maandag 30 juli 2012

Ivy Garden Of The Desert


Ivy Garden Of The Desert
Blood Is Love
Eigen Beheer
Na ‘Docile’ zijn onze Italiaanse vrienden terug op de afspraak met deel twee van het aangekondigde drieluik van ep’s. Dat het moeilijk zou zijn ‘Docile’ te evenaren, laat staan te overtreffen is een open deur intrappen. Het trio blijft trouw aan zijn invloedssfeer en kiest navenant voor een fusie van stonerrock en metal. Met opener ‘Viscera’ neemt men meteen een felle start. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de stem van zanger/gitarist Diego hier niet echt toonvast is. Gelukkig blijft het bij dat ene mindere moment, want ‘A Golden Rod For This Virgin’ is goed gezongen en een vette stoner song met verrassende tempowisselingen. Ook het instrumentale ‘Weasel In Poultry Pen’ gaat lekker waarbij de zachtere tonen van het fuzz effect de melodieuze kant van de gitaarriffs nog versterkt. ‘Ghost Station’ is een wat vreemde compositie die kant noch wal raakt waarna Ivy Garden Of The Desert weer de hamer bovenhaalt in ‘1991’. ‘Blood Is Love’ klinkt minder gevarieerd dan zijn voorganger. Ivy Garden Of The Desert kiest voor een meer directe, kernachtige songstructuur die een stuk harder overkomt. Alleen afsluiter ‘Glicine’ heeft een sterke, zware psychedelische inslag waarbij een assortiment aan vervormingseffecten de toon zetten, al blijft ook hier het desertrock gehalte hoog. Met ‘Blood Is Love’ biedt Ivy Garden Of The Desert’ een toch wel ander inzicht in hun muzikale spectrum. Het is aan de luisteraar om te beslissen hoe ermee om te gaan. 

Iron Maiden


Iron Maiden
En Vivo! – Live At Estadio Nacional,Santiago
EMI
Iron Maiden behoort nog altijd tot de absolute top van het hardrock/heavy metal circuit. De Britten hebben door de jaren heen een enorm palmares bij elkaar gespeeld en de vloed aan dvd’s en live registraties blijft maar duren. Wie dacht dat ze met ‘Flight 666’ hun piek hadden bereikt zal zijn mening moeten herzien. Iron Maiden pakte in het voorjaar uit met ‘En Vivo!’ en men koos bewust voor een concert van het Zuid-Amerikaanse luik van hun ‘Final Frontier World Tour’. In Santiago, Chili worden ze opgewacht door 50.000 dolenthousiaste fans die springen, dansen en elk woord meebrullen. Opvallend zijn de talrijke nummers afkomstig van hun laatste studio album ’The Final Frontier’ van 2010. Dat betekent minder oud werk, doch geen nood, aan klassiekers geen gebrek bij Maiden en die komen er ook met onder meer ‘2 Minutes To Midnight’, ‘The Trooper’, ‘Fear Of The Dark’, ‘The Number Of The Beast’ en als orgelpunt het onverslijtbare ‘Running Free’. Voor de opnames ging men terug in zee met Banger Films. Een firma die weet hoe je zo een groots opgezette productie in beeld moet brengen. Kosten noch moeite werden gespaard. Maar liefst 22 camera’s plus nog eentje die over het publiek zeilt zorgen voor een perfecte weergave van een onvergetelijk concert. De tweede dvd kreeg als titel ‘Behind The Beast’. Het is een gedetailleerde documentaire over de voorbereidingen van een reusachtige onderneming die de ‘Final Frontier World Tour’ is. Vooreerst hadden ze een groter vliegtuig nodig, een nieuwe ‘Ed Force One’. Het aangekochte lijntoestel wordt helemaal gestript en omgebouwd om alle cargo te kunnen vervoeren die Iron Maiden nodig heeft plus er moesten nog genoeg zitplaatsen zijn om al het meereizende personeel aan boord te krijgen. Alle groepsleden komen aan het woord, maar ook alle medewerkers, technici, managers, iedereen die zijn steentje bijdraagt eigenlijk. Zo ontdek je de moeilijkheden die ze ondervinden en de culturele verschillen die bestaan tussen continenten en landen onderling. Iedere avond brengt andere problemen mee. Toch lukt het elke keer om alles op tijd in gereedheid te brengen en het feest te laten losbarsten. Een zeer leerrijk en eerlijk verslag waar iedereen iets van leert. Als toetje is er nog ‘The Final Frontier promo video (the directors cut)’, ‘The Making Of Satellite 15… The Final Frontier promo’ en de intro gebruikt voor deze wereldtournee.

