vrijdag 21 december 2018

Amgala Temple

Amgala Temple
Invisible Airships
Pekula Records

Multi-instrumentalist Lars Horntveth, drummer Gard Nilssen en gitarist Amund Maarud hebben samen de krachten gebundeld en kozen Amgala Temple als naam voor hun nieuw en zuiver instrumentaal project. Dit album, ‘Invisible Airships’ zou het eerste zijn van een serie van platen die het trio wil uitbrengen via het Pekula label. De drie hebben al aardig wat ervaring opgedaan, zowel als soloartiest, gastmuzikant of in groepsverband. Enkele van de namen die toch tot de verbeelding spreken zijn Jaga Jazzist, Susanne Sundfør, Todd Terje, Bushman's Revenge en a-ha. De plaat opent met het briljante ‘Bosphorus’ een onvervalste, psychedelische trip met adembenemend drumwerk, schitterende synthesizers en hammond orgel en het betere, inventieve gitaarwerk. ‘Avenue Amgala’ is iets frivoler en speels met een steeds terugkerend motiefje. Hier wordt de kaart getrokken van de elektrische gitaar en bijbehorende effecten. Het resultaat is tamelijk spectaculair te noemen. ‘Fleet Ballistic Missile Submarine’ leunt dichter aan bij space en krautrock. Ongeveer halfweg breekt zo een beetje de hel los en je raakt helemaal in extase. Tijd dan om wat te ontspannen met ‘The Eccentric’. Zoals de titel al aangeeft brengt ‘Moon Space’ de luisteraar in hogere sferen. ‘Invisible Airships’ is een fraai album waar allerlei aspecten uit verschillende genres worden samengebracht. Het is een plaat die getuigt van fantasie, zin voor experiment en technisch meesterschap.

Andreas O. Hirsch

Andreas O. Hirsch
Early Carbophonics
Makiphon

De Carbophone is een elektroakoestisch instrument, een uitvinding van Andreas O. Hirsch en door hem gebouwd tijdens de zomer van 2015. Het concept bestaat erin dat het toestel de Afrikaanse duimpiano aandrijft. Het muziektuig is naargelang de regio waar men zich bevindt bekend onder verschillende benamingen. De meest courante zijn kalimba en mbira. De combinatie van metalen staven en koolstofstaven plus rubberen banden zorgen er voor dat de mogelijkheden van het tokkelinstrument worden uitgebreid en dat het zelfs specifieke boventonen kan produceren. Het was Radiophrenia een in Glasgow gevestigd tijdelijk kunstradiostation dat vragende partij was om ‘Early Carbophonics’ te mogen uitzenden. Dat gebeurde in de nazomer van 2016. Nu heeft het Makiphon label ‘Early Carbophonics’ uitgebracht op 10” vinyl. Zijn de stukjes digitaal apart verkrijgbaar op deze vinylplaat vormen ze over de twee plaatkanten verdeeld één geheel. Naast de Carbophone maakt Hirsch ook gebruik van enkele andere apparaten zoals een morsesleutel, Marokkaanse fluit of elektrisch palmblad. Daarnaast zijn er nog bewerkingsprocessen, samples en allerhande effecten die het geheel afronden. Op het eerste gehoor lijken de stukjes erg op elkaar te lijken, doch wie zich de moeite getroost om hier tien à twintig keer naar te luisteren ontdekt pas de vele schakeringen. Opvallend ook zijn de twee videoclips die gekoppeld zijn aan twee van de muziekfragmenten en te bekijken via de gangbare kanalen. Andreas Oskar Hirsch is momenteel bezig om zijn Carbophone nog verder te verfijnen. Wellicht blijft het niet bij deze ‘Early Carbophonics’ alleen en komt er een vervolg.

7 Days In Alaska

7 Days In Alaska
Dancing With Ghosts
MTG Music/PIAS

De muziek welke deze drie Noorse koorknapen op hun eerste langspeler ons in de strot duwen kun je nog het best omschrijven als puisterige pop/rock. Hun weinig tot de verbeelding sprekende liedjes zijn geënt op de plaatjes die ze zelf als tieners meezongen, songs van hun jeugdidolen als U2, Rasmus, 30 Seconds To Mars en Muse. Dat ze goed hebben geluisterd naar de vedetten uit hun kinderjaren komt hier in elk nummer tot uiting. Toch levert dat niet meer op dan een paar leuke elementen zoals een paar mooie synthesizer lijnen, wat verfijnde gitaarriffs en bij momenten het betere drumwerk, maar dat alles is nog altijd ruim onvoldoende om 7 Days In Alaska in de armen te sluiten. Er werden nochtans kosten noch moeite gespaard om van dit debuut een succes te maken. Voor de opnames trok het trio onder meer naar Nashville, meer bepaald naar de Hit Lab Studios alwaar ze werden opgewacht door Grammy winnaar Nathan Dantzler en zijn team. Toch wel een man met een reputatie, iemand van importantie. Die heeft hier gewoon routineus zijn job gedaan. Niets meer, niets minder. In een poging om het geheel toch wat boven de middelmaat uit te tillen heeft de tandem Riley Friesen als producer en Nathan Dantzler als verantwoordelijke voor de mastering en de mix, een batterij effectjes in stelling gebracht waarbij we meermaals in dubio verkeerden. Blijkbaar heb je nog gelijkaardige groepjes, want in de bio verwijst men naar Nothing But Thieves, PVRIS en Imagine Dragons. Ik kan me voorstellen dat tijdens concerten de jongens en meisjes op de eerste tien rijen de deuntjes van 7 Days In Alaska luidkeels meebrullen, uitzinnig staan te joelen, tranen met tuiten huilen en zelfs flauwvallen. Gelukkig behoor ik tot een oudere generatie die dat stadium al lang is gepasseerd en na publicatie van deze bespreking het kleinood - na het één dag te hebben gedoogd in de cd-speler - met volle overtuiging verticaal gaat klasseren.  

Jan Nemeček

Jan Nemeček
Recurrences
-OUS

Jan Nemeček is samen met Danilo Tomić stichter van het in Belgrado gevestigde Norbu netlabel. Daarnaast is hij actief onder de naam Kalope en groepslid van acts als Brickwall Brigade en J-House. Onder zijn eigen naam is deze ‘Resurrences’ zijn vijfde release. De acht composities houden verband met de vele en verre reizen die Nemeček al heeft ondernomen. Hier krijgen ze via de conceptuele muziek een op ambient afgestemde connectie met de kosmos. Elektronische spitsvondigheden helpen mee de verschillende structuren vorm te geven. Het evenwicht blijft fragiel en de stroom aan geluidsgolven neemt je mee op een bevreemdende en onvoorspelbare ruimtereis. De donkere bas en sub baslijnen, het ‘krakende en korrelige’ effect dat heel vaak terugkeert en de ijzige geluiden versterken de speciale sfeer die Jan hier tracht te bewerkstelligen. Het meest onrustige nummer is ‘Saws (Beats)’ met zijn ontregelende en machinale vibraties. Van een andere orde is het wazige en dromerige ‘Feel Safe’ met als extra troef de bewerkte stemmen.  In ‘I Pretend’ wordt volop geëxperimenteerd met snaarinstrumenten. ‘Incidents I-II’ is bijna pure sciencefiction en verkent de diepe en onbekende ruimte, waar schepping en vernietiging even nauw met elkaar zijn verweven. ‘Resurrences’ is dan ook een tijdloos en krachtig ambient opus.

