Milkilo

Milkilo

Atlas

Atypeek Music

Frans bas en drum duo uit Saint-Etienne dat gestalte kreeg na vele nachtelijke uren te hebben doorgebracht met het spelen van ettelijke jamsessies. Trokken zeven jaar de hort op en brachten tussendoor een vijftal EP’s uit. Deze ‘Atlas’ is pas hun eerste volwaardige album. Bassist Antony Ferreira en drummer/zanger Gabriel Notin grossieren in verschillende stijlen gaande van noise over hardcore tot punk en sludge. Improvisatie blijft een belangrijk aspect en maakt een groot deel uit van hun muzikale escapades. Een pedaal bord als hulpmiddel is hierbij onontbeerlijk.  Alle tracks lopen naadloos in elkaar over met tussendoor korte stukjes (‘Atleast’, ‘Athome’ en ‘Atoms’) die zowel lascief als inventief klinken en die zich hier aandienen als interludia. Stevige uithalen zijn er met ‘Caravelles’ en ‘Kamet’. Meer rustige passages zorgen in deze nummers voor wat variatie. ‘Styx’ begint als een wat zweverige track, maar halverwege gaat het tweetal lekker loos. Heel pittig is het opzwepende ’Coma Cluster’. Enkel in het experimentele en fragmentarische ‘Memoires’ en uitloper ‘Atlast’ wordt er gezongen. Nou ja, geschreeuwd. ‘Atlas’ is een creatief werkje, bijwijlen doordacht en intens.

Ministry

Ministry

Nog altijd strijdvaardig

Bij het wakker worden op 9 november 2016 besloot Al Jourgensen dat het nog eens tijd was om een Ministry album op de goegemeente los te laten. De frontman staat er om bekend om over allerlei topics ongezouten zijn mening te geven. Ook als het over politiek gaat neemt hij geen blad voor de mond. Denk maar aan zijn Bush trilogie. ‘AmeriKKKant’ is een opnieuw politiek geïnspireerde plaat geworden. Jourgensen speelt niet zozeer de man (Donald Trump), maar eerder het (kapitalistisch) systeem dat helemaal is ontspoord en aan de oorzaak ligt dat iemand zoals Trump kan verkozen worden tot president. Over ‘AmeriKKKant’ en nog veel meer hadden we een gesprek met Al zelf.

Tekst: Paul Van de gehuchte

Is dit album het ultieme werkstuk geworden waarin je al je muzikale kennis en ervaring die je hebt opgebouwd tijdens het bestaan ​​van Ministry bundelt?

‘Zoals het oude gezegde luidt: ga met wat je weet, want er niets mis mee om uit je eigen muzikale ervaringen te putten. Er zitten ook een paar nieuwigheidjes tussen, maar die mag de luisteraar zelf ontdekken. Naast mijn oude kompaan Burton C. Bell (Fear Factory) zijn er gastbijdragen van onder meer DJ Swamp, Arabian Prince (ex N.W.A.) en Lord Of The Cello. Muzikanten waar ik best fier op ben om mee te mogen samenwerken.’

HET VOLLEDIGE PLAATJE

Waarom laat je de songs in elkaar overvloeien?

‘Dit album vertelt een verhaal. Het is de bedoeling om het in zijn geheel te beluisteren. Alleen dan kun je het ten volle leren appreciëren en ook begrijpen hoe erg het wel gesteld is met onze huidige samenleving. Individuele liedjes of fragmenten geven niet het volledige plaatje weer.’

Waarom koos je voor ‘AmeriKKKant’ als titel?

‘Omdat het in Amerika - en eigenlijk ook in de rest van de wereld - de verkeerde kant op gaat. We zijn de weg kwijt en niemand blijkt in staat om het tij te keren. Zolang we hetzelfde pad blijven bewandelen wordt overleven zelfs problematisch, laat staan dat we erop zouden vooruitgaan.’

Sommige mensen gaan de politiek in, anderen doen donaties, anderen worden een terrorist. Wat was voor jou de trigger om muziek als hulpmiddel te gebruiken om je mening te uiten en je (politieke) mening te geven?

‘Ik doe af en toe een donatie en zou graag meer doneren, vooral aan mensen of instellingen waar ik mee meeleef en sympathie voor koester, maar daarvoor verdien ik te weinig. Terrorisme is zelfvernietigend en staat niet in verhouding tot de boodschap die je wil overbrengen. Dus leek me muziek het logische platform en voor mij persoonlijk de juiste keuze om mij te uiten.’

In het verleden heb je je onder meer laten inspireren door president Bush, gebeurt nu hetzelfde met Trump als president?

‘Niet noodzakelijk. Bush, Trump of nog iemand anders, het maakt allemaal niet uit. Wat is het verschil?

Het is het systeem dat dit soort hansworsten voortbrengt en ze aan de macht brengt. Dat is waar ik de nadruk op wil leggen en de aandacht op wil vestigen.’

ONDERWIJS IS DE HOEKSTEEN

Zou je kunnen stellen dat de verkiezing van Trump voor een groot deel te wijten is aan het falen van het onderwijssysteem in de VS?

‘Bingo! Recht in de roos! Ik heb het onderwijssysteem aangeklaagd, of eerder het gebrek daaraan en dat al decennia lang. Als je een metaaldetector aan de ingang van een school moet installeren om een gevoel van veiligheid te creëren dan zou je denken dat er toch één iemand aan de alarmbel gaat trekken. Niets daarvan, integendeel voor een degelijk onderwijs is er in de VS geen geld. Idem dito voor een algemene gezondheidszorg.’ 

