zaterdag 31 maart 2012

The Mount Fuji Doomjazz Corporation


The Mount Fuji Doomjazz Corporation
Egor
Denovali Records
‘Egor’ is het nieuwste werkstuk van dit gezelschap, eigenlijk het alter ego van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Het is de opvolger voor het in 2011 verschenen ‘Anthropomorphic’. Was die laatste nog één lange, claustrofobische sessie, weliswaar opgedeeld in drie stukken, dan houdt men het dit keer op vier los staande tracks, live opgenomen in het Dom theater in Moskou in april vorig jaar. De groep zijn handelsmerk zijn structurele improvisaties in combinatie met ambient drones. De sfeer is mijmerend, maar onwerelds. De line up voor deze gelegenheid bestaat uit zeven muzikanten met als sleutelfiguren Gideon Kiers die de ‘electronics’ voor zijn rekening neemt, Hilary Jeffery op trombone, drummer/percussionist Ron Goris, violiste Sarah Anderson en Charlotte Cegarra (zang). De groep brengt een soort van geïmproviseerde free jazz doorweven met doom, drone, dark ambient, een amalgaam aan samples en zelfs metal facetten komen aan bod. De composities laten zich moeilijk omschrijven. Best is er naar te luisteren en je zelf een idee te vormen over de impact die deze muziek op je heeft als individu. Woorden die enig licht kunnen werpen op deze monsterachtige plaat zijn monumentaal, caleidoscopisch, dromerig, onheilspellend, futuristisch en ongetemd.

The Inspector Cluzo


The Inspector Cluzo
The 2 Mousquetaires
Ter A Terre/Suburban
Laurent ‘Malcom’ Lacrouts en Matthieu ‘Phil’ Jourdain, allebei actief in de Franse funkband Wolfunkind besloten om in 2007 met een eigen act te starten. The Inspector Cluzo was geboren. Met hun vorige release ‘The French Bastards’ gaven ze al de richting aan en met hun derde cd ‘The 2 Mousquetaires’ gaan ze nog een stap verder. Beide muzikanten zijn afkomstig uit de streek Gascogne in het zuiden van Frankrijk. Men spreekt er het grensoverschrijdende (met Spanje, meer bepaald Catalonië) dialect Gascon. Op hun nieuwe album gaat het duo de strijd aan met nationalisten aller landen die streek gebonden tradities en culturen van regio’s als politiek wapen gebruiken om onafhankelijkheid na te streven. De diversiteit in de wereld zou juist de mensen dichter bij elkaar moeten brengen. Men rekent ook af met egoïsme, overdreven geldgewin en overconsumptie. Lacrouts en Jourdain kruipen in de huid van musketiers - Porthos, Aramis en Athos waren ook Gascons – en via stomende funk rock metal en een begeleidende beeldroman brengt het tweetal zijn verhaal. Het opzwepende effect van de muziek wordt nog versterkt door in het Gascon gezongen teksten, enkele moppen tussenin en een spetterende blazerssectie. Met een eigen interpretatie van ‘Move On Up’ brengt The Inspector Cluzo ook een eerbetoon aan Curtis Mayfield. Men geeft er meteen en lap op met de opgefokte opener ‘The 2 Mousqetaires Of Gasconha’ en ook ‘Wild And Free: The “Indignés” Song’ gaat door op hetzelfde elan. Funk is en blijft het sleutelwoord, zij het met een knipoog. Luister maar eens naar ‘Why A Vulgar French Band Cannot Play Shitty English Pop Music?’ en aansluitend ‘I Want To Mmm The Wife Of The French President’ of ‘Fuck The Bobos’ en ‘Fuck Free Hugs’. Op het eind gaan de twee even de volkse toer op , maar dat kan de pret niet bederven. ‘The 2 Mousquetaires’ is een ziedende plaat, onstuimig, schalks en dansbaar. 

September Malevolence


September Malevolence
Our Withers Unwrung
A Tendervision Recording
Zweeds drietal uit Göteborg dat thuishoort in de categorie indie/postrock en in 2004 begon als een instrumentaal kwartet. Na enkele personeelswissels besliste de tot trio afslankte band om ook teksten te schrijven en was het gitarist Martin Lundmark die de taak van zanger voor zijn rekening zou nemen. Op hun eerste full cd ‘Tomorrow We'll Wonder Where This Generation Gets Its Priorities From’ (2005) werd dit voornemen in daden omgezet. Deze ‘Our Withers Unwrung’ is de opvolger voor het in 2008 verschenen ‘After This Darkness, There's A Next’. De teneur is aan de donkere kant met een melancholische toets. Qua structuur zijn de songs dikwijls identiek van opbouw. Met lange, eerder rustige intro’s baant men zich crescendo gewijs een weg naar een climax. Sommige tracks zoals ‘Absence’ zijn meer dromerig van aard of emotioneel geladen (‘King Of High School’). Tot het betere werk behoren ‘Details Of Detours’, de instrumentale nummers ‘Heathen’, ‘Islandsberg, Bohuslän’ en ‘Lichens’(de aard van het beestje blijft altijd aanwezig) en ‘For The Record, I Love You’.

Misantronics


Misantronics
Cacotopia
Dark Meadow Recordings
Een paar maanden na ‘Moral Panic & The End Of Reason’ mochten we al de opvolger begroeten van Misantronics: ‘Cacotopia’. De plaat ligt in het verlengde van zijn voorganger, maar heeft toch een meer uitgesproken industrial insteek. In ‘Under The Guise’ drapeert Del Cycer over het sonore gedreun heen logge percussie en trage keyboardpartijen en een nummer als ‘Coercion’ klinkt het meest gevarieerd en zou je als gedreven en dansbaar kunnen omschrijven. In ‘Ugly Consequences Of Modern Day Behaviour’ probeert Del Cycer, na een dreigende, metaalachtige intro met wat drum ‘n’ bass leven in de brouwerij te brengen. Halverwege nemen sinistere, schrapende drones en sonar geluiden de boven hand en overstemmen de beats. Naar het einde werkt Misantronics zich in ‘Ugly Consequences …’ toch naar een climax toe. Afsluiter ‘Escape To Elswhere’ geeft perfect weer hoe onaangename klankeffecten, dankzij de inbreng van trommels (conga’ en bongo’s) de weerklank van wanluidendheid weet te maskeren. Het geheel van ‘Cacotopia’ klinkt minder monotoon dan wat we voorgeschoteld kregen op ‘Moral Panic …’. Storend element op beide cdr’s is het plotse afbreken van de tracks. Het opnameproces (live improvisaties) zal daar wel mee te maken hebben. Intussen heeft Misantronics al met ‘The Axial Age’ een volgende release uitgebracht. Benieuwd of die ook zijn weg naar Dark Entries zal vinden. 

