woensdag 22 september 2010

The Birthday Massacre


The Birthday Massacre

Voodoo praktijken dringen door tot in Canada

Sinds de release van ‘Walking With Strangers’ (2007) werkt dit Canadese zestal zich langzaam maar zeker op naar een hogere divsie. Op ‘Pins And Needles’ wordt het groepsgeluid verder uitgediept en geperfectioneerd. Het is een aangenaam werkstuk en dat was voor ons reden genoeg om een interview op poten te zetten. Als gesprekspartner van dienst werd zangeres Chibi naar voor geschoven.

Waarom kreeg het album als titel ‘Pins And Needles’?

Chibi: ‘De uitdrukking ‘waiting on pins and needles’ betekent met spanning op iets wachten of ook nog dat er een zekere vorm van nervositeit in de lucht hangt. Het verwijst ook naar gevoelloosheid, zoals de gewaarwording die je krijgt wanneer je arm of je been ‘slaapt’. Een bekend fenomeen dat ook onder de context valt van dit gezegde is het met naalden bewerken van een voodoo pop. Alles bij elkaar is het een accurate opsomming die aardig de mentaliteit en gevoelstoestand omschrijft waarin we ons bevonden tijdens het stand komen van onze nieuwe plaat.’

In hoeverre is dit album verschillend van ‘Walking With Strangers’?

Chibi: ‘We zijn zowel gegroeid als muzikanten, performers en individuen. Dus je kunt het zien als de volgende logische stap in onze ontwikkeling als groep, zowel op het persoonlijke vlak als op het muzikale platform. Wat het groepsgeluid betreft: op ‘Walking With Strangers’ was er een grotere diversiteit met het invullen van drumpatronen en gitaarlijnen. Deze keer hebben we getracht te streven naar meer cohesie en de songs meer op elkaar af te stemmen zodat je kunt spreken van een soort uniformiteit. Dat komt ook de herkenbaarheid ten goede.’

Hoe verloopt het schrijfproces? Is iedereen van bij het begin erin betrokken?

Chibi: ‘Het muzikale compartiment nemen Rainbow en Mike voor hun rekening. Die krijgen dikwijls hulp van OE die op die manier ook zijn steentje bijdraagt. Eenmaal de muziek zo goed als klaar is begint mijn werk met het invullen van het vocale gedeelte het schrijven van de teksten. Rhim en Owen komen pas in actie wanneer er live shows worden gepland.’

Ben je voortdurend in de weer met het schrijven van teksten of ga je componeren tijdens bepaalde periodes?

Chibi: ‘Het is noch het een, noch het ander. De laatste jaren hebben we heel intensief getoerd en nieuwe liedjes schrijven tijdens het reizen is moeilijk. Aan de andere kant staan er op ‘Pins And Needles’ een aantal nummers die al lang lagen te sudderen, maar nooit in een definitieve plooi vielen. We hebben dan maar een rustpauze ingelast om ons helemaal te kunnen concentreren op het schrijfproces. We hadden ons zelf een deadline gesteld. Dat zorgde voor wat stress, maar dan in de positieve zin, want door het brainstormen kwam de bezieling en dit liet ons toe op een creatieve manier de klus te klaren.’

Wat gebeurt er met de songs die het album niet hebben gehaald?

Chibi: ‘Er zijn er verschillende die het om uiteenlopende redenen niet hebben gehaald. Die zullen mettertijd wel worden uitgebracht. Al blijft het een goed idee om enkele nummers achter de hand te houden. Voor een speciale gelegenheid of een extra release. We zien wel wat het wordt.’

Alle liedjes hebben een korte titel. Je houdt het graag simpel en direct?

Chibi: ‘Ik denk het. Eigenlijk hebben we daar nooit bij stil gestaan. De titels hebben altijd een onmiddellijk verband met de teksten. Ze zijn kernachtig en toch een juiste afspiegeling van de songs.’

Waar halen jullie de inspiratie, zowel wat betreft de muziek als de teksten?

Chibi: ‘We hebben allen een brede, muzikale smaak en de inspiratie komt via al die verschillende kanalen. Dat gaat van muziek waar we zijn mee opgegroeid tot de muziek die we vandaag de dag leuk vinden. Sommige van de elementen in onze muziek richten zich op het sentimentele. Wat de teksten betreft: het klinkt als een dooddoener, maar we kijken gewoon naar de dingen die om ons heen gebeuren, kijken naar onszelf en hoe we het leven ervaren. We durven metaforen gebruiken en onze verbeelding om iets onder woorden te brengen. Dat maakt het aangenamer en spannender om naar te luisteren. Liever dat dan iets dat te veel lijkt op een dagboekfragment.’

Als producer werkten jullie opnieuw samen met David Ogilvie. ‘Never change winning team’?

Chibi: ‘Toch niet hoor. David heeft deze keer het album niet geproduceerd. Rainbow en Mike hebben voor ‘Pins And Needles’ de productie voor hun rekening genomen. Dave heeft wel meegeholpen met de mix en het was goed om hem erbij te hebben. Door de jaren heen zijn we vrienden geworden en het is leuk om met hem samen te werken. Een paar kritische oren die onbevooroordeeld meeluisteren geven een andere kijk op je muziek, maar als je zelf de controle hebt en alle beslissingen kunt nemen is het toch nog iets anders.’

In Europa is er weinig geweten over de Canadese rockscene. Hoe ging het eraan toe voor The Birthday Massacre? Kregen jullie bijvoorbeeld steun van de overheid?

Chibi: ‘Al jarenlang probeer ik wat er gebeurt in Canada op een objectieve manier te benaderen, ik ben er fier op Canadese te zijn en we zijn erg verknocht aan onze Canadese fans. Maar om eerlijk te zijn; we krijgen weinig of geen steun van de Canadese muziekindustrie. In feite doen ze net alsof we niet bestaan. Onlangs hadden we show om onze thuiskomst na een tournee te vieren en er was de release party voor ‘Pins And Needles’ en in de lokale pers werd daar amper aandacht aan besteed. Ook de cd kreeg geen bespreking. Het is alsof we onzichtbaar zijn. Het is allemaal erg frustrerend, maar tegenwoordig lachen we het weg.’

Zijn jullie professionele muzikanten en indien niet wat voor werk doe je?

Chibi: ‘Als groep is het niet eenvoudig om het hoofd boven water te houden. Het muziekaanbod is enorm en het is verdomd moeilijk om aan de bak te komen. Om wat extra geld te verdienen werk ik soms deeltijds in een koffieshop. Tijdens tournees komt er het meeste geld in het laatje. Tenslotte moeten de rekeningen elke maand betaald worden, ook als je niet thuis bent. Alles bij elkaar genomen boeren we niet slecht, al blijft het een ‘struggle for life.’

Waarom heb je er voor gekozen om rockmuzikant te worden?

Chibi: ‘Het was niet wat je noemt een carrièrezet. Niemand van ons dacht dat het samen in een groep spelen ergens toe zou leiden. Het was een gelegenheidsproject, vrienden die tijdens het weekend vertier zochten. Het begon onschuldig met wat nummers op te nemen, een eerste concert geven en plots ging de bal aan het rollen. Als ieder kind stond ik destijds met mijn haarborstel als microfoon mijn ding te doen voor de spiegel, doch dan denk je niet bewust om later ooit op een podium te staan met een massa mensen voor je. Wonderlijk genoeg zijn we wel op dat punt aanbeland.’

Wat zou je op nog willen bereiken in je muzikale loopbaan?

Chibi: ‘Ik weet het niet zo goed. We hebben een paar heerlijke en onvergetelijke ervaringen achter de rug. We hebben pas een nieuwe plaat uit waar we echt heel trots op zijn. We zijn net terug van een korte rondreis en nu genieten we van een paar weken vakantie. Ik leef een beetje op een wolk en geniet met volle teugen van elk moment. Voorlopig kan me echt niets beter wensen.’

Is muzikaal talent genetisch bepaald of kan het aangeleerd worden? Hoe heb je dat zelf ervaren?

Chibi: ‘Ik heb geen muziek gestudeerd, noch zangles gevolgd. Ik ben gewoon beginnen zingen. Veel oefenen helpt en zoveel mogelijk optreden. Ik ben sterk geëvolueerd als zangeres sinds we met de groep zijn begonnen. Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Er is ook een groot verschil tussen een goede zanger zijn en een goede entertainer. Ik probeer beide te combineren. De beste leerschool krijg je tijdens shows die doorgaan in totaal van elkaar verschillende plaatsen voor mensen van allerlei slag, zeg maar met vallen en opstaan.’

Gedurende de jaren ’50 en ’60 van de twintigste eeuw was rockmuziek een levensovertuiging en een vorm van rebellie tegen maatschappelijke tendensen. Hoe kijk je vandaag naar het fenomeen van rock en metal en hebben deze muziekstijlen nog een sociale functie?

Chibi: ‘Tegenwoordig wordt alles uitgebuit. Rebelleren is er vandaag niet meer bij. Niets kan de mensen nog uit hun lood slaan. Iedereen raakt ook zo snel verveeld. Het kan allemaal niet vlug genoeg gaan. Niemand heeft nog de juiste instelling. Alles is afgesteld om op een bijdehandse manier zoveel mogelijk geld op te strijken en daarvoor zijn alle middelen goed. Wie beleefd is en zich deftig gedraagt wordt als een rare snuiter aanzien. Je wordt echt scheef bekeken. Nee, de betovering en verheerlijking van rock als maatschappelijk verschijnsel komt nooit terug.’

Wat zijn de nadelen van het leven als muzikant?

Chibi: ‘Je leidt een publiek leven, dus automatisch komt je privacy in het gedrang. Het vraagt soms opofferingen en toegevingen. Toeren kan fysiek heel zwaar zijn. Het is een harde leerschool, want de muziekindustrie zit vol haaien. Je leert welke mensen te vertrouwen zijn en wie je om raad kan vragen. Sommigen kijken op je neer en beschouwen je als een idioot. De helft van de tijd twijfel ik aan mezelf en toch heb ik geen spijt van mijn keuze.’

Wat is je mening over het illegaal downloaden van muziek?

