zaterdag 3 juni 2017

Område

Område
Nåde
My Kingdom Music

Frans tweetal dat twee jaar geleden voor het eerst van zich liet horen met de langspeler ‘Edari’. Het avant-gardistische duo, daarnaast nog actief in een paar ‘echte’ metalbands (Jarell, Nerv, Road To Consciousness en Idensity), zocht en vond aansluiting bij acts als Ulver, Manes, Dødheimsgarden en God Is An Astronaut. Ze maken gebruik van uiteenlopende genres, niet voor de hand liggende instrumenten als trompet en saxofoon en bewerken hun muziek tot een uniek distillaat, een duister en psychotisch brouwsel. Hun teksten voeren je langs het pad van eenzaamheid, depressie, wanhoop en verdriet. Er wordt ook gespeeld met taal, want naast Zweeds gebruiken ze ook woorden uit het Fins, Turks, IJslands, Baskisch en Gaelisch. Niet alleen de doorsnee metal fan wordt hier voor de tweede keer op de proef gesteld. Ook rock liefhebbers in het algemeen zal het moeite kosten om door te dringen tot de kern van dit muzikale exploot. Bargnatt XIX (Christophe Denhez) en Arsenic (Jean-Philippe Ouamer) verloochenen hun metal achtergrond geenszins. Toch halen andere stijlen als industrial, trip hop, gothic, postrock, ambient en electro wel ergens de bovenhand. Aan ‘Styrking Leið’, een in het begin sentimentele song die een capricieus pad volgt en eindigt met agressieve grunts, werd een eerste video gekoppeld. Het merendeel van de composities heeft trouwens een sterk cinematografisch karakter en een melodramatische ondertoon. In ‘The Same For The Worst’ kiest men voluit voor het experiment met elementen uit jazz, avant-garde en post metal. Een constante is de voortdurende variatie. Wat het luisterproces onvoorspelbaar maakt. De muziek van Område, vooral dan ‘Enter’ doet me ook denken aan releases waar het Zweedse Cold Meat Industry label een patent op heeft. ‘Nåde’ is net als hun debuut ‘Edari’ een opmerkelijke plaat die door sommigen zelfs als visionair wordt bestempeld.

Hey Colossus

Hey Colossus
The Guillotine
Rocket Recordings
De guillotine is al een poos niet meer in gebruik. Het toestel werd eind de achttiende eeuw in Frankrijk ontworpen. Het was de bedoeling om elk terdoodveroordeelde op dezelfde manier terecht te stellen en dat op een zo humaan mogelijke manier. De laatste misdadiger die bij onze zuiderburen door middel van de hakbijl werd geëxecuteerd was Hamida Djandoubi op 10 september 1977. Is echt nog niet zó lang geleden. Het instrument dient nu als inspiratiebron voor het Engelse sextet Hey Colossus. Een productieve band die sinds 2004 aan de slag is en evolueerde van een stonerrock en doom metal act naar een avant-garde, krautrock, psychedelische en experimentele rock outfit. De bezetting valt op door een trio aan gitaristen en een zanger met een specifiek stemtimbre. Op hun nieuwste worp zorgen het samenspel van gitaren en een van zelfvertrouwen barstende frontman voor een frisse wind in gitaarrock middens. Het zestal heeft nog altijd dat rauwe en broeierige, maar combineert dat met meer toegankelijke en melodieuze rock. De acht songs zijn stuk voor stuk staaltjes van vakmanschap. De stemming is telkens anders en overspant een breed spectrum aan luimen. Deze rijke schakering maakt van ‘The Guillotine’ een grillige, soms verpletterende plaat met wervelende songs als ‘Back In The Room’, ‘Experts Toll’ en ‘In A Collision’ en pakkende composities als ‘Calenture Boy’ en ‘Potions’. Een mogelijke radiohit in wording is er ook met ‘Englishman’. Zwaarwichtig en terneerdrukkend zijn gevoelens die je bekruipen bij het luisteren naar de titelsong die hier ook dienst doet als sluitstuk en het openingsfragment ‘Honest To God’. Met ‘The Guillotine’ mag je op exploratietocht doorheen een modern klinkend gitaarlandschap. Spanning verzekerd.

