donderdag 5 januari 2017

Charcoalcity

Charcoalcity
Greyscale
Eigen Beheer
Charcoalcity is opgericht in 2013 door Peter De Zutter. Hij is niet alleen de voorman, maar ook het creatieve brein. Als band laat Charcoalcity een eerste keer van zich horen eind december 2014 met een video van ‘Leave’. Een opname die inhoudelijk voor enige commotie zorgt door het aansnijden van een actueel thema als het aanhoudende terrorisme. En dat een week voor de aanslagen op Charlie Hebdo in Parijs. Tegenslag zorgt dan voor een langere periode van inactiviteit, maar nu is er de eerste in eigen beheer uitgebrachte cd. Op ‘Greyscale’ speelt Peter alle instrumenten zelf, zingt en neemt ook het grafische werk voor zijn rekening. Het is dus eigenlijk een heuse solo onderneming. Bij optredens - er waren al enkele try-out concerten - wordt Charcoalcity met bassist Timo De Vreese en drummer Anthony Hooft uitgebreid tot een trio. Zelf omschrijft De Zutter zijn muziek als ‘industrial wave metal’. De basis bestaat uit een stevige onderstroom van heavy metal. De industrial invloeden zijn heel verscheiden, inventief en zorgen voor afwisseling. Een aantal nummers zijn pakkend, aanlokkelijk en nemen je meteen op sleeptouw. Tot het betere werk behoren ‘Darkness Rules’, het met een gothic randje omgeven ‘Feed Me’, het pittige ‘Leave Me’, ‘You Can’t Take My Soul’ en het snoeiharde ‘FaceThe Truth’. Een puntje van kritiek is misschien de monotone zang. En naar het einde toe komt er een dipje met minder inspirerende songs als ‘Killing Is A Virtue’ en ‘Selfcontrol’. Hoe dan ook is, alles in acht genomen, ‘Greyscale’ een degelijk debuut. Geef Charcoalcity wat meer middelen of nog beter een platendeal en dan mogen we nog mooie dingen verwachten.

The Great Old Ones

The Great Old Ones
EOD: A Tale Of Dark Legacy
Season Of Mist

De groepsnaam kan niet mis geïnterpreteerd worden. Deze Franse black metal band is helemaal in de ban van de schrijfsels van Howard Phillips Lovecraft, door velen aanzien als de koning van het klassieke griezelverhaal. ‘EOD: A Tale Of Dark Legacy’ is hun eigen interpretatie, een uitvloeisel, een vervolg op het enige in boekvorm verschenen verhaal van Lovecraft: ‘The Shadow Over Innsmouth’. Een derde album dat ook - zowel thematisch als muzikaal - naadloos aansluit bij hun twee vorige langspelers, ‘Al Azif’ (2012) en ‘Tekeli-li’ (2014). De vijf Bordelais opteren voor een black metal variant waar ook plaats is voor doom, sludge en symfonisch getinte passages. Verschroeiende riffs worden afgewisseld met dramatische, tragere stukken of genadeloze en grootse geluidserupties die soms epische proporties aannemen. ‘The Ritual’ en het majestueuze ‘Mare Infinitum’ zijn twee van die alles verzengende tracks die alle opgesomde aspecten aan bod laten komen. Die laatste is een lofzang op de onmetelijke geheimen die de abyssale vlaktes van de diepzee nog altijd niet hebben prijs gegeven. Het is een gegeven dat ook in de literatuur van Lovecraft een voorname rol speelt. Het nummer ‘The Shadow Over Innsmouth’ kent op zijn beurt een bijzonder sinister, doch veelzijdig verloop. The Great Old Ones hun muzikale benadering staat helemaal in verhouding met het literaire werk van H. P. Het macabere, griezelige en angstaanjagende krijgt daardoor een extra dimensie. De vrees voor het onbekende is alom aanwezig en tastbaar. Achter iedere deur, onder elke trap ligt iets op de loer. ‘EOD: A Tale Of Dark Legacy’ komt uit op 27 januari en zet meteen de toon in het pas gestarte 2017.