The Stranglers


The Stranglers
Giants
earMUSIC/Edel
Zeventiende studio album en de opvolger voor het in 2006 verschenen ‘Suite XVI’ en het twee jaar eerder verschenen ‘Norfolk Coast’. Tussen deze twee platen in verliet zanger Paul Roberts The Stranglers om zich toe te leggen op zijn eigen Soulsec project. Zijn vertrek bracht de bezetting terug tot een kwartet. Bassist Jean-Jacques Burnel en gitarist Baz Warne zouden vanaf dan de zang voor hun rekening nemen. Achter de drumkit zit nog steeds Jet Black (73 lentes jong) en de tien jaar jongere Dave Greenfield is nog altijd toetsenist. Van het ruige imago en de punkattitude van hun beginjaren is er al lang geen sprake meer. De groep ruilde dit in voor gestileerde rock/pop. Dat drie van de vier muzikanten tot de originele bezetting behoren zorgt er voor dat de heren elkaar blindelings aanvoelen. Een nummer als ‘Freedom Is Insane’ begint met zeemzoete synths, doch ontpopt zich verrassend als een song in echte Stranglers traditie. Spijtig dat het eindigt met een melig slotakkoord. Ook ’15 Steps’, de titelsong en ‘Lowlands’  herinneren aan de oude glorie. Die typische orgelklanken, sobere, solide drums, de ritmische baslijnen en het bijna zonder solo’s gespeelde, melodieuze gitaarwerk. Het siert hen dat ze vasthouden aan hun karakteristieke sound, maar we kunnen ons moeilijk vinden in een slap nummer als ‘Boom Boom’. Van een prima orde zijn dan weer het gecultiveerde ‘My Fickle Resolve’, ‘Time Was Once On My Side’ , het luchtige ‘Mercury Rising’ en Spaans gezongen ‘Adios (Tango)’. 

The Kordz


The Kordz
Beauty & The East – Heroes & Killers Edition
Mass Records/earMUSIC
Groep afkomstig uit Beiroet, Libanon. Tegenwoordig verdelen ze hun tijd tussen hun thuisstad en Canada waar in steden als Toronto en Montreal, onder auspiciën van producer Ulrich Wild (Deftones, Static X, White Zombie), een aantal sessies voor ‘Beauty & The East’ plaats vonden. The Kordz - opgericht in 1992 - hebben er al een lange weg opzitten, want Libanon is nu niet meteen het land waar het evident lijkt met een rockgroep van start te gaan. Door veel op te treden wisten The Kordz een schare fans achter zich te krijgen en met dit album onder de arm lijkt het hen eindelijk te lukken om een doorbraak naar andere continenten te forceren. Hun muziek is een interessante mix van grunge (Alice In Chains, Soundgarden) progressieve rock (Porcupine Tree, Genesis), bluesrock (Free, Led Zeppelin) en uiteraard Arabische en Oriëntaalse toonkunst, de muziek waar ze zijn mee opgegroeid. Zanger Moe Hamzeh heeft een prachtige stem en zijn beide compagnons, gitarist Nadim Sioufi en toetsenist en arrangeur Mazen Siblini zijn uitstekende muzikanten. Tijdens de opnames lieten ze zich omringen door artiesten als drummer Jeff Burrows (The Tea Party) en Andy Curran op basgitaar. ‘Beauty & The East’ is dan ook een fraai werkstuk met een paar geweldige nummers als ‘Purgatory’, ‘The End’, ‘The One’, ‘Insomnia Kid’, ‘Get Behind’, ‘Don’t You Wait’ en het mooie ‘Save Us’. Deze editie van ‘Beauty & The East’ gaat vergezeld van een dvd.  Die bevat een documentaire waarin het verhaal wordt verteld over het ontstaan en de achtergrond van The Kordz, aangevuld met de ‘Last Call’ video plus live en akoestische versies van hetzelfde nummer, ‘Get Behind’ en ‘Beauty & The East’, uitvoeringen die de sterkte en het talent van The Kordz nog maar eens onderstrepen. 

