Nee, de groep is niet vernoemd naar de acteur,
maar naar de Amerikaanse bluesgitarist Charles ‘Chuck’ Norris. Hoe dan ook
houden deze Zweden ervan om je telkens ze een nieuwe plaat uitbrengen je een
knal voor je harses te verkopen. Liefst pardoes tussen de ogen en met deze
‘Right Between Your Eyes’ - de kroon op het werk na tien jaar ploeteren in het
rockcircuit - voegen ze gelijk de daad bij het woord. Nochtans begint het album
eerder minzaam met het instrumentale ‘You’re One Of Us’. De aanlopende intro zwelt
gestaag aan, mond uit in een explosieve gitaarsolo en barst op het einde los in
liedje nummer twee ‘Black Leather’. Daarmee is het hek van de dam en neemt het
vijftal je mee op een tripje met lekkere op klassieke leest geschoeide hardrock,
tussendoor opgefokt met een flinke streep punk. Zonder kapsones; recht voor
zijn raap denderen de tien resterende tracks voorbij. Het voordeel van
dergelijke releases is dat je niet voor verrassingen komt te staan en je
verwachtingen altijd worden ingelost. ‘Right Between Your Eyes’ heeft een hoge
amusementswaarde. Wie al eens de luchtgitaar hanteert kan hier absoluut zijn
hartje ophalen. Toch zitten er tussen het aanbod een paar naarlingen waarmee je
meteen het kaf van het koren kunt scheiden. Het wanstaltige ‘Midnight
Strangler’ mag hier dienst doen als pispaal en ‘If I Could I Would’ heeft een
naar mijn smaak te hoog AC/DC gehalte. Voor de rest is het feesten geblazen.
Mochten ze binnenkort op een festivalweide in uw buurt op de affiche staan rep
u als de weerga daarheen. Dolle pret verzekerd.
Op de nieuwe plaat van Lacuna Coil
worden we meegetroond in de wereld van soundtracks voor Italiaanse griezelfilms
en spaghettiwesterns. Daaraan koppelt het sextet teksten gebaseerd op
vertellingen en sprookjes, zonder de realiteit van het echte leven de rug toe
te keren. Qua stijl blijft de groep kiezen voor strakke metal riffs die de
signatuur van ‘Broken Down Halo’ bepalen. Het geheel is doorweven met een zweverige
en moderne electro toets en geraffineerde gothic elementen. Nummers als
‘Zombies’, ‘Die And Rise’ en ‘Infection’ zijn echt wel heftig en sterk. Daar
tegenover staan meer gevoelige en breekbare, alleen door Scabbia schitterend gezongen
liedjes als het machtige ‘Hostage To The Light’ en ontroerende ‘One Cold Day’. Het
fraaie ‘I Burn In You’ is een soort van eerbetoon aan vaandeldragers Paradise
Lost. Voor de theatrale noot zorgen ‘Nothing Stands In Our Way’, ‘Victim’, het
krachtige ‘I Forgive (But I Won’t Forget Your Name)’ en bombastische ‘In The
End I Feel You’. ‘Cybersleep’ heeft een futuristische klemtoon. Het nummer is
een beetje het buitenbeentje en raar genoeg de zwakste schakel op deze ‘Broken
Crown Halo’. Met hun zevende studio album laat Lacuna Coil horen dat ze ook na
vijftien jaar nog meestrijden voor de koningskroon van het symfonische metal
circuit.
Het voorbije jaar kregen de groepsleden van
Lacuna Coil een aantal tegenslagen te verwerken. Het is nu eenmaal een feit: wanneer
ziekte en dood je pad doorkruisen dan bekijk je het leven op een andere manier.
Dat is voor hen niet anders. Het relativeerde ook het succes van hun vorige
album ‘Dark Adrenaline’. Toch begon men met goede moed te werken aan een
opvolger. ‘Broken Crown Halo’ is nu een feit. En het is een avontuurlijke plaat
geworden. Aan de ene kant donker en grimmig, aan de andere zijde zwoel en
fantasierijk. Nieuw werk brengt ook zijn verplichtingen mee. Het promoten is
daar een onderdeel van en op een regenachtige en winderige namiddag in februari
hadden we een gesprek met zangeres Cristina Scabbia.
Paul Van de gehuchte
2013
was voor jullie een moeilijk jaar. Hoe zwaar was het om de draad terug op te
pikken?
‘Hoe triestig en verdrietig je bent, je kunt
niet bij de pakken blijven zitten. Je moet vooruit en de beste manier om je hartzeer
te verwerken is terug aan de slag gaan, er keihard invliegen. Het is nu eenmaal
zo dat je verder moet met je eigen leven, ook al word je emotioneel heen en
weer geslingerd en is er de onzekerheid van hoe het nu eigenlijk verder moet.’
Italiaanse
horror, speelfilms en sprookjes
Met
‘Dark Adrenaline’ legden jullie de link tussen jullie meer op gothic afgestemde
beginjaren en jullie meer recente, op metal gerichte insteek. Hoe ontwikkelt
zich dan de volgende stap? Of zijn jullie gewoon verder gegaan op die
ingeslagen weg?
‘De muziek nu wijkt niet zoveel af van wat we
op ‘Dark Adrenaline’ brachten. ‘Broken Crown Halo’ is misschien iets meer
aangrijpend en heftig, donkerder ook. Komt omdat we deels onze inspiratie
haalden bij Italiaanse griezelfilms. Ze zijn niet altijd zo bekend, maar veel
van die prenten genieten een internationale cultstatus. Plus het door elkaar
laten vloeien van wat er omgaat in het reële leven met het duistere aspect in
de wereld van de sprookjes. Het resultaat is een spervuur van impressies en
tegenstellingen. Van vechtlust, bloederig en manmoedig tot louter verwondering,
verwarring, weemoed en weelderigheid.’
Tijdens
opnamesessies blijven er na de definitieve afwerking soms nog wat nummers op de
plank liggen. Is dat bij jullie het geval en zo ja wat doe je ermee? Bewaren en
eventueel achter de hand houden voor de volgende plaat?
‘Het zijn er een karrevracht, maar nooit echt
uitgewerkt of voltooid. We focussen ons op de liedjes waarvan we denken dat die
het meest geschikt zijn. Degene die echt in aanmerking komen om finaal op het
album terecht te komen. De rest wordt al snel vergeten, want wat voor ons op
dat moment het beste was, hebben we behouden. Wat de toekomst gaat brengen
weten we niet. Daarom dat we ons altijd concentreren op het heden. Als het vandaag
niet representatief is, heeft het niet veel zin om er later nog iets mee te
doen.’
