woensdag 3 februari 2016

Saviours



SAVIOURS
California ‘s Saviours blijven ook vandaag nog doorgaan met het produceren van splijtende riffs, een kolossaal ritme en het uitvechten van monumentale, dubbele gitaar duellen. Tekstueel is er de obsessie voor het einde der tijden, het occulte, psychedelica en het mysterieuze. Nog steeds voortbouwend op de erfenis van groepen als Black Sabbath, Iron Maiden, Thin Lizzy en Motörhead ging Saviours hun tweede decennium in met een nieuwe platendeal bij het Franse label Listenable Records voor de release van hun nieuwe album ‘Palace Of Vision’. 


Ben je tevreden met de manier waarop alles is verlopen? Welke aspecten hebben je blij gemaakt? Komt het eindproduct overeen met de visie die je had bij de start van dit project? Wat zijn de reacties van de pers en fans?

‘Ja, we zijn erg blij met hoe alles is verlopen. Het overtreft zelfs onze verwachtingen. Billy Anderson heeft geweldig werk geleverd met de productie en de mix. We hebben dan ook heel lang gewerkt aan de arrangementen en de riffs om tot een bevredigend resultaat te komen. Tot nu toe kregen we alleen maar positieve reacties, zowel van pers als publiek. ‘Burning Shrine’, het eerste nummer dat enkele weken geleden werd vrijgegeven werd alvast goed onthaald.’

Jullie zijn in zee gegaan met Listenable Records. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Zie je dit als een kans om een ruimer publiek te bereiken?

‘Met Laurent van Listenable hebben we al een paar jaar goede contacten. Hij wist dat ons contract met Kemado was afgelopen. Hij kan heel persistent zijn als het er op aan komt iemand voor zijn zaak te winnen. Zijn enthousiasme over de nieuwe plaat was heel groot en toen we moesten beslissen met wie we in zee zouden gaan was het niet zo moeilijk om tot een vergelijk te komen met Listenable. Uiteraard hopen we altijd op meer succes en een wereldwijde erkenning, maar daarom gaan we nog niet naast onze schoenen lopen. We zijn heel nuchter daarin en zien wel wat er op ons afkomt. Elk van ons heeft een baan en we zijn niet van plan ons in een avontuur te storten waarbij we onze jobs zouden kunnen verliezen. We genieten van elk moment en zolang het kan zullen we doorgaan met Saviours.’


Laatst hebben jullie een eigen versie opgenomen van ‘Hot Rails To Hell’ van Blue Öyster Cult met als zanger Scott ‘Wino’ Weinrich van Saint Vitus voor het tijdschrift Decibel. Waarom kozen jullie voor dat nummer? Is een groep als Blue Öyster Cult een inspiratiebron voor Saviours? Welke bands hebben jullie manier van spelen beïnvloedt? 

‘Eigenlijk hebben we die song al vijf jaar geleden opgenomen. Alleen hebben we gewacht op het juiste moment om er mee naar buiten te komen. In 2009 hebben we samen met Saint Vitus door de VS getoerd. Bleek dat we een wederzijdse bewondering en liefde hadden voor Blue Öyster Cult. Daar is ook het idee gerijpt om een nummer van BOC te coveren. Dat het ons uiteindelijk gelukt is vind ik trouwens erg gaaf. Andere bands die ons inspireren zijn Pink Fairies, Venom, Thin Lizzy en The Sensational Alex Harvey Band.’

Het hoesontwerp voor ‘Palace Of Vision’ is zonder meer imponerend te noemen. Wie heeft het ontwerp gemaakt? Welke gedachte steekt erachter? Hoe verhoudt de afbeelding zich tot de albumtitel en de liedjesteksten?

‘De titel ‘Palace Of Vision’ zou kunnen verwijzen naar een fantastische plek in onze hersenen die zich pas openbaart als je onder invloed bent van psychedelische middelen of amfetamines. Of je zou het ook letterlijk kunnen opvatten. Eigenlijk staat het iedereen vrij om er een eigen persoonlijke interpretatie aan te geven. Tekenaar van dienst was Derrick Snodgrass, een oude bekende en goede vriend van ons. Hij deed er amper een week over om ons te verrassen met zijn totaal verknipte beeld van wat een paleis moet voorstellen. Erg indrukwekkend.’