Hanno Leichtmann

Hanno Leichtmann
Nouvelle Aventure
Karlrecords

De in Berlijn gevestigde geluidskunstenaar Hanno Leichtmann brengt met ‘Nouvelle Avonture’ een bezoek aan het zeventig jaar oude archief van de Darmstadt Zomercursussen Voor Nieuwe Muziek van het IMD (Internationales Musikinstitut Darmstadt) en verwerkt dat tot een collage. Daarmee is hij niet aan zijn proefstuk. Zo zijn er al de ’SY4’ opnames van een drummachine en een andere installatie van zijn hand is ‘Skin, Wood, Traps’ destijds gecreëerd voor het Haus Der Kulturen Der Welt naar aanleiding van de honderdste verjaardag van het drumstel. Oorspronkelijk was ‘Nouvelle Aventure’ een onderdeel van ‘Historage’ dat werd gepresenteerd tijdens de Mathildenhöhe Darmstadt. Nu op vinyl en digitaal verkrijgbaar als een zesenveertig minuten durende stereomix. ‘Nouvelle Avonture’ bestaat uit zestien fragmenten en omvat concertopnames met muziek van onder meer Stockhausen, Xenakis, Nono en Ligeti plus lezingen en discussies bewaard in het voornoemde thematisch vastgelegd archief. Leichtmann stuurt deze selectie van geluiden door zijn eigen systeem van ‘micro loopers’. Hij maakte naderhand gebruik van traditionele technieken en manipuleerde het geheel via parameters als amplitude, toonhoogte, snelheid, afspeel richting en vooral herhaling. De luisteraar wordt zo onderdeel van het experiment en voelt zich als een tijdloze reiziger in een wereld van musique concrète, avant-garde en psychedelica. Al bij al een gedurfd project.  

INRA

INRA
The Content Consuming Its Form
Pinkbox Teleport

INRA is een in Berlijn residerend drone dub duo bestaande uit Philipp Rhensius en Adam Ben-Nun. Met ‘The Content Consuming Its Form’ zijn ze na ‘Suburbs Of Utopia’ (2017) toe aan hun tweede release. Deze editie verschijnt als een boek met gedichten en gaat vergezeld van een download code voor de muziek. Het duo maakt gebruik van feedback, drones, breakbeats en elementen uit ambient, jungle, dub en grime om hun futuristische wereld te schetsen. Hun teksten omschrijven ze zelf als ‘dronken poëzie’. Het geheel is gehuld in een boosaardige en demonische structuur van polyritmiek en observerende gedachtepatronen met als thema’s vervreemding en isolement. INRA slaagt er in om geluid en taal te laten versmelten tot één geheel. Een wervelende combinatie van hard realisme en sonische fictie met als ultiem hoogtepunt het verpletterende ‘Free Powersnacks In The Co-Working Space’. Ook de overige vijf tracks hakken diep in op zowel het lichaam als de geest. Ze dienen ook als poort die toegang verschaft tot nieuwe etages die tot op heden nog niet zijn betreden en deel uitmaken van het INRA 21ste eeuwse toekomstperspectief.

Shuffle

Shuffle
#WontTheyFade?
Klonosphére

Na het in 2015 uitgebrachte ‘Upon The Hill’ is dit de tweede worp voor deze Fransozen. Het combo kan je onderbrengen in de categorie progressieve rock. Al zit er meer in de pijplijn. Zanger Jordan schrikt er niet voor terug om op gepaste tijden een paar rauwe grunts uit zijn strot te knijpen. Evengoed gaat hij rappen of maakt een funky uitstapje. Een veelzijdige jongen dus. Ook muzikaal heeft het kwintet zijn zaakjes op orde. Het grondvlak bestaat uit potige, soms loodzware metal riffs (‘Faded Chalk Lines’, ‘Spoil The Ground’). Wat wordt afgewisseld met in funkrock ondergedompelde passages (‘Paranoia Of The Soul’, ‘Switch To The Otherside’). Andere fragmenten zijn dan weer zeer stijlvol en melodieus zoals in ‘Checkmate Fool’ en het fraaie, cinematografische en instrumentale ‘Oh, Glop D’Eternitat’, naar mijn gevoel zelfs de beste track op deze langspeler. ‘Wintertide’ is wat zwaar op de hand. Het is een als duet gezongen weemoedige en dramatisch klinkende ballade. Dit alles maakt van deze ‘#WontTheyFade?’ een veelzijdig album met veel goede ideeën, doch door die drukke verstrengeling van stijlen krijg je ook gezichtsloze rock/metal zoals in het heel ambitieus opgevatte epos ‘Virtual Hero’. Shuffle is een band met heel wat kwaliteiten. Nu nog iets meer daarop focussen en de funk/hiphop ballast overboord gooien. Die grunts hoeven ook niet echt, maar verhogen wel het metal gehalte.

Spill

Spill
Stereo
Corvo Records

‘Stereo’ is de nieuwste studio-opname van het in Berlijn gevestigde duo Tony Buck (percussie) en Magda Mayas (piano). ‘Stereo’ is een uitloper van een live concept waar het tweetal al bijna het gehele jaar aan heeft gesleuteld. Men experimenteert en reageert daarmee op eerder opgenomen improvisaties een vooraf opgenomen fragmenten. Het tweetal tracht muziek te maken met gevoel voor ruimte en diepte. Welluidende harmonieën gaan hier samen met interacties uit percussie samengesteld uit verschillende instrumenten, objecten en timbres. Men maakt ook gebruik van de start-stop techniek waarbij er zich patronen vormen die telkens weer verdwijnen. Zo creëer je een gebied, een stereoveld, van waaruit men een nieuwe interactie kan op gang brengen. De plaat bevat twee twintig minuten durende stukken, ‘Magnetic Island’ en ‘Sway’. Het contrast tussen beide is duidelijk en ze zijn een afspiegeling van hoe Spill zich de laatste vijftien jaar als entiteit heeft ontwikkeld. De geluiden passen zich aan de omgeving aan en vormen samen een delicaat geheel. De uitdaging bestaat er in om uit de grote diversiteit aan klankkleuren het momentum aan te voelen en vast te houden. ‘Stereo’ komt uit op vinyl in een beperkte oplage van driehonderd stuks en is ook digitaal verkrijgbaar.

Trondheim Jazz Orchestra & Ole Morten Vågan

Trondheim Jazz Orchestra & Ole Morten Vågan
Happy Endlings
Odin Records

Het meest opmerkelijke en originele jazzorkest in Europa vandaag is ongetwijfeld dit uit Trondheim - de stad waar het van 20 mei tot 20 juli nooit donker wordt - afkomstige gezelschap. Artistiek directeur, leider en bassist is Ole Morten Vågan. Het ensemble verenigt een keur aan Noorse muzikanten die zowel solo als in andere muzikale constellaties actief zijn als componist, improvisator of jazzmeester. Ook internationaal staan ze nu mannetje en werkten samen met onder meer Chick Corea, Pat Metheny en Joshua Redman. Ondertussen hebben ze zo een twintigtal releases op hun palmares staan. Met deze ‘Happy Endlings’ laten de dertien creatievelingen je alle hoeken van de kamer zien. Je wordt als luisteraar blootgesteld aan een zee van ritmes, geluiden, stijlen en melodieën. Men experimenteert, soleert, innoveert dat het een lieve lust is. De muziek is tegelijk puzzel en mozaïek. Staat bol van de contrasten en combineert old school jazz stijlen met hedendaagse variaties. Soms is het ontspannend, dan weer luid en chaotisch of afwisselend traag en monotoon of wild en spannend. Daarnaast zijn er nog de perfect gehanteerde speeltechnieken, de speciale effecten en verfrissende ideeën. Het risico wordt niet geschuwd om deze ‘Happy Endlings’, als muzikaal exploot naar ongekende hoogtes te stuwen. Laat je overweldigen door prachtige en gepassioneerde free jazz in zijn vele gedaantes. Favoriete tracks zijn ‘Me Tar Sand, You Jane’, ‘The Barrage Jam’ en ‘Slob Rock’.  

