dinsdag 30 december 2014

NFD


NFD
Waking The Dead
Jungle Records
Na een onderbreking van vijf jaar kwam vorig jaar deze illustere gothic cultband op de proppen met de mini elpee ‘Reformations’. Een volwaardig nieuw album werd toen aangekondigd voor oktober 2013. De dingen zijn enigszins anders gelopen en op hun nieuwe schijf ‘Waking The Dead’ hebben we een jaartje langer moeten wachten. We kunnen hun verknochte aanhang meteen gerust stellen: NFD blijft trouw aan hun bekende stijl; een spookachtige en duistere, maar gedreven variant van gothic rock met wat metal invloeden en als ultiem kenmerk de rauwe strot van zanger Peter ‘Bob’ White. De huidige line-up met de voornoemde frontman, bassist Tony Pettitt, Chris Milden (ritmegitaar), drummer Luca Mazzucconi – beide ook actief in Lahanya - en gitarist James Mcilroy (Cradle Of Filth) bestaat sinds 2009 en dat komt het groepsgeluid zeker ten goede. Die laatste levert trouwens schitterend werk met een reeks van beklijvende soli. Met de titelsong als opener trekt men meteen alle registers open en ook tracks als het stevige ‘God Left Behind’, ‘Red Sky Burning’, het bezwerende ‘The Great Divide’, het akoestische en mooie ‘Evermore’ en ‘The Silence Of The Angels’ getuigen nog altijd van grote klasse. De overige nummers zijn degelijk tot goed, maar blijven toch wat onder de verwachtingen steken. ‘Waking The Dead’ is een prima plaat en moet kwalitatief in geen geval onderdoen voor één van NFD hun vorige langspelers. Wie een voorstander is van standvastigheid zit hier gebeiteld. Iets meer avontuurlijk aangelegde NFD fans blijven wat op hun honger zitten.

maandag 29 december 2014

thisquietarmy


thisquietarmy
Altar Of Drone
Midira Records
Voor deze release moeten we even terug in de tijd,  namelijk naar 27 september. Dan verscheen deze ‘Altar Of Drone’ in een beperkte uitgave van 99 stuks als cassette op Cassette Store Day. Aanleiding van deze uitgave was het aantreden van thisquietarmy tijdens het Moving Noise Festival dat doorging in de Christuskirche in Bochum. Een bijzondere setting die vroeg om een aangepaste muzikale impressie. De set van thisquietarmy, het alias voor Eric Quach, bestond uit een reeks van vier drone fragmenten. Daar kwamen geen drummachines aan te pas. Alleen een elektrische gitaar, gekoppeld aan een arsenaal aan effecten beogende hulpmiddelen. De titel van dit werkstuk verwijst naar de onmiddellijke omgeving: drones gespeeld staande voor een altaar in een kerk. De overwegend door improvisatie gestuurde drones laten een warme gloed schijnen over deze voor gebed, meditatie en spiritualiteit gebouwde ruimte. Dit ressorteert in een rustgevende, mijmerende collage. Alleen het laatste gedeelte bevat een meer stuwende kracht. Daarbij blaast een gure wind door de middenbeuk en laat een koude rilling gaan over de rug van de tot dan toe in gebed verzonken bezoeker. Is het de voorbode van meer onheil of net een boodschap van hoop? Het laat alvast een onuitwisbare indruk na.