Er staat een Amerikaanse tournee op de planning met C.O.C. Kijken jullie daar naar uit? Jullie houden er sowieso een druk tourschema op na. Is een live concert de beste manier om Saviours muziek optimaal te ervaren? In het verleden hebben jullie het podium gedeeld met diverse bands als Danzig, High On Fire, Cancer Bats... maar wie zie je als de ideale partner wanneer het op toeren aankomt? Aan welk optreden hou je de beste herinneringen over?

‘Ik denk dat ons live aan het werk zien een extra dimensie geeft aan de muziek van Saviours. We toeren niet meer zo intensief als vroeger, maar de laatste tijd hebben we een aantal leuke optredens gehad zoals de shows met Danzig. We kijken ook reikhalzend uit naar de aankomende C.O.C. toer. We zouden graag nog eens met Danzig optrekken, want met hen hadden we een echt fantastische tijd. We hebben al veel bereikt denk ik. Op ons verlanglijstje stond nog de naam van Motörhead met uitroepteken aangestipt, maar met de dood van Lemmy zal dit altijd wel een wensdroom blijven. Jammer, want het zou ons geluk compleet hebben gemaakt.’


Jullie bestaan tien jaar. Wat zou je nog met Saviours willen bereiken? Hoe zou je succes voor de band en voor jezelf persoonlijk definiëren?

‘We zijn best tevreden met het huidige parcours dat we hebben afgelegd. We hadden nooit de ambitie om rocksterren of beroemdheden te worden. We hebben de  kansen gekregen en gegrepen om overal ter wereld onze muziek te mogen spelen en al die lotgevallen en gebeurtenissen tijdens onze reistochten kan niemand ons nog afpakken. We hebben heel wat mensen leren kennen, waarvan sommigen vrienden voor het leven zijn geworden. Wat kan je nog meer vragen of verlangen?’

Dead Feathers

Dead Feathers
Dead Feathers
HeviSike/Pioneer Music Press
Amerikaans kwintet dat zich laat inspireren door de levenswijze en denkwereld van de Indianen. Komt zowel tot uiting in de teksten, muziek als het visuele, zoals T-shirts, posters enzovoort. Onder meer het verhaal met als titel ‘Black Elk Speaks’ over een Lakota medicijnman ligt hen nauw aan het hart. Andere referenties en thema’s zijn fauna en flora, kunst, film en literatuur. Muzikaal kiest men voor een mix van psychedelische rock, blues en hardrock. De sfeer is broeierig, rauw, gedreven en tegelijk gestileerd en afgemeten. Deze eerste EP bevat vier uiteenlopende tracks, oorspronkelijk terug te vinden op een in eigen beheer uitgebrachte demo, maar nu opnieuw ingespeeld en opgewaardeerd. Meest opvallende nummers zijn het met psychedelische trekjes doorweven ‘With Me’ en de beestige rocker ‘Horse And Sands’. Het plaatje geeft een duidelijk beeld van wat en waar Dead Feathers voor staan. Voor de vijf muzikanten is rockmuziek een levenswijze en een manier om mensen dichter bij elkaar te brengen. Een idealistische visie die we alleen maar kunnen onderschrijven.

Broken Down

Broken Down
The Other Shore
Altsphere Production
Zelf heb ik een grote bewondering voor muzikanten die zich op wat voor manier dan ook en in eender welke stijl aan de wereld laten zien. Ik zal ze zelden of nooit de grond in boren. Maar soms moet je ook iemand tegen zichzelf beschermen en duidelijk maken dat bepaalde zaken echt niet door de beugel kunnen. In sommige persberichten werd deze release nochtans de hemel ingeprezen. Broken Down werd vergeleken met Rammstein, Nine Inch Nails meets Faith No More oude stijl. Andere namen als referentiepunten gingen van Queen over Frank Zappa tot Carnival In Coal en Manes. En de muziek werd ook nog omschreven als: ‘Een samensmelting van industrial, metal en electro wave.’ Mijn interesse voor dit schijfje was dan ook gewekt. Broken Down blijkt een eenmansproject te zijn residerend in Frankrijk. ‘The Other Shore’ is de opvolger voor het begin vorig jaar verschenen ‘First Spit’. De eerste twee luisterbeurten wist ik niet of ik wel naar dezelfde cd zat te luisteren als hiervoor werd beschreven. Ik hoorde vooral een amateuristische en artificieel klinkende in elkaar geflanste, muzikale brij. Bovendien nog slecht gezongen ook. Na nog een aantal rondjes in de cd speler bleek dit echt zo te zijn. ‘The Other Shore’ is een collectie van negen erbarmelijke tracks de naam song onwaardig. Enig lichtpuntje en dat is dan nog sterk uitgedrukt, is ‘This Art Is Mine’. Het overige positieve nieuws is dat het na 32 minuten afzien is afgelopen. Wie zich graag onderwerpt aan spirituele zelfkastijding of een op muziek gebaseerde marteling heeft hier een item in handen dat alle verbeelding tart, maar zonder weerga alle verwachtingen zal inlossen.

