vrijdag 28 december 2012

Voodoma


Voodoma
Bridges To Disturbia
Echozone
Het gebeurt niet zo vaak, maar soms kan je al aan de groepsnaam afleiden dat het niet goed zit. Neem nu het uit Düsseldorf afkomstige Voodoma. Nee, de naam Voodoma bekt niet goed. Dat kan je ook zeggen van het merendeel van de elf songs die hun debuutelpee sieren. Zelf omschrijven ze hun muziek als dark metal waarin herkenbare elementen uit gothic, darkwave en electro in doorklinken. Net door die poging om met een commerciële toets aan toegankelijkheid te winnen komt Voodoma voor de dag als te braaf, te voorspelbaar. Een ander heikel punt is het fenomeen van liedjes die ook al hoor je ze niet graag toch een hele tijd door je hoofd blijven spoken. Tot die categorie behoren ‘Wasted Daylight’, en‘Rebirth’: pretentieloos en met een bepaald meezing gehalte. Tracks als ‘My Religion’, ‘Another Me’, ‘Jesus Crime’ en ‘One Second In Life’ zijn dan weer uitermate zwak tot naïef. Absoluut dieptepunt is de afsluitende ‘hymne’ ‘Slave Of Light, King Of Dreams’. ‘Bridges To Disturbia’ is meer dan een brug te ver en een plaat om zo snel mogelijk te vergeten.

The Alvaret Ensemble


The Alvaret Ensemble
The Alvaret Ensemble
Denovali Records
Nieuw collectief samengesteld uit Greg Haines (piano), de gebroeders Jan (voordracht en teksten) en Romke Kleefstra (gitaar plus effecten) en Sytze Pruiksma (percussie). Tijdens de drie dagen durende opnames in de Grunewald kerk in Berlijn werd deze kerngroep aangevuld met verschillende gastmuzikanten die elk op hun beurt de spontaniteit die dit project uitstraalt nog versterkten. De protagonisten speelden reeds geruime tijd met het idee om samen een plaat op te nemen. Dat het meteen een dubbelalbum zou worden was toen nog geen item. Tijdens de voorbereidingen en het opstellen van het instrumentarium kwamen de heren in de juiste stemming en zonder één noot op papier of enige afspraak begon men te musiceren. In het moment zelf kwam een complementaire creatie tot leven. Hun individuele ingevingen hadden hun eindbestemming bereikt. De combinatie van muzikanten die thuishoren in verschillende disciplines als dansmuziek voor ballet, geïmproviseerde acts als Piiptsjilling, dichtkunst en klassieke percussie maken van dit ensemble een uniek evenement. Naast imposante instrumenten als het kerkorgel en trombone zijn het de door Jan gedeclameerde gedichten in het Fries die het speciale karakter van het gezelschap onderstrepen. De muziek omschrijven is bijna onbegonnen werk. Het is actueel en modern, experimenteel en visionair, klassiek en jazz, ambient en minimalistisch. Het is alleszins een langspeler die de luisteraar zowel kan begeesteren, inspireren en animeren. Een mooie afsluiter van een naar mijn mening boeiend muziekjaar.   

Talvihorros


Talvihorros
And It Was So
Denovali Records
Talvihorros is het pseudoniem voor Ben Chatwin. Een gitarist die de mogelijkheden van zowel akoestische als elektrische gitaren exploreert. Daarvoor gebruikt en manipuleert hij allerhande pedalen en andere elektronische hulpmiddelen. Hij gaat daar redelijk ver in en zoekt ook naar moeilijk te vinden apparatuur en ontwerpt en bouwt een eigen uitrusting. Meer dan een jaar heeft Ben gewerkt aan dit album. Het liet hen toe zijn technieken te verfijnen. Gaandeweg werden ook andere instrumenten toegevoegd en kreeg hij in de studio de hulp van enkele bevriende muzikanten. Chatwin zoekt de donkere, afgeschermde hoeken op. Hij dwaalt door een verduisterde kamer die op een grotere schaal gelijk staat aan het wereldruim. De composities krijgen door het aanwenden van het procédé van loops een bijzonder karakter. Zo gaat er van 'Swarms Of Living Souls' een onderhuidse dreiging uit. 'Creeping Things' maakt ook zijn titel helemaal waar. Onbewust speur je de grond af op zoek naar kruipend ongedierte. Het is niet aan iedereen gegeven om muziek zo accuraat om te zetten in beelden. Je kunt het vergelijken met een boek lezen. Je maakt je een voorstelling van de karakters, personages, de setting en bij het luisteren naar 'And It Was So' gebeurt dit ook en het sterkst dringt het zich op tijdens de twee voornoemde tracks. 'Great Sea Monsters' heeft bijvoorbeeld een totaal ander effect. Dankzij instrumenten als viool en cello straalt het nummer een soort van rust uit en denk je eerder aan kalme door het water laverende zeereuzen als potvissen dan aan diepzeemonsters. 'And It Was So' is alvast een boeiend, meeslepend soms bloedstollend werkstuk dat op gelijk welke manier – of je de muziek nu goed of slecht vindt – indruk maakt. Toch wel een bijzondere krachttoer voor een helemaal instrumentale plaat.     

Poppy Ackroyd


Poppy Ackroyd
Escapement
Denovali Records
Uit Londen afkomstige klassiek geschoolde violiste en pianiste en sinds enige tijd residerend in haar geboortestad Edinburgh. De liefde voor de piano neemt in haar leven een belangrijke plaats in. Na het restaureren van een tweedehands vleugelpiano begon Poppy de vele mogelijkheden van het instrument uit te testen en te exploreren. Daarvoor gebruikte ze zowel conventionele (aanslaan van de toetsen) als experimentele technieken (andere delen van het instrument aanwenden door pedalen, vingers, plectrums te gebruiken plus enkele percussie elementen als kleine cimbalen of drumsticks). Hetzelfde procédé was van toepassing op viool. Alle zeven composities hebben alleen door het bespelen van deze twee instrumenten gestalte gekregen. Sporadisch zijn enkele buitenopnames – vogels, het geluid van de regen – vergaard tijdens autoritten doorheen Schotland toegevoegd. Ook voor het opnemen van haar eerste langspeler was Ackroyd op zichzelf aangewezen. Gewapend met slechts één microfoon, een paar luidsprekers, een laptop en digitaal opname apparaat werden de nummers vastgelegd in haar thuisstudio. 'Escapement' de titel van haar debuutalbum, verwijst naar het mechanisme dat de beweging inzet op een piano en omzet in geluid en klank. Maar ook naar de emoties die instrumenten als viool en piano opwekken en instigeren. 'Escapement' bevat zeven subtiele, gevoelige, sfeervolle, doch ook ingewikkelde muziekstukken waarmee deze artieste de luisteraar meeneemt op een ontdekkingstocht doorheen de wonderbaarlijke wereld van piano en viool en de klanken die men kan ontluiken aan deze instrumenten.    