The Dandy Warhols


The Dandy Warhols
This Machine
The End Records/Naïve
Voor hun nieuwe album kiezen The Dandy Warhols voor een complexe inkleuring. Niets is puur: geen echte power pop, 80’s synthpop, electro, psychedelische rock uit de jaren zestig of door gitaren gedomineerde indie rock. Nee, op ‘This Machine’ maken Courtney Taylor-Taylor en co. een ontspannen indruk en laten in elk nummer één of ander stijlelement domineren. Als er al een extra geluidje te horen is dan gebruikt men daarvoor saxofoon, percussie, theremin, trombone, trompet, akoestische gitaar of mondharmonica. Allemaal wezenlijk primordiaal en basaal. De meeste nummers zijn ook relatief traag en de zang beperkt zich soms tot een al of niet vervormd gefluister. Alleen in ‘Enjoy Yourself’,  ‘Alternative Power To The People”, ‘I Am Free’ en het licht psychedelische ‘Seti vs. The Wow! Signal’ zit er echt vaart in. De cover van ‘16 Tons’ van Merle Travis krijgt een respectvolle behandeling, maar vloekt een beetje met de rest het aanbod. Wat The Dandy Warhols precies in gedachten hadden valt moeilijk af te leiden uit het aanbod op ‘This Machine’. Op hun achtste studioplaat wedt het viertal op meerdere paarden tegelijk. Het is alsof men iedereen een pleziertje wil doen. ‘This Machine’ is een langspeler met overwegend leuke, relaxte, licht verteerbare muziek. Aantrekkelijk om even alle kopzorgen te vergeten. Alleen aan het slot in ‘Don’t Shoot She Cried’ en ‘Slide’ reikt men naar de tweede luchtlaag in de dampkring en vertoeft het gezelschap in hogere sferen. Desalniettemin blijft het een fijne uitstap.

Svyatogor


Svyatogor
Doctor Veritas
Svarga Music/Rock Inc.
Black metal verwacht je niet onmiddellijk op je favoriete site, maar voor deze groep maken we een uitzondering. Toevallig komen ze net als Thunderkraft uit Oekraïne en gitarist Master Alafern speelt in beide bands. Svyatogor kijkt over de grenzen van het genre heen en verweeft klassieke heavy metal, jazz, artrock en death metal met hun van huis uit vertrouwde pagan black metal variant. Een boute proefneming waarmee men slaagt in zijn opzet om de muzikale horizon te verruimen en het kwartet komaf maakt met het heidense aspect van hun debuut en de directe death/black metal aanpak van ‘Energy-Freedom’. In de titelsong, ‘Nor Fire, Nor Sword’, ‘La Concupiscence’ en afsluiter ‘Reincarnation Of Thoughts’ komt zowaar een saxofoon de klankkleur verrijken en ruilt zanger/gitarist zijn grunts in voor gewone zang. Ook het gitaarwerk van Master Alafern is een verademing en geeft het groepsgeluid extra veerkracht. Wat songs als ‘In Memory Of Fallen Heroes’ en ‘Antarctic Solitude’, melodieuzer laat klinken en ‘The Manifesto’ en  ‘Spit And Forget’ snoeihard uit de boxen laat knallen. Minpunt is het gebrek aan samenhang. Svyatogor experimenteert en is naarstig op zoek naar andere inzichten die het muzikale pad moeten helpen uitstippelen. Svyatogor is nu al bezig met de voorbereidingen te treffen voor de opnames van een vierde schijf. Die zouden nog deze zomer starten. Misschien ligt daar het antwoord.

Paranoid Android


Paranoid Android
No Way Out
Echozone
Na ‘Paper God’ hun debuut uit 2010 heeft het naar de gelijknamige Radiohead song genoemde duo hun groepsgeluid enigszins bijgestuurd. Naast meer elektronische instrumenten wordt gelijktijdig ook de gitaar meer naar de voorgrond geschoven. Een interessante ontwikkeling die ruimere mogelijkheden biedt. Naar eigen zeggen heeft Guido Vortex zich ook als zanger verder ontplooit, maar daar valt naar mijn mening weinig van te merken. Zijn timbre is eerder monotoon en vlak en is afgeleid uit de invloedsfeer van gothic galmen. Het gebrek aan dynamiek in het vocale departement heeft zo zijn gevolgen voor de expressieve, innerlijke waarde van de electro en/of gitaar gestuurde songs. Met dertien tracks en een speelduur van een uur krijg je nochtans waar voor je geld. Na een tijdje slaat echter de verveling toe en snak je naar het einde. Min of meer interessante tracks zijn ‘Pain’, ‘No Way Out’, ‘One Thousand’, ‘The Only Friend’, ‘Mindtrap’, doch die wegen niet op tegen de in aantal talrijker mindere nummers die dit plaatje al snel in de obscuriteit laat verzeilen.