Wat is je mening over het tweede amendement, het vrije bezit van wapens? Moet er een beperking komen?

‘Natuurlijk wel. Aan de andere kant, de mensheid heeft altijd wapens gehad. Zonder hadden we het nooit gered. Ze waren nodig om te jagen, zodat we te eten hadden en konden overleven. Maar om te jagen heb je geen hypertechnologie nodig. Ik onderschrijf zeker niet de theorie van een ‘goede kerel’ met een pistool kan een ‘slechterik’ met een pistool tegenhouden. Wat voor shit is dat? Trouwens wie beslist wie ‘goed’ of ‘slecht’ is? Wat dacht je om ‘slechte mensen’ een verbod op te leggen om nog wapens te kopen of te dragen? Ik denk dat de ‘goeden’ er overheen zullen komen en stoppen met angst zaaien en zeuren over hun rechten om zich te bewapenen, wanneer het aantal doden omlaag gaat en de straten veiliger zijn voor hen en hun kinderen, zoals keer op keer bewezen is in landen met een meer restrictieve wapenwetgeving.’

Hoe gevaarlijk is de neiging dat meningen en leugens echte feiten vervangen en dat je ermee wegkomt?

‘Natuurlijk is het gevaarlijk, maar niet verrassend. We zijn opgevoed en opgegroeid met nep nieuws. Dit gaat helemaal terug naar ons onderwijssysteem en het smoren van de individuele gedachte en het belonen van de kudde mentaliteit, het wat ik noem ‘stam denken’. Van religie tot geschiedenis, wat ons wordt geleerd zijn leugens. Wiskunde en wetenschappen zijn ook niet de absolute vormen van kennis waar we ons moeten aan spiegelen. Onze creativiteit en zelfs ons kosmisch bewustzijn worden gestuurd en gefnuikt vanaf onze geboorte, wat leidt tot een maatschappij die geïnfecteerd is met een alsmaar groeiende groep imbecielen en hun lemming mentaliteit.’

Seksueel misbruik en intimidatie van zowel vrouwen als mannen is zo oud als de mensheid zelf, maar vandaag hebben de slachtoffers een stem en worden ze gehoord. Maar is er geen risico dat we doorschieten in de andere richting?

‘We nemen opnieuw een opkomende beweging van verzet niet ernstig en minimaliseren en bagatelliseren het. Een eenvoudige en voor de hand liggende stap om het verhaal op die manier te controleren en te beheersen. Het kan me geen ene moer schelen dat wie dan ook aan iemand anders in de tieten of de kont knijpt, met het voorbehoud dat een gewelddadige aanval van welke aard dan ook weerzinwekkend is. Waar ik echt om geef is waarom we opgevoed en geleerd worden dat het sociaal aanvaardbaar is voor mannen om zich te bezondigen aan dergelijk gedrag en het aanvoelt als een geboorterecht om het acceptabel te maken, goed te praten en te rechtvaardigen. Ik geef om het feit dat vrouwen

onderwezen en opgevoed worden om onderdanig te zijn en dergelijke maatschappelijke normen te aanvaarden. Waarom is het verschil in loon voor vrouwen in dit land nog steeds 73 cent tegenover 1 dollar voor mannen voor exact hetzelfde werk? Waarom denken mannen nog altijd het recht te hebben om vrouwen wetten op te leggen in verband met voortplanting en het krijgen van kinderen? Overal waar je kijkt zijn de methodes, structuren en maatschappelijke normen in het voordeel van de man. Nergens en op geen enkele gebied is er gelijkheid. Geen wonder dat mannen denken dat de wereld één groot gigantisch feestje is voor pikken. Ik heb ook boter op het hoofd en deed er een groot deel van mijn leven gulzig aan mee. Oh ja dat klopt, ik heb hetzelfde onderwijssysteem doorlopen als de rest van die vetzakken (lacht).’

DE PIJN VAN HET ZIJN

Tegenwoordig is geld de echte macht die het systeem beheerst. Is het kapitalisme niet gedoemd te verdampen zoals het communisme dat deed?

‘Elke structuur ziet er goed uit op papier ... communisme, kapitalisme, religies, enzovoort enzovoort.

Het probleem is dat mensen die machtsposities innemen in veel gevallen niet voldoende zijn geschoold, noch over een zeker intellect beschikken, noch voor rede vatbaar zijn.  Ze vallen simpelweg terug op primaire oerinstincten zoals hebzucht en angst. Elk stelsel zal instorten als het lang genoeg wordt geleid door niet-verlichte geesten.’

Wanneer ben je geïnteresseerd geraakt in de lichaamscultuur (tatoeages, piercing)?

‘Om eerlijk te zijn: tijdens de eerste Revolting Cocks tournee werd ik op een ochtend wakker met een enorme kater en zag een tatoeage op mijn arm zonder me iets te herinneren over het hoe en waarom. Na een paar weken raakte ik er niet alleen aan gewend maar besloot ik om via nog meer tatoeages mijn verhaal te vertellen. Het is het verslag, een soort van documentaire over mijn leven op deze planeet.’

Hoeveel pijn kun je verdragen om het resultaat te verkrijgen dat je voor ogen hebt?

‘Veel, het leven op deze aardkloot maakt dat je eraan gewend raakt.’

Lichaamscultuur heeft ook betrekking op gezondheid, het voorkomen van ziektes, verval en schade. Ben je ook met die aspecten bezig?