Piiptsjilling


Piiptsjilling
Moarntiids
Midira Records
Nederlands kwartet bestaande uit Rutger Zuydervelt (Machinefabriek), Mariska Baars (Soccer Committee) en Romke & Jan Kleefstra van The Alvaret Ensemble. De vier composities op deze ‘Moarntiids’ kwamen tot stand tijdens het Into The Great Wide Open Festival gehouden op het eiland Vlieland in juni 2011. Het toenmalige project getiteld ‘Seeljocht’ had als doel de omgeving en de lokale indrukken en invloed om te zetten in een muziekstuk. Piiptsjilling gebruikt altijd hetzelfde procedé. Zonder voorafgaande voorbereiding of afspraken begint het viertal ter plekke te spelen. Het grondvlak is gebaseerd op elektronische muziek, aangevuld met gitaar en veldopnames. Het groepsgeluid heeft naast sereen en ingetogen iets geheimzinnigs en onecht over zich. Vooral de in het Fries gedeclameerde poëzie van Jan Kleefstra heeft het geheel een surreëel karakter. De trage opbouw vraagt de groots mogelijke aandacht en een minutieuze gedrevenheid om zich in te leven in de bijzondere leefwereld van Piiptsjilling. Eenmaal je daarin slaagt gaat een universum van verstilde pracht voor je open en is de intensiteit bijna niet te dragen. ‘Moarntiids’ verscheen reeds in juni waarbij het aantal beperkt bleef tot een gelimiteerde oplage van 200 exemplaren.    

American Heritage


American Heritage
Prolapse
Solar Flare Records
De heren van American Heritage hebben een bizar gevoel voor humor. Met ‘Prolapse’ hebben ze een zesde album uit en als je de vertaling en betekenis van het woord ‘prolapse’ gaat opzoeken dan begrijp je pas de ziekelijke en wansmakelijke context van de hoesafbeelding. Een prent die helemaal past bij hun muzikale stortvloed van hardcore, noise en sludge metal. De plaat telt slechts zes eigen nummers, aangevuld met drie covers. Of dit gezien moet worden als een teken aan de wand - dat het vet van de soep is - zou wel eens kunnen. Feit is dat kort na de opnames frontman/zanger/gitarist en lid van het eerste uur Adam Norden zijn biezen heeft gepakt. Wat meteen het gerucht aanwakkerde al zou deze ‘Prolapse’ wel eens het laatste wapenfeit kunnen zijn van American Heritage. Sinds het prille begin in 1996 is de band deel blijven uitmaken van het underground circuit in thuisstad Chicago. Dat in tegenstelling tot stijlgenoten als Mastodon of Baroness die wel zijn kunnen doorbreken en meer bekendheid genieten. Producer Sanford Parker koos dan ook bewust voor een low profile attitude en liet het viertal zijn gang gaan. Daarmee haalt hij het maximum uit het aanbod van songs en nemen tracks als ‘Anxious Bedwetter’, ‘Obliviocrity’ en ‘Blackbird’ een hoge vlucht. Bij de covers is het afsluiter ‘Bulletproof Cupid’ van Girls Against Boys die het meest in het oog springt.

Blueneck


Blueneck
King Nine
Denovali Records
Na het instrumentale album ‘Epilogue’ (2012) krijgen we terug een conventionele plaat van deze Engelse post rock formatie. Tijdens de opnames van ‘Epilogue’ was zanger/tekstschrijver Duncan Attwood al druk in de weer met het schrijven van nieuwe songs. Toch heeft het alles bij elkaar drie jaar voordat ze hun vijfde elpee konden uitbrengen. Dat is een hele poos, maar deze ‘King Nine’ was het wachten meer dan waard. Verbluffend gewoon. Adembenemend, prachtig, fantastisch, … . Ik kom superlatieven te kort. Eens om de zoveel tijd heb je een totaalpakket van muziek die de perfectie benaderd en ‘King Nine’ van Blueneck is zo een werkstuk. Op een bepaalde manier magistraal in al zijn eenvoud en toch vooruitstrevend, gedurfd en rijk geschakeerd. De groep heeft zijn muzikale spectrum uitgebreid en brengt een impressief mengsel van progressieve rock, filmmuziek, alternatieve pop en post rock ingekapseld in verfijnde, breekbare songs die bijwijlen tot tranen toe beroeren. Om een dergelijke, pakkende samenhang te verkrijgen moet je echt top zijn. Met zo een emotionele en romantische collectie liedjes kan je al snel naar de verkeerde kant overhellen en verzanden in meligheid en goedkoop sentiment. Blueneck overstijgt dit alles door het geheel te voorzien van donker getinte en droefgeestige accenten. Een betere manier om 2014 op muzikaal gebied mee af te sluiten had ik me niet kunnen wensen. Sommigen omschrijven Blueneck als één van Engelands best bewaarde geheimen. Wel dan is het de hoogste tijd om daar nu met de release van ‘King Nine’ verandering in te brengen.