Geneva Skeen

Geneva Skeen
A Parallel Array Of Horses
Room40

Geneva Skeen opereert vanuit Los Angeles en is beïnvloedt door de ‘écriture féminine’, alchimistische metaforen, een brede waaier aan muzikale tradities en mysticisme in het algemeen. Rode draad doorheen ‘A Parallel Array Of Horses’ is de bestaansonzekerheid die zich op allerlei manieren manifesteert in onze huidige samenleving en de angst die ermee gepaard gaat. De titel van de plaat is afgeleid van een geologisch fenomeen waarbij een blok van een specifiek type rots volledig is gescheiden door minerale aderen van zijn tegenhanger in een ander rotsblok en vervolgens op veelvouden van anderen is gestapeld. Skeen gebruikt veldopnames, zoals een windstorm in de Mojave woestijn of een grote kolonie Mexicaanse vrijstaart vleermuizen die hun grot verlaten ergens in Southeast Texas en combineert dat met drones, ambient, minimale muziek en allerlei elektronische hulpmiddelen en instrumenten. In de titelsong en ‘Frain, Refrain’ staat haar eigen stem centraal. Geneva manipuleert en vervormt die tot een eigen afspeel mechanisme. Het is de complexe interpretatie van een subjectieve realiteit die neigt naar het sacrale (Gregoriaanse gezangen) of symbool staat voor de lokstem van een Sirene. Het gekras en gepiep in ‘The Sonorous House’ mondt uit in een steeds in kracht toenemend, onheilspellend elektronisch gekerm en resonerend geruis. ‘Los Angeles Without Palm Trees’ laat nachtgeluiden van krekels overvloeien in een stroom van repetitieve trillingen met daarover heen gedrapeerd dramatisch klinkende, cinematografische en galmende synthesizer lijnen. ‘Flutter In Place’ laat je wegdromen, tijdloos en eindeloos. ‘A Parallel Array Of Horses’ kun je op vele manieren interpreteren, maar laten we mooi afsluiten door Geneva Skeen zelf te citeren: ‘Van binnen is wat we zien niet wat we horen, maar wat we horen is niet wat we denken, wat we denken dat niet is wat we voelen.’

M. Geddes Gengras

M. Geddes Gengras
Light Pipe
Room40

M. Geddes Gengras is een experimentele componist en uitvoerder die zich toelegt op modulaire synthesizers en de mogelijkheden die deze instrumenten bieden. Je mag hem gerust een specialist noemen. Naast zijn dansmuziek alias Personable is/was hij actief in een tiental acts als Antique Brothers, Celebrate Music Synthesizer Group, Duppy Founders, Fantastic Sleep, LA Vampires, Pocahaunted, Robedoor, Thousands, Voder Deth Squad en Warm Climate. Sinds 2009 sleutelt hij aan een imposante solocarrière. Dit moet zo wat zijn tiende solo elpee zijn. Enkele maanden geleden bracht hij nog een cassette uit ‘Hawaiki Tapes’ waarop hij zich toelegt op één bepaald instrument, de Korg Volca FM synthesizer. Voor het Room40 label is dit zijn eerste release en het is meteen een heel ambitieus project. ‘Light Pipe’ is een dubbele langspeler, twee en een half uur muziek gespreid over twee platen met telkens vijf tracks. Gengras gebruikt twee thema’s: de eerste schijf noemt ‘Interiors’ de tweede ‘Exteriors’; waarbij hij zich specifiek concentreert op geluidscreaties voor binnen- en buitenruimtes. Het ontstaan van de composities nam meerdere jaren in beslag. De situaties en context waren telkens anders en gekoppeld aan een verscheidenheid van voorstellingen, optredens en uitvoeringen. Volgens Gengras is de muziek op deze ‘Light Pipe’ geschikt voor diepe onderdompelingen en meditaties, voor slaap, voor vliegreizen, om weg te dromen, voor het opwekken van een creatieve staat van expansie. Het is een zoektocht naar hoe geluid zich kan spiegelen aan dit soort van omstandigheden. Elke track heeft zijn specifieke kenmerken. Verschillende fragmenten overschrijden de twintig minuten grens. Het vraagt een intense inleving en geduld om dit bijna architecturaal opgevat geheel van ambient muziek te kunnen vatten. ‘Exteriors’ is algemeen gezien iets luchtiger van opzet en klinkt opgewekter. ‘Interiors’ is meer toekomstgericht, bedachtzamer en omzichtiger. ’Nave’ kent zelfs een wat donkerder ambiance. ‘Water Study’ is groots van opzet waarin uitwaaierende klanklandschappen bezit van je nemen. De tweede helft van dit epische nummer is eerder stemmig en statig. Deze ‘Light Pipe’ staat garant voor een mooie en aangename luisterbeleving.     

donderdag 22 november 2018

Various Artists

Various Artists
Unusual Sounds: The Hidden History Of Library Music
Anthology Recordings

Low-budget televisie- of documentairemakers en regisseurs of producenten van b-films hebben vaak het geld niet om een componist aan te spreken die voor muziek zorgt die past bij hun vehikel. Zij kunnen dan beroep doen op wat omschreven wordt als bibliotheek muziek. Een fenomeen dat door de jaren heen tot stand kwam en waarbij een arsenaal met allerhande opnames van meestal instrumentale muziek beschikbaar wordt gesteld en waaruit men dan vrij kan putten. David Hollander een producent, schrijver, muzikaal directeur en verwoed verzamelaar - zijn bibliotheek collectie is wereldwijd een van de beste in zijn soort - schreef er met ‘Unusual Sounds: The Hidden History of Library Music’ een rijk geïllustreerd boek over. Aansluitend stelde de man nu ook een schijfje samen met twintig tracks gelicht van diverse elpees die deel uitmaken van die enorme stock met bibliotheek muziek. Veel van de werken werden gemaakt door anonieme componisten of muziekauteurs die een schuilnaam gebruiken. Sommigen die hier te horen zijn waren goed op dreef en pakken uit met innovatieve vormen van hybride muziek. Je komt hier allerlei stijlen en invloeden tegen. Elementen uit de rock, jazz, soul, funk, avant-garde, licht klassiek en elektronische muziek die in een aparte setting of door elkaar heen tot fraaie scores leiden. Behalve John Cameron (‘Half Forgotten Dreams’), Keith Mansfield (‘Funky Fanfare’) en zangeres Madeline Bell - die ‘You’ve Got What It Takes’, het enige gezongen nummer hier voor haar rekening neemt - ken ik niemand. Hoeft eigenlijk niet. De muziek spreekt hier voor zich al zit er ook wat triviale kitsch tussen. Het gros is echter best genietbaar en soms zelfs verbazend goed. Dat laatste geld onder meer voor ‘Group Meditation’, ‘Dream Number Two’, ‘La Dimostrazione’, ‘Xenos Cosmos’, ‘Fairy Tale’ en ‘Night Breeze’. Vandaag komt dergelijke muziek aan bod in video spelletjes, tekenfilms, televisieseries en gaan dj’s er - op zoek naar nieuwe samples - volop mee aan de slag. Maak kennis met de wondere wereld van bibliotheek muziek op deze verzamelaar volgepropt met ‘Unusual Sounds’.   

