Zombi
De combinatie snelle bolides en naakte vrouwen verkoopt nog altijd
Steve Moore en Anthony Pattera leerden elkaar kennen toen ze actief waren in verschillende bands in hun thuisstad Pittsburgh. De muziekscène is er niet zo groot en iedereen kent er iedereen. Ze begonnen samen te werken toen ze ontdekten dat ze alle twee grote fans waren van griezelfilms (vandaar de groepsnaam) en soundtracks voor films in het algemeen met een voorliefde voor John Carpenter. Het tweetal debuteerde met een eerste demo in 2002 en hun eerste album ‘Cosmos’ verscheen in augustus 2004. Met ‘Escape Velocity’ zijn ze toe aan hun vierde langspeler. Tijd dus om Zombi een forum te geven in Rock Tribune. Gesprekspartner van dienst was Steve Moore. Paul Van de gehuchte
Ontsnappen aan de zwaartekracht
De interesse voor horrorprenten is intussen verminderd, maar filmmuziek blijft het duo inspireren. Naast cinema is wetenschap een geliefkoosd onderwerp dat als inspiratiebron dienst doet. Zo zijn ze fan van de ‘Cosmos’ televisiereeks van Carl Sagan, het magazine Scientific American en aanverwanten. ‘Escape Velocity’, de titel van hun vierde album is een wetenschappelijke term en betekent de snelheid die een object nodig heeft om zich te onttrekken aan de zwaartekracht van een planeet. Het idee om de plaat zo te noemen rees tijdens het componeren van de synthesizers sequenties voor wat later de titelsong zou worden.
Vrienden voor het leven
Zowel Moore als Pattera zijn voortdurend bezig met het schrijven van nieuwe muziek. De ruwe demo versies worden eenmaal per week samengebracht en beoordeelt. De meeste ervan worden niet weerhouden en worden gebruikt voor andere projecten of in het slechtste geval belanden ze in de prullenmand. De beste ideeën zijn zonder uitzondering voorbehouden voor Zombi. Als men zich alle moeite getroost om een muziekstuk op te nemen dan komt het ook op plaat uit. Beide hebben door de jaren heen tonnen demo’s gemaakt, maar slechts weinige haalden de finish. Beide muzikanten zijn in de eerste plaats vrienden. Door die vriendschapsband is ook het idee gerijpt om samen een band te starten. Ook al zijn ze maar met zijn tweetjes; af en toe zit er een kink in de kabel. Dat maakt gewoon deel uit van het creatieve proces. Echte ruzies zijn er ook geweest. Samen hebben ze ettelijke keren de Verenigde Staten doorkruist. Tijdens die reizen durfden de spanningen wel eens toenemen zeker als je zoveel tijd met elkaar moet doorbrengen. Maar de affectie voor elkaar heeft alle stormen doorstaan. Minder toeren heeft daar zeker toe bijgedragen.
Sinds ze elk in een andere stad wonen wordt er alleen nog gerepeteerd als er shows op stapel staan. Begin de jaren 2000 woonden beide in Pittsburgh en kwamen ze een tweetal keer per week samen om te oefenen. Eén jaar hebben ze samengewoond in Chicago. Geen van de twee had werk en ze brachten de nacht al muziek spelend door. Opnemen is een individuele bezigheid geworden. Geld om studiotijd te betalen is er niet, dus wisselen ze voortdurend bestanden uit via email. Wat uiteindelijk op plaat verschijnt beslissen ze gezamenlijk. Steve neemt meestal de eindmix voor zijn rekening terwijl Anthony zijn talent als producer aanwent. De taken zijn dus eerlijk verdeeld en de individuele inbreng even belangrijk. Anthony verdient zijn brood als professioneel muzikant. Naast Zombi is hij drummer bij Maserati en actief onder de naam Majeure. Steve heeft wel een baan: hij werkt in de lokale bibliotheek. In zijn vrije tijd is hij voortdurend bezig met muziek: opnemen, remixen, componeren (onder meer soundtracks). Het zijn eigenlijk twee voltijdse banen.