Da Boanad

Da Boanad
Mystericum
Pure Rock Records / Soulfood Music
Vandaag staat het bekend als de Vrijstaat Beieren, deelstaat van Duitsland, maar voor zijn ontstaan moeten we terug naar de zesde eeuw na Christus toen de stam van de Bajuwaren er een eerste hertogdom stichten. Hoofdstad is München dat we kennen van een aantal jaarlijks terugkerende evenementen waaronder een filmfestival, het Oktoberfest en de kerstmarkt. Vandaar afkomstig is ook Da Boanad, de nieuwste Bavaria nazaat die debuteert met het album ‘Mystericum’. Frontman Luky Zappatta zingt in zijn dialect en de teksten hebben overwegend betrekking tot Beierse legenden en historische verhalen. Het zijn vijf patriotten met, daar gaan we toch vanuit, gevoel voor humor. Hun motto luidt als volgt: ‘Niet rechts, niet links, niet Duits!’ Het lijkt me een plezante bende die zijn songs verpakt in klassieke hardrock en heavy metal. Meestal doen dergelijke bands het goed, toch zeker in het lokale circuit. Of ze in andere landstreken, laat staan internationaal, potten gaan breken is een ander paar mouwen. Da Boanad heeft een paar leuke gimmicks, zoals het terugkerend vrouwenkoortje als achtergrondzang en het ‘hardcore’ Beiers. De paar vetkuiven verwijzen naar de oertijd van de rock-’n-roll. De grooves en riffs zijn kenschetsend en clichématig. We hopen echt van liedjes als ‘Wuidara’, ‘Da Aff’ en ‘Mannen, Weiber, Bluat und Bier’ dat het om te lachen is. Zelf bestempelen ze hun muziek in navolging van ‘Die Neue Deutsche Härte’ als ‘Die Neue Bayerische Härte’. Ik vrees dat de impact iets minder groot gaat zijn.

sleepmakeswaves

sleepmakeswaves
Made Of Breath Only
Pelagic Records
Met instrumentale (post)rock is het altijd oppassen geblazen. Ten eerste is er de overvloed aan dergelijke bands, ten tweede zit iedereen in dit postrock en -metal circuit in elkanders vaarwater. De kunst bestaat er in om niet te verzeilen in eindeloos durend en oninteressant gitaargefriemel of nietszeggende solo’s. Het Australische sleepmakeswaves heeft dit goed begrepen en kiest voor een progressieve rock variant om hun muziekpalet te verrijken en tegelijk de luisteraar te verrassen. Met hun derde album ‘Made Of Breath Only’ varen ze zelfverzekerd en onvervaard een eigen koers. De groep heeft zowaar een perfecte formule gevonden om postrock opnieuw uit te vinden. De composities zijn schitterend van opbouw. Pakkende riffs en grooves worden afgewisseld met meer abstinente, maar zeer stemmige passages. Een mooi voorbeeld daarvan krijg je in ‘The Edge Of Everything’. De titelsong is in al zijn eenvoud een pareltje. In de mix gooien ze ook naar metal neigende gitaarerupties en vullen waar nodig aan met elektronische effecten die het groepsgeluid nog voller maken. In ‘Midnight Sun‘ gaat het van frivool naar heftig. Het uitdijende en stormachtige en ‘Glacial’ is van een hemelse schoonheid. In het afsluitende ‘Hailstones’ wordt de spanning trapsgewijs opgevoerd en dan onverwacht op geraffineerde wijze weer afgebouwd. De keuze van de producer - ze lieten andermaal hun oog vallen op Nick DiDia (werkte onder meer met Pearl Jam, Rage Against The Machine, Incubus en Powderfinger) - biedt ook een meerwaarde. DiDia slaagt erin om het groepsgeluid te optimaliseren en zo een maximum aan effect te sorteren. Ontegensprekelijk is dit één van de betere instrumentale rockplaten van de afgelopen jaren.