Wie
neemt de eindbeslissing wat betreft de keuze van de songs?
‘We zijn op dat gebied een klein democratie.
Iedereen mag zijn zeg doen, ideeën aanbrengen. Een voordeel is dat we allemaal
dezelfde muziek appreciëren en een hecht blok vormen. Dat maakt het misschien
iets gemakkelijker om een nummer op zijn kwaliteiten te beoordelen en de knoop
door te hakken.’
Hoe
komen de liedjes tot stand?
‘Soms beginnen we met tekstfragmenten, maar
het valt niet altijd mee om die aan te passen aan de muzikale structuur. Dus, is
doorgaans de werkmethode eerst de muziek, dan hoe we de stemmen gaan invullen
en finaal de adaptatie van de teksten.’
En
repeteren, hoe zit het daarmee?
‘Omdat we zoveel concerten spelen, komen we
niet aan repeteren toe. Voor het nieuwe materiaal hebben we nu drie repetitiedagen
ingelast. Dat moet volstaan. Met de oudere songs zijn we zo vertrouwd geraakt
dat we die blindelings spelen.’
‘Losing
My Religion’ van R.E.M. was na jullie interpretatie van Depeche Mode hun ‘Enjoy
The Silence’ pas de tweede cover die daadwerkelijk werd opgenomen. Een andere
artiest coveren, moet het iets speciaal blijven? Jullie hadden er tijdens het
maken van ‘Broken Crown Halo’ geen behoefte aan?
‘Nee, dat heeft nooit meegespeeld. Het is niet
iets wat moet. De covers die we tot nu toe kozen waren een beetje een
uitdaging. Ook al omdat die liedjes helemaal niets te maken hebben met onze
stijl en zelfs onze muzieksmaak. We gaan er dus geen gewoonte van maken. Het
moet leuk blijven om te doen.’
Gaan
jullie ze live brengen?
‘In het verleden hebben we ‘Enjoy The Silence’
wel eens live gespeeld, maar ‘Losing My Religion’ niet, nee. We zijn het ook
niet van plan. We hebben zoveel eigen songs die mensen ons vragen om te spelen
dat er geen ruimte overblijft om covers te brengen.’
Naar
welk muziek luister je zelf?
‘Ik heb zelf geen mp3 speler of iPod. Ik
luister weinig naar muziek. Er kruipt zoveel tijd in andere dingen. Ik heb
altijd wel iets te doen. Ik heb ook geen specifieke voorkeur. Ik ben wat ik
zelf omschrijf als een willekeurige luisteraar (lacht)’.
Lacuna
Coil bestaat vijftien jaar. Wat zou je in je muzikale carrière nog willen
verwezenlijken?
‘Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik heb wel
het gevoel dat we met Lacuna Coil nog een groeimarge hebben. Het einde is nog
niet in zicht. Je kunt nog steeds aan jezelf blijven werken en nieuwe dingen
leren. Alles blijft voor verbetering vatbaar. Er is een project dat ik graag
zou willen doen en dat bovenaan mijn verlanglijstje staat: dat we de kans
krijgen om de muziek te maken voor een film. Niet een regisseur die enkele
Lacuna Coil liedjes kiest, maar een echte zelf geschreven klankband. Eerst het
script lezen en fragmenten bekijken en dan de soundtrack componeren.’
En wat
voor film moet dat dan zijn?
‘Er moet toch enige connectie zijn met onze
stijl van muziek. Misschien een actiefilm. Mag zelfs een donker randje aan
zitten. Eerst moet de gelegenheid zich aanbieden en dan zien we nog wel.’
De
opkomst van rock-‘n-roll in de jaren vijftig van de vorige eeuw bracht een
echte revolutie teweeg en was een vorm van rebellie tegen de geldende regels en
de samenleving in het algemeen. Heeft de huidige rock en metal beweging
überhaupt nog een maatschappelijke functie?
‘Het heeft zijn vroegere betekenis verloren,
maar levensbeschouwelijk heeft het wel nog zijn nut. Niet dat het als individu een
noodzaak is om tegen iets of iemand te zijn. Je moet in de eerste plaats jezelf
zijn en goed in je vel zitten. Dat kan door af te wijken van de norm en je een
beetje anders te gedragen dan de grijze middenmoot. Je eigen keuzes maken en
gelukkig zijn blijft het belangrijkste. En als je voorliefde voor een
muziekgenre je daarbij helpt, waarom niet?’
Jullie
reizen enorm veel en ik veronderstel dat je onderweg zijnde dan heel wat
beroemdheden tegen het lijf loopt?
‘Ja, we zijn muzikanten en dan is het logisch
dat je in de eerste plaats andere musici ontmoet. We zijn iedereen die naam en
faam heeft al wel ergens tegen gekomen: de mannen van Iron Maiden, Ozzy
Osbourne, Lemmy van Motörhead, Alice Cooper, te veel om op te noemen. Als je
andere beroemde personen bedoelt, bijvoorbeeld filmsterren dan was onze
ontmoeting met Nicholas Cage wel degene die me het langst is bijgebleven. Het was
Rob Zombie die hem backstage naar onze kleedruimte bracht. Hij introduceerde
hem als ‘my friend Nick’ en als hij binnenkwam dan dacht ik: ‘Jesus Christ
that’s Nicholas Cage’. We hadden net gespeeld en hij kwam ons feliciteren met
ons optreden. Dat vond ik echt wel cool.’
Sport
en politiek
Behalve
muziek, waar heb je nog voeling mee?
‘Sport? Ik hou van voetbal. Ik ben een fan van
AC Milan. Ik ben geen supporter die tot in de kleinste details de historie van
de club kent, maar als ik in de mogelijkheid ben ga ik kijken. Boeken lezen?
Nee, heel weinig, daarvoor ontbreekt me de tijd. Ik probeer wel op de hoogte te
blijven van de actualiteit en kijk naar het nieuws op televisie. Politiek
interesseert me niet zo. Ik heb ook geen uitgesproken politieke voorkeur. Elke
partij heeft wel een paar goede programmapunten.’
In mei
zijn er Europese verkiezingen. Ga je stemmen?