Chibi: ‘Men moet beginnen beseffen dat als je niet echt de muziek aankoopt van de artiesten die je graag hoort, die in geen tijd van het toneel zullen verdwijnen. Het aanbod en de diversiteit is nu al drastisch aan het verkleinen. Wat overblijft is dan de rommel die je door de platenmaatschappijen wordt opgedrongen en wat men op de radio draait. Twee dagen na de officiële release datum van ‘Pins And Needles’ werd het album al aangeboden op een website als gratis download. Het was al negenhonderd keer gedownload. Negenhonderd! Ongelooflijk dat er zoveel mensen zijn die het album willen hebben. Alleen willen ze er niet voor betalen. Je zou blij moeten zijn dat er zoveel belangstelling is, maar tegelijk wou ik mijn tranen de vrije loop laten.’

Verschillende leden van TBM kennen elkaar al van op de lagere school. Wat houdt jullie samen? Waren er nooit spanningen die jullie vriendschap op de proef heeft gesteld? Hebben emoties nooit de bovenhand gekregen en is jullie ‘muzikale’ relatie daardoor nooit onder druk komen te staan?

Chibi: ‘Tijdens de jaren dat we elkaar kennen zou het raar zijn geweest mochten er nooit spanningen zijn geweest. Die kwamen zelfs regelmatig voor, maar je kunt het vergelijken met het leven in een gezin. Daar is er ook vaak ruzie, maar die zijn ondergeschikt aan de liefde tussen de gezinsleden onderling. Dat gevoel hebben we ook, ik bedoel we zijn al zolang samen dat het lijkt alsof we een familie zijn. Gelukkig hebben we een gezonde zin voor humor en dat vind ik essentieel in elke relatievorm. Als er al eens strubbelingen zijn dan komt alles toch op zijn pootjes terecht.’

Door plaats- of geldgebrek moesten in jaren zeventig bijvoorbeeld zangeressen als Sonja Cristina (Curved Air) en Grace Slick (Jefferson Airplane) de kleedkamer delen met hun mannelijke bandleden. Gaat het er nu anders aan toe en mocht dit niet het geval zijn hoe denkt zangeres Chibi hierover?

Chibi: ‘Er is niets veranderd hoor! We delen altijd hetzelfde kleedhok en ook op de tourbus is er geen afgesloten ruimte of sectie voor dames ingericht. Ik zou dat laatste zelfs niet willen. De jongens behandelen me met eerbied en gedragen zich voorbeeldig. Ik mag van geluk spreken, want er doen veel verhalen de ronde over enge, slijmerige types van mannen in muziekgroepen. Wat het omkleden betreft: ik ken de kunst om me op een niet aanstootgevende manier in en uit mijn kleren te werken. Mijn bandmaten heb ik al allemaal in hun onderbroek zien rond hossen, maar dat deert me niet. We zijn al zolang samen dat ze me niet meer als een vrouwelijk wezen zien, maar een lid van de band en ik beschouw hen niet als levenskrachtige mannetjes om mee te paren. Er zijn natuurlijk ogenblikken dat ik mijn privacy op prijs stel. Een behoefte die ook de jongens hebben, want daarin verschillen we niet.’

Wat is het meest bevredigend: een stomende vrijpartij of een schitterend concert spelen?

Chibi: ‘Ik geef de voorkeur aan het eten van een grote pizza.’

Mocht je mogen kiezen: hoe zou je willen sterven?

Chibi: ‘Vlug en pijnloos of wat dacht je.’

En wat mag er op je grafsteen staan?

Chibi: ‘Ik denk dat ik kies voor crematie.’

http://thebirthdaymassacre.com/
http://www.myspace.com/thebirthdaymassacre

donderdag 16 september 2010

White Shadow


White Shadow
The Wastelands
Eigen Beheer
Het uit Baltimore, Maryland afkomstige White Shadow besteedt veel aandacht aan de manier waarop ze zich propageren. Verzorgde bio, met daarbij een visitekaartje, stickers en een professioneel ogend cd doosje. Spijtig dat we over de muziek niet hetzelfde kunnen vertellen. De zang, zowel in het mannelijke als vrouwelijke compartiment, is bedroevend slecht. De muziek is al niet veel beter. De groep grabbelt in de ton van old school industrial (Ministry, Skinny Puppy, The Thrill Kill Kult), maar voegt daar, behalve wat zelf gekozen samples, weinig of niets van zichzelf aan toe. Het gezelschap blijft maar wat aanmodderen. De weinig goede momenten zijn op één hand te tellen. Dit is hun derde cd en ik vraag me af hoe slecht de twee vorige wel waren nu men in de bio gewaagd van artistieke progressie en een verfijning van de eigen mogelijkheden. Alleen ‘A Sea Of Mistakes’, ‘Cutthroat’ en ‘Crashing Down’ bieden hier enig soelaas. De rest valt te catalogeren bij underground industrial. Met de nadruk op het ‘ondergrondse’. Hoe dieper, hoe beter.

Schwarzblut


Schwarzblut
Das Mausoleum – dj promo edition
Alfa Matrix

Teutoonse dichtkunst uit de Weimar Republiek. Dit moet een Duitse band zijn. Fout, want dit vijftal komt uit Nederland, meer bepaald Deventer en werd vorig jaar ontdekt door Alfa Matrix. ‘Das Mausoleum’ telt tien nummers en is na de ep ‘Sehlenwolf’ de eerste volwaardige cd voor Schwarzblut. Het album verschijnt eveneens in een gelimiteerde oplage met een bonusschijf met remixen, getiteld ‘Die Krypta’. De promo versie die we bij Dark Entries ontvingen bevat vijf tracks van ‘Das Mausoleum’ en vijf van ‘Die Krypta’. Genoeg om een relevant idee te krijgen van wat Schwarzblut zoal te bieden heeft, al blijven we de voorkeur geven aan een reguliere release om een totaalbeeld te kunnen schetsen. De ‘tanzmusik’ van het kwintet sluit aan bij de future pop en EBM van Plastic Noise Experiment, VNV Nation, Front 242, Covenant, Funker Vogt en gelijkgezinde acts. Af en toe gaat men de romantische toer op en komt men in het vaarwater van Qntal terecht wat toch een verrassende wending geeft aan het spervuur van beats waarmee men doorgaans uitpakt. Het beproefde concept om voor afwisseling te zorgen in het vocale compartiment met de overwegend vervormde stem van zanger/tekstdichter Zeon en de frêle stem van zangeres Angèlika is een formule die in het geval van Schwarzblut aanslaat. Het is moeilijk om de benen stil te houden op de bonkende erupties in ‘Das Mandat’, ‘Bei Der Nacht’, ‘Der Abschied (Desolat remix)’ of ‘Die Eine Klage (Scherz remix)’, maar het sleutelmoment op deze plaat zijn de twee totaal verschillende versies van ‘Sterbelied’ die meteen het hele spectrum belichten en de muzikale omzwervingen van Schwarzblut in kaart brengen. Heel sterk. Nu maar hopen dat wat we niet te horen kregen van hetzelfde gehalte is.

Orchestral Manoeuvres In The Dark


Orchestral Manoeuvres In The Dark
History Of Modern
Blue Noise/100% Records/PIAS

Begin de jaren tachtig had Orchestral Manoeuvres In The Dark of kortweg OMD, best wel een paar leuke nummers. Wacht dacht je van ‘Enola Gay’, ‘Souvenir’ Of ‘Joan Of Arc (Maid Of Orleans)’. Net als zoveel andere new wave en synthpop acts vond Andy McCluskey het opportuun om zijn oude kompanen terug op te trommelen voor een reünie. ‘History Of Modern’ (hun elfde cd) brengt de bezetting samen die voor het eerst aantrad in 1986 op het album ‘The Pacific Age’. Dat OMD toen al op de terugweg was zorgde er voor dat we met enige scepsis een eerste keer ‘History Of Modern’ lieten afspelen. Een terughoudendheid die achteraf niet helemaal onterecht bleek te zijn. Veel van het songmateriaal dateert van voor de hereniging en werd hier afgestoft en herwerkt. Het hoeft dan ook niemand te verwonderen dat men teruggrijpt naar hun oude, vertrouwde sound. Het merendeel van de nummers hadden geplukt kunnen zijn van één van hun vroegere langspelers. Af en toe probeert men er een moderne toets aan te geven zoals in ‘Sometimes’ waarin men het voorbeeld van Moby volgt en een gastzangeres, in dit geval Jennifer John, laat opdraven, voor ‘Green’ ging men te rade bij Erasure, voor ‘The Future, The Past, And Forever After’ bij New Order en ‘RFWK’ en ‘The Right Side?’ zijn dan weer hommages aan hun helden van Kraftwerk. Zo krijg je een wat warrig voorbeeld van welke lading de term synthpop zoal kan dekken. Ook na meerdere luisterbeurten zitten we opgezadeld met een halfslachtig gevoel. ‘History Of Modern’ is deels een album dat totaal passé en oubollig klinkt en aan de andere kant trendy en geraffineerd. Voor dat laatste mag OMD een kaars branden voor geluidstechnicus Mike Crossey (Arctic Monkeys, Foals, Razorlight) die instond voor de mix en hier prima werk levert. Ik zat niet te wachten op een hernieuwde kennismaking met McCluskey en co., maar nu dit eenmaal een feit is waar ik niet omheen kan krijgen ze het voordeel van de twijfel.

L’Effet Défée


L’Effet Défée
Al Trop
Prikosnovénie

Kwartet dat zichzelf opsplitst in twee entiteiten met aan de ene kant een combinatie van zang/harp en als tegenpool een samenvoeging van bas/drums. De stem van zangeres Maud Trutet lijkt erg veel op die van Björk. Bizar is dat ze in het Frans zingt, maar de woorden worden achterstevoren gespeld. Zo is de plaat opgedeeld in tien hoofdstukken en sluit af met ‘Ertipach 10: Lanif’ (Chapitre 10: Final). Nog buitenissiger is het aantal muziekstijlen dat men speelt. Met brio schakelt men over van avant-garde, jazz, folk, drone naar progressieve rock, metal, ambient en pop. Qua zangcapaciteiten steekt Maud een resem popdiva’s in de achterzak, maar deze sympathieke dame zocht nu eenmaal haar heil in een niet alledaags subgenre en dat is hoe dan ook even wennen. Je kan hier voor of tegen zijn; ‘Al Trop’ klinkt ten minste authentiek en dat is ook de verdienste van haar drie medemuzikanten, drummer Boris Louvet, bassist JB Lebrun en Vinciane Tronson op elektrische harp. Een buitengewone plaat gemaakt door exceptionele muzikanten.