Lau Nau


Lau Nau
Valohiukkanen
Fonal Records
Laura Naukkarinen is een vrijgevochten, spirituele en intelligente kunstenares die onder de artiestennaam Lau Nau opereert. Deze Finse sirene is toe aan haar derde album. Lau Nau brengt experimentele, etnisch getinte folk songs. Het zijn in hoofdzaak eigen composities. De gebruikte instrumenten omvatten een brede waaier en gaan van traditioneel (jouhikko) over klassiek (piano) tot hedendaags (synthesizers). De nadruk op 'Valohiukkanen' ligt bij het ritme en wordt gestuurd door allerhande percussie. Lau is een dame die met beide voeten in het leven staat. Haar teksten zijn eerder duister. Lau Nau zingt onder meer over de dood, Nosferatu, de liefde, de minder grappige kant van het leven als clown. In het Engels gezongen 'Paperthin' brengt ze het solowerk van Kristin Hersh in herinnering. Eenmaal wordt de sombere, introverte cirkel doorbroken met het tot dansen uitnodigende, hippe 'Kuoleman Tappajan Kuolema'. De overige songs zijn minimalistisch en intiem. Kleine, breekbare, maar meeslepende kunstwerken. Proefondervindelijk worden de grenzen afgetast van het stembereik en gebruikt men effecten en modules om de 'schaduwwereld' van Lau Nau op een harmonieuze manier tot leven te wekken. Schitterend zijn ook de artistieke foto's gelicht uit de serie 'Imaginary Homeland' van de Finse fotografe Susanna Majuri.

Iroha


Iroha
Shepherds & Angels
Denovali Records
Trio bestaande uit Andy Swan (Final) Diarmuid Dalton (Godflesh, Jesu) en Dominic Crane (The Boaty Man, Rumble Fish). Na hun titelloos debuut (2011) is dit hun tweede release bij Denovali. Stuwende kracht is Andy Swan die zijn interesse voor shoegaze en genres als new wave, metal en ambient onder de vlag van Iroha gestalte wil geven. Dromerige melodieën krijgen een fikse, laag gestemde en gruizige gitaarinjectie. De zang is gevoelvol en de fluwelen fluisterstem zoekt zich mijmerend een weg doorheen de rauwe geluidsbarrière. Het schipperen tussen zwaar beladen en breekbaar als glas bepaalt de samenklank waarbij de kans op het gebukt gaan onder een zwaarmoedige gemoedsgesteldheid steeds toeneemt. Door de trage opbouw, slepende ritme en de naar ambient neigende synthesizerlijnen komt de monotone aard van Iroha meer aan de oppervlakte. Twee composities doorbreken met panache de gelijkvormigheid, spreken tegelijk het meest aan en staan pal als menhirs waarbij ze het luchtruim in twee splijten: 'The Greater Healer' en 'Denial'.          

Felsenreich


Felsenreich
Tanz Auf Dem Bilderberg
Danse Macabre
Na de instrumentale, orkestrale, weinig originele intro ‘Die Reise Beginnt’ dompelt ‘Anchor’ je meteen onder in een begrafenisstemming. Een op zijn minst valse start, want ook nog eens zwak ingezongen. Gelukkig komt er snel beterschap met het meerstemmige ‘Infront Of Moon’ en het wat vreemde, tot dansen uitnodigende ‘The Priest’. ‘Black’, een ode aan Das Ich, zet die lijn verder. Maar wie dacht dat we op weg waren naar iets moois mag nu zijn illusies opbergen. 'Brainloop' gaat helemaal de foute kant op. ‘The Earth’ is een hymne die de loftrompet steekt ter ere van de Aarde, een soort van liefdesverklaring aan onze thuisplaneet. Bij beide is de muzikale omlijsting ongelukkig gekozen en de teksten zijn ondermaats tot belachelijk. Daarna brengt Felsenreich ons in een winterse stemming met nog een kort instrumentaal intermezzo en het tweeluik ‘’Wintersong’ en ‘Wintergrau’. Vooral bij die laatste zakt de temperatuur ver onder het vriespunt. Het kwartet profileert zich als een erg theatrale act met smartelijke zangpartijen en pompeuze, doch muffe keyboard lijnen. Het klinkt allemaal geforceerd en artificieel. Zelfs de gitaren komen als onecht over. Over de resterende songs kunnen we kort zijn. Die horen thuis in de categorie middelmatig tot slecht. In bepaalde kringen zal dit plaatje wel de hemel in geprezen worden, maar als je het mij vraagt is ‘Tanz Auf Dem Bilderberg’ een reis naar niemandsland.  

Dynamic Syndicate


Dynamic Syndicate
Noises
Echozone
Drie jaar is het duo Sascha Schneider en Alex Riedl in de weer als Dynamic Syndicate. Voorheen waren ze actief als producers, weliswaar elk op zijn eigen terrein. Dat kan je al meteen merken aan de kwaliteit van de opnames, want daar valt weinig op af te dingen. Vooraan in de mix zijn het dominante gitaar riffs die het groepsgeluid bepalen. Accenten uit subgenres als industrial, electro en techno breakbeats vullen het klankpalet aan. Die laatste zijn alom aanwezig en daar loop ik niet echt wild van. Heeft natuurlijk alles te maken met persoonlijke muzikale smaak. Wat de composities betreft: je krijgt de indruk dat er weinig variatie zit in het aanbod. Veel bijna identieke riffs, maar het echte zwakke punt situeert zich in het vocale departement. De stem van Sascha klinkt monotoon en vlak. Met vocoder en andere effecten probeert het duo dat euvel te verhelpen. Met ‘Into The Night’, ‘Overkill’ en ‘Bow Down’ halen ze hun slag thuis. In de overige songs lukt dat niet helemaal. Het zet een beetje een domper op de feestvreugde. Toch geven we Dynamic Syndicate het voordeel van de twijfel en de kans bestaat dat deze variant van cross-over van stijlen zelfs in de smaak valt bij aanhangers van heftige metal.

Aniaetleprogrammeur


Aniaetleprogrammeur
The Friendly Expectations Of The Stars
Tacuara Art Media
Vreemde artiestennaam en een raadselachtige titel, dit moet conceptuele kunst zijn. Muzikaal staat Aniaetleprogrammeur – een in vele disciplines actief kunstenaarscollectief - dichter bij de werkelijkheid dan je zou vermoeden. Men tapt uit verschillende vaatjes gaande van psychedelische rock, industrial, electro over punk tot no wave, ambient en filmmuziek. Men loopt bij wijze van spreken de volle afstand tussen de gapende kloof, de afgrond in de diepzee en de grote leegte, een reis voorbij verre sterrenstelsels. De tracks op dit tweede album van het in Parijs opgerichte, maar tegenwoordig in Berlijn gevestigde trio gaan vergezeld van zelf geregisseerde video’s die de wereld - gezien door de ogen van de drie protagonisten - in beeld brengt. Via de bekende kanalen kunt u deze duistere creaties aanschouwen. Elke compositie kan een eigen leven leiden en blijft tegelijk deel uitmaken van het 'grote geheel' ondanks het felle contrast tussen de songs onderling. Dat feit zaait ook twijfel, want als luisteraar ben je een speelbal die van de ene verrassing naar een ander memorabel moment stuitert. De vele stijlbreuken maken het heerlijk chaotisch. Of moddert men maar wat aan? Van een gebrek aan originaliteit kan je in dit geval niet spreken. Muziek waar iedereen zich op een of andere manier kan in terugvinden. Toch een prachtige manier om een muzikaal jaar mee af te sluiten? Ook al brengt het de 'grote' rampspoed weer een stukje dichterbij.