Ja, ik ben me daar heel erg van bewust. Het is vroeger ooit anders geweest, maar dat is nu verleden tijd. Elke tatoeage zie ik als een Polaroid momentopname. Een afbeelding van waar je overal op je trektocht door dit leven bent geweest. Die gebeurtenissen heb je voor eeuwig en altijd vastgelegd. Is veel cooler dan het nemen van een selfie.’

Sommige mensen verzamelen graag, anderen willen een luxe huis, een mooie auto, een motorfiets. Vind je het leuk om dingen te bezitten en word je daar blij van?

‘Natuurlijk, maar dat heeft alleen maar een tijdelijk effect en moet je altijd kunnen plaatsen binnen zijn context.’

Ministry

Ministry

AmeriKKKant

Nuclear Blast

Na de release van ‘From Beer To Eternity’ (2013) leek het liedje van Al Jourgensen en zijn Ministry uitgezongen, maar dat was buiten de waard zelf gerekend. Vijf jaar later, na een lang verwerkingsproces en een tijd van bezinning is de groep er terug klaar voor om nog eens flink tegen de schenen te schoppen. Als de titel dient als indicatie dan kun je niet echt spreken van origineel. In het verleden was er al ene Ice Cube die met ‘AmeriKKKa’s Most Wanted’ (1990) op de proppen kwam. De plaat opent tamelijk verrassend met ‘I Know Words’, scratching, dub en zijne doorluchtigheid Lord Of The Cello zorgen voor een ongewone insteek. Dit krijgt een vervolg in het met bluesy mondharmonica en blazer sectie opgesmukte ‘Twilight Zone’. Een rauwere en hardere track en qua geluid dicht aanleunend bij zijn andere band Revolting Cocks. Jourgensen put ook gretig uit zijn ruime verzameling samples die hij zo te horen ook up to date houdt. Na de intro van ‘Victim Of A Clown’ krijgen we het meer vertrouwde Ministry te horen met toch weer die verdraaide cello. Met ‘We’re Tired Of It’ en ‘Antifa’ gaat alles op de schop en halen Al en co. herkenbaar, doch verwoestend uit. Het refrein van ‘Wargasm’ doet denken aan dat van ‘Wardance’ (Killing Joke). ‘Game Over’ en de afsluitende titelsong zijn weer typisch Ministry. Op een paar kleinigheidjes na vallen er hier geen verrassingen te noteren. Jourgensen (59) bijt nog altijd zowel tekstueel als muzikaal flink van zich af en is blijkbaar nog niet van plan om met vervroegd pensioen te gaan.    

Schattenmann

Schattenmann

Licht An

Drakkar

Duitsland verwelkomt een nieuwe Neue Deutsche Härte act, want uit de schaduw en in het licht treedt Schattenmann. Opgericht in 2016 debuteert het uit Nürnberg afkomstige viertal met het album ‘Licht An’. Frank Herzig, in een vorig leven gitarist bij Stahlmann, heeft zichzelf hier gepromoveerd tot zanger en doet dat niet onaardig. Klinkt bijwijlen een beetje geforceerd. Zelf omschrijft Schattenmann zich graag als de eerste vertegenwoordigers van de ‘Neue Deutsche Härte editie 2.0’. Iets te veel eer vinden we, want echt vernieuwend zijn ze niet. Men probeert onder meer wat variaties aan te brengen met afwisselend trage en snellere nummers, maar dat is een bekend recept. Eigenlijk kun je ze naast NDH bands onderbrengen als het al eerder genoemde Stahlmann, Megaherz en Heldmaschine. In hun verwoede pogingen om ‘anders‘ te klinken wordt het soms schrijnend pijnlijk en dwaalt het kwartet in het donker zonder de uitgang te vinden. Zo maken ze gebruik van kind stemmetjes in ’Generation Sex’ en halen het voor de rest agressieve ‘AMOK’ onderuit met een paar stroperige tussenstukken. Het bombastische ‘Zahn Der Zeit’ op zijn beurt is een aaneenschakeling van clichés. Een paar lichtpunten zijn er ook met de als single naar voor geschoven titelsong, het catchy ‘Brennendes Eis’,  het wat lugubere ‘Schattenmann’ en de uitstekende bonustrack ‘Rot’. 

The Osiris Club

The Osiris Club

The Wine-Dark Sea

Indie Recordings

Londense band die in 2014 debuteerde met het album ‘Blazing World’. Deze ‘The Wine-Dark Sea’ is de volgende stap richting meer bekendheid. Met het concept geven ze andermaal gestalte aan een fictieve wereld geïnspireerd door comics, griezelverhalen en auteurs als Robert Aickman, H.P. Lovecraft en Mike Mignola. Muzikaal zoeken ze aansluiting bij de avant-garde metal en progressieve rock van jaren zeventig bands als King Crimson en Genesis. Een ambitieuze doelstelling waarmee ze de apocalyptische, psychedelische en theatrale kant van hun muziek extra willen belichten. Als producer werd Anders Møller aangetrokken (Myrkur, Turbonegro, Ulver). Die beschikt in zijn studio over een batterij analoge instrumenten, onder meer vintage synthesizers waar de mannen van The Osiris Club dankbaar gebruik van maakten. Dit zorgt voor een warm retro gevoel. De moeilijker passages doen soms een beetje denken aan Ulver, wiens Kristoffer Rygg een gastbijdrage levert in ‘Island In Stone’. De meer complexe composities zoals ‘A Winters Night On Sentinel Hill’, ‘With The Giants’ en ‘The Signal’ zullen vooral bij prog rock voorstanders erg in trek zijn, maar ook de doorsnee rock liefhebber komt hier aan zijn trekken met songs als ‘Wormwood Grange’, ‘The Hopeless Distance’, Ringing The Changes’ en ‘Mausoleum’.