Semistereo

Semistereo
Trans Earth Injection
Freia Music
Nederlandse band die zich in prog rock kringen langzaam heeft opgewerkt. Deze ‘Trans Earth Injection’ is hun derde langspeler. Daarnaast hebben ze met ‘As The Pressure Drops’ en ‘Re-Ignite’ nog twee ep’s uit. Zanger Paul Glandorf, voorheen actief bij A Day’s Work, was voor het eerst te horen op ‘Re-Ignite’, net als bassist Mickeal Schuurman ((Apophys, ex-Mondvolland, ex-Heidevolk). Het tien minuten durende ‘The Search’, terug te vinden op voornoemde ep, werd hier voor de gelegenheid heropgevist. Vertoont epische trekjes en past zodoende in het concept van deze ‘Trans Earth Injection’. De progressieve rock tendensen zijn op dit album meer uitgesproken dan op hun vroegere werk. Gebleven zijn ook postrock elementen en de soms bij metal aanleunende gitaaruithalen. Hun groepsgeluid houdt ergens het midden tussen Porcupine Tree en Tool. Glandorf is een goede zanger. Heeft een zowel theatraal als fragiel timbre. Zijn hoge uithalen geven de songs iets melodramatisch. Vooral in een nummer als ‘Loneliness At The Door’ benaderen ze een ideale mix van de stijlen die hun voorkeur wegdragen. Het instrumentale, met gesproken samples gelardeerde ’$35 Dollar’ wordt pas interessant wanneer trompettist en gastmuzikant Thomas Cochrane invalt en een duel aangaat met gitarist Frank Weijers. ‘Your Drama’ is de enige hier werkelijk uitmuntende song. Afsluiter ‘Sin’ is een weinig overtuigende, hoogdravende compositie. Net als hun vorige platen is deze ‘Trans Earth Injection’ niet helemaal overredend genoeg. Acceptabel dat wel, maar dat kun je vandaag van veel albums zeggen.

Colour Haze

Colour Haze
In The Garden
Elektrohasch / Sonic Rendezvous
Eén van de oudere, want opgericht in 1994, nog actieve Duitse stoner annex psychedelische acts. Hebben deze ‘In The Garden’ inbegrepen al twaalf studio albums op de teller staan. Nu het volop lente is lieten zanger/gitarist Stefan Koglek bassist Philipp Rasthofer en drummer Manfred Merwald zich voor het kiezen van songtitels deels prikkelen door de pracht van bloemen. Tussendoor zijn er drie interludia met de initialen ‘Sdg’. Korte stukjes, waarin andere instrumenten als trompet, klarinet en sitar het geheel wat komen opfleuren. Dan heb je nog ‘Islands’, (een veredelde en tot song verheven jamsessie), ‘Labyrinthe’ en het finale tweeluik ‘Skydancer’ en ‘Skydance’. Er wordt eigenlijk maar weinig gezongen. De zang is blijkbaar ondergeschikt, want het merendeel bestaat uit langere, instrumentale fragmenten. Koglek soleert graag en laat dat ook merken in bijvoorbeeld ‘Islands’, ‘Skydance’ en ‘Labyrinthe’. Die laatste is ongetwijfeld één van de betere, meer geïnspireerde tracks. Met dank aan de blazerssectie. Ook ‘Lotus’ is een fraaie, meer luchtige, tot zelfs romantisch opgevatte compositie, inclusief zoetgevooisde violen. Tot het betere werk behoren ook de intro ‘Into The Garden’, ‘Black Lilly’ met zijn onweerstaanbare groove en het stoere ‘Skydancer’ met speels orgeltje en bijbehorende, psychedelische uitwassen die uit deinen tot een geweldige climax in ‘Skydance’. Na drie jaar gespeend te zijn van een opvolger voor ‘To The Highest Gods We Know’ laat Colour Haze op ‘In The Garden’ horen dat ze opnieuw zijn opgebloeid en nog lang niet zijn versleten.