Tannhauser


Tannhauser
Slowburn ep
Murphy Albums
Voorloper van het op 1 januari 2013 te verschijnen derde album ‘The House Of Sleep’. De ep bevat naast een radiovriendelijke versie van ‘Slowburn’, een remix van hetzelfde nummer, twee niet eerder uitgegeven tracks - ‘Island’ en ‘There You Are’ - en een live opname van ‘Silver Life’. Al duikt er in ‘There You Are’ een vinnige gitaarriff op, toch heeft het Leuvense trio een patent op wonderlijk mooie indie pop/rock songs. Tannhauser heeft een band met acts als Kitchens Of Distinction, Galaxie 500 en The Chameleons, pioniers van het eind de jaren tachtig, begin de jaren negentig van de vorige eeuw ontstane shoegazing subgenre. De hernieuwde belangstelling voor shoegaze brengt zo Tannhauser op het voorplan. We kijken met belangstelling uit naar het aangekondigde album ‘The House Of Sleep’.

Lula Sweet


Lula Sweet
Velvet Superman
Eigen Beheer
Na ‘Wilderbliss’ is dit de tweede single voor het Belgisch/Amerikaanse kwartet. Net als hun eerste worp kruipen gitarist Dominique De Vos en co in de huid van popiconen als Blondie, Garbage, B-52’s en Gossip. Of ‘Velvet Superman’ beter klinkt dan ‘Wilderbliss’ kunt u zelf uitmaken, want die laatste krijg je hier als extra track meegeleverd. ‘Velvet Superman’ klinkt naar mijn gevoel een stukje gladder en luchtiger dan zijn voorganger. Alle ingrediënten zijn aanwezig: synthesizerlijntjes, handgeklap, fijne gitaarlicks, achtergrondkoortje. Sterke punten zijn de melodie en de stem van frontdame Cindy Barg. Persoonlijk geven we de voorkeur aan ‘Wilderbliss’, maar wie weet denkt u er helemaal anders over en is ‘Velvet Superman’ uw favoriet.

vrijdag 7 december 2012

Germ


Germ
Loss
Eisenwald/Infektion Records
Tim is een Australische eenzaat die in 2003 met het idee begon te spelen om een vernieuwende, veelsoortige combinatie van muziekgenres op de wereldkaart te zetten. Naast black metal en rock zijn het klassieke muziek, elektro en pop die deel uitmaken van het Germ universum. Het wordt al meteen duidelijk dat 'zanger' Tim geen hoge toppen scheert. Het onwezenlijke gegil lijkt nergens toe te leiden en laat alleen je haren ten berge rijzen. Gewoon zingen is ook al niet zijn sterkste punt. Alleen in 'Only When Every Timepiece In The World Is Smashed part II' maakt hij een goede beurt. De sterk aanwezige mix van strijkers, vluchtige pop/rock synths zit ook goed en geeft het geheel symfonische trekjes. Hoort thuis in de categorie goedbedoelde, maar overbodige uitgiftes.

Neurosis


Neurosis

Doorbreekt de stilte
'Honor Found In Decay', de nieuwe schijf van Neurosis zou je alleen al kopen om het schitterende hoesontwerp. Dit overtreft nog het fotografische hoogstandje, het indrukwekkende 'hertenpaard' van 'Given To The Rising'. Ook de muziek kon ons meer dan bekoren, meer nog hield ons dagenlang in de ban. Redenen genoeg om één van de twee woordvoerders, in het geval van Rock Tribune, Steve Von Till te spreken te krijgen. Niet meteen een spraakwaterval leverde dit onderonsje toch nog genoeg gespreksstof op om even langer bij stil te staan.
Paul Van de gehuchte

Hoe verloopt een zondag als je geen interviews hebt of niet met muziek bezig bent?
Steve Von Till: ‘Het grootste deel van de dag probeer ik van de buitenlucht te genieten. Ik ga, alleen of met mijn gezin, wandelen in het bos of op mijn eentje gaan lopen. Het is de enige dag van de week dat ik weinig of niets aan mijn hoofd heb. Ik probeer dan te relaxen, maar dat lukt niet altijd.’

Tussen het uitbrengen van ‘Given To The Rising’ en Honor Found In Decay’ zit er vijf jaar. Was het moeilijk om een doorstart te maken?
Steve: ‘Nee toch niet. Ons grootste probleem is dat we niet allemaal in dezelfde stad wonen. Om samen nummers te schrijven of te repeteren moet iedereen het vliegtuig nemen. Als je het vergelijkt met België dan is de afstand zo groot dat elk van ons in een ander land zou wonen. Ja, de Verenigde Staten van Amerika zijn uitgestrekt. (lacht) Bovendien moeten we allemaal tegelijk vrijaf kunnen krijgen op het werk en dat lukt niet altijd. Sommige van de ‘nieuwe’ nummers gaan zelfs terug naar de periode van het opnameproces van ‘Given To The Rising’. Het meeste materiaal maakt een evolutie door. Zelfs als de nummers zo goed als af zijn dan is het zoeken naar een vrije week om te kunnen beginnen met de opnames. In het geval van ‘Honor Found In Decay’ kon het pas na zes maanden. Voor 'Given To The Rising', het vorige album hadden we zes dagen nodig. Nu werd alles ingeblikt in tien dagen. We gunden onszelf wat meer tijd deze keer.’

Wanneer hak je dan de knoop door en beschouw je een lied als helemaal afgewerkt?
Steve: ‘We voelen het gewoon aan. We doen dit al vele jaren en tijdens het werken aan een song is het samen jammen de katalysator. Iedereen speelt zijn partij. Je raakt in een soort van trance. Het is dan gewoon een kwestie van tijd om het natuurlijke proces zijn gang te laten gaan en intuïtief te begrijpen dat dit het is. Het is niet gemakkelijk om het onder woorden te brengen. Het is een aaneenschakeling van emotionele gevoelens en geen door je hersens gestuurde, bewuste keuze.’

Immer vooruit
Hoelang sta je nu stil bij deze plaat, want Scott Kelly beweerd in een toch wel wat gedurfde uitspraak dat en ik citeer: ‘If you don’t make a record that you think eclipses your previous record, then… you’ve failed.’
Steve: ‘Wel we kijken altijd vooruit. Dit zijn nummers die ons toch voor een bepaalde tijd – zeg maar een paar jaren - nauw aan het hart liggen en die we live willen spelen en delen met het publiek. Maar alles heeft een bepaalde levensduur en Neurosis is niet het soort groep die teert op oude successen. Soms denken onze fans daar anders over, doch als auteurs en creatieve gangmakers staan we niet lang stil bij een werk en dan laten we het heden los en gaan op weg naar de volgende opstap. Je moet alert blijven. Anders verlies je de bezieling en het enthousiasme van het moment. We zijn wel trots op wat we al hebben gepresteerd, maar als je eerlijk bent tegenover jezelf moet je durven toegeven dat door gebrek aan ervaring, sommige keuzes en beslissingen in vroegere tijden nu ondenkbaar zijn. Je wordt beter met de jaren, je ontdekt allerlei nieuwe dingen qua geluid, melodie, harmonie, techniek. Het blijft een verrassend parcours. We zitten in een spiraal waarbij we steeds dichter bij de kern geraken van wat Neurosis eigenlijk betekent. Bij elke omwenteling putten we ervaring uit het verleden, we leren van onze fouten en komen zo dichter en dichter bij ons voorbestemde doel.’