Parzival

Parzival

Urheimat Neugeburt

Mighty Music 

Van oorsprong een industrial en electro gezelschap met in zijn rangen Russische en Deense muzikanten. Na de release van twee cd’s veranderden ze hun naam van Stiff Miners in Parzival. Hebben al een zevental platen op hun repertoire staan en vertonen op alle gebied heel wat gelijkenissen met de Sloveense act Laibach. In 2011 brachten ze het album ‘Urheimat’ uit. Driekwart van de songs hebben ze nu in een nieuw jasje gestoken en er met ‘Navadi Purana’ en ‘Lord Of The Sea’ twee nieuwe tracks aan toegevoegd. De industrial en EBM invloeden zijn naar de achtergrond verdrongen. Elektrische gitaren en drums maken nu de dienst uit. Al blijft het groepsgeluid trouw aan zijn bombastische, militaristische en symfonische stijlvariaties waarin ook nog plaats is voor wat ingrediënten uit zowel Europese als Aziatische volksmuziek. Zelf omschrijven ze het als ‘gnostic rock’. Zanger en toetsenist Dimitrij Bablevskij heeft een uitzonderlijke en ontzagwekkend diepe bariton. Gaat op bepaalde momenten exuberant te keer en dan is het sorterend effect zo overdreven dat het bijna lachwekkend wordt zoals in ‘Der Aarn’ en ‘Der Blasebalg’. Deze ‘wedergeboorte’ is  vooral wisselvallig, maar kent met ‘Urheimat’ en ‘Nach Nord’ toch een paar uitschieters.

Crippled Black Phoenix

Crippled Black Phoenix

Horrific Honorifics

Season Of Mist

Na hun laatste studio album ‘Bronze’ achtte frontman Justin Greaves de tijd rijp om enkele van zijn favoriete artiesten eer te bewijzen door een song van hen te coveren. Het leidde tot deze zes nummers tellende ep. Af en toe deden ze al eens een cover, maar hier komen acts aan bod die bepalend zijn geweest in de ontwikkeling van CBP als band en/of een rol van betekenis hebben gespeeld in het leven van Greaves. Justin blijft trouw aan het eigen groepsgeluid, een mengeling van psychedelische rock, stoner, prog en folk rock en benadert tegelijk de uitverkoren nummers met het nodige respect. Het maakt van ‘Horrific Honorifics’ een uitstekend plaatje met tot de verbeelding sprekende interpretaties van ‘False Spring’ (Arbouretum), ‘The Golden Boy Swallowed By The Sea’ van Swans, wijlen James Molina’s Magnolia Electric Co. ‘Will-O-The-Whisp’, ‘In Bad Dreams’ van The God Machine en ongetwijfeld het meest bekend in de oren klinkend ‘The Faith Healer’ van The Sensational Alex Harvey Band. De wat duistere insteek met verwijzingen naar wanhoop, depressie en zwartgalligheid geven het geheel een extra persoonlijke toets.

Loudness

Loudness

Rise To Glory

earMUSIC

Loudness is in thuisland Japan en ook ver daar buiten een begrip. De groep werd opgericht in 1981 en was één van de eerste Japanse heavy metal bands die internationaal kon doorbreken. Op de teller staan inmiddels 26 studio en 9 live albums. Hun piek kenden ze met langspelers als ‘Thunder In The East’ (1985) en ‘Lightning Strikes’ (1986). Loudness is ondanks het wisselen van de wacht van een aantal muzikanten dus al meer dan drie decennia lang actief. De enige die sinds het begin aan boord bleef is gitarist Akira Takasaki. De huidige bezetting bestaat trouwens, behalve de in 2008 overleden drummer Munetaka Higuchi, uit de originele line-up. Als vervanger voor Higuchi werd Masayuki Suzuki ingehaald. ‘The Sun Will Rise Again’, hun vorige studioplaat dateert van midden 2014. Een op de Amerikaanse markt afgestemde remix kwam uit op 7 oktober 2015. De fans zaten dus al een tijdje op hun honger en keken dan ook reikhalzend uit naar de volgende plaat. Verwacht met ‘Rise To Glory’ geen spectaculaire koerswijziging. Loudness zweert nog altijd bij oerdegelijke heavy metal. Af en toe probeert men eens iets anders zoals in de twee instrumentale nummers, de cinematografische intro ‘8118’ en het bij prog en jazzrock aanleunende ‘Kama Sutra’. Alhoewel traditioneel opgevat klinken de songs overwegend fris, monter en heftig. Tot die categorie behoren alleszins ‘Soul On Fire’, ‘I’m Still Alive’, ‘Go For Broke’ en de titelsong. Onder de verwachtingen blijven het aftandse vehikel ‘No Limits’ en het slome, zich als ballad aandienende ‘Rain’. Voor de Amerikaanse en Europese markt gaat ‘Rise To Glory’ vergezeld van een bonus cd. ‘Samsara Flight’ is een verzameling van hun dertien meest bekende tracks. In 2016 in een nieuw jasje gestoken en toen alleen uitgebracht in Japan. Een leuk extraatje voor de diehard fans of voor wie niet vertrouwd is met het vroegere werk van deze Japanse metal pioniers.      