Nehl Aëlin


Nehl Aëlin
Le Monde Saha
Danse Macabre
Franse sirene die je een kijkje laat nemen in haar eigen magische wereldje, haar muzikale, parallelle universum als vertelster. Nehl laat zich inspireren door Tori Amos, Kate Bush, Lisa Gerrard en Björk. Ze zingt in het Engels, Japans en Frans. De piano staat min of meer centraal. Daarnaast maakt Aëlin veelvuldig gebruik van allerhande percussie en akoestische instrumenten als cello, glockenspiel en dwarsfluit. Het album is opgedeeld in drie hoofdstukken met eerst ‘L’Enfer Avichi Et Les Passions Trompeuses’, een door piano, drums, cello en electro elementen gedomineerd kwartet van intimistische songs in de beste singer-songwriter traditie. Daarna volgt ‘Fleur De Lotus’ een Japans geïnspireerd middenstuk. Het oriëntaalse aspect zorgt voor een exotische toets en is overwegend traditioneel ingekleurd, behalve bij ‘Hojo Takeka’ en ‘Yo Tiende Sona’ die dankzij de elektronische percussie erg eigentijds klinken. Tot slot is er een laatste deel dat als titel ‘Les Quatres Incommensurables’ meekreeg. Een uitloper van het tweede luik met een paar knipogen naar deel één en vreemde tracks als ‘N’cha’, ‘Au Village Pingouin’ en het van vocale capriolen doorspekte ‘Je Hais Les Araignées’. De algemene stemming is sprookjesachtig, dromerig en geheimzinnig. Nehl Aëlin presenteert zich in zachtrose pastelkleuren, maar bezit ook een duistere kant, getuige de zwarte spin die als haarspeld dienst doet. ‘Le Monde Saha’ is haar derde album. Het is een fraai, maar mysterieus werkstuk van een zonderlinge artieste die zich niet altijd laat doorgronden.

Mirrored In Secrecy


Mirrored In Secrecy
Day Of Renewal
Echozone
Het gothic metal concept van liefst een mooie, bevallige sopraan en een ongelikte beer (de schone en het beest) die rauwe grunts afwisselt met gewone zang blijft een nog altijd veel beproefd procedé. Sinds de komst van zangeres Julia Kahlert in 2010 mag je nu ook het Duitse Mirrored In Secrecy aan die categorie toevoegen. ‘Day Of Renewal’ is de titel van hun eerste full cd. Van innovatieve ideeën valt hier geen spoor te bekennen. De zangpartijen behoren tot de standaard criteria, net als de ritmesectie en de leadgitaar. Er wordt wel vakkundig en melodieus gespeeld, maar om op te vallen heb je meer nodig dan dat. Bijvoorbeeld personaliteit en andere intrinsieke kwaliteiten die je boven de middelmaat kunnen uittillen. En dat is nou net waar het Mirrored In Secrecy aan ontbreekt. Met enige moeite vonden we drie nummers die het predicaat verdienstelijk kregen opgespeld: ‘Never Enough’, ‘Everything I Hate’ en ‘Afterlife’. De rest van het songmateriaal verdween even ras van de radar als toen het in beeld kwam. 