Ljungblut

Ljungblut
Villa Carlotta 5959
Karisma Records

Kim Ljung kent u misschien als bassist en liedjesschrijver van zowel Seigmen als Zeromancer. De man had echter nog meer materiaal in de schuif liggen dat evenwel niet meteen geschikt was voor deze twee bands. In 2005 besloot Kim om dan maar een soloproject op te starten als Ljungblut. Hij verzamelde een aantal bevriende muzikanten rond zich en bracht drie albums uit op zijn eigen Pleasuredisc label. De cd edities waren gelimiteerd tot duizend stuks, allemaal met de hand genummerd en ondertekend. Ook voor de vinyl releases hanteert hij dezelfde regels. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat alles in geen tijd was uitverkocht. Vanaf 2010 ging het dan een andere richting uit. De bezetting werd omgeturnd tot een vijf man sterke formatie en Ljung besloot om voortaan in plaats van in het Engels in het Noors te zingen. Voor hem blijft de moedertaal de aangewezen weg om persoonlijke ontboezemingen en boodschappen op de meest oprechte en directe manier door te geven aan je toehoorders. In 2011 verscheen eerst ‘Over Skyene Skinner Alltid Solen’, in 2015 gevolgd door ‘Ikke Alle Netter Er Like Sorte’. Het zesde album van Ljungblut ‘Villa Carlotta 5959’ zou het laatste deel zijn van hun trilogie met Noorse teksten. Een aantal songs verwijzen naar historische gebeurtenissen. Bijvoorbeeld de dynamische opener ‘Hasselblad’ refereert naar de twaalf Hasselblad camera’s die door Amerikaanse astronauten zijn achtergelaten op de maan. Het mooie en smartelijke ‘Superga’ is genoemd naar de gelijknamige heuvel ten oosten van Turijn. In 1949 werd de hoogte wereldnieuws door de Superga vliegramp, waarbij bijna de gehele voetbalploeg van AC Torino omkwam. Ook Ljung zijn eigen gevecht tegen chronische migraine wordt beschreven in de twee aangrijpende songs die de plaat afsluiten: ‘Aldri Helt Stille’ en ’Min Krig’. Aan prachtige tracks dus geen gebrek op deze ‘Villa Carlotta 5959’. Hartzeer, weemoed en tragiek worden hier kundig omgezet in betoverende melodieën en pakkende teksten. Wie stoïcijns en ongevoelig blijft bij wondermooie liedjes als ‘Oktober’, ’Til Warszawa’, ‘Diamant’ of ‘Himmelen Som Vet’ is echt wel een koele kikker. Bij momenten klinkt het misschien soms iets te wollig, maar dat is detailkritiek. ‘Villa Carlotta 5959’ is en blijft een geraffineerde en harmonieuze langspeler. 

Streifenjunko

Streifenjunko
Like Driving
Sofa

Een mij onbekend duo bestaande uit saxofonist Espen Reinertsen en Eivind Lønning (trompet). Ze maken samen muziek sinds 2005 en hebben met ‘No Longer Burning’ (2009) en 'Sval Torv’ (2012) reeds twee albums uit. Waren die langspelers het fijne resultaat van wat je alleen maar trompet en sax kunt bereiken, dan wordt hier op ‘Like Driving’ het instrumentarium uitgebreid. Het tweetal maakt hier graag gebruik van elektronische hulpmiddelen en opnameapparatuur. De focus ligt op start en stop signalen. Komt vooral tot uiting in ‘Everything We Touch Is Electric’ en de titelsong. Het plotse, onvoorspelbare traject van stoppen en starten als uitgangspositie zet een repetitief proces in gang, onderliggend aan de langzame, voortschrijdende toevloed van geluiden. Af en toe onderbroken door wat simpele aan percussie verwante geluidjes. Halverwege ‘Like Driving’ komt er een wissel van de wacht met een iets meer intensieve geluidsstroom, doch die weinig of niets veranderd aan het reeds bekende traject systeem. De track ‘Astronaut Peace’ is één langgerekte, monotone klaagzang met af en toe subtiele, bijna niet hoorbare nuances. ‘Like Driving’ lijkt me voer voor de echte specialisten en geluid experten. Zelf wordt ik hier te veel op de proef gesteld en gaat dit mijn petje te boven.    

Katharina Ernst

Katharina Ernst
Extrametric
Ventil Records

Katharina Ernst is een Oostenrijkse drumster actief in de experimentele groep Ventil. Werkte ook samen met gitarist Martin Siewert en de draaitafel en computer act van Dieter Kovačič, Dieb13. ‘Extrametric’ is haar eerste solo uitstap. Het is een gediversifieerde plaat geworden waarin Ernst ongebruikelijke ritmische structuren met daaraan gekoppeld verschillende maatsoorten introduceert. De basis van de opnames ligt bij moeilijke drumoefeningen die een uiterste concentratie vereisen. ‘Extrametric’ is een werk van lange adem. Katharina heeft er zeven jaar over gedaan om tot dit eindresultaat te komen. De zeven tracks bestaan uit verschillende lagen. Naast haar drumstel maakte Ernst ook gebruik van drumsynthesizers, gongs, tam-tam, een door gitaar effectpedalen aangestuurde kalimba plus nog allerhande percussie instrumenten. Dit leidt tot verrassende resultaten van futuristische geluidslandschappen gelieerd aan industrial en techno tot zeer experimentele, eigenzinnige en fragmentarische avant-garde stukken. Het meest toegankelijk zijn ‘x_03’ en ‘x_07’. De overige nummers vereisen toch meer concentratie en zijn een stuk moeilijker te vatten. Op deze plaat zijn de ritmes allesomvattend. Door de diversiteit in het aanbod krijg je een beter inzicht in de onbeperkte mogelijkheden die een instrument als een drumstel te bieden heeft. Katharina Ernst koppelt daarbij haar vakkennis aan kracht en elegantie. Wie meer wil te weten komen over complexe en soms chaotische polyritmiek is hier met ‘Extrametric’ aan het juiste adres.  

