De muziek is veeleisend, dynamisch en gecompliceerd samengesteld. Je moet er doorheen met een fijne kam. Zo krijg je een gevoel van emotionele verbondenheid die je moet helpen in het vinden van een uitweg, een corridor om te ontsnappen aan een wereld van chaos en oproer. Avant-garde progressieve rock op zijn best.     

thisquietarmy

thisquietarmy
Democracy Of Dust
Midira Records
Het was geleden van ‘Altar Of Drone’ (2014) dat Eric Quach, alias thisquietarmy onder de vleugels van Midira nog een plaat had uitgebracht. Niet dat hij in de tussentijd heeft stilgezeten, want bij diverse andere labels verschenen een vijftal werkstukken op verschillende geluidsdragers. Tijdens een tournee met Labirinto bracht Quach heel wat tijd door in de Dissenso studio in de Braziliaanse metropool São Paulo. De daar tot stand gekomen opnames zijn gegenereerd uit een paar synthesizers (Moog Little Phatty en Korg MS2000B). Terug thuis finaliseerde hij de tracks door er nog enkele gitaar parten aan toe te voegen. De songstructuren lopen uiteen en zijn opgebouwd uit verschillende lagen. Aan de basis liggen meermaals zich herhalende drone geluiden. Bij andere zijn het de synthesizers die de boventoon voeren. De geïntroduceerde gitaar effecten variëren van huilerig en ijl tot greinig en bars. Een diversiteit die leidt tot uiteenlopende sensaties en impressies. Heel aangrijpend is het herhalende karakter van ‘New Home Of Mind’ en het daarop volgende industrial getinte ‘The Harbinger’. ‘A World Without Power’ wordt gedomineerd door van uit het onderbewustzijn subliminaal gestuurde patronen die je naar een ander universum voeren. ‘Nobody’s Free Until Everyone’s Free’ ligt in het verlengde, maar klinkt door de snellere impulsen meer gejaagd en dijt naar het einde toe uit tot een chaotische carrousel van geluiden. Alweer een zinderende release van thisquietarmy.  

Struggler

Struggler
The Gap
Vitarka Records

Onder de lezers met een wat meer gezegende leeftijd zal de naam Struggler misschien niet helemaal onbekend in de oren klinken. Deze iconische groep zag het levenslicht in maart 1979 en behoorde samen met Red Zebra, De Brassers, Siglo XX, Aroma Di Amore en Rudolf Hecke (Company Of State) tot de toen nieuwe generatie van Belgische wave en punk bands. Struggler is nooit helemaal van het schouwtoneel verdwenen en is door de jaren heen (sporadisch) blijven optreden. Wat releases betreft is hun laatste wapenfeit een in 1999 in eigen beheer uitgebrachte cd single: ‘Life Update +’. En nu is er dus deze nieuwe schijf ‘The Gap’. Slaat letterlijk een brug tussen hun elpee ‘It Was A Very Long Conversation But At The End We Didn't Shake Hands’ van 1982 en Struggler anno 2017. Niet alle songs zijn nieuw. Sommige oudjes zoals ‘The Past Won't Burn’, ‘The Perfect End’, ‘Obligation’, ‘Recrudesce’ en de toenmalige single ‘Wanted / Don’t Care’ kregen een opfrisbeurt. Je herkent in die laatste de jeugdige rebellie tegen de maatschappij en de gevestigde waarden. Ook de punk attitude blijft overeind. Dit zijn muzikanten die veel hebben meegemaakt en hun vele omzwervingen en overwonnen moeilijkheden omzetten in creativiteit en slagkracht. Kenmerken van het nieuwe materiaal zijn een grotere hang naar artistieke meerwaarde en beter uitgewerkte songstructuren waarin noise, cold wave en postpunk elementen de dienst uitmaken. Leidt tot een handvol uitstekende tracks als ‘Obstacles’, ‘Poeha!’, ‘Key 17’, het felle op elkaar afgestemde tweeluik ‘Shrapnel’ plus ‘Black Age’ en niet te vergeten de titelsong die doet denken aan Minimal Compact zaliger. Struggler is helemaal terug en hoe!