Luister je nog naar de oudere Neurosis platen?
Steve: ‘Nee, dat doe ik nooit. Dat lijkt misschien vreemd. (lacht) Ik weet eigenlijk niet waarom.’

Het nieuwe album is te koop in verschillende formaten, een bewuste keuze?
Steve: ‘Wel we zijn zelf de platenmaatschappij, we exploiteren het van huis uit, dus dat maakt het wat gemakkelijker om de juiste beslissingen te nemen. (lacht) Alleen de vinylversie hebben we uitbesteed aan een label waar we uitstekend mee kunnen samenwerken: Relapse. We nemen geen risico’s, lenen nooit geld bij banken, kennissen of distributeurs. We weten dan ook precies hoe we er financieel voorstaan. We hebben nog andere artiesten onder dak, maar voor ons is deze schijf een heel belangrijke uitgave en 25.000 stuks laten persen, ook al het niet goedkoop, is toch een vereiste. De rest van het budget gaat naar de opnamestudio, hoesontwerp, promotie en dergelijke zaken meer.’

Werk je nog aan andere projecten of een nieuwe soloplaat?
Steve: ‘Ja, ik ben daar wel mee bezig, maar Neurosis krijgt altijd voorrang en het is voor ieder onze grootste bron van inspiratie. Je kunt echter niet spreken van een kruisbestuiving. Het zijn twee totaal verschillende dingen. Het is een wereld van verschil: werken met vier andere muzikanten of alleen op je eentje met je akoestische gitaar nieuwe nummers componeren.’

Tot de dood
Of Steve het met Scott Kelly eens is dat Neurosis pas zal ophouden te bestaan als één van de leden komt te overlijden?
Steve: 'Ja dat is zo. Niemand van ons kan zich een leven voorstellen zonder Neurosis. Het maakt deel uit van ons functioneren als mens. Neurosis is er niet omwille van zijn fans of om populair te zijn of om veel platen te verkopen. Wij maken geen muziek voor de grote massa. Het is een vorm van zelfexpressie die deel uitmaakt van ons bestaan. Daarmee houden we ons overeind in een wereld van beroering en gezeik. Zelfs in het alternatieve muziekcircuit en de zogenaamde underground beweging wordt er zoveel geluld, zijn er wanstaltige egotrippers die van alles en nog wat verkondigen. Je houdt het niet voor mogelijk. Natuurlijk hebben we de behoefte om onze muziek te delen anders heeft het niet veel zin om iets uit te brengen. We doen het niet voor levensonderhoud, niet voor het geld, doch omdat we het aan onszelf verplicht zijn.'

Behalve muziek heb je nog andere interesses?
Steve: 'Het leven op zich interesseert me wel. Ik hou van de natuur, mijn familie, poëzie, kunst, lezen, mensen, wel sommige toch en liefst degene die iets zinnigs te vertellen hebben. (lacht) Maar op de eerste plaats komt toch de verbondenheid met mijn leefomgeving. Acht jaar geleden ben ik met mijn gezin weggetrokken uit de stad en woon nu in een bos. Ik voel me daar erg goed bij. Om naar mijn werk te gaan moet ik maar een paar kilometer rijden langs een smal landweggetje. Terug thuis zit ik midden de bomen, de bergen en de dieren die in het woud leven. Het is hier ook niet dichtbevolkt, dus ruimte zat. Ja, ik ben nog altijd onderwijzer en geef les aan kinderen van negen en tien jaar oud. Het zal nu het twaalfde jaar zijn dat ik voor de klas sta.'

Aan wat geef je veel geld uit? Wat koop je als je jezelf eens lekker wil verwennen?
Steve: 'Gitaar toerusting en apparatuur, platen en boeken over mythologieën in Europa. Kunstvoorwerpen interesseren me ook wel vooral als ze passen in het interieur van ons huis. Het meeste geld gaat toch naar de inrichting van mijn thuisstudio. Daar breng ik veel van mijn tijd door, het is bijna een obsessie. En ik verzamel gitaar pedalen. (lacht) Gitaren heb ik niet zoveel een stuk of vier. De belangrijkste zijn mijn twee elektrische Neurosis gitaren, een akoestische voor het solowerk en dan nog eentje extra. Wat mijn platencollectie betreft: die omvat toch enkele duizenden stuks, zowel cd's als vinyl. Ze staan een beetje overal in het huis en ja ik heb nog stapelruimte over over. Of mijn huisgenoten niet zeuren? Nee, want ze hebben niet te kiezen. (lacht)

Neurosis komt 30 november voor een paar dagen naar Engeland waar ze zullen spelen tijdens het Nightmare Before Christmas evenement dat plaatsvindt in het Camber Sands Holiday Camp en op 2 december staan ze samen met Godflesh op de affiche voor een eenmalig concert in The Forum in Londen.

Vroeger was het voor Neurosis niet zo voor de hand liggend om een rondreis te maken in Europa. Is er daar nu verandering in gekomen?
Steve: 'De omstandigheden zijn lichtjes verbeterd in vergelijking met vroeger. De meesten van ons hebben al jaren dezelfde baan en onze respectievelijke bazen weten nu wel waar we mee bezig zijn en dat is toch een voordeel. Twee weken vrijaf krijgen tijdens de zomermaanden lukt nu beter. We hopen volgend jaar af te zakken naar Europa voor een week of twee. Vrije tijd hebben we dan niet. We treden elke dag ergens anders op. Het is een aaneenschakeling van materiaal uitladen, opstellen en uittesten, spelen, terug inladen en naar de volgende plek reizen en dat veertien dagen lang. Nee, een toeristisch uitstapje zit er niet in. Mijn vrouw is Duitse en als we een weekje op bezoek gaan bij de familie dan maak ik wel tijd vrij om wat cultuur op te snuiven.’

Wat denk je over de verkiezingen die eraan zitten te komen: Obama of Romney?
Steve: ‘Ik ben niet geïnteresseerd in politiek. Ik kijk nooit televisie. Soms luister ik naar het nieuws op de radio. Mijn argwaan is groot tegenover de nieuwszenders. De berichten die ze brengen zijn of gekleurd of opgeklopt. Sensatie is het sleutelwoord. Als er iets gebeurt in de wereld krijg je alleen hun versie te horen. Nooit krijg je een volledig inzicht van wat er eigenlijk aan de hand is. Het geeft je de indruk dat de wereld alleen bevolkt wordt door gestoorde fanatici en loslopende gekken. Er gebeuren natuurlijk overal in de wereld de gekste dingen, maar de eenzijdige berichtgeving stelt de zaken anders voor dan ze zijn. De beperkte vrije tijd die ik heb gebruik ik niet om alle wereldproblemen aan te kaarten of op mijn schouders te torsen. Thuis en in onze kleine gemeenschap draag ik mijn steentje bij, want wie wil dat er verandering komt en in een betere wereld wil leven moet bij zichzelf beginnen.’

