dinsdag 6 maart 2018

QNTAL

QNTAL
VIII - Nachtblume
Drakkar

QNTAL is een kwaliteitsmerk. Sinds de oprichting in 1992 kende het gezelschap enkele personeelswissels maar die hadden geen negatieve weerslag op hun fraaie tot uitmuntende albums. Aan het bekende en gewaardeerde concept werd in al die jaren weinig of niet getornd. Na hun fel in de smaak vallende ‘Qntal Vl - Translucida’ bleef het wel zes jaar lang stil op het platen front. Voor de band luidde 2014 met de release van ‘VII’ een derde tijdperk in. Sarah ‘Mariko’ Newman, die al eerder het kernduo kwam versterken tijdens live optredens en concerten werd definitief ingelijfd. Met producer Leon Rodt, als opvolger voor de onvolprezen Philipp Groth, vonden ze de perfecte man om de weergave van het groepsgeluid verder te optimaliseren. Voor het maken van ‘VIII - Nachtblume’ werd met dezelfde bezetting gewerkt. Zangeres Syrah (Sigrid Hausen) sprokkelde alweer een aantal prachtige teksten van diverse oorsprong en geschreven in verschillende talen bij elkaar. Michael Popp voorzag ze van zeer uiteenlopende, maar uiterst passende en meeslepende muziek. De openingstrack is de wondermooie titelsong die na een ingetogen intro opgefleurd wordt met onweerstaanbare dansbeats. Het door Michael ingezongen ‘Die Finstere Nacht’ zet het dansfeest verder. ‘Music On Water’ is van een heel andere orde. Ontroert en bezweert tegelijkertijd, dankzij de toevoeging van Oosters getinte elementen. Wordt gevolgd door het meer opgewekte ‘Monteclair’, als je het mij vraagt een klassieker in wording. Het romantische ‘Echo’ klinkt wat kitscherig, doch heeft een pakkend refrein. ‘Parliament Of Fowles’ is een hippe, moderne track, waarna met ‘Chint’ een knipoog wordt gegeven richting het destijds in Duitsland populaire combo Potentia Animi. ‘Before The World Was Made’ heeft twee gezichten. Klinkt wat oubollig, maar de zang blijft mooi en tilt het nummer zo naar een meer dan aanvaardbaar niveau. Met het traditionele, maar heftig gebrachte ‘O Fortuna’ is succes sowieso verzekerd. Aansluitend is er het  vertederende ‘Minnelied’ en misschien nog meer aangrijpende ‘Sumervar’. ‘VIII - Nachtblume’ eindigt met het opzwepende, ten dans uitnodigende ‘A Chantar’. Het staat nu al buiten kijf dat dit één van de betere releases wordt van het nog prille jaar 2018. Verschijnt op 9 maart. 

Sequences

Sequences
Beneath The Earth
Audio. Visuals. Atmosphere.
Sequences is het pseudoniem voor de Belgische muzikant en visuele artiest Niels Geybels. Deze zeven tracks op deze ‘Beneath The Earth’ zijn een verzameling van composities opgenomen in de periode 2014 tot 2017 en verschenen eerder op verscheidene cassettes bij verschillende labels. Naast de editie van zeventig CDr’s is er een gelimiteerde oplage beschikbaar van dertig stuks met een bijbehorend vijftig pagina’s tellend boek met foto’s (z/w en kleur), illustraties en nooit eerder gepubliceerde collage stukken. Op deze manier toont Geybels aan dat Sequences meer is dan een muzikaal project en als een grootser concept is opgevat. De beelden zijn een aanvulling van het auditieve. Daarmee toont Niels de facetten van een grenzeloze wereld waarin de natuur centraal staat. Het zijn impressies van resonantie die voortvloeien uit het samengaan van compositie en improvisatie. ‘Beneath The Earth’ is een collectie tracks met een abstract, repetitief, minimalistisch en statisch karakter. Op een bepaalde manier liggen die in elkaars verlengde, maar zijn ze in tonaliteit ook rijk genoeg aan schakeringen om te blijven boeien. Al is hiervoor enige concentratie vereist, want als je slechts oppervlakkig luistert gaat dit effect grotendeels verloren. Voor het label is het geen toeval dat ze dit als hun vijftigste release uitbrengen. ‘Beneath The Earth’ belichaamt Audio. Visuals. Atmosphere. helemaal en is een uitstekend voorbeeld van hun esthetiek, van waar ze voor staan en wat ze willen uitdragen.  