Enderie

Enderie
Tape 1
A Guide To Saints
Achter de naam Enderie gaat Andrew McLellan schuil, producer, geluidstechnicus en muzikant afkomstig uit Brisbane, Australië. Was onder meer actief in Cured Pink, Soft Power en Kitchen’s Floor. Is een liefhebber van repetitieve, analoge samples en percussie. Maakt daarbij ook dankbaar gebruik van de cut-up techniek. ‘Tape 1’ is een lo-fi project waar je sporen terugvindt van hardcore, new wave, techno, noise, illbient, glitch en industrial. Andrew zijn muziek is een exploratietocht. Hij tracht de intensiteit en het hectische van het leven in een grootstad weer te geven. De benadering van elk van de zes tracks is telkens anders. Het zijn evenveel verschillende aspecten van het ‘buitenleven’ die McLellan vanuit zijn raam ziet. De omliggende woontorens zorgen naarmate de uren verstrijken voor differentiaties in licht en schaduw in zijn kamer. Naarmate de plaat vordert wordt de sfeer grimmiger, rauwer en killer. Diverse technieken van geluidsvervorming doen hun intrede in ‘Stopped Memory’ en versterken het herhalende en hypnotiserende effect. ‘Attack The Power Of The Hordes’ is gebed in pure industrial, ook hier met sterke, iteratieve impulsen. Het in 2015 live opgenomen en onweerstaanbare ‘Sore’ nodigt uit tot wild dansen/bewegen. Het oudste nummer ‘It's A Feasible Featuring To Be Here’. Dateert van 2013 en is het lichtjes exotische sluitstuk van dit intrigerend en fascinerend plaatje.

Emphasis

Emphasis
Black.Mother.Earth
Geenger Records

Groep uit Kroatië die niet aan zijn proefstuk toe is. Dit is na ‘Elements Of Morrow’ (2007) en ‘Gliding Over All’ van 2013 hun derde album. Gaandeweg heeft deze act zijn groepsgeluid verder verfijnd door het toevoegen van nieuwe facetten en door meer aandacht te besteden aan de melodieën, doordringende riffs, typische postrock gitaargeluiden en een veelvoud aan percussie. De laatste toevoeging op deze ‘Black.Mother.Earth’ bestaat uit de introductie van een doom metal variant. Het tempo ligt laag en de ritmesectie klinkt zwaar en log. Opener ‘Muna’ is pompeus en mengt door middel van samples en de koorzang modern en klassiek, ambient en symfonisch door elkaar. Wordt uitgevoerd door verschillende gastzangers. In ‘Iam' worden we begroet door oerschreeuwen die eerder geforceerd overkomen. ‘Black Silt’ begint met een heftige en heerlijke groove, die langzaam als de mist oplost in een ijl en kil postrock landschap. Ook hier komt de rauwe zang niet goed uit de verf. Zit ergens ver in de mix en dat is misschien maar goed ook. Loopt naadloos over in ‘Rivers Under’. Is een beetje een vergelijkbare song, maar maakt een meer solide indruk. ‘Captains Of North’ is een fraai geconstrueerde track, maar met ‘The Quiet Roads’ heeft men het beste bewaard voor het einde. Furieus nummer, gedreven en monolitisch. Valt deze derde schijf muzikaal nog mee, dan heeft Emphasis op vocaal vlak nog heel wat werk voor de boeg.

THE HIRSCH EFFEKT

THE HIRSCH EFFEKT
Eskapist
Long Branch Records / SPV
Zelf omschrijft dit trio uit Hannover zich als een ‘indie-electro-post-punk-metal-DIY’ band. Hun artistieke ambities reiken inderdaad ver. Hun muziek is de facto erg complex, met een hoge moeilijkheidsgraad van uitvoering, doch die ook bijwijlen verdrinkt in net die netelige samengang van techniciteit. Luisteren naar de ‘Eskapist’ is een afmattende bezigheid. Je wordt met zoveel springere en muzikale capriolen om de oren geslagen dat je er het noorden bij verliest. Ook tekstueel gaat men de grote thema’s niet uit de weg. Het vluchtelingenvraagstuk, de opmars van het rechtspopulisme of de problematiek van het alcoholisme komen allemaal aan bod. De titel van de plaat verwijst naar de neiging om de werkelijkheid te ontvluchten in plaats van die kwesties aan te pakken. Wat voor mij als storend overkomt is het hoge ‘core’ gehalte (art-, math- en emocore) waar men dan een modern klassieke passage aan koppelt, om dan weer genadeloos toe te slaan in een poging om de trommelvliezen aan flarden te blazen. Twee van de meer om het zo te stellen, toegankelijke nummers zijn ‘Inukshuk’ en ‘Acharej’. Het magnum opus is zonder enige twijfel het veertien minuten durende ‘Lysios’. Echt wel een harde noot om te kraken. ‘Eskapist’ is op zijn minst ongewoon scherp en virulent en geen spek voor de bek van iedereen.