thisquietarmy

thisquietarmy
Anthems For Catharsis
TQA Records/Consouling Sounds
thisquietarmy is het alter ego voor de Canadese gitarist en ambient/drone meester Eric Quach. De man heeft in een tijdspanne van acht jaar al talloze releases uitgebracht zowel solo als in samenwerking met andere muzikanten. Voor het uitbrengen van zijn muziek maakt hij ook dankbaar gebruik van alle soorten van geluidsdragers. Deze ‘Anthems For Catharsis’ is de opvolger voor het studio album ‘Rebirths’ dat verscheen in april 2014. Het woord catharsis kent verschillende betekenissen. Aan de hand van de muzikale benadering is het aan de luisteraar om af te leiden welke van toepassing is op de zes composities die het album rijk is. De songtitels geven ook al een indicatie. De algemene teneur van deze langspeler is erg duister en sinister. In zoverre dat tracks als ‘Ruminations’ en ‘Accomodator’ zelfs heel dicht aanleunen bij black metal. ‘Purgation/Purification’ zet ook op die manier in maar verandert gaandeweg van gedaante om gestalte te geven aan een meer abstracte, obscure en repetitieve geluidssculptuur. De frasering van de holle en kunstmatig opgewekte drums in ‘From Darkness Redux’ had beter gekund. De prachtige en meeslepende gitaareffecten maken echter veel goed. Het theatrale en emfatische doom epos ‘Masquerade’ mag gezien worden als het hoogtepunt van deze ‘Anthems For Catharsis’. De sonische impulsen en geluidsdreunen van het als laatst in stelling gebrachte ‘Closure’ zorgen voor een futuristische impressie die je op verschillende manieren kunt interpreteren. Naast het orgelpunt van deze songcyclus kan het bijvoorbeeld ook de aanzet zijn voor een nieuw muzikaal avontuur. ‘Anthems For Catharsis’ is andermaal een boeiende plaat die een ander aspect laat zien en aan het toch al uitgebreide oeuvre van thisquietarmy nog een extra dimensie toevoegt.

Noveller + thisquietarmy

Noveller + thisquietarmy
Reveries
Consouling Sounds
‘Reveries’ verscheen oorspronkelijk uitsluitend op vinyl in 2014 bij Shelter Press. Die oplage van vijfhonderd stuks was in geen tijd uitverkocht. Consouling Sounds vond het meer dan gerechtvaardigd om het album opnieuw uit te brengen en deed dat begin oktober 2015. Deze keer op cd, maar in een editie ook beperkt tot vijfhonderd exemplaren. De plaat kreeg voor de gelegenheid een nieuwe hoesontwerp en naast de vier reguliere composities zijn er twee bonus tracks, ‘Reveries V’ en ‘VI’ opgenomen tijdens de gelijknamige sessies begin 2013, maar destijds niet weerhouden voor de eerste release. De twee vormen hier een mooie aanvulling en verrijken het toch al bijzondere, muzikale palet. Achter Noveller gaat Sarah Lipstate schuil, thisquietarmy is het pseudoniem voor Eric Quach. Beide gitaristen staan bekend om en zijn gewaardeerd voor hun solowerk en samenwerkingsverbanden met andere artiesten. Op deze ‘Reveries’ verkent het duo de vele mogelijkheden die de elektrische gitaar, aangevuld met elektronische samples en loops, biedt om tot de verbeelding sprekende muzikale landschappen te creëren. De sculpturen evolueren traag en het is vooral uitkijken naar de vele verschillende accenten die de meestal monotone verhaallijnen beroeren en laten bewegen. Daarbij gaat men heel secuur en voorzichtig te werk, want het meditatieve universum dat hier tot leven komt is erg fragiel. Alleen in ‘Reveries IV’ zijn de aangevoerde klanken en drones iets meer dreigend en ingrijpend. De extra nummers hangen een enigszins ander beeld op, zijn iets anders gestructureerd al blijft ook hier het dromerige karakter sterk aanwezig. Meest opvallend hier is de akoestische gitaar in ‘Reveries V’. Afsluiter ‘VI’ is meer experimenteel en fragmentarisch. ‘Reveries’ is hoe dan ook een opmerkelijk werkstuk dat inspirerend werkt en de luisteraar naar hogere en weldadige sferen voert.  