Below The Sun

Below The Sun
Alien World
Temple Of Torturous / Sonic Rendezvous
Viertal met als woonplaats Krasnoyarsk in Siberië. Staat bekend als het Russisch centrum van de nucleaire wetenschap waar in geheime complexen kernwapens worden geproduceerd. Deze voor de rest sterk geïndustrialiseerde stad staat in schril contrast met het omringende, imposante Siberische landschap. Below The Sun debuteerde begin 2015 met het album ‘Envoy’. Een conceptplaat rond Voyager 1, de onbemande ruimtesonde en het eerste object dat de interstellaire ruimte bereikte en nog steeds onderweg is. Met ‘Alien World’ blijft men en in dezelfde invloedssfeer. De plaat is gebaseerd op ‘Solaris’ een science fiction roman uit 1961 van de Poolse auteur Stanislaw Lem. Het verhaal gaat over de complexiteit van het communiceren tussen mensen en buitenaardse levensvormen. Hier slagen de buitenaardsen er in om menselijke herinneringen een fysieke vorm te laten aannemen. Below The Sun wil een bepaalde en specifieke ambiance creëren die de verhaallijn moet aanvullen. Doom en black metal domineren en worden afgewisseld met zweverige, stemmingsvolle, maar ook zwaarmoedige geluidsgolven. Die maken het geheel wat langdradig en monotoon. Voor een beetje afwisseling zorgen de helder gezongen passages in onder meer ‘Release’, ‘Black Wave’ en ‘Blind Ocean’. In afsluiter ‘In Memories’ zijn de grunts zelfs helemaal verdwenen. Below The Sun kan ook overdonderend uit de hoek komen zoals in het monumentale ‘Mirrors’ en ‘Dried Shadows’. ’Giant Monologue’ heeft dan weer een heel sinistere ondertoon. ‘Alien World’ kent een paar ijzersterke tracks, doch is algemeen gezien wisselvallig en zelfs saai te noemen en zeker geen hoogvlieger.

Ball

Ball
Ball
Horny Records / Subliminal Sounds

Illuster trio uit Zweden dat zijn muziek omschrijft als ‘hardrock from hell’. Frontman is een zekere S. Yrék Ball liefhebber en lid van occulte en geheime sektes. De andere leden zijn twee van zijn oudere broers. De heren duiken in de poel van verderf die synoniem staat voor de mensheid. Ze zijn nogal opgegeild, verdorven, schreeuwerig en hameren op hun instrumenten dat het een lieve lust is. De zee van fuzz gitaren, ronkende basgitaar en potige drumroffels gedijen op een bedje van giftige acid rock en psychedelische razernij. Ball heeft een heel vet en intens groepsgeluid. Het is alsof het drietal zich een weg tracht te banen doorheen een dikke, vieze brij, maar amper vooruit komt. Synthesizer en orgel geven het geheel een aangename retro tint. De samples haalt men uit populaire spelletjes van speelautomaten. Andere impulsen komen via sloten alcohol, meisjes, griezelstrips en bouwdozen van monsters. Net kinderen die niet van de snoepjes kunnen afblijven. Ze kregen al veel aanvragen voor optredens in het buitenland, maar kunnen daar niet op ingaan, want ze mogen het land niet uit. De reden: Eén van de drie, wie precies is niet duidelijk, zit een gevangenisstraf uit, doch is mits het voldoen aan een aantal strenge voorwaarden, in voorlopige vrijheid gesteld. Geen doetjes deze jongens van Ball en dat is er aan te horen ook.

Pristine

Pristine
Ninja
Nuclear Blast 

2016 was voor het Noorse Pristine een boerenjaar. Hun vorige album ‘Reboot’ (2016) deed het verrassend goed. Als beloning mochten  ze door Europa toeren in het gezelschap van bands als Blues Pills en Brew. Maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Tijd om te herbronnen en aan een nieuwe plaat te beginnen. Die verschijnt binnenkort, om precies te zijn op 23 juni. ‘Ninja’ is andermaal een grote stap in de goede richting. De groep heeft met zangeres Heidi Kristine Solheim een erg sterke troef. Ze klinkt doorleefd en oprecht, ook in haar teksten. Ze laat zich omringen door muzikanten die het klappen van de zweep kennen en de songs creatief invullen, met veel afwisseling en aandacht voor details. Heftige nummers worden afgewisseld met tragere, maar verre van kleffe ballades. Opvallend instrument is het Hammond orgel van toetsenist Benjamin Mørk. De warme klanken kunnen, naargelang de compositie, zowel uitbundig zijn als intiem of dreigend. Daarin wordt hij gevolgd door het inventieve gitaarspel van Espen Elverum Jakobsen. Bassist Åsmund Wilter Eriksson en drummer Kim Karlsen gaan oordeelkundig te werk, voelen uitstekend de sfeer aan gaan daar op briljante wijze mee om. Ze maken mee deel uit van de drijvende kracht van Pristine. De opnametechniek versterkt nog de authenticiteit van het vijftal hun van bluesrock doortrokken muziek. Doet qua invulling soms denken aan Spiritual Beggars uit buurland Zweden. In het palet dringen ook wat psychedelische facetten door zoals in het spookachtige ‘Ghost Chase’, de stomende titelsong of het monumentale ‘Jekyll & Hyde’. Nog andere in het oog springende tracks zijn het fragiele ‘Forget’, de soulvolle gloed in het gospel getinte ‘The Perfect Crime’ en de ‘funky stuff’ in ‘You Are The One’, ‘Sophia’ en ‘The Rebel Song’. Geen twijfel mogelijk, de zomer van 2017 behoort toe aan ‘Ninja’ van Pristine.