Bellanox Mystery


Bellanox Mystery
Interstellar Basics
Dance Macabre
‘Interstellar Basics’ is het debuut voor het duo Simon Salem Mueller en Marco Sven Reingold. Bellanox (dat ‘goede nacht’ betekent) verwijst naar een populair combinatiepreparaat dat werd gebruikt als slaapmiddel midden de jaren zestig van de vorige eeuw. Het tweetal verdiept zich in het mysterie van de sterren. Tijdens hun reis passeren ze ruimteschroot, trekken langsheen diffuse nevels en gaswolken en verkennen de grenzen van het universum. Muzikaal drukt men zich uit in surrealistische soundscapes, veel gelaagd, hypnotisch en complex. Men bespeelt emoties en recycleert droombeelden. De intro klinkt alvast veelbelovend en geraffineerd en loopt naadloos over in ‘Dead Is Glorious’, een door kille drumcomputers gedomineerde track. Wat we gaandeweg missen zijn echte songstructuren. Bijna alle nummers zijn sterk fragmentarisch. De teksten worden meer gedeclameerd in plaats van gezongen. Dat en de harde beats, schrille gitaren en ‘metalen’ industrial ritmes en samples maken het geheel stug en weinig toegankelijk. ‘Interstellar Basics’ mondt uit in een door oncontroleerbaar tumult geteisterde lijdensweg van geluiden. De wazige en jazzy titelsong, het meer op electro pop afgestemde ‘Between Your Eyes’ en dromerige ‘Bunny Under Pressure’ zijn de enige lichtpuntjes in een voor de rest matig tot zwak conceptalbum.   

