vrijdag 19 september 2014

New Model Army

New Model Army
Between Wine And Blood
earMUSIC
De release van ‘Between Wine And Blood’ is onverwacht een dubbel album geworden. Complicaties na een knieoperatie noopten drummer Michael Dean tot het staken van alle podium activiteiten. Van de onverwachte onderbreking in het tourschema maakte het gezelschap gebruik om vroeger dan verwacht opnieuw de studio in te duiken. Het resultaat is een mini album met zes gloednieuwe tracks. De nummers liggen in het verlengde en de invloedssfeer van ‘Between Dog And Wolf’. Meer pittige, rock georiënteerde songs worden afgewisseld met iets meer stemmige, dromerige liedjes. Een heerlijke combinatie en mooie luisterervaring met als uitschieters ‘Angry Planet’, ‘Guessing’, ‘Happy To Be Here’ en ‘Devil’s Bargain’.

Voor hun zesde live album koos New Model Army als speellijst voor elf van de nummers van hun meest recente elpee ‘Between Dog And Wolf’. De groep, onder leiding van frontman Justin Sullivan, voert al sinds hun ontstaan een eigenzinnige koers. Je zou de muziek die ze vandaag maken kunnen omschrijven als ‘rock voor gevorderden’. Eclectisch, soms onstuimig, hypnotiserend, delicaat, gedurfd en uitbundig. Live voegen ze daar nog als extra pigment aan toe dat ze vol overgave spelen en de toeschouwer echt een surplus willen aanbieden alleen al voor het feit dat die is komen opdagen en zich een ticket aanschafte. Een Europese tournee bracht hen eind vorig jaar onder meer naar London, Nottingham, Keulen, Amsterdam en Cambridge. Het is van die locaties dat opnames zijn gebruikt voor het samenstellen van de speellijst voor ‘Between Wine And Blood’. De live set opent met een spetterende versie van ‘Stormclouds’. Meteen wordt duidelijk waarom de band nog altijd kan rekenen op een hondstrouwe aanhang en zelfs nieuwe, jonge fans weet aan te trekken. Ook ‘Did You Make It Safe?’, ‘I Need More Time’, ‘March In September’, ‘Seven Times’, ‘Between Dog And Wolf’; zelfs meer rustige nummers als ‘Lean Back And Fall’, ‘Summermoors’ en ‘Knievel’ (hét kippenvelmoment)  krijgen dat extra pigment, die impuls en adrenaline opstoot die een live concert tot een fijne belevenis maken. Volgend jaar viert NMA zijn vijfendertigste verjaardag. Benieuwd wat ze voor 2015 nog in petto hebben.

Vampillia

Vampillia
Alchemic Heart
Temple Of Torturous/Pioneer Music

Act uit Japan die al meer dan een dozijn releases op zijn conto heeft staan. Na de Verenigde Staten, via Important Records, komt nu ook Europa in het vizier en dat dankzij de deal die ze konden versieren met het Temple Of Torturous label. Vampillia, een beetje een lullige naam als je het mij vraagt, is een bont gezelschap met onder meer twee drummers in de rangen. Deze act stelt zich tot doel een universele, muzikale boodschap te brengen. Met deze ‘Alchemic Heart’ slagen ze daar wonderwel in. Je krijgt hier met ‘Sea’ en ‘Land’ twee composities, bestaande uit ontelbare en uiteenlopende facetten die het muzikale spectrum rijk is. Soundscapes met zowel een klassieke als moderne benadering, experimentele muziek in zijn meest brede betekenis. Het ontbreekt hen ook niet aan dramatiek en bezieling. Met de fenomenale Jarboe en levende legende Merzbow als invitees krijgen de twee tracks nog wat extra pigment. Deze plaat onderbrengen in een bepaalde categorie is onbegonnen werk. Je moet het zelf horen, je laten onderdompelen, het letterlijk beleven. De vraag ‘wat voor genre’ is dan totaal irrelevant.