Rutger Zuydervelt (with Ilia Belorukov and René Aquarius)

Rutger Zuydervelt (with Ilia Belorukov and René Aquarius)
The Red Soul
Sofamusic
Rutger Zuydervelt is vooral bekend onder het pseudoniem Machinefabriek. Hij heeft sinds zijn debuut in 2004 reeds talloze albums op zijn palmares. Naast soloplaten, werkte hij samen met een resem andere artiesten en maakte ook muziek voor films, documentaires, dansvoorstellingen en zelfs een videospel (‘Astroneer’). Jessica Gorter is een Nederlandse cineaste die al verschillende documentaires maakte in en over Rusland. ‘Piter’ schetst een intiem portret van Sint-Petersburg kort na de val van de muur. ‘900 Dagen’ gaat over het beleg van Leningrad in WO II, een film ook over mythe en werkelijkheid. Met ‘De Roder Ziel’ belicht Gorter de rol die Jozef Stalin heeft gespeeld tijdens zijn bewindsperiode en de verdeeldheid daarover onder de Russen, ook vandaag nog. Voor de één is hij een meedogenloze tiran en massamoordenaar, voor de ander een ware volksheld. Ze laat zowel voor- als tegenstanders aan het woord zonder zelf een uitgesproken standpunt in te nemen. Waren al haar vorige films zonder muziek, dan wou ze voor deze wel filmmuziek en kwam daarbij terecht bij haar landgenoot Zuydervelt. Vertrekpunt voor de soundtrack zijn oude opnames van Sovjet liederen en een op plaat geregistreerde toespraak van Lenin. Daarvan werden fragmenten gesampled en gecombineerd met de saxofoon van Belorukov en percussie van Aquarius. De muziekcollage voor ‘De Rode Ziel’ belichaamt zowel het gevoel van verval als een hang naar al of niet vermeende nostalgie. De filmscore dient zich aan als één geheel dat zijn eigen verhaal brengt en tegelijk helemaal is afgestemd op de documentaire zelf. Zuydervelt weet op een uitzonderlijke manier de beelden te ondersteunen en nog te versterken met zijn mix van ambient, noise, electro-akoestische experimenten en drones. Ondanks zijn minimalistische constructie kan deze assemblage van fragmenten ook alleenstaand uitgroeien tot een intense belevenis.       

PARA

PARA
PARAphon
Freifeld Tonträger
Deze ‘Paraphon’ is voor PARA het derde album, na ‘PARA-ligo’ (2012) en het in 2014 uitgebrachte ‘PARAphore’. Het trio is een samenwerkingsverband tussen de Griekse Elena Kakaliagou (hoorn en zang) en pianiste Ingrid Schmoliner en contrabas speler Thomas Stempkowski, allebei afkomstig uit Oostenrijk. Schmoliner maakt gebruik van een geprepareerde piano waarbij op of onder een aantal van de snaren en/of hamers objecten worden geplaatst. Dit verandert de klankkleur, de ene keer al meer ingrijpend dan de andere, naargelang de keuze van het aangewende materiaal. Het samen brengen van deze instrumenten en het drietal hun verschillende, muzikale achtergronden gaande van jazz en klassiek tot kamermuziek, hedendaags klassiek, minimale muziek, improvisatie en experimentele muziek maakt van deze ‘PARAphon’ een unieke belevenis. De drie protagonisten spelen zowel naast als met elkaar. De mogelijkheden van hun instrumenten brengen ze in kaart en proberen ze optimaal te benutten. Vreemde en experimentele klanken worden afgewisseld met een meer ‘gewone’, vertrouwde invulling. Ook de stem van Elena wordt soms ingezet als een extra instrument. Het voortdurend wisselen tussen textuur en klankkleur maakt de muziek onvoorspelbaar, wispelturig, onaards, repetitief, doch ook warm en omhullend. De plaat werd live opgenomen in 2016 tijdens het Kaleidophon festival in Ulrichsberg. Dit maakt het nog meer opmerkelijk. De uitgetekende patronen overstijgen vaak de door logica gedragen context. Soms krijg je het gevoel je op verboden en gevaarlijk terrein te begeven, want het geratel, gedruis, jengelen en huilen stopt nooit helemaal. Wennen doet het ook niet, je verbazen des te meer.         