‘Het hangt er van af of ik op dat moment in
Italië ga zijn. Voor hetzelfde geld zijn we in die periode op rondreis. Maar
anders, ja. Zoals het er nu voorstaat ziet het er voor de Europese Unie en dan
meer bepaald de landen in de Eurozone, waaronder Italië niet goed uit. Een
reeks van onvoorziene gebeurtenissen, zoals de bankencrisis lijken onmogelijk
om te overwinnen. Toch op korte termijn. Er wordt ons voorgespiegeld dat het
ergste achter de rug is en alles vanaf nu beter zal gaan, maar dat is niet zo. De
werkloosheid blijft hoog, de economie staat stil. Politici beloven veel, doch
fundamentele veranderingen laten op zich wachten. Trouwens niet alleen in
Europa. In de Verenigde Staten is het precies eender. Misschien is het wel
beter dat elk land op zijn eigen manier de crisis gaat aanpakken in plaats van
ons de les te laten spellen door het grote Europa. Mocht bijvoorbeeld iedereen
belastingen betalen zoals het hoort, dan waren we al een flink eind
opgeschoten.’
Hoe
ziet een doordeweekse dag er voor jou uit?
‘Ik woon nog altijd in mijn geboortestad
Milaan en als ik thuis ben dan probeer ik zoveel mogelijk tijd door te brengen
met familie en vrienden. Ik geniet van de kleine dingen. Ik ben geen fuifbeest.
Uit eten gaan, winkelen, naar de bioscoop of gewoon gezellig in de huiskamer
voor de televisie hangen. 95 procent van mijn tijd breng ik door in het
buitenland. Dat kan heel hectisch en zenuwslopend zijn en dan is het goed om
eens lekker te kunnen relaxen omringd door mensen die je nauw aan het hart
liggen.’
Wat als
je kinderen op een dag komen vertellen dat ze rockmuzikant willen worden? Zou
je ermee instemmen en ze steunen?
‘Ik heb geen kinderen en denk niet dat ik er
ooit ga hebben, maar mochten er kinderen zijn en als het dat is wat ze willen
doen, dan zou ik ze zeker aanmoedigen. Het wordt soms veel rooskleuriger
voorgesteld dan het is. Je moet het in je hebben. ’s Morgens opstaan en zeggen:
hey, vanaf vandaag ben ik een rockster, nee zo werkt het niet. Het vraagt grote
inspanningen, opoffering en toewijding. Je bent soms maanden van huis weg,
slapen in een toer bus is geen cadeau… . Het is harder en moeilijker dan je
denkt. Maar je moet je hart volgen en als dat het pad is dat je wil volgen dan
mag je niet twijfelen en er voor gaan.’
Jij was
heel jong toen het voor jou allemaal begon?
‘Nee, toch niet. Ik was al twintig of
eenentwintig. Ik zong wel al als kind. Zelf heb ik nooit zanglessen gevolgd. Je
kunt je wel bijscholen, maar het blijft toch een gave, een talent. Ik kan ook
geen noten lezen. Ik heb eigen tekens, een persoonlijke code ontwikkelt om
muzieknoten te herkennen.’
Vind
jij me leuk?
Je bent
erg actief op de sociale media. Bijna iedere dag post je een nieuwe foto via Instagram.
Is dat belangrijk voor je?
‘Het is vandaag dé manier om op grote schaal
en snel contacten te onderhouden met je fans. Je hebt mensen die om de vijf
minuten een nieuwe kiekje posten, dus één of twee foto’s per dag is eigenlijk nog
heel bescheiden. Ik vind het belangrijk om wat ik doe en hoe ik me voel met de
mensen die me volgen te delen. De reacties op onze muziek zijn een bron van
informatie en het is goed om weten hoe onze muziek wordt ontvangen. Ook al
maken we die in de eerste plaats voor onszelf en niet voor iemand anders. Ik
pas er wel voor op om niemand tegen de borst te stoten of mijn privé leven te
grabbel te gooien.’
Cristina,
je hebt meer dan 300.000 vind-ik-leuks op facebook, wat ik fantastisch veel
vind. Lady Gaga heeft er 63.000.000… een hallucinant cijfer.
‘Het gaatniet zo zeer om aantallen, wel om hoeveel van die volgers er effectief op
je berichten reageren of aan een discussie deelnemen. Hoeveel bezoeken er jouw
pagina, hoeveel laten er een berichtje achter of sturen een foto? Dat is wat
telt.’
Koken
met Cristina Scabbia
Op je Twitter
account noem je jezelf ‘a romantic psychotraveller and food worshipper’. Kan je
dat misschien wat meer toelichten?
‘Zoals ik eerder al zei, ik reis erg veel, ben
bijna constant onderweg en dat vind ik echt te gek. Al moet ik dan wel mijn
familie en vrienden missen. Soms valt dat wel zwaar. En ik ben dol op koken. Ik
eet graag en veel. Thuis maak ik altijd het eten klaar. Het is een liefhebberij
voor me.’
Heb je
in Italië ook zoveel kookprogramma’s op televisie?
‘Ja, ongelooflijk veel. Het loopt een beetje
de spuigaten uit. Het gaat zelfs zo ver dat men nu in elke denkbare show aan
het koken slaat. Iedereen die aan een programma wil deelnemen vragen ze eerst
of die wel iets te eten kan klaarmaken. Maar dat zal ook wel overwaaien zeker?’
Bij ons
heeft zowat iedere bekendheid of zelfs iedereen die denkt dat hij min of meer
bekend is een boek met recepten gepubliceerd. Ben jij nooit gevraagd?
‘Jawel hoor, bij wijze van spreken hangen ze
elke week aan de telefoon met de vraag of ik geen boek wil schrijven. Dat hoeft
niet per se een kookboek te zijn. Het kan om het even wat zijn. Ik mag het
onderwerp vrij kiezen. Maar daar heb ik echt geen zin in. Ik zie er het nut
niet van in.’
Wie zou je inviteren voor een etentje als
ideale genodigde en wat zou je hen voorschotelen?
‘Moeilijke vraag. Ik denk dat ik me niet zo
goed in mijn vel zou voelen bij iemand die ik niet ken, dus
hoogstwaarschijnlijk zou ik mensen kiezen uit mijn vriendenkring. Of ik nodig
mijn vriendje Jim (de boomlange James Root van Slipknot en Stone Sour) uit,
want ik zie hem veel te weinig. Met zijn groep toert hij nog meer dan wij met
Lacuna Coil. En ik zou zeker een Italiaans gerecht serveren. Wat precies daar
ben ik nog niet uit.’
