donderdag 7 augustus 2014

Ministry


Ministry
Last Tangle In Paris – Live 2012 DeFiBrilLaTouR
UDR
Mike Scaccia stierf op 23 december 2012 op het podium tijdens een concert in Fort Worth, Texas met zijn andere band Rigor Mortis. De ultieme plaats voor een artiest en muzikant om de pijp uit te gaan, weliswaar niet op je zevenenveertigste, wat spijtig genoeg bij hem het geval was. Het was een plotse tragedie, zo ingrijpend dat het Al Jourgensen deed besluiten om meteen te kappen met Ministry, die andere act waarvan Mike deel uitmaakte. Als een soort van hommage verscheen in 2013 wel nog de laatste studioplaat waar Scaccia aan meewerkte ‘From Beer To Eternity’. Het ultieme eerbetoon komt er echter met deze live cd/dvd ‘Last Tangle In Paris’. Jourgensen houdt van woordspelletjes en de titel is een zinspeling op ‘Last Tango In Paris’, de film uit 1972 van Bernardo Bertolucci. De bezetting is met Al Jourgensen, gitaristen Mike Scaccia en Sin Quirin, bassist Casey Orr, John Bechdel op keyboards en drummer Aaron Rossi identiek aan die van de eerder al op cd/dvd verschenen show gespeeld tijdens Wacken Open Air in augustus van datzelfde jaar en ook de speellijst is bijna exact dezelfde. Veel bekende nummers passeren de revue en overspannen ruwweg de laatste tien jaar. Er is dus geen plaatsje gereserveerd voor klassiekers als ‘Jesus Built My Hotrod’, ‘Stigmata’ of ‘Flashback’. Een groot verschil met een concert in openlucht is de intensiteit van een snikhete en tot de nok gevulde zaal. Het tempo is bij het begin verschroeiend en de energie hangt als elektriciteit in de lucht. Ministry speelt heel strak en raast non-stop door. Ook aan het visuele is veel aandacht besteed. Op het grote videoscherm krijg je een zonder meer indrukwekkend spektakel te zien. Naast het concert bevat de dvd heel wat backstage materiaal met interviews, anekdotes, beelden van repetities en nog veel meer. De kop van Jourgensen – hij lijkt wel een wandelende ijzerwinkel – is niet om aan te zien, maar als performer scheert hij nog altijd hoge toppen. Naast de frontman krijgt ook de betreurde Scaccia, heel terecht trouwens, een centrale plaats. Je leert hem op een andere manier kennen dan alleen maar als muzikant en dat laat je niet onberoerd.  

Marillion


Marillion
A Sunday Night Above The Rain
earMUSIC/V2
Marillion staat bekend als een zeer gewaardeerde en prima live band. Een reputatie die ze maar al te graag te gelde maken via meerdere releases - denk maar aan ‘Anorak Live’, ‘Marbles Live’ of ‘Live From Cadogan Hall’. De groep kan ook rekenen op een fantastische aanhang progrock liefhebbers die hen financieel sponseren en van heinde en ver komen om hun favoriete groep aan het werk te zien. Sinds 2003 organiseert Marillion om de twee jaar hun Marillion Weekend dat plaats vindt in verschillende vakantieparken. In Nederland is dat het Port Zélande te Ouddorp en het is ook daar dat deze live registratie is opgenomen. ‘Sounds That Can’t `Be Made’, hun zeventiende studioplaat kwam uit in september 2012. Een album dat door de fans op gejuich werd onthaald en waarvan het magistrale ‘Gaza’ – een politiek geladen epos en statement over de beroerde situatie van de Palestijnen in de Gaza strook – het muzikale reisverslag ‘Montréal’, ‘Lucky Man’, ‘The Sky Above The Rain’ en ‘Invisible Ink’ tot hun betere werk mag gerekend worden. Het is die langspeler die gespreid over twee schijfjes wordt vertolkt, aangevuld met enkele door de fans uitgekozen en gefavoriseerde live tracks. Het blijft hartverwarmend en dierbaar hoe die supporters reageren; bijvoorbeeld in ‘Waiting To Happen’, het grootse ‘This Strange Engine’ en de emfatische en overweldigende afsluiter ‘Garden Party’ waarbij de massa spontaan en luidkeels begint te zingen en in de handen klappen. Ik kan me voorstellen dat veel bands daar alleen maar van kunnen dromen, temeer dat de songs van Marillion onvoorspelbare tempowisselingen en veranderingen in stemming bevatten. Met deze dubbelaar bewijst Marillion dat hun formule nog steeds werkt en dat de groepsleden nog altijd fantastische muzikanten zijn. Meest opvallend zijn nog altijd de prachtige solo’s van gitarist Steve Rothery, de veelzijdigheid van toetsenist Mark Kelly en de uitstekende stem van frontman Steve Hogarth. Een aangename vaststelling is dat Marillion laat horen dat ze ook stevig en fel uit de hoek kunnen komen. Het rockgehalte wordt meermaals opgekrikt en afgewisseld met de passages waarop je als luisteraar kunt wegdromen. Zo krijg je het ideale recept voor een heerlijk optreden. ‘A Sunday Night Above The Rain’ is ook te koop op dvd en blu-ray.