Misantronics


Misantronics
Moral Panic & The End Of Reason
Dark Meadow Recordings
Misantronics zag het levenslicht in 2009 als een zijproject van Del Cycer, de helft van het Antwerpse noise/drone duo Im:Prod. Al snel werden een aantal cdr’s uitgebracht plus tracks geleverd voor compilaties, terwijl er ook samenwerkingsverbanden werden gesmeed met andere acts. In 2011 werd Misantronics opgepikt door het Britse Dark Meadow label. De eerste release voor zijn nieuwe platenmaatschappij was deze ‘Moral Panic & The End Of Reason’. Sinds zijn ontstaan experimenteert Misantronics er lustig op los waarbij het improviseren op zich centraal staat. Dat vertaalt zich in evenveel lichtjes in genre verschillende albums. ‘Moral Panic …’ brengt een niet aflatende golf van drone geluiden ondersteunt door analoge beats en andere vormen van percussie. Voor de luisteraar is het zonder meer een beproeving om bloot gesteld te worden aan het constante gedreun waarmee Del Cycer zijn onvrede, wantrouwen en pessimisme ten overstaan van mens en maatschappij kenbaar maakt. ‘A Culture Of Fear’ is, samen met ‘The Problem Of Evil’, de enige track waar vaart in zit en zelfs neigt naar techno. ‘Please Think Of The Children’ herhaalt zich dan weer in eindeloos lijkende loops terwijl het onderliggende noise volume langzaam wordt opgevoerd. Halverwege breekt de hel los in een ijzingwekkende kakofonie om daarna het thema weer op te pikken, maar er toch nog in slaagt om in chaos te eindigen. Een ongewone climax en als afsluiter kan dit tellen.

Lento


Lento
Live Recording 8.10.2011
Denovali Records
Na de studio albums ‘Earthen’ en ‘Icon’ achtte Lento de tijd rijp om een live registratie van hun muziek uit te brengen. De opnames vonden plaats in hun thuisland, meer bepaald Perugia op 8 oktober 2011. Het vijftal probeert de sfeer van hun twee langspelers over te brengen op het podium en doet dat op een zeer eigengereide manier. Was hun sludge metal op cd een onderdeel van een doom, ambient, drone scenario dat soms apocalyptische vormen aannam, dan haalt men nu resoluut de sloophamer boven. Lento pakt live uit met een unieke, slome, zelfreflecterende metal variant die ze tijdens de voorbije tourschema’s van de laatste jaren hebben geperfectioneerd. Een buitenissige vorm van voltooiing die toch nog genoeg ruimte laat voor klein beetje afwisseling, bijvoorbeeld in ‘Icon’, ‘Need’ of ‘Hadrons’, op de loeiharde uitbarstingen van laaggestemde gitaren die ongenadig de oortrommels bestoken. Lento opent de debatten met een verzengende versie van ‘Icon’, gevolgd door ‘Earth’ en het verpletterende ‘Hymen’. Tijd voor een adempauze is er niet. Fijnzinnig is het evenmin. De muziek is imposant en oorverdovend luid. We missen hier een beetje de verscheidenheid van het studiowerk, maar laat er geen twijfel over bestaan dat dit mag gerekend worden tot één van de betere live platen en een kanshebber is voor de jaarlijstjes van 2012. Wie zich het kleinood wil aanschaffen op cd of elpee moet er snel bij zijn, want de oplage is telkens beperkt tot 500 stuks. 

Larry Kucharz


Larry Kucharz
Unit IA42
International Audiochrome, Inc.
Larry Kucharz is een synthesizer tovenaar, componist en producer. De man begon al te experimenteren midden de jaren zeventig en heeft intussen een twintigtal releases op zijn naam staan en uitgebracht op zijn eigen label International Audiochrome, kortweg IA. Deze meest recente collectie songs kwam tot stand in de loop van 2010 en de opnames volgden een jaar later. Het album opent met de ‘Binairy Suite‘ een soort van op klassieke leest geschoeide, elektronische symfonie. Wat meteen opvalt, is de kilte, het ijzige, het afstandelijke in de minimalistisch gestructureerde composities. Een betere omschrijving dan ‘ambient chill out’ voor deze ‘suite’ hadden we zelf niet kunnen bedenken. De overige tracks variëren van techno, trance, house en ambient tot zelfs een polka (‘Galaxy 42 Polka’). Larry Kucharz heeft twee muzikale inzichten waartussen hij blijft schipperen zonder daarbij een bepaalde preferentie naar voor te schuiven. Als je ‘Unit IA42’ bekijkt als een verzameling van tracks dan is het aanbod aan varianten eerder beperkt te noemen. De verschillen zijn eerder subtiel en weleens moeilijk te onderkennen. De spannendste momenten zijn te beleven in de remix van ‘U302’ en het speelse ‘Quirky Trance 42’, al blijft de repetitieve aard toonaangevend. Helemaal fout gaat het met ‘Juke It 42’ waarin een met vocoder vervormde stem eindeloos ‘Juke It’ herhaalt en in ‘Do It 42’ waarbij een gelijkaardige robotstem hetzelfde trucje nog eens overdoet, maar dan met de woordjes ‘Do It’. Je zou bijna denken dat het een obsessief gegeven is. In het verlengde van ‘Quirky Trance 42’ ligt de fameuze polka. Een mal nummer. Niet dat dit onze favoriet is, want daar is weer dat vervelende, monotone stemmetje dat roet in het eten gooit. Nee, die eer valt te beurt aan het wat geheimzinnige, licht exotische ‘Temple Dance 42’. Ook leuk is het kunstmatig opgewekte handgeklap in ‘Ambient Dance 42’. De meeste muziek van Larry Kucharz krijgt gestalte dankzij zijn favoriete instrument, de Fairlight Music Computer. Naar mijn smaak is het allemaal iets te klinisch, te steriel. Alleen al het feit dat elke uitgave een nummer krijgt opgeplakt – de eersteling in de reeks was ‘IA22 - unit 22:red motion’ zegt veel over het denkpatroon en de werkwijze van Kucharz. 