Pristine

Pristine
De ninja-vaardigheden van een zielsverwant

De titel van Pristine zijn nieuwe plaat is geen verwijzing naar de Japanse krijger die met alle middelen en ware doodsverachting zijn taak probeert te volbrengen, maar een metafoor voor wie die persoon ontmoet waarvoor men bereid is te vechten en zijn leven wil mee delen, ook al vereist dat het aanleren van bepaalde ninja-technieken. Met de voorganger ‘Reboot’ (2016), mocht het vijftal rekenen op buitenlandse belangstelling met als kers op de taart een tournee aan de zijde van Blues Pills. ‘Ninja’ moet nu hun ambitie om internationaal door te breken kracht bij zetten. Met zangeres Heidi Kristine Solheim hebben ze alvast een frontdame aan boord die van aanpakken weet en er rotsvast in geloofd dat ze het gaan maken.
Paul Van de gehuchte


Jimi Hendrix als idool
Heidi Solheim groeide, net als de overige muzikanten van het Noorse Pristine op met blues en hardrock. Hun fascinatie voor artiesten als The Beatles, The Eagles, Led Zeppelin, Grand Funk Railroad en Jimi Hendrix is er nog altijd. Toen ze in 2010 met Pristine begonnen en eigen nummers gingen schrijven was het vooral de muziek van die laatste die de doorslag gaf. Het leek hen vanzelfsprekend dat ze kozen voor blues en hardrock. Die muziek zit bij hen diep verankerd en dat zal allicht nooit veranderen.

De muzikanten zaten niet alleen wat muziek betreft op dezelfde lijn. Ze droegen allen bijvoorbeeld ‘flared' jeans, broeken met van die wijde pijpen, erg in de mode tijdens de jaren zeventig en sinds een paar jaar terug van weggeweest. Eigenlijk alles wat seventies gerelateerd is, daar vielen ze in blok voor. 

Een natuurlijk proces
Het vraagt elke keer een inspanning om een nieuw album aan te vatten. Het hoofd leegmaken, alles wegcijferen, de concentratie, opnieuw van nul beginnen. 2016 was voor Pristine een memorabel jaar. Er werd veel getoerd en live opgetreden. Terug thuis was het tijd om te herbronnen. Op de planning stonden voor januari 2017 studio opnames met rood aangestipt. Heidi had dus niet zoveel tijd om op haar lauweren te rusten. Aan de piano kiemen de nieuwe ideeën. Ze luisterde ook naar ouder materiaal dat op de plank was blijven liggen en misschien nu nog dienst kon doen. Songs schrijven is voor haar een natuurlijk proces. Na verloop van tijd heb je plots twaalf nieuwe nummers. Rest nog alleen ze in een definitieve vorm te gieten.    

Er bestaan wat misverstanden over de snelheid waarin ‘Ninja’ werd ingeblikt. Het is wel een feit dat de belangrijkste en voornaamste opnames in slechts één dag werden afgerond. Pristine probeerde om zo dicht mogelijk het groepsgeluid te benaderen van een live concert. Ze speelden alles in één keer live in de studio. Een uitputtende bezigheid, want achteraf bleek iedereen helemaal uitgeteld. De afwerking met aanvullende opnames nam een drietal dagen in beslag. Ze gingen daarbij wat frivoler en creatiever om met ideeën dan op hun eerdere releases. Het was een wat andere werkwijze dan wat ze gewend waren. Het blijft hoe dan ook een huzarenstukje om in zo korte tijd alles in kannen en kruiken te hebben.