Gauklom Synod


Glaukom Synod
The Unspeakable Horror
Visceral Circuitry

Dit eenmansproject heeft al een aantal demo’s uitgebracht. Deze ‘The Unspeakable Horror’ is de volgende in de rij. Glaukom Synod grossiert in old school industrial en noise en kijkt dan vooral naar wat Skinny Puppy, Front Line Assembly, As Able As Kane en Cyber Aktif zoal pleegden te doen. Iedereen is uiteraard vrij om waar dan ook of wat dan ook aan te wenden om zich te uiten op muzikaal vlak, maar eerlijk gezegd komt de boodschap, zo men al een boodschap wil brengen, op deze ‘The Unspeakable Horror’ niet over. Er steekt weinig variatie in de songs en het geheel maakt een chaotische indruk. Het album is een aaneenschakeling van fragmentarische stukken, extreem dat wel. De ‘zang’ beperkt zich tot wat samples en een soort gegrom dat ook in grindcore en black/death metal middens populair is. Na een halfuurtje heb je het wel gehad en aangezien deze demo veertig minuten speeltijd heeft zit je met een dilemma, want ik heb echt wel sympathie voor eenzaten die geloven in eigen kunnen en met bezieling hun muziek proberen te verspreiden. Alleen is deze vorm van noise terrorisme voor ondergetekende een brug te ver.

Freebass


Freebass
It’s A Beautiful Life
Haçienda Records

Het was een veelbelovend initiatief. Drie beroemde bassisten die lid waren geweest van zeer bekende en tot de verbeelding sprekende groepen uit de Manchester scene sloegen de handen in elkaar en begonnen in 2005 een samenwerkingsverband. Peter Hook (Joy Division, New Order) Gary Mounfield, Mani voor de vrienden, (The Stone Roses, Primal Scream) en Andy Rourke (The Smiths) vormden dit triumviraat waarna nog Gary Briggs (Haven, Strays) als zanger werd ingehaald. Helaas kwam een paar weken voor de officiële release van ‘It’s A Beautiful Life’ dat de heren wegens onderlinge verwijten naar elkaar toe Freebass al weer hadden opgedoekt. Vijf jaar heeft Freebass gesleuteld aan de songs van hun debuut cd en dan hoop je toch op een uitzonderlijk album. Doch al van bij opener ‘It’s Not Too Late’ moet je de verwachtingen bijstellen. Het is een leuk nummer met een typisch New Order gitaar riffje en als middenstuk een al even typerend mondharmonica intermezzo, maar geen song die je in het middenrif raakt. ‘The Only Ones Alone’ klinkt al een stuk beter en feller en het laat de wat korrelige stem van Briggs helemaal tot zijn recht komen, net als het wat donker gekleurde en broeierige ‘Lady Violence’. ‘World Won’t Wait’ steekt alweer van wal met een New Order gitaar riff en brengt ons tot vaststelling dat het vooral Peter Hook is die de muzikale bakens uitzet. Daar is op zich niks mee, maar hoe dan ook verwacht je dat er toch wat meer vlees aan de kluif zit. Op dat gebied stelt Freebass’ hun eerste (en enige) langspeler toch teleur en daar kan ook een dub uitstapje als ‘Stalingrad’ niets aan veranderen. Alleen ‘The God Machine’ en ‘Plan B’ verzachten nog enigszins het leed.

maandag 6 september 2010

Front Line Assembly


Front Line Assembly
Shifting Through The Lens
Dependent

In afwachting van hun nieuwe album ‘Improvised Electronic Device’ dat verschijnt op 25 juni brengt FLA op 28 mei een eerste single uit. Die telt met ‘Shifting Through The Lens’, ‘Angriff’ en ‘Endless Void’ drie tracks. Naast Bill Leeb bestaat de huidige bezetting uit Jeremy Inkel, Chris Peterson en Jared Slingerland. Het Canadese Front Line Assembly en meer in bijzonder Bill Leeb wordt beschouwd als één van de voortrekkers en pioniers van de industrial scene. Actief sinds 1986 wisselde het gezelschap al eens van stijl en personeel en zagen heel wat zijprojecten, onder meer Delerium, Cyberaktif, Noise Unit en Conjure One het levenslicht. Met ‘Shifting Through The Lens’, het eerste nummer van deze single release mikt FLA resoluut op de dansvloer. Chris, Bill en Jeremy gooiden er een hele batterij synthesizers tegenaan. De song heeft een schitterende break en klinkt gewoon fantastisch. Uit een heel ander vaatje wordt getapt met ‘Angriff’ hier zijn het de gitaren, al dan niet voorzien van effecten, die de bovenhand halen. Dit benadert meer het vertrouwde FLA geluid. De door een vocoder vervormde stem kreeg een speciale behandeling van Ken Marshall. ‘Endless Void’ zorgt voor een meer dan waardig slot. Het oorpronkelijke idee voor deze compositie kwam van Bill Leeb, maar het was Jeremy Inkel die op zoek ging in zijn uitgebreide collectie geluidseffecten naar de juiste samples en sequentia die het ambient getinte opus tot één van de favoriete nummers van de bandleden promoveerde. Met deze single weet Front Line Assembly de interesse voor ‘Improvised Electronic Device’ warm te houden. Als de nieuwe langspeler even veelzijdig en boeiend is dan is dit het wachten meer dan waard.

In The Nursery



IN THE NURSERY

Music gives nameless nourishment to our emotions and memories
— Jean Cocteau

De wondere wereld van de filmmuziek

In The Nursery werd opgericht in 1981 door de tweelingbroers Klive en Nigel Humberstone. Volgend jaar bestaat ITN dus dertig jaar. We vroegen of er iets speciaals gepland staat.

Klive: ‘We gaan gewoon door met componeren/schrijven en optreden. Er bestaan geen plannen om uit te pakken met een retrospectieve of iets van die strekking. Onze 25ste verjaardag vierden we met de release van een nieuw studio album. In 2011 zal het niet anders zijn’.

Er zijn wel meer broers die in dezelfde groep spelen, maar tweelingen komt voor zo ver ik weet niet zo veel voor. Hoe moeilijk is het om samen muziek te maken? Zijn er nooit wrijvingen of ruzies? Twee ego’s die lijnrecht tegenover elkaar staan?

Klive: ‘Tussen ons beide bestaat er geen tweestrijd. Als we muziek maken zijn we eerlijk tegenover elkaar. Ik denk juist dat dit te maken heeft met dat we tweelingen zijn. We zijn samen opgegroeid en de vriendschap tussen ons is nooit in vraag gesteld en is nog altijd even sterk en oprecht. Als zestien jarigen deelden we samen onze eerste elektrische gitaar en gingen naar optredens van groepen als Joy Division. In ons diepste wezen wisten we dat ook muziek wilden maken. Er was geen ander alternatief. Onze manier van werken is nog altijd niet veranderd’.

Jullie zijn het meest bekend voor jullie cinematografische benadering en meer in het bijzonder het componeren van soundtracks voor stomme films. Van wie is het idee afkomstig om filmmuziek te maken?

Nigel: ‘Van bij het prille begin zaten er filmische aspecten en elementen verweven in onze muziek, maar een soort van ommekeer kwam er begin 1996. We waren aan het onderhandelen over de commissie die we zouden krijgen voor 'The Cabinet of Doctor Caligari' met Metro Cinema in Derby. Men had ons gevraagd om een begeleidende soundtrack te bedenken bij een eenmalige voorstelling van deze film. We hebben er ongeveer een maand aan gewerkt. Na het beëindigen van het project en de bijbehorende performance namen we het besluit om de muziek ook op cd uit te brengen. Het zou een eerste worden in de reeks van ‘Optical Music’ releases. Uitgangspunt voor de muziek bij ‘The Cabinet Of Doctor Caligari’ was de rijke verbeelding en de expressionistische symboliek die zo kernmerkend is voor deze film. De soundtrack heeft dan ook een hypnotische en subliminale textuur’.

Hoe is door de jaren heen de muziek van In The Nursery geëvolueerd?

Klive: ‘De laatste twintig jaar is de technologische vooruitgang enorm en is de manier van opnemen drastisch veranderd. Het instrumentarium dat we in de begindagen gebruikten was eerder klassiek te noemen. Naast gitaar, basgitaar, drums en zang gebruikten we sporadisch een trompet of saxofoon en dat was het. Al vlug zijn we begonnen met experimenteren. Vooral de techniek van het samplen was voor ons een godsgeschenk. Het betekende dat we zelf een eigen orkest konden dirigeren en allerlei uit proberen. Het aanwenden van computers liet ons ook toe om zonder het huren van dure studiotijd bezig te zijn met schrijven en veranderen. Sindsdien is de keuze van instrumenten bij iedere nieuwe plaat anders. We houden ons eraan om te kiezen voor de juiste inkleuring, eentje die helemaal is afgestemd op elk specifiek album. Zo hebben we met ‘ERA’ geprobeerd om sterk met elkaar contrasterende nummers op een plaat samen te brengen. Sommige tracks worden gedragen door hevig drumwerk met die typische ITN stijl van militair getinte percussie en uiterst geschikt om te spelen voor een live publiek terwijl andere composities onze meer ‘delicate’ kant tonen’.

Nooit overwogen om te kiezen voor een ander genre, bijvoorbeeld industrial metal, EBM of een meer commerciële variant van synth pop?

Klive: ‘Wat zou daarvoor de reden of het motief moeten zijn? Er zijn meer dan genoeg groepen en artiesten die in die sectoren goed werk leveren. Wij creëren iets heel persoonlijk. Dat werkt inspirerend en bevrijdend. Ik heb er geen behoefte aan om onze ideeën op een andere manier uit te drukken’.

Hoe verloopt het creatieve proces? Heeft ieder groepslid een eigen inbreng en input? Schrijf je doorlopend nieuwe muziek of alleen wanneer de muze je een bezoekje brengt?

Klive: ‘De inspiratie kan altijd en overal opduiken, maar meestal is de keuze van de projecten bepalend om het creatieve proces op gang te trekken en de ideeën te kanaliseren. Muziek schrijven voor stille films en het maken van een studio album kunnen sterk van elkaar verschillen. Voor films ben je meer gefocust op het beeldmateriaal. Het werken aan een nieuwe plaat is minder gestructureerd en expressiever. De beperkingen die er zijn leg je zelf op. De basis van een compositie komt overwegend voort uit een percussie of een ritme sequentie of een op de piano gespeelde melodielijn of akkoordenreeks. Die worden ingespeeld op een door de computer gestuurde sequenser. We doorlopen dan de verschillende stadia. Soms schrijven we ook muziekstukken door middel van cello of fluit. We nodigen dan muzikanten uit om die live te komen inspelen in de studio. We houden ook wel van experimenteren en laten de structuur dan de vrije loop. Ook dat leidt tot bevredigende resultaten. De teksten en de zang komen doorgaans aan bod aan het einde van het creatieve proces’.