Heavatar

Heavatar

Opus II - The Annihilation

earMUSIC

Heavatar is het (hobby) project van Van Canto stichter Stefan Schmidt. Met ‘Opus I - All My Kingdoms’ verscheen in 2013 een eerste cd. Ligt de nadruk bij Van Canto op het vertolken a cappella dan kiest Heavatar voor een op klassieke muziek geënte variant van power en symfonische metal. De klassieke meesters waarbij men te rade ging op hun tweede langspeler zijn Puccini (‘None Shall Sleep’), Chopin (‘Hijacked By Unicorns’) en ook nog Beethoven, Mendelssohn, Boellmann en Vivaldi die elk op hun beurt wel ergens in één van de songs opduiken. Naast zingen speelt Stefan ook elektrische gitaar. De rest van de bezetting bestaat uit ervaren muzikanten als  drummer Jörg Michael, bassist Daniel Wicke en gitarist Sebastian Scharf. Met de tweede plaat zoekt een groep meestal naar bevestiging. Er is dan ook niet veel gewijzigd aan het concept. Men pakt het wel nog grootser aan met epische vormen aannemende orkestratie, imposante vocalen en koor, geweldige riffs en het betere solowerk. In de eerste helft legt men er duchtig de pees op en komt het power element nadrukkelijk op de voorgrond. Vanaf ‘A Broken Taboo’ gaat men genuanceerder te werk en kiest men voor een meer theatrale en bombastische invulling. Alleen ‘Metal Daze’ klinkt weer wat agressiever, doch is tegelijk nogal naïef opgevat. Het refrein heeft wel een hoog meezing gehalte. Afsluiten doet Heavatar met ‘The Look Inside’ een hoogdravend instrumentaal opus. Wie ‘All My Kingdoms’ het summum vond zal ook heel blij zijn met ‘The Annihilation’ waarbij Schmidt en co. de lijn van die eerste verder doortrekken.

Atrocious Filth

Atrocious Filth

Moans

From Pub

Voor dit plaatje moeten we terug naar 24 februari 2016, want dat is de datum waarop ‘Moans’ werd uitgebracht. Atrocious Filth is een Poolse industrial formatie die ook het experiment niet schuwt. Het kernduo Andrzej Choromanski en Slawomir Jozwiak kijkt op naar muzikanten als Mick Harris en Justin Broadrick en het hoeft dan ook niet te verwonderen dat sommige nummers dicht aanleunen bij Godflesh en Scorn. Hun experimentele aard verwijst dan weer naar artiesten als Robert Fripp (King Crimson), Michael Gira (Swans) en Mike Patton (Mr. Bungle). Deze mini cd laat de twee gezichten zien van Atrocious Filth. Zijn de eerste twee nummers nog industrial en metal getint dan waagt men zich bij de overige tracks aan probeersels waarin een hoofdrol is weggelegd voor saxofoon en elektrische contrabas in ‘Tesseract 1 & 2’. Maar het zijn vooral ‘Hubris’ en ‘Angst’ die alle aandacht naar zich toe trekken. Vooral in die laatste proef je echt de beklemming en de spanning. ‘Moans’ is in de optiek van tweespalt tussen ‘gewoon’ en proefneming een vreemdsoortige release die wel wat aandacht verdient.   

K-Essence

K-Essence

We Prefer The Night

Alchera Visions

Dit is de laatste van een vijftal platen uit 2016 die pas nu boven water zijn gekomen bij Dark Entries en waar ondergetekende zich mocht over ontfermen. Achter K-Essence gaat de Pool Bartek Czarno-Księżyk schuil. Zijn debuut ‘Prince Of Pawns’ verscheen in 2013 dankzij crowdfunding via het megatotal.pl platform. Deze ‘We Prefer The Night’ is zijn tweede worp en zag het levenslicht eind april 2016. Was die eerste nog een solo uitstap, dan verzamelde Bartek voor het inspelen van ‘We Prefer The Night’ een heuse band met een traditionele bezetting van gitaar, bas en drums rond zich. De man heeft iets met cabaret en theater en laat zich leiden en inspireren door sterren als Nick Cave, Lou Reed, Tori Amos en PJ Harvey. De songs baden in een sfeer van hartzeer, verwachting, verbeelding, verrukking, gemiste kansen en teleurstelling. Niet alle composities zijn even dwingend en emfatisch. Komt ook wel door de verschillen wat betreft trant waarop ze worden ingekleurd en de subtiele variaties van alternatieve rock gaande van ingetogen, jazzy, burlesk en zeemzoet tot wervelend en heftig. Het zijn ‘This Party Isn’t Over’, ‘Bathe And Forget’, ‘Swim Says’, ‘Those Summerdays’, ‘Every Black Shirt’, ‘Come Home And Stay’ en ‘Dangerous Man’ die elk op hun eigen manier net dat ietsje meer brengen. Met deze plaat slaagt de Poolse songsmid erin om de sfeer na een nachtje stappen bijna perfect weer te geven en het nachtleven aan te prijzen.

The Micronaut

The Micronaut

Forms

Acker Records

Nog een oudere release, meer bepaald van begin december 2016. The Micronaut is de artiestennaam voor Stefan Streck, een Duitse multi-instrumentalist en producer. ‘Forms’ is The Micronaut zijn derde langspeler. Duitsland heeft een traditie hoog te houden wat betreft elektronische muziek en Streck trekt aardig zijn streng. Zijn mix van electro, pop en IDM is lekker dansbaar en omvat een kleurrijk palet met twaalf veelzijdige tracks. Komt ook door de inbreng van een aantal gastbijdragen van artiesten als Saskia Arndt, Robert Groos-Albouts, Laura Deadelow, I Am Halo en Sebastian Bode. Af en toe is het ook wat minder zoals met het wat slappe ‘Prism’ of   zoutloze ‘Kite’. Heel wat beter is het funky ‘Triangel’, ‘Square’ het sterk gevarieerde ‘Ellipse’, het avontuurlijke tweeluik ‘Trapez’ en ‘Circle’ of het meer slome door stemeffecten gestuurde ‘Pyramid’. ’Oval’ doet dan weer denken aan Fatboy Slim. Je moet ook wel een fan zijn van die bewerkte stemmetjes. Stefan laat een brede waaier horen van heel verscheiden ritmes en uiteenlopende subgenres. De man speelt jaarlijks zo een honderd shows en vult dit aan met het producen van remixes. Streck is dus heel goed thuis in het Duitse danscircuit en weet hiermee te scoren. 