Hanna Paulsberg Concept

Hanna Paulsberg Concept
Daughter Of The Sun
Odin

Eind de jaren tachtig in de vorige eeuw heeft saxofonist Jan Garbarek ongeveer in zijn eentje van de saxofoon opnieuw een hip instrument gemaakt. Hij is intussen wereldvermaard en kreeg in zijn thuisland en ook daarbuiten veel navolging. Tot die nieuwe generatie van muzikanten behoort tenorsaxofonist Hanna Paulsberg. Naast haar solo activiteiten speelde ze bij het Trondheim Jazzorkester, werkte samen met een resem van andere artiesten en heeft met het Hanna Paulsberg Concept sinds 2010 haar eigen band. Naast Hanna bestaat de bezetting uit bassist Trygve Waldemar Fiske, pianist Oscar Grönberg en drummer Hans Hulbækmo. Als gastmuzikant komt op deze ‘Daughter Of The Sun’ de Zweedse trompettist Magnus Broo (Atomic) de rangen versterken. Paulsberg haar interesse gaat uit naar de oorsprong van jazz. In Amerika is dat New Orleans, maar er is ook nog Afrika. Haar zoektocht bracht haar in contact met de muziek uit de Zuid-Afrikaanse townships (kwela muziek) en de ‘high life’ stroming afkomstig uit Ghana en Nigeria. De invloeden van beide continenten zijn hier duidelijk aanwezig. Opener ‘Scent Of Soil’ is een warme en schuifelende song waarin elk instrument ruimschoots aan bod komt. ‘Little Big Saxophone’ klinkt al een stuk experimenteler. ‘Hemulen Tar Ferie’ verwijst naar Moem, een avontuurlijke trol en de hoofdpersoon in de boeken van de Finse auteur Tove Marika Jansson. In het frivole ‘Serianna’ gaan Paulsberg en Broo in duet. De titelsong is meer ingetogen en melodieus, maar laat ook ruimte voor improvisatie vooral dan op het vlak van percussie. In ‘Bouncing With Flower Buds’ heeft men de smaak helemaal te pakken en gooit men alle remmen los. Vooral trompettist Broo is niet in te tomen. De plaat bevat nog een zevende, titelloze ‘hidden’ track. Een nummer waarin zowel de traditionele benadering als de experimentele variant van jazz aan bod komt. De bedoeling van het Hanna Paulsberg Concept was om met deze plaat niet te vervallen in de vertrouwde patronen. Onder meer daarom werd Magnus Broo ingehaald. Nog vermeldenswaard is dat ‘Daughter Of The Sun’ wordt opgedragen aan de Egyptische farao Hatshepsut en een eerbetoon is aan alle andere sterke vrouwen die doorheen de geschiedenis hebben moeten vechten voor erkenning en tegen gender ongelijkheid. Ook in 2018 is dit nog altijd een actueel thema.

Book Of Air - Vvolk

Book Of Air - Vvolk
Se (In) De Bos
Sub Rosa

Book Of Air maakt deel uit van het platform Granvat, opgericht door de broers Bert en Stijn Cools en omvat zowel artiesten, projecten, albums en concerten. Het is de bedoeling om alleen maar origineel werk en concepten aan te bieden. Na ‘Fieldtone’ (2015) en het in 2016 verschenen ‘Vvolk’ is dit het derde album in de serie van Book Of Air. De reeks bundelt composities bestaande uit uitsluitend geïmproviseerde muziek. Daarbij onderzoekt men tegelijkertijd de parameters van tempo, geluid en tijd. De muziek op ‘Se (In) De Bos’ is geïnspireerd door de fluctuerende objectiviteit van onze dagelijkse waarnemingen. De muzikanten stellen zich ook de vraag hoe zich te verhouden tot de tijd in de muziek als improviserend en uitvoerend musicus. Op een zeer trage wijze sijpelen de instrumenten één voor één binnen. Het langzame verloop en de fracties stilte versterken de geluiden, inclusief de ruimte waarin de luisteraar zich bevindt. Het vertrekpunt hier is een driedubbele baslijn (één elektrische basgitaar, twee contrabassen). Gaandeweg komen er instrumenten bij. De bezetting bestaat uit achttien muzikanten waaronder drie gitaristen en maar liefst zes saxofonisten (één bariton, twee tenor, twee alt en één sopraansaxofoon). ‘Se (In) De Bos’ bestaat uit één enkele compositie van exact zestig minuten. De muziek kent een op en neer gaande beweging en komt in golven. Soms deint het weg, zwelt het terug aan en die golvende dynamiek blijft gestaag doorgaan. Dit gaat ook gepaard met talrijke nuances en schakeringen waarbij je ondanks het slepende tempo geboeid blijft luisteren. Het geheel stimuleert en prikkelt ook de fantasie van de luisteraar. Ieder voor zich kan uitmaken waar het totaalpakket aan klanken voor staat. 

Oak

Oak
False Memory Archive
Karisma Records

Oorspronkelijk begonnen als een folkrock duo heeft Oak zich ontwikkelt tot een heuse vier man sterke progressieve rockband. Alle vier de leden hebben een totaal verschillende muzikale achtergrond. Die gaat van klassiek over alternatieve rock, elektronische muziek tot prog- en hardrock. De bezetting bestaat uit zanger en toetsenist Simen Valldal Johannessen, Øystein Sootholtet (basgitaar), gitarist Ole Michael Bjørndal en  Sigbjørn Reiakvam op drums en percussie. Die laatste neemt ook het programmeren voor zijn rekening. Hun eerste album ‘Lighthouse’ werd twee keer uitgebracht. Eerst in 2013 en later nog eens in 2016. Met de opvolger ‘False Memory Archive’ trekt men de lijn door van hun eersteling. Deze Noorse formatie schuift een hele resem artiesten naar voor die dienen als inspiratiebron. Een keuze in de breedte waar naast rock en pop ook triphop, filmmuziek  en avant-garde een plaats krijgen. Toch neigt het groepsgeluid overwegend naar acts als Porcupine Tree, Marillion, Ulver en Airbag. Erg geslaagd zijn het vocale luik en de daarbij aansluitende harmonieuze zangpartijen. Daarnaast houdt Oak ook wel van het wat meer theatrale en experimentele aspect van progressieve rock (bijvoorbeeld in ‘Lost Causes’ en ‘The Lights’). Het album gaat eveneens gebukt onder een droefgeestige en bedrukte ambiance. Echt vrolijk word je er niet van. Maar ‘False Memory Archive’ getuigt wel van vakmanschap en creativiteit. Oak slaagt er in om het groepsgeluid bijwijlen uniek te laten klinken. Geen sinecure in het zo al overbevolkte progressieve rock segment. Met dank ook aan geluidstechnicus Jens Bogren die elk facet en detail extra belicht en helemaal tot zijn recht laat komen. 

Arca

Arca
Forces
Ici D’Allieurs

Het Franse Arca bestaat al achttien jaar en is een project van Joan Cambon en Sylvain Chaveau. De groepsnaam refereert naar de Portugese dichter Fernando Pessoa. Arca betekent koffer in het Portugees. Pas na Pessoa zijn dood werd het gros van zijn gedichten - die hij bewaarde in een koffer - postuum ontdekt. Cambon is naast componist ook producer en geluidskunstenaar. Naast drie soloplaten maakt hij vooral muziek voor documentaires, theater en dansvoorstellingen. Chaveau heeft al veertien albums op zijn conto staan met waarschijnlijk als meest bekende ‘Down To The Bone’ een plaat met akoestische vertolkingen van Depeche Mode songs. Maakt ook filmmuziek en componeert voor choreografie. Als Arca is dit hun vijfde langspeler. Het thema dat de dertien tracks beheerst zijn de oorlogen van de laatste veertig jaar die woeden in het Middellandse Zeegebied. Men zoekt hier de confrontatie op. Wat betekent het om te overleven in oorlogsgebied  en ‘vergeten’ conflictsituaties, ver weg van alle media-aandacht? Hoe relatief is de vrede in het tot nu toe afgeschermde en welvarende Europa? ‘Forces’ is overwegend een minimalistisch album waar sporadisch gebruik wordt gemaakt van samples. Het is losjes gebaseerd op de documentaire ‘Ma’a Alfidda (Silver Water)’ van Oussama Mohammad en Wiam Simav Bedirxan die zowel bij Cambon als Chaveau een verpletterende indruk had nagelaten. ‘Forces’ is geen intentieverklaring. Met deze composities wil het duo een beeld schetsen van hoe het is om te leven te midden oorlogsgebied en hoe ga je om met de trauma’s. De liedjes zijn mooi en fraai geboetseerd. Alleen in het hardere en pulserende ‘Ebru Firat’, het confronterende ‘Anonymous Nigerian Refugee’ en ‘Damir Šagolj’ zijn onrustiger en imminent van aard. ‘Forces’ is het verhaal over de diepe wonden die door oorlogen worden geslagen en die dikwijls het leven van velen blijven beheersen. 