Black Horizon


Black Horizon
0: (zwart) (2013)
0: (wit) (2014)
Black Horizon viert dit jaar zijn twintigste verjaardag en doet dat in stijl met de release van ‘0: (wit)’, het tweede luik van een ambitieus en massief werkstuk. Deel één ‘0: (zwart)’ verscheen vorig jaar. Sinds een tiental jaar is Black Horizon het soloproject van Menno Meerbach. De man doet en maakt alles zelf en dan kan het al eens zijn dat tussen twee platen in er een tijdspanne van vijf jaar zit. Zo ontstond het idee voor ‘0’ in de periode 2008/2009. Als we nog even verder terug gaan in de tijd dan zag de toekomst van Black Horizon er in 2002 nog heel rooskleurig uit. De groep bracht met ‘Infinity Of Chaos’ een eerste cd uit. Onder meer Alain Monod (Young Gods), Sascha Paeth en zangeres Helena Iren Michaelsen verleenden toen hun medewerking. Spijtig genoeg liep het daarna al snel fout. Doorslaggevende factoren waren problemen met het platenlabel Transmission Records en de muzikanten die andere oorden opzochten. Menno bleef echter niet bij de pakken zitten en had eind 2006 op zijn eentje ‘Speculum Animae’ ingeblikt. Een grootse onderneming op dvd met een rock/industrial album en een ambient plaat, alles voorzien van video. Zelf omschreef Meerbach het als ‘living artwork’. Het was ook tweetalig , want zowel in het Engels als het Nederlands opgenomen. Met een druk op de knop van de afstandsbediening kon je tussen de twee talen switchen. Menno probeerde een platenmaatschappij te vinden, maar geen enkele van de vijftig die hij had aangeschreven hapte toe. Hij bracht ‘Speculum Animae’ dan maar uit in eigen beheer. Van dan af nam hij ook het besluit om alleen nog Nederlandstalige nummers te schrijven. Een bewuste keuze. Als je alleen naar de taal kijkt wordt de afzetmarkt kleiner, doch tegelijk kan je via internet de hele wereld deelachtig maken en muziek is toch universeel of niet? Als artiest moet je doen wat je hart je ingeeft en dat is wat Menno precies heeft gedaan. Niet meer of niet minder. ‘0’ is wie en wat hij is, een studiomuzikant die platen maakt. Wel platen waar je even moet voor gaan zitten en waarvan je de tekst en muziek moet proeven en smaken. ‘0: (zwart)’ is de donkere, duistere kant van het nulpunt en het einde van een tijdperk. ‘0: (wit)’ brengt een meer positieve boodschap en dient zich aan als een nieuw begin. Als je de twee langspelers na elkaar beluistert – meer dan twee uur muziek – ben je wel even zoet. Het is geen verplichting, maar zo krijg je wel een mooi beeld van de twee tegengestelden en word je je bewust van de tegenstellingen. Muzikaal gaat het sowieso verschillende kanten op. De basis is een solide grondvlak van stevige rock. Industrial, metal, symfonische rock, gothic en ambient elementen plus drones en samples leggen verschillende accenten. Tekstueel ontpopt Meerbach zich als een beslagen en bevlogen schrijver en dichter. Hij bekijkt de wereld vanuit een eigen perspectief, behandelt thema’s die hem nauw aan het hart liggen en ventileert zijn mening. De teksten hebben diepgang en nodigen uit tot bezinning of stemmen tot nadenken. Zoals altijd vind je als luisteraar dat of gene nummer al beter dan het andere. Voor ‘0: (zwart)’ zijn dat ‘Zonlicht’, ‘Haat’, ‘De Storm’ en ‘Druppels’. Die laatste ziet Meerbach zelf als een sleutelmoment, zeg maar de aanzet tot ‘0: (wit)’. Hier is het opener ‘Zwart (Het Vallen Van Het Licht)’ dat de link nog maakt met het album ‘0: (zwart)’. Op ‘0: (wit)’ spreken ‘Geloof’, ‘Kijk Omhoog’, ‘Gedachtenkracht’ en ‘Fudoshin’ het meest tot de verbeelding. Als je beseft dat hier jaren aan gewerkt is dan kan je daar alleen maar respect voor opbrengen. De muziek is verkrijgbaar via CD Baby of  iTunes. Van het artwork is een eBook gemaakt die je gratis kan downloaden via de iBookstore van Apple. Het ‘superbooklet’ is ook verkrijgbaar in pdf formaat via de website van Black Horizon.

Dirk Serries


Dirk Serries – Huis 23, AB Brussel – 27/11/014

Voor een select publiek gaf Dirk Serries gisteren een concert in Huis 23. Het mooie zaaltje voorzien van een knusse zithoek met aan de muur een reeks prachtige, sfeervolle foto’s oogt uitnodigend. Net als de setting op het podium. Een houten bijzettafel met een zacht licht verspreidende tafellamp zijn naast de benodigdheden om te kunnen musiceren de enige attributen. Serries bracht voor de gelegenheid uitsluitend nieuw werk en lichtte daarmee een tip van de sluier voor wat de opvolger moet worden van het ‘Microphonics XXI-XXV’ album uit 2013. Als je in de beslotenheid van je huiskamer luistert naar zijn meest recente album ‘The Origin Reversal’ ben je even weg van deze wereld. Een effect dat met het spelen van deze nieuwe composities voor een stukje verloren gaat. De intensiteit en doorleving blijft. Dirk wordt één met zijn instrument. In uiterste concentratie gaat hij helemaal op in zijn op dat moment eigen universum. Tijdens de voorstelling is de stilte – op een paar keer zacht gekuch en een glas dat wordt neergezet na - bloedstollend. De muziek is dat op sommige momenten ook. Vooral wanneer de harde, dreunende drones de bovenhand nemen is het rustgevende en warme gevoel dat ‘The Origin Reversal’ typeert niet meer aan de orde. In verschillende fragmenten gebruikt Serries een strijkstok en het valt op hoe door middel van loops en het opwekken van trillingen de gradatie kan veranderen; van heel subtiel tot wervelend. Na precies een uur stierf de laatste noot weg. Exacte timing, want dit soort muziek eist al je aandacht op en heeft enige tijd nodig om te bezinken Achteraf waren de meningen verdeeld. Persoonlijk vond ik het een unieke belevenis om van zo dichtbij een artiest te mogen meemaken waarbij men zich kan inleven in de creatie van het moment.