Ben je gelovig?
Steve: ‘Nee, elke georganiseerde godsdienst is een waanzinnige bedoening. Religie is gebaseerd op macht, autoriteit en overheersing. Aan de andere kant ben ik ook geen atheïst. Ik ben een profaan iemand, doch het is mijn overtuiging dat echte spiritualiteit niet kan bestaan op basis van heerschappij. De islam, het christendom of welke religieuze strekking dan ook met een hiërarchie als grondslag, als fundament heeft alle banden met de mens als wezen doorgeknipt.'

Trillion Red


Trillion Red
Metaphere
badGod Music
Introductie 'Blood Bravado' is een hoekige, instrumentale track en typerend voor wat we hier onder duistere, progressieve avant-garde metal moeten verstaan. De geluidssculpturen van Patrick Brown zijn van de weerbarstige soort. Ook het ambient getinte 'Trichroic Prelude: Mira Lore' brengt niet veel beterschap. Van de gefluisterde woorden snap je geen bal. Een tendens die wordt doorgezet in 'Trichroic Part I: In Ever Loving Shadows' ook al wordt er hier gepreveld en gebruld. Deel twee van dit drieluik doet een beetje denken aan Peter Steele zaliger en zijn Type O Negative. 'Metaphere' is een bizarre plaat waar een beetje van alles door elkaar loopt of op een hoopje wordt gegooid. Erg matig album. Volgens de bio zouden meerdere luisterbeurten een beter inzicht moeten geven. U mag het altijd proberen.  

...And You Will Know Us By The Trail Of Dead


...And You Will Know Us By The Trail Of Dead
Lost Songs
Superball Music
Trail Of Dead heeft zijn vleugels uitgeslagen. Terwijl Jason Reece en Autry Fulbright II resideren in Austin Texas, Jamie Miller een optrekje heeft in Los Angeles, Californië is Conrad Keely uitgeweken naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. En voor de opnames van hun nieuwe elpee trokken de heren naar Hannover, Duitsland. Keely lijkt meer en meer de stuwende kracht achter Trail Of Dead. Niet alleen is hij verantwoordelijk voor de kunstzinnige, creatieve omkadering zoals het hoesontwerp, tekeningen en schilderijen. Conrad schreef ook de novelle 'Strange News From Another Planet'. Je kon daar al mee kennismaken bij de release van 'Tao Of The Dead' en meer fragmenten eruit zijn toegevoegd in een maar liefst 180 pagina's tellend boekje dat hoort bij de luxe editie van 'Lost Songs'. Een aantal nummers is geënt op 'Strange News...', maar ook de rijke geschiedenis van de Hannover regio, de oorlog in Syrië, fotografie, culturele uitwisseling en vroegere bandleden zijn een bron van inspiratie. Met deze nieuwe plaat kan de groep het zich veroorloven om een zeer eigenzinnige koers te varen. Het viertal verdiept zich verder in het experimenteren en het vinden van varianten tussen hun veelbeproefd concept van progressieve rock, punk, hard- en art rock componenten. 'Lost Songs' klinkt een stuk feller, heftiger en brutalerdan we de laatste tijd van hen gewend zijn. Er zijn rustpunten en tragere stukken ingelast, maar het is eigen aan de onrustige natuur van de bandleden – vooral dan Reece en Keely - om het tempo op onvoorziene ogenblikken terug de hoogte in te jagen en grandioos en pompeus de luisteraar bij de lurven te vatten. 'Lost Songs' zal zowel de trouwe aanhangers als nieuwkomers kunnen bekoren, want Trail Of Dead blijft trouw aan zijn specifieke stijl en voegt daar wat extra, pittige impulsen aan toe die voorstanders van het betere gitaargeweld zullen aanspreken.

Three Seasons


Three Seasons
Understand The World
Transubstans Records/Clear Spot
Begin vorig jaar debuteerden deze Zweden met de elpee 'Life's Road'. Daarvoor grepen ze terug naar een betrouwbaar model van jaren zeventig hardrock, acid rock en blues, maar legden eigen accenten om zo het verschil te kunnen maken met andere, gelijkaardige acts.. Three Seasons heeft vele troeven. Naast Sartez Faraj, een uitstekende zanger met een eigen in blues ondergedompeld stemtimbre, kan de band bogen op een ijzersterke ritmesectie bestaande uit bassist Olle Risberg en drummer Christian Eriksson. Voor de frivoliteit en fantasie zorgen gitarist Tomas Lindberg en orgelist/toetsenist Mattias Risberg. Op deze 'Understand The World' gaat men verder op de ingeslagen weg. Toch probeert men nog meer het verschil te maken met het introduceren van meer op jamsessies geënte stukken waardoor de nadruk meer komt te liggen op het experimentele en psychedelische luik wat hun blues rock nog meer aangrijpend maakt. Dat het groepsgeluid hoe dan ook soms aanleunt bij hun grote idolen en illustere voorgangers als Deep Purple, Jimi Hendrix, The Doors en Led Zeppelin is niet meer dan normaal. Gelijk welke formatie die kiest voor een interpretatie van het rockgeluid uit dat tijdsbestek komt vroeg of laat bij voornoemde artiesten terecht. 'Understand The World' is een onderhoudend werkstuk met acht kwaliteitsvolle, mooi gestoffeerde en prima uitgevoerde composities. Een album dat zeker niet zal misstaan in uw collectie jaren zeventig rock, anno 2012.

The Jim Jones Revue


The Jim Jones Revue
The Savage Heart
Play It Again Sam
Voor de productie van hun derde album haalden de vijf heren van dit Londense combo Jim Sclavunos in huis die zijn sporen verdiende met het in goede banen leiden van werk van Grinderman en Nick Cave & The Bad Seeds. Muzikaal hoort het gezelschap thuis bij de rock-’n-roll en blues van lang vervlogen dagen. De rauwe strot van boegbeeld Jim Jones leent zich uitstekend voor dit soort werk. Nieuwe aanwinst is pianist en toetsenist Henry Herbert. Hij bepaalt nadrukkelijk mee de klankkleur. Grappig zijn de achtergrondkoortjes in 'Never Let You Go' en '7 Times Around The Sun' waarmee het pullen bier hijsen hangend aan de toog van een of andere dranktent wordt gepromoot. Meezingen met deze liedjes behoort bij de geplogenheden van het huis. In nummers als 'Where Da Money Go' en 'Catastrophe' reikt het rock-'n-roll gehalte tot het plafond en kan je lekker voluit swingen. Helemaal anders opgevat zijn het trage, slepende, maar indringende 'Chain Gang', het bezwerende 'In And Out Of Harm's Way', het afgemeten 'Eagle Eye Ball' waarin Jones wild om zich heen klauwt en als afsluiter, de wat vreemde doo-wop ballade 'Midnight Oceans + The Savage Heart'. Met deze langspeler laat The Jim Jones Revue zich van zijn beste kant zien.   