Stormtrooper
als kunstobject
Wat is het
duurste of meest excentrieke dat je ooit gekocht hebt?
‘Ik hou van de ‘Star Wars’ films en een
bevriende kunstenaar heeft voor mij een buste ontworpen, een afbeelding van een
Stormtrooper gemaakt van honderden en honderden rietjes. Als bescherming zit
het beeld in een doorzichtige hard plastic doos. Het is een uniek stuk, enig in
de wereld. Dat alleen ik dat heb vind ik wel bijzonder ja.’
Welke van je persoonlijke eigenschappen
vind je positief en welke negatief?
‘Ik ben
eerlijk en oprecht. Ik ben tegelijk erg emotioneel. Wanneer iemand verdriet
heeft of pijn dan voel ik echt met hem mee. Daar moet ik wel mee oppassen, want
als je overdrijft kan dat soms een negatief effect hebben. Ik ben heel
communicatief, ik sta open voor iedereen. Leer graag nieuwe mensen kennen. Ik
ben zeker niet bedeesd of verlegen. Wat ik minder leuk vind aan mezelf; soms
neem ik bepaalde zaken te ernstig. In mijn vak ben ik op en top professioneel
en ik verwacht dat ook van anderen en dat is niet altijd het geval. Altijd heb ik
alles tot in de kleinste details voorbereid en gepland. Ik zou moeten leren om
iets meer ontspannen te zijn en iets op zijn beloop te laten. Wel het overzicht
bewaren, maar me niet druk maken om een of andere bagatel.’
Je bent geboren en getogen in Milaan en je
woont daar. Nooit gedacht aan verhuizen?
‘Ja toch
wel. Soms denk ik er aan om naar de States te verhuizen. Mijn partner Jim woont
daar en als het Lacuna Coil betreft: het merendeel van onze activiteiten vinden
daar plaats. Zo vertrekken we volgende week, want het eerste luik van onze
Amerikaanse tournee start op 20 februari in Wilmington. Eindigen doen we op 20
maart in Anaheim. Aan de andere kant ben ik eigenlijk altijd onderweg en ik zou
gelijk waar kunnen wonen, want veel ‘thuis’ zou ik sowieso niet zijn.’
Hoe
gaat de speellijst er uit zien? Veranderen jullie soms iets aan de set tijdens
een reeks van concerten?
‘We houden meestal vast aan de vooropgestelde
speellijst. Die concentreert zich op het nieuwe album. Je moet ook rekening
houden met het show element. Je kan niet zomaar alles door elkaar beginnen
gooien. Alles hangt ook af van hoelang je mag spelen. Op een festival kan dat
amper een half uur zijn, als hoofdgast anderhalf tot twee uur. Deze zomer doen
we uiteraard veel festivals en in het najaar komt er nog een uitgebreide,
Europese toer. Alle data worden later dit jaar bekend gemaakt.’
Behalve je geboortestad, heb je ergens een
favoriete stek?
‘Nee, niet echt. Overal waar ik kom ga ik wel
op verkenning. Ik wil nieuwe plaatsen leren kennen. Een verrassing voor mij was
Vietnam waar we ooit eens hebben gespeeld. Ik wist niet dat men daar metal
muziek kent, laat staan er een metal beweging bestaat. Dat was wel een heel aparte
belevenis. Op mijn verlanglijstje staan
nog Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en nog een groot deel van Azië waar we nog nooit
zijn geweest. We hebben nog een lange weg te gaan (lacht).’
De laatste
zucht
Heb je
op persoonlijk vlak nog een doel voor ogen?
‘Ik ben heel gelukkig met wat ik doe. Ik heb
mijn sereniteit gevonden, denk ik. Muziek is mijn leven. Ik hou van zingen en
wil dit doen voor de rest van mijn dagen. Tot mijn laatste ademstoot.’
Voor hun vierde worp koos Delain voor een
stevige, solide metal basis en drapeert daarover een mengeling van typische,
symfonische elementen met meer commercieel afgestemde rock facetten. Voeg daar
nog als dramatische toets fijnzinnige orkestratie, bombastische koorzang en extra
vocale krachtpatsers aan toe en je krijgt een gevarieerd aanbod. Zelf noemen ze
het hun meest heavy album tot nu toe en daar valt iets voor te zeggen. Dat je
hier kan spreken van echt teamwerk staat buiten kijf. Je hoort dat iedereen het
beste van zichzelf geeft. Van bij opener ‘Here Come The Vultures’ is het al
raak. Het nummer bezit alle goede eigenschappen die een symfonische metal song
hoort te hebben. Ook met ‘Your Body Is A Battleground’ haalt Delain stevig uit.
Zowel Charlotte Wessels als gastzanger Marco Hietala leveren een prima
prestatie, net als in ‘Sing To Me’. Daarna komt het als eerste single gekozen
‘Stardust’ aan gedenderd, gevolgd door ‘My Masquerade’ inclusief catchy
refrein. Ook George Oosthoek werd gevraagd om nog eens een staaltje weg te
geven van zijn gutturale zangtechniek in ‘Tell Me,
Mechanist’. Alissa
White-Gluz mag haar vocale escapades etaleren in de machtige afsluiter ‘The Tragedy Of The Commons’. ‘Army Of Dolls’ en ‘Lullaby’ hebben een
aangename klankkleur en leunen dicht aan bij het reeds vernoemde ‘My
Masquerade’. Delain schuift met deze ‘The Human Contradiction’ alweer een paar
plaatsen op in het segment symfonische metal waar frontdames de dienst uit
maken. De top moet nu wel langzaam in zicht komen.
Sinds 2012 gaat het snel voor hetNederlandse Delain. Naast de vele optredens
en tournees bracht de groep de albums ‘We Are The Others’ en ‘Interlude’ uit en
nu is er hun vierde studioplaat ‘The Human Contradiction’. Over het nieuwe werkstuk
en nog veel meer hadden we gesprek met de beeldmooie zangeres en rijzende ster
Charlotte Wessels.
Paul Van de gehuchte
Jullie
zijn de laatste jaren erg productief. Zit Delain in een stroomversnelling en
hoelang denk je dit tempo aan te houden?