Liever bassist dan toetsenist
Steve zijn vader had nogal een uitgebreide platencollectie. Hij heeft rock- en popmuziek bij wijze van spreken dan ook met de paplepel binnen gekregen. Zijn ouders vertelden hem dat de eerste muziek waar hij als baby met gespitste oren naar luisterde de platen waren van Barry Manilow. Steve voelt zich niet te beroerd om toe te geven dat hij de muziek van Barry nog steeds kan appreciëren. Thuis stond er een oude Crumar Roadrunner elektrische piano. Op de leeftijd van vijf jaar probeerde Steve er simpele melodietjes op te spelen maar dat lukte niet zo best. Op de lagere school begon hij lessen saxofoon te volgen en eens in het middelbaar wou hij in rockbands gaan spelen en leerde zichzelf basgitaar spelen. Later studeerde hij muziek met saxofoon als eerste en belangrijkste instrument. Steve begrijpt zelf niet goed dat hij geëindigd is als toetsenist. Hij vindt zichzelf verre van een virtuoos, maar hij heeft nu eenmaal een voorliefde voor het programmeren van synthesizers en het experimenteren met geluiden en sequenties. Steve: ‘Als ik nu een instrument zou moeten kiezen dan is het de basgitaar. I really love playing bass.’ Zijn ouders hebben hem altijd in zijn keuzes gesteund. In zijn jeugd was zijn vader zelf zanger/gitarist in een groep en hij stond helemaal achter het idee van Steve om samen met Anthony een band te beginnen. Zijn vader is waarschijnlijk de grootste fan van Zombi.
Muziek beleven in twee fasen
De muziek die Zombi speelt brengt men meestal onder in de categorie space rock. Het tweetal heeft echter meer pijlen op zijn boog. Is Anthony naast Zombi nog actief als Majeure en in Maserati dan beweegt Steve Moore zich in dansmiddens en gaat schuil achter de aliassen Lovelock en Gianni Rossi. Daarnaast speelt hij in de progrock/metal gezelschap Titan en in de jaren negentig was hij drummer in verschillende hardcore en punk bands. De laatste tijd luistert Steve vooral naar Britse en Amerikaanse klassieke rock uit de jaren zeventig (Deep Purple, Blue Öyster Cult, Uriah Heep, Crosby Stills Nash & Young) en veel krautrock zoals Tangerine Dream, Klaus Schulze, Harmonia, Neu!, enzovoort. De eerste plaat die hij met zijn eigen geld heeft gekocht was een cassette van ‘in 3D’ van ‘Weird Al’ Yankovic. Zelf bezit hij geen grote verzameling. Al zijn cd’s kunnen in een kleine kast opgeborgen worden. De laatste maanden heeft hij niks nieuw meer gekocht, want Steve is aan het sparen om later een huis te kopen. Er zijn tijden geweest dat hij hele stapels platen kocht. Dan had hij wel het gevoel dat dit een negatieve weerslag had op zijn creativiteit. Als hij in een ‘consumptie periode’ zit dan luistert hij en neemt alle muziek in zich op. Dat geeft een overweldigend gevoel, maar dan blijft er geen energie meer over om zelf te componeren. Een andere fase is die waarin hij muziek van buitenaf uitsluit en zich concentreert op het componeren. Dan komen ook de beste muzikale ideeën. Hij zit al enkele jaren in dat laatste stadium en krijgt nu toch het gevoel dat de bron aan inspiratie aan het opdrogen is.