Voodoma

Voodoma
Gotland
Pride & Joy Music
Duitse gothic band uit Düsseldorf die in 2012 debuteerde met het album ‘Bridges To Disturbia’. Hun tweede ‘Secret Circle’ verscheen in 2014. Daar werd voor het eerst beroep gedaan op een aantal gastmuzikanten. Dezelfde modus hanteren ze ook op hun nieuwe plaat ‘Gotland’. Deze keer waren de gastrollen voor onder meer Maike Flüshöh (Mayze), Ollie Bölke (Seelensturm) en Bernemann van de thrash metal legende Sodom. ‘Gotland’ opent veelbelovend met twee interessante tracks. Zowel ‘Shine’ als ‘Love Is Falling’ vertonen elk op hun manier wat theatrale trekjes. De eerste met zijn verheven, fraaie intro en het pompeuze vervolg. De tweede met zijn treffende synthesizer lijnen. Het zou me zelfs niet verwonderen mocht die laatste als single worden gelanceerd. De songs die erna komen lijden bijna allemaal aan hetzelfde euvel. Drijvend op gekunstelde en hoogdravende melodieën probeert men de zwaktes van de composities te camoufleren. De ene keer al met meer meeval dan de andere. Elk nummer bevat ook wel meeslepende elementen als rake refreinen en/of catchy riffs. Zo liggen ‘Close To You’ en ‘What We Die For’ helemaal in verlengde van ‘Love Is Falling’. Met ‘Way Of The Damned’, ‘Shadow’ en ‘Arise’ krijg je ook een drietal erg onsmakelijke liedjes in de maag gesplitst. ‘Gotland’ is een zeer wisselvallige plaat, doch misschien wel de beste van Voodoma tot nu toe. 

Cloakroom

Cloakroom
Time Well
Relapse Records
Amerikaanse band opgericht in juni 2012. Brachten met ‘Further Out’ een eerste langspeler uit 2015. ‘Time Well’ is hun tweede, maar wel hun debuut bij Relapse Records. Het is geen verrassing dat Cloakroom bij dit label is terecht gekomen. Het is een groep die er perfect bij past en de kwaliteitsmuziek levert waar platenmerk om bekend staat. Cloakroom brengt een tamelijk rustige indie rock variant met elementen gelicht uit doom, stonerrock, post-hardcore en shoegaze. Het trio is afkomstig uit Northwest Indiana. Een regio met als trekpleisters Lake Michigan en de Indiana Dunes. De muzikanten van Cloakroom wenden hun geboortestreek met zijn ruwe landschappen en uitgestrekte, agrarische landelijke gebieden aan als inspiratiebron. Het tempo is aan de trage kant, maar wel expressief en uitdijend. De algemene teneur is somber en neigt zelfs naar depressief. Komt onder meer door de krakende en andere effectvolle gitaar gedreven passages en het door de drums en basgitaar aangestuurde downbeat ritme. Voeg daar de bedrieglijk zoete en rustige melodieën aan toe, die soms naar indie pop refereren en je krijgt een goed beeld van het Cloakroom groepsgeluid. Tot mijn favoriete nummers reken ik ‘Concrete Gallery’, het bespiegelende ‘Sickle Moon Blues’, de fraaie titelsong en het licht psychedelische ‘The Passenger’.