Meestal wordt beweerd dat de meest recente plaat van een artiest zijn beste werk is tot nu toe en Heidi is het daar volmondig mee eens. Volgens haar torent ‘Ninja’ op alle gebied boven de rest uit. Ze is heel gelukkig met het eindresultaat. Heidi: ’Ninja is my newest baby’.


Uit het eigen leven gegrepen
Voor de teksten baseert de zangeres zich op haar eigen wedervaren en ervaringen uit haar persoonlijk leven. Zo beschrijft ze in ‘You Are The One’ hoe het was om op te groeien in haar geboortedorp op het vasteland niet zo veraf van het boven de poolcirkel gelegen Tromsø. De reden waarom ze amper vijftien jaar oud wegtrok uit de kleine gemeenschap was omdat ze aan de muziekacademie wou gaan studeren. Gelukkig steunden haar ouders haar voor de volle honderd procent en kon ze verhuizen naar het ook als studentenstad bekend staande Tromsø. In haar tienerjaren was Heidi een buitenbeentje. Ze voelde dat zelf ook zo aan. Ze was een spring-in-'t-veld, excentriek, anders dan de andere kinderen. Ze hield van lachen, zingen en optreden. De gesloten samenleving en heersende, puriteinse dorpsmentaliteit probeerden haar te muilkorven. Echter zonder succes. Na de verhuis brak voor Heidi een fantastische tijd aan. Na enkele jaren kwam ze daar ook in contact met haar bandmaten en was de geboorte van Pristine een feit.

Ze leerde van haar ouders dat je altijd je gevoel en je hart moet volgen, mits je aardig bent en respect toont ten overstaan van andere mensen. Het is een mooie leefregel: Wees lief en beleefd, maar ook vastberaden. Laat je niet afschrikken om zelfbewuste keuzes te maken en je eigen leven te leiden.

Sociale media
Het leven van veel jongeren speelt zich vandaag grotendeels af op sociale media. Jongens en meisjes zijn vergroeit met hun tablet en smartphone. Iedereen kan op het Internet (valse) profielen aanmaken en zijn gedachtengoed spuien, zonder zich daar verder vragen bij te stellen. En dan heb je nog de recente tendensen als alternatieve waarheden, het manipuleren van nieuwsfeiten en gewoon schaamteloos liegen. Het kan allemaal. Soms loopt het dramatisch af met zelfdodingen als gevolg. Heidi vindt dat, vooral dan jonge mensen, beter moeten geïnformeerd worden over hoe sociale media correct te gebruiken. Sommigen gedragen zich als een losgeslagen projectiel en dat is beangstigend. Het brengt het slechtste in hen naar boven. Bijvoorbeeld, Noorwegen kende ook een immigratiestroom en wat er dan al niet werd gezegd en geschreven. Ronduit beschamend.

Heidi heeft twee stiefkinderen en maakt zich zorgen. Je kunt zoveel regels bedenken als je wil, maar opvoeding begint thuis. Welke waarden verdedig je als ouder en welke waarden wil je meegeven aan je kinderen? 

Zelf heeft ze alleen maar een Facebook account. Die gebruikt ze vooral om professionele en praktische redenen en niet zozeer om haar eigen persoon te profileren. Vooral dan haar eigen muziek en die van Pristine promoten. Voor haar is het in de eerste plaats een business platform.


Leven met kritiek
Met kritiek kan ze wel leven. Al kan haar gemoedsgesteldheid nogal wisselen. De ene dag voelt Heidi zich supersterk en ongenaakbaar, de andere dag een klein meisje dat aan alles twijfelt. Ze is een zeer gevoelig persoon met een hevig temperament. Ze leest zowat alles wat over Pristine wordt gepubliceerd. Het is uiteraard gemakkelijker om met positieve kritiek om te gaan. Maar ze probeert ook de meest irritante, idiote of zelfs kwetsende dingen die worden geschreven een plaats te geven en te begrijpen. Het voelt aan als een proces dat ze moet doorlopen. Eenmaal dat achter de rug is kijkt ze terug vooruit, op naar een nieuwe uitdaging. Altijd zijn er wel obstakels die je moet overwinnen. Wat de commentaren ook zijn, het zal haar niet beletten om door te gaan met het schrijven van liedjes en het spelen van muziek.  