Een dag in het leven van
We vonden het interessant om te weten hoe de doordeweekse dag van Steve eruit ziet. Die begint uiteraard met opstaan, sloten koffie drinken, dan wat tijd doorbrengen met zijn babydochter en dan is luiers verversen vaste prik. In de namiddag gaat hij werken, komt terug thuis omstreeks 21 uur. Brengt dan de rest van de avond door met zijn vrouw. Biertje drinken en naar herhalingen kijken van ‘Star Trek: The Next Generation’.
Artistiek of entertainment?
Volgens Steve hoeft het niet uitsluitend het één of het ander te zijn. Veel rock- en popmuziek heeft beide in zich. Hij zou voorbeelden kunnen geven, maar vind dat dan weer te subjectief. Wat voor hem artistiek of als entertainment beschouwd kan worden is niet noodzakelijk hetzelfde voor iemand anders. Steve durft nog verder te gaan en vindt dat sommige songs zo goed gemaakt en geproduceerd zijn dat ze tot pure kunst kunnen verheven worden. We krijgen één naam als voorbeeld: Ace Of Bass. ‘Bij de meeste plaatjes die artiesten maken zal men wel niet de bedoeling hebben om iets kunstzinnigs te brengen, maar soms is het eindresultaat zo meesterlijk… de compositie, het arrangement, de productie’, aldus nog Steve.
Rockmuzikant wordt huismus
Het leven van een muzikant loopt niet altijd van een leien dakje. Daarom zou Steve zijn eigen kinderen nooit stimuleren om een carrière als muzikant te ambiëren. Een loopbaan als musicus biedt volgens hem geen zekerheid. Toch niet in het rockcircuit. Je kunt het wel een aantal jaren volhouden, maar het is niet hetzelfde als hetzelfde werk doen tot je met pensioen gaat. Ook in andere sectoren wordt het alsmaar moeilijker dertig, veertig jaar dezelfde job te houden. Hij stelt zijn dochter nu al bewust bloot aan alle excessen en nadelen van de muziekbusiness in de hoop dat ze er later tegen rebelleert en iets helemaal anders gaat doen. Bijvoorbeeld een succesvolle zakenvrouw wordt. Om een voorbeeld te geven dat het allemaal niet zo evident is neemt hij zijn eigen situatie. Steve: ‘als je een voltijdse baan hebt is het soms moeilijk om tijd te vinden voor andere dingen. Voor mij is dat bezig zijn met muziek, maar voor de rest valt het voor mij persoonlijk nog best mee. Met toeren ben ik zo goed als gestopt. Ik vond optreden toch al niet leuk. Als ik toch ergens onderweg ben dan is het meestal maar voor een paar dagen. De laatste tijd geniet ik meer van de dagen die ik met mijn gezin kan doorbrengen.’
Bier brouwen
Naast muziek houdt Steve van wandelen, naar films kijken, koken en lezen. Een boek in één ruk uitlezen lukt nooit, want na vijf bladzijden valt hij steevast in slaap. Hij zou ook graag zijn eigen bier beginnen brouwen, maar voor dat laatste heeft hij noch de tijd, noch de plaats. Steve woont ten noorden van New York City. Voor hem is dat ideaal. Het is niet zo ver weg van de stad waar Titan zijn repetitieruimte heeft. Een halfuurtje rijden met de auto brengt hem ook tot aan de voet van de Catskill bergen. Buiten de stad wonen is ook wat goedkoper. Hij zou het liefst van al nog wat verder weg van de metropool wonen, want hij houdt van de rust en stilte van het platteland.