Geir Sundstøl

Geir Sundstøl
Brødløs
Hubro

Sinds zijn besluit in 1988 om te kiezen voor een professioneel bestaan als muzikant kan deze Noorse multi-instrumentalist bogen op een fraai palmares. Hij werkte mee aan zo een driehonderd albums en is één van de meest gevraagde muzikanten. Niet alleen in Noorwegen, maar ook ver daarbuiten. Voor het maken van zijn inmiddels derde solo album deed Sundstøl beroep op een keur van lokale muzikanten zoals toetsenist David Wallumrød, Mats Eilertsen (basgitaar en zang), drummer Erland Dahlen en Nils Petter Molvær (trompet). Op elk van zijn platen laat Geir een onbekende factor een rol spelen. Op deze ‘Brødløs’ wordt die positie ingenomen door Sanskriti Sheresta (tabla en zang). Hij had haar één keer zien spelen aan de zijde van Bugge Wesseltoft zijn New Conception Of Jazz en was zo onder de indruk dat hij haar meteen inlijfde om ook mee te werken aan zijn nieuwe album. Naast dit nieuwe percussie element (tabla’s) maken vooral Erland en Geir gebruik van een plejade aan obscure instrumenten zoals marxophone, optigan, cümbüs of een zesdelige set van metalen klokken. Toch zijn de meest dominante klanken die van steel- en resonatorgitaar. Sundstøl had niet meteen een duidelijk plan voor ogen. Het enige wat hij wou was een aantal droevige songs samenvoegen. Volgens hem is niks mis met verdrietig zijn. De titel ‘Brødløs’ (het brood is op) verwijst naar de wijk waar hij als kind opgroeide in zijn thuisstad Halden en gaat terug tot de bezetting van Noorwegen tijdens de tweede wereldoorlog. Er heerste toen grote armoede en men leed honger. In die opzet is hij helemaal geslaagd. De songs bulken van melancholie en weemoed, maar zijn tegelijk ook verwarmend en omhullend. En dan heb je nog de ontelbare details die de intensiteit alleen nog maar verhogen. Een opvallende bewerking en uitvoering is het samenbrengen van ‘Warzawa’ (David Bowie/Brian Eno) en John Coltrane’s ‘Alabama’. Daarnaast is er nog het cinematografisch aspect met verwijzingen naar filmmuziek van Ennio Morricone en Ry Cooder. In zijn solocarrière ongetwijfeld het beste wat Geir Sundstøl al heeft laten optekenen. ‘Brødløs’ is een indrukwekkende, maar ook een aangename plaat die garant staat voor uren luisterplezier.

Moon Relay

Moon Relay
IMI
Hubro

Voor dit in Oslo residerende experimentele kwartet is deze ‘IMI’ na ‘Full Stop Etc.’ (2017) en hun titelloze debuut elpee uit 2014 hun derde langspeler. De bezetting telt naast bassist Ola Høyer en drummer Christian Næss met Daniel Meyer Grønvold en Håvard Volden twee multi-instrumentalisten. Aan het concept is niet zo veel verandert. Leestekens en symbolen zijn nog altijd in gebruik voor het vormen van de titels van hun instrumentale songs. Inspiratie voor ‘IMI’ haalden ze bij de in New York ontstane No Wave beweging en liedjes als ‘Let’s Dance’ van David Bowie zaliger en Talking Heads hun ‘Burning Down The House’. Opener  ‘#`´`´`´/‘ begint als een new beat track met verschillende percussie instrumenten en het soort gitaarspel dat je ook wel eens hoort in een filmscore met daaroverheen hardere, repetitieve riffs. Helemaal anders gaat het er aan toe in ‘(^)II’. Drones, samples, stevige drumpatronen en een jaren zestig surf gitaartje maken hier de dienst uit.  In het korte ‘“””””’ lijkt wel of er een of ander Slavisch koor is uitgenodigd om te komen zingen. ‘___§’ klinkt nogal relaxed, een beetje funky, alweer veel percussie, een ronkende bas en fijn gitaarwerk dat halverwege overgaat in een jachtig geheel van veel distortion en andere effecten. Tijd voor wat krautrock in combinatie met funky beats in ‘—#/#^’ plus een dosis noise, feedback en industrial geluiden als kers op de taart. Afsluiten doet Moon Relay met de opgefokte experimentele track ‘F—<:::: aan="" afgelegd.="" al="" bij="" brug="" carri="" christian="" de="" deze="" drums="" een="" effect.="" en="" er="" font="" gaandeweg="" gitaar="" hakken="" hebben="" heelijk="" hen="" het="" hun="" hypnotisch="" in="" is="" komen="" maar="" moon="" motiefje="" muziek="" muzikanten="" n="" nbsp="" om="" ongelooflijk="" onvermoeibaar="" onvermoeibare="" op="" plaatje="" re="" relay.="" relay="" samples="" sequencer="" slaan="" sluiten="" ss.="" staat="" stelt="" stijlvol.="" stuk="" synths="" tapes="" te="" tempobeul="" toekomst.="" traject="" trommelaar="" tussen="" uit="" unieke="" van="" vandaag="" verleden="" verstoren="" voor="" weerkerend="" wijze="" zaakje="">

Philip Corner

Philip Corner
Extreemizms Early & Late
Unseen Worlds

Philip Corner is een nu 85-jarige Amerikaanse componist die er zijn levenswerk van heeft gemaakt met het zoeken naar extremen en uitersten zoals verschillende manieren om zich uit te drukken en tegengestelden als geluidsoverlast en stilte. Hij is niet zo bekend bij het grote publiek, maar het is wel iemand met een bijzondere kijk op de wereld van hedendaagse klassieke muziek. Deze cd brengt vier muzikanten samen met name Silvia Tarozzi (viool), celliste Deborah Walker plus Rhodri Davies (harp) en Philip Corner zelf op piano. Werk uit de beginjaren van Corner uit 1958 wordt afgewisseld met meer eigentijdse stukken uit 2015 en 2016. ‘2 Extreemsizms’ is traag opgebouwd, met als meest opvallend aspect de minimalistische drones. Na driekwart komt er toch een wilde, schijnbaar ongecontroleerde uitbarsting waarin druk wordt geëxperimenteerd. Het is een kakofonie van geluiden die heel wat verschillende impulsen uitstuurt. Men gaat hier de confrontatie aan met de mentale en fysieke ruimte. Het in drie totaal van elkaar verschillende segmenten opgedeelde ‘Two Part Monologue’ en ‘FINALE’ allebei uit 1958 moeten niet onderdoen voor de meer recente tracks. Het zijn neoklassieke composities die nog altijd hedendaags klinken. De daarop volgende contemporaine parten zijn zwaarmoedig en smartelijk van toon. ‘Extreemizms Early & Late’ belicht het werk van Philip Corner van vroeger en nu en overspant daarvoor een carrière van meer dan zestig jaar. Een bewonderenswaardig traject. Men moet het maar doen.