The Osiris Club


The Osiris Club
Blazing World
Indie Recordings
The Osiris Club bestaat uit een verzameling vreemde vogels. De muzikanten gaan schuil achter witte, spookachtige vogelmaskers en verdiepen zich in occultisme, horror prenten, stripverhalen, mythologie, het oeuvre van de Amerikaanse auteur H.P. Lovecraft en de 17e-eeuwse schrijfster, dichteres en filosofe Magaret Cavendish. Het is die laatste haar ‘Blazing World’, een utopisch sciencefiction verhaal dat een nieuwe wereld beschrijft, dat aan de grondslag ligt van het conceptuele verhaal dat The Osiris Club hier opdist. Naast drummer/toetsenist Andrew Prestidge, eveneens actief in Angel Witch en Zoltan, bestaat de bezetting uit gitaristen Chris Fullard, Raf Ruett, Darren Bunting op basgitaar en zanger Simon Oakes. Die laatste kwam pas later aan boord, want van origine is de opzet van The Osiris Club zuiver instrumentaal. Een gegeven dat nooit valt weg te cijferen op dit debuut en een hoogtepunt kent met de instrumentale afsluiter ‘Miles And Miles Away’. Opmerkelijk feit ook; aan ‘Blazing World’ werd maar liefst vier jaar gesleuteld. The Osiris club brengt een aantal componenten samen uit verschillende decennia van de rockgeschiedenis, met toch een duidelijke voorkeur voor avant-garde metal, symfonische en progressieve rock. Bovendien werd de plaat helemaal analoog opgenomen in de Orgones Studios in Londen en dat versterkt nog het pompeuze progrock sfeertje uit de jaren zeventig van de vorige eeuw. Sommige nummers als ‘The Bells’, ‘Undoing Wrong’, ‘Mystery Sells’ en de titelsong zijn tamelijk complex en dat maakt het album minder toegankelijk voor de doorsnee rockliefhebber, maar is dan weer goed nieuws voor de progrock adepten. Ook wie van vocale hoogstandjes houdt komt hier met ‘Solid Glass’, Seize Decay’ en ‘The Bells’ aan zijn trekken. Een bijzondere vermelding verdient ook nog de al eerder genoemde titelsong voor de goddelijke viool passage in de stijl van Darryl Way van Curved Air.

Midnight Masses


Midnight Masses
Departures
Superball Music
Jason Reece en Autry Fullbright kennen we van bij ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. In de lente van 2008 begonnen ze samen met een nieuw project dat de naam Midnight Masses kreeg. Niet zolang daarvoor was Autry’s vader overleden en zoals dikwijls het geval is met musici trachtte hij het verlies te verwerken door zich vol overgave te storten op zijn bestaan als muzikant. Met de hulp en onder de auspiciën van producer Gerrard Smith, bekend van TV On The Radio, groeide de act al snel uit tot een multimedia collectief met tal van gastmuzikanten, filmmakers en kunstenaars. In 2009 kwam een eerste ep uit: ‘Rapture, Ready, I Gazed At The Body’. De kernbezetting was inmiddels teruggebracht tot een zes man sterk geheel. Niet zolang erna begon men met de opnames voor een eerste album. Maar het noodlot sloeg opnieuw toe toen vriend en producer Gerrard Smith kwam te overlijden. Een mokerslag die in de eerste plaats Fullbright niet meteen te boven kwam; waarna de plannen die het traject van Midnight Masses uitstippelden voor onbepaalde tijd werden opgeborgen. Pas in 2013 achtte Autry de tijd rijp om de draad terug op te pikken en Midnight Masses nieuw leven in te blazen. Naast de destijds opgetrommelde bevriende muzikanten zijn van de partij de oorspronkelijke groepsleden Jason Reece, Eric Rodgers en Peter Hale plus het duo Ian Longwell van Santigold en Jamie Miller (...Trail Of Dead en The START) dat ook de productie voor zijn rekening neemt. Naast de dood, liefde en persoonlijke reflecties is de manier van (over)leven van een zwerver in de 21ste eeuw – Fullbright reisde rond met de as van zijn vader en liet die achter op verschillende plaatsen ergens in de wereld – een thema dat in de teksten wordt verwoord. Wat het muzikale aspect betreft is er slechts een vage band met het werk van Trail Of Dead. Midnight Masses kiest in de eerste plaats voor een eigen invulling met een wisselende stemmingsgraad gaande van bedrukt tot mijmerend. De keuze en infiltratie van verschillende stijlen en genres is heel subtiel. De muziek vertoont daarbij trekjes van psychedelische en progressieve rock, gospel, krautrock en soul. Het is even wennen aan de manier van zingen, want die is niet altijd zuiver op de graat. Toch staan er op ‘Departures’ een aantal uitmuntende en pakkende songs op als ‘Am I A Nomad?’,  ‘All Goes Black’, de wat zweverige, geestverruimende met synths doorweven titelsong en het instrumentale ‘Everywhere Is NowHere’. In ‘Be Still’ en ‘There Goes Our Man’ zijn dan weer de drumpartijen doorslaggevend. Het verlies van zijn vader en zijn vriend Gerrard Smith hebben het leven van Autry Fullbright ingrijpend veranderd. Het verwerkingsproces gaf hem echter de energie en inspiratie voor het maken van een prachtig eerbetoon in de vorm van deze langspeler.