Order Of 315

Order Of 315
AntiPi
Dooweet
Frans kwartet uit Parijs dat uitpakt met een moderne metal variant afgestemd op en getoetst aan bands als Pantera, Machine Head, Stone Sour, Five Finger Death Punch en Korn. ‘AntiPi’ is de opvolger voor hun debuut ‘Near-Birth Experience’ van 2012. Het viertal is van geen kleintje vervaard en haalt meteen het zwaar geschut boven in ‘A Slap Of The Wrist’. Brutaal en agressief, maar met gevoel voor melodie, pakkende riffs en een paar spitsvondigheden met samples en keyboards weet Order Of 315 meteen de luisteraar zijn aandacht te vangen. Erg overtuigend zijn ook ‘Telescope’, ‘The Feather Factor’ en ‘Abelian’. Ergens halverwege, vanaf track nummer vijf ‘Meiosis’ neemt chaos en destructie de bovenhand en is men plots zijn focus kwijt. In ‘Data Warfare’, ‘Greyscale’ en ‘Densen’ slaat Order Of 315 wild om zich heen, maar dit genadeloos gebeuk zorgt voor een averechts effect. Je blijft er apathisch onder en het enthousiasme van bij aanvang is helemaal verdwenen. Een glimp van de goede intenties komt nog even terug in ‘Unperfect Circles’, maar dan is het kalf al lang verdronken. Wat begon als een veelbelovende trip mondt uit in een kanjer van een desillusie.

Singapore Sling

Singapore Sling
Psych Fuck
Fuzz Club
Act uit Reykjavik, opgericht in 2000 en met ‘Psych Fuck’ toe aan een zevende studio album. Brein achter deze naar een exotische cocktail en de gelijknamige, obscure, Griekse cultfilm uit 1990 genoemde band is de veelzijdige Henrik Björnsson. Naast Singapore Sling is hij ook stichtend lid van Dead Skeletons en voorheen actief in Bang Gang. Op ‘Psych Fuck’ borduurt Singapore Sling verder op hun voorgaande langspeler ‘The Tower Of Foronicity’ en profileert zich als een hedendaagse shoegaze band met een sterke psychedelische inslag en verwijzingen naar postpunk, psychobilly, horror rock, country en rock-’n-roll. Het groepsgeluid klinkt heel divers en refereert naar bekende namen als Suicide, The Jesus And Mary Chain, The Cramps en The Velvet Underground. De songs baadden in verschillende sfeertjes die elkaar soms zelfs overlappen en gaan van griezelig (‘Dive In’, een cover van het eveneens uit IJsland afkomstige Quarashi of ‘Try’) tot catchy (‘Let It Roll, Let It Rise’, ’Na Na Now’, ‘Astronaut’), luchtig (‘ÆJL’, ‘The Underground’) en lichtjes gestoord (‘Glitter’, ‘Shithole Town’, ’The Tower Of Foronicity’). Singapore Sling klinkt een beetje geschift, durft al eens te experimenteren en heeft een aantal variaties in huis die van deze ‘Psych Fuck’ een leuke plaat maken. Ook uitermate geschikt om luid af te spelen.

Swaying Wires

Swaying Wires
I Left A House Burning
Battle Worldwide Recordings
Het Finse Swaying Wires debuteerde in 2013 met ‘Some Blue Sky’. Een mooie en oprechte plaat met simpele, maar pakkende liedjes. De twee daarop volgende jaren was het kwartet druk aan het toeren in zowel binnen- als buitenland. Dit bracht hen nog dichter bij elkaar waarbij de vier individuen zich gaandeweg konden etaleren als een hecht geheel, een heuse entiteit. Dat alles werpt nu zijn vruchten af, want de opvolger ‘I Left A House Burning’ is alweer een parel om lang te koesteren. Onder commando van zangeres, gitariste en songsmid Tina Karkinen heeft het gezelschap op hun tweede worp tien fraaie nummers verzamelt. Breekbaar en tegelijk robuust, zonder franjes en toch delicaat. Spontaan, eerlijk, soms introvert. Kortom muziek en teksten die je raken en niet onverschillig laten. Het instrumentarium is eenvoudig met af en toe een extra toevoeging van strijkers (‘Suddenly’), harmonica (‘Surrender’), piano (‘Ways To Remember’), orgel (‘Nowhere’) of een delicate tweede zangstem (‘Surrender’, ‘Suddenly’). Welke stuk voor stuk het klankpalet verrijken en echt voor een meerwaarde zorgen. Ook de inbreng van de ritmesectie valt niet te onderschatten in bijvoorbeeld tracks als opener ‘Dead Bird’, het mijmerende ‘Hope’ of het psychedelisch getinte ‘Fear’. Waarmee de groep bewijst dat ze ook wat feller uit de hoek kunnen komen. Een pluim ook voor de gave en heldere productie die gitarist Sami Lehtonen voor zijn rekening nam. Aan hoogtepunten ontbreekt het niet op deze ‘I Left A House Burning’. Toch willen we nog een speciale vermelding geven aan het eerder genoemde ‘Ways To Remember’. Was het door iemand anders gezongen en gespeeld zou je het kunnen bestempelen als een klef liedje, maar hier in de versie van Swaying Wires van een ongekende schoonheid en diepgang.