Wat gebeurt er met het zogenaamde restmateriaal dat niet onmiddellijk goed genoeg werd bevonden voor de op stapel staande cd?

Nigel: ‘Gewoonlijk worden alle nummers opgeslagen in een soort van catalogus met in het achterhoofd de gedachte dat het ooit nog van pas kan komen voor een toekomstig project. Sommige tracks zijn bijvoorbeeld niet geschikt als begeleidende muziek bij een film, maar passen wel binnen de context van een regulier album of een latere remix versie. De selectie verloopt soms moeizaam, doch meestal gaan we af op onze intuïtie en die heeft ons tot nu toe nog nooit in de steek gelaten’.

Wat voor muzikale achtergrond hebben jullie? Heb je bijvoorbeeld aan het conservatorium gestudeerd?

Klive: ‘Noch Nigel, noch ikzelf kunnen noten lezen. Voor alles wat we muzikaal ondernemen gaan we zuiver af op het gehoor. Dat en onze jarenlange ervaring bepalen de werkmethode. Een goede leerschool in onze tienerjaren was het luisteren naar andermans muziek en het bijwonen van concerten. Een groepje oprichten met je schoolkameraden geeft je eveneens inzicht en je krijgt ‘het gevoel’ op welke wijze je muziek kan genereren. Het is een manier om je emoties te uiten. Sinds die tijd is het een passie geworden die me nooit zal verlaten’.
Jullie meest recente plaat ‘Aubade’, is een compilatie album die het muzikale begin van In The Nursery in ogenschouw neemt. Sluit je hiermee een hoofdstuk af en waarom nam je het besluit om net nu dit materiaal uit te brengen?

Klive: ‘Recent werd ik aangezocht door verschillende uitgevers om het muzikale verleden van In The Nursery in kaart te brengen. Iemand in Polen was bezig met het schrijven van een naslagwerk over postpunk. Hij had me gevraagd om één en ander aan het papier toe te vertrouwen. Een Duitse publicatie ‘Sparkling Darkness’ was ook vragende partij. Zij wilden alles weten over mijn persoonlijke ervaringen en herinneringen uit de beginperiode van In The Nursery. Onder meer over onze eerste concerten en de releases van onze eerste platen via het NER label. Dit zette me aan het denken, want ik wou niet zomaar iets uit mijn mouw schudden. De manier van communiceren is ook helemaal anders. Mijn denkpiste was dat wie vandaag begaan is met dit genre van muziek graag meer wil weten over de achtergronden en benieuwd is naar ons muzikale verleden. Om het juiste effect te sorteren en de muziekfan te stimuleren is ‘Aubade’ tot stand gekomen. Een andere reden om met dit werk uit te pakken was het feit dat onze eerste albums niet meer te verkrijgen zijn. Mijn opzoekingen delfden ook oude foto’s en brieven op uit het ITN archief. Prima materiaal dat perfect deel kon uitmaken van het artistieke ontwerp van de hoes en het tekstboekje. Daarnaast hebben we er altijd al van gedroomd om ons allereerste concert uit 1981 op cd uit te brengen. Dit was het ideale moment. Toevallig is ‘Aubade’ het allereerste nummer dat we ooit speelden, doch het werd nooit officieel uitgebracht. Na dertig jaar is het nu toch gelukt. Het is navenant dat deze compositie ook is opgenomen in deze bevattelijke verzameling met dezelfde titel’.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

Klive: ‘Na onlangs te hebben gespeeld op het Sensoria Festival of Music & Film in Sheffield, zijn we begonnen aan een volgende filmscore in de serie Optical Music. Alles bevindt zich nog in een vroeg stadium, dus vergeef me dat ik de naam van de film nog niet wil prijs geven. Daarnaast zijn we gevraagd om muziek te leveren voor verschillende computerspelletjes en zijn we bezig aan een nieuw studio album. Dit jaar spelen we nog een handvol shows in Europa, inclusief enkele festivals. In september zijn we van plan om af te reizen naar de Verenigde Staten om ook daar een aantal keren op te treden’.

Als je tot dusverre de carrière van In The Nursery bekijkt wat zie je als de hoogtepunten?

Klive: ‘Oh, er zijn er heel wat. Om er enkele op te noemen: spelen voor duizenden toeschouwers in Zocalo, Mexico City, in Leipzig als openingsact mogen aantreden tijdens het 16de Wave Gotik Treffen in 2007, met op de achtergrond het historische Völkerschlachtdenkmal monument, één van onze songs horen spelen op de radio in het programma van de legendarische John Peel in 1984, vorige maand ons eerste Amerikaanse optreden in Austin, Texas en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan’.

Kunnen jullie leven van de opbrengsten van jullie muziek?

Nigel: ‘Sinds we onze eigen muziekuitgeverij, ITN Corportion, hebben opgericht in 1994 verdienen we genoeg om in ons levensonderhoud te voorzien. Maar het blijft moeilijk. Ik geef ook les als freelancer in verschillende scholen. Ik geef ook workshops over digital soundtracking en andere audio visuele training en zeker niet te vergeten is mijn functie van muziekdirecteur voor het Sensoria Music en Film Festival’.

Op welke manier verwen je jezelf? Koop je dan heel dure of extravagante dingen?

Nigel: ‘Het gebeurt zelden dat heel dure aankopen doen. Daarvoor moeten we terug gaan naar de jaren negentig. Dan hebben we ons zelf een laatste keer verwend met het aanschaffen van een Emu Emulator en een Akai S6000 sampler. Als we onszelf echt willen verwennen dan is het beste wat ons kan overkomen het vinden van een betaalbare vintage gitaar. Zo hebben we toch al een mooie collectie verzameld van klassieke Hofners. Al dertig jaar ben ik de trotse bezitter van een Hoyer (Rickenbacker 4001 kopie) basgitaar. Vorig jaar heb ik het nog eens breed laten hangen door me een origineel, een 1978 model, te kopen. Ik koester ze nu allebei’.

Hoe breng je je vrije tijd door tijdens het toeren?

Nigel: ‘Om eerlijk te zijn: veel vrije tijd heb ik niet, want als we op rondreis zijn ben ik altijd chauffeur van dienst! Ik hou echt van autorijden’.

Zijn jullie bijgelovig? Hebben jullie een bepaald ritueel voor je het podium opgaat?

Nigel: ‘Ik moet je teleurstellen. We zijn niet bijgelovig en hebben helemaal geen rituelen’.

Wat doe je om fysiek paraat te blijven?

Nigel: ‘Gewoon actief bezig zijn lijkt voor mezelf te werken. Af en toe ga ik wat joggen. Klive speelt drums en dat op zich is al een fysiek intensieve bezigheid. Hij heeft geen extra trainingen nodig om zijn fysieke paraatheid te testen’.

Wat mogen de toeschouwers tijdens het Gothic Festival in Waregem verwachten?

Nigel: ‘Ik ben erg in mijn nopjes en ook wel een beetje fier dat de ITN live set up nog niet is gekopieerd door andere acts en dat we zo nog altijd boven de massa uitstijgen. De mix van gedreven orkestrale percussie en symfonisch getinte electro, gecombineerd met de magie van het moment tussen de muzikanten/groepsleden staat telkens garant voor een unieke en dynamische live show. In Waregem gaan zoals altijd het beste van onszelf geven’.

Huidige bezetting:

Klive Humberstone
Nigel Humberstone
Dolores Marguerite C
David Electrik

http://www.inthenursery.com/
http://www.myspace.com/inthenursery

Front Line Assembly


FRONT LINE ASSEMBLY

‘Machines with living human tissue and programmed to destroy’

De evocatie van politiek geladen, in prikkeldaad gewikkeld cynisme op de tonen van muziek die niet zou misstaan als soundtrack bij het Laatste Oordeel

Het Canadese Front Line Assembly is een begrip in industrial middens. De groep wordt dikwijls in één adem vernoemd met die andere grote naam Skinny Puppy. Niet verwonderlijk, want frontman Bill Leeb maakte ooit deel uit van die band onder het pseudoniem Wilhelm Schroeder. Eind deze maand verschijnt FLA’s nieuwe studio album ‘Improvised. Electronic. Device.’ Over deze release en nog veel meer hadden we een gesprek met Bill zelf. De groep is trouwens live te zien op het Gothic Festival van 16 tot 18 juli in Waregem!

Waarom kreeg het nieuwe album als titel ‘Improvised. Electronic. Device.’?

Bill: ‘De titel heeft een dubbele betekenis. FLA houdt zijn vinger aan de pols van de actualiteit. We trachten onze muziek af te stemmen op wat er gebeurt op wereldvlak. De begrippen ‘improvisatie’, ‘electronics’ en ‘toestel’ zijn representatief voor de manier waarop we omgaan met onze synthesizers. We trachten er dingen mee te doen waarvoor ze niet gemaakt zijn en ze zijn een middel om onze gezichtspunten op het voorplan te brengen.’

Wanneer zijn jullie begonnen met de voorbereidingen voor dit album en hoe verloopt de communicatie tussen de groepsleden onderling? (het uitwisselen van bestanden, meetings, repetities)

Bill: ‘Het heeft twee jaar geduurd voor ‘Improvised. Electronic. Device.’ helemaal was afgewerkt. Het is de langste periode ooit die we nodig hebben gehad om een Front Line Assembly plaat af te krijgen. We zijn eraan beginnen werken na onze laatste, grote tournee. We waren goed op elkaar ingespeeld en hadden onderling een hechte band. De tijd was rijp om samen nieuwe nummers te schrijven. Gewoonlijk kwamen Jared Slingerland, Chris Peterson en ikzelf samen bij Chris thuis en dat enkele keren per week. We wisselden er ideeën uit en schreven de muziek voor de nieuwe songs. Het opnemen van de basistracks was dan weer een kolfje naar de hand van mezelf en Jeremy Inkel. Na ongeveer een jaar waren we klaar met de muziek en kon ik beginnen met het schrijven van de teksten.’