Sonic Boom Six


Sonic Boom Six
Sonic Boom Six
Xtra Mile Recordings/V2
Met een nieuw label en een nieuwe band ben je altijd benieuwd naar het resultaat. Sonic Boom Six probeert verschillende ingrediënten uit de rock/industrial/metal keuken met elkaar te combineren. Soms kan het wat van het goede teveel zijn en dan klontert de saus en dat is wat hier gebeurt. De verschillende, muzikale bouwstenen opsommen is bij SB6 al een hele opgave. Toch maar proberen. Neem een hiphop zanger, een zangeres met een hoog kindstemmetje, wat punkrock, reggae, electro snufjes, wat hardere industrial geluiden en stevige gitaar- en drum riffs die bij metal aanleunen; dat moet het zo ongeveer zijn. Uit deze brij een aanvaardbaar gerecht voorschotelen lijkt me een huzarenstukje. Sonic Boom Six reikt naar de sterren, maar komt niet eens tot bij de maan. Moet je deze muzikanten nu bewonderen omdat ze het lef hebben dit aan te durven of ze de grond in boren omdat het soms niet om aan te horen is? Hier ten huize denkt men aan de tweede optie, maar laat dit u er niet weerhouden om hier eens naar te luisteren.

Inkilina Sazabra

Inkilina Sazabra
Almas Envenenadas
Infektion Records
Portugese act die in januari 2010 werd opgericht door schrijver/dichter Pedro Sazabra en multi-instrumentalist en producer Carlos Sobral. 'Almas Envenenadas' is na 'A Divina Maldade' hun tweede langspeler. Je hoeft zelfs geen Portugees te verstaan om de poëtische kracht van de teksten aan te voelen. De muzikale omlijsting gaat van klassiek over gothic tot industrial en black metal. Het kille patroon van drumcomputers versus literaire woordenpraal. Leidt tot intrigerende composities als 'Abismo', een verpletterende titelsong, het psychotische 'O Sangue Ferve' en het fraai opgebouwde 'Ao Abrigo Da Sombra'. Dat het soms luchtiger kan - toch wat de muziek betreft – bewijzen ze met het jazzy 'Predador Mental'.

Fighting With Wire


Fighting With Wire
Colonel Blood
Xtra Mile Recordings/V2
Hun eersteling 'Man vs. Monster' bracht dit Noord-Ierse trio onder de aandacht van major Atlantic. Meteen werden de zaken wat grootser aangepakt. Voor de opnames van de opvolger trok men naar Nashville en werd producer Nick Raskulinecz aangezocht om het opnameproces van hun tweede elpee te superviseren. Om de een of andere reden was de platenmaatschappij niet tevreden over het eindproduct en belandde 'Colonel Blood' op de archiefplank dit tot grote frustratie van de band. Na de knopen te hebben ontrafeld en de ontbinding van hun contract vonden ze het nieuwe Britse platenmerk Xtra Mile meer dan bereid om 'Colonel Blood' toch nog uit te brengen. Qua stijl klinkt het schijfje iets meer gepolijst en toegankelijker dan zijn voorganger. De songs zijn minder scherp en de mix van punk, hardcore, emo en grunge krijgt een melodieuzere vertolking. Dat leidt tot een handvol aardige composities met als uitschieters de titelsong, 'Graduate', 'The Great Escape' en 'Run For Cover'. Prettig tijdverdrijf deze 'Colonel Blood', maar geen cd uit de categorie 'dagenlang rondjes draaien'.

Dragged Into Sunlight


Dragged Into Sunlight
Widowmaker
Prosthetic Records
Dat dit geen kleine jongens meer zijn bewijst hun vertoning dit jaar tijdens het Roadburn Festival en hun aantreden op het Maryland Death Fest. Sinds hun debuut 'Hatred For Mankind' dat een tweede keer in 2010 werd gelanceerd door hun huidige platenmerk zit Dragged Into Sunlight in de lift en maakt het gemaskerde viertal aanspraak op de troon van leider van de Britse extreme metal tak. 'Widowmaker' bestaat uit drie hoofdstukken. Het eerste is heel traag en refereert naar Swans en Neurosis. Een compositie die het desolate, de verlatenheid, de miserie, de uitzichtloosheid van het menselijke bestaan muzikaal gestalte geeft. 'Part II' start furieus en barst uit in een extatische, onbeheerste golf van de meest extreme metal. Zinderende mokerslagen, ijzige grunts en laag gestemde gitaren, zwarter en meer monumentaal kan bijna niet. Een destructieve rit naar het einde der tijden. Deel drie begint als een doom epos, maar gaandeweg komen er andere aspecten aan bod. Hoofdstul drie is zenuwslopend, verpletterend en zuigt alle energie uit je weg. Met 'Widowmaker' toont Dragged Into Sunlight evenveel facetten van zijn kunnen. Dat ze ook oog hebben voor details en niet zomaar wildweg in de rondte beuken bewijzen ze met de inbreng van een instrument als viool en een verscheidenheid aan samples. In zijn genre één van de betere albums dit jaar.

Diagonal


Diagonal
The Second Mechanism
Rise Above Records
Diagonal is een Britse progressieve rockband uit Brighton die met zijn eersteling uitgebracht in 2008 al meteen en terecht trouwens de status van cultband kreeg opgeplakt. In 2010 keerden twee van de stichtende leden Diagonal de rug toe. Men bleef echter niet in zak en as zitten en Diagonal heroriënteerde en hergroepeerde zich om herleidt tot een vijftal een nieuwe start te nemen en als een nog sterkere en homogenere act op de voorgrond te treden. Het aantal groepen dat prog rock, jazz, psychedelische rock, kraut rock en metal combineert valt al lang niet meer te tellen. Men zou dan ook denken dat Diagonal de zoveelste in de rij is, maar niets is minder waar. 'The Second Mechanism' bevat een schat aan schitterende muziek en het is vooral de wijze waarop Diagonal de opgesomde en gekende muziekstijlen met elkaar vermengd die van dit album een uitzonderlijke ervaring maken. Hun ongebreidelde experimenteerdrift gecombineerd met de uit hun keurslijf barstende kenmerken van die verschillende stromingen, de prachtig opgebouwde, thematische muziekstukken, ze zijn een streling voor het oor. Verrassend ook zijn de mooie zanglijnen die plots opduiken in 'Hulks' in een tot dan toe helemaal instrumentale plaat. Het lijkt ook allemaal eenvoudig hoe de muzikanten telkens moeiteloos de melodielijn terug oppikken, doch tussenin zitten er zoveel schakeringen en muzikale exploten die je ademloos in de ban houden van 'The Second Mechanism'. Dit is een groep die zich een eigen weg heeft gebaand en zo misschien wel de progressieve rock als genre een nieuw elan geeft en een mooie toekomst in het vooruitzicht stelt.    