‘Ja, dat mag je gerust stellen. Alles gaat de
laatste tijd pijlsnel. Ik kan me niet herinneren dat we het ooit zo druk hebben
gehad. Het gaat echt heel goed met Delain. Hopelijk kunnen we dit een hele tijd
volhouden. Veel hangt af van de individuele bandleden zelf. We hebben allemaal
nog een leven naast onze groepsbezigheden en je moet je prioriteiten stellen.
Ik ben nu afgestudeerd en kan me helemaal concentreren op Delain. Daar voor
lukte het ook wel, maar nu is het toch anders. Wat mij betreft denk ik niet
meteen aan afremmen.’
Jullie
hebben, behalve het mixen en masteren, resoluut alles in eigen handen genomen
tot en met de productie. Was de achterliggende gedachte wat ik zelf doe, kan
niemand anders beter?
‘Nee toch niet. Wat we wel hadden met onze
vorige cd ‘We Are The Others’ is dat we heel veel, ik ga niet zeggen
bemoeienissen van buitenaf, maar toch een aantal mensen hadden die inspraak
kregen. Zo hadden we een team van drie producers. Die schreven ook mee aan de
nummers. Dat ging zo enkele dagen over en weer en er volgden nog meer
schrijfsessies plus het definitieve uitwerken van de songs. Dat was een heel toffe
ervaring, heel intensief ook. We dachten: voor deze plaat nemen we een
inwaartse blik en we kijken waar die ons brengt. Voor Martijn is het niet de
eerste keer, want voor ‘Lucidity’ en ‘April Rain’ zat hij ook al in de
producersstoel. Deze werkwijze is heel goed meegevallen. Er blijft nu meer
spontaniteit over dan als je alles zes keer gaat herschrijven.’
Je doet
elke keer beroep op gastzangers. Waarom eigenlijk? Hoe is dat gegroeid? Is het een
traditie geworden waar je niet meer wil van afstappen?
‘Het eerste album van Delain ‘Lucidity’ was bedoeld
als een eenmalig studioproject. Martijn had een aantal gastmuzikanten met naam
en faam in het metal circuit uitgenodigd, waaronder Liv Kristine, Sharon Den
Adel, Marco Hietala en George Oosthoek. Oorspronkelijk was het niet de
bedoeling dat ik de meeste zangpartijen voor mijn rekening zou nemen. Ik
schreef de teksten en zanglijnen en zong die dan voor. Blijkbaar viel mijn stem
in de smaak en van het een kwam het ander en plots was ik zangeres van Delain.
Nu is het zo dat de inbreng van gastvocalisten niet echt meer hoeft, want we
hebben intussen bewezen dat we het ook op ons eentje kunnen. Toch zit het een
beetje in ons DNA. Voor ‘The Human Contradiction’ hebben we de mensen gevraagd
die we graag wilden hebben en het was geen probleem om hen te overtuigen om mee
te doen. We zijn natuurlijk heel blij dat ze bereid waren om hun medewerking te
verlenen.’
Alleen
al in Nederland zijn er naast Delain heel wat bands die in dezelfde niche hun
plaats opeisen. (Within Temptation, Epica, ReVamp, Stream Of Passion, Autumn).
Hoe zwaar is de concurrentie en hoe moeilijk is het om je te profileren?
‘Dat profileren daar maak ik me niet erg druk
om, want heel vaak vinden mensen die van dat soort muziek houden meerdere bands
leuk. Dus ik denk als je doet waar je echt achter staat en je probeert dat zo
goed mogelijk te doen dat nog altijd beter is dan te denken van: nou die doet
dit of dat, dus ik moet zorgen dat ik iets anders doe. Nee, daar liggen we niet
wakker van. Volgens mij nekt dat juist je creativiteit. Of er sprake is van
concurrentie? Op een indirecte manier wel. Zo heb je de talrijke festivals en
de organisatoren kiezen dan voor één zo gothic bandje. Ja en als dat dan een
ander is, dan ben jij dat niet. Zo simpel is het. Toch heerst er tussen de
bands onderling geen sfeer van rivaliteit. Sterker nog volgens mij is er een
grote collegialiteit. We spelen veel met elkaar, we vragen elkaar te gast bij
shows. Voor mij is dat een veel belangrijker element dan het feit dat we vissen
in dezelfde vijver.’
Voor de
teksten heb je je laten inspireren door de Xenogenesis trilogie van Octavia
Butler, ‘Lilith’s Brood’. Ben je daar mee bezig met het toekomstbeeld van de
mensheid, de mogelijkheid van het bestaan van buitenaards leven?
‘Nee, buitenaards leven daar ben ik
niet mee begaan. In de trilogie zit dat facet er wel in. Wat mij wel
interesseerde is dat de mensheid ten onder gaat door de twee conflicterende
eigenschappen die we hebben. De mens en hoe die zich in het centrum van de
wereld plaatst en dat dit een heleboel negatieve gevolgen heeft. Dat zit in
mijn hoofd en dat komt in de teksten naar voren. Dit drieluik is niet het
eerste sciencefiction boek dat ik heb gelezen, maar wel het eerste dat me zo
aanspreekt. Het is tegelijk een van mijn favoriete boeken ooit. Het is
geschreven door een vrouw die heel bekend is voor haar genderstudies en die
heel wat af weet over sekse en etnische kwesties.’
Ik
heb de indruk dat alles uit zijn voegen barst. Zijn we bezig onszelf de das om
te doen?
‘Laat ik het zo zeggen: de mensheid is
niet heel erg hard bezig om in zijn eigen belang te werken. Ik denk dat we op
een heleboel manieren het negatieve belichamen in plaats van het positieve. Wij
allemaal.’
Ben je
erg actief op de sociale media? Hoe sta je daar tegenover? Wat met je privacy?
