dinsdag 10 november 2015

Blobfish Killer

Blobfish Killer
Blobfish Killer
Nawak Posse

Genoemd naar één van de lelijkste, met uitsterven bedreigde vissoorten – de blobvis leeft in de diepzee voor de kusten van Tasmanië en Australië en wordt er in zijn voortbestaan bedreigt door het gebruik van sleepnetten – pakt dit Franse kwartet op zijn debuut uit met een prima staaltje van rock-‘n-roll met ballen. Slechts drie nummers sieren deze EP, maar die hebben wel alles in huis waarop je mateloos kunt headbangen. Het viertal verstaat de kunst om te vertrekken vanuit een solide basis, er een verschroeiend tempo op na te houden en er toch genoeg variatie in steken die je bij de les houdt. Wat de muziekstijl betreft vinden ze aansluiting bij noise rock, metalcore, sludge metal en hardcore en niet te vergeten punk. Als metal liefhebber maak je een knieval voor de snoeiharde sound van Blobfish Killer. Blijft de vraag of meer van dit type songs ook nog dezelfde impact gaan hebben bij de eventuele release van een eerste full-cd.    

Labasheeda

Labasheeda
Changing Lights
Presto Chango Records

Het Amsterdamse Labasheeda blijft ook op zijn vierde langspeler trouw aan het concept dat hen groot heeft gemaakt. ‘Groot’ is wat overdreven. Toch geniet het combo enige bekendheid in onze contreien. Dat heeft het vooral te danken aan het eigengereide muzikale inzicht en het vermogen om mooie en fragiele songs te schrijven. De groep komt nog altijd als authentiek en kwetsbaar over en brengt het soort indie rock waarbij emoties hoog kunnen oplopen. Het is niet altijd zuiver op de graat, maar nummers als de titelsong, ‘Circles’ (een cover van The Who), ‘Into The Wilde’, ‘Spiral Song’, ‘My Instincts’, ‘Fifty-Nine’ en ‘Head’ laten je niet onbewogen en verstoren het behaaglijke gevoel van comfort en geborgenheid en overstijgen het gepolijste en oppervlakkige van de doorsnee popsong. Ze zijn de stok in het hoenderhok. De stem en vioolklanken van zangeres Saskia van der Giessen gaan net als de gitaren van Arne Wolfswinkel al eens uit de bocht, doch dat maakt juist deel uit van de oprechtheid, gedrevenheid en eigenheid van Labasheeda. Van muziek maken en plaatjes uitbrengen zullen ze niet rijk worden. Maar liever dat dan je eigen waarden en principes verloochenen. De hoesafbeelding vertelt zijn eigen verhaal en wil je daar meer over weten dan is dit alvast een tip die je op weg helpt: Tuney Tunes.  

HÔN

HÔN
White Lion
Tambourhinoceros/Broken Silence

Achter HÔN gaat zanger en multi-instrumentalist Jesper Lidang schuil. Voorheen was hij frontman van het Deense indie rock combo The Rumour Said Fire. Met dit nieuwe solo project gooit Jesper het over een heel andere boeg. Essentieel voor de totaalsound zijn een batterij synthesizers, drummachines en veel gelaagde zangpartijen. Lidang experimenteert naar hartenlust. Wat het vocale luik betreft is het even wennen aan de flexibiliteit, zijn stembereik en de verschillende timbres. Qua stijl flirt Jesper met jaren tachtig pop, dansmuziek, new wave, electro, hiphop en R&B.  Ook al een vreemde combinatie die soms tot verrassende resultaten leidt. Dat is onder meer het geval in opener ’Silent Lover’, het pakkende ‘Body Engine’, bizarre, maar fantastische ‘Soulcatcher’, het meeslepende ‘S.U.B’ en het new romantic evocatief getiteld ‘New Waves’. Jesper Lidang creëert een eigen muzikale universum dat de grenzen van wat we (h)erkennen als popmuziek met gemak overstijgt. Als het veelzijdige personage HÔN verschijnt, verdwijnt het individu Jesper Lidang op de achtergrond. De veelzijdige vormen van expressie, sterke melodieën en de kracht van de muziek in zijn totaliteit nemen het over. Dat ‘White Lion’ een opmerkelijk debuut is staat buiten kijf. Of een breed publiek dit zal weten smaken is  koffiedik kijken. Zet je hoe dan ook schrap voor een remarquabele trip en laat de beats het overnemen van het verstand.

Halma

Halma
Granular
Kapitän Platte/Cargo Records

Halma is een kwartet residerend in Hamburg en met deze ‘Granular’ toe aan zijn zesde album. Halma is een instrumentale band en hun muziek is erg cinematografisch. De zes nieuwe composities omschrijven ze zelf als de soundtrack voor het innerlijke leven in de ruimte. Het viertal is beïnvloedt door onder meer post rock pioniers Tortoise, The For Carnation, de slow core van Early Day Miners, de krautrock van Can en ook nog Talk Talk, door sommigen omschreven als de uitvinders van post rock of toch de voorlopers er van. De klank is kristalhelder, elk instrument drukt zijn stempel op het groepsgeluid. Men legt daarbij verschillende accenten die mee de sfeer bepalen. Het subtiel wervelen en zweven omheen de thematische opbouw van de nummers zorgt voor een repetitief, maar warm en bezwerend klanktapijt. Opener ‘Deep White’ wordt bijvoorbeeld gedragen door de donkere tonen van de bariton gitaar, aangevuld met een jazzy ondertoon van de met borstels beroerde drums. Ook in ‘Sediment’ met zijn ronkende basgitaar en ‘Mud Mound’ is de structuur meer korrelig en gruizig, zelfs een tikje sinister, wat de titel van het album zou kunnen verklaren. Een verandering van tempo komt er pas met het wat meer luchtige ‘Riverbed’. In ‘Dirt Devils’ krijgen de gitaareffecten vrij spel. Afsluiter ‘Crooning Dune’ draagt een licht psychedelisch kenmerk. Tot slot: Een mooie omschrijving van hoe Halma met het begrip tijd omgaat en er een nieuwe definitie aan geeft is dat het viertal de stilte in de natuur weet te vatten, de tijdspanne net voor de vogels de ochtend begroeten.

Get Your Gun

Get Your Gun
The Worrying Kind
Empty Tape/Creative Eclipse/Rough Trade

Deense act die een interessante mix brengt van heavy alternatieve rock, folkrock en volksmuziek. Geboren in het grensgebied in het Noorden van Denemarken waar de gure wind vrij spel heeft integreren de broers Andreas en Simon Kilkedal Westmark de uitgestrektheid van het landschap en de ruige natuur in hun songs. Het zijn melancholische composities die door merg en been snijden. Je zou ze met enige verbeelding de Deense tegenhanger kunnen noemen van Woven Hand of ook nog Nick Cave & The Bad Seeds. De uitkomst laat ook een constante dualiteit horen tussen gezag en zwakheid, complexiteit en eenvoud, berusting en wilskracht. De stem van Andreas heeft een donker timbre. Een kenmerk dat nog wordt uitvergroot door gebruik te maken van een bariton gitaar en lap steel gitaar. Ook instrumenten als banjo, orgel, piano, viool passen wonderwel in dit stramien. Eén van onze favorieten is naast ‘Tender Lies’ en de monumentale eenvoud van de titelsong, het geweldige ‘Sea Of Sorrow’. ‘The Worrying Kind’ is een mooie verzameling, een bloemlezing van alleen maar grauwe en sombere liederen. Ze zijn een prima geluidsband voor de herfst en winter die er zitten aan te komen.