We Sell The Dead

We Sell The Dead
Heaven Doesn’t Want You And Hell Is Full
earMUSIC
Van een supergroep spreken is misschien wat hoog gegrepen en toch zijn de muzikanten van We Sell The Dead niet van de minste. Het initiatief komt van gitarist Niclas Engelin (In Flames, Engel) en die wist Gas Lipstick, voormalig drummer bij het Finse HIM, zanger Apollo Papathanasio (Firewind, Spiritual Beggars) en Drömriket’s Jonas Slättung (bas) te strikken voor dit nieuwe project. Het viertal katapulteert ons terug naar het Victoriaanse tijdperk en de periode dat Jack The Ripper de straten van Londen onveilig maakte en er in de tweede helft van 1888 prostituees verminkte en vermoordde. Daarnaast is er de mystiek en donkere romantiek die aan dit tijdsgewricht wordt toebedeeld. Toen stond ook de pompeuze levensstijl en de overdreven luxe van de rijken in schril contrast met het harde en wrede bestaan van de armen. Tot op vandaag lijkt er niet veel veranderd. Voor We Sell The Dead was het bijna vanzelfsprekend om die problematiek op muzikaal vlak te vertalen naar een huidige context met meestal morbide teksten en een mengeling van heavy metal, gothic, doom en prog metal. Na de lugubere intro ‘The Body Market’ weet We Sell The Dead je als luisteraar onmiddellijk in te palmen met een actueel klinkend en pakkend groepsgeluid. De muzikanten zijn in uitstekende doen en zanger Apollo laat nog maar eens horen dat hij tot de top behoort van metal vocalisten. Zowel de meer heftige en/of massieve tracks ‘Echoes Of An Ugly Past’, ‘Leave Me Alone’, ‘Imagine’, ’Turn It Over’ als de ballades ‘Too Cold To Touch’ en ‘Silent Scream’ zijn in elk opzicht uitstekende songs. De overige zijn iets minder sterk, doch dit blijft hoe dan ook een fraai debuut want ook visueel word je verwend. Het hoesontwerp en de video’s zijn kunststukjes, sfeervol afgestemd op de muziek.

Gleb Kolyadin

Gleb Kolyadin
Gleb Kolyadin
Kscope

Deze Russische pianist vormt samen met Marjana Semkina het op kamermuziek afgestemde prog rock duo iammorning. Die brachten al drie albums uit waarvan één met live opnames. Hun laatste release en tweede studioplaat ‘Lighthouse’ dateert van 2016. Gleb is een klassiek getraind en virtuoos pianist die maar al te graag zijn talent ten toon spreidt. Een solo onderneming kon dan ook niet uitblijven. Op zijn debuut krijgt hij hulp van de fantastische zangers Steve Hogarth (Marillion), Mick Moss (Antimatter) en steengoede muzikanten als drummer Gavin Harrison (King Crimson, Porcupine Tree), bassist Nick Beggs, de veelgevraagde Theo Travis (fluit en saxofoon) en Dream Theater’s Jordan Rudess (keyboards). De eerste namen van bekende en legendarische toetsenisten die me voor de geest komen bij het horen van opener ‘Insight’ zijn die van Keith Emerson en Rick Wakeman. Die vergelijking met Emerson gaat nog eens op in het adembenemende ‘Penrose Stairs’. Al vlug blijkt dat Kolyadin van vele markten thuis is en zich ook uitleeft als klassiek, jazzrock, avant-garde en progressieve rock pianist. Zijn veelzijdigheid en de drie ingezongen nummers zijn een garantie op voldoende afwisseling en zorgen ervoor dat deze langspeler geen minuut verveeld. Fraai uitgewerkt is ook het telkens terugkerende leidmotief. Andere uitstekende en tot de verbeelding sprekende composities zijn ‘Astral Architecture’, ‘Storyteller’, ‘Kaleidoscope’, ‘The Room’ en het imponerende ‘Confluence’. Gleb Kolyadin zijn debuut is een baanbrekend werkstuk en compositorisch van een erg hoogstaand niveau.