‘Ja toch redelijk. Ik hou me bezig met de facebook
pagina van Delain en Delain op Twitter. Met mijn eigen pagina, daar deed ik
niet zoveel mee, maar daar komt verandering in. Ik zag dat die nu meer dan
zestigduizend ‘vind-ik-leuks’ heeft, dus dacht ik daar moet ik wat actiever mee
omgaan. Een paar jaar geleden was ik heel erg Twitter verslaafd. Tweeten deed
ik zo een tien tot twintig keer per dag, dat is nu wel verleden tijd. Wat moet
je ook blijven vertellen? Ik ben gestopt met dat intensief twitteren toen
Roadrunner werd verkocht aan Warner. Dat was nog voor de release van ‘We Are
The Others’. Dan hadden we wat problemen in de zin van komt de plaat uit of
niet. Ik ben niet het type dat zijn sores online gaat gooien, maar op dat
moment zaten we echt wel met de handen in het haar en vroegen we ons af van hoe
we met deze situatie moesten omgaan. En dan voelt het heel leugenachtig aan om
berichtjes te posten van het gaat goed, we hebben een leuke tijd. Dus dan moet
je kiezen. Ik wou geen negatieve dingen brengen, maar ook niet liegen. Ben ik
er dan maar grotendeels mee gestopt. De toestand is nu gestabiliseerd en met
ons gaat het al een hele poos opnieuw de goede richting uit. Ik hou uiteraard
rekening met mijn privacy. Je zal nooit op één van de foto’s mijn partner zien.
Ik zal ook nooit melden waar ik naartoe ga of een bericht de wereld insturen
van: dikke ruzie in de band. Nee dat soort dingen regelen we binnenskamers.’
Heb je
al alle continenten bezocht? Aan welk land of plaats heb je de leukste
herinneringen?
Waar
ben je nog niet geweest en zou je graag naar toe gaan?
‘We hebben al heel wat afgereisd. Zo hebben we
een Noord-Amerikaanse toer gehad, Zuid-Amerika, Japan, zijn we in Rusland
geweest. Dat laatste vind ik persoonlijk toch wel bijzonder. Australië zou ik
nog graag doen. Ja, we hebben al veel plaatsen bezocht, maar er zijn toch nog
een aantal landen waar we nog niet geweest zijn. Ook met ‘The Human
Contradiction’ gaan we volop toeren. Zo gaan we voor zes weken naar Amerika. De
beste herinneringen heb ik aan Japan. Suriname was ook helemaal te gek, maar
het leuke aan Japan was dat we daar waren om twee shows te spelen. We beslisten
om er een paar dagen langer te blijven. Vanuit Osaka zijn we dan doorgereisd naar
Kyoto en ook nog naar Nara. Een stadje met veel boeddhistische tempels. In de buitenwijken en vooral dan het Narapark lopen er veel
tamme herten vrij rond. Deze werden vroeger gezien als boodschappers van de
goden en ze hebben de status van heilige dieren. Overal in het park worden
zogenaamde ‘shika sembei’ (hertenkoekjes) verkocht die mensen dan aan al die dikke,
luie en verwende herten kunnen voeren. Schattig en prachtig. Dat beeld blijft
me altijd bij. Suriname was ook heftig. Onze bassist Otto die heeft er vrienden
wonen. We werden er heel hartelijk ontvangen. We hebben er een paar dagen door
de moerassen gepeddeld in een bootje en ja, het was heel imponerend. We reizen
de wereld rond en dan moet je, als je de kans krijgt, van de gelegenheid
gebruik maken om ook zoveel mogelijk te zien.’
Hoe
staat het met de accommodaties? Zijn tegenwoordig alle voorzieningen aanwezig?
‘Het hangt er van af hoe veeleisend je bent. Als
je bijvoorbeeld in een bus zit heb je geen douchecel. Maar over het algemeen
zijn de faciliteiten goed. Het ligt er ook aan waar je bent. Hier in Nederland zijn
we heel erg verwend. Alle zalen zijn hier fantastisch. Je hebt backstage
keurige, gezellige en grote kleedkamers met douche en toilet, er is catering
voorzien. Donderdag 6 februari waren ik en Martijn te gast bij de opening van
het vernieuwde Hedon hier in Zwolle. Prachtig gewoon, echt een paleisje. Als je
dan in het buitenland het moet stellen met een kelder als backstage ruimte,
zonder douche, zonder toilet en waar je met drie bands de hele dag zit te
wachten tot je mag optreden, dan weet je het wel. Gelukkig gebeurt dat niet te
vaak.’
Hebben
jullie speciale wensen of stellen jullie bepaalde voorwaarden waar
organisatoren moeten aan voldoen?
‘Nee we vragen geen rare dingen. Ik ben
praktisch veganist en dat is soms wel lastig voor de catering, maar die hebben
ze vandaag wel meer. Ik ben nog maar überhaupt een jaar vegetariër en ergens
halverwege dit jaar heb ik beslist om totaal geen dierlijke producten meer te
eten, maar aangezien me dat niet zelf altijd lukt heb ik op de rider staan
veganistisch en als dat niet kan vegetarisch. Ik ga daar niet moeilijk over
doen.’
Toeren
is fysiek en mentaal belastend. Wat doe je om fit te blijven?
‘De afgelopen toer in Amerika heb ik voor mezelf
ontdekt dat gezond eten belangrijk is. Sporten; in de meeste hotels heb je wel
een fitnesszaaltje, al is het maar een loopband. Het klinkt helemaal niet rock-‘n-roll,
maar genoeg rusten en slapen is ook een noodzaak. Voor mij is dat soms lastig,
want in een toer bus kan ik niet slapen. Af en toe een uurtje, maar een echte
nachtrust lukt niet en dat is echt wel vermoeiend. Thuis ga ik in de ochtend
drie keer in de week hardlopen, telkens een vijftal kilometer. Ik ga ook wel
eens naar een sportschool. Daar is mijn favoriete sport boksen. En een beetje
met gewichten werken, krachttraining is ook wel nodig vind ik.’
Als je
toch wakker bent, wat doe je dan om de tijd te doden?
‘Bij de laatste concertreeks heb ik de ‘Hunger
Games’ trilogie gelezen op mijn e-reader. En tussendoor luister ik naar muziek.
Als de hoop op slaap helemaal weg is kies ik bijvoorbeeld voor System Of A Down.
Ik ben ook een fan van Radiohead of de Australische zangeres Sia Furler. ‘Night
Of Hunters’ van Tori Amos is één van mijn favoriete albums. De muziek waar ik
van hou beperkt zich niet tot een bepaald genre.’
Hoeveel
belang hecht je aan kleren?