This Grey City


This Grey City
This Grey City
Str8line Records
Frans-Belgisch trio dat voor zijn muzikale ontboezemingen de blik richt op het post punk en new wave tijdperk van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Het drietal Yannick Rault, Olivier Lang en Paul Fiction probeert de hernieuwde belangstelling voor de toen populaire, analoge opnametechniek te verzilveren. Hun benadering klinkt daarbij waarachtig en geloofwaardig. Af en toe krijg je een nostalgische opstoot te verwerken, zoals in ‘The Strange Part Of Me’, ‘Goodbye’ of ‘The Banker’, maar algemeen beschouwd slagen deze muzikanten erin om hun songs met een hedendaagse en persoonlijke toets te onttrekken aan het verleden. De heren van This Grey City dienen zich aan als koele minnaars die in precies afgestemde dosissen op een poëtische wijze of in een strak keurslijf hun liedjes opdissen en je zo als luisteraar voor zich weten te winnen. We gaan hier niet met namen beginnen goochelen. This Grey City kent zijn klassiekers en pakt af en toe uit met een – de groepsnaam is eentje - hint. U hoort ongetwijfeld zelf wel waar en bij wie ze hun inspiratie hebben gehaald. Laat de koude rillingen hun gang gaan en geniet van het betere werk met het huiveringwekkende ‘Machines’, het ontroerende ‘Voodoo Doll’, het swingende, al eerder genoemde ‘Goodbye’ het messcherpe ‘Smashing Down’ of de prachtige titelsong.

Kong


Kong
Stern
Kongenial
Wat ons betreft behoeft dit Nederlandse, instrumentale collectief geen introductie meer. Wie daar toch behoefte mocht aan hebben verwijzen we graag naar de bespreking van hun vorige album ‘Merchants Of Air’ van twee jaar geleden (http://www.darkentries.be/nl/cds/kong-merchants-of-air/). Kong heeft nog nooit ontgoocheld. Het is een groep die garanties en zekerheid biedt. Kernlid Mark Drillich en co. blijven ook hier trouw aan hun beproefde concept en brengen met ‘Stern’ een bijna helemaal woordeloos, doch avontuurlijk verhaal. Blijft de elektrische gitaar in het middelpunt staan en vormt deze de grondlaag voor hun welbekende stevige rock variant, dan wordt toch meermaals de aandacht en het accent verlegt naar andere genres als industrial, dance, ambient, psychedelische of symfonische rock en metal. ‘Stern’ is geen gemakkelijk werkstuk. Vooreerst zijn er de snedige gitaaruithalen en harde drumpatronen die de muziek een agressieve ondertoon geven. Voeg daar de vele schakeringen, de wisselende stemmingen en de veranderingen van tempo aan toe en je krijgt een tamelijk complex geheel van impressies. Het vraagt echt meerdere luisterbeurten om de dertien, uit vele lagen opgetrokken tracks te doorgronden. De composities die naar mijn gevoel het meest tot de verbeelding spreken zijn opener ‘Fool’s Engine’, ‘Perseverance’ (tjilpende vogeltjes en dan moet ik altijd denken aan Pink Floyd), ‘Surfing Narrative Waves’ dat zijn titel alle eer aandoet, ‘Stars & Tribes’ een brokje onversneden gitaarrock, net als het van tekstsamples voorziene ‘Determine’ en sterk aanleunend bij Ministry plus het fraai opgebouwde ‘Inflate Expand Release’ en het met prog en symfonische trekjes opgesmukte “Feast Of Burden’.