Gazpacho


Gazpacho
March Of Ghosts
Kscope/Bertus
De Noren van Gazpacho zijn in een productieve bui, want na het vorig jaar verschenen ‘Missa Atropos’ en de dubbele live cd ‘London’, komen ze aanzetten met ‘March Of The Ghosts’, hun zevende studioplaat. De inspiratie kwam er na het afsluiten van die meest recente Europese tournee waarvan ‘London’ het uitvloeisel is. Een week na hun thuiskomst doken ze al het repetitiehok in om in een eerste stadium alle opborrelende ideeën een plaats te geven. In de loop van 2011 begon men dan met de uitwerking van de composities en later dat jaar met de eigenlijke opnames. Was ‘Missa Atropos’ nog een concept album dan zijn de nummers op ‘March Of Ghosts’ meer een collectie korte histories waarin de hoofdfiguur geesten (dood of levend) ontmoet die elk hun verhaal komen vertellen. De stijl die Gazpacho aanhangt doet denken aan wat Anathema, Marillion en Porcupine Tree vandaag plegen te brengen. Met Jan-Henrik Ohme heeft Gazpacho wel een zanger in huis van wie zijn stem goed past bij de rustige en sfeervolle muziek. Het palet is geschakeerd zonder dat de groep zich verliest zich in een te veel aan pathos of bombast. Dat de plaat ook heel wat tegenstand zal oproepen verwondert niet. De songs vorderen gezapig. Af en toe klinkt het wat steviger, maar voor flitsende solo’s of echt felle uithalen kom je van een kale reis thuis. Een wat makke bedoening dus, die afstraalt in nummers als ‘Gold Star’ en ‘What Did I Do?’. En voor wie het niet zo begrepen heeft op zanger Ohme: die zal hem misschien een zeur vinden. Gelukkig zijn meer dan de helft van de nummers sterke composities. Daartoe behoren ‘Hell Freezes Over I’ en ‘II’, ‘Black Lily’, ‘Mary Celeste’ en ‘Hell Freezes Over IV’. Sommige songs krijgen een Keltisch pigment wanneer een doedelzak, fluit of vedel wat extra kleur toevoegt. Dat laatste zou alweer een punt van discussie kunnen zijn. Met ‘March Of Ghosts’ zit Gazpacho op de wip. Voor mezelf is het een uitgemaakte zaak dat die overhelt naar de positieve kant, maar ik kan me best inbeelden dat niet iedereen er zo over denkt.

Brother Sun, Sister Moon


Brother Sun, Sister Moon
Brother Sun, Sister Moon
Denovali Records
Alicia Merz kennen we Birds Of Passage en Gareth Munday van Roof Light. Voor dit nieuwe project hebben de twee de handen in elkaar geslagen. Merz is gekend voor haar minimalistische soundscapes en broze stemgeluid, Munday voor zijn futuristische benadering van dubstep. Als Brother Sun, Sister Moon kiest het duo voor een spaarzame instrumentatie en men durft al eens de experimentele toer op te gaan. Dat verstoort het broze evenwicht. De tsjilpende vogeltjes die langs komen vliegen, de jazzy dwarsfluit, klotsende golven, belletjes die in de verte rinkelen, het zijn allemaal ingrediënten die hun deugdelijkheid al hebben bewezen. Samen smeltend met de zang en de andere instrumenten accentueert men de vluchtigheid van de breekbare liedjes. Het luchtledige van de maan wint het van het koesterende van de zon. Beter wordt het met de titelsong. De interactie tussen moderne dubstep en ijle synthesizerklanken geven je als luisteraar een relaxt en ontspannend gevoel. ‘One Throws And One Pulls’ doet dat ook, maar is samen met ‘From Grain To Floor’ eerder speciaal en ongewoon. Men overstijgt ermee de grenzen van de ‘popsong’.  Compositorisch komt ‘All You Need’ het beste over. Bonus nummer op de cd is een kosmos doorkruisende remix van ‘Stand Under’ door Listening Mirror. Op de vinyl editie neemt het Dale Cooper Quartet ‘South Downs By Morning’ onder handen.

Anni Hogan


Anni Hogan
Mountain
Cold Spring Records
Een bijzonder samenwerkingsverband brengt ons bij Anni Hogan. Zelf was ze jarenlang naaste medewerkster van Marc Almond. Vandaag werkt Anni met diverse artiesten waaronder Rachel McFarlane en Cagedbaby. Op ‘Mountain’ slaat ze de handen in elkaar met Robert Strachan, Itchy Ear, filmmaker Bob Wass en bergbeklimster Cathy O’Dowd. Die laatste nam deel aan verschillende expedities in het Himalaya gebergte. Van haar origineel filmmateriaal puurde regisseur Wass de film ‘Mountain’ Hogan en Itchy Ear componeerden een aantal stukken voor piano geïnspireerd door Franse dichter René Daumal’s ‘Mount Analogue’. Met Strachan vormde Hogan de composities om tot geluidssculpturen als begeleiding voor de fascinerende en adembenemende natuurbeelden en het bijgehorende, soms ontluisterende reisverslag van O’Dowd. De plaat wordt uitgebracht als DualDisc met op kant één de muziek. Kant twee bevat de dertig minuten durende film ‘Mountain’ met als soundtrack vijf nummers van de cd uitvoering, waaronder ‘Deathzone’ met een beklijvende monoloog van alpiniste Cathy O’Dowd. De cd en de dvd: het zijn twee totaal verschillende ervaringen. Eerst hebben we naar kant één geluisterd en de composities roepen andere beelden op dan die van Mount Everest of bergen in het algemeen. Iedereen kan ze op zijn eigen manier interpreteren en zijn fantasie de vrije loop laten. Pas na het zien van de film wordt de associatie onlosmakelijk verbonden met de Himalaya. De mens die als individu ingrijpt in een biotoop waar hij of zij niet thuishoort. Er zijn onuitwisbare sporen nalaat en alleen dankzij artificiële hulpmiddelen zijn doel bereikt. Tegelijk ervaar je de nietigheid van het mensdom tegenover de overweldigende pracht en de ontketende natuurkrachten. ‘Mountain’ is een monumentaal werkstuk met een sterk experimenteel, tijdloos en abstract karakter.

Anneke van Giersbergen


Anneke van Giersbergen
Everything Is Changing
PIAS
Dertien jaar was ze het boegbeeld van de Nederlandse progressieve rock/gothic metal band The Gathering. In 2007 vond Anneke het tijd om andere muzikale paden te bewandelen en stichtte haar eigen band Agua de Annique. Nog hetzelfde jaar verscheen het debuutalbum ‘Air’. Er volgden met ‘In Your Room’, ‘Live In Europe’ en het semi-akoestische ‘Pure Air’ nog drie releases. Vorig jaar tekende de zangeres een contract bij PIAS als solo artiest. Een welbewuste carrièrezet die meebracht dat haar nieuwe langspeler onder eigen naam is uitgebracht. Haar begeleidingsgroep is ook nieuw. Van de oude bezetting bleef alleen drummer Rob Snijders (Garcia Plays Kyuss, ex-Kong, ex-Celestial Season) aan boord. De titel ‘Everything Is Changing’ is niet zo maar lukraak gekozen. De laatste jaren verkende van Giersbergen haar muzikale grenzen met onder meer het Nederlandstalige ‘Als Je Ooit Nog Eens Terug Kan’ dat het schopte tot nummer 1 hit en een cover van U2’s ‘All I Want Is You’ voor het tv-programma ‘De Wereld Draait Door’. De opnames vonden deels plaats in haar eigen thuisstudio en in de Ultrasound Studios van multi-instrumentalist Daniel Cardoso in het Portugese Braga. Cardoso, bekend als live muzikant bij Anathema en lid van Head Control System en Leafblade schreef samen met van Giersbergen op twee na alle nummers op ‘Everything Is Changing’ en neemt ook de productie voor zijn rekening. Anneke en co. kiezen hier resoluut voor meer rock getinte en op elektrische gitaren afgestemde songs. In ‘Take Me Home’, ‘Stay’, ‘Too Late’ en ‘1000 Miles Away From You’ hoor je zelfs de invloeden haar oude band The Gathering doorklinken. De overige nummers variëren van stevig naar pop georiënteerd tot gevoelige ballades zoals het fraaie ‘Circles’. Sterkste troef blijft niettemin haar zangprestatie. Anneke van Giersbergen heeft een uniek timbre en een fantastische stem. Met ‘Everything Is Changing’ etaleert ze haar veelzijdigheid en uitzonderlijk talent. Of dat voldoende is om van de plaat een absolute topper te maken valt nog af te wachten. Naar mijn gevoel is een deel van het songmateriaal daarvoor net niet goed genoeg.