‘In het dagelijkse leven ben ik niet iemand
die in de hipste, tofste dingen gezien wil worden. Op het podium mag dat wel en
dan mag het ook wat extravagant zijn. Ik heb dan ook wel extensies in mijn
haar, valse wimpers, make-up. Dat hoort bij mijn ‘stage act’. Dat is een masker dat je opzet en daar voel me goed bij. Kleding
is daar een onderdeel van: hoge hakken, korsetten, ik vind het allemaal cool. Voor
de fotoreportages werken we met een styliste. Samen bepalen we dan de keuze van
de kleren. Ik heb ook samengewerkt met Rosanna van Rosies Art. Die ontwerpt
zelf outfits. Voor een ‘These Are The Others’ rondreis heeft ze ons allemaal
uitgedost. Soms koop ik ook dingen bij elkaar. Ik ben daar niet elitair in. Het
is leuk als iets speciaal voor je wordt gemaakt, maar voor mij mag het ook uit
de winkel om de hoek komen.’
Wat vind je het meest fascinerende aan het
leven en waarom?
‘Ik ben
meer onder de indruk van natuurlijke fenomenen dan van wat de mens zelf creërt.
Het leven in al zijn vormen, de fauna en flora. Liefde vind ik ook prachtig.
Dat dit zo maar bestaat. De natuur heeft dit allemaal geregeld. De genegenheid
die ouders voor hun kinderen voelen is heel instinctief. Mijn echte momenten
van verwondering heb ik als ik over straat loop en je ziet toevallig hoe de
lucht mooi roze kleurt of je kijkt naar de gezichten van de mensen om je heen.
Iedereen kan in zijn eigen gedachten verzonken zijn. Dat vind ik altijd heel
relativerend. We leven in een toffe wereld en het is goed om daar even bij stil
te staan en je te realiseren dat we het nog zo slecht niet hebben.’
Na ‘This Is Oil’ (2008) en een eerste full cd ‘All Is One’
(2011) had Frankrijk er een nieuwe telg bij die gensters kon slaan in het
internationale stoner, sludge en doom metal circuit. Die doorbraak zou er
moeten komen met het recent uitgebrachte naar henzelf genoemde ‘Drawers’. Het
vijftal laat zich inderdaad niet onbetuigd en pakt uit met een massief schijfje
waarbij ze terugkeren tot de essentie van het sludge/stoner genre. De heren
barsten van de energie en rammen snoeihard door alles heen. Voor een
fijnzinnige toets of vindingrijke solo moet je niet bij Drawers zijn. Dit wild
om zich heen trappen en genadeloos hameren heeft als nadeel dat de songs soms verzuipen
in een moeilijk te verteren geluidsbrij. De poging om zo authentiek mogelijk
hun live groepsgeluid te benaderen is lovend, maar loopt een beetje in het
honderd. Het geheel komt over als turbulent en slordig en een evenwicht in de
geluidsbalans is ver zoek. Alleen ‘Shadow Dancers’ en ‘Detour’ hebben die
pakkende melodielijn, blijven echt overeind en grijpen je bij het nekvel. Voor
liefhebbers van het echt zware beuk werk.
Na het succes vorig jaar van ‘Monument’ trok frontman Christian
Pohl aansluitend een groots opgezette tournee op gang. Ook daar ging het
uitstekend en rijpte het idee om één van die optredens te filmen en uit te
brengen op cd en dvd. Men koos bewust voor het helemaal uitverkochte concert in
Huxley’s
Neue Welt muziektempel in Berlijn. De groep speelde er een thuiswedstrijd en de
sfeer was dan ook zeer uitgelaten. Een gegeven dat aanstekelijk werkte, want
Blutengel verkeerde in topvorm en trok zowel auditief als filmisch alle
registers open. Pohl heeft al een tijdje het voor hem ideale pad uitgestippeld.
Muzikaal put hij uit verschillende vaatjes (dark wave, future pop, gothic,
electro en EBM) en dient die dan in gepaste dosissen toe. Thematisch krijg je
een mengeling van romantiek, sensualiteit, gotische ingrediënten, drama en
vampierverhalen. De laatste tijd vertoont de lekker dansbare muziek ook wat
meer symfonische trekjes. Voor de speellijst ligt de nadruk bij het recente
‘Monument’, maar ook oudjes als ‘Die With You’ en ‘Vampire Romance’ komen aan
bod. Naast de hits ‘Reich Mir Die Hand’, ‘You Walk Away’, ‘Engelsblutt’ en
‘Kinder Dieser Stadt’ zijn het door Ullrike Goldmann alleen gezongen ‘What You
Get’, het opzwepende ‘Bloody Pleasures’ en rustiger songs als ‘Eigen
Augenblick’ en ‘No Eternity’ die het meest opvallen. Een toch wel ontroerend en
tegelijk kippenvel moment komt er als het publiek het refrein van ‘Engelsblut’,
eerst nog een beetje aarzelend, maar daarna uit volle borst meezingt. Oké,
tijdens veel concerten krijgt de optredende act de massa op zijn hand, maar dit
ervoer ik toch als een blijk van erkenning. Meteen het bewijs dat je deze live
registratie mag rekenen tot één van de betere shows van Blutengel. De lichtjes
bombastische en theatrale toegift ‘Monument’ is hier de spreekwoordelijke kers
op de taart.
‘A Mutation And A Madness’ is de tweede ep voor deze Zweedse
geluidsterroristen. Net als hun eerste mini telt die vier tracks. Svarta Stugan
is avontuurlijk aangelegd en komt erg verrassend uit de hoek. Men trapt af met
‘Os Sobreviventes’. Wat begint als een rustige post rock uitstap in de sneeuw
verandert al snel in een turbulente wandeling met elektronische
flipperkastgeluiden en een stevige brok overstuurde gitaren en mokerende drums.
‘Second Attempt’ is het enige gezongen nummer. Ook hier is er een rustige
aanzet, maar al snel breekt men uit in psychedelische variant van metal gitaren
om toch nog ingetogen en zachtjes de eindstreep te halen. Met ‘Re-Birth’ gaat
het trio helemaal op de experimentele toer. Noise, jazz, avant-garde, drones en
industrial; men laat werkelijk alle remmen los. De fantasie, het surrealisme en
de trombone zijn hier de grote triomfators. ‘Slow Slow Slow’ doet zijn naam
alle eer aan en barst van de stilistische pracht. Ook in het heftiger gespeelde
tweede deel houdt die gedachte stand. Het mooie aan ep’s is dat je in enkele
songs een breed beeld kan ophangen van waar je als groep voor staat zonder dat het
als saai of te ver gezocht overkomt. Voor Svarta Stugan is deze werkmethode
helemaal geknipt. Houden zo.