Helfir

Helfir
The Human Defeat
My Kingdom Music

Net als Ecnephias is Helfir een Italiaanse act, actief in het dark rock en gothic metal segment. Waar eerstgenoemde een vijf man sterke bezetting telt, doet Helfir, alias voor Luca Mazzotta, alles in zijn eentje. Zijn muziek is erg melancholisch en passioneel, de ambiance verwijst naar decadente en libertijnse stemmingen. Zijn zangstijl en muzikale omlijsting varieert en doet soms denken aan Anathema, Antimatter of Porcupine Tree. De teksten op ‘The Human Defeat' gaan over de weerbaarheid van de aarde tegenover de ingrijpende en soms verwoestende inmenging van de mens. Zoals de titel laat vermoeden delft die laatste het onderspit. Mazzotta laat zijn gevoelens spreken. Soms rauw en heftig, doch overwegend emotioneel en kwetsbaar. Zijn klassieke studies laten hun invloed gelden, zowel compositorisch als in de uitvoering. Akoestische instrumenten worden afgewisseld met keyboards en programming. Zo schippert hij tussen kille electro uitbarstingen, meer ingetogen fragmenten met hemelse zang, die op hun beurt worden afgewisseld met erupties van schorre grunts. Opener ‘Time In Our Minds’ is daarvan een goed voorbeeld. Futuristische geluiden komen aan bod in het lang uitgesponnen ‘Climax 2.0’ en het op industrial geënte ‘Mechanical God’. Alle goede intenties ten spijt blijven na menige keer luisteren alleen de eerder genoemde songs overeind.

ECNEPHIAS

ECNEPHIAS
The Sad Wonder Of The Sun
My Kingdom Music
Italiaanse band die al bestaat sinds 1996, maar pas in 2005 met ‘November’ een eerste demo uitbracht. Combineert teksten over occultisme en mysticisme met een muzikale waaier bestaande uit gothic, doom, dark wave en melodieuze metal. Namen die ze zelf naar voor schuiven om hun muziekstijl te duiden zijn Paradise Lost, Tiamat, Type O Negative, Fields Of The Nephilim en Moonspell. Met ‘Inferno’, ‘Necrogod’ en ‘Ecnephias’ brachten ze eerder al een heuse trilogie uit. Met zijn naar eigen zeggen betoverende charme moet deze ‘The Sad Wonder Of The Sun’ (hun zesde album) de luisteraar naar hogere sferen voeren. Frontman en zanger/gitarist Mancan doet hard zijn best om gevarieerd voor de dag te komen. Hij blijft steken in goede bedoelingen. Vooral de grunts, zijn ondermaats en monotoon. En ook zijn basstem klinkt soms geforceerd. Men gaat ook prat op het zuiderse temperament en de mediterraanse insteek, maar slaat wel de bal helemaal mis in een ondingen  als ‘Nouvelle Orleans’, Maldiluna’ en ‘A Stranger’. Na verschillende luisterbeurten maken ook de overige tracks weinig los. Meer nog, in zijn geheel is dit een obscuur plaatje uit de tweede divisie. Wat ook voor een stuk verklaart waarom ik nog nooit van Ecnephias had gehoord. Valt er überhaupt wel iets positief te vermelden? We vonden met ‘Gitana’ en ‘Povo De Santo’ toch een paar nummers die je toch nog als verdienstelijk of redelijk kunt omschrijven.

Vanora

Vanora
Momentum
Crime Records
Vanora, wat witte golf betekent, is een Noorse, progressieve metal band afkomstig uit Oslo. Vijf jonge kerels gaan hier inventief te werk en brengen een kruisbestuiving van diverse metal stijlen. Vocalist Konrad Sandvik kan zowel etherisch als des duivels klinken. Messcherpe gitaarriffs worden afgewisseld met akoestische parten. Men maakt ook veelvuldig gebruik van een batterij synthesizers die variaties op de mat leggen van industrial over prog rock tot electro. De beenharde ritmesectie doet denken aan Meshuggah. Qua techniek en compositorisch zijn dit vijf zeer getalenteerde muzikanten. Door de moeilijkheidsgraad en de combinatie van een veelvoud aan instrumenten komen de nummers echter nogal kil en afstandelijk over. Alleen in ‘Mask’, ‘Echo To The World’, ‘Poles Apart’ en ‘Laughing Windows’ voel je enige emoties doorsijpelen. Vanora is een hybride vehikel waar ook al of niet bombastische koortjes en een paar exotische snaarinstrumenten hun weg vinden. Voer dus voor de specialisten en liefhebbers van het reeds genoemde Meshuggah, TesseracT, The Contortionist en aanverwante acts.