zaterdag 24 maart 2012

Whirr


Whirr
Pipe Dreams
Tee Pee Records/Ada Global
De groepen met naar de voetpunten starende muzikanten hadden sinds hun opkomst eind de jaren tachtig van de vorige eeuw flink aan populariteit ingeboet, maar zijn nooit echt van de radar verdwenen. Sedert begin dit decennium en de reünie van My Bloody Valentine in 2007 lijkt het subgenre shoegaze echter langzaamaan terug in de belangstelling te komen. Uit de nieuw lichting hebben zich onder meer Deerhunter, Asobi Seksu, My Vitriol, Sad Day For Puppets en A Place To Bury Strangers al enige naam en faam verworven. Daar mag je nu ook Whirr gaan bij rekenen. De groep is afkomstig uit San Francisco en levert met ‘Pipe Dreams’ een prima debuut af. Hun shoegaze stijl verweven ze met dream pop, postrock, noise en psychedelica. Het zestal leunt dankzij de ijle stemmen van Alexandra Morte en Loren Rivera dicht aan bij acts als Cocteau Twins, Pale Saints en Lush. De drie gitaristen die het combo rijk is slagen erin om een waaier van uiteenlopende stemmingen op te roepen gaande van verstillende soundscapes over zwaarmoedige popmelodieën tot weelderige gitaarerupties. Sommige songs zoals opener ‘Reverse’, ‘Bogus’, ‘Flashback’ en ‘Wait’ bieden zelfs een alles in één pakket aan waarbij alle genoemde facetten met elkaar versmelten. Whirr mist alleen dat tikje durf en originaliteit om echt uit de band te springen. Misschien lukt dat wel met hun tweede worp. Dit wilden we nog even kwijt: Iets wat we soms vergeten zijn de (kleine) platenmaatschappijen die bepaalde normen en idealen boven geldgewin plaatsen en aanstormend, onbekend talent kansen geven. Tee Pee Records is zo een label en in tijden van economische laagconjunctuur is dit niet altijd evident.

LaFaro


LaFaro
Easy Meat
Smalltown America/Suburban
Net als op hun titelloze debuut gooit het in Belfast residerende LaFaro met de openingstrack ‘Full Tilt’ meteen een bommetje. Kwestie van in de juiste stemming te komen. ‘Boke’ is nog zo een denderend nummer. Net als de fantastische titelsong en het strak gespeelde ‘Off The Chart’. Tussen de liedjes door lopen korte al of niet grappige intermezzo’s waar ik niet direct het nut van inzie. Tenzij dat ze breuklijnen vormen en dwars liggen. Dit versterkt wel het springerig, onrustig en broeierig karakter van het album. Tegelijk wordt het avontuurlijke aspect wat opgevijzeld. Met ‘Have A Word With Yourself’ en ‘Settle Petal’ pakt LaFaro uit met fraaie popcomposities zonder daarbij afbreuk te doen aan hun ruige imago, want dat deze jongens niet op een decibel meer of minder kijken staat buiten kijf. LaFaro heeft ook lak aan tendensen of stromingen. Men hakt en ranselt er lustig op los, zonder om te kijken. Eenmaal laten ze hun beenharde motto achterwege en gaan op de akoestische toer met sluitstuk ‘Maudlin’. Een mooi en ingetogen lied. Het feilloze slotakkoord van een voor de rest balsturig werkstuk. LaFaro is een groep naar mijn hart: eigenzinnig, onstuimig en onverbloemd.

Exile Parade


Exile Parade
Hit The Zoo
Suburban
Voor het Britse Exile Parade is dit hun eerste volwaardige album. Eind 2009 speelden ze nog vrolijk voor stoorzender in de britpop scene met de release van de verrassende ep ‘Brothel Ballet’. Het vijftal taxeert met zijn eersteling de Britse rockgeschiedenis en gooit een beetje van alles in de hakmolen, waarbij men halt houdt bij de mod periode, het punk tijdperk, populaire popmuziek, de madchester sound en hedendaagse electro. Ze laten het aan de gereputeerde producers Owen Morris en Marco Migliari over om alles in de juiste proporties aan de luisteraar voor te schotelen. ‘Hit The Zoo’ opent met het al bekende, want reeds eerder als single uitgebrachte ‘Fire Walk With Me’. Met ‘Movie Maker’ lonkt men naar dance en acid house adepten, gevolgd door ‘Mach Schau’ een wervelende rocksong met epische trekjes. ‘Hello Blue’ is een felle rocksong die steunt op stevig gitaarwerk en solide drumroffels. ‘If I’m Not Famous’ heeft de allures van een ballade, maar dan eentje met een rock ziel waarbij de rijke klankkleur van de stem van zanger Lomax helemaal tot zijn recht komt. Het vinnige ‘The Longest Day’ zou wel eens live brokken kunnen maken net als het aan Oasis schatplichtige ‘Life Of Crime’. ‘Get Your Gun Boy’ is een leuke poptune, doch ook niet meer dan dat. ‘Astronaut’ gaat gaandeweg crescendo, maar klinkt naar mijn gevoel te stroperig. Gelukkig wordt een en ander recht gezet met het in bijtend zuur gedoopte ‘Man Is Sick’. Met afsluiter ‘Shadows’ maken de heren een bocht van honderdtachtig graden en gaan de experimentele toer op waarbij galmende zang en overstuurde gitaren moeten opboksen tegen hypnotiserende drones en synths. ‘Hit The Zoo’ is een opmerkelijk werkje, soms gedurfd en ruw, maar ook voor een stuk onevenwichtig en dat fnuikt het betrachte, spectaculaire effect.