Kong


Kong
Merchants Of Air
Eigen Beheer/Kongenial
In 2009 maakte het Nederlandse, instrumentale combo Kong zijn comeback met het album ‘What It Seems Is What You Get’. Een plaat die naadloos aansloot bij hun laatste wapenfeit uitgebracht in 1999 ‘Freakcontrol’. Bassist Mark Drillich is de enige overlevende van de originele bezetting. Hij verzamelde met gitaristen Tijs Keverkamp, David Cox en Mandy Hopman op drums drie nieuwe muzikanten rond zich. Het is deze bezetting die ook acte de présence geeft op hun alweer zevende album ‘Merchants Of Air’. Kong is dus altijd al een buitenbeentje geweest niet alleen in de studio, maar ook op het podium met hun intussen alom bekende quadrafonische opstelling. Het groepsgeluid veranderde wel door de jaren heen, doch niet in die mate dat men de typische Kong eigenschappen niet meer zou herkennen. Dat is ook nu weer het geval. Meer centraal staat de elektrische gitaar waarbij Kong aanleunt bij heavy metal en men kwistig omspringt met heftige gitaarriffs (een goed voorbeeld daarvan is het verpletterende ‘Steamtrucking’ of ook nog het gedreven ‘Wahnsinn, Baby’). Daarnaast zijn er de gebruikelijke ingrediënten bestaande uit geraffineerde samples, metronoom precieze drumroffels en strakke dansbeats. Wie vertrouwd is met de muziek van Kong kan dus op twee oren slapen al word je even opgeschrikt door de meest opvallende track ‘Back Into The Trees’ die de plaat afsluit. Het is een triphop avontuur waarin zowaar een tekst wordt gedeclameerd. Het is misschien wel een uitgelezen kans om in deze richting verder te zoeken naar nieuwe perspectieven. Een andere markante compositie is ‘Astral Calls’ waarbij alles waar Kong voor staat wordt gecomprimeerd in vijf spannende minuten. Wie Kong niet kent, wel het wordt hoog tijd dat je kennismaakt met deze Amsterdamse band, baanbrekers van instrumentale (prog)rock en een act met een altijd toekomstgericht inzicht.

Jovian Spin


Jovian Spin
Shapes Of Perception
Echozone
Het label Echozone pakt uit met superlatieven als het over Jovian Spin gaat. We keken dan ook met belangstelling uit naar ‘Shapes Of Perception’, het debuut van deze nieuwkomer. Het vijftal, actief sinds 2008, kiest voor stevige rock, annex metal gitaren aangevuld met geprogrammeerde electro/industrial elementen. Alle scherpe kantjes zijn echter afgeveild. De zang is goed, maar vlak en men maakt veel gebruik van meerdere stemmen, zonder dat die van frontman Gerrit Wolf er echt boven uittorent. De composities hebben stuk voor stuk een commerciële factor die het groepsgeluid naar mijn gevoel te gladjes maakt. Soms is het eerder pop dan rock. Er zit te weinig verrassing en diepgang in, het knalt niet. Aan aardige nummers, zeg maar catchy tunes geen gebrek, doch je verwacht toch iets meer, iets anders, boud en gedurfd. Beste tracks zijn nog ‘Nothing Is Real’ en ‘Sick Of It All’ die sterk refereren naar Nine Inch Nails en aangeven dat Jovian Spin wel wat in zijn mars heeft. Voorlopig krijgen ze nog krediet, want ‘Shapes Of Perception’ is hoe dan ook een degelijke plaat die in bepaalde middens in de smaak zal vallen. 

Huoratron


Huoratron
Cryptocracy
Last Gang Records
De Finse DJ en producer Aku Raski begon tien jaar geleden te experimenteren met chiptunes, soundchips en modules van oude computerspelletjes, consoles, vintage computers, emulators en oscillators. De techniek van chiptunes kende een hoogtepunt in de jaren tachtig en begin de jaren negentig met onder andere de Commodore 64 en Game Boy. Huoratron behoort tot de nieuwe generatie die een hedendaagse vorm van moderne elektronische dansmuziek tot leven brengt. De man heeft een metal/industrial achtergrond en dat is duidelijk te horen. Zijn muziek heeft een storende, verontrustende factor, experimenteel, destructief, donker, harder, met veel distorsie, pompende bassen en is meer buitenissig dan de meeste gelijkgezinden die actief zijn in het genre. Aku heeft een sinistere visie en omschrijft zelf zijn muziek als ‘the smell of something burning’. Hij wordt gedreven door een persoonlijke, eigengereide motivatie en dat maakt hem uniek. Zijn vorm van rauwe elektronische dansmuziek slaat aan bij een jong publiek en op internet is de man een ware sensatie. Hij schrikt er niet voor terug om gabber, house, dubstep en techno te incorporeren en om te zetten in sonische, apocalyptische golven die je van de sokken blazen. Het vraagt een inspanning om je in te leven in de stormachtige structuur, maar eenmaal je mee glijdt op de pulserende stroom wordt het moeilijk om stil te blijven zitten bij tracks als ‘A699F’, ‘Bug Party’, ‘Sea Of Meat’, ‘Force Majeure’, ‘Transcedence’ of ‘Unblinking Eyes’.