Iets wat Heidi is opgevallen en haar ook heeft verrast is het feit dat vrouwen onderling erg gemeen uit de hoek kunnen komen en elkaar bij wijze van spreken naar de keel vliegen. Als voorbeeld haalt ze een interview aan met Madonna waarin ze haar ervaringen deelt als vrouw en artieste in de door mannen gedomineerde muziekindustrie. De beschouwingen erna waren heel scherp en soms zelfs beledigend, zeg maar onder de gordel. En het waren vooral vrouwen die snoeihard naar haar uithaalden. Vooral dan op haar fysieke verschijning. Dat ze botox gebruikt en siliconen borsten heeft. Alsof dat haar recht van spreken en het uiten van meningen zou verminderen. Tegelijk hallucinant en fascinerend.

Jeugdnostalgie
In ‘The Parade’ blikt Heidi terug op haar jeugd. Er was toen een goed uitziende wat oudere man in het dorp. Hij was één van de weinige die zich een blitse auto kon veroorloven. Bijna dagelijks paradeerde hij ermee door de straten van het dorp. In die tijd een hele gebeurtenis. Vrouwen vielen bij bosjes voor zijn charmes en wilden maar wat graag mee een ritje maken. Zelf voelde Heidi zich te jong, maar anders had ze ook wel gehengeld naar een date met de lokale casanova. Gezien haar leeftijd toen is het beeld dat ze er van heeft bewaard misschien te veel geromantiseerd, maar het is wel een mooie en blijvende herinnering, waardig genoeg om er een song aan te wijden. 

Zelf heeft ze nooit een auto gehad. Ze tuft rond op een oude, jaren zeventig, Tempo bromfiets. Een echt cool transportmiddel is het niet, maar daar maalt ze niet om. Heidi geeft liever geld uit aan vinylplaten. Of steekt het in één van haar muzikale projecten. Zo heeft ze in 2012 een solo album opgenomen (‘Found’) en het jaar daarop een cd met muziek voor kinderen (‘Dinosaus’).
   

In open lucht
Pristine heeft echt wel een prominente plaats in het leven van Heidi. Naast zangeres en leverancier van liedjes neemt ze ook het management voor haar rekening. Ze houdt zich bezig met de administratie en het verdere reilen en zeilen van de band. Daarom blijft er niet zoveel tijd over voor andere dingen. Het meeste van haar vrije tijd brengt ze door met haar gezin. Ze houdt er ook van om zoveel mogelijk tijd buitenshuis door te brengen. Niet dat ze de natuur intrekt om lange trektochten te maken, maar na een wandeling ’s avonds bij een kampvuur zitten vindt ze best leuk en gezellig. Sinds enige tijd is ze vanuit het noorden van Noorwegen verhuist naar het zuiden en het klimaat is erg verschillend. In Tromsø is het acht à negen maanden ook overdag donker met maar af en toe wat licht. Het zit in haar genen om van zodra de zon schijnt naar buiten te lopen om van het zonlicht en de warme zonnestralen te genieten.    

Ze probeert ook om elke dag een halfuurtje te gaan joggen, maar gezien de dagelijkse drukte lukt dat niet altijd. Het is nochtans voor Heidi het ideale moment om de mallemolen kort stop zetten, alles te reflecteren en gelijk te overschouwen.

Goed en slecht
Eén van haar betere eigenschappen is dat Heidi over elk onderwerp kan en wil praten en discussiëren. Ze is heel empatisch, gevoelig ook ten overstaan van mensen en met wat er zich om haar heen afspeelt. Ze wil het beste voor iedereen. Helpen waar het kan en de best mogelijke vriend zijn die men zich kan dromen. Ze probeert het goede in iemand te ontdekken en naar boven te brengen. Maar, het is een mes dat aan twee kanten snijdt. Zo is ze gemakkelijk beïnvloedbaar en dan kan het al eens minder aangenaam worden, wanneer de emoties het overnemen van het gezond verstand. 