Cynic


Cynic
The Portal Tapes
Season Of Mist
Samen met bassist Chris Kringel en Aruna Abrams (zang en keyboards) besloot het toenmalige Cynic,  bestaande uit zanger/gitarist Paul Masvidal, drummer Sean Reinert en gitarist Jason Gobel om in 1994 een nieuw project te starten genaamd Portal. De coöperatie bleek van korte duur te zijn (in ’96 was het al over en uit), maar onder de naam ‘The Portal Tapes’ werden wel een tiental songs ingeblikt. De opnames bleven jarenlang een felbegeerd en gezocht item en zeventien jaar na datum worden ‘The Portal Tapes’, zij het in een beperkte editie van 5000 stuks als digipak cd’s en 1000 vinylplaten, nu officieel uitgebracht bij het Franse Season Of Mist. Hetzelfde label waarop Cynic hun laatste wapenfeit ‘Traced In Air’ (2008) verscheen. Cynic heeft op zich slechts een paar albums en evenveel ep’s op zijn conto staan wat weinig is, doch de muzikanten hebben een grote impact gehad op een act als Death en waren daarnaast actief in groepen als Gordian Knot, Master, Æon Spoke en Aghora. Samen met Atheist worden ze ook aanzien als de pioniers van het subgenre progressieve/technische death metal. Portal tapt echter uit een heel ander vaatje. De stemmen van Masvidal en zangeres Aruna vormen een ideale symbiose (ijl en zuiver, maar ook profetisch) die perfect samengaat met het muzikale pad dat werd uitgestippeld. Rustige, maar technisch verfijnde songs, prachtige, uitgebalanceerde bewerkingen met oog voor melodie en harmonie. Er valt geen enkel spoor van death of extreme metal te bekennen. Men kiest hier voor een mengeling van progressieve rock, fusion, jazz, experimentele muziek en sporadisch oosterse invloeden en symfonische rock elementen. ‘The Portal Tapes’ vormen een evenwichtige verzameling van hoogstaande, tijdloze (prog)rock. De plaat kent geen enkel zwak moment en het verbaast mij dan ook niet dat veel muziekliefhebbers al jaren op zoek waren naar dit sfeervolle meesterwerk. 

zondag 4 maart 2012

Dine on Ashes


Dine on Ashes

Een compact muzikaal werk blijft langer hangen

Het Belgische Dine On Ashes heeft met ‘On Being Sane In Insane Places’ een eerste album uit. Voor Dark Entries reden genoeg om nader kennis te maken.

Wat was de aanzet om met Dine on Ashes van start te gaan?
Wim: ‘Mijn vorige band Transparent Curse speelde hoofdzakelijk cold wave. Ik had na een tijdje genoeg van dit eenzijdige geluid en wilde iets meer 'elektronisch' uitproberen. Het was een pad dat ik voorheen nog niet had bewandeld aangezien ik vooral gefocust was op gitaarmuziek. Dine on Ashes was dus ergens een sprong in het ongewisse. Ik wilde meer gelaagdheid, meer atmosfeer... . De melancholie, die destijds bij Transparent Curse al aanwezig was, wou ik nog verder uitdiepen. De term 'grootstadmuziek' is hier wel op zijn plaats vind ik; een clash tussen post rock, synthesizers en sterk uitgewerkte composities. En ik was op zoek naar een vrouwenstem, erg cruciaal voor deze sound. Een meerwaarde zelfs... .’


Wim, jij schrijft alle muziek. Door wie laat jij je inspireren?
Wim: ‘Verschillende muzikanten en bands hebben me destijds geïnspireerd om te beginnen met schrijven, gaande van The Doors tot Bloc Party en van Jimi Hendrix tot Kraftwerk. Wat deze cd betreft; het idee, het geluid heb ik altijd in mijn hoofd gehad. De voorbije jaren heb ik dat daadwerkelijk omgezet in muziek. Hiervoor was een rijpingsproces nodig want tijd is cruciaal bij het schrijven van songs.’

Wat is je muzikale achtergrond en in hoeverre verschilt die van de andere leden van Dine on Ashes?
Wim: ‘Ik ben een breeddenkende muzikant en hou van een groot palet aan stijlen, alleen zo kan je progressief te werk gaan. Dit geldt echter evengoed voor de rest van de band. Dine on Ashes bestaat uit muzikanten die alles behalve oogkleppen op hebben; een eigenschap waar ik alleen maar blij om kan zijn. Wat de muzikale achtergrond betreft: ik ben gestart in punkgroepjes toen ik 15 à 16 jaar was, daarna een eigen project begonnen met Transparent Curse en hier en daar losse collaboraties gedaan met alternatieve groepen.’

Zangeres Katharine is psychologe en schrijft op haar beurt alle teksten. In hoeverre is de draagkracht van haar woorden gebaseerd op professionele gebeurtenissen? Of is dat deontologisch niet te verantwoorden?
Katharine: ‘Mijn opleiding is nog niet afgerond, dus veel professionele gebeurtenissen heb ik in elk geval niet om mij op te baseren. Ik kan wel zeggen dat ik altijd vanuit persoonlijke ervaringen vertrek, dingen die ik zelf meemaak en voel of wat ik merk in mijn omgeving bij anderen. Ik probeer dan altijd vanuit een ander perspectief te schrijven en gebruik te maken van metaforen. Zelf houd ik het meest van teksten die niet meteen voor het oprapen liggen, waar je niet meteen de exacte betekenis kan uit halen dus ik zal dat ook zoveel mogelijk met mijn eigen teksten proberen doen.’

Willen jullie met de teksten een boodschap brengen of zijn het louter poëtische bespiegelingen?
Katharine: ‘Eigenlijk wil ik gewoon een verhaal vertellen, maar niet iedereen zal hetzelfde verhaal horen. En dat is eigenlijk net de essentie van poëzie wat mij betreft.’

Katharine, je hebt Scandinavische roots. Kun je daar iets meer over vertellen?
Katharine: ‘Ik heb een Finse moeder en daardoor noodgedwongen ook een halve Scandinavische stamboom. Zelf vind ik dat er verder niet veel meer mee gemoeid is, maar de rest van de band denkt daar blijkbaar anders over aangezien ze er op stonden dat het werd vermeld.’

Wim: ‘De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat dit enerzijds toch wel sexy is om dit te vermelden in je bio. Scandinavië spreekt nu eenmaal tot de verbeelding en in het kielzog van bands zoals The Knife, Röyksopp, Fever Ray en The Cardigans was dit mooi meegenomen. Ik spreek nu vanuit het standpunt van pure promotie wat niet zo onbelangrijk is in tijden van mainstream.’

Wanneer ben je begonnen met zingen?
Katharine: Ik ben pas ‘serieus’ met zingen beginnen omgaan toen ik net 18 jaar was geworden en auditie had gedaan voor een plek in de groep. Daarvoor was ik gewoon iemand die graag eens een liedje zong. Ik vond dat ik dat best goed kon en speelde al wel eens met het idee om ooit in een band te zingen. Daarom dat ik meteen reageerde op Wim zijn oproep naar een zangeres. Ik bleek de eerste kandidate te zijn en meteen ook de juiste blijkbaar... . Maar op dat gebied moest ik nog heel veel leren: ik had nog nooit in een microfoon leren zingen of zelf zanglijnen geschreven. Vooral dankzij Wim ben ik in elk geval muzikaal enorm gegroeid en er blijft nog véél ruimte tot verbetering.’