Off World

Off World

1

Constellation Records

De Canadees Sandro Perri is al vele jaren actief. Sinds 2003 wordt zijn muziek uitgebracht door het gerenommeerde Constellation label. Deze in Toronto residerende componist, producer en multi-instrumentalist was niet alleen actief onder zijn eigen naam, maar ook de stuwende kracht achter projecten als Polmo Polpo en Glissandro 70. De man is befaamd voor de manier waarop hij zijn muziek voorstelt. Hij bezit een rijke verzameling van geluidsopnames, maakt gebruik van vreemde zowel akoestische als elektronische instrumenten en experimenteert met diverse compositietechnieken en het deconstrueren van melodieën. Perri heeft nog heel wat onuitgegeven materiaal en in 2008 rijpte dan het idee om onder de naam Off World en gespreid over drie langspelers deze nummers uit te brengen. Naast Sandro bestaat het gezelschap Off World uit producers/muzikanten Drew Brown (Lower Dens, Blonde Redhead, Beck), Susumu Mukai (Zongamin), MJ Silver (aka Mickey Moonlight) Craig Dunsmuir (Glissandro 70, Kanada 70) Jesse Zubot en Eric Chenaux. Deze ‘1’ klinkt buitenaards en wereldvreemd. Je zou bijna denken dat het geen mensen zijn die hier musiceren. Tegelijk, door het gebruik van vintage synthesizers, maak je een reis doorheen de geschiedenis van de elektronische muziek. Er dienen zich elementen aan die ongetwijfeld velen bekend in de oren zullen klinken. ‘1’ is in vele opzichten een bijzondere plaat, een tikje excentriek en niet onder te brengen in een bepaalde categorie. Het is muziek die je met open geest gewoon moet ervaren en ondergaan. Deze release dateert eigenlijk al van eind september 2016. Externe factoren zorgden er voor dat deze nu pas bij ons de nodige aandacht krijgt, onder het motto beter laat dan nooit.  

Birth Of Joy

Birth Of Joy

Hyper Focus

Glitterhouse Records

Van toetsenist Gertjan Gutman is geweten dat hij een fervent voorstander is van zijn Philicorda orgel. Nooit gedacht dat hij zich een nieuw instrument zou aanschaffen en toch. Gertjan kocht zich een Hammond C3, een door de verkoper wat aangepast model. En die krijgt op deze ‘Hyper Focus’ zijn vuurdoop. Zelf heb ik altijd een zwak gehad voor de warme klanken van een Hammond orgel. Wie kent niet beroemde beoefenaars als Jon Lord, Ken Hensley, Rick Wakeman of Keith Emerson. Nu hoort Birth Of Joy ook bij het selecte groepje van hedendaagse bands die dit instrument in ere herstellen en ze sturen er hun muziek mee naar ongekende hoogtes. Maar Birth Of Joy is meer dan alleen maar Hammond. Ook op gitaar en drums staan ze hun mannetje en op het gebied van (samen)zang hebben ze op deze ‘Hyper Focus’ een grote sprong voorwaarts gemaakt. Hun muzikale spectrum van jaren zestig en zeventig rock, blues en psychedelica hebben ze aangedikt met afwisselend een streep latin, fusion, stoner, punk, prog rock en grunge. Dat zorgt voor een mooi, gevarieerd palet van dertien energieke en stomende rock tunes. Je hoeft dus niet te vrezen voor een gebrek aan creativiteit en vernuft. De 450 live shows van de afgelopen drie jaar dragen er toe bij dat Birth Of Joy het klappen van de zweep kent. De drie muzikanten voelen elkaar blindelings aan en hebben vertrouwen zat. ‘Hyper Focus’ is ook een plaat met verrassende wendingen. Zoals de intro in ‘You Are Many’, de drie korte, maar daarom niet minder interessante, zeer van elkaar verschillende instrumentale tracks, het progressief en psychedelisch ingekleurde ‘Witches Hammer’, de blazers in ‘Poor Duffy’ of de hippe afsluiter ‘Sell Out’. Neem het van mij aan: ’Hyper Focus’ is een hele vette plaat.