Lazer/Wulf


Lazer/Wulf
The Beast Of Left And Right
Retro Futurist Records
Retro Futurist is een nieuw label in het leven geroepen door Phillip Cope, Laura Pleasants en Carl McGinley II, de harde kern van heavy rockers Kylesa. Wat geldt voor veel andere door bands opgestarte labeltjes is ook van toepassing op Retro Futurist. Men streeft ernaar om op een ongebonden manier talentrijke artiesten een kans te geven en tegelijk kwaliteitsvolle producten af te leveren. Lazer/Wulf is pas de vierde act die bij hen onderdak kreeg. Dit trio is in hoofdzaak een niet in een hokje vast te pinnen instrumentale groep waarbij af en toe wordt gezongen. Invloeden van funk, thrash, jazz, sludge metal, math rock, progressieve rock of electro komen her en der aan de oppervlakte. Lazer/Wulf ging aan de slag in 2006 als een kwintet, maar werd al snel afgeslankt tot een trio. Dat bracht met ‘The Void That Isn't’ in 2009 een eerste album uit. Drummer Mathius hield het dan voor bekeken en het duurde twee jaar voor gitarist Bryan Aiken en bassist Sean Peiffer een gepaste vervanger vonden in de persoon van jazz drummer Brad Rice. Met hem werd in 2012 de ep ‘There Was A Hole Here. It’s Gone Now’ opgenomen, de aanzet tot ‘The Beast Of Left And Right’ een gedurfd werkstuk. De langspeler is opgevat en opgebouwd als een palindroom of keerwoord, een symmetrische volgorde van letters of cijfers in een woord of een getal. Het individu staat in het midden en kan kiezen voor rechts of links, ja of nee, zwart of wit. Achterliggend idee is als je eerlijk en oprecht bent het er niet toe doet welke kant je uitgaat. De drie muzikanten zetten dit om in een muzikaal verhaal. Sommige nummers zijn hetzelfde, maar dan achterstevoren of zijn elkaars tegenpool in tekst of muziek. De titel liegt er niet om. Dit is een beestige plaat waarmee men het begrip ‘metal’ ruim overstijgt. De drie muzikanten beheersen hun instrumenten tot in de perfectie. ‘The Beast Of Left And Right’ presenteert zich dan ook als een levendige collectie songs, opgediend in de vorm van een buitengewoon straffe cocktail die je sterretjes laat zien. Bijvoorbeeld in ‘Lagarto’, ‘Twelve Leaps Over The Triple Trap’, ‘Beast Reality’ of het orgelpunt ‘Mutual End’.

Erlen Meyer


Erlen Meyer
Erlen Meyer
Klonosphere Records
De erlenmeyer is een kegelvormige fles met een smalle hals; tegenwoordig erg populair in restaurants, maar staat ook mooi thuis op de eettafel en kan gebruikt worden als vaas, karaf, glas of puur ter decoratie. Het van oorsprong in laboratoria gebruikte glaswerk is genoemd naar zijn uitvinder; de Duitse chemicus Emil Erlenmeyer. Muzikaal valt er niet meteen een verband te leggen met deze Franse metal groep, tenzij de band bestaat uit gesjeesde chemie studenten of net bollebozen in de scheikunde die de man op handen dragen. Het vijftal uit Limoges werpt zich op als een doom/sludge metal act. Zanger Olivier Lacroix brult en schreeuwt, maar kan ook gewoon declameren en toch de dreiging voelbaar houden. Zijn vier kompanen gaan onstuimig te keer, flirten speels met het dissonante en hameren er meedogenloos op los. Hun muziek is als een logge, zwaar geladen kiepwagen die eenmaal op gang getrokken alles wat onder de wielen komt vermorzelt. Voor hun teksten zocht het kwintet zijn inspiratie bij de makers van klassieke griezelfilms en de auteurs van het betere detectiveverhaal. De tracks wringen en keren zich in allerlei bochten en illustreren ten top gedreven angst, wanhoop, claustrofobie en lijden. De sfeer is heel bitter en hard. De sfeer is heel bitter en hard. Favoriete nummers zijn ‘Sans Fleurs Ni Couronne’, ‘Agatha’ en ‘Bouche Cousue’. Het is een debuut dat in zijn genre met open armen zal worden ontvangen.