De tekstfragmenten die jullie als samples gebruiken, waar komen die vandaan?
Wim: Het tekstfragment uit ‘Controlled Partitions’ is een sample uit een ‘black box’; de laatste communicatie tussen de piloten van een DC-10 en het grondpersoneel. Een verwijzing naar 'het verliezen van controle'. En ‘The Fifth Stage’ eindigt met de woorden van president J. F. Kennedy uit 1963.

Hoe komen de songs tot stand. Eerst de muziek en dan de teksten of vice versa?
Wim:: ‘We starten steeds met muziek, de sfeer die wordt opgeroepen inspireert Katharine tot het schrijven van teksten.’
Katharine: ‘Soms zal ik wel eens vragen aan Wim om een nummer te schrijven dat in een bepaalde sfeer ligt als ik al met een thema in mijn hoofd zit. Het is geen volledig eenrichtingsverkeer: we proberen wel elkaars suggesties in gedachten te houden.’

Wanneer komen Dominique, Tom en Frank in beeld? Nadat de songs zijn afgewerkt of eerder? Hebben ze bijvoorbeeld inspraak over hoe de nummers uiteindelijk zullen klinken?
Wim: ‘Bij dit album is hun samenwerking pas gestart na de opnames, productie en mixing. Het feit dat we deze muziek 'live' wilden brengen, impliceerde de betrokkenheid van andere muzikanten. Op het podium brengen zij een extra dimensie in de muziek die toch voor een stuk anders blijkt te zijn dan op de cd. Daarom dat Dine on Ashes 'live' meer rockinvloeden heeft dan op deze geluidsdrager. De bijdrage van de andere muzikanten is echter geëvolueerd bij het schrijven van nieuwe nummers. Zo wordt Tom nu mee betrokken bij de productie.’
‘Zoals je ook kan lezen in de biografie op de officiële website, maken Dominique en Tom deel uit van mijn muzikale verleden. Zo was Dominique destijds ook al de bassist bij Transparent Curse en heeft Tom destijds de opnames gedaan voor een ep van deze groep. Frank is de enige echte nieuwkomer, niet alleen een drummer met een eigen geluid maar ook een sympathieke smaakmaker. Repetities bij Dine on Ashes zijn altijd goed voor de nodige dosissen aan humor.’

Hoe moeilijk was het om dit project tot een goed einde te brengen? En dan bedoel ik alle facetten: het schrijfproces, artwork, opnames, productie, enzovoort.
Wim: ‘Ondanks het feit dat het project in grote lijnen vast lag, heeft het veel energie en geld gekost om tot een fysische release te komen. We spreken hier toch over een periode van verschillende jaren. Vooral omdat je veel dingen zelf moet (op)zoeken; een bewuste keuze aangezien we de touwtjes graag zelf in handen houden. Muziek schrijven is een intiem gebeuren dat start met een idee. Dat idee moet eerst rijpen alvorens de eerste noot er komt. Zoiets gebeurt meestal in de totale afzondering van de studio. En bij voorkeur: 's nachts... een gegeven waar vele muzikanten zich in zullen terugvinden. De opnames van het album zijn deels DIY (home studio recordings via Pro Tools LE), alhoewel we gekozen hebben voor een professionele afwerking bij Hype Studios in Mechelen (Pro Tools HD). Mensen als Gaëtan Vandewoude (mix) en Jan Volckaert (mastering) hebben een belangrijke rol gespeeld in de ondersteuning en de realisatie van dit proces. Daarnaast was er ook de papierwinkel met GS1 (barcode), Simim (ISRC-codes), SABAM en niet te vergeten: het geweldige artwork waar Jens Dawn verantwoordelijk voor is. Zijn impact op het visuele gegeven van de groep is enorm geweest. Hij is niet alleen een begenadigde ontwerper maar ook een zeer fijne mens. We hebben het geluk gehad omringd te zijn geweest met bijzonder toffe mensen, wat de realisatie van het album zeker ten goede is gekomen.’

Jullie kozen ervoor om als debuut een mini in plaats van een full cd uit te brengen. Kun je dat even toelichten?
Wim: ‘We hebben alles gezegd wat we moesten zeggen op deze mini... meer zou teveel geweest zijn. Een compact muzikaal werk blijft bovendien langer hangen.’

Waarom kozen jullie als titel voor ‘On Being Sane In Insane Places’?
Katharine: ‘Dat is een verwijzing naar een studie van Rosenhan uit de jaren '70. David Rosenhan was een psycholoog die zich samen met nog andere ‘gezonde’ mensen liet opnemen in verscheidene psychiatrische instellingen om te onderzoeken of de psychologen en psychiaters van dienst hen zouden kunnen ontmaskeren. Bleek dat vooral de medepatiënten eigenlijk doorhadden dat er iets niet pluis was. Enfin, ik vond het een interessante gedachtegang die het concept van het album moet leiden: wat is normaal zijn en ligt het aan ons of aan onze omgeving?’

Whiterock Records is vermoed ik jullie eigen label. Is dat de beste manier om tegenwoordig een plaat uit te brengen: in eigen beheer?
Wim: ‘Whiterock Records is een tussenstation, het is niet ons eigen label. Het is een Duitse platenmaatschappij die ons de cruciale LC-code bezorgd heeft zodat de cd ook op Duitse radiostations kan gedraaid worden. In ruil moesten we wel de naam en de verwijzing op de geluidsdrager aanbrengen. Alle rechten op productie, muziek en teksten blijft echter eigendom van Dine on Ashes. Een plaat in eigen beheer uitbrengen was voor dit album een bewuste keuze; geen inmenging van derden. Een puur en eerlijk geluid dat tevens een test was: ‘Wat is de impact op de luisteraar zonder externe producers, managers of platenlabels?’ Ongefilterd, recht van de muzikant en auteur.’

Denken jullie al aan een volgende cd of is het daarvoor nog te vroeg?
Wim: ‘Daar wordt zelfs hardop aan gedacht. We zijn volop bezig aan het schrijven van nieuw materiaal. Dine on Ashes is een dynamische band die op zoek is naar nieuwe uitdagingen. Een nieuw album is daar één van.’

Wat hopen jullie als groep te bereiken? Bestaat er zoiets als een muzikale droom?
Wim: ‘Enerzijds: the sky's the limit maar je moet realistisch blijven. Als je iets groot wil betekenen, moet je aan het buitenland denken. Anderzijds: België is een festivalland en er zijn voldoende speelkansen. Vertrekken vanuit het eigen epicentrum en zo uitbreiden lijkt een mooi stappenplan. En vooral: trachten een breed publiek aan te spreken.’