Hannibal


Hannibal
Cyberia
Echozone
We hebben er een tijdje moeten op wachten, maar nu is er de opvolger voor Hannibal zijn eersteling ‘This Is U’ (2006). Deze Grieken zijn inmiddels verkast naar London. Centrale figuur is zanger Hannibal naar wie de band is vernoemd en voorheen frontman was van Spitfire. Op hun website vermelden ze de bands die hen hebben beïnvloed. Onder meer krijgen H.I.M., Faith No More, Bruce Dickinson, Rammstein, Alice In Chains een vermelding. Raar genoeg lopen die ook als een soort van rode draad door ‘Cyberia’. Wat enigszins anders overkomt is de commerciële toets met catchy refreinen die de nummers licht verteerbaar maken. Of dit een pluspunt is, is nog maar de vraag. Naar mijn idee werkt het ook oppervlakkigheid in de hand. Hannibal zweeft ergens tussen rock, heavy metal en hardrock in en weet blijkbaar zelf niet goed welk pad te kiezen. Gitarist Stelios Sovolos krikt met zijn knappe solo’s het metal gehalte wel naar omhoog, terwijl toetsenist Herc dan weer eerder aanleunt bij industrial. Als zanger probeert Hannibal flexibiliteit in te bouwen wat hem aardig lukt, maar toch ben ik niet overtuigd. Zo ogen de tekeningen in het begeleidende cd boekje spectaculairder dan de dertien tracks die ‘Cyberia’ rijk is.

Fatal Smile


Fatal Smile
21st Century Freaks
GMR Music/Bertus
‘Gespierde sleaze old school heavy metal/hardrock’ is de kernachtige omschrijving, die net als een krappe jeansbroek de contouren van je balzak laat zien, helemaal past bij de muziek van het Zweedse Fatal Smile. Het viertal toerde in het verleden met grootheden als W.A.S.P., Dio, Queensrÿche, Doro, Winger en toevallig is het in ditzelfde stijlsegment van het metal gebeuren dat je Fatal Smile kan onderbrengen. Op hun vierde schijf klinken de jongens wel een stuk rauwer en minder gepolijst dan pakweg Poison of Tyketto. Het zijn, zeg maar de lelijke eendjes van het huidige glam metal circuit. Voor de productie nam gitarist Mr. Y zelf de touwtjes in handen en samen met drummer Philty werd ook de mix geklaard. Verwacht geen originele ideeën of vernieuwing. Fatal Smile zweert eeuwige trouw aan de muziek uit hun jeugd, de metal van de jaren tachtig. Wel krijg je een paar songs die aan de ribben blijven plakken en waarbij je geneigd bent om mee te zingen. ‘Raising Hell In Heaven’ is zo een nummer, net als ‘Innocent’, ‘Break These Chains’ en ‘Take It To The Limit’. Wie verbaast is dat de woorden ‘power ballad’ nog niet zijn gevallen, welja toch staat er eentje op ‘21st Century Freaks’. De heren bewaarden het onontkoombare als toetje en sluiten af met het toch wel ruig en vurig klinkende ‘For The Last In Line’.

Dollarqueen


Dollarqueen
Circus
Eigen Beheer
Dollarqueen uit Brugge telt vier doorwinterde muzikanten die weten hoe je een pakkende rocksong schrijft en inkleurt. Met Peter Iterbeke, voormalig  gitarist van Channel Zero en bekend producer, vonden ze de geknipte man om dit schijfje in te blikken. Het viertal kan zowel snedig als weemoedig voor de dag komen. Het zorgt voor de broodnodige variatie. Geen enkele van de acht nummers kan je echt zwak noemen al zal iedereen wel bepaalde tracks als favoriet naar voor schuiven. Zanger Filip Bohyn schrijft de teksten. Zelf noemt hij zich een romanticus die ook over de minder aangename dingen in het leven schrijft en de realiteit niet uit de weg gaat. Het is een element dat de composities nog sterker maakt. Een mooi voorbeeld daarvan krijg je met het bittere ‘Mother’ of ook nog met het krachtige ‘World On Fire’. Maar ook de overige muzikanten met op gitaar Koen Schaballie, bassist Danny Degheldere en als drummer Dave Eeckeloo hebben een rock-‘n-roll hart en geven het volle pond, onder meer in ‘Plastic Girl’ en ‘400.000 People’. Beste track naar mijn gevoel is het meesterlijke ‘Is This Goodbye?’. Dollarqueen hun muziek wordt soms omschreven als road-movie rock, doch dat heeft eigenlijk geen belang. ‘Circus’ is een gedreven rockplaat, geïnspireerd en gemaakt met bezieling.  