Visible Cloaks

Visible Cloaks

Lex

RVNG Intl./Dense Promotion

Met ‘Reassemblage’ probeerde het duo Spencer Doran en Ryan Carlile nog verschillende culturen uit zowel de oude als nieuwe wereld dichter bij elkaar te brengen. Met de opvolger ‘Lex’ gaan ze nog een stap verder. Taal is het middel om mensen onderling met elkaar te laten communiceren. Maar wat zou er gebeuren als men een utopische ‘droomspraak’ zou ontwikkelen of wat als de mensheid in contact zou komen met buitenaardse wezens wiens taal men niet zou begrijpen? Doran ontwikkelde het idee om een een nieuwe spreekvorm te creëren door een veelvoud van verschillende talen en dialecten te bewerken met vertaling software. Dit resulteerde in een soort van ‘alien jargon’ mede in de hand gewerkt door de onnauwkeurigheid en het verval dat optreedt bij het gebruik van automatische vertaling software. Een vorm van kennisgeving surreëel en ondoorgrondelijk. Voor de muziek blijft men trouw aan de beproefde technieken, waaronder MIDI processen en hun voorliefde voor Japanse en Italiaanse elektronische pop en ambient. Het tussenvoegen van alle componenten leidt tot merkwaardige esoterische processen. Het geheel heeft inderdaad een gevoel van een kennismaking met het wereldvreemde, het onbekende. Sommige tracks verhouden zich tot elkaar als bouwstenen van een groter geheel. Termen als melodieus, sierlijk, verheven, fijnzinnig zijn hier van toepassing op het muzikale spectrum. Het laatste nummer ‘Permutate Lex’ is de soundtrack voor een kortfilm van Brenna Murphy en ‘World’ is onderdeel van een installatie gemaakt door Spencer en Brenna. Net als ‘Reassamblage’ is ‘Lex een zonderlinge, maar boeiende langspeler.

The Sad Flowers

The Sad Flowers

The Sad Flowers

The Sad Flowers Garden

The Sad Flowers zijn het duo Jan Ooms en Jany Claeskens. Eigenlijk nog een relatief jonge band, want opgericht in 2013 als studioproject. De twee leden zijn al van een iets meer gezegende leeftijd en hebben op muzikaal gebied al tonnen ervaring. Beide zijn multi-instrumentalisten, Jan neemt ook de hoofdzang voor zijn rekening. Onder het motto wat je zelf doet, doe je beter heeft het tweetal ook de opnames en productie zelf in goede banen geleid. Hun muzikale interesses zijn zo uitgebreid dat je onmogelijk één muziekstijl naar voor kunt schuiven die het groepsgeluid domineert. The Sad Flowers hun debuut is een overwegend sombere plaat met teksten waarin ze hun kijk op de wereld en eigen levenservaringen delen en die zijn niet altijd zonnig en vrolijk. Het palet van genres legt toch ook meestal de nadruk op de meer donkere stijlen, met name gothic, darkwave, progressieve rock, heavy metal en doom. De diepe bariton stem van Ooms - klinkt soms wat geforceerd - versterkt nog de hang naar duisternis en zwaarmoedigheid. ‘Never Mind’, ‘The Legend’ en ‘Schmetterling’ verschenen eerder als single, maar je krijgt hier de albumversie te horen. Die laatste is compositorisch erg sterk en valt het meest op, ook al omdat er in het Duits wordt gezongen. Het logge ‘Thin Air’ , hoogdravende ‘Full Moon’ en bitsige ‘Liar’ gaan gebukt onder een te veel aan bombast. Vielen beter in de smaak: ‘The Calling’, ‘Hate’ en ‘Feeling Strange’. Als debuut is deze plaat verre van slecht, maar er zijn punten - onder meer het vocale luik - die nog voor verbetering vatbaar zijn.

Ola Kvernberg

Ola Kvernberg

Steamdome

Grappa/PIAS

Ola Kvernberg is een veelzijdige Noorse jazz violist die in eigen land al heel wat prijzen wegkaapte. Naast de release van soloplaten werkte hij in het verleden mee aan een resem projecten en schreef een aantal soundtracks, onder meer voor de films ‘Jag Etter’ en ‘Two Raging Grannies’. Met zijn vorige album ‘The Mechanical Fair’ bestreek hij een gevarieerd gamma aan stijlen gaande van neoklassiek over future jazz tot deep house. Met  ‘Steamdome’ concentreert hij zich op percussie en ritme. Maar liefst drie van de meest bekende Noorse drummers - Erik Nylander, Hans Hulbækmo, Børge Fjordheim - verleenden hun medewerking naast bassist Nikolai Hængsle, Øyvind Blomstrøm (gitaar), organist Daniel Buner Formo en Kvernberg zelf die hier acteert als multi-instrumentalist. ‘Steamdome’ moet het hebben van fysieke inspanning, tomeloze energie en een grote intensiteit. Het album brengt een combinatie van uiteenlopende genres als jazz, alternatieve rock, folk, prog rock en latino muziek. Het combo slaagt er in om al deze schakeringen in één track te stouwen: ‘Caterpillar’. Al begint de plaat eerder rustig met ‘Prologue’, maar daarna gaat het tempo de hoogte in. Met ‘Through The Mantle’ komt er een tweede, kalmere passage.‘Black Lemmon’ en ‘Go Up’ zijn twee fraaie nummers met een speels karakter. Het tweeluik ‘Above The Dance Part I & II’ klinkt meer bedachtzaam, harmonieus, geraffineerd en uitgebalanceerd. Dit alles maakt van ‘Steamdome’ een niet alledaagse en interessante luisterervaring. 

Greyfell

Greyfell

Horsepower

Atypeek Music/Argonauta

Frans kwartet dat zich heeft opgewerkt uit de lokale metal scene van Rouen. Dit is na ‘Vol 1: I Got The Silver’ Greyfell hun tweede album. Het viertal brengt een mix van stonerrock, doom psychedelische rock, hardcore en black metal. Een extreme vorm, heftig en loodzwaar met beukende riffs, schreeuwerige zang, een diep ronkende basgitaar en een gejaagd, door effecten gestuurd gitaargeluid. De komst van een toetsenist als vierde lid zorgt voor een nieuwe insteek en verrijking. Gruizige drones en donkere synthesizer patronen maken het geheel nog meer sinister en macaber. Van bij de intro van ‘People’s Temple’ zet Greyfell de bakens uit voor wat een helse rit gaat worden. Tegen een dergelijke imposant groepsgeluid zoals in ‘Spirit Of The Bear’ of ‘King Of Xenophobia’ is geen kruid gewassen. ‘Horsepower’ telt slechts vijf nummers, maar eigenlijk is dat ruim voldoende. Het is lastig om na gestaag te zijn blootgesteld aan een om zich heen grijpende moedeloze en zelfs angstige stemming, die je na een tijd helemaal in zijn greep heeft te ontkomen en terug ‘normaal’ te gaan functioneren.  