Katharine: ‘Voor mij is er niet echt een vaststaand doel. Ik wil me in de eerste plaats creatief bezighouden en als mensen het product daarvan appreciëren, dan is dat mooi meegenomen. Natuurlijk wil ik me als zangeres zo goed mogelijk ontplooien maar dat zal dan eerder een bijproduct zijn van de aangename bezigheid dat muziek maken is.’

Paul Van de gehuchte


Copyright foto’s (kleur): Theo Buytaert
Copyright foto’s (zwart/wit): Regina Mandl


Destiny Day


Destiny Day
25 februari 2012
Vlaamse Opera, Gent

Gothic en zwarte romantiek in de opera: een impressie

Fascinatie voor de dood en duistere verhalen is iets van alle tijden. Naar aanleiding van de duistere Verdi-opera ‘La Forza del Destino’ werd de Vlaamse Opera in Gent dan ook ondergedompeld in een gothic sfeertje. Men gaat daarbij ten rade bij donkere literatuur, beklijvende muziek en horrorvertellingen. Dat is in het kort het uitgangspunt voor het organiseren van een dag als Destiny Day waarbij men tracht het doorgaans schoolse traject van de opera aan zijn keurslijf te onttrekken.
Vanaf elf uur kon je in het operagebouw deelnemen aan zangworkshops, onder meer ‘middeleeuws zingen’ met de Duitse mezzosopraan Sigrid Hausen bekend als zangeres bij Estampie, VocaMe en Qntal, een vertelparcours waarbij zeven acteurs één van de meest angstaanjagende verhalen van Edgar Allan Poe , ‘Het masker van de rode dood’ tot leven brachten in de duistere gangen van het operagebouw, een filosofisch café met als moderator filosoof Richard Anthone, je laten schminken aan de make-up stand en nog veel meer.
We hadden een kort gesprek met Luc Joosten, hoofddramaturg bij de Vlaamse Opera nadat hij als gastheer de opera van Verdi uit de doeken had gedaan in ‘Forza for dummies’.
Luc Joosten: ‘Rond een aantal werken organiseert de Vlaamse Opera ieder jaar een soort themadag of omkaderingsdag. Normaal gezien heeft dit een nogal academisch karakter en we wilden nu een aantal activiteiten organiseren die dit doorbraken en tegelijk wat verder gingen dan alleen maar opera. Vandaar dat we bij ‘La Forza del Destino’, om dat werk te plaatsen, uitgekomen zijn bij een meer algemene culturele beweging die in eerste instantie banden heeft met de zwarte romantiek uit het verleden, maar ook met een thema als de essentie van de dood en die als stroming in de huidige tijd een rol van betekenis speelt. Voor ons was het een spannend gegeven om op die manier een confrontatie aan te gaan met de gothic scene. Ook omdat gothic op zich niet iets is dat begint of ophoudt in de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar dat het op een bepaalde manier als gedachte altijd geleefd heeft.’
‘Zuiver muzikaal bekeken zijn er niet direct aanknopingspunten met opera, maar je hebt bijvoorbeeld de aanwezigheid van religieuze muziek in dit werk. Veel van deze muziek die in ‘La Forza …’ wordt gezongen tendeert in de richting van het Gregoriaans en het zijn die oude kerkgezangen die in de gothic muziek ook nog aan bod komen. Dat is een kleine link die er wel is, maar voor de rest zijn er muzikaal/technisch gezien weinig overeenkomsten. Misschien wel inhoudelijk wanneer het gaat over de teksten en de thema’s. Dan denk ik dat die samenhang er zeker wel is. Wat ook meespeelt en de gothic beweging typeert is het stille verzet tegen de heersende zeden en een kritische kijk op de wereld, maar dan op een zinvolle manier. Gothic is in de eerste plaats ook een feestcultuur. Het wordt wel altijd verbonden met duistere materie, maar het is niet zo dat het alleen maar kommer en kwel is. Het is een fenomeen waar ook uitbundig gefeest wordt.’

La Forza del Destino
Deze opera van de Italiaanse componist Giuseppe Verdi beschrijft de tragische geschiedenis van de Spaanse familie Calatrava. Dochter Leonora en haar geliefde Don Alvaro worden opgejaagd door broerlief Don Carlo; hij verdenkt Alvaro ervan hun vader vermoord te hebben. Daarop vlucht het jonge koppel, weg van hun vloek, weg van het noodlot dat hen achtervolgt. Zelfs in religie vinden ze geen heil. Tijdens het bloederige vervolg brengen de solisten een hele reeks ontroerende aria's en aangrijpende duetten. Een duistere, moderne opera van één van de grootste operacomponisten.

‘La Forza del Destino’ speelt op 2, 4, 7 en 10 maart in de Vlaamse Opera van Gent.

Dine on Ashes


Dine on Ashes
On Being Sane In Insane Places
Whiterock Records
Nadat hij het met Transparent Curse voor bekeken hield rijpte bij Wim Dielen het idee om een nieuw project op te starten. Hij begon eerst met het zoeken naar een zangeres en kwam terecht bij Katharine De Groote. Samen vormen ze de kern van Dine on Ashes. Dominique Audenaert en Tom Buytaert zaten eerder ook bij Transparent Curse. Nieuw is drummer Frank Vandenberghe. ‘On Being Sane In Insane Places’ kiest het vijftal voor een moderne, hedendaagse variant, een mix van electro en indie rock. De stem van zangeres Katharine klinkt herkenbaar en vergelijkingen zullen zich wel opdringen, maar een rondje ‘name dropping’ laat ik aan anderen over. Wat vooral opvalt, is de sterkte van de composities en de aandacht voor het melodieuze aspect. Synthesizers maken de hoofdmoot uit, zijn alom tegenwoordig, maar nooit te dominant. Na de wat vreemde intro – een verwijzing naar een beroemd experiment in de sociale psychologie van begin de jaren zestig in de vorige eeuw - opent Dine on Ashes met ‘Bright Lights, Big City’ dat je meteen op sleeptouw neemt. ‘Something Weird’ drijft op een heel mooie melodielijn en heeft een meeslepend en betoverend effect. Men vergeet ook de dansende medemens niet. Die kan zich lustig uitleven op de tonen van ‘Behind Walls’. Het meer ingetogen ‘Changing Place’ en de instrumentale afsluiter ‘The Fifth Stage’ zorgen voor variatie in het aanbod. Een speciale vermelding is op zijn plaats voor het prachtige hoesontwerp van Jens Dawn.