Wie neemt de eindbeslissing van hoe de songs op plaat verschijnen? Bestaat er zoiets als een democratisch platform binnen de constellatie van Front Line Assembly waarbij iedereen een eigen inbreng heeft?

Bill: ‘In het algemeen mag iedereen ideeën spuien en zijn mening te kennen geven, maar de finale beslissing ligt altijd in handen van deze jongen. Ik maak uit hoe de tracks op plaat verschijnen.’


Schrijf je doorlopend nieuwe nummers of zijn er periodes dat het niet echt lukt en je moet wachten op een vorm van bezieling?

Bill: ‘Het hele jaar door zit ik op gezette tijden voor mijn keyboard op zoek naar nieuwe ingevingen en invalswegen. De dingen die ik goed vind of me bijblijven sla ik op. Niet op computer of zo. Ik memoriseer ze. De overige jongens zijn ook altijd erg actief bezig met muziek, want elk heeft naast FLA nog één of meerdere zijprojecten.’

Hoe moeilijk is het om nieuwe geluiden en effecten te toveren uit de instrumenten die je momenteel bezit? Hoeveel tijd breng je door met praktiseren en spelen?

Bill: ‘Het is een proces dat nooit stopt. Met instrumenten ben je nooit klaar. Niets is definitief. De mogelijkheden om geluiden te genereren zijn bijna onuitputtelijk. Elke keer je naar een nieuw lied luistert, een keyboard aanzet, naar het nieuws kijkt; begint er iets te ontluiken, ben je creatief bezig en krijg je geluidsvormen en maak je plannen die je kan implementeren in je eigen muziek of aanwenden in de teksten die je aan het schrijven bent of hebt geschreven onderweg naar ergens.’

Hoeveel geld spendeer aan het kopen van nieuw materiaal en instrumenten?

Bill: ’In het verleden heb ik duizenden dollars gespendeerd met het aanschaffen en bijeen brengen van analoge synthesizers. Het doet een beetje vreemd aan en het is ironisch om vast te stellen dat in onze moderne wereld van computers en het virtuele fenomeen van het internet veel van dat dure materiaal overbodig lijkt. Tegelijk bestaat er de behoefte om iets nieuws te kopen; zij het een versterker, gitaar of keyboard. Een belangrijk aspect is iets waar weinigen rekening mee houden is dat het vooral de persoon is die voor je materiaal zorgt die het verschil kan maken.’

‘Angriff’ refereert naar de eerste keer dat je in Rusland was. Ben je er sindsdien nog teruggekeerd en indien ja, is er een wezenlijk verschil met toen?

Bill: ‘Met FLA ben ik twee keer in Moskou geweest en eenmaal in Sint Petersburg. Daarna ben nog eenmaal naar Moskou teruggekeerd met Delerium. Ik heb een nauwe band met Rusland. Mijn moeder is er geboren en heeft er haar kindertijd doorgebracht. Het is bizar en vreemd, maar telkens ervaar ik het als een manier van thuiskomen. Ik denk dat Rusland nooit komaf zal kunnen maken met de vooroordelen en misverstanden die hun schaduw werpen over het land. Maar ik heb er wel een innige, blijvende vorm van affectie voor.’

In ‘Hostage’ bekijk je het consumptiegedrag van de mens. Wat denk je over onze moderne maatschappij in zijn huidige vorm? Wat moet er veranderen?

Bill: ‘Het grootste probleem waarmee onze planeet te kampen heeft is de overbevolking. We zijn gewoon met teveel mensen. Het doet er niet toe welke en hoeveel nieuwe technologieën we uitdokteren, er zullen altijd tekorten zijn; zij het nu water, voedsel of grondstoffen. Het is een strijd die we nooit kunnen winnen. De sleutel tot succes ligt in de term ‘less is more’ en als we dat kantelmoment niet kunnen forceren dan zijn we als ras vroeg of laat gedoemd om uit te sterven.’

Naast Front Line Assembly ben je actief in tal van andere projecten. Hoe moeilijk is het om de muzikale focus te bepalen voor elke act apart of laat je toe dat er wat stijl en invloeden betreft aan kruisbestuiving wordt gedaan?

Bill: ‘Om een beeld te schetsen waar we naast FLA allemaal mee bezig: We zitten midden de opnames van een nieuw Delerium album dat een meer ‘underground’ geluid zal laten horen dan dit het geval was op de vorige twee releases. We hebben de nieuwe Noise Unit die al voor 80% is afgewerkt. Circle Of Doom is de naam van een project dat nog maar pas in de steigers staat, maar stilaan meer vorm begint te krijgen. We zijn dus heel druk in de weer. Een cross-over tussen stijlen is onvermijdelijk. Elk muzikaal aspect genereert zich in een ander idee. De ene muziek beïnvloedt nu eenmaal andere muziek. Er zullen altijd parallellen bestaan of het nu gaat om rock, electro of industrial. Finaal is het de zanger die bepaald welke stijl representatief is voor de muziek die je maakt.’

Als je terugkijkt op de carrière van Front Line Assembly, wat zijn de hoogtepunten en mocht je de kans krijgen om dingen overnieuw te doen wat zou je anders hebben aangepakt?

Bill: ‘Eén van de vele hoogtepunten is het feit dat we nog altijd meetellen en muziek maken op een creatieve manier. We hadden met ‘Icelate’ en ‘Mental Distortion’ twee ‘singles of the week’ in de UK en daar ben ik best trots op. De eerste keer dat we op het Mera Luna festival hebben gespeeld voor 25.000 toeschouwers en onze eerste bezoek aan Rusland horen eveneens thuis in het rijtje van hoogtepunten. Door de jaren heen hebben we heel wat fantastische mensen ontmoet en met grote artiesten als Einstürzende Neubauten, Cabaret Voltaire en Rammstein mogen aantreden. Dat zijn toch zaken die je bijblijven. Allemaal mooie herinneringen. Van één ding heb ik spijt: dat ik niet vroeger met muziek ben begonnen.’

De meeste acts beschouwen hun laatste album als hun beste. Is dat ook het geval voor FLA met ‘Improvised. Electronic. Device.’?

Bill: ‘Ik weet dat dit heel erg als een cliché klinkt, maar ik ben rechtuit en ben er van overtuigd dat deze plaat een mijlpaal is in de geschiedenis van FLA.’

Luister je nog naar de oude elpees van FLA en heb je zelf een grote platencollectie?

Bill: ‘Ja, ik heb een uitgebreide verzameling met vooral vroege industrial. Net als iedereen begon ik later cd’s te kopen, maar toch gaat mijn grootste liefde uit naar oud vinyl. In een kist in de kelder bewaar ik mijn gekleurd vinyl, bootlegs en gesigneerde exemplaren. Ik koester ze als waren het beroemde schilderijen van oude meesters.’


Welke zijn je andere interesses behalve muziek?

Bill: ‘Ik kijk graag naar films. Ik hou van kunst uit het renaissance tijdperk en religieuze relikwieën. Ik race graag met snelle, Duitse sportauto’s of ga op aangepaste omlopen de grond omploegen met een Landrover. Maar niets kan tippen aan het bijwonen van een schitterend concert.’

Hoe ziet je dag eruit wanneer je niet met muziek bezig bent?

Bill: ‘Gewoonlijk slaap ik tot een uur of elf. Om helemaal wakker te worden drink ik twee grote koppen extra sterke koffie. Daarna ga ik wat surfen op het internet en ga kijken wat er zoal wordt aangeboden op eBay. Om twee of drie uur ’s nachts ga ik achter mijn keyboard zitten. Het is dan, wanneer de saaie pieten en gewone mensen slapen, dat ik songs schrijf. Ik put mijn inspiratie uit deze andere, nachtelijke vorm van aardse energie.’

Als je jezelf wil verwennen wat koop je dan?

Bill: ‘Een kunstobject.’

Als je geen muzikant was wat zou je dan kiezen als beroep?

Bill: ‘Dan zou ik kiezen voor archeoloog. Onderzoek naar oude beschavingen en opgravingen op archeologische sites heeft me altijd al geïnteresseerd.’

Rockmuziek was en is nog altijd gerelateerd aan de excessen van seks, drugs en alcohol. Was dat ooit zo voor FLA of andere projecten en groepen waar je in hebt gespeeld?

Bill: ‘De periode bij Skinny Puppy was een aaneenschakeling van experimenten op alle gebied. Er waren geen grenzen. Alles kon en alles mocht. Als tegenprestatie werd je een blik gegund op de ‘andere kant’ van het leven en was je geest ontvankelijk voor alle mogelijke invloeden. De ervaringen van toen helpen me nog altijd in het creatieve proces van vandaag. Spijtig genoeg zijn bepaalde mensen die aan de andere kant waren beland nooit terug gekomen.’ (Bill alludeert op de dood van Dwayne Goettel in 1995 ten gevolge van een overdosis heroïne)

Toeren eist veel van muzikanten, zowel fysiek als mentaal. Wat doe je om gezond en fit te blijven?

Bill: ‘Als je ouder wordt ben je verplicht om wat bewuster te leven en op tijd gas terug te nemen. Als je dat elke dag voor ogen houdt dan loop je veel minder kans om te vroeg en te snel op te branden.’

Wat zijn je favoriete steden en/of zalen om een concert te spelen?

Bill: ‘Moskou, Praag en verschillende steden in Duitsland. Het liefst spelen we op grote festivals zoals onder meer Mera Luna en Arkiva.’

Huidige bezetting:

Bill Leeb
Chris Peterson
Jeremy Inkel
Jared Slingerland

http://mindphaser.com/
http://www.myspace.com/thefrontlineassembly

To Avoid


To Avoid
Passion And Pain
Tamb Media

Na vier jaar onderbreking komt het Duitse To Avoid terug aan de oppervlakte met de ep ‘Passion And Pain’. De vier heren kregen verschillende tegenslagen te verwerken, zowel op het materiële vlak als mentaal en lichamelijk. Dat laat zijn sporen na en een aantal van die ervaringen werden verwerkt in de nieuwe songs. Daarnaast koos men ervoor om deels onder druk van hun achterban ‘War Nurse’ en ‘Do You Know’, twee nummers die men alleen live speelde, eindelijk op plaat te zetten. Als aanvulling krijg je zes remixes, waarbij onder meer drie keer de titelsong onder handen wordt genomen. To Avoid haalt zijn inspiratie bij electro en EBM acts als Front Line Assembly, Skinny Puppy, Mentallo & The Fixer en Klinik. De invulling van de tot dans uitnodigende synthesizers staan haaks op de vervormde stem en agressieve manier van zingen van frontman m.a.r.c. Een concept dat niet altijd aanslaat, maar bij To Avoid mist het zijn uitwerking niet. Het ontbreekt ze alleen aan afwisseling om het geheel nog aantrekkelijker te maken. Inmiddels wordt ook druk gewerkt aan een nieuwe full cd. We zijn nu al nieuwsgierig naar hoe die zal klinken.