Speaker Bite Me

Speaker Bite Me
Future Plans
PonyRec.

Voor de start van deze Deense band moeten we terug naar 1994. Tot 2007 werden er regelmatig platen uitgebracht, maar dan werd het stil rond Speaker Bite Me. Van een split was echter nooit sprake. Het viertal bleef actief zowel wat betreft het samen componeren als het spelen van concerten. Dat het zolang duurde voor er een nieuw album werd uitgebracht komt door de strenge normen die de musici zichzelf opleggen. Een nieuwe release komt er pas als alle stukjes van de puzzel in elkaar vallen en er eensgezindheid is tussen de groepsleden onderling. De huidige tegenstellingen in hun verdeelde thuisland zijn hiertoe de aanzet geweest. De vier muzikanten raakten gefrustreerd door de toenemende polarisatie, niet alleen in Denemarken, maar ook in de rest van Europa. De kloof tussen arm en rijk neemt nog altijd toe en alles is gefocust op het ‘ik’. In plaats van onze welvaart te delen met zij die het minder goed hebben en zo het leven wat aangenamer te maken voor iedereen. In het geval van Speaker Bite Me zijn de woede en deceptie de katalysators om in een uitbarsting van creativiteit dit te vertalen in vijf opmerkelijke en uitstekende composities die samen het album ‘Future Plans’ vormen. Vanuit een fundament van postrock en alternatieve rock steekt Speaker Bite Me meer diepgang in zijn songs door ruimte te laten voor experimentele elementen en gebruik te maken van dissonantie, feedback en noise. ‘Sweet Expectations’ is hiervan de ultieme artistieke bekroning. Een gedurfde en zeer experimentele track. Aan de andere kant staat daar tegenover het verterende en tegelijk grimmige ‘Future’. In het licht van de onzekerheid en de angst hoopt Speaker Bite Me dat ‘Future Plans’ op een of andere manier een positieve bijdrage levert en de problemen bespreekbaar maakt. Zowel muzikaal als tekstueel is dit een krachtig, meeslepend en expressief album.       

Spectrum Orchestrum

Spectrum Orchestrum
It’s About Time
Atypeek Music

Dit kwintet afkomstig uit Lille werd opgericht in 2007. Het vijftal is gefascineerd en gepassioneerd bezig met het zoeken naar ‘het spectrale’. Dit kan betrekking hebben op kleurenschema’s, maar betekent ook spookachtig. In het late Frankrijk van de Renaissance was het woord ‘spectre’ een neologisme voor ‘spook’. Het Spectrum Orchestrum wijdt zich aan deze mysterieuze schepsels en probeert er een sonische uiting aan te geven onder het mom van spectrale golven. De basis voor hun muziek ligt bij het improviseren. Hun eerste opname uit 2013 kreeg dan ook de toepasselijke titel ‘Improvisarium III’. Sindsdien heeft het vijftal een manier ontwikkelt om op een meer gedisciplineerde wijze de onderlinge interacties beter op elkaar af te stellen en klinkt hun muziek minder chaotisch. Al kun je je daar al meteen vragen bij stellen tijdens de eerste track op deze ‘It’s About Time’. Het is de korte, maar schizofrene introductie ‘Three To One’ die gelukkig maar één minuut duurt. Van het ene uiterste naar het andere dan met het maar liefst drieëndertig minuten durende en uit drie delen bestaande ‘About Time’. Een uitzonderlijke compositie waarin allerlei verschillende muzikale elementen en facetten in vervat zijn. Ook de derde en laatste song ‘Not The End’ is een sterk staaltje improvisatiekunst. In beide nummers die totaal verschillend zijn van elkaar hoor je nochtans telkens verwijzingen naar (free) jazz, fusion, experimentele muziek, drones of progressieve en psychedelische rock. ‘It’s About Time’ is een beetje een vreemde plaat, een toegangspoort voor het geluidsuniversum van Spectrum Orchestrum en voor  de meer avontuurlijk aangelegde muziekliefhebber zeker het ontdekken waard.

Silver Dust

Silver Dust
House 21
Fastball Music

Na ‘Lost In Time’ (2013) en het in 2016 verschenen ’The Age Of Decadence’ is het Zwitserse Silver Dust klaar om met ‘House 21’ hun derde album voor te stellen. ‘House 21’ vertelt het verhaal van de Britse soldaat George Douglas Mason dat zich afspeelt gedurende de tweede wereldoorlog. Mason deserteert, slaat op de vlucht en uitgeput komt aan aan bij ‘House 21’, een huis gebouwd op heilige grond en eigendom van het echtpaar Rosenberg. Er passeren nog een aantal fictieve personages, zoals een Siamese tweeling, een gekke alchimist en een onbekende vrouw in het zwart. Het viertal is fervent aanhanger van het subgenre steampunk en dost zijn dan ook uit in dergelijke fantasierijke kostuums. Wat hun muziekachtergrond betreft is het geheel een kruisbestuiving van gothic, heavy metal, klassieke rock en dat alles afgerond met een theatrale toets zoals in de intro ‘Libera Me’ en de titelsong. Zanger Lord Campbell heeft een ruim bereik en houdt er ook van om een paar keer te schakelen tussen gewone zang en dodelijke grunts. Bijna radiovriendelijke liedjes zijn ‘Forever’, ‘Once Upon A Time’ en de electro pop van ‘The Witches Dance’. Een bombastische noot valt er op te tekenen in ‘The Unknown Soldier’ en ‘La La La La’. Kim Carnes scoorde in 1981 een wereldhit met ‘Betty Davis Eyes’. Het combo laat zijn licht schijnen over deze klassieker en krijgt daarbij de hulp van Tomi Putaansuu, alias Mr. Lordi. Altijd een risico welke song te kiezen wanneer je andermans werk gaat coveren. Deze valt nog mee, al is het met de hakken over de sloot. Een ballade mag ook niet ontbreken en in die categorie past het mooie en ook wel ontroerende ‘This War Is Not Mine’. In het afsluitende tweeluik ‘It’s Time’ en het pompeuze ‘The Calling’ trekt het kwartet voluit de kaart van (death) metal. Niet iedereen zal hier zijn gading vinden, al valt er dus wel het een en ander te beleven op deze ‘House 21’ van Silver Dust. 

I, Useless

I, Useless
Twister
Atypeek Music

I, Useless is een eenmansband uit Clermont-Ferrand, Frankrijk. ‘Twister’ is zijn debuut. Rode draad doorheen het album is de dood van zijn beste vriend en het overlijden van zijn beide ouders. Aansluitend bij het verlies is er het daarmee gepaard gaande rouwproces. Tot alleen nog de herinnering rest en waarbij je de je overleden geliefden in je hart draagt. Doch het leven gaat door en je moet terug aan de slag, de draad terug oppikken. Naast het gedegen songmateriaal is het meest opvallende aspect de stem van I, Useless. Zijn falset is markant en niet te vergelijken met andere vocalisten. Een andere eigenschap is die van ogenschijnlijk kinderlijke onschuld. Sommige liedjes zijn heel verdrietig, droefgeestig en breekbaar (‘Hikers’, ‘Here The Story Ends’, ‘Spleen’ en ‘I’m Yours’). Maar ondanks het triestige thema is er ook sprake van hoop en vreugde. Songs als ‘Out Of This’, ’Because Of You’, ‘Reverse’ en ‘I Want You’ klinken zelfs opgewekt en levendig. Zelf kan ik maar niet wennen aan het bijna gefluister en het hoge register van I’ Useless. De kwaliteit van de songs is er. Het zijn tien miniaturen. Alleen de manier van vertolken blijf ik raar vinden.  