Exercise Two

Exercise Two
Everything's Wrong
Ex2-Music / Soulfood Music Distribution

Trio uit Stuttgart, maar gepokt en gemazeld in de Britse new wave en postpunk scene van de jaren tachtig. Heel herkenbaar voor wie met die muziek is opgegroeid of fan is van het genre. Het is trouwens een stijl die nooit helemaal uit beeld is verdwenen en met regelmaat de inspiratiebron is voor nieuwe bands zoals deze Exercise Two. Het groepsgeluid van het drietal is sterk gelaagd. Zeer emotioneel, melancholisch, tragisch en poëtisch. Alles nog eens extra beklemtoont door de nasale zang van frontman Holger Liebig. ‘Everything’s Wrong’ is een plaat die muzikaal gezien weinig toevoegt aan het genre en valt of staat met de kwaliteit van de songs. Vocaal loopt het al eens fout, want Liebig is niet altijd toonvast. De sterkte van de composities zou dit dus moeten ondervangen. En daar nijpt het schoentje. Sommige tracks zijn gelukkig wel goed en bieden enig soelaas. Zo is het best genieten van ‘Ambitiously’, ‘Revel’ en ‘Control’. Daar tegenover staan minder tot de verbeelding sprekende liedjes als ‘Mainstream Rain’, ‘Echoing’ of ‘Black Robes’. En die tweede categorie is hier spijtig genoeg in de meerderheid. Als je het geheel overschouwt is ‘Everything’s Wrong’ een halfslachtig, beetje saai album. Eentje dat niet verder reikt dan de middenmoot.  

Mark Zero

Mark Zero
Ballistica
Eigen Beheer

Het Zweedse viertal Mark Zero bekommert zich niet om perfectie. Integendeel, ze gruwen een beetje van technische hoogstandjes, een afgelikte productie en prachtige, heldere zangpartijen. Niet dat ze daar andere bands op afrekenen. Ze willen zich gewoon niet beter voordoen en eerlijk en oprecht klinken. Al zijn ze niet vies van enkele kunstgrepen met piano en strijkers zoals in ‘Once Against The World’, ‘More Of Us’ en ‘Not Gonna Die’ om hun songs wat op te smukken. Muzikaal kun je Mark Zero situeren in het nu metal kamp van de jaren negentig. Een introductie in 2014 bij producer Jacob Hellner (Rammstein, Clawfinger) zorgde ervoor dat wat industrial invloeden het groepsgeluid bijstuurden. Zanger en gitarist John NT heeft een rauwe strot. Dat hij ook gewoon kan zingen laat hij horen in onder meer het zeemzoete en slijmerige ‘All That I Loved Was The Enemy’ en het sombere, wat theatrale ’This Is Your Life’. Op hun best zijn ze nog in recht voor de vuist tracks als ‘Bleed It Out’, ‘My Polluted Mind’ (met een knipoog naar Rammstein) en ‘Megamösh’. Pluspunten daar zijn de ronkende baslijnen van Kammo Olayvar en het solide drumwerk van trommelaar Robin Risander. Gitarist Scott Crocker op zijn beurt kan in verschillende van de nummers uitpakken met een paar korte, maar spitse solo’s. Mark Zero heeft nog een duidelijk gebrek aan maturiteit. Hun jeugdige onbezonnenheid en honger naar een eigen insteek lijdt zelfs tot misselijk makende misbaksels als ‘Karma Backlash’ en ‘Eye To Eye’. Nee, met toewijding en hard werk alleen kom je er niet. 

Degraey

Degraey
Chrysalis
Eigen Beheer

Post metal combo uit Spanje, meer bepaald Barcelona. Zanger en drummer Cesar Perals was op zoek naar muzikanten om zijn band Carontte nieuw leven in te blazen. Hij kwam in contact met zanger/gitarist Victor Paradis (Boreals), maar dat volstond niet om het leven van Carontte te verlengen. De twee besloten dan maar om een nieuwe groep op te richten. De definitieve bezetting werd ingevuld met de komst van gitarist/toetsenist Ivan Pizarro en bassist Luc Espinach. ‘Chrysalis’ is meteen hun debuut. Degraey is een gezelschap dat zijn eigen muzikale grenzen aftast. Opener ‘From Them’ begint met een typische postrock passage. Lieflijk, gevoelvol, op wolkjes drijvend. Maar naarmate de song vordert neemt die een totaal andere wending. Zo moet de mooie rustgevende zang van Victor Paradis plaatsmaken voor de rauwe uithalen van Cesar Perals en de postrock elementen worden weggedrukt door onheilspellende metal, doom en sludge riffs. Aanvankelijk blij verrast treedt er op een bepaald moment, na het herhaaldelijk beluisteren van een aantal tracks, een soort van gewenning op. Zelfs de inbreng van progressieve rockelementen kan niet verhelpen dat hetzelfde stramien iets te nadrukkelijk wordt herhaald. Alleen in songs als het machtige ‘In My Struggle’ en het overweldigende ‘Hearth’ is er een perfect samenspel tussen de vele facetten en contrasten. ‘Shellhead’ en afsluiter ‘Chrysalis’ komen ook nog aardig in de buurt. Het overige materiaal is zeker niet ondermaats. Alleen het vuur en de begeestering is een stuk minder.