Geloven in een betere wereld
Heidi is positief ingesteld. Ze gelooft nog in een betere en schonere wereld voor iedereen. Ze moet het bijna geloven, want wat is het alternatief? Mensen kunnen als de wil er is, verandering brengen. Wederzijds elkaar waarderen en zonder vooroordelen open staan voor iedereen. Tenslotte zijn we allemaal verschillend, maar we zijn wel allen mensen. Mocht iedereen beginnen met zijn eigen kinderen te overtuigen dat het mogelijk is om dingen te veranderen en tegelijk tegenover anderen achting en consideratie te tonen, dat zou ons al een eind op weg helpen. 

Haar stiefkinderen zijn elf en zes jaar oud. De jongste heeft recent de platencollectie ontdekt en mag nu op eigen houtje platen afspelen op de platenspeler. Voor haar is het een dagelijks ritueel geworden. Ze omringt zich met platen en wil ze allemaal beluisteren. Voorlopig maakt ze een selectie op basis van wat er op de hoes staat. De eigenlijke muziek moet ze nog leren kennen. Als je het mij vraagt maakt dat kind een fabelachtige tijd door, want muziek is het venster op de wereld, de springplank voor een fijn en vol leven.


Selffish

Selffish
He She Them Us
Serein
Selffish is het pseudoniem voor de Letse muzikant Andrejs Eigus. Bracht eerder al een paar albums uit op het legendarische Thinner label, +371 Records en Headphone Commute. Voor de release van ‘He She Them Us’ vond hij onderdak bij het Welshe Serein. De naam Selffish is ontstaan uit het idee van de irrelevantie, een absurde oefening met woorden als 'egoïstisch', 'schelpdieren' en ‘plank vis’ die op zich niets met elkaar gemeen hebben. Volgens Eigus is de maatschappij aan het doordraaien dus wat maakt het uit welk alias je kiest om je aan de wereld kenbaar te maken? Belangrijk in het werk van Andrejs zijn veldopnames. Daarvoor trekt hij rond in de omgeving van zijn thuisstad Riga. Daar kan hij zich terugtrekken uit het turbulente stadsleven om tot rust te komen. De schoonheid en vredige uitstraling van het platteland hebben een positieve werking die ook tot uiting komt in zijn muziek. De hoekstenen bestaan uit de eerder genoemde veldopnames en elektronische hulpmiddelen. Daarnaast speelt Eigus zelf piano en gitaar en overige live instrumenten als contrabas en saxofoon worden ingespeeld door gastmuzikanten. De muziek van Selffish is heel minutieus opgebouwd. Elke noot of geluid heeft een functie, is tot in de kleinste details uitgewerkt. Ze maken deel uit van Andrejs zijn eigen intieme domein van klanken. Zijn geluidssculpturen zijn ongemeen helder en sereen. ‘He She Them Us’ reflecteert tijd en ruimte en belichaamd naast de pracht ook, het doelloze en de vluchtigheid van ons bestaan.

ghUSa

ghUSa
Öswedeme
Dooweet Agency

ghUSa staat voor ‘God Hates Us All’ en ‘Öswedeme’ voor ‘Old SWEdish DEath MEtal’. Zo heb je al wat aanwijzingen om de nieuwe worp van dit Franse combo te kunnen situeren. ’28 Days Later’ is een wat onverwachte, instrumentale en melodieuze introductie, erg verwant met traditionele hardrock. Vanaf ‘H’ is het echter alle hens aan dek en gooit het vijftal er de beuk in. Op overtuigende wijze brengen ze hun old school death metal. IJzersterke, soms supersnelle gitaarriffs, door merg een been gaande oerschreeuwen en een mokerende ritmesectie zijn je deel. Ook de talrijke variaties in tempo zijn een pluspunt. Ze doen hun Zweedse helden, denk aan Bloodbath, At The Gates, Dismember, Entombed, Grave en Edge Of Sanity, alle eer aan. ‘Flying In A Dark Dream’, het meest tot de verbeelding sprekende nummer bewaren ze voor het laatst. Echt een beestige track. Toch heeft ghUSa nog een verrassing in petto, want na een dertig seconden stilte komt er nog een ‘hidden track’ uit de boxen geknald. Voor verbeeldingskracht zullen ze geen prijs winnen. Toch is dit een sterk album van een gedreven act met een grote admiratie voor de Europese bakermat van death metal.