Møster!

Møster!
States Of Minds
Hubro

Kjetil Møster is een bekende saxofonist en jazzmuzikant. Naast twee soloalbums, ‘Blow Job’ in 2011 en ‘JÜ Meets Møster’ verschenen in 2014, was hij actief in bands als Zanussi 5, The Core, Trinity, Crimetime Orchestra en Datarock. Sinds 2013 opereert hij onder de naam Møster!. Rond zich verzamelde hij een keur aan Noorse muzikanten als gitarist Hans Magnus Ryan (aka Snah) van Motorpsycho, Grand General en Spidergawd drummer Kenneth Kapstad (ex-Motorpsycho en Goat The Head), bassist Nikolai Hængsle (Band Of Gold, Elephant9, The National Bank, Needlepoint) en geluidsman Jørgen Træen, alias Sir Dupermann, die hier ook als muzikant te horen  is op modulaire synthesizer en lap-steelgitaar. ‘States Of Mind’ de vijfde release van Møster! is meteen een dubbelaar en een groots en ambitieus opgevat project. Het zijn twee platen die verder reiken dan experimentele muziek, (free) jazz of psychedelische rock. De virtuositeit van alle muzikanten komt hier ruim aan bod. Op elke cd staan er vijf tracks. Op nummer twee zijn dat het fraai uitgewerkte ‘Life Wobble’, het welluidende ‘Phantom Bandotron’, het futuristische en tegelijk zinderende ‘Sounds Like A Planet’, het cinematografische ‘Mon Plaisir’ en het rusteloze ‘What A Flop Waking Up’. ‘Brainwave Entrainment’, het eerste nummer van schijf één zorgt meteen voor een schokeffect. Net als ‘Life Wobble’ is het een uitzonderlijk lange compositie bestaande uit vele laagjes en schakeringen waarin tot uiting komt welke markante muzikale talenten hier verzameld zijn. In het fantastische ‘Unhorsed By Chivalry’ krijg je een bijzondere mix van psychedelica, blues en funk. Het maar één minuut durende ‘Plate Sized Eyes’ is wat leuk gepingel als intermezzo. In het bezadigde maar warme en melodieuze ‘Mystère’ staat de sax van Kjetil centraal. In het splijtende en geschifte ‘Bow Shock’ gaat iedereen uit de bol, maar het zijn toch vooral gitarist Hans Magnus Ryan en drummer Kenneth Kapstad die een hoofdrol opeisen. ‘States Of Mind’ is dan ook en zinderende en weergaloze dubbel cd die geen minuut verveelt.      

Giulio Aldinucci

Giulio Aldinucci
Disappearing In A Mirror
Karlrecords
Italiaanse geluidskunstenaar die al jaren aan de slag is als componist en uitvoerder van experimentele elektroakoestische muziek en soundscapes. Naast zijn soloplaten werkte Giulio ook samen met artiesten als Francesco Giannico, Ian Hawgood en Martijn Comes.

Na ‘Borders And Ruins’ is dit zijn tweede album dat verschijnt bij het Duitse Karlrecords. Aldinucci kan prat gaan op een door de jaren heen verfijnde en elegante stijl van ambient muziek. Daarbij maakt hij dankbaar gebruik van omgevingsgeluiden en veldopnames. Belangrijk element op deze ‘Disappearing In A Mirror’ zijn de verschillende variaties van koorgezangen in tracks als ‘Jammed Symbols’, ‘Aphasic Semiotics’, ‘The Burning Alphabet’ en ‘Mute Serenade’. Het geeft het geheel een verheven, bijna heilige status. Die staat soms haaks op de grimmige, soms zelfs onheilspellende geluidssculpturen die ermee samengaan. Daarnaast is er schoonheid en de mystieke vormgeving in tracks als ‘Notturno Toscano’ en ‘The Tree Of Cryptography’. Was het de complexe thematiek over het begrip grenzen die ‘Borders And Ruins’ beheerste, dan is het nu de kwestie van identiteit die in al zijn facetten op ‘Dissapearing In A Mirror’ aan bod komt. Een concept ook dat op vele vlakken vragen oproept. Denk maar aan migratie, privacy, identiteitsdiefstal, overheidscontrole en geslachtsbeleving. Aldinucci spiegelt ons een beeld voor van de huidige situatie van voortdurende verandering en gunt ons tegelijkertijd een blik in de menselijke, tijdloze ziel. Aldinucci levert hier nog maar eens het bewijs dat hij een meester is in het maken van stemmige en beklijvende geluidslandschappen. 

Bill Thompson

Bill Thompson
Mouthful Of Silence
Burning Harpsichord Records

De Amerikaan Bill Thompson studeerde aan de North Texas State University en is van origine een jazz gitarist. In 2004 verhuisde hij naar Groot-Brittannië en behaalde er zijn doctoraatsdiploma voor compositie. Een hardnekkige peesontsteking was de oorzaak dat hij moest stoppen met gitaar spelen. Hij schakelde dan maar over op een alternatieve en ook wel controversiële vorm van muziek maken door het samenvoegen van elektronica, gevonden voorwerpen en zijn laptop. Op deze ‘Mouthful Of Silence’ keert hij terug naar zijn oude liefde de gitaar, maar dan wel een speciaal instrument, namelijk de Moog gitaar, in 2008 ontworpen door Paul Vo. Niet iedereen was er fan van, maar voor Thompson was dit het ideale instrument om zijn al twintig jaar durende exploratietocht uit te breiden met de dimensie van een fysiek tastbaar element. Vooral de mogelijkheid om nooit-eindigende, aanhoudende noten te produceren - zelfs als je wou op alle zes snaren tegelijk - was voor Bill een niet te versmaden troef. ‘Mouthful Of Silence’ is de studioversie van ‘Live At Brunswick’, een optreden in de Brunswick Club van juni 2017, wat datzelfde jaar nog verscheen bij Touch Radio. Deze dubbel cd bevat met ‘Stillness’ en ‘Solitude’ twee uitvoeringen, twee verschillende interpretaties van hetzelfde stuk. Ze zijn het eindresultaat van een jaar lang geïmproviseerde optredens. De nuances zijn soms heel klein en subtiel. Bill maakt gebruik van verschillen in toonhoogte, aangevuld met resonanties, ruis en oscillaties. In het tweede luik ‘Sollitude’ ligt de nadruk meer op golvende bewegingen. De digitale versie van ‘Mouthful Of Silence’ gaat vergezeld van een bonustrack. ‘Shifting Currents Installation’, duur 46 minuten, is een onderdeel van een kunstinstallatie en door Thompson te koop aangeboden als promo cd tijdens de Shifting Currents Tour (2009), een samenwerking met Keith Rowe en Rick Reed. Speciaal voor deze release is deze ‘installation composition’ geremasterd. Met dit album zoekt Bill Thompson naar de minder voor de hand liggende mogelijkheden die instrumenten kunnen bieden. Hij gaat verder dan wat de handleiding suggereert als opties en wil meer dan alleen maar het voorgekauwde aanbieden voor consumptie. Een interessant uitgangspunt dat de creativiteit moet aanzwengelen.