Nafta-2


Nafta-2
5 Pieces Of Art
Eigen Beheer

Zoals uit de titel al valt af te leiden staan er op het debuut van Nafta-2 vijf nummers. De drie heren en dame kozen voor een mengeling van EBM, future pop en big beat elementen om met een soort ‘ass kicking electro’ de luisteraar aan het dansen te krijgen. Echt overtuigen doen ze niet. De zang komt niet echt uit de verf, want noch Paul, noch Maike slagen er in om meer te doen dan de teksten te reciteren. Dat komt wel meer voor in dit muzikale format van kille en onderkoelde beats. Toch zijn we geneigd om aan het instrumentale ’10 In 1’de voorkeur te geven als beste track. Het klinkt allemaal ook onzeker, wat amateuristisch. Al probeert men bijvoorbeeld in ‘Awake’ en ‘Conciousness’ met enkele goed gevonden riffs en samples de boel op gang te trekken. Het blijft meestal bij goede bedoelingen en zelfs als we een en ander met de mantel der liefde bedekken blijft ‘5 Pieces Of Art’ maar slappe kost.

Concrete Lung


Concrete Lung
Waste Of Flesh EP
Armalyte Industries

Een nieuwe aanwinst voor de Engelse industrial scene is Concrete Lung. Van bij de eerste tonen op deze ‘Waste Of Flesh’ haalt het duo woest uit. Hun groepsgeluid is opgetrokken uit staal en beton. Het is pompen of verzuipen. Ed Oxime en William Riever vertegenwoordigen de nieuwe generatie die zijn ongenoegen van de daken schreeuwt. Het misbruiken van macht en de teloorgang van de mensheid zijn de centrale thema’s. Muzikaal is het tweetal sterk beïnvloedt door Skinny Puppy, Front Line Assembly, Godflesh, Scorn en Ministry. Zelf omschrijven ze hun muzikale exploten als ‘new death industrial’. Men probeert het muzikale spectrum, bijvoorbeeld in ‘Pyre Burns’, de titelsong en ‘Sins Of Flesh (RemixX)’ in een ruimer kader te schetsen, maar echt vernieuwend is het niet. Een nummer als ‘Destructive’ klinkt dan weer erg retro. Hoe dan ook, Concrete Lung verrast in positieve zin.

Annatar


Annatar
Reflection
Eigen Beheer

Het Nederlandse Annatar heeft met ‘Reflection’, na ‘Remember’ en de mini cd ‘Quest For Reality’ een nieuwe ep uit. De groep zit in het vaarwater van Epica, After Forever, Autumn en Within Temptation. Annatar maakt goed gebruik van de mogelijkheden binnen het genre door kracht en melodie toe te voegen aan hun donker getinte gothic metal. Vooral de titelsong is een pareltje. Spijtig dat deze ep slechts twee nummers telt. Om deze act echt naar waarde te kunnen schatten heb je toch iets meer nodig. Dat laatste zit er aan te komen want de band zou bezig zijn met het in elkaar boksen van een eerste volwaardige album. We zijn benieuwd wat dat gaat geven.

A New Dawn


A New Dawn
Finally…
Eigen Beheer

Deze Nederlandse band heeft met ‘Falling From Grace’ uit 2008 al een eerste full cd uit. Na een paar personeelswissels is de groep nu op volle sterkte en is men hard bezig met het schrijven van nieuwe nummers voor de release van een tweede album. Als tussendoortje gooit het septet er deze drie nummers tellende ep tegenaan. Sinds hun vorige werk lijkt A New Dawn me een stuk steviger uit de hoek te komen. Ook in tegenstelling tot gelijkaardige acts klinkt het allemaal wat directer en harder. Men verliest daarbij het melodieuze aspect niet uit het oog terwijl de twee zangeressen elkaar eerder aanvullen dan tegen elkaar opboksen. Als derde hond in het kegelspel komt tussendoor ook Mike van den Heuvel wat death grunts uit zijn strot knijpen. Hun concept is uiteraard niet nieuw en al meermaals beproefd. Daarbij kan je de link leggen met andere symfonische gothic metal bands als After Forever en de eerste album(s) van Theatre Of Tragedy, The Gathering en Within Temptation. Het songmateriaal is echter meer dan degelijk en dat maakt veel goed. De volgende keer wat meer aandacht besteden aan de productie kan ook geen kwaad. Hoe dan ook, we kijken met belangstelling uit naar die tweede langspeler die er zit aan te komen.

Zeritas


Zeritas
Metamorphose
Echozone

Duits trio dat op treffende wijze ontroert en beroert. Menige gevoelige snaar wordt hier geraakt. De Duitse taal leent zich uitstekend voor hun theatrale, soms groteske liederen met uit het leven gegrepen teksten. Melancholie, sentiment en romantiek ingekapseld in fijnzinnnige arrangementen. De productie is erg helder. Tussen de grote orkestraties door worden subtiele electro en darkwave accenten aangebracht. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn en dat is het ook. Wie wat dieper ingaat op Zeritas hun debuut stuit op de wat monotone stem van zanger Micha van Rijthoven. De eenzijdige inkleuring met strijkers en de verwoede pogingen om een bepaalde stemming te scheppen leidt bij nader inzien tot een acute vorm van bloedarmoede. Als het niet saai is, dan is het té zoetgevooisd of is het treurnis alom. Slechts drie nummers springen enigszins uit de band: het dansbare ‘Tanznacht’, het religieus geïnspireerde ‘Scheinheiligtum’ en de meer industrial getinte, instrumentale titelsong. Hou alvast een doos tissues binnen handbereik, want wat ook de reden is; dat er tranen zullen vloeien is een vasstaand feit.

Wintermond


Wintermond
Desiderium
Danse Macabre

Met opener ‘Deine Welt’ weet je al meteen welk vlees je in de kuip hebt met Wintermond. Het vijftal combineert theatrale gothic elementen en poëtische teksten met metal gitaren. Denk aan Lacrimosa. Muzikaal klinkt het, ondanks de stereotype invulling eigen aan het genre, nog behoorlijk. Helemaal fout loopt het wanneer men begint te zingen. Noch de mannelijke helft Didic nog zijn vrouwelijke tegenhanger Gabrielle zijn stemvast. Dat leidt tot pijnlijke, zelfs schaamte wekkende taferelen. Vooral bij het beluisteren van de tragere songs en ballades - dit is het geval met ongeveer driekwart van het aanbod - springen de tranen je in de ogen. Niet om de weemoedige impact, doch om de bedenkelijke kwaliteit van wat je te horen krijgt. Ik begrijp niet dat men kostbare studiotijd en energie steekt in het opnemen van dergelijke rommel. Slechts één nummer is een vermelding waard: ‘Liebe Ist Gift’.

White Pulp


White Pulp
Lost Inc.
Echozone

Begonnen onder de naam Posthuman als een covergroep van Marilyn Manson is het Amerikaans/Italiaans trio White Pulp al een paar jaren aan de weg naar de roem aan het timmeren. ‘Lost Inc.’ is de opvolger voor hun debuut ‘Ashamed Of Yourself’. Leed de eersteling nog aan een paar kinderziektes dan heeft het drietal daaruit niet veel lessen getrokken, want ‘Lost Inc.’ blijft in het hetzelfde bedje ziek. Wiens idee het was om een klassieke hit als ‘Mad World’ van Tears For Fears te gaan coveren zou alvast een paar uur strafstudie mogen krijgen. Niet meteen de beste uitvoering die we al gehoord hebben. In betere doen is men wanneer de akoestische gitaar of piano het industrial metal en electro groepsgeluid opfleurt zoals in ‘Just Like Me’ en ‘A Lie In Everyone’. Tot het betere werk behoren ook nog opener ‘Malediction’, het decadente ‘Full Time Bitch’ en ‘All My Needs Are Gone’. Tussendoor krijg je echter nog een paar pijnlijke missers (‘Run Into’, ‘Death In The Afternoon’ en het schizofrene ‘Straight To Your Fucking Head’) in de maag gesplitst waar het evenwicht tussen electropop en metal gitaren helemaal zoek is. Kunnen evenmin overtuigen: ‘S.T.F.U.’ en ‘Misunderstood Sweetness’. Voor wie White Pulp best wel te pruimen vindt is er goed nieuws. ‘Lost Inc.’ heeft als toetje nog drie akoestische versies van evenveel nummers van hun debuutplaat.

Wan's


Wan’s
In A Lifetime
Sunny Side Up

Voor de roots van Wan’s moeten we terug in de tijd naar de topdagen van groepen als The Neon Judgement, Signal Aout 42, A Split Second, Marine en Snowy Red. Van die laatste vinden we met Phil W en Champ X twee leden terug bij Wan’s. Zanger en centrale figuur van Snowy Red Micky Mike maakte korte tijd deel uit van de band, maar moest om gezondheidsredenen afhaken. Het is zanger Red Ced (ex-Temple Shade) die de zware taak krijgt toebedeeld om de vorig jaar overleden Micky Mike te doen vergeten. Red Ced maakt zeker geen slechte beurt en komt in nummers als ‘Man Of God’, ‘The Lover’, ‘The Alchimist’ en ‘Modern Slave’ het best aan zijn trekken. Muzikaal brengt Wan’s een mix van alternatieve rock, post punk, EBM en electro met de ene keer de synthesizers, dan weer de elektrische gitaar als speerpunt. Wan’s probeert vooral zichzelf te blijven en dat ze daarbij af en toe wat retro klinken nemen we er graag bij. ‘In A Lifetime’ is geen spectaculaire plaat, wel een meer dan degelijk werkstuk.