Black Light Discipline


Black Light Discipline
Against Each Other
Danse Macabre
Met hun tweede worp gaat dit Finse gezelschap door op de ingeslagen weg om electro en metal te laten versmelten. En het moet gezegd: BLD lijkt me één van de weinige bands die de twee uiteenlopende stijlen naadloos met elkaar laat samengaan. De synths en keyboards wisselen tussen future pop, electro rock en industrial terwijl aan de metal zijde beenharde riffs het ritme bepalen. Zanger Toni Valha gaat meestal rauw en ruig te keer. Daarom is het ook een verademing dat vrouwelijke stemmen (Karoliina Kallio en Tuire Parviainen) soms de druk van de ketel halen en de groep zich zo iets kwetsbaarder opstelt. Ongewoon is dat ze als cover kiezen voor ‘Self Control’, een nummer van de Italiaanse singer-songwriter Raffaele Riefoli, maar dat we ook kennen in de versie van de in 2004 overleden zangeres Laura Branigan dat hier een potige uitvoering krijgt met stevig gitaarwerk en een strak ritme. Vooral dat laatste blijkt een handelsmerk te zijn van Black Light Discipline. Van echte magie spreken zou hen te veel eer aandoen. Toch is de impressie die nummers als ‘Walls Inside Us’, ‘Red Rivers’, ‘Being And Ending’ en ‘Aggressor’ nalaten vrij positief te noemen. 

Black Light Burns


Black Light Burns
The Moment You Realize You’re Going To Fall
Ninetone/Membran
Black Light Burns is het speeltje van Wes Borland, de ex-gitarist van Marilyn Manson, Eat The Day, Goatslayer, Big Dumb Face en From First To Last waar hij actief was als bassist. Sinds 2009 is hij weer lid van Limp Bizkit. Naast zijn opmerkelijke gitaarstijl staat hij bekend om zijn bizarre en opvallende make-up en zijn zwarte contactlenzen. Black Light Burns bestaat sinds 2007 en dit is na ‘Cruel Melody’ en de cd/dvd ‘Cover Your Heart And The Anvil Pants Odyssey’ hun derde release. Wes is van vele markten thuis en kan zowat alle stijlen aan gaande van metal en jazz tot indie rock, industrial en progrock. Black Light Burns is zijn creatieve uitlaatklep en laat een heel ander geluid horen dan dat van Limp Bizkit. Bij BLB kan hij echt zijn ding doen. ‘The Moment You…’ is een brok rauwe rock. Bewust is er niet gestreefd naar perfectie. Verwacht geen volmaakte, vlekkeloze productie. De foutjes worden hier met de mantel der liefde bedekt. Het verhoogt de intensiteit en door uitheemse instrumenten te introduceren met daarnaast diepe baslijnen en een kwak industrial er tegenaan te gooien krijgt het geheel een extravagante nuancering. Sommige tracks klinken ook erg sinister (‘Your Head Will Be Rotting On A Spike’, ‘Grinning Like A Slit’), een tikje zweverig (‘Torch From The Sky’, ‘The Colour Escapes’), tegendraads luid (‘How To Look Naked’, ‘Because Of You’) of gaan helemaal over de top (‘We Light Up’, ‘Splayed’, ‘Scream Hallelujah’). Veelzijdigheid troef met als kers op de taart een psychedelische titelsong als uitsmijter.
Noteer deze datum in uw agenda: ‘The Moment You Realize You’re Going To Fall’ komt uit op 13 augustus. Wes Borland is ook kunstenaar en net als voor alle voorgaande Black Light Burns releases is het hoesontwerp van zijn hand. Wie meer van zijn werk wil bewonderen moet maar eens een kijkje nemen op http://theborlandgallery.com/