Crypts


Crypts
Crypts
Sargent House/Sonic Rendezvous
Voormalig These Arms Are Snakes frontman Steve Snere had blijkbaar genoeg van elektrische gitaren en post hardcore. Zijn nieuwe geesteskind kreeg de naam Crypts en samen met Bryce Brown en Nick Bartoletti gaat Snere, aangetrokken tot de duistere zijde van de elektronische muziek, op onderzoekingstocht. Op hun debuut zijn het synthesizers en computers en die de dienst uitmaken bij Crypts. De algemene teneur is onderkoeld, ijzig, afstandelijk, bijtend en onaards. Crypts verschuilt zich onder een gitzwarte deken van argwaan en mistrouwen en loodst je doorheen een zieke, desperate wereld. De spookachtige, jachtige, huilerige stemmen, het geronk en gezoem, de pulserende intensiteit van het geheel aan geluiden geven de indruk dat een catastrofaal einde vlakbij is. Een betere omschrijving dan de titel van het eerste nummer -'Completely Fucked' – voor dit door chaos en nihilisme geïnspireerde werkje kan je zelf niet bedenken. Voor fans uit de sibbe van Ministry, Nine Inch Nails, Gary Numan en Skinny Puppy.

zaterdag 1 december 2012

Munruthel


Munruthel
CREEDamage
Svarga Music
Vladislav Redkin alias Munruthel startte zijn muzikale carrière in 1995 onder het pseudoniem Silentium. In die tijd was hij actief als drummer bij Suppuration dat later werd omgedoopt tot Nokturnal Mortum, het export product bij uitstek voor de death metal scene in Oekraïne. Door de jaren heen kreeg de symfonische op heidense tradities en rituelen gestoelde metal van Munruthel meer gestalte. Zowel de muziek als de teksten zijn gebaseerd op zijn admiratie en respect voor Moeder Natuur en het paganisme als leefstijl. Aan dit nieuwe album, zijn vijfde als solo artiest, werd zeven jaar gewerkt. Het opus biedt een breed gamma aan impressies uit de pagan, symfo en death metal beweging. Voorzien van een prima geluidskwaliteit en met de hulp van enkele gastzangers lijkt Munruthel zich met deze plaat een weg te banen naar de top van het subgenre. Heel sterk en prachtig gezongen door Wulfstan, frontman van het Britse Forefather, is de coverversie van 'The Lake' een nummer van Bathory. Qua stijl leunt dit dicht aan bij die andere grootmacht Therion. Daarnaast maakt Munruthel veelvuldig gebruik van sfeer bepalende instrumenten, akoestische intermezzo's, zwaar georkestreerde stukken, gesproken tekstfragmenten en het afwisselen van schor geschreeuw met gewone zang. 'Carpathian Shield' is daar een mooi voorbeeld van en mag gezien worden als het uithangbord ven 'CREEDamage'. Groots in alle facetten is ook het ambitieuze, instrumentale drieluik 'Krada: The Blood – The Surya – The Fire' als finale. 'CREEDamage' is te koop vanaf 12 november.

Gates Of Dawn


Gates Of Dawn
Sepia
Echozone
Na 'Parasite' (2009) en 'Lucid Dreaming' (2011), de derde langspeler voor deze Duitse gothic metal formatie. De vertrouwde elementen zijn aanwezig. Het septet refereert meermaals naar Sisters Of Mercy en Tiamat. De groots opgevatte, door een ensemble van strijkers ondersteunde opener 'Serpent' zullen we maar een valse start noemen. Het zevental herpakt zich onmiddellijk met 'Ferocity'. De intro brengt Gary Numan in beeld. In 'A Mirror Shattered' valt die eer te beurt aan Fear Factory. Gates Of Dawn kiest met zorg kleine, herkenbare fracties en beperkt zich niet tot één bepaald genre. Eigenlijk kan je bij elke track wel een verwijzing geven naar deze of gene artiest. Algemeen verschilt 'Sepia' in aanpak weinig van zijn voorganger. Opnieuw zijn een aantal songs meeslepend. Dramatiek en pathos worden daarbij niet geschuwd. Naast het eerder genoemde 'Ferocity' zijn het 'The Silence Makes You Scream', het kille, maar mooie 'Isolated', 'Hypothermia', het sombere 'The City Sleeps' en zijn antoniem 'The City Awakes' die het meest de zinnen prikkelen. Het accent ligt te horen aan het zware gitaarwerk en de logge drumpatronen toch iets meer op het metal aspect. Het opgeblazen 'Serpent' en het pompeuze 'Treasures Of Satan (Part II – Majesty)' buiten beschouwing gelaten maakt het album een solide en homogene indruk. De samenzang tussen Matthias Abel en Martina Lenz verloopt eveneens een stuk harmonieuzer. Bijna een verbetering op alle fronten en dat brengt Gates Of Dawn helemaal op de eerste rij aan het gothic metal front.     

Flu(o)


Flu(o)
Encore Remuants
Circum Disc
Paul Van de gehuchte
Voor hun vorige platen moeten we een aantal jaar terug, meer bepaald naar 2000 en 2004. Toen was dit Franse kwintet nog actief onder de naam Impression. De naamsverandering in Flu(o) brengt ook een aantal stijlvarianten met zich mee. Het vijftal brengt improvisaties van klassieke en hedendaagse jazz, vermengt met pompeuze rock en nerveuze pop. Centraal op de voorgrond staat trompettist Christian Pruvost. Soms wordt zijn taak overgenomen door pianist Stefan Orins of gitarist Olivier Benoit, maar ook de ritmesectie met bassist Christophe Hache en drummer Peter Orins treedt regelmatig op de voorgrond. Die andere inkleuring zorgt telkens voor veranderingen qua sfeer. Hun muziek wordt sterk gestuurd door het leven in de grootstad. Het zich reppen van de ene plaats naar de andere; haastig en hectisch verkeer wordt afgewisseld met het gevoel van vrijheid dat je overvalt als je eenzaam en alleen midden op een plein staat. Die wisselende stemmingen maken je ongedurig en gespannen. Als individu moet je kiezen wat jou het meest aanspreekt. Zo krijg je een natuurlijke selectie, een keuze die voor iedereen anders kan uitdraaien. Dit is meteen de sterkte van ‘Encore Remuants’. Je kunt na een aantal luisterbeurten zelf bepalen of je de hele rit uitzit of bewust selecteert. Voor de gemoedsrust is die tweede optie een aanrader. Wie niet bang is om bedolven te worden onder een lawine van experimentele geluiden mag Flu(o) helemaal zijn gang laten gaan. 

Crime & The City Solution


Crime & The City Solution
An Introduction To…
Mute Records
Naast Nick Cave & The Bad Seeds, The Church, The Triffids en Crowded House – om er een paar te noemen - kent de Australische rockscene nog tal van andere groepen die misschien minder bekend, maar zeker het vermelden waard zijn. Eén ervan is Crime & The City Solution, opgericht in 1977 rond zanger en frontman Simon Bonney. Doorheen hun geschiedenis was het een gaan en komen van muzikanten; alleen Bonney bleef altijd op post. Hun discografie met vier studioplaten, een paar ep’s en één live album is eerder bescheiden te noemen. Na de 'definitieve' split in 1991 is het gezelschap nu herenigd en begin 2013 zou het gloednieuwe ‘American Twilight’ verschijnen. Als aanloop startte Crime… een Amerikaanse/Europese tournee die hen op 29 oktober ook naar Gent bracht. Toeval of niet, maar het platenmerk Mute breidt zijn gamma uit en introduceert een nieuwe serie van compilaties waarbij de songs gekozen worden door de artiest zelf. Crime & The City Solution, selecteerde nummers van hun ‘Berlijnse’ drieluik ‘Shine’, ‘The Bride Ship’ en ‘Paradise Discotheque’ plus tracks uit hun zwanenzang, ‘The Adversary’ oorspronkelijk bedoelt als soundtrack voor de Wim Wender’s film ‘Until The End Of The World’. De titel van deze verzamelaar kan je letterlijk nemen. Een betere introductie tot het werk van City & The Solution bestaat er niet. Met een speelduur van zeventig minuten krijg je ook waar voor je geld. Ook de bezetting met Bonney, zijn levensgezellin Bronwyn Adams, Alexander Hacke, Thomas Stern, Mick Harvey en Chrislo Haas is om van te snoepen. De songs ontroeren, beklijven en worden overtuigend en met brio gebracht. De geest van Nick Cave en David McComb is nooit ver weg. Dat doet geen afbreuk aan de kwaliteit van het aanbod. Voor wie nog niets in huis heeft van deze toch wel onderschatte groep moet zich zeker deze 'An Introduction To...' aanschaffen.    