Babils bestaat uit zes ervaren muzikanten uit het Brusselse.
Voor hun eerste album ‘The Joint Between’ moeten we al terug naar 2007. In 2011
volgde dan nog de in eigen beheer uitgebrachte mini ‘QTAB’. Babils profileert zich als een
experimenteel collectief. Hun improvisatie techniek kent geen beperkingen. Er
bestaan geen limieten, geen grenzen. Genres en muziekstijlen doorkruisen
elkaar. Het gaat allemaal heel natuurlijk en gracieus. Hun grootste bekommernis
lijkt het creëren van een bepaalde stemming. Dit kan gaan van zenuwslopend en
gejaagd (‘Ousianah’) tot kalmerend en hypnotiserend (‘Ousendiabo’). Deze ep is
een ware ontdekkingstocht. Temeer dat de heren bewust kiezen voor een eerder onopvallend
traject, want erg productief kan je ze niet noemen. Ook wat betreft optredens
is het sextet van Babils erg kieskeurig. Het maakt het allemaal wat
mysterieuzer en het wakkert de honger aan naar meer. Het muzikale universum van
Babils is redelijk uniek en zeker het ontdekken waard.
Na de ep ‘Ride Out The Waves’ is dit voor de huidige
bezetting van Sum Of R hun eerste langspeler. Deze keer gingen Reto Mäder en
Julia Wolf op zoek naar het ontstaan van geluiden en kwam terecht in de
prehistorische tijd toen de mens voor het eerst werd geconfronteerd met de
verwoestende kracht van de natuurelementen. De kletterende regen, het huilen
van de wind, de golfslag van de zee, krakende donderslagen en felle bliksemschichten.
Sommige van die toen onverklaarbare fenomenen werden toegeschreven aan de
goden. Hun gehuil werd voedsel voor de ziel. De eerste rituelen waren een feit.
Het tweetal wendt deze kennis aan en brengt die onder in de eigen context van
‘Lights On Water’. Het duo probeert overeenstemming te vinden tussen deze oer
geluiden en door de mens opgewekte klanken. Op een obstinate manier komt zo een
dialoog tot stand tussen hun verschillende instrumenten waarmee ze een eigen
kosmos creëren. Mäder en Wolf maken een zelfbeschouwing van hun universum en
delen dit met de luisteraar. Die wordt op zijn beurt meegezogen in een
chaotische maalstroom van overstuurde gitaren, opgeschroefde drumpatronen,
verkillende tekstfragmenten en monotone drones. Momenten van rauwe intensiteit worden
afgewisseld met ijzingwekkende stilte. Net als de zich in doemdenken zwelgende
verpakking draagt de muziek een vernietigend effect in zich. Toch priemt er doorheen
het inktzwarte gedachtegoed van Sum Of R sporadisch een streepje licht en schoonheid.
Alle hoop lijkt nog niet vervlogen. Of is het alleen maar een laatste strohalm
om zich aan vast te klampen?
De leden van Model Depose hebben allen een muzikaal verleden
bij verschillende bands met een grote verscheidenheid aan stijlen als doom,
gothic, metal, ambient, noise, elektronische en experimentele muziek. Dat het zestal
zich nu aandient als een act die zich kan terugvinden in het genre post
punk/new wave en new romantic - een variant van begin de jaren tachtig - is
verrassend en ook weer niet. Op de achtergrond blijft het donkere en obscure
aspect meespelen. Iedereen zal wel kenmerken herkennen van deze of gene
grootheid uit het rijke new wave tijdperk. Positief bij Model Depose is dat ze
er een moderne, eigentijdse inbreng aan toevoegen. ‘Nightwatch’ is hun tweede
ep en bevat vier nummers, plus een remix van de titelsong. Zanger Roeland van
der Velde heeft een specifieke, doch aangename stem en zangstijl. De synths van
Mariet Gast zijn veelzijdig, soms gejaagd, dan weer zweverig. Opener ‘Mayday’
werkt al meteen aanstekelijk. Stevig ritme, pittig drums, lekker refrein. Ook
de drie overige tracks hebben specifieke eigenschappen die meerdere
luisterbeurten aanmoedigen. Ook al dankzij hetprima werk van producer Malte Lahrmann. Model Depose laat hier horen dat
ze heel wat in hun mars hebben. Dit najaar zou hun eerste volwaardige album
verschijnen. We zijn benieuwd wat dat gaat brengen.
Het debuut album van deze Duitse symfonische metal band is
genoemd naar het mythische zeemonster dat voor het eerst zou zijn waargenomen
voor de kust van Noorwegen omstreeks 1250. De muziek die het viertal brengt
past helemaal in de context van zowel de titel van de plaat als de groepsnaam. Sirene
van dienst is zangeres Jennifer Thomé. Een geoefende sopraan met een mooi
stemtimbre en méér, want volgens de bio neemt ze ook de sporadische grunts voor
haar rekening. Groepen als Siren’s Legacy zijn legio (Within Temptation,
Nightwish, Leaves’ Eyes, Tarja Turunen, Delain, Sirenia, enzovoort). Om zich
een stek te veroveren tussen die gevestigde waarden moet je al met iets
speciaals voor de dag komen. Siren’s Legacy probeert dit door de individuele
capaciteiten van de muzikanten naar voor te schuiven en een balans te zoeken
tussen het orkestrale, op klassieke muziek afgestemde gedeelte en het gewichtige
metal compartiment. Het klinkt echter allemaal nogal voorgekauwd en geforceerd.
Bovendien haalt een overdaad aan bombast het hier van de compositorische
meerwaarde. De tussenliggende, symfonische passages ten spijt stuitert men in
nummers als ‘Ghostship’, ‘Damned’, ‘Sacrificed’, ‘The Fallen Knight’, de
titelsong en ‘On Dragonswings We Ride’ van het ene solofragment naar het andere.
Wisselvalligheid troef ook, want elke muzikant mag lukraak zijn technisch
kunnen etaleren. Van een solide songstructuur valt dan bijna niks meer te
merken. ‘The Kraken is dan ook een schijfje om snel te vergeten. De manier
waarop ze zich presenteren lijkt Siren’s Legacy, behalve misschien dan in het
thuisland, evenmin op weg om een grootheid te worden in het symfonische metal
gebeuren.