Radio Moscow

Radio Moscow
New Beginnings
Century Media

Vorig jaar tekende dit Amerikaanse trio nog met ‘Live In California’, voor één van de betere live albums die in 2016 werden uitgebracht. Een echte achtbaan met jankende gitaarriffs, ronkende bastonen, splijtende drumslagen en rauwe, doorleefde zang. Radio Moscow, de wind in de zeilen, houdt die ambiance en sfeer vast op hun inmiddels vijfde studioalbum. ‘New Beginnings’ is meer dan een hint naar de overstap van Alive Naturalsound Records naar Century Media als nieuwe label. Radio Moscow neemt een magistrale doorstart waarbij men meteen alle registers opentrekt. Het drietal klinkt gewoon fantastisch. Het drietal heeft blijkbaar energie op overschot. Met veel afwisseling, snel en gedreven, bouwen ze een feestje van stevige blues- en hardrock. Een wervelwind van intense door psychedelica en acid gedreven songs boren zich diep in de gehoorgang en stellen de trommelvliezen op de proef. De muziek van Radio Moscow is diep verankerd in de gouden jaren zestig. Denk aan Jimi Hendrix, Blue Cheer, Cream, MC5, The Pretty Things en The 13th Floor Elevators. Ondanks de specifieke genre kenmerken en het groeiende aantal bands dat in dezelfde, kleine vijver vist, etaleert Radio Moscow zich als een unieke act. Luister naar verpletterende nummers als ‘Pacing’, ‘New Beginning’, ‘Dreams’, ’Deceiver’, Last To Know’ of het sombere en zwaarmoedige ‘Pick Up The Pieces’. Ook zuiver instrumentaal (‘Woodrose Morning’, ‘New Skin’) blazen ze je van de sokken. Wie daar stoïcijns onder blijft is echt wel een koele kikker. 

Brant Bjork

Brant Bjork
Europe ´16
Napalm Records

Brant Bjork kennen we vooral van zijn doortocht bij Kyuss (waarvan hij medeoprichter was) en Fu Manchu. Naast nog enkele andere projecten (Ché, Brant Bjork And The Bros, Mondo Generator, Vista Chino, Kyuss Lives!) begon hij te werken aan een eigen solocarrière. Zijn eersteling ‘Jalamanta’ verscheen in 1999. Zijn laatste en achtste album ‘Tao’ verscheen in september van vorig jaar. ‘Europe 16’ is zijn eerste live plaat met als officiële releasedatum 22 september. Voor Brant het juiste moment, want in de herfst begint hij aan een nieuwe tournee, de Gree Heen Fall toer die hem onder meer naar de Melkweg (4/10), Effenaar (5/0) en Botanique (8/10) brengt. De onvolkomenheden van een live concert hebben hun charme. En zeker in een wat vuige stijl als stonerrock komt dat erg goed over. Brant Bjork ontpopt zich hierin als een meester. Zijn insteek brengt de goede oude tijd terug van legendarische festivals als Woodstock, Isle Of Wight of Altamont, Monterey en Newport Folk, waar het er soms hectisch en chaotisch aan toeging. De tijd ook van de flower power waar de vrije liefde alom werd beoefend. De heren hun muziek zit stevig gebeiteld in de jaren zeventig van de vorige eeuw en op gepaste tijden ‘ontspoort’ men in psychedelische uitspattingen en geflipte solo’s. In de tragere stukken gaat men voluit voor vettige bluesrock, lome sludge en logge doom. Brant Bjork zorgde in Berlijn voor één van die magische avonden. De lucht voelt droog aan en met de blik gefixeerd op het Westen waar aan de horizon de roodoranje gloed van de zon langzaam uitdooft, is het genieten geblazen van een bijna anderhalf uur durend festijn stonerrock van de bovenste plank. Heerlijk en puur.