Set And Setting

Set And Setting
A Vivid Memory
Prosthetic Records

Het aantal bands dat zich positioneert in de rubriek post rock en post metal groeit nog steeds aan. Eén van de nieuwkomers aldaar is het uit Florida afkomstige Set And Setting. Het viertal duikt op uit een wazige gloed in opener ‘Waves Of Luminescence’, een track die traag op gang komt, maar tenslotte toch uitbarst in herkenbare gitaarriffs en dito roffelende trommels. Een beetje braaf en voorspelbaar. Gelukkig geldt dat niet voor alle songs en probeert men opwinding en gedrevenheid te laten infiltreren in het aanbod. Wat slechts ten dele lukt. Bijvoorbeeld in ‘The Inevitable Cycle’. Na een zachte intro heeft ook het naar metal neigende ‘Acceptance’ heel veel schwung en piekt keer op keer. ‘Emptiness’ is een kort intermezzo waarbij akoestische en elektrische gitaar zich met elkaar verweven. De psychedelische outro mondt uit in het wervelende ‘Descending Sun’, een prima hap post metal van elf minuten. ‘The Light That Left Us’ mist wat veerkracht. ‘Coping’ dendert uit de luidsprekers, maakt capriolen, maar loopt zich dan vast. Meest beklijvend is nog afsluiter ‘The Last Night, A Vivid Memory’. Een weemoedige trip waarin de gitaareffecten de sfeer bepalen.

Maybeshewill

Maybeshewill
Fair Youth
Superball Music

Vijftal uit Leicester dat in 2006 debuteerde met de ep ‘Japanese Spy Transcript‘. Acht jaar verder zijn ze met ‘Fair Youth’ toe aan een vierde album. Het instrumentale gezelschap kiest voor een slimme mixtuur van post rock, progressieve rock, pop, shoegaze, electro en symfonische rock. Tijdens het maken van ‘Fair Youth’ probeerde men het gevoel van een groots ensemble te creëren, onder meer door een honderd jaar oude grand piano, een lekker ouderwets en indrukwekkend drumstel, blazers, strijkers, koor, klokkenspel en vibrafoon in het strijdperk te gooien. Een hele zwik en geen evidentie om met dat allegaartje iets degelijks in elkaar te boksen. De heren zijn ook aanhangers van het DIY principe; wat jezelf doet, doe je beter. Sinds de elpee ‘I Was Here For A Moment, Then I Was Gone‘ (2009) is het dan ook bassist Jamie Ward die de productie voor zijn rekening neemt. ‘Fair Youth’ is een prima album, maar klinkt nogal gladjes. Deze mannen zijn fijnbesnaarde muzikanten die naar perfectie streven, doch af en toe kan het geen kwaad om eens buiten de lijntjes te kleuren. Dat brengt leven in de brouwerij en dat missen we hier een beetje. De nummers zijn ook qua structuur en opbouw bijna identiek. Wie houdt van mooie, breed uitgesmeerde en fraai ingespeelde songs zal hier zeker enkele uren zoet mee zijn.

Ogre

Ogre
Bastards Of Death
Eigen Beheer

Death metal bands in het katholieke Ierland; ze bestaan. Het trio dat zich Ogre noemt werd geformeerd in 1989. Na een paar demo’s en één album gaf het drietal er in 1998 de brui aan. Al die jaren hield men zich bezig met reizen en studeren. De heren hebben zich eind 2012 herenigd en brengen nu ‘Bastards Of Death’ uit; een homp traditionele death metal, hier en daar aangedikt met wat doom en grindcore ingrediënten. De eindeloze stortvloed aan snelle riffs en rauwe grunts wordt regelmatig onderbroken door fragmenten uit nieuwsberichten of tekstflarden uit scenario’s van griezelfilms. Op zich genomen lijkt, alle death metal normen in acht genomen, alles te kloppen. Alleen laat dit plaatje me totaal onverschillig en hoor ik op geen enkel moment iets dat zich aandient als memorabel. En daar kunnen de ziekelijke en choquerende afbeeldingen van lijken in ontbinding en afgehakte lichaamsdelen, die het cd boekje illustreren niets aan veranderen. Alleen geschikt voor diehard liefhebbers van het genre.