Thirty Seconds To Mars


Thirty Seconds To Mars
This Is War
Virgin Records

Een rockband als familiebedrijfje; het is eens iets anders. 30 Seconds To Mars werd opgericht door Shannon Leto, de broer van acteur Jared Leto. Die laatste kreeg meteen de rol van zanger, ritme gitarist en liedjesschrijver toebedeeld. Sinds 2003 is gitarist/toetsenist Tomo Milicevic het derde groepslid. Met ‘This Is War’ is het drietal toe aan zijn derde album. (Hun titelloos debuut verscheen in 2002, gevolgd door ‘A Beautiful Lie’ in 2005). Hoofdhema’s die aan bod komen op ‘This Is War’ zijn geloof en spiritualiteit, twee zaken die de laatste jaren hun leven hebben bepaald. Sinds hun eersteling is het groepsgeluid geëvolueerd. Het probleem van Jared en co. is dat ze te veel verschillende subgenres willen integreren. Emo, indie rock, hardrock, progressieve rock, artrock, metal, new wave, postpunk; je hoort het doorheen het album her en der wel opduiken. Tijdens de opnames mochten bezoekers en fans komen kijken hoe de sessies verliepen Men verwees er naar als ‘The Summit’. Toeschouwers kregen zelfs de kans om mee te doen. Bijvoorbeeld in het achtergrondkoor of om in de handjes te klappen. De totaalsound was al bombastisch, een duizend man sterk muziekgezelschap dikt dit uiteraard nog een beetje aan. Dat het de groep niet ontbreekt aan ambitie bewijzen ze met deze langspeler. Ondanks de inspanningen van de muzikanten en hun entourage mist deze plaat overtuigingskracht. Het komt allemaal als geforceerd over. Een beetje soberheid aan de dag leggen had hier wonderen kunnen doen.

The Birthday Massacre


The Birthday Massacre
Pins And Needles
Dependent

Na ‘Walking With Strangers’ (2007) is het Canadese The Birthday Massacre klaar met de opvolger. Die kreeg als titel ‘Pins And Needles’. ‘Walking With Strangers’ werd destijds goed ontvangen en met in het achterhoofd de gedachte van ‘never change a winning team’ werd opnieuw samengewerkt met David Ogilvie (zie ook Skinny Puppy, Marilyn Manson en Killing Joke). ‘Pins And Needles’ ligt dus in het verlengde van ‘Walking With Strangers’. Met dit verschil dat er geen zijsprongetjes worden gemaakt richting disco en ook de ballade ontbreekt wat trouwens een verstandige beslissing is. Dat maakt van ‘Pins And Needles’ een homogener werkstuk. De plaat klinkt krachtiger, wat donkerder en meer broeierig dan zijn voorganger al blijft men het commerciële aspect niet uit het oog verliezen en zorgt de waaier aan synths voor een melodieuze impact en een bombastische bijklank. Bassist O.E. maakt hier ook zijn debuut als zanger in ‘Pale’ als sidekick van Chibi. The Birthday Massacre perfectioneert hier hun specifieke stijl, een mengeling van synthrock, new wave en gothic. Het is de combinatie van felle, heavy gitaren, solide drumwerk, de batterij synthesizers en de hoge stem van Chibi die The Birthday Massacre uit de band laat springen. Het best tot uiting komt dat in de monumentale titelsong, het heftige tweeluik ‘Two Hearts’ en ‘Sleepwalking’, het futuristische ‘Control’ en de prachtige afsluiter ‘Secret’. De groep kan nu al rekenen op een loyale aanhang en met deze ‘Pins And Needles’ lijken ze me goed op weg om dit aantal fervente fans nog wat aan te dikken.

Reflexion


Reflexion
Edge
MachXX

Het Finse Reflexion is met ‘Edge’ toe aan zijn derde langspeler. Deze gothic metal band zit een beetje met een probleem. In eigen land en ook de rest van Europa hebben ze concurrentie zat. Daarom dat het vijftal tracht om een beetje anders voor de dag te komen met de inbreng van melodieuze hardrock en op Amerikaanse leest geschoeide alternative metal elementen. De manier waarop de op de groepsfoto nors kijkende zanger Juha Kylmänen het laken naar zich toe tracht te trekken klinkt nogal geforceerd en dan krijg je net het omgekeerde effect van wat je beoogt. Ook de overige groepsleden proberen met complexe songstructuren, massieve drum- en baspatronen en felle gitaaruithalen het gelijk aan hun kant te krijgen. Tegelijk kan je er niet onderuit dat in de eerste helft van de plaat de songs aanstekelijk werken en dat je zonder het te beseffen de liedjes zit mee te neuriën of zelfs het refrein mee te zingen. Iets wat me gelukkig niet al te vaak overkomt. Alleen het nummer ‘Unbreakable’ bevat te veel HIM en te weinig Reflexion en schoven we meteen aan de kant en ook de keuze om ‘Couldn’t Care Less’ van The Cardigans te coveren, ook al zorgt dit voor een romantisch intermezzo, was een ongelukkige ingeving. Het daaropvolgende, kleffe ‘On This Dawn’ is hier trouwens in hetzelfde bedje ziek. Gelukkig herpakt het vijftal zich met het energieke ‘No Roots On The Ground’. Toch zit klad er behoorlijk in en alleen met ‘Undress The Beauty’ haalt men nog een degelijk niveau. Het was op het randje, maar wil Reflexion het verder schoppen dan de tweede galerij dan zullen ze de volgende keer toch uit een ander vaatje moeten tappen.

Recoil


Recoil
Selected
Mute

Vandaag verschijnt met ‘Selected’ een verzameling tracks van de groep Recoil, een onderneming opgestart in 1986 door Alan Wilder. Toen maakte hij nog deel uit van Depeche Mode. Pas in 1995 en na veertien jaar trouwe dienst zou hij deze act de rug toekeren ‘Hydrology’, de eerste plaat van Recoil verscheen in 1988. Er zouden er nog vier volgen met als laatste ‘subHuman’, uitgebracht in 2007. ‘Selected’ kwam tot stand met de hulp van Paul Kendall en wordt in twee verschillende formaten aangeboden: er is het dubbelalbum waarvan de tweede schijf bestaat uit nieuwe remixes en alternatieve versies en de enkele cd versie waarop heel wat gastzangers acte de présence geven. Het is die tweede die bij Dark Entries in de bus viel. De plaat opent verrassend sterk met ‘Strange Hours’ met achter de microfoon de onweerstaanbare en unieke Diamanda Galas. Ook Joe Richardson, Toni Halliday, Hildia Cambell, Douglas McCarthy, Samantha Coerbell, Siobhan Lynch en The Golden Gate Jubilee Quartet zetten hun beste beentje voor. De plaat brengt een hartverwarmende en indringende mix van soul, trip hop, dream pop, avant-garde en ambient. Toch blijft ook in de keuze van instrumenten en arrangementen het kille en klinische van electro en industrial in de muziek doorklinken - zoals in het schitterende ‘Shunt’ - wat deze selectie songs nog een meer adembenemend effect geeft. Met deze collectie van selecte composities krijg je een uitmuntende en originele kijk op het oeuvre van Recoil. Interessant voor zowel de trouwe fan als voor iemand die voor het eerst kennismaakt met het geesteskind van Alan Wilder.

Ram-Zet


Ram-Zet
Neutralized
Ascendance Records

Het Noorse Ram-Zet staat bekend als een extreme en avant-garde metal band. ‘Neutralized’ is hun vierde worp en in vergelijking met hun vorige releases krijgen de progressieve structuren een meer prominente rol toebedeeld. Voor de rest blijft men trouw aan het bekende concept. Frontman en gitarist Zet vertolkt de rol van schizofrene patiënt en zangeres Sfinx is verpleegster met dienst. Die laatste is trouwens uitstekend bij stem en trekt alle aandacht naar zich toe. Sommige nummers als ‘I Am Dirt’, ‘222’, ‘God Don’t Forgive’, ‘Two Ashes’ en de drie langst uitgesponnen songs ‘Addict’, ‘Beautiful Pain’ en ‘Requiem’ zitten vol rare kronkels die het fenomeen ‘mentaal gestoord’ extra benadrukken. Het zestal maakt bovendien gebruik van instrumenten als kerkorgel, viool, klassieke gitaar, mandoline en didjeridu en dat maakt het allemaal nog wat complexer. Ram-Zet is een ambitieuze band met een groot technisch vermogen. Misschien dat ze hier toch wat te veel hooi op de vork hebben genomen door het experiment te laten primeren boven meer compacte composities die de cd in zijn geheel wat meer elan zouden hebben gegeven. Nu steken er zoveel tempowisselingen de kop op dat je ervan gaat duizelen of dreigt de pedalen te verliezen. ‘Neutralized’ is wel een aanrader voor luisteraars met zin voor avontuur.

Onyx Eyes


Onyx Eyes
Delights And Tears
Fire!Zone Records

De twee dames en vier heren van Onyx Eyes zijn al geruime tijd actief. Ze hebben in het verleden meegewerkt aan verschillende muzikale projecten en speelden of spelen nog in verscheidene andere bands (onder meer Emesis). De groep bestaat sinds begin 2006 en aan hun eerste plaat hebben ze twee jaar gewerkt. Onyx Eyes profileert zichzelf als een progressieve en gothic metal act. Het zestal bezondigt zich aan alle clichés die in het genre maar mogelijk zijn, zowel wat betreft de inhoud als de uitvoering van de songs. Daarbovenop laat ook de productie te wensen over. Onyx Eyes bevindt zich in de schaduw van de grote spelers en vooruit blikkend zie ik ze nooit in het voetlicht te treden. Enig lichtpuntje is het nummer ‘Purple River’. Zwakke, op dilettantische wijze gefabriceerde plaat die hopelijk geen vervolg kent.