Charming Timur

Charming Timur

So Far So Good

CD Baby

Laten we eerlijk toegeven: van Charming Timur had ik voor deze ‘So Far So Good’ in de bus viel nog nooit gehoord. Charming Timur is de artiestennaam voor de Fin Lauri Santeri Lohi. Op het muzikale front actief sinds 2013 en heeft in totaal al vijf albums op de teller staan. Deze ‘So Far So Good ‘ is een verzamelaar waarbij het de intentie is de beste songs van die vijf voorgaande langspelers bij elkaar te sprokkelen. Met achttien tracks in totaal meteen een flink aantal om een luisterend oor aan te geven. Wat je krijgt voorgeschoteld is een chaotische geluidsbrij. Charming Timur brengt een obscure metal variant waar sporen in terug te vinden zijn van nu en black metal, cyberpunk, experimentele muziek, noise, industrial, post rock en post metal. De teksten zijn navenant. Lohi verschuilt zich achter dit geschift personage en bediend zich van erotische en perverse bewoordingen die hij op een heel ongewone manier vertolkt. Het gevolg van een verkeerde keuze van stemeffecten. Totaal geflipt en het maakt een aantal nummers in alle opzichten tragisch slecht en pijnlijk om naar te luisteren. Wat we meerdere malen deden, want elke plaat moet je een kans geven. Dus met het risico op blijvende gehoorschade verschillende keren naar deze ‘So Far So Good’ geluisterd. Brengt geen zoden aan de dijk. Het blijft gewoon belabberd. De speurtocht naar een positieve noot liet ons even stilstaan bij ‘Rampage Anthem’. Een slechts schrale troost. Voor de rest is het huilen in een pikdonkere kelder met een zwarte doek voor je kop.      

Aiming For Enrike

Aiming For Enrike

Las Napalmas

Jansen Records/PIAS

Het Noorse tweetal Tobias Ørnes Andersen als drummer en gitarist Simen Følstad Nilsen vormt samen Aiming For Enrike. Ze zijn niet aan hun proefstuk toe, want deze ‘Las Napalmas’ is na ‘Mao Miro’ (2012) en het in 2016 verschenen ‘Segway Nation’ al hun derde worp. Soms is het moeilijk aan te nemen dat ze slechts met zijn tweeën zijn, want ze maken nogal wat kabaal. Het groepsgeluid op ‘Las Napalmas is ‘vol’ en wervelend. Echter na een aantal luisterbeurten wordt die illusie min of meer doorprikt. Via loops en effecten weet gitarist Nilsen het geluid aan te dikken. Andersen volgt zijn kompaan intuïtief met zijn gevarieerd tromgeroffel. Toch hoor je dikwijls hetzelfde stramien. Het gevolg is een stroom van staccato golven. Je kunt amper spreken van songs. Men springt een beetje van de hak op de tak en bij wijze van spreken: het rammelt aan alle kanten. Hun manier van spelen is wel intens en energiek en dat maakt veel goed. De twee hebben hun derde langspeler live ingespeeld in de studio. Het getuigt van realiteitszin en eerlijkheid. Zo klinkt het en zo botst het. Het beperkte arsenaal aan effecten speelt vooral Simen parten. Iets te veel van hetzelfde en dan verdwijnt al snel de euforie van het verrassingselement na een paar keer luisteren. Het blijft wel volop genieten van bijvoorbeeld het relaxte ‘Social Window’ en dito ‘Front Runner’. 

J Churcher

J Churcher

Borderland State

37 Adventures/PIAS

Londenaar J Churcher is een romantische ziel, een dromer. Deze songsmid schrijft fragiele liedjes en brengt die met een even breekbare stem en met bijpassende mooi ingekleurde en weids georkestreerde instrumentatie. Doet qua genre denken aan de indie rock van de jaren tachtig. (The Jesus And Mary Chain, This Mortal Coil, The Comsat Angels, The Church). Twee jaar heeft hij gewerkt aan zijn debuutplaat. Eerst in zijn eentje, maar het is pas later met de introductie van producer Dreamtrak dat het album in een finale fase kwam. Van bij aanvang van ‘I Remember’ creëert Churcher een feeërieke en dromerige sfeer. Door de inbreng van fuzz en galmende gitaar effecten komt er in de tweede helft van ‘Borderland State’ in ‘Finding Roxanne’, ‘Yesterday en ‘In The Summer’ even een rimpeling in de tot dan toe uiterst fraaie, doch rustige stroom van liedjes. Het is slechts een tijdelijke opleving, want in ‘Dream Team’, ‘How It Ends’ en ‘Middle Of The Sun’ komt het weelderige en toch wat wollige aspect uit het eerste deel terug op de voorgrond. Nog vermelden dat deze ‘Borderland State’ al dateert van september 2016, maar omstandigheden buiten onze wil om hebben ertoe geleid dat we deze toch wel meer dan degelijke langspeler pas nu kunnen recenseren.