Masda

Masda
Masda
Eigen Beheer/Kinky Star Records
Trio uit Wichelen dat er voor kiest om zijn vier nieuwe songs uit te brengen op een cassette waarvan de oplage beperkt is tot honderd genummerde exemplaren. De vier tracks zijn ook digitaal verkrijgbaar via Kinky Star Records. Masda kan putten uit een rijk arsenaal aan muzikale bagage. Je kunt ze niet vastpinnen of herleiden tot een bepaald genre of stijl. Naast postrock onderbouwt het drietal zijn klanktapijt met experimentele, progressieve en alternatieve rock elementen. De nummers zijn op het eerste gehoor rustig opgebouwd rond akoestische, elektrische gitaar of een ronkend basgitaar motief. De aanvullende spanningsboog die ze optrekken bestaat uit een arsenaal aan samples en elektronische geluiden en bliepjes. Luisteren naar Masda is telkens een beetje een avontuur, want bij elke luisterbeurt ontdek je wel nieuwe accenten of vreemde geluidseffecten. De zang is eerder monotoon, soms een beetje huilerig. Een manier van zingen die wel past bij dit soort nummers, maar die ook zowel voor- als tegenstanders kent. Met deze cassette plaatst Masda zich in de schijnwerpers. Ze brengen verschillende genres overstijgende, beklemmende muziek die mateloos weet te boeien.

The Resistance

The Resistance
Coup De Grâce
earMUSIC
Na de EP ‘Torture Tactics’ van begin vorig jaar komt The Resistance nu op de proppen met ‘Coup De Grâce’. Het is voor deze Zweedse metal formatie hun tweede volwaardige album. Spreken over een supergroep is wat overdreven, maar met gitaristen als Jesper Strömblad, Glenn Ljungström (allebei ex-In Flames), zanger Marco Aro (ex-Face Down, The Haunted), ex-Kaamos, ex-Grave drummer Chris Barkensjö en laatste aanwinst Rob Hakemo op basgitaar, mag je toch spreken van een tot de verbeelding sprekende bezetting. De groep maakte met zijn debuut ‘Scars’ (2013) een sterke entree. Ook het voornoemde ‘Torture Tactics’ was een voltreffer. Het gezelschap staat inderdaad bekend om zijn agressieve en extreme aanpak. Men brengt een explosieve mix van pure hardcore, jaren tachtig thrash en meedogenloze death metal. The Resistance wordt dan ook niet voor niets beschouwd als één van de hedendaagse toppers in het genre. Een status die ze niet snel uit handen willen geven. ‘Coup De Grâce’ opent met ‘Death March’ een korte, maar erg chaotische en rusteloze instrumentale track waar je nekharen van overeind komen. Gevolgd door het furieuze ‘I Welcome Death’ waarbij het kwintet niet de minste twijfel laat bestaan over zijn intenties. Aan een verschroeiend en razend tempo worden de songs in gore gulpen uitgespuwd. Je moet dus echt wel een fan zijn om deze splijtende muziekervaring ten volle te kunnen waarderen. Een andere optie is de songs met mondjesmaat consumeren. De keerzijde van de medaille is de beperking die het genre met zich meebrengt. Wat het risico inhoudt dat het niet aflatende gebeuk afstompend werkt. Al imponeert ‘Coup De Grâce’ hoe dan ook. Wie vrij en vrank het geheel verstouwd en de plaat meermaals na elkaar afspeelt kan gaandeweg fulmineren en zich te buiten gaan aan de talrijke schakeringen en veranderingen van tempo. Als luistertips schuiven we ‘For The Venom’, ‘World Order’ en ‘Violator’ naar voor.