De actualiteit
We vroegen Steve ook naar zijn standpunt over de gebeurtenissen in het Midden Oosten en Japan. Hij vindt het schandelijk dat bijvoorbeeld in Egypte en Tunesië de bevolking op het punt komt dat alleen een revolutie enige verandering kan brengen. De leiders van die landen hebben zichzelf jarenlang boven het volk gesteld en dat heeft zich nu tegen hen gekeerd. Waar in die landen op een relatief vredige manier de macht werd overgedragen dan is de toestand in Libië wel erg dramatisch. President Moammar al-Qadhafi klampt zich vast aan de macht en Steve vreest dat de oorlog er nog lang kan duren. Wat Japan betreft kan je nooit een dergelijke catastrofe voorzien. Hij heeft ergens gelezen dat de planeet aarde de mens gedoogd en ons de toelating geeft om te leven waar we willen leven, doch tegelijk zonder voorafgaande waarschuwing die ongeschreven overeenkomst onmiddellijk kan verbreken. Wat wel kon vermeden worden is de nucleaire ramp. Men wist al geruime tijd dat de kerncentrale van Fukushima niet voldeed aan alle bouw- en veiligheidsvoorschriften. Net als in Tsjernobyl zal het ook hier jaren duren voordat het gebied terug bewoonbaar zal zijn. Steve: ‘Als we onszelf niet vernietigen dan zal de natuur wel voor nieuw evenwicht zorgen. Een ijstijd maakt deel uit van de natuurlijke evolutie van de aarde. Vroeg of laat komt er een nieuwe ijstijd en ik denk niet dat de mensheid die kan overleven. Uiteindelijk zal met ons zonnestelsel ook de aarde verdwijnen. Dat kan nog wel een paar miljoen jaar duren, maar ooit komt die dag.’
Nu we toch over een einde hebben: mocht je kunnen kiezen, hoe zou je willen sterven?
Steve: ‘Voor de geboorte van mijn dochter zou ik hier een grappig antwoord voor verzonnen hebben, maar nu ik ermee geconfronteerd breng je me van mijn melk en weet ik niet wat gezegd. Thanks for bumming me out!’
Laatste vraagje: over wie of wat zou men beter stoppen met roddelen?
Steve: ‘Charlie Sheen.’
Discografie
Zombi demo (2002)
Twilight Sentinel EP (2003)
Cosmos (Relapse Records, 2004)
Zombi Anthology (heruitgave van de eerste twee ep’s, 2005)
Digitalis tour EP (2006)
Surface to Air (Relapse Records, 2006)
Spirit Animal (Relapse Records, 2009)
Split LP with Maserati (Temporary Residence, 2009)
Escape Velocity (Relapse Records, 2011)
Zombi
Escape Velocity
Relapse Records
Het Amerikaanse duo Steve Moore en Anthony Paterra verdiept zich al een aantal jaren in psychedelica en space rock. Telkens ze een nieuwe plaat uitbrengen probeert het tweetal de luisteraar niet alleen te vermaken, maar ook behaaglijk te verblijden. Kreeg je op hun vorige release ‘Spirit Animal’ (2009) voor het eerst elektrische gitaren te horen dan blikt men nu achteruit en zoekt aansluiting bij enkele van hun grote voorbeelden. Tot hun favorieten mag je zeker naast muzikale duizendpoot Giorgio Moroder ook krautrock legendes Neu en Harmonica rekenen. Voor de muzikale omlijsting van hun instrumentale composities op ‘Escape Velocity’ kiezen Moore en Paterra voor overweldigende, voluptueuze klanken van ouderwets luidende synthesizers in combinatie met strakke, in cadans gespeelde drumpatronen. Het repetitieve karakter geeft de nummers een pulserende, moderne toets. Muziek die met twee voeten in de 21ste eeuw staat geplant. Het sublieme ‘Spirit Animal’ evenaren leek erg moeilijk. Als het in de zin van beter te doen niet lukt dan klinkt ‘Escape Velocity’ wel anders. En dat op zich is al een krachttoer. Men ontstijgt begrippen als ruimte en tijd en snelt, blik op oneindig, langs een scala van sterren en planeten. De plaat bevat andermaal slechts vijf tracks. Met een speeltijd van ongeveer 33 minuten had het iets meer mogen zijn, maar beter kort en gebald dan eindeloos lang en saai. ‘Escape Velocity’ is te koop vanaf 23 mei.