Codasync


Codasync
Pan Aroya
Grovgast Enterprises
Hun vorige ep ‘Akronize’ (2011) is door omstandigheden aan ons voorbij gegaan, maar niet getreurd, want nog geen jaar later is Codasync al klaar met de opvolger, getiteld ‘Pan Aroya’. Met ‘Akronize’ meegerekend, hun vijfde plaat in evenveel jaar en naar eigen zeggen ook de afsluiter van een eerste cyclus. De vier heren van Codasync zijn inmiddels uitgegroeid tot grootmeesters in instrumentale rock. De komst van een nieuwe bassist – Brent Van Poele heeft de plaats ingenomen van Bruno Morez – heeft geen invloed op het concept van Codasync. Veelal wordt hun muziek omschreven als progressieve rock, doch het palet aan muzikale kleuren is echt wel veel groter. In vergelijking met ‘Snacycod’ stelt de groep zich iets toegankelijker op. Een toegeving die het rock gehalte een duwtje in de rug geeft. Er zitten nog wel complexe stukken tussen zoals ‘Scarab Robot Dance’ waarin men voortdurend wisselt van sfeer en tempo, maar ook aandacht heeft voor het melodieuze facet. Het meer stevige en strak gespeelde ‘Chraham And Idonis’ steunt op een paar goed in het gehoor liggende en verfrissende riffs afgewisseld met akoestische intermezzo's. In ‘The Poeshkin Meditations’ passeren heel wat verschillende instrumenten en komt het vertrouwde, experimentele karakter opnieuw wat meer op de voorgrond. En wat dan gezegd van het epos ‘Odd Egg’. De intro is alvast meesterlijk: een klagende gitaar en subtiel pianospel waarna afgemeten percussie en bastonen het ritme gaan bepalen. ‘Odd Egg’ is een dromerige compositie tot na vijf minuten het geweld losbarst en Codasync zijn duivels ontbindt. Plots is dit een pittige en massieve song. Ook hier leunt men dichter aan bij gewone ‘hardrock’, al wordt er ook virtuoos gesoleerd en is de term progressieve rock hier wel op zijn plaats. Afsluiten doet 'Odd Egg' met ingetogen, doch speelse pianoriedels. Voor het eerst in zijn bestaan, en nu vinyl terug aan een opmars bezig is, brengt Codasync 'Pan Aroya' uit op gekleurd vinyl, naar keuze groen of roze, inclusief de cd. “Pan Aroya' kan je ook digitaal downloaden, bestellen online of kopen tijdens één van de optredens van Codasync.                 

Acidcell


Acidcell
Feelin’ The Doom
Echozone
Zwitsers viertal dat kiest voor een crossover stijl van metal met electro en bijwijlen daar nog een scheut gothic en industrial aan toevoegt. Sommige van de liedjes zijn een aaneenschakeling van platitudes en dat kunnen een paar spitsvondige geluidjes of vervormde zangfragmenten niet verhullen. Onder meer ‘Children Of The Night’ en ‘Out In The Dark’ vallen onder deze categorie en vergeet je best zo snel mogelijk. Beter geslaagd zijn het ongenaakbaar voortdenderende 'Beautiful Undead' en de gelijkgestemde titelsong, al mocht er hier iets meer gezongen en minder geschreeuwd worden. De overige nummers spreken ook al niet echt tot de verbeelding en horen thuis in de grijze middenmoot. Ook al doet Acidcell verwoede pogingen om hard, duister en sinister te zijn. Het gebrek aan inhoud, frisheid en scheppingskracht doet het kwartet de das om.  

Mono, Microphonics



Het Japanse Mono kan in België bogen op een ruime belangstelling. De concertzaal van de Vooruit was dan ook goed vol gelopen. Voorprogramma was Microphonics het nieuwe soloproject van Dirk Serries (Vidna Obmana, Fear Falls Burning, 3 Seconds Of Air). Serries heeft al meer dan 50 keer als Microphonics gespeeld. In de Vooruit was het pas de tweede keer met het nieuw materiaal dat afkomstig is van het tweede album dat volgend jaar verschijnt op 16 maart 2013 met de mooie titel 'microphonics xxi-xxv : mounting among the waves, there's a light in vein, the burden of hope across thousands of rivers'. Geen gemakkelijke opgave, want de minimalistische, traag opgebouwde geluidssculpturen voor een grote menigte vertolken bleek geen godsgeschenk. Bij de start was er veel geroezemoes dat pas verstomde toen Dirk het geluidsvolume optrok en een uit veel lagen bestaand gordijn van melancholische gitaarklanken de bovenhand nam. Een pluspunt was de prima geluidskwaliteit waardoor de langzaam naar een climax van drone geluiden uitgewerkte stukken konden imponeren.
Na een korte pauze verscheen dan hoofdact Mono. De drie heren mochten zitten, bassiste Tamaki stond frontaal heen en weer te wiegen. Het viertal heeft zich door de jaren heen een eigen geluid toegeëigend. Drummer Yasunori Takada maakt veelvuldig gebruik van een mallet set voor pauken. In combinatie met de lage tonen en de bekkens en cimbalen krijg je niet alledaags drumwerk dat mee het groepsgeluid bepaalt. Het complexe gitaarspel mixt typische shoegaze riffs met fijnbesnaarde solo fragmenten en epische uithalen met overstuurde gitaarversterkers en kunstmatige galmen die door merg en been gaan. Hun muziek refereert naar soundtracks – niet alleen van Japanse prenten, maar ook Europese - en groots opgezette orkestraties. Piano en xylofoon zorgen regelmatig voor rustpunten. Soms was het wat te veel van hetzelfde, maar dat is nu eenmaal eigen aan deze post-rock band. Een beetje hinderlijk was de voor de rest sobere belichting waarbij soms felle schijnwerpers het publiek verblinden. Het gevolg was dat de muzikanten niet meer waren dan schimmen, maar op hun beurt verschillende impressies kregen van de talrijke toeschouwers. Stipt om middernacht was het amen en uit. Ondanks aanhoudend geklap, gefluit en geroep kwam er geen toegift. Achteraf bekeken was deze avond toch bijzonder. En dat was te danken aan beide acts.