My Friend Skeleton


My Friend Skeleton
Vanitas – Hinter Der Maske Der Schönheit Lauert Der Tod
Danse Macabre

De vier kernleden van My Friend Skeleton gaan schuil achter prachtige maskers die me aan Venetië en het jaarlijkse carnaval al daar doen denken. Het macabere en mystieke neemt dus een voorname plaats in binnen de constellatie van My Friend Skeleton. Dat ze eveneens ambitieus zijn kan je afleiden uit het feit dat ze meteen debuteren met een dubbel cd. De twee delen van ‘Vanitas’ zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden al valt er niet echt een muzikaal evenwicht te bespeuren. Zo klinkt cd 2 een stuk harder, killer en meer futuristisch dan cd 1. Als thema voor de tweede schijf koos men voor een variant van het Bijbelse verhaal van Jezus. Hier zijn het robotten die hun verlosser mogen verwelkomen. Het eerste deel is meer romantisch en kunstzinnig. De groep heeft een sterk inlevingsvermogen en is veknocht aan nachtmerries en begraafplaatsen. Een modern, maar luguber sprookje waarin door de lucht ijlende spoken en rammelende skeletten je het leven zuur maken. De muzikale achtergrond van de zich achter maskers schuilhoudende muzikanten is erg veelzijdig. Middeleeuwse muziek, volksmuziek, dodenmissen, cabaret, militaire marsmuziek en carnaval schlagers worden gemixt met moderne electro en synthpop. Soms klinkt het wat te naargeestig of langdradig. Toch blijft ‘Vanitas’ een interessante release, niet alleen wat de inhoud betreft. Ook aan de verpakking werd heel wat zorg besteed. Hier zijn creatieve geesten aan het werk geweest. ‘Vanitas’ is te koop in drie verschillende formaten: dubbel cd, een 3 cd plus dvd special edition en een ‘Vanitas Skeleton Box’.

Mob Research


Mob Research
Holy City Zoo
Echozone

Tot de dag dat Paul Raven stierf aan een hartaanval was hij druk bezig met het werken aan diverse projecten. Naast Ministry en Treponem Pal had Raven in 2007 met Mob Research een nieuwe band op de rails gezet. Naast Paul bestond de bezetting uit Kory Clarke (frontman van Warrior Soul), gitarist Mark Gemini Thwaite (The Mission, Peter Murphy) en ex-Queen Of The Stone Age drummer Nick Lucero. Door Raven zijn dood werd de release van Mob Research hun debuut voor geruime tijd uitgesteld. Tenslotte waren het Thwaite en Tim Palmer die samen de productie voor hun rekening namen en twee jaar na de bassist zijn overlijden verscheen uiteindelijk dan toch nog ‘Holy City Zoo’. Het kan bijna niet anders of de geest van Paul Raven doorkruist het album. Je hoort duidelijk de invloeden die hij ook had bij Killing Joke, Prong en Ministry in de songs doorsijpelen. De schijf is een ruwe diamant. Na iedere luisterbeurt raak je meer in de ban. Een hoofdrol is weggelegd voor zanger Kory die met zijn rauwe, korzelige en karakteristieke stem als een wervelwind doorheen de songs ploegt. Naast felle op punk, hardcore en industrial geënte uptempo nummers bevat ‘Holy City Zoo’ een paar tragere, maar al even verpletterende stukken als de titelsong, ‘New Paradigm’, ‘Manufactured Terror’ en het schitterende ‘Atmosphere’. Naast de tien nieuwe studio tracks bevat deze schijf als bonus maar liefst zeven remixen. Vooral de interpretaties van Akanoid, Electrofish, Programmist en Metalmorphosis voegen een meerwaarde toe aan het origineel. Een man als Paul Raven vervang je niet zomaar. Hoe het verder moet met Mob Research weet niemand, maar dit plaatje smaakt alvast naar meer.

Minusheart


Minusheart
Healed
Echozone

Dit Duitse duo debuteerde eind vorig jaar met het conceptalbum ‘Disease’ en gooit er nu een remix plaat tegenaan. Men koos voor een internationaal getint gezelschap van gerenommeerde remixers zoals de uit Oekraïne afkomstige Silitra of het Amerikaanse Alter Der Ruine, naast bekende en minder bekende namen als Monosys, Contaminant, Chrom, Klangsturm, Bionic, Deadlock Five en Art Deko. Het aantal muziekstijlen is reprensentatief aan de verschillende, vernieuwde versies. Zo krijg je zowel EBM, future pop, industrial als synth pop en drum and bass op je bord. Om in het ziekenhuissfeertje te blijven is het album opgesplitst in twee delen: ‘Hospitalisation’ en ‘Disinfection’ met zeven dezelfde nummers in een andere bewerking. Dat leidt tot verrassende en beklijvende interpretaties van onder meer ‘Future Lies’, ‘Don’t Feed The Cats’ en ‘Icehouse’. Soms maakt de ziekenhuisbacterie toch een paar slachtoffers, want niet alles is hier kiemvrij. Bijvoorbeeld ‘Poison Lies (Rotation Mix)’ en ‘Burning Star (Azura Mix)’ zijn duidelijk geïnfecteerd. Hoe dan ook, het bilan blijft positief. Het ruime aanbod (zeventien tracks) en het feit dat het album verschijnt in een gelimiteerde oplage van duizend stuks zetten tot spoed aan voor wie zich deze ‘Healed’ wil aanschaffen.

Lord Of The Lost

Lord Of The Lost
Fears
Out Of Line
In 2008 opgerichte act uit Hamburg die kiest voor een kruising tussen gothic en alternatieve metal in de stijl van HIM, End Of Green, Lacrimas Profundere en de shock rock van Marilyn Manson. Zanger Chris Harms beschikt over een breed gamma en durft al eens zacht en teerhartig en dan weer grommend en schreeuwend uit de hoek te komen. Het merendeel van de nummers is catchy, melodieus en soms voorzien van een romantische toets, zoals in ‘Sooner Or Later’, wat dan weer onvermijdelijk refereert naar de term ‘love metal’. Meest zwaarmoedige en donkere tracks zijn ‘Prologue’, ‘Never Forgive’ en ‘Not From This World’, songs die een lichte voorkeur genieten op de rest van het materiaal. Op het single vlak zien we dan weer ‘Last Words’, ‘Dry The Rain’ en ‘Break Your Heart’ goed scoren. Als debuut heeft deze ‘Fears’ wel een paar troeven, maar echt hoge toppen scheren zien we dit schijfje niet doen.

Lola Angst


Lola Angst
Viva La Lola
Out Of Line

Lola Angst (Lola is de naam die ze gegeven hebben aan een oud kerkorgel dat ze overal met zich meezeulen) is een twee man sterke retro act die de jaren tachtig laat herleven. Denk aan Fad Gadget, Depeche Mode, Cassandra Complex en Gary Numan. Alexandar Goldmann en Reiner Schirner gebruiken tegendraadse keyboardlijnen en samples die hun songs een soms vreemde bijklank geven. Voor de rest houdt hun mix van EBM, electro en synth pop weinig verrassingen in. Toch is ‘Viva La Lola’ bijwijlen een leuke, onderhoudende plaat. Tot het betere werk behoren nummers als ‘This Earth Is Not Enough For Me’, ‘Blood And Honour’ (een titel met een bepaalde wanklank), ‘Boulevard Of Broken Hearts’, ‘Wonderful Flowers’ en ‘Monkeys’. Wie er snel bij is krijgt er een bonus live cd bovenop. De titel ‘Live In Germania’ is een beetje misleidend, want de opnames komen van verschillende locaties in Europa. Ook live blijkt Lola Angst niet echt baanbrekend te zijn. De setlist bestaat voor iets meer dan de helft uit ouder werk en dat is zeker niet beter dan de songs op ‘Viva La Lola’. Daarmee kunnen alleen ‘Just Slaves’ en ‘Dead Man’s Song’ mee wedijveren. Of het de bedoeling was weten we niet en of het alleen dit exemplaar betreft, maar op de reguliere plaat valt tijdens afsluiter ‘Death Is In The Air’ alleen maar geruis te horen. Op de live cd staat wel de naar we vermoeden ‘echte’ versie. Een prachtig nummer trouwens. Gevolgd door nog twee prima, nieuwe(?) studio tracks Stonedead Stones’ en ‘Good God’.

Liquid Divine


Liquid Divine
Autophobia
Infacted Recordings

In hun zoektocht naar de ultieme electro sound is het Duitse Divine met ‘Autophobia’ toe aan aflevering drie. Christian Fritsche en Guido Stoye kiezen voor een onderkoelde, maar op de dansvloer mikkende stijl. Het geheel schept een buitenaardse sfeer. Liquid Divine ontvlucht zijn aardse beperkingen en reist doorheen de kosmos. De ‘robot stem’ van Stoye versterkt nog dit gevoel. Christian en Guido proberen op hun manier afwisseling te brengen en de samples zorgen voor een gedistingeerde en intelligente toets. Qua stijl kiest men in hoofdzaak voor een synth en future pop input, maar waagt zich ook aan EBM (‘Planet Zoo’) of drum n’ bass (‘Frontend’). Ook de gastbijdragen van Yrea (Concise) en Frank Spinath (Sojourn) dragen bij tot die diversiteit. Neem daarbij de heldere productie en je krijgt een bijna perfect geluid. En daar knijpt nu juist het schoentje. Ondanks de inspanningen is Liquid Divine geen topband in wording. Deze act klinkt te klinisch, te afstandelijk. Men heeft iets te veel gelijkgestemde bands geobserveerd en nagelaten daar innovatief mee om te springen. Al blijft ‘Autophobia’ een degelijk werkstuk, alleen een tikje inspiratieloos.

Kodiak/Nadja


Kodiak/Nadja
Kodiak/Nadja
Denovali Records

De veteranen van het Canadese Nadja hebben de handen in elkaar geslagen met de nog jonge Duitse band Kodiak. Het resultaat is een split cd met van elk één compositie. Duurtijd repsectievelijk 21 en 20 minuten. Kodiak werd opgericht in 2008. Het drietal debuteerde een jaar later met een titelloos album en deze samenwerking met Nadja is dus pas hun tweede release. (Er zit nog een derde aan te komen. Eveneens een split cd met hun landgenoten van Black Shape Of Nexus). Hun muziek is moeilijk te vatten. Het is een geluidsstorm, monotoon, langzaam en onwrikbaar als een uit één stuk steen gehouwen monument. Het spanningsveld is enorm en als luisteraar ben je de wanhoop nabij. ‘MCCCXLIX’ maakt een allusie naar de barre tijden, desolate landschappen en vreselijke epidemieën van tijdens de middeleeuwen. Vrolijk word je er niet van, maar het laat je niet onberoerd. Nadja kiest voor een abstractere aanpak met veel gelaagde drones. Ook hier is de opbouw traag, doch de sfeer is totaal anders. Aidan Baker en Leah Buckareff blijven experimenteren en zoeken en ontsluiten op hun manier de wereld van doom, ambient, shoegaze en drone. Minimalistisch maar hemels mooi. ‘Kitsune’ betekent vos in het Japans en verwijst naar verhalen in de Japanse mythologie waar vossen veel in voorkomen.