Tying Tiffany


Tying Tiffany
Dark Days White Nights
Trisol Music Group
Italiaanse schone die inmiddels toe is aan haar vierde studio album. De dame is een bezige bij, want naast de release van haar nieuwe cd is ze actief als fotomodel, staat ze garant voor de trailer soundtracks van de films ‘The Hunger Games’ en ‘Coriolanus’, acteert in ‘Pan Play Decadence’ en zijn twee van haar nummers verkozen als begeleidende muziek voor het computerspelletje ‘Fifa 12’ en een aflevering van ‘CSI: Las Vegas’. Toch kan deze opsomming ons niet overtuigen. Als zangeres valt de sirene een beetje door de mand. Zeg maar gewogen en te licht bevonden. De iele stem moet te veel ondersteund worden door technische ingrepen. Het songmateriaal is in hetzelfde bedje ziek en kreunt onder een overdaad aan synths en electro toestanden. Tiffany laveert tussen postpunk, new wave en dance, maar weet niet goed wat de eindbestemming moet zijn en komt tenslotte uit bij vluchtige goth pop. Met als insteek een paar elektrische gitaarriffs probeert men nog het rockgehalte wat op te krikken. Tevergeefs. Alleen ‘Unleashed’, ‘5 AM’ en het samen met John Koester gezongen ‘Lepers Of The Sun’ ontrukken zich enigszins aan de vergetelheid.

Trent Reznor & Atticus Ross


Trent Reznor & Atticus Ross
The Girl With The Dragon Tattoo
Mute
In 2011 won dit duo al eens een Golden Globe én een Oscar als auteurs van de muziek voor de film ‘The Social Network’ van regisseur David Fincher. Ze hoorden ook dit jaar bij de Golden Globe genomineerden voor de soundtrack van ‘The Girl With The Dragon Tattoo’ van dezelfde maker, maar moesten deze keer de duimen leggen voor ‘The Artist’. ‘The Girl With The Dragon Tattoo’ kennen we in Europa als het eerste deel van de spannende ‘Millennium’ trilogie van de Zweedse schrijver Stieg Larsson, die in 2004 aan de gevolgen van een hartinfarct overleed. Reznor en Ross schreven bijna drie uur muziek gespreid over 39 tracks op drie cd’s. Compositorisch verschilt dit immense werkstuk niet zoveel van hun score voor ‘The Social Network’, maar de lengte ervan overstijgt wel de duur van ‘The Girl With The Dragon Tattoo’. Daarmee lukt het de luisteraar, als het moment zich aandient, om de muziek los te koppelen van de film en kan het gezien worden als een op zichzelf staand muzikaal epos. Als uithangbord en lokkertje werd gekozen voor een cover van Led Zeppelin’s ‘Immigrant Song’ met als gastzangeres Karen O van de Yeah Yeah Yeahs. Samen met de afsluiter, ‘Is Your Love Strong Enough’ alweer een cover, maar deze keer van Bryan Ferry en ingespeeld door het door Reznor en Ross in het leven geroepen zijproject How To Destroy Angels zijn dit de enige liedjes met gezongen tekst. Deze twee nummers kunnen in niets vergeleken worden met de overige instrumentale fragmenten en zijn op zich wel een verademing. De twee protagonisten proberen de sfeer van het boek en de film te benaderen met hun muziek. De verscheidenheid aan symptomen van psychopathie, sadisme, obsessie, uitsluiting, masochisme, perversie, destructie, psychose, angst, drift, waanzin, enzovoort manifesteren zich op een bijna natuurlijke wijze in een muzikale vorm tijdens het luisteren. Het geheel is op zijn minst sinister en macaber te noemen, doch ook op een subtiele wijze rustgevend. De eerste schijf bestaat voornamelijk uit stilistische dark ambient stukken met sobere percussie en een klagende, huilende ondertoon zoals in ‘She Reminds Me Of You’, ‘Perihelion’ en ‘Please Take Your Hand Away’ of aftastend en verkennend (‘People Lie All The Time’). ‘Pinned And Mounted’ is een eerste monumentale track en ook ‘A Thousand Details’ klinkt gespierder dan de rest. Cd 2 dient zich luider aan, meer intens. Storende, ijzige elementen nemen overhands toe, de spanning stijgt, een unheimisch gevoel bekruipt je. Met ‘Under The Midnight Sun’ neemt het dark ambient geluid langzaamaan weer de bovenhand. Opvallend gegeven is de tikkende klok die als thema terugkeert. De tijd die je rest moet je goed gebruiken, want voor je het weet is je tijd om. Deel drie gaat door waar twee ophield. Als luisteraar wordt het ook lastiger om geconcentreerd te blijven. De vage lijnen van herkenning die door de songs heen laveren en de tijdsduur die het totale werk in beslag neemt laten de aandacht verslappen. Gelukkig zijn er nog nummers als ‘Oraculum’, ‘Great Bird Of Prey’, ‘The Heretics’ en ‘Infiltrator’ die het volume opnieuw aanzwengelen. Gaandeweg leert men ook afstand te nemen van de rol van de muziek als soundtrack van de film en dan krijgt die plots toch een andere, meer op het universum afgestemde en experimentele dimensie. ‘The Girl With The Dragon Tattoo’ is intrigerend, obscuur en zwartgallig. Nine Inch Nails is niet meer, maar zolang Trent Reznor, de bezieler van NIN blijft doorgaan is er geen vuiltje aan de lucht.

Toundra


Toundra
Toundra II
Aloud Music
Deze vier Madrilenen houden het wat albumtitels betreft simpel. Na hun debuut ‘Toundra I’ kozen de heren als opvolger voor ‘Toundra II’. De eerste persing was al snel uitverkocht en hun label pakt deze maand uit met een Europese re-release. Toundra is een zoveelste instrumentale rock act, maar springt toch uit de band. Spreken van een sensatie is wat overdreven. Toch is hun muziek heel wat spannender en dynamischer dan wat een aantal gelijkgestemde groepen plegen te brengen. De muziek van Toundra neigt naar metal, maar brengen we toch maar onder in de categorie post rock. Daarnaast bevatten de songs ook spirituele en ingetogen passages en hoor je mediterrane en Oosterse elementen in nummers als ‘Tchod’ en ‘Völand’. In de langere composities als ‘Magreb’, ‘Danubio’ en ‘Bizancio’ werken de songs zich naar een climax toe om dan terug aan te pikken me het melodieuze thema waarna alle registers opnieuw worden open getrokken en het tempo andermaal de hoogte ingaat. De opbouw ervan is meer gestaag en de bewegingen hebben zowel iets majesteitelijks als explosief. In de kortere nummers zijn de overgangen eenmalig of zelfs helemaal niet aan de orde. In ‘Zanzibar’ en ‘Koschei’ gaat het viertal meteen furieus van start. In de eerste neemt men al snel gas terug, terwijl men in de tweede iets langer doorgaat op zijn elan. Zo krijg je twee vergelijkbare tracks met toch verschillende nuances. Toundra maakt hier geen slechte beurt en probeert zich een eigen stijl toe te eigenen. Toch zijn we niet helemaal overtuigd. Misschien dat een derde plaat dit wel kan.